Moederschap versus werk

ik ben redelijk pragmatisch...handdoeken hebben hier een hoge omloopsnelheid.  Kastje bij ikea gekocht met aantal lades: handdoeken uit machine en ophangen op het rekje en na het drogen mik ik ze in de la...niets opvouwen. Zonde van de tijd.

Paar uur later staat de eerste toch alweer te douchen.  

Ook hier weer opvallend (hoeveel tijd huishouden), dat het lijkt of velen hier alleen in hun eigen bubbel zitten en geen flauwe notie hebben, laat staan er over nadenken, dat hun leven en situatie totaal anders kan zijn dan dat van een ander: grootte van het huis, nieuw/oud huis, allergiën, huisdieren, hoeveel kinderen, veel kant-en-klaar en voorgesneden kopen, of juist niet (kan ook zomaar uit financiële noodzaak zijn) enz enz enz. 
Maar ook mbt het wel of niet minder werken. Iemand met een uitdagende, energie opleverende en voldoening gevende baan, zal er ongetwijfeld anders in staan, dan iemand met een meer saaie, energie slurpende en minder uitdagende baan. Keuzes, zover mogelijk, zullen zeker anders zijn.
Dus kijk nou eens breder en niet alleen naar jezelf

Pejeka1 schreef op 05-04-2022 om 19:13:

Heel veel vrouwen, ook als ze werken, zijn in principe nog afhankelijk van hun man/partner voor hun levensstatus. Ik heb ook een collega van eind 40, werkt 2,5 dagen per week, in een niet mega hoog betaalde functie (afdelingssecretaresse), haar man heeft een geweldige baan, en dankzij hem hebben ze een groot vrijstaand huis, allerlei extra's, recentelijk een dure verbouwing, inclusief nieuwe keuken en badkamers, terwijl wat zij per maand binnenhaalt nauwelijks de bijstandsnorm haalt. En van dat geld koopt ze dan een dikke auto voor haarzelf (een écht dikke auto, want ze houdt niet van kleine auto's), koopt elke maand voorraden nieuwe kleding, want tja, daar wérkt ze toch voor? Uhhhh.... OK, maar wat draag jij dan bij aan het gezamenlijke huishouden, want met die zéér dure auto en de tennisclub en die uitjes met je vriendinnen en die rekeningen van de kledingzaak, kan ik me niet voorstellen dat er nog veel overblijft als bijdrage aan het gezin. Dus in feite worden de gemeenschappelijke kosten gewoon door die man gedragen.

Maar méér gaan werken wil ze niet, want dan niet genoeg tijd voor haarzelf. Ik vroeg haar ooit eens: maar hoeveel tijd heeft je mán dan voor zichzelf? Kan die ook 3 dagen in de week freewheelen, met kameraden naar de kroeg, of naar zijn club? Vond ze een héle vreemde vraag...

Hier is het ook wel zo dat mijn man meer verdient dan ik, hij werkt fulltime en vaak nog overuren. Alles gaat op 1 hoop en daar worden alle vaste lasten van betaald, gespaard en er blijft ook nog genoeg over om beiden voor onszelf te besteden. 

MamaE schreef op 05-04-2022 om 22:03:

[..]

Serieus? Daar hoeft een tandarts echt geen mening over te hebben. Van dingen als dat 'niet acceptabel' worden, word ik heel recalcitrant.
Mijn dochter is twee keer geopereerd en toen mocht er vanwege corona maar één ouder mee. We hebben toen bewust gekozen voor mijn man omdat hij veel beter de rust kan bewaren in dergelijke situaties dan ik. En ik ben ervan overtuigd dat het voor iedereen het beste was.

Mijn man gaf pas aan dat hij graag wil dat ik dit soort dingen doe, ik blijf rustig en kan mijn kinderen ook beter rustig houden. Mijn man schiet dan te vlug in de stress die de kinderen ook voelen. Achteraf kan het wel zo zijn dat de spanning af bij mij uit komt. Die mag mijn man dan weer opvangen...

Naar de tandarts gaan de kinderen 1 keer per jaar met mij mee en de andere keer met man. Dat is dan weer prima opgelost aangezien wij maar 1 keer per jaar gaan en de kinderen zo 2 keer per jaar gecontroleerd worden. 

Voor iets kleins gaat man om gewoon mee naar de huisarts en als er iets gebeurd en man is in de buurt en ik niet dan doet hij dat ook gewoon natuurlijk. 

Ik merk wel dat man er soms vanuit gaat dat ik iets wel regel. Hij zei deze week 'als jij iets voor Pasen gaat halen...' waarop ik zei, hoezo doe ik dat. Dat kun jij toch ook gewoon. 

Die boodschap komt dan wel aan. Wat dat betreft mag er ook bij ons nog wel iets verschuiven (al besef ik me dat ik het zelf mee in de hand hou)

Ik denk dat er ook weinig vrouwen zijn die eerlijk durven te zeggen dat ze niet of parttime werken, puur omdat ze dat gewoon lekker vinden en niet zo ambitieus zijn. En in dezelfde adem, ‘maar zo hebben wij dat samen besloten’, totdat……… man hen inruilt voor een ander! Want dan is het verhaal vaak “dankzij mij heeft hij carrière kunnen maken” etc.

Denk daar dan ook van tevoren realistisch goed over na, hoe dat jij jezelf als vrouw afhankelijk maakt van die ander, terwijl je het stiekem ook wel gewoon lekker vond destijds. Nogmaals, veel vrouwen houden het ook gewoon helemaal zelf in stand, zelfs anno 2022 nog! Ik vind het echt onbegrijpelijk…….

Ik zie ons als een behoorlijk geëmancipeerd gezin. We werken beide ieder vier dagen, huishouden doen we samen. Maar daar binnen hebben we wel beide onze eigen specialisme. Dus als dochter naar huisarts/ziekenhuis moet dan ga ik meestal mee, daar staat tegenover dat mijn partner met haar mee gaat naar de kapper (inclusief bedenken dat het nodig is en afspraak maken). Ik koop kleding voor mijn dochter en regel feesten en partijen en mijn vriend doet de grotere klussen in en om huis. Soms wijken we daar vanaf dan zet ik een nieuwe kast in elkaar en gaat hij winkelen voor onze dochter. Bij ons is het ook niet heel vast afgesproken we weten beide wat er gedaan moet worden en voelen ons daar even verantwoordelijk voor.

watertoren schreef op 08-04-2022 om 17:20:

[..]

Ik ben daar altijd wel heel eerlijk over geweest. Ik ben niet ambitieus en vind het heerlijk om thuis te zijn. Het was de beste beslissing ooit. Het is al wel 29 jaar geleden en ik moet er wel bij zeggen dat als wij nu in deze tijd een huis hadden moeten kopen ik wel had moeten blijven werken.

Dat siert je dan ook, dat je hier eerlijk over bent, maar ik ken meerdere vrouwen in mijn omgeving die dat nooit zullen zijn of zijn geweest. Het was lang leve de vrijheid voor hen, zo’n 20-30 jaar geleden, man verdiende de centen, totaal niet nadenkend over de toekomst, ondanks mijn bedenkingen of die vanuit hun omgeving. Helemaal prima natuurlijk, niemand hoeft te luisteren of te doen waarvoor anderen je proberen te waarschuwen, maar dan niet lopen janken als manlief je inruilt voor een ander of je tot de conclusie komt dat je zelf uit de relatie wilt stappen. Dát is hetgeen ik bedoelde te zeggen, want ik ben, anno 2022, nog steeds verbaasd hoe afhankelijk vele vrouwen zich maken van een partner.

Mwah. Ik ben ook gestopt met werken na de geboorte van kind 3 (die niet kon wennen aan opvang terwijl kind 2 ondertussen vrijwel continu ziek was -ivm afweerstoornis). Dat hebben wij (partners) toen samen zo besloten. Mijn man bleef trouwens 4 dagen werken dus had ook tijd met de kinderen. 

Nu -jaren later- heb ik (ondanks alle gitzwarte voorspellingen dat dat nooit meer zou lukken als je er zoveel jaar uit bent) een hele leuke en goede baan voor ongeveer evenveel uur als mijn man en zijn we bovendien nog steeds samen.
Ik heb nooit een seconde spijt gehad van de jaren thuis. Die waren mooi en waardevol en voor onze 4 kinderen (met hun specifieke behoeften) denk ik ook noodzakelijk. 

Ik snap aan de ene kant de drang naar financiële zelfstandigheid wel. Maar aan de andere kant zie ik toch een ouderpaar liever als een gezamenlijk zelfstandig instituut. Als je het samen eens bent over hoe je het regelt, dan is dat dus goed. 
Je moet wel eventuele gebeurtenissen (overlijden, scheiden) goed aftimmeren en ook vooral eea vast laten leggen bij een notaris. Maar om je hele leven in te richten naar iets dat misschien ooit gaat voorvallen? Nah... 

Dan kun je beter wat kritischer zijn aan de poort (is dit echt de juiste partner om een gezin mee te starten?) èn wat harder je best doen om de relatie goed te houden

Jippox schreef op 08-04-2022 om 18:46:

Mwah. Ik ben ook gestopt met werken na de geboorte van kind 3 (die niet kon wennen aan opvang terwijl kind 2 ondertussen vrijwel continu ziek was -ivm afweerstoornis). Dat hebben wij (partners) toen samen zo besloten. Mijn man bleef trouwens 4 dagen werken dus had ook tijd met de kinderen.

Nu -jaren later- heb ik (ondanks alle gitzwarte voorspellingen dat dat nooit meer zou lukken als je er zoveel jaar uit bent) een hele leuke en goede baan voor ongeveer evenveel uur als mijn man en zijn we bovendien nog steeds samen.
Ik heb nooit een seconde spijt gehad van de jaren thuis. Die waren mooi en waardevol en voor onze 4 kinderen (met hun specifieke behoeften) denk ik ook noodzakelijk.

Ik snap aan de ene kant de drang naar financiële zelfstandigheid wel. Maar aan de andere kant zie ik toch een ouderpaar liever als een gezamenlijk zelfstandig instituut. Als je het samen eens bent over hoe je het regelt, dan is dat dus goed.
Je moet wel eventuele gebeurtenissen (overlijden, scheiden) goed aftimmeren en ook vooral eea vast laten leggen bij een notaris. Maar om je hele leven in te richten naar iets dat misschien ooit gaat voorvallen? Nah...

Dan kun je beter wat kritischer zijn aan de poort (is dit echt de juiste partner om een gezin mee te starten?) èn wat harder je best doen om de relatie goed te houden

Met name dat laatste. Maar de "samen"leving is nu eenmaal individualistischer geworden, en men denkt vaker in termen van "ik" dan van "wij". Ook in relaties.

Daarnaast zijn relaties tegenwoordig meer wegwerpartikelen geworden, iets wat je aan houdt zo lang het lol is, en net zo makkelijk weer weg doet. Genoeg keus op Tinder om aan het volgende avontuur te beginnen. Tegenwoordig is het: elkaar leren kennen online, een keer wat drinken, een keer uit eten daarna, dan moet er seks volgen, en na 4-6 maanden moet er toch minstens over samenwonen worden gedacht, want anders is het "niet serieus". Dan blijkt bij het samenwonen dat de ideaalplaatjes toch niet kloppen (duh, wat vreemd, je kent elkaar nauwelijks) en dan komen de klachten over en weer en is het na een jaar weer uit. Elkaar rustig leren kennen, de relatie opbouwen, en na 2-3 jaar eens te gaan praten over wellicht samenwonen is het niet meer bij vaak.

Kersje schreef op 08-04-2022 om 16:43:

Ik denk dat er ook weinig vrouwen zijn die eerlijk durven te zeggen dat ze niet of parttime werken, puur omdat ze dat gewoon lekker vinden en niet zo ambitieus zijn. En in dezelfde adem, ‘maar zo hebben wij dat samen besloten’, totdat……… man hen inruilt voor een ander! Want dan is het verhaal vaak “dankzij mij heeft hij carrière kunnen maken” etc.

Denk daar dan ook van tevoren realistisch goed over na, hoe dat jij jezelf als vrouw afhankelijk maakt van die ander, terwijl je het stiekem ook wel gewoon lekker vond destijds. Nogmaals, veel vrouwen houden het ook gewoon helemaal zelf in stand, zelfs anno 2022 nog! Ik vind het echt onbegrijpelijk…….

Ik werk ook parttime maar heb er jaren nog banen naast gehad waardoor ik dan ook bijna fulltime werkte. Als de nood aan de man komt kan ik altijd weer iets erbij nemen. 

Met name dat laatste. Maar de "samen"leving is nu eenmaal individualistischer geworden, en men denkt vaker in termen van "ik" dan van "wij". Ook in relaties.

Her is nu heel gewoon een flink deel van de (schaarse) vrije tijd als individu (en dus niet samen) te besteden, ook weekends weg met vrienden/hobby en zo. Die vrijheid is mooi, maar kan het - op langere termijn- lastiger maken  als stel de verbinding te blijven houden, zeker als de kinderen ouder worden en veel 'over de vloer' zijn. Samentijd kun je niet missen, verstandig om dat goed in de peiling te houden.

Wilgenkatje- schreef op 08-04-2022 om 19:27:

[..]

Her is nu heel gewoon een flink deel van de (schaarse) vrije tijd als individu (en dus niet samen) te besteden, ook weekends weg met vrienden/hobby en zo. Die vrijheid is mooi, maar kan het - op langere termijn- lastiger maken als stel de verbinding te blijven houden, zeker als de kinderen ouder worden en veel 'over de vloer' zijn. Samentijd kun je niet missen, verstandig om dat goed in de peiling te houden.

Dat zeg je goed. Vaak zie je tegenwoordig dat levens van mensen uit elkaar lopen vanwege die individualiteit, men heeft allebei eigen collega's/vrienden/bezigheden die men alleen doet zonder partner, en het samenzijn verwordt al te makkelijk tot niet meer dan samen een huis delen, en samen een bed delen om te slapen. Zelfs in de avonduren is samenzijn niet altijd vanzelfsprekend, want ieder eigen clubs, of één van de twee moet nog werk inhalen, of hij wil een docu zien en zij een serie, en dus maar ieder voor zijn eigen TV. En tuurlijk groei je dan uit elkaar, als je meer bezig bent met andere dingen/mensen om je heen dan je eigen partner.

Kersje schreef op 08-04-2022 om 16:43:

Ik denk dat er ook weinig vrouwen zijn die eerlijk durven te zeggen dat ze niet of parttime werken, puur omdat ze dat gewoon lekker vinden en niet zo ambitieus zijn. En in dezelfde adem, ‘maar zo hebben wij dat samen besloten’, totdat……… man hen inruilt voor een ander! Want dan is het verhaal vaak “dankzij mij heeft hij carrière kunnen maken” etc.

Denk daar dan ook van tevoren realistisch goed over na, hoe dat jij jezelf als vrouw afhankelijk maakt van die ander, terwijl je het stiekem ook wel gewoon lekker vond destijds. Nogmaals, veel vrouwen houden het ook gewoon helemaal zelf in stand, zelfs anno 2022 nog! Ik vind het echt onbegrijpelijk…….

Beetje kort door de bocht.....