Mist kind mij?
Hoi allemaal,
De eerste 2 weken van de vakantie is mijn zoon bij mij geweest. Fijne vakantie gehad samen. Wat mij wel opgevallen was was dat hij soms zijn mama leek te missen. Dit sprak hij gewoon uit. Hij heeft ook 2x met z'n moeder gebeld en moeder is 1x hier op bezoek geweest. Vind ik zelf niet erg, maar z'n moeder zorgt er soms in mijn ogen voor dat ze hem niet los kan laten. Zo heeft z'n moeder mij al enkele keren gevraagd of ze even mocht bellen (de 1e keer was al na 2 dagen). Dit heb ik niet toegestaan, omdat ik vind dat het kind moet aangeven of hij papa/mama wilt zien of bellen. Natuurlijk wel foto's gestuurd van hem als ze daar om vroeg. Maar kreeg het idee dat ze hem wilt claimen, en bij mij komt het soms over alsof ze hem niet even lekker samenzijn met mij gunt.
Toch tijdens de vakantie 2x mama gebeld en mama is op bezoek geweest omdat het kind die behoefte had.
Nu is hij inmiddels 1 week bij mama en hoor ik niks. Ik vraag wel eens aan moeder hoe het gaat met hem, maar bellen doet hij niet (zelf ook nog niet gevraagd). Nu vraag ik me af of hij papa wel mist,? Ik zou hem graag even (video)bellen, maar wil me niet opdringen. Hebben jullie ervaring hiermee? Wat zouden jullie doen?
Anoniemvoornu schreef op 12-08-2023 om 13:55:
Flanagan , je kan baddertijd toch niet vergelijken met co ouderschap , er wordt van alles ingevuld maar een telefoontje staat los van de band tussen vader en kind, juist lijkt het me belangrijk dat juist als gescheiden ouders je juist niet 2 verschillende werelden maakt , waarin moeder of vader geen deel van uit mogen maken , je bent geen gezin meer maar wel allebei de ouders en dat ben je nog steeds ook als je kind bij de ander is
Realiteit is dat bij gescheiden ouders, logischerwijs 2 werelden ontstaan want ieder gaat door met zijn eigen leven. De enige overlap is dan nog het kind en die weet meestal prima dat het 2 werelden zijn.
Wilden ze een gezamenlijk wereld of in elkaars wereld zijn, dan waren de ouders nog wel samen geweest.
Aan beiden kanten dus wel de behoefte om kind te zien/spreken op dagen dat hij bij de ander is. Lijkt mij volkomen normaal, toch? Ouderschap wordt niet opeens een part-time job, omdat je niet meer met elkaar samen bent, wellicht in praktische zin wel want je kunt nu éenmaal niet altijd ter plekke zijn, maar contact onderhouden/emotioneel betrokken blijven op regelmatige basis dat hoort er gewoon bij wat mij betreft.
Lijkt mij nogal verwarrend voor een kind het ge-claim over en weer en leven in twee gescheiden werelden.
Nee hoor, ik had gewoon dagelijks éen of meerdere contact momenten met mijn vader als ik bij mijn moeder was en vice versa.. had het echt verschrikkelijk gevonden als de aandacht er alleen was op momenten dat ik bij éen of ander was.
Het helpt echt als jullie het meer gaan zien als ''we doen dit samen'' in plaats van kind helemaal voor jezelf te willen hebben.
Dus als je hem spreken wil, gewoon bellen.
'juist lijkt het me belangrijk dat juist als gescheiden ouders je juist niet 2 verschillende werelden maakt , waarin moeder of vader geen deel van uit mogen maken , je bent geen gezin meer maar wel allebei de ouders en dat ben je nog steeds ook als je kind bij de ander is.'
Nou nee, dat moet je toch echt loslaten. daar komen anders teveel conflicten over, zoals hier. Het voelt als een inbreuk op het eigen leven, wat juist - om wat voor reden dan ook- losgemaakt is van het leven van een ander. m dan via het kind toch binnen te dringen klopt gewoon niet.
Ja, na twee dagen al gaan bellen is indringend. Zeker als het kind er zelf niet om vraagt. Het is aandacht opeisend. Aandacht van het kind. Voor jou. Het is egoïstisch, je eigen behoefte centraal stellen en opleggen aan anderen.
Als je had willen weten hoe het gaat, waarom dan ook, kun je ook een appje naar de vader sturen. Maar beter is nog om ascese te leren, leren om je eigen behoefte te onderdrukken, leren om een kind meer levensruimte te geven, bij andere mensen, leren dat een kind ook een vader heeft die op zijn manier goed voor het kind zorgt, en dat je dat moet accepteren. Een kind is niet het bezit van een moeder. Een moeder moet haar leven niet op de schouders van een kind leggen. Dat is verstikkend voor het kind.
Tsjor
Maar waarom zou je het telefoontje als een teken van wantrouwen zien?? Daar gaat het dan toch al mis ?? Het is toch gewoon een contactmomentje tussen ouder en kind niets meer
appeltje verwoordt het een stuk beter als dat ik dat deed 😊
Maar verstikkend ?en de moeder die het kind als bezit ziet omdat ze na 2 dagen wilde bellen ?! Wauw ...ik weet niet hoe oud het kind is in dit verhaal maar wat een heftige reacties en dat terwijl vader zelf toegeeft ook de behoefte te hebben aan contact als kind bij moeder is , dat is toch een beetje krom
Kom op, twee weken vakantie. En dan al na twee dagen gaan bellen, zelfs al een keer op bezoek komen? Hoe kan het kind dan ooit wennen aan vader?
Waarom doe je dat dan? 'Gewoon een contactmomentje?' Nou nee, dit is wel wat meer. Met het verkleinwoordje maak je het klein, maar zoals beschreven, een paar keer bellen met de vraag of zij met kind mag bellen, vragen om foto's, zelf op bezoek komen, en dat allemaal in 2 weken tijd? Dan gat het niet om een contactmomentje. Dan heeft deze moeder het echt wel ergens moeilijk mee.
Zoals eerder gezegd, mijn zoon gaf ook aan dat hij mij juist meer miste als ik hem belde, dus liever niet bellen. Als je dan echt hart hebt voor je kind, dan besef je dat jouw behoefte aan contact bij het kind juist gemis kan oproepen. Terwijl je dat gevoel van gemis eigenlijk niet zou moeten willen. Dus dan laat je het.
Tsjor
Gossie, wat een verdrietig draadje 🥲
Hoe oud is het kind? Is het kind gevraagd of het ook contact wilt na 2 dagen, of beslist een ouder voor het kind?
Iedere ouder heeft toch elke dag behoefte aan zijn/haar kind? Een jong kind heeft daar toch ook behoefte aan?
Staat los van controle lijkt me, gewoon liefde voor elkaar 🥰
Het co-ouderschap gezin wat ik ken, video belt elke avond een kwartiertje met het kind om de dag door te lopen als het kind bij de ander is.
Gewoon gezellig ook een momentje met de andere ouder
De ouder bij wie het kind op dat moment is, doet even z’n ding en bemoeit zich er verder niet mee
Kind weet hoe hij moet opnemen en neerleggen, is 3 jaar oud 😊
Is dat allicht een oplossing voor jullie?
Kind geeft vanzelf aan wanneer het geen behoefte heeft en ouders spreken kind dagelijks
En zo hoeft kind ook een ouder niet te missen
Zoiets kan ook, maar dan is het over en weer. In het verhaal van Deto is het eenzijdig.
Tsjor
Anoniemvoornu schreef op 12-08-2023 om 16:41:
Maar waarom zou je het telefoontje als een teken van wantrouwen zien?? Daar gaat het dan toch al mis ?? Het is toch gewoon een contactmomentje tussen ouder en kind niets meer
Een contactmomentje, dat moet die ouder maar beseffen bij de scheiding en de ingang van co-ouderschap. Het gevolg is dat je je kind een ganse week kunt missen en zelf dan contact opzoeken is simpelweg egoïstisch.
Op bezoek komen? Echt flikker op.
Als kind van gescheiden ouders heb ik nooit begrepen waarom ik de duppe moest zijn van het feit dat mijn ouders zijn gescheiden.
Al voor de scheiding had mijn vader een baan waarvoor hij vaak langere tijd van huis was en elke avond voor het slapen belde we even .
Na de scheiding wilde mijn moeder zo min mogelijk met mijn vader te maken hebben dus geen telefoontjes meer...
Niet even praten over die leuke knutselles op school of die stomme jongen die aan mijn haren trok , mijn vader heeft zoveel van mijn jeugd gemist want al die kleine dingen die mijn levem waren was ik natuurlijk allang kwijt als ik heb 1 keer in de 2 weken een weekendje zag.
Mijn vader is jong overleden nog voor ik de middelbare school afmaakte
Maar dan is je mening gebaseerd op het feit dat jij al een band met hem had. Je wist hoe hij er uit zag en je kende zijn stem, je wist wat voor werk hij deed etc. Kinderen die geen band hebben, kennen dat gemis minder. Bij sommigen komt dat besef later, bij sommigen komt het niet want hun ouder(s) hebben kind een warm nest meegegeven.
het lijkt me dat deto toch ook een band heeft met zijn kind ... ik probeer te zeggen dat telefoontjes niets met controle of wantrouwen te maken hoeven te hebben, natuurlijk kan dat maar dat weten we helemaal niet , en deto geeft zelf aan eigenlijk ook graag contact met kind tussendoor te hebben dus als beide ouders deze behoefte hebben en kind dit prettig vind , want dat weten we niet in dit verhaal, wat het kind graag wilt, waarom zou je kind dan niet lekker met papa of mama laten bellen..
Flanagan schreef op 13-08-2023 om 14:30:
Maar dan is je mening gebaseerd op het feit dat jij al een band met hem had. Je wist hoe hij er uit zag en je kende zijn stem, je wist wat voor werk hij deed etc. Kinderen die geen band hebben, kennen dat gemis minder. Bij sommigen komt dat besef later, bij sommigen komt het niet want hun ouder(s) hebben kind een warm nest meegegeven.
Heeft deze post wel met dit draadje te maken?
Omega schreef op 13-08-2023 om 16:12:
[..]
Heeft deze post wel met dit draadje te maken?
Je hebt gelijk; vergiste mij in een ander lopend draadje.
Flanagan schreef op 13-08-2023 om 16:48:
[..]
Je hebt gelijk; vergiste mij in een ander lopend draadje.
Oke, opgehelderd!
