Mist kind mij?

Misschien voortaan gewoon vaste afspraken hierover maken? Ik ken mensen die bijvoorbeeld op moment dat ze buiten vakanties wisselden in de vakanties belden. 

Maar als ik vroeger bij mijn moeder was, belde ik mijn vader niet en andersom. 

Soms maakt bellen het missen juist lastiger.

Ik merk dat ik ergens mee zit in je post, maar kan niet zo goed onder woorden brengen wat. Ik doe een poging.

Wat elkaar tegenspreekt is dat je vindt dat de moeder niet met het kind mocht bellen (je hebt het 'niet toegestaan'). Je zoon moest zelf aangeven dat hij zijn moeder miste. Nu vraag je je af wat je moet doen omdat je met je zoon wilt (video)bellen. Ik zou dan zeggen: afwachten. Dat vond je andersom ook de beste aanpak.

En ja, dan kan het zijn dat je zoon zijn moeder meer miste dan hij jou nu mist. Dan kan het zijn dat je twee weken niets hoort. Nee, dat betekent niet dat hij geen leuke vakantie heeft gehad bij jou, maar wel dat hij een kind is en niet aan beleefdheden doet. Als hij behoefte heeft aan bellen zal hij dat wel vragen/doen. 

Ik vind het advies om goede afspraken te maken wel een goede. Voor beide partijen dezelfde afspraken. Maar voor deze vakantie denk ik niet dat dat nog werken gaat.

Uiteraard verschilt de behoefte van kinderen en ouders aan contact. Hebben jullie daar geen afspraken over? Hoe jonger de kinderen, hoe meer invloed je als ouders hebt daarop; vooral bij jonge kinderen kun je als ouders iets afstemmen. Mijn ervaring is dat (jonge) kinderen niet zo snel aan de behoeften van een ouder denken. Uiteraard moeten dan dezelfde afspraken voor beide ouders gelden. Je kunt niet gaan bepalen dat moeder niet mag bellen en jij wel. 
Die eerste vakantie na de scheiding weet ik nog goed, want ze waren altijd maar 1 weekend per 14 dagen weg. Op dag 3 begon ik ze vreselijk te missen toen ze met hun vader op vakantie waren. En er had er ook ééntje hoofdluis, dat doorbehandeld moest worden en ik kon me daar toen ook heel onnodig druk over maken. En over zonnebrand smeren enzo. Maar gelukkig konden we appen en kreeg ik af en toe een foto. Ik gunde ze echt wel hun tijd met hun vader, veel tijd zelfs, ik heb nog ‘gestreden’ voor een 50/50 verdeling maar hij wilde niet. Toen dacht ik wel: jeetje hun vader mist ze dus  élke keer 12 dagen! Ik had er echt moeite mee. De kinderen wilden gelukkig zelf ook dagelijks met mij appen en bij thuiskomst hebben ze hun vader gevraagd rechtstreeks van Schiphol naar mijn huis te rijden omdat ze een beetje heimwee hadden. Gelukkig deed hij dat en na een paar uurtjes hadden ze daar ook weer genoeg van en vierden ze bij hem de rest van de vakantie. Toen kreeg ik nog maar sporadisch een appje, kennelijk ging het toen beter, in hun vertrouwde omgeving. 

@Deto

Ik snap je wel. Heb namelijk eenzelfde soort situatie. Troost je; je kind houd ook ontzettend veel van jou. Maar het is wel een kind, die kunnen dat nog niet zo uitdrukken. Wel een vervelende situatie voor je. Ik zou nog even wachten met contacten en even aankijken. Tegen het weekend aan zou ik wel even contacten indien zoonlief nog steeds niet heeft willen bellen.

Ik begrijp niet zo goed waarom dit een probleem is. Als ik iemand even wil horen of iets wil vertellen, dan bel of app ik die persoon gewoon. Andersom doen mijn kinderen, man, ouders, andere familie en vrienden dat ook bij mij. Met al die mensen heb ik een andere, unieke, persoonlijke band. Dat kan prima naast elkaar bestaan. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn vader bel omdat ik even specifiek behoefte heb aan zíj́n luisterend oor, zegt dat helemaal niks over hoe goed het contact is met mijn moeder, man of vriendinnen. Zij hoeven zich daardoor absoluut niet gepasseerd te voelen - wat ze gelukkig ook niet doen. 

In jouw geval, proef ik dat wel. En dat is jammer. Jij hebt namelijk je eigen unieke, persoonlijke band met jouw zoon. Die band staat los van de band die hij met zijn moeder heeft. 

Een beter contact met je zoon, krijg je niet door het contact met zijn moeder te bemoeilijken maar door zelf te investeren in je eigen, unieke, persoonlijke band met hem: dus als jij behoefte hebt om even met hem te (beeld)bellen, doe dat dan! En luister ook naar waar hij behoefte aan heeft. Voel je niet weggezet als hij zijn moeder wil bellen of het fijn vindt dat zij van zich laat horen als hij bij jou is. Dat staat los van wat jullie samen hebben. Je band met je zoon zal alleen maar beter worden als je dat begrijpt en hem niet in de weg staat, maar juist steunt waar hij dat nodig heeft. 

yette schreef op 08-08-2023 om 08:41:

Ik begrijp niet zo goed waarom dit een probleem is. Als ik iemand even wil horen of iets wil vertellen, dan bel of app ik die persoon gewoon. Andersom doen mijn kinderen, man, ouders, andere familie en vrienden dat ook bij mij. Met al die mensen heb ik een andere, unieke, persoonlijke band. Dat kan prima naast elkaar bestaan. Wanneer ik bijvoorbeeld mijn vader bel omdat ik even specifiek behoefte heb aan zíj́n luisterend oor, zegt dat helemaal niks over hoe goed het contact is met mijn moeder, man of vriendinnen. Zij hoeven zich daardoor absoluut niet gepasseerd te voelen - wat ze gelukkig ook niet doen.

In jouw geval, proef ik dat wel. En dat is jammer. Jij hebt namelijk je eigen unieke, persoonlijke band met jouw zoon. Die band staat los van de band die hij met zijn moeder heeft.

Een beter contact met je zoon, krijg je niet door het contact met zijn moeder te bemoeilijken maar door zelf te investeren in je eigen, unieke, persoonlijke band met hem: dus als jij behoefte hebt om even met hem te (beeld)bellen, doe dat dan! En luister ook naar waar hij behoefte aan heeft. Voel je niet weggezet als hij zijn moeder wil bellen of het fijn vindt dat zij van zich laat horen als hij bij jou is. Dat staat los van wat jullie samen hebben. Je band met je zoon zal alleen maar beter worden als je dat begrijpt en hem niet in de weg staat, maar juist steunt waar hij dat nodig heeft.

Mooi omschreven!

Madamecannibale schreef op 08-08-2023 om 08:58:

[..]

Dit inderdaad, hier sluit ik mij helemaal bij aan.

Ik snap overigens niet waarom de moeder niet mocht bellen, waarom belemmer je dat contact?

Nou, ik heb wel voorbeelden gezien van een moeder die zo intensief contact met het kind zocht dat het niet meer leuk was. Enige begrenzing mag heus wel, en is wel zo duidelijk. Als een kind op kamp is dan wordt ook afgeraden om steeds contact te zoeken. Dat veroorzaakt juist heimwee.

Het kan dat deze zoon minder zeker is of het moeder wel goed gaat zonder hem, en dat hij daarom ook meer contact wil. Een moeder die vol “ ja maar ik mis je zo” is , die maakt een kind ongerust.

Ik snap dat hier vooral moeders reageren maar keer het eens om, je bent met je kind op vakantie en vader hangt de hele dag aan de telefoon te klagen, dat is toch ook iets dat je wil begrenzen. Beide ouders moeten uitstralen dat het helemaal prima is dat het kind bij die ander is.

Het 'probleem' met kinderen met gescheiden ouders is vaak dat kinderen die werelden scheiden, je bent of bij mama of bij papa, dan heb je geen contact met die andere ouder want die hoort bij de andere wereld.
Wel contact hebben kan juist het gemis van de andere ouder aanwakkeren, want die missen ze wel ze sluiten zich alleen op deze manier hier voor af omdat het steeds terugkeert.
Pas als ze in de puberteit zijn kunnen ze dat vaak beter aan.
Daarom zal je zoon zelf niet snel aangeven met de andere ouder te willen bellen.

Als ouder zijnde is het juist heel anders want jij mist je kind wel en hebt behoefte aan contact, dat botst.

Wij hebben altijd afgesproken dat er 1x per week contact was tussen mij en vader van zoon maar niet tussen mij en zoon juist vanwege die gescheiden werelden. Hij had een leuke tijd met zijn vader en de verhalen kwamen er na wel. Zijn vader appte regelmatig foto's. En ik deed hetzelfde. Tot zoon een jaar of 10 was hielden we ook een dagboek bij, ook van de dagen dat we gewoon thuis waren, dat waren dan onze praatplaatjes voor gesprekken met zoon. Zoon was nog geen 1 toen wij uit elkaar gingen dus dit was de meest efficiënte manier van communiceren.

AnnaPollewop schreef op 08-08-2023 om 09:28:

[..]

Nou, ik heb wel voorbeelden gezien van een moeder die zo intensief contact met het kind zocht dat het niet meer leuk was. Enige begrenzing mag heus wel, en is wel zo duidelijk. Als een kind op kamp is dan wordt ook afgeraden om steeds contact te zoeken. Dat veroorzaakt juist heimwee.

Het kan dat deze zoon minder zeker is of het moeder wel goed gaat zonder hem, en dat hij daarom ook meer contact wil. Een moeder die vol “ ja maar ik mis je zo” is , die maakt een kind ongerust.

Ik snap dat hier vooral moeders reageren maar keer het eens om, je bent met je kind op vakantie en vader hangt de hele dag aan de telefoon te klagen, dat is toch ook iets dat je wil begrenzen. Beide ouders moeten uitstralen dat het helemaal prima is dat het kind bij die ander is.

Dit. Ik denk dat je vooral moet kijken naar wat kind aangeeft. Of afspraken maken. Maar niet iedere keer bellen als de ouder dat wil want kan het ook moeilijker maken voor het kind. 

Ik vind het bijzonder dat jij er vanuit gaat dat moeders het kind aan het claimen is. Ze mistte gewoon haar kind, net zoals jij hem nu mist. Ik krijg een beetje het “zoals de waard is, vertrouwt hij zijn gasten”-gevoel bij jouw bericht. 
Als jij vindt dat er pas gebeld mag worden, als zoon dat zélf aangeeft, dan geldt die “regel” natuurlijk ook als zoon bij moeder is. 

Ik weet niet hoe oud het kind is, maar ik vind het nog al wat dat deze zelf moet aangeven de andere ouder te willen spreken. Hiermee vraag je om loyaliteitsconflicten volgens mij.

En het is toch heel normaal dat je als ouder je kind even wilt spreken? Toen mijn zoon niet thuis woonde sprak ik hem elke week, soms vaker. En nu hij op vakantie is app ik hem ook gewoon. Claim ik hem daarmee? Nee hoor, zeker niet!

Ik zou wel heel snel ophouden met dit soort dingen uitstralen als kind er bij is, die pikt dit vanzelf op en zal dan niet meer aangeven mama te willen spreken want dan stelt hij papa teleur...

ik ben zelf gescheiden moeder en ik vind het gedrag van moeder ook claimend overkomen. Waarom na 2 dagen al bellen? En steeds vragen om foto's? Ze moet in mijn ogen leren accepteren dat ze gescheiden zijn en kind dus alleen is bij Papa. Dat zij haar kind mist snap ik, maar dat is haar probleem wat zij op moet lossen en door op bezoek te gaan en steeds te bellen is dit voor het kind natuurlijk alleen maar ingewikkeld. Zij zet haar kind in een loyaliteitsconflict . Het kan best zijn dat kind bij papa denkt " oh mama mist mij dus ik moet haar bellen en ze moet langskomen en dat invuld als zijn eigen gemis, wat dus misschien wel helemaal niet zo is.

Ik denk dat het goed is afspraken te maken over het bellen, langskomen (waarom in hemelsnaam!) En steeds vragen om foto's. Moeder moet leren loslaten. 
 er kan best een vast belmoment worden afgesproken (pietje belt jou op woensdag om 19u en verder niet) maar het daar ook bij laten want moeder maakt het onnodig ingewikkeld voor zoon. En andersom geeft ze niks terug aan vader qua bellen of iets, heel vreemd. Wat je zelf verwacht mag je ook terug geven als moeder.