Mist kind mij?
Hoi allemaal,
De eerste 2 weken van de vakantie is mijn zoon bij mij geweest. Fijne vakantie gehad samen. Wat mij wel opgevallen was was dat hij soms zijn mama leek te missen. Dit sprak hij gewoon uit. Hij heeft ook 2x met z'n moeder gebeld en moeder is 1x hier op bezoek geweest. Vind ik zelf niet erg, maar z'n moeder zorgt er soms in mijn ogen voor dat ze hem niet los kan laten. Zo heeft z'n moeder mij al enkele keren gevraagd of ze even mocht bellen (de 1e keer was al na 2 dagen). Dit heb ik niet toegestaan, omdat ik vind dat het kind moet aangeven of hij papa/mama wilt zien of bellen. Natuurlijk wel foto's gestuurd van hem als ze daar om vroeg. Maar kreeg het idee dat ze hem wilt claimen, en bij mij komt het soms over alsof ze hem niet even lekker samenzijn met mij gunt.
Toch tijdens de vakantie 2x mama gebeld en mama is op bezoek geweest omdat het kind die behoefte had.
Nu is hij inmiddels 1 week bij mama en hoor ik niks. Ik vraag wel eens aan moeder hoe het gaat met hem, maar bellen doet hij niet (zelf ook nog niet gevraagd). Nu vraag ik me af of hij papa wel mist,? Ik zou hem graag even (video)bellen, maar wil me niet opdringen. Hebben jullie ervaring hiermee? Wat zouden jullie doen?
Anoniemvoornu schreef op 13-08-2023 om 15:03:
het lijkt me dat deto toch ook een band heeft met zijn kind ... ik probeer te zeggen dat telefoontjes niets met controle of wantrouwen te maken hoeven te hebben, natuurlijk kan dat maar dat weten we helemaal niet , en deto geeft zelf aan eigenlijk ook graag contact met kind tussendoor te hebben dus als beide ouders deze behoefte hebben en kind dit prettig vind , want dat weten we niet in dit verhaal, wat het kind graag wilt, waarom zou je kind dan niet lekker met papa of mama laten bellen..
Nou, daar worden dus ook goede argumenten voor gegeven, waarom je dat niet zou doen.
Bovendien gaat het dus hier niet om dat het kind met mama wil bellen, maar: dat mama perse met het kind wil bellen. En dat is heel iets anders.
Kind is deze week weer bij mij, maandag was de overdracht. Heb haar even onder 4 ogen gesproken en aangegeven dat ik het niet prettig vind als zij elke dag vraagt hoe het is met ons kind is, foto's vraagt etc. Ook aangegeven dat ik het belangrijk vind dat kind na enkele weken bij moeder te zijn geweest, weer de tijd en rust moet krijgen om te acclimatiseren dat ie weer bij papa is. Verteld dat ik dit niet doe met kwade bedoelingen, of het verhinderen van contact tussen moeder en kant als je bij mij is, maar omdat ik merk dat hij echt die rust nodig heeft.
Heb gevraagd wat zij van dit alles vind na mijn tekst en uitleg, en ze gaf toe dat ze wat meer afstand moet nemen, maar dat ze dat heel moeilijk vind. Ze had namelijk alweer afgesproken met ons kind om dinsdag ochtend te bellen, om te vertellen hoe het "slapen was gegaan". (Ik wist daar niks van, hoorde ik dinsdagochtend toen ie mama wilde/moest bellen).
Afgesproken dat ze het echt meer los moet laten en vooral niet via ons kind af gaat spreken om vast moment te bellen. Bellen mag ons kind altijd, naar papa en mama, dag en nacht. Maar wel wanneer hij daar behoefte aan heeft. Nu waren we dinsdag op weg naar een dagje uit met z'n 2je, en schiet hem opeens te binnen dat hij "moet" bellen. En na het bellen sloeg de sfeer beetje om omdat hij mama miste en beetje van slag was.
We gaan zien hoe het gaat lopen. Contact tussen mama en mij is verder redelijk oke dus dat is fijn. Alles is bespreekbaar, van beide kanten. Ik heb m'n zegje kunnen doen, en zij heeft m'n gevoel over de situatie bevestigd. Snap dat ze het lastig vind om los te laten, maar dat heb ik ook. Nu zaak dat ze daar een middenweg in gaat vinden!
Wat fijn dat jullie zo constructief en open met elkaar kunnen praten dat zij aan jou kan toegeven dat ze het moeilijk vindt. Mooi!
Complimenten TO voor hoe je het aanpakt!
Goed dat jullie dit uitgesproken hebben en dat zij inziet dat de behoefte aan bellen vanuit haar zelf komt en niet altijd in het belang van het kind is.
Hopelijk zet dit een positieve verandering in gang en leren zowel jullie als kind dat het prima is om elkaar een paar dagen niet te zien en dat het daarna nog steeds net zo goed zit als jullie elkaar wel weer zien.
Beertjelief schreef op 12-08-2023 om 17:43:
Gossie, wat een verdrietig draadje 🥲
Hoe oud is het kind? Is het kind gevraagd of het ook contact wilt na 2 dagen, of beslist een ouder voor het kind?
Iedere ouder heeft toch elke dag behoefte aan zijn/haar kind? Een jong kind heeft daar toch ook behoefte aan?
Staat los van controle lijkt me, gewoon liefde voor elkaar 🥰
Het co-ouderschap gezin wat ik ken, video belt elke avond een kwartiertje met het kind om de dag door te lopen als het kind bij de ander is.
Gewoon gezellig ook een momentje met de andere ouder
De ouder bij wie het kind op dat moment is, doet even z’n ding en bemoeit zich er verder niet mee
Kind weet hoe hij moet opnemen en neerleggen, is 3 jaar oud 😊
Is dat allicht een oplossing voor jullie?
Kind geeft vanzelf aan wanneer het geen behoefte heeft en ouders spreken kind dagelijks
En zo hoeft kind ook een ouder niet te missen
Je zegt het zelf: de ouder heeft behoefte aan het kind. Het moet gaan om de behoefte van het kind!
Kan m’n autisme zijn hoor Pippeltje, want ik zie het inderdaad echt niet 🤷♀️
En word echt verdrietig van dit draadje
Vandaar dat ik vertelde hoe een co-ouderschap gezin in de buurt het oploste
Elke dag een vast tijdstip, ongeacht de ouder bij wie het kind is
Want ieder jong kind heeft toch elke dag wel eventjes behoefte aan z’n ouders? (Daar zit bij mij de pijn plek, is het kind gevraagd of het behoefte heeft aan dagelijks contact met de andere ouder?)
Je wilt als 10 jarige je schooldag toch eventjes vertellen, of die heftige gebeurtenis?
En onder die leeftijd dan toch helemaal?
Ondertussen wil je niet lastig zijn of een ouder in de weg zitten en lees ik in andere draadjes weer van alles over loyaliteitsconflicten die kunnen ontstaan
Het was in elk geval geenszins een aanval of naar bedoeld 🙈
Excuus als dat zo over kwam
Over de schooldag doornemen enzo.
Moet dat beslist met beide ouders? Kan toch ook diegene zijn die er op dat moment is?
Er zijn toch genoeg kinderen waarvan de ouders er niet altijd beide zijjn?
Denk aan vrachtwagenchauffeurs, vissers, zeelui etc.
Die zijn vaak meerdere dagen tot weken van huis.
En is dat erg? Ik vind van niet.
En om terug te komen op de originele vraag.
Ik heb wel het idee dat het om controle gaat (al dan niet onbewust).
Alsof de andere ouder een oppas is, i.p.v. een ouder.
Beertjelief schreef op 25-08-2023 om 10:26:
Kan m’n autisme zijn hoor Pippeltje, want ik zie het inderdaad echt niet 🤷♀️
En word echt verdrietig van dit draadje
Vandaar dat ik vertelde hoe een co-ouderschap gezin in de buurt het oploste
Elke dag een vast tijdstip, ongeacht de ouder bij wie het kind is
Want ieder jong kind heeft toch elke dag wel eventjes behoefte aan z’n ouders? (Daar zit bij mij de pijn plek, is het kind gevraagd of het behoefte heeft aan dagelijks contact met de andere ouder?)
Je wilt als 10 jarige je schooldag toch eventjes vertellen, of die heftige gebeurtenis?
En onder die leeftijd dan toch helemaal?
Ondertussen wil je niet lastig zijn of een ouder in de weg zitten en lees ik in andere draadjes weer van alles over loyaliteitsconflicten die kunnen ontstaan
Het was in elk geval geenszins een aanval of naar bedoeld 🙈
Excuus als dat zo over kwam
voor een kind is dat heel belastend want die moet al schakelen tussen 2 huizen, 2 manieren van opvoeden (er zitten altijd kleine verschillen in al doe je nog zo je best, ook als je in 1 huis woont).
Zoals ik al zei schakelen kinderen, juist de hele jonge, volledig over tussen de 2 huizen, de andere ouder is er dan even niet voor hun. Steeds daar contact mee moeten hebben als het niet op hun verzoek is maakt dat schakelen juist heel lastig want waar zijn ze dan bij A of bij B, welke regels gelden er dan. Moet ik om 7 uur naar bed en eerst tanden poetsen en dan mijn pyjama aan of om 7:15 en eerst pyjama aan en dan tanden poetsen. Schakelen kost energie.
Vragen ze het zelf, dan is het zeker te overwegen. Is het een bijzondere dag: verjaardag, diploma halen, een heel belangrijke toets dan ook.
Maar niet structureel en zeker niet elke dag.
Omdat wij gingen scheiden toen onze zoon nog geen 1 was heb ik dit destijds besproken met een deskundige want het is lastig want als ouder wil je juist wel elke dag contact zeker bij zo'n dreumes die per uur lijken te groeien.
Onze oplossing was daarom een dagboek die gewoon heen en weer ging waarin in stond wat zoon had gedaan etc. Zelfs de leidsters van het kdv schreven er regelmatig een stukje in of deden er een foto in zoals ze die bij andere ouders meegaven. Dat dekte onze behoefte terwijl we zoon er niet mee belastten.
Dat vind ik niet te vergelijken
Vaak spreken dat soort gezinnen van te voren af wanneer er contactmomenten zijn, helder voor het kind
Hele video dagboeken zie je online bij werkende papa’s en mama’s en hun kleintjes nog thuis
Andere worden er goed op voorbereid door beide ouders als militair ouder een maand geen contact op kan nemen
Maar vooral zijn dat gezinnen in harmonie, die dat samen goed kunnen uitleggen waarom en hoezo
Dat mis ik hier een beetje 🤷♀️ Kind weet niet dat mama geen contact mag zoeken met hem/haar (hoop ik tenminste)
De hierboven beschreven vaders en moeders hebben dat contactverbod niet
Dan komt er toch gelijk een ander gevoel bij kijken?
Dit zijn geen ouders die liever helemaal geen contact meer hebben met elkaar, maar wel moeten vanwege het kind
Telefoontjes worden blij ontvangen en niet met draaiende ogen omdat papa of mama alweer zo nodig contact moet met zijn of haar kroost
En daar zit bij mij de crux dus
(Kleine) kinderen voelen alles naadloos aan, lees ik altijd
Ook als een papa of mama boos zit te appen naar een ander
En zo’n kind wordt ook steeds ouder en merkt dan ook heus dat het de andere ouder is die voor een nare sfeer zorgt
Laat al die controle dingen en ex gevoelens dingen dan gewoon los allebei, denk ik dan…
Trek het gelijk, bel eventjes allebei, ongeacht bij wie het kind is
Ze kunnen al zo jong opnemen en ophangen, hoef je als andere ouder helemaal niet bij te zijn
Kan mij niet voorstellen dat een jong kind dat niet wilt met z’n ouder
En als een kind dat niet wilt, is het in elk geval gevraagd wat het wilt
Maar Deto had al een oplossing
Dus nu is iedereen blij en daar gaat het om 😊
Ysenda schreef op 25-08-2023 om 11:01:
[..]
voor een kind is dat heel belastend want die moet al schakelen tussen 2 huizen, 2 manieren van opvoeden (er zitten altijd kleine verschillen in al doe je nog zo je best, ook als je in 1 huis woont).
Zoals ik al zei schakelen kinderen, juist de hele jonge, volledig over tussen de 2 huizen, de andere ouder is er dan even niet voor hun. Steeds daar contact mee moeten hebben als het niet op hun verzoek is maakt dat schakelen juist heel lastig want waar zijn ze dan bij A of bij B, welke regels gelden er dan. Moet ik om 7 uur naar bed en eerst tanden poetsen en dan mijn pyjama aan of om 7:15 en eerst pyjama aan en dan tanden poetsen. Schakelen kost energie.
Vragen ze het zelf, dan is het zeker te overwegen. Is het een bijzondere dag: verjaardag, diploma halen, een heel belangrijke toets dan ook.
Maar niet structureel en zeker niet elke dag.
Omdat wij gingen scheiden toen onze zoon nog geen 1 was heb ik dit destijds besproken met een deskundige want het is lastig want als ouder wil je juist wel elke dag contact zeker bij zo'n dreumes die per uur lijken te groeien.
Onze oplossing was daarom een dagboek die gewoon heen en weer ging waarin in stond wat zoon had gedaan etc. Zelfs de leidsters van het kdv schreven er regelmatig een stukje in of deden er een foto in zoals ze die bij andere ouders meegaven. Dat dekte onze behoefte terwijl we zoon er niet mee belastten.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat dat lastig is
Vind het oprecht knap en tegelijkertijd sneu hoe gescheiden ouders dat kunnen, zeker als het de partner is die besluit te scheiden
Ik ga je bericht op mij laten inzinken
Dank je voor het visueel maken met een oplossing erbij 😊
Want ik zie het nog steeds niet (Sorrie)
Beertjelief schreef op 25-08-2023 om 11:06:
Dat vind ik niet te vergelijken
Vaak spreken dat soort gezinnen van te voren af wanneer er contactmomenten zijn, helder voor het kind
Hele video dagboeken zie je online bij werkende papa’s en mama’s en hun kleintjes nog thuis
Andere worden er goed op voorbereid door beide ouders als militair ouder een maand geen contact op kan nemen
Maar vooral zijn dat gezinnen in harmonie, die dat samen goed kunnen uitleggen waarom en hoezo
Dat mis ik hier een beetje 🤷♀️ Kind weet niet dat mama geen contact mag zoeken met hem/haar (hoop ik tenminste)
De hierboven beschreven vaders en moeders hebben dat contactverbod niet
Dan komt er toch gelijk een ander gevoel bij kijken?
Dit zijn geen ouders die liever helemaal geen contact meer hebben met elkaar, maar wel moeten vanwege het kind
Telefoontjes worden blij ontvangen en niet met draaiende ogen omdat papa of mama alweer zo nodig contact moet met zijn of haar kroost
En daar zit bij mij de crux dus
(Kleine) kinderen voelen alles naadloos aan, lees ik altijd
Ook als een papa of mama boos zit te appen naar een ander
En zo’n kind wordt ook steeds ouder en merkt dan ook heus dat het de andere ouder is die voor een nare sfeer zorgt
Laat al die controle dingen en ex gevoelens dingen dan gewoon los allebei, denk ik dan…
Trek het gelijk, bel eventjes allebei, ongeacht bij wie het kind is
Ze kunnen al zo jong opnemen en ophangen, hoef je als andere ouder helemaal niet bij te zijn
Kan mij niet voorstellen dat een jong kind dat niet wilt met z’n ouder
En als een kind dat niet wilt, is het in elk geval gevraagd wat het wilt
Maar Deto had al een oplossing
Dus nu is iedereen blij en daar gaat het om 😊
Beertje, mijn ex en ik hebben verre van een vechtscheiding. Er zijn velen die pas na lange tijd, maanden tot jaren, er achter kwamen dat wij überhaupt gescheiden zijn. Zijn kinderen bij zijn nieuwe vrouw noemen mij voor het gemak maar ook mama. En toch kwam de deskundige met dit advies.
Beertjelief schreef op 25-08-2023 om 10:26:
Want ieder jong kind heeft toch elke dag wel eventjes behoefte aan z’n ouders? (..)
Je wilt als 10 jarige je schooldag toch eventjes vertellen, of die heftige gebeurtenis?
Die aanname klopt niet. Sommige kinderen zullen dat wel hebben en als het een gewoonte is om de andere ouder even te spreken, hoort het erbij en geeft het veiligheid omdat het in de structuur van je leven is ingebed. Maar dat betekent niet dat alle kinderen er onder lijden als het dagelijkse contact met de andere ouder er niet is. Veel kinderen willen helemaal niet veel vertellen over hun dag, komen niet verder dan ‘Leuk’ als je vraagt hoe hun dag was. En al helemaal geen twee keer. Voor een kind met gescheiden ouders zijn er twee ‘veilige bases’. Het huishouden waarin ze zijn biedt ze wat ze nodig hebben. Natuurlijk zijn papa en mama anders maar het is mijn ervaring dat kinderen normaliter prima gedijen zonder contact met de andere ouder, omdat er voldoende warmte, nabijheid en aandacht is in het gezin waarin ze zich bevinden. De andere ouder is veilig en beschikbaar en daar twijfelen ze niet aan, zijn ze niet mee bezig. Ze zijn gewoon aan het leven, in het nu, ze zijn niet in gedachten bij hun andere ouder. Natuurlijk zullen er kinderen zijn die wel hun andere ouder missen maar lang niet zoveel als jij denkt. En al helemaal niet dag in dag uit.
Ik denk eerlijk gezegd dat het juist voor ouders confronterend is dat hun kinderen hen waarschijnlijk vaak helemaal niet zo erg missen. Maar voor het kind is het veel fijner als die behoefte aan de andere ouder er niet of niet sterk is. Missen is helemaal niet fijn. Je zou ook niet willen dat je kind je mist, als het op school is. Dan wil je gewoon dat hij het fijn heeft. Zo heb ik ook altijd tegen het verblijf bij de andere ouder aangekeken: ik wil gewoon dat ze het fijn hebben. Als ze me nodig hebben, konden ze uiteraard altijd bellen, en andersom ook, maar dat gebeurde niet vaak. Mijn kinderen waren 0 en 3 toen hun vader en ik uit elkaar gingen en uitzonderingen daargelaten, zijn er weinig uitgesproken gevoelens van gemis geweest, zowel naar mij als naar hun vader niet. Daar ben ik blij om. Het betekent dat we onze kinderen allebei de veiligheid hebben kunnen bieden om gewoon lekker te leven op de plek waar ze zich bevonden. Daar ben ik juist heel tevreden over, niet verdrietig.
(Wat overigens iets totaal anders is dan te zeggen dat de scheiding geen negatieve gevolgen voor ze heeft gehad, voor de duidelijkheid. Ik ben over verschillende dingen wel verdrietig. Maar over die dingen gaat dit draadje niet.)
@Beertjelief:
Weet zo niet direct wat te zeggen op jouw berichten, maar als mijn stiefzoon tijdens onze week dagelijks contact zou willen met zijn vader en andersom, zou ik me eigenlijk grote zorgen maken. Dan leeft hij voor mij echt in een verscheurde wereld die hij weer heel wil maken.
Mij lijkt het net gezond dat het twee gescheiden werelden zijn, elk met zijn eigen regels, waar hij zich welkom voelt.
