Man wil geen tweede kindje meer.
Lieve ouders,
Ik kan niet anders dan het van mij afschrijven.
Inmiddels wordt onze kleine meid over 2 maanden twee jaar. Ik heb altijd de wens voor twee kindjes gehad, mocht het ons natuurlijk gegund zijn. Het begin van de zwangerschap van onze dochter verliep niet helemaal vlekkeloos maar alles bleek gelukkig helemaal goed te zitten.
We genieten enorm en het is een heerlijk, sociaal dametje. Inmiddels hebben we het huis klaar voor een tweede maar nu zegt mijn man ineens dat hij van gedachten veranderd is.
Hij geeft aan dat hij het toch best druk vindt en dat zijn voorkeur uit gaat naar een kindje. Ook omdat we erg van reizen en vrijheid houden denkt hij dat dit met een kindje gemakkelijker te behappen is.
Omdat ik van mening ben dat je samen voor een tweede kindje moet willen gaan hebben we besloten het maar eventjes te laten rusten. Maar ondertussen heb ik er heel erg veel verdriet van en vraag ik mijzelf echt af hoe ik dit (mocht mijn man echt geen tweede willen) hoe ik dit een plaatsje moet geven. Ik heb altijd zo ontzettend graag een broertje of zusje voor onze dochter gewild.
Zijn er anderen met tips en of ervaringen. Ik ken mijn man en ik weet echt bijna zeker dat hij niet van gedachten gaat veranderen. Zoals hij zelf aangeeft is hij tot een ander inzicht gekomen.
Wat ook wel meespeelt is mijn leeftijd, ik word volgende week 35. Die jaren uitstellen is ook geen optie meer.
Bedankt alvast!
Als hij 1 al druk vindt dan is ie zeer verstandig er geen 2e bij te willen. Zeker als reizen en vrijheden hoog op zijn prioriteitenlijst staan. Als enig kind ben ik dankbaar dat mijn ouders het er bij eentje hebben gelaten. Veel meer rust in huis en veel meer mogelijkheden financieel en wat activiteiten als reizen betreft.
Ik wilde ook altijd een tweede kindje. Man. Niet. Inmiddels is dochter bijna 6 en wil ik ook geen tweede meer. Ik ben wel klaar met de luiers enzo.
Bij mij kwam het met de tijd goed en had ik er vrede mee. Daarnaast ben ik ook vaak gaan afvragen of ik een tweede wilde omdat IK dat wilde of "omdat het zo hoort/verwacht wordt"
Een broer of zus hebben is geen garantie. Ik kan compleet niet met mijn broer. Man heeft een goede band met zijn zus.
Nu met 1 kind kunnen we financieel meer doen, we kunnen haar meer geven dan als we 2 kinderen hadden gehad. Ze kan alle aandacht van ons krijgen enz.
Sommigen vinden het zielig 1 kind. Maar dochter is echt niet zielig, ze kiest haar eigen "familie" als in vrienden. En ze mag ook best een vriendin mee op vakantie als ze wat ouder is.
Als hij nu niet wil, dan wil hij nu niet.
Ik ken in mijn omgeving wel een paar stellen waar pas na 3 jaar wens kwam voor een tweede kindje. Maar dat zegt niks over jouw situatie.
Er zit ruim 3,5 jaar tussen mijn kinderen. Heel lang leek het erop dat wij het bij 1 zouden houden, maar wat later kwam er toch nog een kinderwens. Het kan dus nog komen bij je man , misschien wanneer jullie dochter wat minder intensieve zorg nodig heeft. En zo niet, er zitten ook grote voordelen aan 1 kind. Probeer die dan ook te zien.
Dank voor de eerlijke antwoorden.
Ik ben ook van mening nooit aan een tweede te willen beginnen als mijn man en ik daar samen niet achter staan.
Dat neemt echter niet weg dat mijn wens groot blijft en dat doet verdriet.
Goed om jullie verhalen en tips te lezen, dank daarvoor.
Bij ons was de situatie anders, wij wilden beiden nog wel een 2e kind maar hebben er toch voor gekozen het bij 1 te houden vanwege een erfelijke afwijking en ook omdat zwanger worden alleen lukte via de medische molen. Ik heb het er wel moeilijk mee gehad maar zag ook wel de voordelen in van slechts 1 kind hebben.
Wij hebben er inmiddels twee en zien nu juist ook heel erg de voordelen van het bij 1 kind houden. Terwijl we zo’n sterke kinderwens hadden en hele fijne kinderen.
We hebben geen spijt, zijn gek op allebei en genieten ook van de dynamiek, maar zeggen ook wel eens hoe lekker het was geweest als we nu alleen een (al redelijk) zelfstandige kleuter hadden gehad.
We vonden het ook heftiger dan we dachten om weer terug te gaan naar de intensieve zorg, terwijl oudste net zelfstandiger werd. En dat terwijl ik van de babytijd van de oudste zo had genoten!
Dit wil niet zeggen dat het voor jou ook zo zal zijn natuurlijk, maar wellicht geeft het een twist om anders naar je wens te kijken. Zoals je nooit weet waar je aan begint wanneer je kiest voor het krijgen van een kind, weet je dit ook niet bij twee. Je weet dus eigenlijk vooraf nooit helemaal wat dat nou is wat je wenst en hoe je het ervaart wanneer die wens is uitgekomen.
Romyvans86 schreef op 18-12-2021 om 14:19:
Dank voor de eerlijke antwoorden.
Ik ben ook van mening nooit aan een tweede te willen beginnen als mijn man en ik daar samen niet achter staan.
Dat neemt echter niet weg dat mijn wens groot blijft en dat doet verdriet.
Goed om jullie verhalen en tips te lezen, dank daarvoor.
Bij dit dilemma wordt degene met de kinderwens altijd aangeraden om zich bij de onwillige partner neer te leggen. Ik zet daar vraagtekens bij . Hoe diep is jouw kinderwens? Ben jij iemand die dingen echt los kan laten? Hoe groot is de kans dat je het je man toch diep in je hart kwalijk blijft nemen, dat het tussen jullie in komt te staan? Spelen er bij je man andere angsten mee dan de wens zijn handen vrij te hebben?
Want dat laatste klinkt in mijn oren vrij oppervlakkig. Persoonlijk vind ik voorrang geven aan je wens om te kunnen reizen eigenlijk best egocentrisch als je weet dat je je degene van wie je houdt daarmee veel verdriet doet.
Daar komt trouwens ook nog bij dat de wereld er over 10 jaar wel eens heel anders uit zou kunnen zien post corona als vanwege klimaatmaatregelen het voor een habbekrats over de wereld vliegen aan banden wordt gelegd.
kenfan schreef op 18-12-2021 om 15:27:
[..]
Bij dit dilemma wordt degene met de kinderwens altijd aangeraden om zich bij de onwillige partner neer te leggen. Ik zet daar vraagtekens bij . Hoe diep is jouw kinderwens? Ben jij iemand die dingen echt los kan laten? Hoe groot is de kans dat je het je man toch diep in je hart kwalijk blijft nemen, dat het tussen jullie in komt te staan? Spelen er bij je man andere angsten mee dan de wens zijn handen vrij te hebben?
Want dat laatste klinkt in mijn oren vrij oppervlakkig. Persoonlijk vind ik voorrang geven aan je wens om te kunnen reizen eigenlijk best egocentrisch als je weet dat je je degene van wie je houdt daarmee veel verdriet doet.
Daar komt trouwens ook nog bij dat de wereld er over 10 jaar wel eens heel anders uit zou kunnen zien post corona als vanwege klimaatmaatregelen het voor een habbekrats over de wereld vliegen aan banden wordt gelegd.
Beide persoonlijke wensen zijn egoïstisch natuurlijk. En waar je reiswensen per jaar kunt aanpassen aan de huidige pandemische situatie is een kind een jarenlange financiële verplichting. Bovendien is het nu al druk vinden een goede indicator. Constant overprikkeld worden in je thuissituatie kan ook tot een relatiebreuk leiden. Dat lijkt me niet wenselijk voor je kind. Een 2e leg met andere partner evenmin. Een kind is een grotere belasting op 't klimaat dan een jaarlijkse vliegreis natuurlijk. En dan moet je je over 2 kinderen druk maken of ze wel fatsoenlijk kunnen wonen later, eentje help je toch makkelijker financieel dan twee.
ai, dat is echt heel lastig.
Ik kom geen adviezen geven (heb pas een topic geopend over mijn 3e kinderwens, dat is natuurlijk enorm luxe) maar wel een knuffel.
Bij ons zag het er ook lange tijd naar uit dat het bij 1 kind zou blijven. Alleen niet vanwege ontbrekende kinderwens van man.
Ook ik ben ermee eens dat een kindje door beide ouders gewenst moet zijn.
Hoe je het een plekje kunt geven, geen idee. Mocht ik erachter komen dan laat ik het je meteen weten...
redbulletje schreef op 18-12-2021 om 15:32:
[..]
Beide persoonlijke wensen zijn egoïstisch natuurlijk. En waar je reiswensen per jaar kunt aanpassen aan de huidige pandemische situatie is een kind een jarenlange financiële verplichting. Bovendien is het nu al druk vinden een goede indicator. Constant overprikkeld worden in je thuissituatie kan ook tot een relatiebreuk leiden. Dat lijkt me niet wenselijk voor je kind. Een 2e leg met andere partner evenmin. Een kind is een grotere belasting op 't klimaat dan een jaarlijkse vliegreis natuurlijk. En dan moet je je over 2 kinderen druk maken of ze wel fatsoenlijk kunnen wonen later, eentje help je toch makkelijker financieel dan twee.
Kan best wat in zitten wat je zegt. Mijn punt is dat in een gezonde,gelijkwaardige relatie is dat de een noch de ander eenzijdig zijn wil oplegt maar dat je er probeer er samen uit te komen. Niet dat de een beslist en de ander daar maar in heeft te berusten.
kenfan schreef op 18-12-2021 om 16:40:
[..]
Kan best wat in zitten wat je zegt. Mijn punt is dat in een gezonde,gelijkwaardige relatie is dat de een noch de ander eenzijdig zijn wil oplegt maar dat je er probeer er samen uit te komen. Niet dat de een beslist en de ander daar maar in heeft te berusten.
Heb je helemaal gelijk in en in heel veel gevallen valt er ook best een middenweg te vinden waarbij beiden wat water bij de wijn doen, maar niet als het gaat om een kind. Dan zal de ene beslissing/keus áltijd zwaarder wegen dan die van de ander. Je kunt nu eenmaal geen half kind ‘nemen’ of ‘terugstoppen’ als het toch niet blijkt te werken. Ik vind het belang van het ongeboren kind dan het zwaarst wegen.
Je zou samen eens met een therapeut hier eens over kunnen praten zodat je goed naar elkaar kan luisteren over het hoe en waarom
absor schreef op 18-12-2021 om 17:17:
Je zou samen eens met een therapeut hier eens over kunnen praten zodat je goed naar elkaar kan luisteren over het hoe en waarom
Dat is best een lastig discussiepunt, zeker als je over dit onderwerp totaal tegenover elkaar staat. Het is in de maatschappij namelijk vaak een ‘normaal’ iets om kinderen te willen, terwijl het in mijn ogen nét zo maatschappelijk geaccepteerd zou moeten zijn om het níet (meer) te willen en daar schort het aan. Een ‘nee’ voor kinderen is net zo gelijkwaardig als een ‘ja’, alleen moeten de ‘nee-zeggers’ zich meestal verantwoorden over het waarom niet?! Het 1 kan net zo goed een gevoelskwestie zijn als het ander, want waarom wordt er nooit (of zelden) gevraagd waarom iemand wél kinderen wilt?
Kersje schreef op 18-12-2021 om 16:56:
[..]
Heb je helemaal gelijk in en in heel veel gevallen valt er ook best een middenweg te vinden waarbij beiden wat water bij de wijn doen, maar niet als het gaat om een kind. Dan zal de ene beslissing/keus áltijd zwaarder wegen dan die van de ander. Je kunt nu eenmaal geen half kind ‘nemen’ of ‘terugstoppen’ als het toch niet blijkt te werken. Ik vind het belang van het ongeboren kind dan het zwaarst wegen.
Een 'nee' weegt zwaarder dan 'n 'ja' bij een kinderwens in 'n al bestaand gezin. Als er nog geen kind was kon je nog uit elkaar voor een gezinswens, in dit geval zou het bestaande kind daar de dupe van worden.
Je reiswensen kun je jaarlijks aanpassen aan je financiele of mentale situatie, als er eenmaal een extra kind is kun je het niet terugstoppen als het mentaal of financieel te zwaar is.
