Man wil geen tweede kindje meer.

kersje: "

Daarbij is het natuurlijk een non-argument of het een 1e (en enige) of 8e kleinkind betreft, dat speelt sowieso al geen rol in de beslissing, mag hopen dat iedereen dat wel snapt."

Ik had geen enkele intentie je van standpunt te doen veranderen, waarom denk je dat?

Daarnaast speelt dat voor de beide ouders dus wel mee, dat het het enige kleinkind is, daar hebben zij allebei hun gedachtes over. Niet ik.  Ik zeg alleen dat het een lastige beslissing voor hen ( TS in de geval en parallel daaraan ook voor mijn kind).

Ik vind een "nee" en dus gebeurt het niet net zo oncomfortabel klinken als je zin doordrammen.

Toen wij twee kinderen hadden, wilde ik graag een derde. Man niet. Ik stond en sta er hetzelfde in als jij. Zo'n ingrijpende beslissing, daar moet je beiden achter staan. Ik heb lang in een soort van rouw gezeten. Klinkt wat dramatisch, maar ik was er toch wel mee bezig. Ik heb ook lang gehoopt dat ik per ongeluk zwanger zou worden. Hoe ouder de kinderen werden, hoe meer ik het wel goed vond zo. Op een gegeven moment waren ze ook zo groot, dat ik echt niet meer terug wilde naar de baby- en peutertijd.

Saila schreef op 18-12-2021 om 21:42:

Toen wij twee kinderen hadden, wilde ik graag een derde. Man niet. Ik stond en sta er hetzelfde in als jij. Zo'n ingrijpende beslissing, daar moet je beiden achter staan. Ik heb lang in een soort van rouw gezeten. Klinkt wat dramatisch, maar ik was er toch wel mee bezig. Ik heb ook lang gehoopt dat ik per ongeluk zwanger zou worden. Hoe ouder de kinderen werden, hoe meer ik het wel goed vond zo. Op een gegeven moment waren ze ook zo groot, dat ik echt niet meer terug wilde naar de baby- en peutertijd.

Toch vind ik van 1 naar 2 niet te vergelijken met van 2 naar 3. 

De grootste stap is natuurlijk van 0 naar 1. Het wel of niet beginnen met kinderen. De meeste mensen hebben er twee maar als je er eenmaal al twee hebt vind ik dat je je als degenen die er nog één wil daar makkelijker bij kunt neerleggen als van 0 naar 1 of van 1 naar 2. Sterker nog, ik vind het niet te vergelijken, alle drie de vormen. 

hier was het andersom. Ik wist niet zeker of ik wel kinderen wilde, en toen ik het wilde was het vrij snel raak. Maar mijn zwangerschap verliep niet vlekkeloos om maar te zwijgen over dramatische vroeggeboorte met complicaties. 
de trauma’s uit die tijd samen met het feit dat ik nogal snel overprikkeld ben, en zelf als moeder ook gewoon een fulltime baan heb, maakt dat wij de eerste 2 jaar paar keer hebben overlegd want ik wilde niet meer, man wel en hoopte dat ik van standpunt zou veranderen. Helaas dat gebeurde niet en toen kind 2 was hebben we besloten dat het hierbij bleef. Hij heeft er inmiddels wel vrede mee maar hij is echt iemand die dus wél dingen kan loslaten. Ook focust hij het liefst op het positieve en we zijn heel happy met z’n 3-tjes. Zélfs nu ik door long covid al bijna een jaar niet de moeder en partner kan zijn die ik was en graag zou willen zijn. 
het leven loopt soms gewoon anders dan je graag wil en daar hoort verlies en rouw en acceptatie bij. Dat kost allemaal tijd en het is nodig erover te blijven praten, met je man maar ook met bijv een vriendin of therapeut. 
wens je sterkte met het verdriet en loslaten. Lijkt me moeilijk. Ik vond het zelfs moeilijk om dat beeld van 2 kinderen los te laten ook al was ik degene die niet meer wilde. 

Suusje. schreef op 18-12-2021 om 22:15:

[..]

Toch vind ik van 1 naar 2 niet te vergelijken met van 2 naar 3.

De grootste stap is natuurlijk van 0 naar 1. Het wel of niet beginnen met kinderen. De meeste mensen hebben er twee maar als je er eenmaal al twee hebt vind ik dat je je als degenen die er nog één wil daar makkelijker bij kunt neerleggen als van 0 naar 1 of van 1 naar 2. Sterker nog, ik vind het niet te vergelijken, alle drie de vormen.

Daar ben ik het niet mee eens. Mijn wens voor een derde was net zo diep als mijn wens voor de tweede. Nu ik zwanger ben van de derde heb ik pas het gevoel dat ‘het plaatje’ compleet is. Daar zit niets rationeels achter. Ik denk dat ik heel veel moeite had gehad om te accepteren dat er geen derde zou komen. 
Er zou voor mij nu wel een verschil zijn tussen ‘mijn man wil niet’ en ‘het zwanger raken lukt niet’. Als het niet gelukt was om bij de derde zwanger te raken, had ik mij daar (denk ik) makkelijker bij neer kunnen leggen. 

Je was duidelijk. Je wil bij je man/gezin blijven. En je weet ook dat je man niet overgehaald gaat worden. Je vroeg hoe je het een plaatsje kon geven.
Zal even de korte versie geven (want is een lang verhaal) .
Man had al tijd te kennen gegeven 1 kind te willen. Ik wilde er meer.
Bij bevalling eerste kind ging het dusdanig mis, dat ik daarna nooit meer een zwangerschap zou kunnen voldragen. (maar dus wel zwanger kon worden).
Hoewel ik gelukkig was dat mijn baby en ik er toch gezond uit kwamen, was er niet alleen een roze wolk maar ook vooral een groot verdriet.
Dit verdriet moest ik een plek gaan geven, want het beïnvloedde mijn gezin te erg. Ik straalde ook rouw uit en dat was gewoon niet goed voor mijn baby. 
Ik heb toen een nachtje op een landgoed in de bossen geboekt, alleen. Ik heb me daarovergegeven aan mijn verdriet. Ik heb gewandeld, ik heb een brief geschreven aan hetgewenste kind. Ik heb een kaarsje gebrand .
En dat verdriet heb ik symbolisch op die plek daarachter gelaten. 
En kon toen naar huis om echt te gaan genieten van mijn gezin. 
En was toen ook toe aan de stap om een afspraak te maken voor sterilisatie. Van me zelf. Want ik besefte me daar dat als ik per ongeluk zwanger zou raken, ik dan gedwongen zou zijn tot abortus en dat ik die stap nooit zou willen/kunnen zetten, zonder er echt aan  onder door te gaan.

Dus mijn advies is, geef je zelf echt ruimte om bewust te rouwen. Desnoods met een ritueel . Dat doen we ook met andere dierbaren waarvan we afscheid nemen. Zodat je het beter kan verwerken en loslaten.

To, heb je iemand met wie je er over kan praten? Een vriendin of evt de praktijkondersteuner?

Het rouw gevoel wat Saila schrijft herken ik wel. Zo voelde het voor mij ook. En ja ook ik heb soms gehoopt per ongeluk zwanger te zijn want dan zou man het wel willen houden. Nu ben ik heel blij dat dit nooit is gebeurd. Nu met de tijd is het gevoel van een compleet gezin gegroeid, het voelt goed zo. 

Romyvans86 schreef op 19-12-2021 om 20:20:

Wat een heftig verhaal Lotte78, krachtig hoe je de moed hebt kunnen vinden om het een plaatsje te geven. Dankjewel voor het delen, ik ga eens kijken hoe ik dat voor mijzelf vorm kan geven. Momenteel wissel ik nog zo erg in emoties.

Dankjewel voor je eerlijke verhaal Hobbelster, hoop dat je jezelf gauw weer prettig voelt! Heeft het lang geduurd voordat je man het een plekje heeft gegeven?

Ik lees ook over een zwangerschap vol complicaties. Nu ben ik in het begin van de zwangerschap in het buitenland in het ziekenhuis terecht gekomen. Zodoende moest de zwangerschap frequent gemonitord worden. Mijn man was toen ontzettend emotioneel (is hij normaal vrij weinig), dat heeft misschien ook indruk gemaakt.
Vanavond gaf hij ook aan de wellicht een pleegkindje wel te overwegen valt..
Lastig, ben zelf een enorm gevoelsmens..

Waarom wel een pleegkindje en geen eigen kindje? Vanwege een mogelijke zware zwangerschap? Hij heeft dan alsnog twee kinderen om voor te zorgen. Pleegkindjes zijn niet zomaar pleegkindjes. Die hebben vaak wel een bepaalde bagage en extra zorg/aandacht nodig omdat ze dat voorheen tekort zijn gekomen of trauma's hebben.
Ik zeg niet dat je dat niet moet doen, maar ook daar moet je goed over nadenken.
Ik wil niemand dwingen tot kinderen krijgen of zo, maar ik vind de wens tot reizen geen heel sterk argument. Met kinderen, ongeacht hoeveel, ben je gebonden aan schoolvakanties en met kleine kinderen zijn verre reizen en avontuurlijke activiteiten gewoon veel minder een optie. Als je de kinderen dan redelijk dicht op elkaar krijgt, is de periode dat dat minder goed of niet mogelijk is wel korter. Dat geldt overigens voor zowel eigen kinderen als pleegkinderen. 

Maar hoe dan ook, jouw verdriet om een kind dat er niet meer komt mag er zijn. Geef jezelf die ruimte, eis die desnoods op. Want die gevoelens zijn hartstikke legitiem. 

Het heeft bij mijn man zo’n 2,5 of 3 jaar geduurd voordat hij er echt helemaal oké mee was.
bij mij trouwens ook! Ik had elke keer dat ik ongesteld was of een zwangere vrouw / kleine baby zag zo’n gevoel van aaaaaaah. Snoezig! Leuk! Maar ik weet ook dat ik het alleen een leuk idee vind en omdat ik gewoon heel erg geen normale kraamtijd heb gehad en dus geen roze wolk heb ervaren. Nu dus ook nooit zal weten hoe dat zou zijn. Maar dat is nu oké voor mij. 

MamaE schreef op 19-12-2021 om 22:19:

[..]

Waarom wel een pleegkindje en geen eigen kindje? Vanwege een mogelijke zware zwangerschap? Hij heeft dan alsnog twee kinderen om voor te zorgen. Pleegkindjes zijn niet zomaar pleegkindjes. Die hebben vaak wel een bepaalde bagage en extra zorg/aandacht nodig omdat ze dat voorheen tekort zijn gekomen of trauma's hebben.
Ik zeg niet dat je dat niet moet doen, maar ook daar moet je goed over nadenken.
Ik wil niemand dwingen tot kinderen krijgen of zo, maar ik vind de wens tot reizen geen heel sterk argument. Met kinderen, ongeacht hoeveel, ben je gebonden aan schoolvakanties en met kleine kinderen zijn verre reizen en avontuurlijke activiteiten gewoon veel minder een optie. Als je de kinderen dan redelijk dicht op elkaar krijgt, is de periode dat dat minder goed of niet mogelijk is wel korter. Dat geldt overigens voor zowel eigen kinderen als pleegkinderen.

Maar hoe dan ook, jouw verdriet om een kind dat er niet meer komt mag er zijn. Geef jezelf die ruimte, eis die desnoods op. Want die gevoelens zijn hartstikke legitiem.

Wat vind jij dan wel een sterk argument? In mijn optiek is 'nee' gewoon een helder argument. Wil jij (nog) een kind? Nee. De rest is toelichting.

kenfan schreef op 18-12-2021 om 16:40:

[..]

Kan best wat in zitten wat je zegt. Mijn punt is dat in een gezonde,gelijkwaardige relatie is dat de een noch de ander eenzijdig zijn wil oplegt maar dat je er probeer er samen uit te komen. Niet dat de een beslist en de ander daar maar in heeft te berusten.

Ja, dit. En als je er eerst beide 2 wilde en opeens wil de ene niet meer, dan is het voor de ander opeens baf weg droom.
Bij ons wilde de ene toen het eerste kind 1 1/2 jaar was er nog een, en de ander niet. Omdat half niet kan, hebben we besloten eerst nog eens een jaartje over na te denken, beide. De niet-willer vond de baby nogal veel druk geven en kon kijken of dat gevoel bleef, de wel-willer kon aan het idee wennen dat het er misschien geen twee zouden worden.
We hadden dus echt een afspraak de knoop een jaar later te hakken.
Tussendoor hebben we het er nog een paar keer een beetje over gehad, niet te diep.
De wel-willer was na een jaar al een beetje aan het idee gewend dat het misschien bij een zou blijven, het zou niet meer zo'n grote domper worden als het bij een nee bleef, maar wilde zelf nog wel steeds erg graag. De niet-willer merkte dat een kind van 2 1/2 al een stuk minder ingewikkeld was dan een baby, dat kind kon praten maakte een wereld van verschil. De nee was meer veranderd in een 'ach van mij hoeft het niet per se, maar het zal ook wel leuk zijn'. Toen werd het in samenspraak dus toch een ja. We zijn allebei heel erg blij met nummer 2, maar ik denk dat dit wel de beste manier was om tot een besluit te komen waar we beide achter konden staan. Klats boem een toekomstbeeld omgooien is gewoon niet zo fijn voor degene die het omgegooid ziet worden maar het zelf graag zo had gelaten.

Sterkte TO!