Man wil geen tweede kindje meer.
Lieve ouders,
Ik kan niet anders dan het van mij afschrijven.
Inmiddels wordt onze kleine meid over 2 maanden twee jaar. Ik heb altijd de wens voor twee kindjes gehad, mocht het ons natuurlijk gegund zijn. Het begin van de zwangerschap van onze dochter verliep niet helemaal vlekkeloos maar alles bleek gelukkig helemaal goed te zitten.
We genieten enorm en het is een heerlijk, sociaal dametje. Inmiddels hebben we het huis klaar voor een tweede maar nu zegt mijn man ineens dat hij van gedachten veranderd is.
Hij geeft aan dat hij het toch best druk vindt en dat zijn voorkeur uit gaat naar een kindje. Ook omdat we erg van reizen en vrijheid houden denkt hij dat dit met een kindje gemakkelijker te behappen is.
Omdat ik van mening ben dat je samen voor een tweede kindje moet willen gaan hebben we besloten het maar eventjes te laten rusten. Maar ondertussen heb ik er heel erg veel verdriet van en vraag ik mijzelf echt af hoe ik dit (mocht mijn man echt geen tweede willen) hoe ik dit een plaatsje moet geven. Ik heb altijd zo ontzettend graag een broertje of zusje voor onze dochter gewild.
Zijn er anderen met tips en of ervaringen. Ik ken mijn man en ik weet echt bijna zeker dat hij niet van gedachten gaat veranderen. Zoals hij zelf aangeeft is hij tot een ander inzicht gekomen.
Wat ook wel meespeelt is mijn leeftijd, ik word volgende week 35. Die jaren uitstellen is ook geen optie meer.
Bedankt alvast!
redbulletje schreef op 18-12-2021 om 17:43:
[..]
Een 'nee' weegt zwaarder dan 'n 'ja' bij een kinderwens in 'n al bestaand gezin. Als er nog geen kind was kon je nog uit elkaar voor een gezinswens, in dit geval zou het bestaande kind daar de dupe van worden.
Je reiswensen kun je jaarlijks aanpassen aan je financiele of mentale situatie, als er eenmaal een extra kind is kun je het niet terugstoppen als het mentaal of financieel te zwaar is.
Dat schrijf ik dus ook als je mijn post begrijpend had gelezen.
Reiswensen zullen in de toekomst sowieso aangepast moeten worden qua klimaatbeheersing, laat ze die tickets maar lekker duur maken tbv de natuur en de toekomst van onze huidige en toekomstige generatie!
Kersje schreef op 18-12-2021 om 17:52:
[..]
Dat schrijf ik dus ook als je mijn post begrijpend had gelezen.
Reiswensen zullen in de toekomst sowieso aangepast moeten worden qua klimaatbeheersing, laat ze die tickets maar lekker duur maken tbv de natuur en de toekomst van onze huidige en toekomstige generatie!
Misschien moeten ze dan klimaatpunten gaan uitdelen: kindvrije mensen kunnen die inzetten voor vliegreizen, bij mensen met 'n gezin gaan ze op aan 't feit dat ze zich voortgeplant hebben 
redbulletje schreef op 18-12-2021 om 17:55:
[..]
Misschien moeten ze dan klimaatpunten gaan uitdelen: kindvrije mensen kunnen die inzetten voor vliegreizen, bij mensen met 'n gezin gaan ze op aan 't feit dat ze zich voortgeplant hebben
Gelukkig wordt daar geen rekening mee gehouden!
Eens met Kenfan, ook ik snap die gedachtegang niet zo goed.
Mijn kind wil een tweede, de partner vindt het zwaar en wil meer "me-time" zoals dat tegenwoordig lijkt te heten.
De nee-zegger krijgt vaak de zin; dat vind ik geen teamwork, want daardoor wordt er volkomen voorbij gegaan dat mijn kind ook eigen behoeftes en verlangens heeft.
Lastig, ook bv alleen al omdat het het enige kleinkind in beide families is.
Max88 schreef op 18-12-2021 om 18:16:
Eens met Kenfan, ook ik snap die gedachtegang niet zo goed.
Mijn kind wil een tweede, de partner vindt het zwaar en wil meer "me-time" zoals dat tegenwoordig lijkt te heten.
De nee-zegger krijgt vaak de zin; dat vind ik geen teamwork, want daardoor wordt er volkomen voorbij gegaan dat mijn kind ook eigen behoeftes en verlangens heeft.
Lastig, ook bv alleen al omdat het het enige kind in beide families is.
Huh?
mijn autocorrect maakte van kleinkind het woord kind, inmiddels aangepast als je daarom "huh" zei, want dat was mij niet duidelijk.
Max88 schreef op 18-12-2021 om 18:33:
mijn autocorrect maakte van kleinkind het woord kind, inmiddels aangepast als je daarom "huh" zei, want dat was mij niet duidelijk.
Ik snap je post nu inderdaad beter, maar dan nog veranderd dit niets aan mijn denkwijze en wat ik eerder al schreef.
Dat is best een lastig discussiepunt, zeker als je over dit onderwerp totaal tegenover elkaar staat. Het is in de maatschappij namelijk vaak een ‘normaal’ iets om kinderen te willen, terwijl het in mijn ogen nét zo maatschappelijk geaccepteerd zou moeten zijn om het níet (meer) te willen en daar schort het aan. Een ‘nee’ voor kinderen is net zo gelijkwaardig als een ‘ja’, alleen moeten de ‘nee-zeggers’ zich meestal verantwoorden over het waarom niet?! Het 1 kan net zo goed een gevoelskwestie zijn als het ander, want waarom wordt er nooit (of zelden) gevraagd waarom iemand wél kinderen wilt?
Daarbij is het natuurlijk een non-argument of het een 1e (en enige) of 8e kleinkind betreft, dat speelt sowieso al geen rol in de beslissing, mag hopen dat iedereen dat wel snapt.
Lastig to
Vooral als jullie eerst allebei de wens hadden voor 2
Lastig om het hem niet kwalijk te nemen denk ik
Max88 schreef op 18-12-2021 om 18:16:
Eens met Kenfan, ook ik snap die gedachtegang niet zo goed.
Mijn kind wil een tweede, de partner vindt het zwaar en wil meer "me-time" zoals dat tegenwoordig lijkt te heten.
De nee-zegger krijgt vaak de zin; dat vind ik geen teamwork, want daardoor wordt er volkomen voorbij gegaan dat mijn kind ook eigen behoeftes en verlangens heeft.
Lastig, ook bv alleen al omdat het het enige kleinkind in beide families is.
Waarom is het lastig dat dit het enige kleinkind is? Dat is dochter ook aan een kant van de familie (aan mijn kant is er nog een neefje alleen heeft dochter daar helemaal niks mee) en wij en zij ervaren er niks lastigs aan.
Ook als de ja zegger zijn/haar zin krijgt is er geen teamwork. Het is een lastige beslissing waar je toch echt wel allebei achter moet staan. Een kind druk je niet even terug. Niks zo erg als ongewenst zijn als kind.
Kersje schreef op 18-12-2021 om 18:44:
[..]
Ik snap je post nu inderdaad beter, maar dan nog veranderd dit niets aan mijn denkwijze en wat ik eerder al schreef.
Dat is best een lastig discussiepunt, zeker als je over dit onderwerp totaal tegenover elkaar staat. Het is in de maatschappij namelijk vaak een ‘normaal’ iets om kinderen te willen, terwijl het in mijn ogen nét zo maatschappelijk geaccepteerd zou moeten zijn om het níet (meer) te willen en daar schort het aan. Een ‘nee’ voor kinderen is net zo gelijkwaardig als een ‘ja’, alleen moeten de ‘nee-zeggers’ zich meestal verantwoorden over het waarom niet?! Het 1 kan net zo goed een gevoelskwestie zijn als het ander, want waarom wordt er nooit (of zelden) gevraagd waarom iemand wél kinderen wilt?
Daarbij is het natuurlijk een non-argument of het een 1e (en enige) of 8e kleinkind betreft, dat speelt sowieso al geen rol in de beslissing, mag hopen dat iedereen dat wel snapt.
Maar dan nog mag het gevoel van degene die afscheid moet nemen van een wens er ook zijn toch? Een nee is net zo gelijkwaardig als een ja. En die nee mag er ook zijn hoor, die is behoorlijk 'in your face' als het een definitieve 'nee' wordt en blijft.
Echter, als het een definitieve 'nee' is, wordt er voor de wensende partij vaak nogal snel overgegaan op de orde van de dag. Hoezo rouwen: 'je hebt er toch al een' of 'nou, gelukkig heb je er al 1'. Helemaal waar hoor, maar je moet alsnog afscheid nemen van een toekomstbeeld. In die zin is het ook echt een verlies.
TO vraagt niet hoe ze haar man alsnog kan overhalen. Ze vraagt hoe ze om kan gaan met haar verdriet.
kenfan schreef op 18-12-2021 om 15:27:
[..]
Bij dit dilemma wordt degene met de kinderwens altijd aangeraden om zich bij de onwillige partner neer te leggen. Ik zet daar vraagtekens bij . Hoe diep is jouw kinderwens? Ben jij iemand die dingen echt los kan laten? Hoe groot is de kans dat je het je man toch diep in je hart kwalijk blijft nemen, dat het tussen jullie in komt te staan? Spelen er bij je man andere angsten mee dan de wens zijn handen vrij te hebben?
Want dat laatste klinkt in mijn oren vrij oppervlakkig. Persoonlijk vind ik voorrang geven aan je wens om te kunnen reizen eigenlijk best egocentrisch als je weet dat je je degene van wie je houdt daarmee veel verdriet doet.
Daar komt trouwens ook nog bij dat de wereld er over 10 jaar wel eens heel anders uit zou kunnen zien post corona als vanwege klimaatmaatregelen het voor een habbekrats over de wereld vliegen aan banden wordt gelegd.
Om je vragen te beantwoorden, mijn kinderwens is groot, en los kunnen laten niet mijn sterkste punt, helemaal niet zelfs.
Of ik het mijn man kwalijk ga nemen in de toekomst valt niet te voorspellen. Wel gun ik mijn dochter een stabiel gezin en dat staat hoger op mijn verlanglijstje dan een tweede kindje, al is die wens nog zo groot.
En voor wat betreft reizen, ik deel zeker de mening van Redbulletje dat je het reizen aan kan passen aan de wereldsituatie. En voelen wij ook zeker niet perse de noodzaak om elke keer een vakantiebestemming op te zoeken met het vliegtuig.
Saga schreef op 18-12-2021 om 19:03:
[..]
Maar dan nog mag het gevoel van degene die afscheid moet nemen van een wens er ook zijn toch? Een nee is net zo gelijkwaardig als een ja. En die nee mag er ook zijn hoor, die is behoorlijk 'in your face' als het een definitieve 'nee' wordt en blijft.
Echter, als het een definitieve 'nee' is, wordt er voor de wensende partij vaak nogal snel overgegaan op de orde van de dag. Hoezo rouwen: 'je hebt er toch al een' of 'nou, gelukkig heb je er al 1'. Helemaal waar hoor, maar je moet alsnog afscheid nemen van een toekomstbeeld. In die zin is het ook echt een verlies.
TO vraagt niet hoe ze haar man alsnog kan overhalen. Ze vraagt hoe ze om kan gaan met haar verdriet.
Lieve Saga, je slaat de spijker ontzettend op z’n kop. Ik ben enorm dankbaar voor ons gezonde dochtertje. Maar dat doet niets af aan het feit dat het verlangen naar een tweede kindje zo groot is. En de toekomst in één klap zo zien veranderen is ook lastig te verteren.
Om jullie van wat meer achtergrondinformatie te voorzien; het gaat mijn man uiteraard niet alleen om het reizen, hij heeft ook een veeleisende baan waarbij hij geregeld wordt opgeroepen.
Hij heeft op deze manier het gevoel alles beter te kunnen ‘bolwerken’. En is anders bang dat we heel erg langs elkaar heen gaan leven.
Wel hebben we besloten het eerst eens even te laten rusten en op een later moment nogmaals het gesprek aan te gaan. Blijft hij bij zijn mening dan zal ik degene zijn die water bij de wijn doet. Waarom? Omdat ik vind dat wij allebei volledig achter deze beslissing moeten staan. Wat dat betreft deel ik de mening van Pinkflower volledig.
Dus mijn vraag is inderdaad niet, hoe haal ik hem over. Maar zouden jullie omgaan met dergelijk verdriet of het een plekje geven.
nogmaals, dank voor al jullie reacties ♥️
Hoe vreselijk moeilijk ook: voor een ja zijn twee ja's nodig. Voor een nee maar één nee...Blijf vooral praten over alle wensen, verlangens en gevoelens. Zonder verwijt of eis, maar wel om samen te blijven kijken naar wat er speelt.
Jippox schreef op 18-12-2021 om 20:49:
Hoe vreselijk moeilijk ook: voor een ja zijn twee ja's nodig. Voor een nee maar één nee...Blijf vooral praten over alle wensen, verlangens en gevoelens. Zonder verwijt of eis, maar wel om samen te blijven kijken naar wat er speelt.
Helemaal mee eens, dankjewel.
