Hoogmoed komt voor de val (heleen mees en jet bussemaker)

Toen Adolf Hitler in 1933 via democratische verkiezingen aan de macht kwam in Duitsland, was mijn grootmoeder van moederszijde een Duits staatsburger. Mijn opa had geen Duits paspoort. Vanwege de Duitse wetgeving was en bleef hij Nederlander, ondanks zijn huwelijk met een Duitse en hun keuze om hun bestaan samen op te bouwen in het geboorteland van mijn oma. In Duitsland gold (en geldt) nu eenmaal het recht van het bloed (het zgn. Jus sanguinis). Ook al leeft een familie er generatie op generatie; men kan alleen aanspraak maken op de Duitse nationaliteit op basis van afstamming.

Datzelfde jaar nog raakte hun gezin in de grootst mogelijke nood, doordat nieuwe wetgeving mijn opa werkloos en het gezin vrijwel brodeloos maakte. Om de zo hoge werkloosheid onder de Duitsers te verminderen, werd het werkgevers bij wet verboden om mensen in loondienst te hebben, die niet over de Duitse nationaliteit beschikten. Terwijl mijn opa hierdoor van ene op de andere dag zijn baan verloor, was de ´verdiencapaciteit´ van mijn oma vrijwel nihil. Zij was geschoold in een ambacht, waarmee wegens de crisis (tijdelijk) niet kon worden voorzien in de kosten van levensonderhoud. Ten einde raad stonden mijn grootouders hun kinderen uiteindelijk af aan een weeshuis, opdat zij zouden overleven.

Mijn moeder was toen zeven jaar oud en simpelweg te jong om een en ander goed te begrijpen. De breuk met haar ouders leidde tot een vertrouwensbreuk tussen mijn moeder en de mensheid, die eigenlijk nooit meer is hersteld. Een ander effect was, dat mijn moeder het van levensbelang acht om een actief lid te zijn van de katholieke kerk. Daartoe voelt zij zich ook verschuldigd. Het was namelijk een katholiek weeshuis waarin zij terecht kwam. Voor haar is het ondenkbaar dat je los van die kerk eveneens een bestaan kunt hebben; laat staan een goed.

Haar vertrouwen in de democratische rechtsstaat is niet al te groot. Naoorlogse ontwikkelingen als de welvaartstoename, democratisering van het onderwijs, emancipatie van de arbeider, ontzuiling, ontkerkelijking en gelijkberechtiging van de vrouw; het zegt haar allemaal niet zo veel. Ze keurt het democratisch bestel zeker niet af (in tegendeel), maar vraag zich wel onomwonden af, wat je er in de praktijk nu eigenlijk aan hebt. Onze rechten mogen dan zijn vastgelegd in bijvoorbeeld de Universele verklaring van de rechten van de mens, het kinderrechtenverdrag en onze Grondwet; je bent niet altijd automatisch gegarandeerd van die rechten, zo benadrukt zij steevast. Bovendien beseft zij als geen ander, dat wet- en regelgeving ook ten nadele van je kan worden gewijzigd.

Voor haar staat het aardse bestaan eigenlijk geheel en al in het teken van het leven na de dood. Tussentijds is het zaak je adem in te houden, zonder te stikken; levend naar de wil van God.

Mijn door mijn moeder tot het katholicisme bekeerde vader stond heel anders in het leven. Ook hij had door de crisisjaren en de oorlog een ellendige jeugd achter de rug, maar was socialistisch opgevoed. Hij gaf zijn kinderen uitdrukkelijk mee, dat als je het slachtoffer dreigt te worden van onrecht, je je maar beter kan verzetten daartegen; ook al kan het (vanuit gemakzucht of angst) nog zo aanlokkelijk zijn om dat te laten.

Hoewel ikzelf ben opgegroeid in de naoorlogse periode van vrede en welvaart, heb ik veel gehad aan de waarschuwende woorden van mijn ouders. Die bleken zonder meer goed van pas te komen, elke keer als ik te onpas stuitte op ongepaste woorden en daden van mijn medemens. De sceptische houding van mijn moeder heeft ervoor gezorgd, dat ik er nooit al te zeer door werd verrast. De emancipatoire gedragslijn van mijn vader heeft me ertoe aangezet de nodige assertiviteit te ontwikkelen en in de praktijk te brengen.

Wie zich mijn eerdere reacties hier op de ´power feministische´ uitlatingen van Jet Bussemaker kan herinneren, weet nu tegen welke achtergrond ik handel. Ik kon natuurlijk niet bevroeden, dat het ´power feminisme´ in diskrediet zou worden gebracht door de grondlegger ervan in hoogst eigen persoon. En hoe!

De affaire Heleen Mees heeft mijn ergernis over de ´power feministen´ vanzelfsprekend alleen maar doen toenemen. Ik ben pijnlijk getroffen en uitermate boos over hun zienswijze inzake feminisme en de peilloos arrogante houding die zij innemen jegens hun mede vrouwen. Toch kon ik deze week een minzaam lachje niet onderdrukken, toen ik vernam hoe Heleen Mees in problemen is gekomen. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, dat ik als verklaard tegenstander van het ´power feminisme´ nu even een hele lange neus trek naar aanleiding van deze gênante vertoning.

Eisen dat iedere vrouw zich in alle opzichten onafhankelijk opstelt ten aanzien van mannen (ook als het haar partner betreft), maar jezelf verlagen tot stalking, teneinde een gehuwde man voor jou te laten kiezen? Diegenen uitgezonderd die haar beter kennen, hadden we dat natuurlijk helemaal niet verwacht van zo´n vrouw! Wat een ontmaskering.

Nu maak je het wel vaker mee, dat iemand het ene zegt (te denken) en het ander (denkt en) doet en zich anders voordoet dan die is. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Huichelen is van alle tijden. Ik vind het wel schokkend hoe een dergelijke vrouw vanuit de andere kant van de wereld het hoogopgeleide vrouwen hier in Nederland lastig heeft kunnen maken. En wat een opmerkelijke overeenkomst tussen het lot van de door haar lastig gevallen mannen en dat van ons! Blij toe dat het aan het daglicht is gekomen.

Zelf ben ik een gepassioneerd voorstandster van gelijke rechten en kansen voor vrouwen. Laat daar geen misverstand over bestaan. Weet ook, dat ik een heuse carrière als wetenschapper achter de rug heb, en ongetwijfeld ook nog voor de boeg. Andere vrouwen voorschrijven hoe zij hun leven dienen in te richten? Geen haar op mijn hoofd, die daaraan denkt! In een democratie is het ´leven en laten leven´.

Politiek Den Haag heeft al besloten de algemene heffingskorting op termijn af te schaffen. Een maatregel die haaks staat op het idee dat je de ouders die thuisblijven voor hun kinderen hiervoor ook zou kunnen belonen, zoals in andere landen gebeurt. Geïnspireerd door het ´power feminisme´ van Heleen Mees zint onze minister van Emancipatie op mogelijkheden om hoogopgeleide vrouwen af te straffen voor het niet fulltime verrichten van betaalde arbeid. Wij zouden daar hoe dan ook een prijs voor moeten betalen. Onze niet in geld uit te drukken bijdrage aan de samenleving telt voor haar niet.

Het is nu maar te hopen, dat Jet Bussemaker lering trekt uit de affaire. Zij heeft haar oor laten hangen naar een eenzame vrouw, die schaamteloos jaloers is op gehuwde moeders en de eer niet aan zichzelf weet te houden. Het ´power feminisme´ blijkt weinig tot niets om het lijf te hebben. Ook kan de door Heleen Mees opgerichte organisatie ´Women on top´, met het oog op de bijzondere associatie die de huidige naam voortaan kan oproepen, misschien maar beter op zoek gaan naar een nieuwe naam. Nog wranger vind ik het, dat eerzame vrouwen in vooraanstaande, leidinggevende posities door deze affaire nu ongetwijfeld nog meer hebben op te boksen tegen het vooroordeel, dat zij hun carrière op onheuse wijze zouden hebben gemaakt.

Mocht Jet Bussemaker vasthouden aan haar ´power feminisme´, dan hoop ik van harte, dat onze volksvertegenwoordigers zich t.z.t. niet zullen scharen achter de eerder door vrouwenhaat dan feminisme ingegeven plannen. Sterker nog: ik vertrouw erop dat deze dan ´rücksichtslos´ van tafel zullen worden geschoven. Thuisblijfmoeders behoren van overheidswege geen nadelige gevolgen te ondervinden van hun keuze om hun carrière tijdelijk op een lager pitje te zetten. Mensen behoren vrij te zijn in het inrichten van hun leven naar eigen goeddunken en persoonlijke levensomstandigheden. In naam van het feminisme een uitzondering maken op deze regel? Kan het nu eens (en voor altijd) afgelopen zijn met die dogmatische anti-sociale waanzin?

Wetenschappelijk onderzoek toont keer op keer aan, dat mensen die hun leven in gezinsverband doorbrengen, doorgaans een betere lichamelijke en geestelijke gezondheid genieten en een hogere levensverwachting hebben, dan diegenen die langdurig als alleenstaande door het leven gaan. Hun gebruik van zorg ligt dan ook vele malen lager. Dames en heren politici: ondersteun gezonde sociale verbanden en tel uit je winst!