Hoogmoed komt voor de val (heleen mees en jet bussemaker)
Toen Adolf Hitler in 1933 via democratische verkiezingen aan de macht kwam in Duitsland, was mijn grootmoeder van moederszijde een Duits staatsburger. Mijn opa had geen Duits paspoort. Vanwege de Duitse wetgeving was en bleef hij Nederlander, ondanks zijn huwelijk met een Duitse en hun keuze om hun bestaan samen op te bouwen in het geboorteland van mijn oma. In Duitsland gold (en geldt) nu eenmaal het recht van het bloed (het zgn. Jus sanguinis). Ook al leeft een familie er generatie op generatie; men kan alleen aanspraak maken op de Duitse nationaliteit op basis van afstamming.
Datzelfde jaar nog raakte hun gezin in de grootst mogelijke nood, doordat nieuwe wetgeving mijn opa werkloos en het gezin vrijwel brodeloos maakte. Om de zo hoge werkloosheid onder de Duitsers te verminderen, werd het werkgevers bij wet verboden om mensen in loondienst te hebben, die niet over de Duitse nationaliteit beschikten. Terwijl mijn opa hierdoor van ene op de andere dag zijn baan verloor, was de ´verdiencapaciteit´ van mijn oma vrijwel nihil. Zij was geschoold in een ambacht, waarmee wegens de crisis (tijdelijk) niet kon worden voorzien in de kosten van levensonderhoud. Ten einde raad stonden mijn grootouders hun kinderen uiteindelijk af aan een weeshuis, opdat zij zouden overleven.
Mijn moeder was toen zeven jaar oud en simpelweg te jong om een en ander goed te begrijpen. De breuk met haar ouders leidde tot een vertrouwensbreuk tussen mijn moeder en de mensheid, die eigenlijk nooit meer is hersteld. Een ander effect was, dat mijn moeder het van levensbelang acht om een actief lid te zijn van de katholieke kerk. Daartoe voelt zij zich ook verschuldigd. Het was namelijk een katholiek weeshuis waarin zij terecht kwam. Voor haar is het ondenkbaar dat je los van die kerk eveneens een bestaan kunt hebben; laat staan een goed.
Haar vertrouwen in de democratische rechtsstaat is niet al te groot. Naoorlogse ontwikkelingen als de welvaartstoename, democratisering van het onderwijs, emancipatie van de arbeider, ontzuiling, ontkerkelijking en gelijkberechtiging van de vrouw; het zegt haar allemaal niet zo veel. Ze keurt het democratisch bestel zeker niet af (in tegendeel), maar vraag zich wel onomwonden af, wat je er in de praktijk nu eigenlijk aan hebt. Onze rechten mogen dan zijn vastgelegd in bijvoorbeeld de Universele verklaring van de rechten van de mens, het kinderrechtenverdrag en onze Grondwet; je bent niet altijd automatisch gegarandeerd van die rechten, zo benadrukt zij steevast. Bovendien beseft zij als geen ander, dat wet- en regelgeving ook ten nadele van je kan worden gewijzigd.
Voor haar staat het aardse bestaan eigenlijk geheel en al in het teken van het leven na de dood. Tussentijds is het zaak je adem in te houden, zonder te stikken; levend naar de wil van God.
Mijn door mijn moeder tot het katholicisme bekeerde vader stond heel anders in het leven. Ook hij had door de crisisjaren en de oorlog een ellendige jeugd achter de rug, maar was socialistisch opgevoed. Hij gaf zijn kinderen uitdrukkelijk mee, dat als je het slachtoffer dreigt te worden van onrecht, je je maar beter kan verzetten daartegen; ook al kan het (vanuit gemakzucht of angst) nog zo aanlokkelijk zijn om dat te laten.
Hoewel ikzelf ben opgegroeid in de naoorlogse periode van vrede en welvaart, heb ik veel gehad aan de waarschuwende woorden van mijn ouders. Die bleken zonder meer goed van pas te komen, elke keer als ik te onpas stuitte op ongepaste woorden en daden van mijn medemens. De sceptische houding van mijn moeder heeft ervoor gezorgd, dat ik er nooit al te zeer door werd verrast. De emancipatoire gedragslijn van mijn vader heeft me ertoe aangezet de nodige assertiviteit te ontwikkelen en in de praktijk te brengen.
Wie zich mijn eerdere reacties hier op de ´power feministische´ uitlatingen van Jet Bussemaker kan herinneren, weet nu tegen welke achtergrond ik handel. Ik kon natuurlijk niet bevroeden, dat het ´power feminisme´ in diskrediet zou worden gebracht door de grondlegger ervan in hoogst eigen persoon. En hoe!
De affaire Heleen Mees heeft mijn ergernis over de ´power feministen´ vanzelfsprekend alleen maar doen toenemen. Ik ben pijnlijk getroffen en uitermate boos over hun zienswijze inzake feminisme en de peilloos arrogante houding die zij innemen jegens hun mede vrouwen. Toch kon ik deze week een minzaam lachje niet onderdrukken, toen ik vernam hoe Heleen Mees in problemen is gekomen. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, dat ik als verklaard tegenstander van het ´power feminisme´ nu even een hele lange neus trek naar aanleiding van deze gênante vertoning.
Eisen dat iedere vrouw zich in alle opzichten onafhankelijk opstelt ten aanzien van mannen (ook als het haar partner betreft), maar jezelf verlagen tot stalking, teneinde een gehuwde man voor jou te laten kiezen? Diegenen uitgezonderd die haar beter kennen, hadden we dat natuurlijk helemaal niet verwacht van zo´n vrouw! Wat een ontmaskering.
Nu maak je het wel vaker mee, dat iemand het ene zegt (te denken) en het ander (denkt en) doet en zich anders voordoet dan die is. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Huichelen is van alle tijden. Ik vind het wel schokkend hoe een dergelijke vrouw vanuit de andere kant van de wereld het hoogopgeleide vrouwen hier in Nederland lastig heeft kunnen maken. En wat een opmerkelijke overeenkomst tussen het lot van de door haar lastig gevallen mannen en dat van ons! Blij toe dat het aan het daglicht is gekomen.
Zelf ben ik een gepassioneerd voorstandster van gelijke rechten en kansen voor vrouwen. Laat daar geen misverstand over bestaan. Weet ook, dat ik een heuse carrière als wetenschapper achter de rug heb, en ongetwijfeld ook nog voor de boeg. Andere vrouwen voorschrijven hoe zij hun leven dienen in te richten? Geen haar op mijn hoofd, die daaraan denkt! In een democratie is het ´leven en laten leven´.
Politiek Den Haag heeft al besloten de algemene heffingskorting op termijn af te schaffen. Een maatregel die haaks staat op het idee dat je de ouders die thuisblijven voor hun kinderen hiervoor ook zou kunnen belonen, zoals in andere landen gebeurt. Geïnspireerd door het ´power feminisme´ van Heleen Mees zint onze minister van Emancipatie op mogelijkheden om hoogopgeleide vrouwen af te straffen voor het niet fulltime verrichten van betaalde arbeid. Wij zouden daar hoe dan ook een prijs voor moeten betalen. Onze niet in geld uit te drukken bijdrage aan de samenleving telt voor haar niet.
Het is nu maar te hopen, dat Jet Bussemaker lering trekt uit de affaire. Zij heeft haar oor laten hangen naar een eenzame vrouw, die schaamteloos jaloers is op gehuwde moeders en de eer niet aan zichzelf weet te houden. Het ´power feminisme´ blijkt weinig tot niets om het lijf te hebben. Ook kan de door Heleen Mees opgerichte organisatie ´Women on top´, met het oog op de bijzondere associatie die de huidige naam voortaan kan oproepen, misschien maar beter op zoek gaan naar een nieuwe naam. Nog wranger vind ik het, dat eerzame vrouwen in vooraanstaande, leidinggevende posities door deze affaire nu ongetwijfeld nog meer hebben op te boksen tegen het vooroordeel, dat zij hun carrière op onheuse wijze zouden hebben gemaakt.
Mocht Jet Bussemaker vasthouden aan haar ´power feminisme´, dan hoop ik van harte, dat onze volksvertegenwoordigers zich t.z.t. niet zullen scharen achter de eerder door vrouwenhaat dan feminisme ingegeven plannen. Sterker nog: ik vertrouw erop dat deze dan ´rücksichtslos´ van tafel zullen worden geschoven. Thuisblijfmoeders behoren van overheidswege geen nadelige gevolgen te ondervinden van hun keuze om hun carrière tijdelijk op een lager pitje te zetten. Mensen behoren vrij te zijn in het inrichten van hun leven naar eigen goeddunken en persoonlijke levensomstandigheden. In naam van het feminisme een uitzondering maken op deze regel? Kan het nu eens (en voor altijd) afgelopen zijn met die dogmatische anti-sociale waanzin?
Wetenschappelijk onderzoek toont keer op keer aan, dat mensen die hun leven in gezinsverband doorbrengen, doorgaans een betere lichamelijke en geestelijke gezondheid genieten en een hogere levensverwachting hebben, dan diegenen die langdurig als alleenstaande door het leven gaan. Hun gebruik van zorg ligt dan ook vele malen lager. Dames en heren politici: ondersteun gezonde sociale verbanden en tel uit je winst!
Krin
Wat reageer je aangebrand! Jij geeft een voorbeeld en als dat onwaar is mag ik daar toch op wijzen? Ik moet het artikel nog lezen maar het gaat om ultra-orthodoxe mannen, dat is een wezenlijk andere groep dan 'orthodoxe mannen in Israel'. En verder werken ze wel maar zo min mogelijk.
En nog iets
Als je welk punt dan ook wil maken ten gunste van emancipatie is de ultra-orthodoxe joodse gemeenschap in Israel wel zo ongeveer de laatste plek om aan te kloppen.
En nog iets
Ik ben niet aangebrand. Jij?
Ik wilde geen punt maken ten gunste van emancipatie. Doordat je aanslaat op de details van mijn voorbeeld vergeet je de plaats en de functie die dat voorbeeld had in mijn betoog. Wil je nog weten wat dat was, dan stel ik voor dat je even terugleest (dat er ook subsidie is voor die ultra-orthodoxe levenswijze komt trouwens mooi van pas in mijn vergelijking, als tegenhanger van de aanrechtsubsidie). Als je geen zin in hebt om terug te lezen wat ik nou wél bedoelde, kan ik me dat prima voorstellen, maar ik hou nu op met dit zijpaadje, dat verder nergens meer op terugslaat en nog minder toevoegt.
Mooie praat rk
RK je kunt er nou wel allemaal mooie praat omheen hangen, maar de kern van je hele exposé's is en blijft volgens mij een 'lekker puh' tegen Heleen Mees, omdat die blijkbaar opvattingen huldigt die de jouwe niet zijn. En passant pak je een andere persoon jij je niet zint ook nog even mee, terwijl Bussemaker niemand gestalkt heeft.
Kinnesinne heet dat in mijn boekje. Kinderachtig.
Extreem rechts
Wat ik niet aan je begrijp RK. Je zegt bang te zijn voor extreem rechts. Waarom ventileer je dan zoveel extreem rechtse opvattingen?
Liora
Het is niet onwaar, lees de link....
Pollux
Over Mees' vermeende emotionele of seksuele afhankelijkheid heb ik het niet gehad, want dat heeft wat mij betreft niks te maken met de stokpaardjes die zij berijdt.
Maar als je grootste stokpaardje economische zelfstandigheid van vrouwen is en je jezelf er erg op laat voorstaan dat je zo'n Woman on Top bent, is het wel opmerkelijk dat je geen 5000 euro paraat hebt om je borg te betalen. Vind ik niet zo financieel zelfstandig. Inmiddels is zij ook haar freelance werk als docent op een universiteit en haar column in het FD kwijt en kan je haar huis huren. Klaarblijkelijk levert haar advieswerk niet genoeg op om een buffer aan te houden. Maargoed, inmiddels heb ik wel de ervaring dat de werkelijkheid vaak omgekeerd evenredig is aan de roeptoeterigheid.
skik
Skik
Je hebt gelijk. Mees heeft in haar eentje het pleidooi om economische zelfstandigheid voor vrouwen ontkracht.Immers de werkelijkheid is vaak omgekeerd evenredig aan de roeptoeterigheid.
En hoewel ik die 5.000 euro met enige pijn en moeite nog zou kunnen ophoesten, zou ik ook geen appartement in NY kunnen aanhouden. Dus wat tetter ik eigenlijk over economische zelfstandigheid. Je kunt Mees in ieder geval nageven dat ze nog heeft geprobeerd een goedverdienende man aan de haak te slaan. Zelfs die ambitie ontbeer ik.
Even ter verduidelijking
De affaire Heleen Mees was voor mij niet de aanleiding om hier een discussie aan te zwengelen over het onderwerp 'hoogopgeleide vrouwen en betaalde arbeid'. Op 7 maart jongstleden schreef ik reeds bij de rubriek Relaties al een bijdrage hierover onder de titel 'schempamporasch!'. Met een nadere toelichting op deze tekst op 12 maart. Vervolgens plaatste ik op 21 mei een 'Een oproep tot ongehoorzaamheid' bij de rubriek Algemeen Ouderschap. Met een nadere toelichting hierop op 24 mei. Ten slotte ben ik dit draadje 'Hoogmoed komt voor de val' begonnen; ook weer met allerlei nadere toelichtingen. Wie zich mijn argumenten in deze kwestie heeft gemist, of zich niet meer goed herinnert, verwijs ik graag naar het archief.
Wat mij betreft speelt de affaire Heleen Mees voor mijn argumentatie slechts een zeer ondergeschikte rol; laat staan dat het de crux van mijn betoog zou behelzen.
Tja rode krullenbol
'Wie zich mijn argumenten in deze kwestie heeft gemist, of zich niet meer goed herinnert, verwijs ik graag naar het archief.'
Nou, ik ben niet een of andere fan die zich alle uitspraken uit de Hitkrant (euh, van OOL) nog woordelijk herinnert hoor. Jeetje, je voelt je heel wat blijkbaar, als je serieus denkt dat ik nu alles ga nalezen wat jij allemaal hebt geschreven om er achter te komen wat jouw Hoge Waarden in het leven zijn.
Geachte lezers,
De verwijzingen naar mijn vorige teksten zijn uiteraard slechts bedoeld om het kennelijk gerezen misverstand uit de wereld te helpen, dat de affaire Heleen Mees mij zou hebben aangezet om te protesteren tegen het verheffen tot norm van het economisch zelfstandig zijn van iedere hoogopgeleide vrouw ten opzichte van haar mannelijke partner.
Economisch zelfstandig
Rode Krullebol, economisch zelfstandig ben je al op het moment dat je inkomen gelijk is aan de bijstandsnorm voor alleenstaanden.
Maar verder, je hele pleidooi voor keuzevrijheid, ik heb er moeite mee. En wel omdat 1/3 van alle huwelijken eindigt in echtscheiding. En dan moet je dus wel je eigen broek op kunnen houden en dat valt niet mee na er jaren uitgeweest te zijn. Ik vind dat Bussemaker daar groot gelijk in heeft. Economische zelfstandigheid zou de norm voor elke vrouw moeten zijn. Net zo goed als het de norm voor iedere man is. En of je jezelf minimaal of maximaal wilt kunnen bedruipen is met een hogere opleiding een keuze en ik vind het best dat iedereen die voor zichzelf maakt. Maar niet financieel voor jezelf kunnen zorgen omdat je er geen zin in hebt? Sorry nogal dom.
Oubolligheid troef
Ik ben blij dat in dit draadje je het extreem wollige schrijven een beetje hebt afgeschud rk, het leest een stuk prettiger nu.
Ik ben wel benieuwd naar welke (wetenschappelijke) carrière zich zo makkelijk ongestraft op pauze laat zetten maar begrijp nu wel beter waarom je zulke lange epistels schrijft 
On topic: ik denk niet dat vrouwen de mannen gaan voorbijstreven op de huidige maatschappelijke succes ladder. In het beste geval herdefiniëren ze de maatschappelijke succes ladder en dat lijkt me maar goed ook. Er is veel morele winst te behalen aan de top dus wie weet.....
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Morele winst
Zo ik iets zou durven concluderen uit het geval Mees is dat 'de top' misschien wel inherent immoreel is. Hetzij omdat je er eerder komt als je hard en egocentrisch bent, hetzij omdat macht nou eenmaal corrumpeert.
Dat vrouwen daar anders mee zouden omgaan, succes zouden herdefiniëren zelfs, lijkt mij sterk. Vrouwen zijn ook maar mensen, tenslotte.
Ja hoor kaaskopje
Dat mág best........maar voor mij zou het niet werken. Misschien voor anderen, maar voor mij zeer zeker niet. Dat het mijn 'persoonlijke beleving' is weet ik maar al te goed. Maar ik denk dat die persoonlijke beleving ook gedeeltelijk voortkomt uit hoe de maatschappij de generaties voor ons ermee omging. Hoe het er in je jeugd aan toe ging bepaald mede hoe je er later zelf tegenaan kijkt en hoe je het ervaart en voelt. Daarmee is niet gezegd dat anderen dat niet 'anders' beleven. Of anders mogen beleven. Dat is prima. Maar zal ook mede voortkomen uit wat zij in hun jeugd rondom hen zagen en ervaarden.
Bij ons thuis was dat 'anders'. Anders dan bij de meesten van onze klasgenoten en leeftijdsgenoten. Ik denk dat dat mede maakt dat wij (broer en ik) niet zo'n last hebben van schuldgevoel. Ik voel me net zo'n outsider als vroeger in de klas als er over dat onderwerp gepraat wordt op het werk door mede-moeders als dat ik me vroeger voelde als er over thuis gepraat werd in de vorm van een moeder die thee zet en koekjes klaar heeft. Als het onderwerp schulgevoel aan bod komt (en dat is best héél vaak vind ik....heb er een hekel aan vind het een stom onderwerp) houd ik maar gewoon mijn mond. Want ik heb gewoon weinig herkenning daarin. Eigenlijk niks. En al die anderen roepen de hele tijd maar :"o,ja...dát heb ik ook.." en ik heb dat dus niet. Nooit niet.
Mijn beleving is dus gewoon 'anders' dan bij de meesten. De enige oorzaak die ikzelf daarvoor kan vinden is dus die toch wel afwijkende jeugd. Ik vermoed dat mijn moeder er net zo in stond als wij nu. En het lijkt me erg sterk dat dat een erfelijk iets zou zijn. Welnee....mijn moeder had net zo'n jeugd zelf ook.
Het is wel lekker rustig hoor, in je hoofd als je dat schuldgevoel niet hebt en werkt ook erg positief op je humeur als je naar je werk gaat...
Het is ook niet dat ik het bewust zo zie...het is mijn beleving. Niks meer en minder. En van mij mag iedereen het ervaren en voelen zoals ie zelf wil. Als mensen thuis willen blijven voor de kinderen omdat ze zich daar beter bij voelen, ik vind het allemaal prima en zal ze niet anders zien. Dat is totaal geen issue voor mij, iedereen mag doen wat ie zelf het beste acht en ervaart. Ik weet ook dat ik een out-sider ben in dat géén schuldgevoel hebben.
Maar ik weet ook dat áls ik er wel over praat een heleboel mij een 'slechte moeder' vinden. Alsof dat hóort bij kinderen hebben. Zodra je ouder bent en je bent er 's niet dan hoor je dat te hebben. Nou wij niet. Het is geen instinct of aangeboren iets. Het is iets dat je hebt vanuit je levenservaring. De generaties voor je dus.
Ik vind het prima dat je steigert als ik vertel hoe ik me voel, maar dat lijkt me nogal onterecht. Ik voel me namelijk zo. Ik zie andere ouders niet zo. die zijn namelijk 'mij' niet. Het is mijn persoonlijke beleving. En mijn persoonlijke beleving telt denk ik net zo mee als die van jouw. Ik hoef toch niet te liegen hier? Ik houd me al zo vaak stil als dit onderwerp aan bod komt omdat ik weet dat een afwijkend exemplaar ben daarin.
Nee ik heb geen schuldgevoel naar mijn ouders en broer toe en ik denk andersom ook niet. Er is ook niks 'ingepompt' door mijn ouders. Het was nooit onderwerp van gesprek voor zover ik mij herinner. Wij hadden gewoon een gezellige jeugd. Dat mijn moeder werkte was zelden onderwerp van gesprek. Waarom zouden we? Het was doodgewoon...geen issue. Zo was het, het was helemaal geen discussiepunt. Er was niets bijzonders aan. Het liep prima bij ons thuis, wij waren er als kind happy mee. En hoogstens onze voorkeur voor oppas werd wel eens besproken of dat we die juist niet wilden...en best alleen konden blijven. Of wie morgen de aardappels zou schillen omdat die het eerste thuis was. Praktische zaken dus.
En de reacties soms van andere ouders. Op ons 'ontwrichte gezin' en ons als zeer zielige kinderen. Daar lachten we om. Ook toen al voelden we ons wat dat betreft een out-sider. We waren heus niet achtelijk. En zagen best dat het bij de meesten 'anders' ging. Maar het was bepaald niet dat we daar naar verlangden, we voelden onszelf nooit zielig. Het leek ons helemaal niets om een ander leven te hebben. Zo was het en nooit anders. En nu weer.
Lijkt me een mooi onderwerp voor een afstudeeronderwerp. Wordt je schuldgevoel als ouder zijnde beïnvloed door je eigen jeugd.
groeten albana
Vraagje albana
ik herken veel in je verhaal, kom ook uit een gezin met werkende moeder. Ik was een 'sleutelkind', zo werd dat genoemd destijds. Ik heb het nooit erg gevonden, ook bij ons thuis liep alles prima. Ik was zelfs nogal trots op m'n moeder want met name toen ik ouder werd, had ik toch wel het idee dat ze meer meemaakte en wat meer te vertellen had dan de moeders die ons dorp nooit uitkwamen. k voel me ook niet zo schuldig over het feit dat ik werk. Ik ben er niet zo stellig in als jij want soms voel ik het wel, maar niet zo erg.
maar wat ik me afvraag bij mezelf en ook bij jou: zouden we ons wel vreselijk schuldig voelen als we niet zouden werken? Ik denk het wel namelijk. Want dat is toch wel het voorbeeld dat ik van huis heb meegekregen: werken is de norm, is goed voor je, is leuk en geeft je zelfstandigheid.
Klopt je eigen moeder
Mijn moeder werkte parttime en heeft zich aangepast aan haar gezin. Daarnaast was ze ook maatschappelijk actief, in de kerk en het Rode Kruis en had haar hobbies.
Inderdaad. Dat is ook mijn ideaal. Kun je nagaan hoe we tot 'eigen keuzes' komen.
Overigens draaide mijn vader ook zijn hand er niet voor om om een week voor ons te zorgen als mijn moeder een week weg was.
Albana
Ik begrijp niet zo goed waarom je het allemaal zo stoer vindt zoals jullie vroeger zijn opgevoed en dat je vindt dat je ook moet werken etc. Dit omdat jij en je broer allebei (tenminste dat begrijp ik) parttime werken en jullie ouders allebei fulltime.
Als jullie allebei voor beide partners fulltime zouden werken (dus jij, je man, je broer en diens vrouw en dan allemaal kinderen) begrijp ik je punt, nu mis ik dat geloof ik.
Fiorucci en krim
Ik heb de hele link gelezen, wat een lap tekst. Helemaal aan het einde vond ik twee alinea's over armoede en werk die zoveel genuanceerder zijn dan wat Krin hier even opschreef.
Ze leven voornamelijk van belastingkortingen, bijstand, kinderbijslag, giften en liefdadigheid.
Natuurlijk is het een zijspoor, maar nogmaals: dit is een van de meest ouderwetse groeperingen denkbaar, vergelijk de Taliban, en voor mij, in Israel gewoond hebbend, is het echt idioot om met deze mensen aan te komen ten gunste van een progressief rollenpatroon.
Daar ging het niet om
Zoals ik de opmerking aan Bibi las van Krin ging het niet om te schrijven ten faveure van een progressief rollenpatroon, maar ging het erom aan te geven dat de verdeling zorg-arbeid-whatever voor een deel biologisch kan zijn ingegeven.
Liora
Vertel er dan ook bij dat er wel degelijk vrouwen zijn binnen die groep, die werk verrichten. Binnen de regels van hun groep, maar ze doen het wel degelijk. En dat maakt ze kostwinner, omdat ze de enige zijn binnen dat gezin die geld binnenbrengen. Hoe klein het bedrag wellicht ook is.
P en over je schuldig voelen
P, volgens mij vindt Albana het niet stoer zoals zij opgevoed is maar " normaal". Voor haar was dat normaal. Daarom voelt zij zich niet schuldig als zij werkt.
Over schuldig voelen: ik werk ook (32 uur), maar had een echte huismoeder, die niet werkte, geen vrijwilligerswerk deed (nooit heeft gedaan, nou ja, wel af en toe bij oud-tante langs).
Maar desondanks voel ik me ook niet schuldig dat ik werk. Dus misschien heeft het wellicht ook met je persoon te maken, niet alleen van wat je als kind gewend was.
Overigens: ik voel met niet schuldig, denk dat ik gelukkiger ben door leuk werk te doen en een goed voorbeeld aan mijn kinderen (incl. dochter) te geven, dan als ik thuisblijfmoeder zou zijn. En, belangrijk, ik wil graag financieel onafhankelijk zijn. Zou anders niet goed zijn voor mijzelf en mijn relatie.
Maar wel vind ik het soms knap ingewikkeld, al dat werken, huishouden, kinderen etc. Wat een geregel. Pffff.
Suze
Mijn achtergrond was zo'n beetje net als de jouwe. Ik heb jaren thuisgemoederd en ben net als jij toch weer aan het werk gegaan. Eerst 20 uur, maar na een paar weken 32 uur. Het betekende wel een omslag voor de kinderen en het duurde even tot de situatie ingesleten was, maar ik heb mij er ook nooit schuldig over gevoeld en ze zijn het volgens mij ook zelfs prettig gaan vinden. Het heeft voordelen. Vooral als kinderen groter worden hoeven ze niet steeds de prikogen van moeder in hun rug
En ik had ook de indruk dat ze het eigenlijk wel fijn vonden dat hun moeder ook werkte. Er werken zoveel moeders namelijk.
Ik ben er sinds ik aan het werk ben gegaan anders in gaan staan. Ik vind echt dat vrouwen hun baan niet op moeten geven als ze aan kinderen beginnen. Hoe verleidelijk dat ook is in die eerste maanden na de geboorte van een kind. Ik zou dat heel erg moeilijk gevonden hebben. Niet uit schuldgevoel, maar uit pure hebzucht. Ik wilde mijn kinderen graag bij me hebben. Maar ik vrees dat vrouwen even door dat gevoel heen moeten bijten, omdat het uiteindelijk verstandiger is om een voet op de arbeidsmarkt te houden.
Ik heb nu geen werk meer, sinds een maand en ik hoop echt weer snel aan het werk te mogen. Een hele maand vakantie hebben als je wérkt is heerlijk, maar werkloos zijn voelt niet als vakantie.
Mussie en anne
Ja dat denk ik wel. Ik zou me denk ik wel 'schuldig' voelen als ik niet zou werken. Helemaal niet dus.
Ik denk ook dat hoe je ouders leefden enorme invloed heeft op hoe je er later zelf in staat.
Ik ben er dan ook van overtuigd dat de kinderen van nu werkende ouders zich als ze zelf moeder/vader worden héél anders voelen. Een andere beleving zullen hebben dan de gemiddeld ouder van nu. Want de gemiddeld ouder van nu had zelf een moeder die thuis was. En heeft niet zo'n beleving dus.
Of het andersom wel 'handig' is dat ik me schuldig zou voelen als ik helemaal niet werk, tja,'k weet niet. Ik denk dat ik me dan net zou voelen als de meeste mannen die zonder werk komen te zitten.
Ik denk dat als het zou zijn door economische omstandigheden ik er nog wel mee kan leven. Niks aan te doen. Het is geen bewuste keuze. En ik denk dat ik mijn tijd zou vullen met vrijwilligerswerk enzo (doe ik nu ook al dus kan ik uitbreiden). Ook als het zou zijn omdat er écht iemand thuis 24 uur per dag zorg nodig heeft b.v. ook nog wel. Maar dan denk ik meer aan een zwaar gehandicapt kind of dementerende ouders. En dan denk ik nog dat ik dat als het even kan zou willen delen met man of broers. En alsnog zou proberen enigzins te werken. Om me af te leiden, even mijn hoofd op andere gedachten Of om het 'tijdelijk' te laten zijn. Ik heb dat gedaan toen ooit oudste ziek was (erg ziek) toen ben ik een half jaar thuis geweest, daarna half/half gewerkt met man (ouderschapsverlof en zorgverlof) en daarna wederom een half jaar thuis, zwangerschapsverlof en weer zorgverlof. Gelukkig was kind toen aan de beterende hand en werd weer beter. Ik weet niet of ik dat had kunnen volhouden. De laatste 3 maanden werkte ik wel weer 8 uur per week.
Een 'bewuste keuze' om niet te werken zie ik mezelf niet doen. Dan maar half/half met man en alleen als het écht,écht niet anders kan.
groeten albana
Stoer p?
Stoer? O wauw, zo heb ik het nog nooit bekeken....Is het stoer dan? Ik zie het meer als dat ik er anders in sta. Meer de beleving heb van wat ooit onze kinderen zullen hebben. Omdat mijn ouders niet volgens de 'gemiddelde' ouders leefden. Maar meer leefden zoals nu de meeste ouders.
Ik weet dat wel zeker. Ik ervaar heel vaak dat wij afwijkende belevingen hebben van de middelmoot en erg weinig herkenning vinden m.b.t. onze eigen beleving. Tenminste als het over beleving van werk/ouderschap gaat. Nee wij werken niet 'partime'. Man werkt 40 uur en meestal nog meer. Ik werk 28 uur. Maar in mijn werk is 32 uur het maximale, meer mág je niet werken volgens cao. Dat heeft te maken met de zwaarte en werkdruk. Ik werk dus 4 uur minder dan een full-time-job. Er zijn tijden geweest dat man 1 dag per week 'vrij' had. Toen de kinderen jong waren. Die verdeelde hij over 2 middagen.
En ja mijn ouders werkten full-time. Maar mijn moeder in het onderwijs. Dat is zowiezo al 'anders' ik werk tot later in de middag dan mijn moeder deed. En wij konden ook mee met mijn moeder na schooltijd en speelden dan daar met het speelgoed van school of op plein met de andere kinderen van de buurt of personeel (de schoonmaaksters . Daar is in mijn werk geen sprake van. Dat is onmogelijk. Onze cliënten zijn te gevaarlijk daarvoor en heel vaak moet ik projecten opzetten en werk dan tijdelijk heel veel meer. Dat mag ik zelf indelen....dus bij lancering van het project 40 uur en de maanden ervoor en erna wat minder, wat ik langzaam laat op en af lopen. En mijn vader had een eigen zaak. Dat is als je personeel hebt zowiezo al flexibeler dan een baan op een bedrijf. Mijn man heeft maar af te wachten of zijn baas toestemming geeft voor de werktijden die hij graag heeft. Mijn broer en schoonzus werken allebei 32 uur. Allebei 1 dag thuis dus. In hun werk is dat partime. Ze werken beiden ook nog aan hun carriëre. Mijn schoonzus heeft net promotie gekregen. Dus dat kan best. Hun kinderen zijn nog erg jong en het zijn er ook nog meer geworden dan de bedoeling was.
Ik denk ook dat als mijn ouders het gekund hadden ze best wat meer thuis hadden willen zijn toen wij jong waren. Tijdelijk dat dan weer wel. Zoals wij het nu doen dus. Maar partime werken was toen nog niet uitgevonden .....
Dat tijdelijk partime werken kan wat ons betreft nog wel. Voor altijd of voor erg lang (jaren lang dus) zien wij niet zitten. Het past niet in onze beleving.
We vinden het wel prima als anderen daar voor kiezen. Geen enkel probleem, iedereen moet doen wat hem/haar het best lijkt.
groeten albana
Jet bussemaker is wél afhankelijk van haar man!
Jet Bussemaker heeft een dochter samen met haar meer dan tien jaar oudere man die zijn carriere op een laag pitje heeft staan. Voor de zorg van haar dochter is ze afhankelijk van deze man!!!
NB: En Heleen Mees heeft geen kinderen.
O suze
Wat leuk...wat een herkenning. Wel leuk dat jij je dus net zo 'voelt' als ik me voel. Ik heb me oprecht wel eens afgevraagd of er wat mis was met mij. Met mijn liefde voor mijn kinderen, dat ik me niét schuldig voelde als ik ging werken. Moet ook eerlijk zeggen dat mijn kinderen ook nooit hebben gevraagd waarom ik ging werken of me graag hadden 'gehouden'. Ja jongste een tijdje. Maar die huilde net zo hard als de buurvrouw of opa d'r bracht of als man haar bracht hahaha. Dat was meer een tijdelijk iets. En niet gerelateerd aan mij, maar meer aan ik moet naar school/opvang. Als ze er eenmaal was was en wij weg (ongeacht wie) was het over.
En daarna nooit meer. Ze vinden het normaal. Zoals ik het normaal vond. En naarmate ik ouder werd vond ik het zelfs heerlijk! Ik genoot van die momenten alleen thuis. Sneed lekker veel kaas af op mijn brood en rommelde maar wat aan met een schuine blik op de klok want als ze thuis kwamen moest het wel een beetje fatsoenlijk zijn. Ik weet dat mijn kinderen dat ook doen/hebben. Als ik 's vroeger thuis ben zijn ze oprecht verbaasd en soms ook een beetje teleurgesteld, hahaha. Lopen ze om 15.00 uur nog in de pyama terwijl dat van mij écht niet mag. Waren ze van plan pas aan te kleden een half uur voor wij thuis komen )
En ik rilde bij de bedisselende moeder van een vriendje dat ik ooit had. Van haar mochten haar kinderen en man niet eens in de keuken komen! Nou weet ik ook wel dat dat extreem was...maar je zou maar zo'n moeder hebben! Vriendje moest moeder vragen: mag ik chips? En dan pakte moeder het (of niet want ze keek net medisch centrum west).
Ik ben ook gelukkiger als ik werk, voel me completer. Ik kom ook nergens toe als ik veel vrij heb. Heb net zo'n periode vrij achter de rug (veel overgewerkt en moest die dagen opmaken) en werkelijk ik heb allerlei plannen, maar zit vervolgens alleen maar te zitten. Niks te doen. Beetje lezen, beetje tv kijken, beetje computeren en erna wat doen met de kinderen. Want ja, morgen ook weer tijd dus...doen ik niks.
En als ik werk heb ik erna nog energie voor 10! Of in de dagjes tussendoor...idem dito. Hop,hop,hop zo gedaan wat ik 'moest' doen van mezelf en zelfs erna nog tijd voor de kinderen. Want morgen moet ik weer werken.
Zó werkt het bij mij.
Dat ingewikkeld heb ik minder (gehad) ik heb een soort belachelijk vertrouwen dat het vast wel goedkomt. Er komt wel een oplossing voor een ziek kind een oudergesprek of wat dan ook. En meestal is dat zo....Ik maak me er niet zo héél erg zorgen over. Dat is het denk ik. En zo niet dan stap ik of man naar wie dan ook en leg het uit. Mensen zijn meestal heel veel meer meedenkender en begripvoller dan je verwacht.
groeten albana
Je begrijpt me echt niet pollux
"Je hebt gelijk. Mees heeft in haar eentje het pleidooi om economische zelfstandigheid voor vrouwen ontkracht.Immers de werkelijkheid is vaak omgekeerd evenredig aan de roeptoeterigheid."
Welnee. De noodzaak of wenselijkheid voor economische zelfstandigheid voor vrouwen blijft overeind. Het is alleen ironisch dat iemand die daar vurig pleitbezorger van is en anderen wel even op niet mis te verstande wijze gaat vertellen hoe en wat, het zelf niet voor elkaar heeft.
"En hoewel ik die 5.000 euro met enige pijn en moeite nog zou kunnen ophoesten, zou ik ook geen appartement in NY kunnen aanhouden. Dus wat tetter ik eigenlijk over economische zelfstandigheid."
Wat heeft dat er nou mee te maken, of jij wel of niet een een appartement in New York kan veroorloven? Dat zegt toch niks over de mate van jouw economische zelfstandigheid? Je huurt of koopt een huis dat bij je budget past. Voor de één is dat een flatje in de Bijlmer, voor de ander een villa in het Gooi. In beide gevallen getuigt het van economische zelfstandigheid om niet alleen een inkomen te genereren, maar ook de tering naar de nering te zetten en te zorgen dat je een buffer hebt voor onvoorziene omstandigheden. Dat heeft Mees niet gedaan.
skik
Kaaskopje
Leuk je herkenning, alleen je begreep mij verkeerd, dus klopt niet helemaal.
Ik heb nooit gethuismoederd. Heb altijd 40 en vanaf net voor de 1e zwangerschap altijd (althans, nadat ik na diverse studies eindelijk aan het werk ging ) 32 uur gewerkt.
Mijn moeder was altijd thuis, heeft nooit gewerkt...
Maar dat terzijde.
