Hoogmoed komt voor de val (heleen mees en jet bussemaker)
Toen Adolf Hitler in 1933 via democratische verkiezingen aan de macht kwam in Duitsland, was mijn grootmoeder van moederszijde een Duits staatsburger. Mijn opa had geen Duits paspoort. Vanwege de Duitse wetgeving was en bleef hij Nederlander, ondanks zijn huwelijk met een Duitse en hun keuze om hun bestaan samen op te bouwen in het geboorteland van mijn oma. In Duitsland gold (en geldt) nu eenmaal het recht van het bloed (het zgn. Jus sanguinis). Ook al leeft een familie er generatie op generatie; men kan alleen aanspraak maken op de Duitse nationaliteit op basis van afstamming.
Datzelfde jaar nog raakte hun gezin in de grootst mogelijke nood, doordat nieuwe wetgeving mijn opa werkloos en het gezin vrijwel brodeloos maakte. Om de zo hoge werkloosheid onder de Duitsers te verminderen, werd het werkgevers bij wet verboden om mensen in loondienst te hebben, die niet over de Duitse nationaliteit beschikten. Terwijl mijn opa hierdoor van ene op de andere dag zijn baan verloor, was de ´verdiencapaciteit´ van mijn oma vrijwel nihil. Zij was geschoold in een ambacht, waarmee wegens de crisis (tijdelijk) niet kon worden voorzien in de kosten van levensonderhoud. Ten einde raad stonden mijn grootouders hun kinderen uiteindelijk af aan een weeshuis, opdat zij zouden overleven.
Mijn moeder was toen zeven jaar oud en simpelweg te jong om een en ander goed te begrijpen. De breuk met haar ouders leidde tot een vertrouwensbreuk tussen mijn moeder en de mensheid, die eigenlijk nooit meer is hersteld. Een ander effect was, dat mijn moeder het van levensbelang acht om een actief lid te zijn van de katholieke kerk. Daartoe voelt zij zich ook verschuldigd. Het was namelijk een katholiek weeshuis waarin zij terecht kwam. Voor haar is het ondenkbaar dat je los van die kerk eveneens een bestaan kunt hebben; laat staan een goed.
Haar vertrouwen in de democratische rechtsstaat is niet al te groot. Naoorlogse ontwikkelingen als de welvaartstoename, democratisering van het onderwijs, emancipatie van de arbeider, ontzuiling, ontkerkelijking en gelijkberechtiging van de vrouw; het zegt haar allemaal niet zo veel. Ze keurt het democratisch bestel zeker niet af (in tegendeel), maar vraag zich wel onomwonden af, wat je er in de praktijk nu eigenlijk aan hebt. Onze rechten mogen dan zijn vastgelegd in bijvoorbeeld de Universele verklaring van de rechten van de mens, het kinderrechtenverdrag en onze Grondwet; je bent niet altijd automatisch gegarandeerd van die rechten, zo benadrukt zij steevast. Bovendien beseft zij als geen ander, dat wet- en regelgeving ook ten nadele van je kan worden gewijzigd.
Voor haar staat het aardse bestaan eigenlijk geheel en al in het teken van het leven na de dood. Tussentijds is het zaak je adem in te houden, zonder te stikken; levend naar de wil van God.
Mijn door mijn moeder tot het katholicisme bekeerde vader stond heel anders in het leven. Ook hij had door de crisisjaren en de oorlog een ellendige jeugd achter de rug, maar was socialistisch opgevoed. Hij gaf zijn kinderen uitdrukkelijk mee, dat als je het slachtoffer dreigt te worden van onrecht, je je maar beter kan verzetten daartegen; ook al kan het (vanuit gemakzucht of angst) nog zo aanlokkelijk zijn om dat te laten.
Hoewel ikzelf ben opgegroeid in de naoorlogse periode van vrede en welvaart, heb ik veel gehad aan de waarschuwende woorden van mijn ouders. Die bleken zonder meer goed van pas te komen, elke keer als ik te onpas stuitte op ongepaste woorden en daden van mijn medemens. De sceptische houding van mijn moeder heeft ervoor gezorgd, dat ik er nooit al te zeer door werd verrast. De emancipatoire gedragslijn van mijn vader heeft me ertoe aangezet de nodige assertiviteit te ontwikkelen en in de praktijk te brengen.
Wie zich mijn eerdere reacties hier op de ´power feministische´ uitlatingen van Jet Bussemaker kan herinneren, weet nu tegen welke achtergrond ik handel. Ik kon natuurlijk niet bevroeden, dat het ´power feminisme´ in diskrediet zou worden gebracht door de grondlegger ervan in hoogst eigen persoon. En hoe!
De affaire Heleen Mees heeft mijn ergernis over de ´power feministen´ vanzelfsprekend alleen maar doen toenemen. Ik ben pijnlijk getroffen en uitermate boos over hun zienswijze inzake feminisme en de peilloos arrogante houding die zij innemen jegens hun mede vrouwen. Toch kon ik deze week een minzaam lachje niet onderdrukken, toen ik vernam hoe Heleen Mees in problemen is gekomen. Neem het me alsjeblieft niet kwalijk, dat ik als verklaard tegenstander van het ´power feminisme´ nu even een hele lange neus trek naar aanleiding van deze gênante vertoning.
Eisen dat iedere vrouw zich in alle opzichten onafhankelijk opstelt ten aanzien van mannen (ook als het haar partner betreft), maar jezelf verlagen tot stalking, teneinde een gehuwde man voor jou te laten kiezen? Diegenen uitgezonderd die haar beter kennen, hadden we dat natuurlijk helemaal niet verwacht van zo´n vrouw! Wat een ontmaskering.
Nu maak je het wel vaker mee, dat iemand het ene zegt (te denken) en het ander (denkt en) doet en zich anders voordoet dan die is. Wat dat betreft niets nieuws onder de zon. Huichelen is van alle tijden. Ik vind het wel schokkend hoe een dergelijke vrouw vanuit de andere kant van de wereld het hoogopgeleide vrouwen hier in Nederland lastig heeft kunnen maken. En wat een opmerkelijke overeenkomst tussen het lot van de door haar lastig gevallen mannen en dat van ons! Blij toe dat het aan het daglicht is gekomen.
Zelf ben ik een gepassioneerd voorstandster van gelijke rechten en kansen voor vrouwen. Laat daar geen misverstand over bestaan. Weet ook, dat ik een heuse carrière als wetenschapper achter de rug heb, en ongetwijfeld ook nog voor de boeg. Andere vrouwen voorschrijven hoe zij hun leven dienen in te richten? Geen haar op mijn hoofd, die daaraan denkt! In een democratie is het ´leven en laten leven´.
Politiek Den Haag heeft al besloten de algemene heffingskorting op termijn af te schaffen. Een maatregel die haaks staat op het idee dat je de ouders die thuisblijven voor hun kinderen hiervoor ook zou kunnen belonen, zoals in andere landen gebeurt. Geïnspireerd door het ´power feminisme´ van Heleen Mees zint onze minister van Emancipatie op mogelijkheden om hoogopgeleide vrouwen af te straffen voor het niet fulltime verrichten van betaalde arbeid. Wij zouden daar hoe dan ook een prijs voor moeten betalen. Onze niet in geld uit te drukken bijdrage aan de samenleving telt voor haar niet.
Het is nu maar te hopen, dat Jet Bussemaker lering trekt uit de affaire. Zij heeft haar oor laten hangen naar een eenzame vrouw, die schaamteloos jaloers is op gehuwde moeders en de eer niet aan zichzelf weet te houden. Het ´power feminisme´ blijkt weinig tot niets om het lijf te hebben. Ook kan de door Heleen Mees opgerichte organisatie ´Women on top´, met het oog op de bijzondere associatie die de huidige naam voortaan kan oproepen, misschien maar beter op zoek gaan naar een nieuwe naam. Nog wranger vind ik het, dat eerzame vrouwen in vooraanstaande, leidinggevende posities door deze affaire nu ongetwijfeld nog meer hebben op te boksen tegen het vooroordeel, dat zij hun carrière op onheuse wijze zouden hebben gemaakt.
Mocht Jet Bussemaker vasthouden aan haar ´power feminisme´, dan hoop ik van harte, dat onze volksvertegenwoordigers zich t.z.t. niet zullen scharen achter de eerder door vrouwenhaat dan feminisme ingegeven plannen. Sterker nog: ik vertrouw erop dat deze dan ´rücksichtslos´ van tafel zullen worden geschoven. Thuisblijfmoeders behoren van overheidswege geen nadelige gevolgen te ondervinden van hun keuze om hun carrière tijdelijk op een lager pitje te zetten. Mensen behoren vrij te zijn in het inrichten van hun leven naar eigen goeddunken en persoonlijke levensomstandigheden. In naam van het feminisme een uitzondering maken op deze regel? Kan het nu eens (en voor altijd) afgelopen zijn met die dogmatische anti-sociale waanzin?
Wetenschappelijk onderzoek toont keer op keer aan, dat mensen die hun leven in gezinsverband doorbrengen, doorgaans een betere lichamelijke en geestelijke gezondheid genieten en een hogere levensverwachting hebben, dan diegenen die langdurig als alleenstaande door het leven gaan. Hun gebruik van zorg ligt dan ook vele malen lager. Dames en heren politici: ondersteun gezonde sociale verbanden en tel uit je winst!
'schuldgevoel'
Ik denk dat het algemene 'schuldgevoel' dat vrouwen wel eens ervaren als ze veel werken t.o. van hun kinderen meer een gevolg is van de normen en waarden van de generaties vóor hen. Van de meeste vrouwen (en mannen) was hún moeder voor hen wel thuis. Want dat was 'goed' voor de kinderen. Het perspectief is veranderd, maar het zal zeker nog een generatie duren voordat iedereen collectief van dat 'schuldgevoel' is verlost. Zeker nog totdat de kinderen van die nu beide werkende ouders eraan toe zijn om oók zelf kinderen te krijgen. En misschien nog wel 1 generatie.
Mijn ouders werkten allebei. Full-time ook dat nog. In de tijd dat vrouwen zonder discussie ontslagen werden als ze zwanger werden toog mijn moeder weer aan het werk zodra ik een half jaar was. Mijn moeder kón niet zonder haar werk, ze genoot daarvan (onderwijs full-time). En sterker nog mijn oma (mijn moeders moeder) en mijn overgrootmoeder hebben ook vrijwel non-stop gewerkt. Wel 'aan huis' in de winkel die ze hadden, maar de opa's werkten buitenshuis...dus er was niemand anders om die winkel te draaien. Ook als er kinderen huilden of ziek waren.
Wij hebben talloze oppassen gehad. Ontelbaar....want kinderopvang bestond nog niet. Gingen van 'meisje in huis' naar de buurvrouw en werden naar school gebracht door de moeders van de kinderen die toevallig dichtbij woonden en naar dezelfde school gingen. Soms waren er jonggehuwden die i.v.m. woningnood tijdelijk 'inwoonde' dat waren denk ik nog de meest 'stabiele' tijden qua oppas voor ons. Niet dat ik dat allemaal nog weet. Het meeste moet mij verteld worden door die oppassen zelf (als ik ze toevallig eens tegenkom). Want uit mijn geheugen is het verdwenen. Wij waren gewoon blije kinderen. Mijn jeugd is in mijn beleving gewoon 'gezellig', met veel aanloop en drukte bij ons thuis. En met ouders die veel werk maakten van elke vrije dag of weekend. Dat laatste was een grote tegenstelling met de rest van de kinderen die even oud als ik waren in dezelfde tijd. Die zaten maar gewoon 'thuis' op vrije dagen of weekenden. Wij niet. Wij 'deden' dingen, leuke dingen.
Ik voel mezelf ook zelden schuldig t.o.v. de kinderen. Ik denk niet meer dan mijn man. Ik vind het hoogstens vervelend als wij beiden moeten werken (meestal kan man wel een onverwachte vrije dag nemen) en we hebben een ziek kind thuis. Dat is balen....en we proberen dan een zeer vertrouwde oppas te charteren. Maar niet meer dan 'balen'.
Ik werk graag. En weet dat ik dat nodig heb om een blij mens te zijn. En dat ik zonder dat werk niet compleet zou zijn. Dus ben ik ook een blijere moeder.
Ik zou me meer schuldig voelen als ik niet zou werken.
Dat is denk ik allemaal het gevolg van de voorbeelden die ik gehad heb. Voor mij is het normaal en ik weet dat het écht geen negatieve invloed heeft op de kinderen. Mijn broer staat er hetzelfde in. Hij is 1 van de weinige mannen die een lange periode toen zijn kinderen nog erg jong waren er een partime-baan doorgedrukt heeft in een mannenomgeving. Honende collega's die twijfelden aan zijn 'mannelijkheid' wuifde hij weg door zelf hén en hun partners op de hak te nemen. In ons perspectief is niet werken en thuis blijven van 1 van de ouders iets wat écht niet in ons plaatje voorkomt. Het staat gelijk aan 'saaiheid, inhoudsloos, zonder doel, beknottend in zelfstandigheid,overbeschermdheid, etc.etc.' Ik zou niet eens weten wat ik met al die tijd aan zou moeten.
Het is dus een tijdsdingetje....dat gewoon 'tijd' nodig heeft.
groeten albana
Liora
Ik weet het, daarom schreef ik ook: "Orthodox-joodse mannen in Israël werken niet, wist je dat? Dat doen hun vrouwen, *die trouwens ook het huishouden en de kinderen doen*. De mannen moeten namelijk met elkaar sporten en de Schrift bestuderen"
Even terug naar heleen mees
Heleen Mees heeft hard en ongenuanceerd geroepen dat vrouwen economisch zelfstandig moeten zijn. En wel door fulltime op hoog niveau te werken. Doen ze dat niet, dan zijn ze lui en een verkwisting. Als ze dan in de gevangenis moet verblijven omdat ze klaarblijkelijk de 5000 dollar borg niet kan betalen, kan ik me voorstellen dat veel mensen (vooral vrouwen die zich door haar uitlatingen aangevallen voelen) dat wel ironisch vinden en daar om grinniken.
skik
Woord van dank
Zonder tegenspraak geen discussie. Hartelijke dank aan iedereen die mij hier in dit draadje van repliek heeft gediend! Ik kan mijn geluk niet op met het goede nieuws: Jet Bussemaker heeft het allemaal niet zo bedoeld. We leven nog steeds in een pluriforme samenleving, waarin we ons inleven in elkaars levenssituatie en elkaars levenskeuzen respecteren. De steunbetuigingen aan Heleen Mees wijzen erop, dat solidariteit onder vrouwen toch geen utopie blijkt; al zou je soms anders denken. Gelukkig maar.
Hartelijk bedankt ook voor de adhesiebetuigingen aan mijn adres.
Helemaal gerustgesteld ga ik maar weer eens verder met mijn saaie, inhouds- en doelloze leventje waarin ik mij, overbeschermend als ik ben, ongebreideld kan overgeven aan het beknotten van mijn dochterlief in haar zelfstandigheid. Met speciale dank aan Albana voor deze zo treffende woordkeus.
Inderdaad tonny
'Ik ben bijna dagelijks in contact met mensen die door hun leeftijd en omstandigheden allang geen 'economisch nut' meer hebben. De waarde van een mens is gelukkig veel meer dan wat hij-zij in geld bijdraagt aan de maatschappij.'
Helemaal mee eens. Op zich begrijp ik niet dat iemand met een goede opleiding (in welk vak dan ook, en ongeacht het niveau) diens kennis en ervaring niet zou willen inzetten. Maar dat hoeft echt niet altijd en alleen maar in een betaalde baan met veel uren! Neem gewoon de opvoeding van je kinderen, helpen met hun huiswerk, een buurman helpen met een bezwaarschrift, een schilderijtje ophangen bij je ouders, voorlezen op school, verkeerslessen geven, kinderen schmincken (iets wat ikzelf absoluut niet kan, maar mijn schoonzusje gelukkig wel).
Natuurlijk is het zinvol om in je eigen onderhoud te kunnen voorzien. Maar dan wel in ruime zin, niet perse in een fulltima baan.
Was het niet een Afrikaans sprookje dat zegt: 'wie niet werkt, zal niet eten?' Andersom helpt ook: wie niet eet, hoeft niet te werken 
Ach rode krullenbol
'Helemaal gerustgesteld ga ik maar weer eens verder met mijn saaie, inhouds- en doelloze leventje waarin ik mij, overbeschermend als ik ben, ongebreideld kan overgeven aan het beknotten van mijn dochterlief in haar zelfstandigheid.'
Er zijn therapieen waarin je leert om je EIGEN leven te leiden. Dan hoef je je niet zo boos te maken om de Jet Bussemakers van dit land, om de Heleen Meesjes in Amerika en om de goed- en afkeuringen van de forumleden. Wat boeit het jou toch wat iedereen roept?
Grow up.
Krin en liora
Krin, dat van het studeren klopt, maar ernstig orthodoxe mannen die SPORTEN?? Waar ben je dat tegengekomen?
Nils
Dank voor de les nazi-geschiedenis. Ik wist het niet!
n@nny
Albana
O jee, nou begin jij ook al over schuldgevoel. Ik mag aannemen dat je dat naar je ouders en broer toe voelt en niet naar de maatschappij toch hoop ik? Het 'hoort niet' is er blijkbaar goed ingepompt bij jou. Maar ik vind dat je je persoonlijke beleving niet kan veralgemeniseren. 'Het staat gelijk aan \'saaiheid, inhoudsloos, zonder doel, beknottend in zelfstandigheid,overbeschermdheid, etc.etc.\' Ik kan me voorstellen dat Rode Krullebol hiervan gaat steigeren. Ik namelijk ook. Ik weet van mezelf inmiddels dat ik beter gedij als ik in een arbeidssituatie met collega's verkeer. Daar kan ik mijn sociale ei in kwijt en in voel me nuttig. Maar ook als je geen betaalde arbeid verricht, kun je je leven als nuttig ervaren en een doel hebben waar je naar toewerkt. Je kunt ook onbetaald een paar uurtjes per xx-tijd iets voor een ander betekenen en dat je thuis bent als ouder betekent niet automatisch dat je 'overbeschermend' bent. Ik vraag me af waar meer 'overbeschermd' wordt: op de kinderopvang of thuis. Dat zal voor ieder weer anders zijn.
Evanlyn
Goeie vraag. Dat staat me bij van de foto bij het artikel waarin ik erover las. Misschien herinner ik het me verkeerd. Of ben ik in de war met de Griekse filosofenscholen van vroeger.
Wat het mij boeit?
Als minister vertegenwoordigt Jet Bussemaker de politieke macht van het land. Indien zij zich publiekelijk laatdunkend uitlaat over bepaalde vrouwen, dan mag je verwachten dat zij hier beleid op gaat voeren. Dergelijke ´uitglijders´ zijn een beproefde manier om te proberen de geesten rijp te maken voor gepland beleid.
Als volwassen staatsburger permitteer ik mij de vrijheid om hier op dit forum mijn mening te geven over haar, in mijn ogen kwalijke, opstelling naar hoogopgeleide vrouwen.
Juist in tijden van economische recessie, wanneer menigeen in de knel dreigt te komen, zou een sociaaldemocratische bewindsvrouw zich bewust moeten zijn van haar verantwoordelijkheid om ¨de boel bij elkaar te houden¨; ofwel te zorgen voor voldoende sociale cohesie binnen onze samenleving. Verdeel en heers spelletjes staan daar haaks op.
Ook al laat hij nu niet zo veel meer van zich horen; als ik de opiniepeilingen van Maurice de Hond mag geloven, geniet Geert Wilders nog altijd een grote populariteit onder de Nederlandse bevolking. Extreem-rechts dreigt weer eens gouden tijden te beleven.
Ik maak me hiermee overigens allerminst schuldig aan een ´Godwin´, aangezien ik helemaal geen analogie trek met de nazi-ideologie, maar ´slechts´ met de historische context: economische malaise en de bijbehorende sociale en politieke onrust.
Let wel; de schuldenlast in dit land wordt voor een heel groot deel gedragen door particuliere huishoudens. Menigeen zal zich belazerd voelen. Wie door de economische malaise in de problemen is gekomen, heeft wel wat anders aan zijn/haar hoofd, dan de vraag hoe de Nederlandse overheid de banken weer van voldoende kapitaal voorziet en het begrotingstekort onder de 3% houdt.
Hoogopgeleide vrouwen benadrukken, dat er met het verrichten van betaalde arbeid geld valt te verdienen? Helemaal nergens voor nodig.
Een oproep doen om met z´n allen de schouders eronder te zetten? Prima. Maar wel met behoud van autonomie.
Arbeidsmarktbeleid en gezinsbeleid grijpen op elkaar in en zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het mag dan sociaaldemocratisch lijken om de participatie van vrouwen op de arbeidsmarkt van hogerhand te sturen, maar dat is het niet. Binnen een democratie gaat overheidsbemoeienis nooit al te ver. Ik zou zeggen: laat het vooral over aan die arbeidsmarkt en dus de gezinnen zelf. Anders wordt straks een analogie met de nazi-ideologie wel degelijk toepasselijk.
Precies tonny
Ik ben het hélemaal met je eens.
Gr. Bibi
Krin
Het is niet waar, die mannen werken zo min mogelijk, de gezinnen leven in armoede, en ze krijgen gigantisch veel kinderbijslag. Ze krijgen vaak ook giften uit het buitenland. Maar het is niet waar dat de vrouwen daar kostwinnaars zijn.
Waar baseer jij je op? Wat is je bron?
Liora
Helaas weet ik niet meer waar, maar niet zo lang geleden las ik een uitgebreid achtergrondartikel waarin inderdaad werd verteld dat de heren een soort eeuwig student zijn, en hun vrouwen kostwinner. Met daarnaast de zorg voor hun gezin. Aangevuld met inderdaad giften en kinderbijslag.
Rode krullebol
Ik benadruk af en toe maar dat ik het niet onaardig bedoel.
Ik krijg steeds meer de indruk dat je in een paniekaanval bent beland. Door je uitleg van je achtergrond, vraag ik me af hoezeer die achtergrond je nu in die paniek heeft geduwd. Vooral door je laatste reactie krijg ik de indruk dat je ontzettend bang bent dat het gedaan is met de democratie als Jet niet snel haar opmerkingen inslikt en als Wilders zijn gang kan blijven gaan. En middelmatig opgeleid als ik ben, geloof ik niet dat 'een' Wilders het in Nederland dusdanig in zijn eentje voor het zeggen kán krijgen dat we daar ongerust over moeten zijn. Ik weet ook niet goed wat ik van Jet Bussemaker moet vinden, maar ik heb niet de indruk dat we bang moeten zijn dat we niet meer zelf mogen bepalen hoeveel uur we willen werken. Eb als het je echt allemaal zo hoog zit, waarom probeer je dan niet in de politiek te gaan. OO is een prima plek om je mening te ventileren, maar meer ook niet.
Liora nog een keer
In dit artikel vindt je wel wat terug, en ik las elders ook dat ongeveer 60% van de streng orthodoxen in grote armoede leeft, waardoor vrouwen proberen, binnen de voor hen vastgestelde grenzen, inkomen proberen te vergaren, bijvoorbeeld door verkoop van pruiken.
Andere interpretatie
'Juist in tijden van economische recessie, wanneer menigeen in de knel dreigt te komen, zou een sociaaldemocratische bewindsvrouw zich bewust moeten zijn van haar verantwoordelijkheid om ¨de boel bij elkaar te houden¨; ofwel te zorgen voor voldoende sociale cohesie binnen onze samenleving'
Ik lees haar visie echt heel anders dan jij. Ik lees de mening (en niks meer dan dat) van een hoogopgeleide vrouw die zelf veel plezier aan haar werk beleeft en zich afvraagt waar al toch al die andere vrouwen zijn gebleven die samen met haar die studie volgden. En die zich is gaan afvragen waar dat door komt. Meer niet.
Bovendien is ze niet bewindsvrouw van Emancipatie, ze zit juist op de post Onderwijs. Waar ze dus steeds meer vrouwen ziet die steeds beter scoren op steeds hogere opleidingen. Ook op de meer technische opleidingen of andere richtingen waarin van oudsher voornamelijk mannen studeerden.
'Dergelijke ´uitglijders´ zijn een beproefde manier om te proberen de geesten rijp te maken voor gepland beleid.'
Goh, je dicht haar wel erg veel macht toe. Om te beginnen was het geen uitglijder, dat maakten de media ervan. Ten tweede zijn er elk jaar zo veel meningen dat er geen beginnen aan is om die allemaal in beleid om te zetten. Dijsselbloem vindt dat de Grieken alle leningen terug moeten terugbetalen, Aboutaleb vond vorige week nog dat Odfjell dicht moest (en nu weer niet), Sander Dekker zou graag zien dat kinderen al in de onderbouw Engels krijgen, Timmermans maakt zich zorgen om Egypte. Ga je nu alle Grieken aanschrijven, een sit-in houden bij Odfjell, je dochter alvast Engelse les geven en afreizen naar Egypte om daar de mensen te helpen?
Welnee, daar trek je je toch ook niks van aan? Dus waarom dan wel van Jetje en Heleentje?
Oeps liora
http://mens-en-samenleving.infonu.nl/religie/65429-joods-fundamentalisme-israelultra-orthodoxe-joden-charediem.html
Het artikel dus, bij deze.
Ot liora
Vorige maand heb ik een prachtige film gezien over de joods-orthodoxe chassidische (schrijf ik dat goed) gemeenschap in Israël: "Fill the void". Heel mooie en integer gemaakte film die echt een blik liet werpen op die gemeenschap.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Ot liora
Ik zal hetzelfde artikel gelezen hebben als Fiorucci. Het ging mij alleen om de andere arbeidsverdeling - vrouwen meer dan mannen, zelfontplooiing eerste prioriteit bij de mannen, geld binnenkrijgen belangrijke taak van de vrouwen - die het natuur/cultuur aspect van de discussie in een ander daglicht kon stellen. Dat ik daarbij niet tot in detail een correcte en volledige weergave van de weerbarstige realiteit heb gegeven, kan mij daarbij hopelijk vergeven worden. En anders maar niet.
Nadere toelichting (2)
Met dit draadje heb ik vooral ook willen protesteren tegen de suggestie, dat hoogopgeleide thuisblijfmoeders per definitie een soort van maatschappelijke mislukkelingen en uitvreters zouden zijn, die maar bleekjes afsteken tegen de moeders die ondanks hun moederschap ´vol´ voor hun carrière buiten het gezin gaan. Ik vind de beeldvorming ontstellend scheef. Wat een vooroordelen toch allemaal!
Binnen mijn relatie ben ook ik (net als mijn echtgenoot nu) een tijdlang de kostwinner geweest. In het kader van mijn carrière als wetenschapper heb ik jarenlang wel meer dan fulltime gewerkt. Niet alleen ik ben terdege voorbereid op een goede toekomst; mijn moeder was dat ook al. Vrijwel alle vrouwen in mijn familie verrichten of verrichtten betaalde arbeid. Stuk voor stuk redden wij het zeker ook wel, mocht het inkomen van onze man onverhoopt wegvallen.
Ik kan niet anders zeggen, dan dat het moederschap een enorme, aanvullende verrijking van mijn leven heeft betekend. Ik begrijp werkelijk niet wat er nou zo mis en min aan zou zijn om er (al dan niet tijdelijk) voor thuis te blijven. Vrijheid blijheid!
Volgens mij maken juist de ´power feministen´ zich te grote zorgen over de positie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Het is slechts een kwestie van tijd, eer vrouwen mannen hebben geëvenaard, of zelfs ingehaald.
Zelfs in christelijke kring lijkt men er niet langer over te piekeren om de klok weer terug te willen draaien; mede omdat dit een heilloos streven zou zijn.
Misschien ...
Misschien moeten wij thuisblijfmoeders ons maar eens ´power moeders´ gaan noemen!
Ego sum
Ik denk dat vrouwen wat meer solidair moeten zijn met elkaar, ipv commentaar hebben op diegenen die een andere keuze maken dan wijzelf.
Pollux
Ik snap het best een beetje, ze verwijt eerst andere vrouwen afhankelijk te zijn op een bepaald gebied. Zelfstandig moet je zijn. Maar kennelijk kan ze zelf een bepaalde afhankelijkheid niet loslaten. Een beetje tegenstrijdig dus. Want hoe dol ik ook ben op mijn man, als hij geen relatie meer met mij zou willen, zou ik echt niet gaan stalken met duizenden mails.
Naar aanleiding van heleen mees
http://www.uitzendinggemist.nl/afleveringen/1355107
Het programma Hollandse Zaken wijt het extreme gedrag van Heleen Mees aan verzengend liefdesverdriet.
Leuk programma met als tip de website http://ludduvuddu.com/nl/
Gelijk
Helemaal gelijk krijg je het vast niet maar ik ken toch wel vaders die minder gaan werken of tijdelijk of permanent thuisblijfvader zijn. Of mannen van wie de vrouw, net als bij JB en bij meer parlementariërs, meer carrière maakt dan de man. Maar het is (nog?) een minderheid. En het is wel heel wat anders dan de generatie na de oorlog waar de meeste vaders nog niet met een theedoek in de hand gezien konden worden.
Gelijke verdeling van thuis en werken
Ik denk dat de keus om beiden minder uren te werken voor de kinderen, makkelijker wordt als man en vrouw een gelijk salaris hebben. Als beiden 2500 euro per maand verdienen, ik noem maar een mooi getal, dan is het om het even wie er een aantal uren per week thuis is en dus inkomen over die uren mist. Maar als de man 2500 verdient en de vrouw 1900, of omgekeerd, dan ligt het meer voor de hand dat de meestverdienende meer uren maakt dan de minstverdienende. Het is dus niet altijd een kwestie van wie wil het meeste thuis wil of mag zijn, maar wie kan het meeste geld verdienen?
In dit draadje gaat het steeds om hoogopgeleiden met een bijpassend salaris, maar lager opgeleiden hebben meestal ook een lager salaris en dan gaat die vlieger van beiden evenveel thuis amper op. Die luxe heb je eigenlijk niet. De enige ruimte die ik zie is dat de een in week 1 en 3 een dag niet werkt en de ander in week 2 en 4. Ik weet niet of dat nou het verschil zal maken. Béiden vier dagen per week werken als je het minimumloon of iets daarboven verdient is een te grote aderlating.
Ik bedenk me naar aanleiding hiervan een van de streken van mijn ex-werkgever. Een bekende truc voor werkgevers die van hun personeel afwillen. Zorg ervoor dat werk en privé niet meer te combineren valt. Collega's die hun rooster keurig op het rooster van hun man of vrouw hadden afgestemd moesten opeens op andere uren gaan werken. Ik werkte altijd op zaterdag. Dat betekende dat ik zondag, maandag en donderdag vrij had, waardoor er maar drie werkdagen overbleven zonder aanwezigheid thuis van mijn man of mij. Mocht niet meer... In mijn geval was het niet erg, omdat we geen kleine kinderen meer hebben, maar je zit toch mooi als je die wel hebt.
Uit mijn voorbeeld blijkt ook dat je vanalles kunt willen, maar het dat moet ook kunnen.
Rode krullenbol
'Ik begrijp werkelijk niet wat er nou zo mis en min aan zou zijn om er (al dan niet tijdelijk) voor thuis te blijven. Vrijheid blijheid!'
Maar die vrijheid geldt toch ook voor Jet Bussemaker? Als JIJ iemand bereid vindt om je in die thuiszit-periode te voeren (geen werk = geen inkomen), en jij voelt je er goed bij, is dat prima. En als Jet graag fulltime wil werken en zich afvraagt waar de vrowen blijven, is dat ook prima. Wat mij blijft verbazen, is dat je zo veel tekst nodig hebt om je af te zetten tegen wat andere mensen vinden.
'Volgens mij maken juist de ´power feministen´ zich te grote zorgen over de positie van vrouwen op de arbeidsmarkt. Het is slechts een kwestie van tijd, eer vrouwen mannen hebben geëvenaard, of zelfs ingehaald.'
Nou, Jet Bussemaker geeft juist aan dat dat dus niet het geval is. En eerlijk gezegd geeft jouw posting van vrijheid blijheid haar gelijk. Je kunt immers geen carriere maken als je thuis zit.
Ot vraagjes rode krullenbol
Wat voor wetenschappelijke carriere was dat toch die jij had? En wat heeft je doen besluiten die op te geven? En waarom neem je aan dat ter zijner tijd wel weer makkelijk in zult kunnen stappen? Juist in de wetenschap is het niet aan te raden om er een tijd tussenuit te gaan.
Pollux
Natuurlijk heb ik van stalkende mannen gehoord. Maar dat zijn niet degenen die hun seksegenoten afkraken....en dat is het punt wat mij betreft. Ze stelt zich door dat stalken in zekere zin afhankelijk op, weliswaar op een andere manier, maar toch. Dat vind ik heel apart,eigenlijk.
