Hoe dit gesprek aangaan met mijn ouders?
Ik ben bijna 27 jaar en woon nog thuis, maar ga in 2025 het huis uit gaan. Ik ben enig kind en mijn ouders willen me financieel steunen om een huis te kopen.
Ik heb nog nooit een relatie gehad, maar heb altijd een kinderwens gehad. Voor mezelf heb ik zoiets van als ik op mijn 30ste nog geen partner heb ga ik kijken om alleen voor een kindje in mijn leven te gaan. Op welke manier ben ik nog niet 100 % zeker van (BAM, pleegouder fulltime of deeltijd,…).
Voor deze opties heb je natuurlijk wel extra kamers nodig en liefst een huisje met tuin. Ik zou dit in principe wel kunnen betalen, maar mijn ouders zien het nut niet van een groot huis als alleenstaande en kijken eerder naar een klein 1 of 2 slaapkamerappartement, ook voor onderhoud etc.
Niet omwille van financiële redenen.
Het zit zo dat ik enkele jaren geleden door een erfenis een appartement heb gekregen. Dit is gelegen op 30 minuten rijden van mijn ouderlijk huis (snelweg) en 40 minuten rijden van mijn werk. (Nu maar 10 minuten van mijn werk). Momenteel is dit appartement verhuurd. Ik ben enig kind en heb een goede band met mijn ouders.
Met het idee dat ik voor kinderen zou willen gaan zou ik het appartement willen verkopen om hier in onze regio een huis/appartement te kunnen kopen + bijlenen. Toch twijfel ik ergens of het misschien ook een optie is om in het bestaande appartement te trekken. Ik zal dan wel meer budget moeten voorzien voor de wagen/brandstof en ook zal het natuurlijk meer tijd kosten, maar ik kan dan wel gratis wonen.
Hoe zien jullie dit? Het liefst zou ik dichterbij huis iets kopen, maar daar komt toch ook weer heel wat bij kijken (appartement moet verkocht geraken, lening aangaan,…)
Maar dichtbij mijn ouders wonen met het oog op kinderen binnen een tijdje lijkt mij ook een voordeel.
Het grootste probleem is dat zij niets afweten van mijn idee om het alleen te willen doen. Zij denken meer traditioneel en denken dat ik nog wel iemand zal tegenkomen. Mijn ouders hebben het momenteel ook niet zo makkelijk door medische redenen dus durf dit gesprek ook niet goed aan te gaan.
Uiteraard weet je nooit of je gaat worden toegelaten/goedgekeurd (zowel als BAM of als pleegouder) omdat ik bijna geen netwerk heb buiten mijn ouders.
Aangezien ik dit jaar graag iets zou willen kopen is dit wel belangrijk natuurlijk. Zou het jammer vinden als ik binnen 3-5 jaar weer moet verkopen en iets nieuw kopen.
Hoe zouden jullie dit aanpakken?
Moederkareltje schreef op 02-03-2025 om 14:31:
In je appartement gaan wonen en leren opjezelf te wonen en dan gaan daten. Niet een hand vol maar een land vol mannen. Zorg dat je gezond leeft, verzorg jezelf, gooi die 20 kg eraf. Ga wat oefenen met mannen, gooi er wat wijn in desnoods. Eerst een volwassen vrouw worden voor je moeder gaat worden.
Waar haal je dit allemaal vandaan?
Anoniemvoornu schreef op 02-03-2025 om 19:54:
[..]
Wtf waarom moet er 20 kg af waar lees je dat to overgewicht heeft? Of lees ik ergens overheen? En dan nog ?
Bij wijze van, ik kon ook zeggen ga naar de kapper of koop nieuwe lingerie. Als je goed voor jezelf zorgt en lekker in je vel zit straal je dat meer uit en trek je meer aan bijvoorbeeld een partner.
Moederkareltje schreef op 02-03-2025 om 20:11:
[..]
Bij wijze van, ik kon ook zeggen ga naar de kapper of koop nieuwe lingerie. Als je goed voor jezelf zorgt en lekker in je vel zit straal je dat meer uit en trek je meer aan bijvoorbeeld een partner.
Haha dit advies aan een meisje van 27 die nog niet eens alleen naar een andere stad een dik half uurtje verderop durft te verhuizen!
Anoniemvoornu schreef op 02-03-2025 om 16:56:
[..]
Ga eerst zelfstandig worden... ipv de wat als ...
Annemerel11 schreef op 02-03-2025 om 16:08:
Ik reageer even algemeen op de verschillende antwoorden! Bedankt al voor de vele antwoorden. Ik kan begrijpen dat ik onzeker overkom. Kinderen zijn dan ook niet iets waar ik nu aan wil starten maar waar ik bij de eventuele aankoop van een nieuwe woning/appartement nu wel rekening mee wil houden. Als je binnen 5 jaar terug moet verhuizen lijkt mij dit gewoon handig als je hier nu al rekening mee kan houden (zonder het feit rekening te houden of ik al dan niet een partner tegenkom).
Daarnaast de reden dat ik twijfel om in mijn appartement te trekken dat is afbetaald en momenteel verhuurd is vooral omwille van de ligging. Het is 30 minuten enkel van mijn huidige woonplaats/ouderlijk huis via de snelweg en 40 minuten naar mijn werk enkel. Ook en vooral het feit dat ik in die woonplaats niemand ken en deze plaats vreemd is voor mij schrikt me af.
Maar een half uurtje rijden naar je ouders is toch niet veel? En 40 min. naar je werk ook niet. Ik heb ook 35 min. reistijd naar mijn werk, al jaren, het is maar net wat je gewend bent. Als je die reistijd 2 weken hebt meegemaakt dan ben je er aan gewend. Sommige dingen plan je wat anders dan nu, maar dat moet toch omdat je voor jezelf moet zorgen.
Je ziet onbelangrijke beren op de weg, heerlijk toch dat je überhaupt geen hypotheek of huur hoeft te betalen op je 27e?
Een kindje mag een grote wens zijn maar die komen er niet op bestelling. Eerst zelfstandig wonen en over een paar jaar zien of een kindje in je leven past.
Dweedledee schreef op 02-03-2025 om 18:37:
Ook met het oog op je eigen toekomst. Want met alle respect; een 27-jarige die altijd thuis heeft gewoond, is voor de meeste mensen niet bepaald aantrekkelijk relatiemateriaal.
Dat was mss in ‘onze tijd’ zo, maar tegenwoordig ben je echt geen uitzondering als je met 27 nog bij je ouders woont hoor. Er is niks en/of het is niet te betalen…
Ik vind woongenot en ergens graag wonen een belangrijke. En ben niet graag nutteloos uren onderweg.
Ik zou het appartement dus verkopen en met dat geld iets anders kopen op een plaats die je meer aanstaat én waar je iets kan vinden. Desnoods dus met nog een lening erbovenop.
Daarnaast zou ik "plan kind" eerst 3 jaar uitstellen.
Eerst het huis uit, alleen gaan wonen en jezelf 3 jaar lang leren kennen.
Je kan op dit moment perfect tegen je ouders vertellen dat je liever in hun buurt en die van je werk blijft wonen. En dat je daarom het appartement verder weg verkoopt. En een appartement of huisje met een slaapkamer of 2* dichterbij zoekt.
Dat kind-plan komt mogelijk vanzelf wel aan de orde over 3 of 4 jaar of als je iemand tegenkomt.
Stap voor stap.
Je hebt sowieso al een giga voorsprong op de doorsnee 27-jarige met een afbetaald te verkopen appartement 
. Doe er je voordeel mee dat je dus een pak minder moet lenen.
*In mijn omgeving verkopen appartementen en huizen met 1 slaapkamer slechter door. Je koopt dus sowieso - als het mogelijk en te vinden is - beter iets met 2 slaapkamers. Eén slaapkamer om in te slapen, en 1 die dienst doet als opslag / logeerkamer / bureau / ... Die kan dan later omgevormd worden tot kind-slaapkamer, maar dat hoeven je ouders nu nog niet te weten.
Moeten ze nog financieel steunen? Je hebt een klap eigen geld uit het appartement en je kan een hypotheek afsluiten. Dan hoef je je ook niet te verantwoorden, kan je lekker iets met een extra kamer kopen als het meezit.
Edit: hoe zit het met je huurder trouwens? Is die van plan weg te gaan dit jaar?
Jonagold schreef op 02-03-2025 om 20:23:
[..]
Dat was mss in ‘onze tijd’ zo, maar tegenwoordig ben je echt geen uitzondering als je met 27 nog bij je ouders woont hoor. Er is niks en/of het is niet te betalen…
TO heeft een appartement, maar kiest ervoor bij haar ouders te wonen. Dat komt echt wel anders over dan wanneer iemand al 5 jaar zoekt, maar niet er tussen komt.
Meesje schreef op 02-03-2025 om 21:06:
[..]
TO heeft een appartement, maar kiest ervoor bij haar ouders te wonen. Dat komt echt wel anders over dan wanneer iemand al 5 jaar zoekt, maar niet er tussen komt.
Er zit tegelijk blijkbaar al jaren een huurder in het appartement. Die wil en kan je er ook niet zomaar uitgooien. Zeker niet als je eigenlijk toch voorlopig niet het huis uit wou én niet op die plek wou wonen.
Mijn ouders zouden het toch echt perfect verstaan dat ik liever niet een pokke-eind van mijn werk woon en elke dag 1.5 uur in de auto zit. In een stad waar ik niets of niemand heb. En dat ik als ik alleen was op mijn 23ste niet geïnteresseerd ben in alleen wonen. Ze zouden net dolblij zijn dat ik in de buurt wil blijven wonen.
Annemerel11 schreef op 02-03-2025 om 16:08:
Ik reageer even algemeen op de verschillende antwoorden! Bedankt al voor de vele antwoorden. Ik kan begrijpen dat ik onzeker overkom. Kinderen zijn dan ook niet iets waar ik nu aan wil starten maar waar ik bij de eventuele aankoop van een nieuwe woning/appartement nu wel rekening mee wil houden. Als je binnen 5 jaar terug moet verhuizen lijkt mij dit gewoon handig als je hier nu al rekening mee kan houden (zonder het feit rekening te houden of ik al dan niet een partner tegenkom).
Daarnaast de reden dat ik twijfel om in mijn appartement te trekken dat is afbetaald en momenteel verhuurd is vooral omwille van de ligging. Het is 30 minuten enkel van mijn huidige woonplaats/ouderlijk huis via de snelweg en 40 minuten naar mijn werk enkel. Ook en vooral het feit dat ik in die woonplaats niemand ken en deze plaats vreemd is voor mij schrikt me af.
Ik zou toch in dat appartement gaan wonen, je sociaal netwerk wat uitbreiden en daar vanuit weer verder zien wat er nog op je pad komt, een partner en misschien later een kind. Je komt op mij niet erg volwassen en zelfstandig over, dit lijkt me toch van groot belang als je eventueel in je eentje een kind wil opvoeden.
toen ik ging studeren, maanden me ouders mij al een twijfelaar aan te schaffen, in de hoop dat ik een vriend zou opdoen. Waarom zou je met 27 een kinderwens niet met je ouders kunnen bespreken? Willen ze geen kleinkinderen? Of zijn ze streng religieus?
Zelfs wanneer je niet direct over alleenstaand ouderschap wil beginnen, kan je toch vermelden dat je iets groters wilt, in verband met een kinderwens?
Bedankt voor al jullie antwoorden! Ik vind het geen makkelijke belissing.
Anderzijds is er gisteren nog een andere optie bijgekomen die mijn ouders hebben voorgesteld. Zij hebben een appartement met 1 slaapkamer (60m2) gekocht in een nieuwbouwproject om te verhuren. Dit is gelegen in de plaats waar ik werk en dus op 5 minuten van mijn werk en 15 minuten van mijn ouders. Hier ken ik ook meer mensen en voelt het vertrouwder aan, maar verwacht dat ik binnen 3 jaar hier wel uitgroei zeg maar. Ik zou ook gewoon huur betalen aan mijn ouders natuurlijk. En met een kindje/pleegzorg gaat zo 1 slaapkamer ook niet, maar goed dat is voor de toekomst.
Annemerel11 schreef op 03-03-2025 om 07:17:
Bedankt voor al jullie antwoorden! Ik vind het geen makkelijke belissing.
Anderzijds is er gisteren nog een andere optie bijgekomen die mijn ouders hebben voorgesteld. Zij hebben een appartement met 1 slaapkamer (60m2) gekocht in een nieuwbouwproject om te verhuren. Dit is gelegen in de plaats waar ik werk en dus op 5 minuten van mijn werk en 15 minuten van mijn ouders. Hier ken ik ook meer mensen en voelt het vertrouwder aan, maar verwacht dat ik binnen 3 jaar hier wel uitgroei zeg maar. Ik zou ook gewoon huur betalen aan mijn ouders natuurlijk. En met een kindje/pleegzorg gaat zo 1 slaapkamer ook niet, maar goed dat is voor de toekomst.
Volgens mij loopt dit verhaal al langer. Ik herken je starttekst en nu het verhaal wat je erbij zet.
Ik zou zeggen, ga sowieso op eigen benen staan en kom los van je ouders. Welke keus je ook maakt.
Ik zou er maar voor gaan. Over drie jaar zie je wel weer. De huizen liggen niet voor het oprapen namelijk.
Die optie was er al toch? Je hebt hier al eerder topics over geopend toch waarbij die optie van dat nieuwbouw appartement er ook al was toch?
Hak gewoon een knoop door. Je hoeft nu geen keuze te maken voor de rest van je leven. Je mag over 3 jaar gewoon verhuizen als je dat wilt. Maar als je zo besluiteloos blijft zit je over 5 jaar nog steeds bij pappie en mammie op de bank. Tijd om volwassen te worden en zélf keuzes te maken...
