Hoe dit gesprek aangaan met mijn ouders?

Ik ben bijna 27 jaar en woon nog thuis, maar ga in 2025 het huis uit gaan. Ik ben enig kind en mijn ouders willen me financieel steunen om een huis te kopen.

Ik heb nog nooit een relatie gehad, maar heb altijd een kinderwens gehad. Voor mezelf heb ik zoiets van als ik op mijn 30ste nog geen partner heb ga ik kijken om alleen voor een kindje in mijn leven te gaan. Op welke manier ben ik nog niet 100 % zeker van (BAM, pleegouder fulltime of deeltijd,…).

Voor deze opties heb je natuurlijk wel extra kamers nodig en liefst een huisje met tuin. Ik zou dit in principe wel kunnen betalen, maar mijn ouders zien het nut niet van een groot huis als alleenstaande en kijken eerder naar een klein 1 of 2 slaapkamerappartement, ook voor onderhoud etc.
Niet omwille van financiële redenen.

Het zit zo dat ik enkele jaren geleden door een erfenis een appartement heb gekregen. Dit is gelegen op 30 minuten rijden van mijn ouderlijk huis (snelweg) en 40 minuten rijden van mijn werk. (Nu maar 10 minuten van mijn werk). Momenteel is dit appartement verhuurd. Ik ben enig kind en heb een goede band met mijn ouders.

Met het idee dat ik voor kinderen zou willen gaan zou ik het appartement willen verkopen om hier in onze regio een huis/appartement te kunnen kopen + bijlenen. Toch twijfel ik ergens of het misschien ook een optie is om in het bestaande appartement te trekken. Ik zal dan wel meer budget moeten voorzien voor de wagen/brandstof en ook zal het natuurlijk meer tijd kosten, maar ik kan dan wel gratis wonen.

Hoe zien jullie dit? Het liefst zou ik dichterbij huis iets kopen, maar daar komt toch ook weer heel wat bij kijken (appartement moet verkocht geraken, lening aangaan,…)
Maar dichtbij mijn ouders wonen met het oog op kinderen binnen een tijdje lijkt mij ook een voordeel.

Het grootste probleem is dat zij niets afweten van mijn idee om het alleen te willen doen. Zij denken meer traditioneel en denken dat ik nog wel iemand zal tegenkomen. Mijn ouders hebben het momenteel ook niet zo makkelijk door medische redenen dus durf dit gesprek ook niet goed aan te gaan.

Uiteraard weet je nooit of je gaat worden toegelaten/goedgekeurd (zowel als BAM of als pleegouder) omdat ik bijna geen netwerk heb buiten mijn ouders.

Aangezien ik dit jaar graag iets zou willen kopen is dit wel belangrijk natuurlijk. Zou het jammer vinden als ik binnen 3-5 jaar weer moet verkopen en iets nieuw kopen.

Hoe zouden jullie dit aanpakken?