Herdenken op 4 mei hoort dat bij de opvoeding?

Waarom

Waarom zou je je leven er door laten verzuren wat anderen vinden over jou pensionering?
Ik denk ook dat zo vroeg pensioneren waar dan ook niet houdbaar is. Maar je man heeft nog de mazzel van oude arbeidsvoorwaarden. Meer is het niet. Niets om je over te ergeren. Eerder je over te verblijden. Zuurpraters heb je altijd.
Het algemene publiek zou spontaan veteranen moeten gunnen dat ze zo vroeg met pensioen gaan terwijl ze zelf met moeite en via de bijstand hun pensioen dreigen te halen? Wie mankeert het nu eigenlijk aan inlevingsvermogen?
Mensen wagen hun leven voor de vrijheid van anderen en dat is een enorme dienst aan de samenleving en ieders respect waard.
Maar het is ook gewoon een maatschappelijke loopbaan met voor- en nadelen, ook voor jou als werkend persoon, net als ieder ander.

Katniss

Waarom ik die vergelijking maak tussen de herdenking het gebrek aan respect?

Omdat ik het hypocriet vind. IK wil daar geen deel van uitmaken.

Delen Sientje

Ik heb al een paar mannen meegemaakt die een baan hebben gezocht na hun pensionering omdat het pensioen nu ook weer niet zo'n vetpot was, dat ze daarmee lekker rond konden komen. Daarnaast vonden ze het prettig om nog iets om handen te hebben. Als bijverdienen voor jullie niet noodzakelijk is, zou ik gewoon mijn zegeningen tellen, de zuurpruimen negeren en ervan genieten. Ik zou mij er geen moment bezwaard over voelen als ik met vervroegd pensioen zou mogen. Zo zijn de regels nu eenmaal. Tegen dat die regels veranderd zouden gaan worden, zien we wel weer.

Het zegt meer over de mensen die jullie 'opvreters' vinden dan over je man. Mijn man is helaas sinds februari de WIA ingegaan. Hij zal nooit meer voor zijn geld hoeven te werken. Ik moet wel door tot mijn 67ste. Dat beeld vind ik niet bepaald rooskleurig. Maar zo is het nu eenmaal. Wat heb ik eraan om mijn leven te laten vergallen door het idee dat anderen dat niet hoeven? Ik zou daar alleen mezelf mee in de weg zitten. Ik vind het sowieso heel erg irritant als mensen altijd maar naar anderen wijzen omdat die zouden profiteren. Haal eerst die balk eens uit je eigen oog, zou ik willen zeggen.

Dus als ik de twee minuten stilte in acht neem, ben ik oprecht. Ik sta ook echt stil bij latere slachtoffers, zoals van de generatie van jouw man. Jammer dat jullie daar zo verbitterd over zijn geraakt dat jullie dat niet zo kunnen zien.

Ach Sindbad's vrouw

Dat is gewoon een huidig dingetje. Als mensen in de knel zitten, zoals nu tijdens de crisis, gaan ze elkaar daar de schuld van geven. Wel wat zuur hoor om je daar dan in te wentelen.
Heb je soms ook een 'moeilijke' schoonmoeder?

Sindbad's vrouw

Ik snap dat het een bittere pil kan zijn als je met pijn en moeite rond kunt komen en je ziet dan oud defensie personeel al zo vroeg op pre-pensioen gaan.
En dat die moeite uitgesproken wordt, en dat mensen aan geven dat ze daar jaloers op zijn, snap ik helemaal. ===

Ik niet. Echt niet. Niet omdat ik zo'n nobel mens ben, maar omdat ik me neerleg bij de situatie zoals hij is. Ik zal ook tot mijn 67ste moeten werken, tegen een loon die niet om over naar huis te schrijven is. Daarnaast is mijn man afgekeurd, met een inkomen die nog minder om over naar huis te schrijven is. Dat is ónze 'pech'. Wat is er oneerlijk aan het feit dat een veteraan geheel volgens de regels van zijn vervroegde pensioen geniet? Daar kun je die veteraan niet persoonlijk op aanvallen. Natuurlijk zou ik zelf ook wel met vervroegd pensioen willen, maar goed, dat is nu eenmaal niet zo.

Nu mijn tijdelijke nick toch naar de kloten is:

AnneJ: je schreef: Dat is gewoon een huidig dingetje. Als mensen in de knel zitten, zoals nu tijdens de crisis, gaan ze elkaar daar de schuld van geven. Wel wat zuur hoor om je daar dan in te wentelen.
Heb je soms ook een 'moeilijke' schoonmoeder?

Bovenstaande opmerking vind ik een ondermaatse opmerking. En als we het toch over wentelen hebben, jij bent toch die AnneJ met als favoriet stokpaardje jeugdzorg en wat daar al dan niet allemaal goed of verkeerd gaat? Wentel jij je daar niet stomme graag in? Over hoe het allemaal bij jou gegaan is, en wat je er allemaal voor hebt moeten doen? Of komt dat misschien ook door een "moeilijke" schoonmoeder?

Bovendien, het onderwerp is 4 mei herdenken, en of dat bij de opvoeding hoort, en of je er iets aan doet. Daar heb ik antwoord op gegeven. Dat is MIJN antwoord, dat is de manier waarop IK het zie en ervaar. Dat kun je snappen, dat kun je niet snappen, daar kun je het mee eens zijn of niet, dat is jouw pakkie aan.

En om even dieper op het onderwerp "schoonmoeders" in te gaan: Nee, ik heb geen moeilijke schoonmoeder. Die is al jaren dood. En toen ze leefde, had ik er een hele beste schoonmoeder aan.

Kaaskopje: over verbittering.

Ik weet niet of ik er verbitterd door ben geraakt, wel merk ik dat deze periode "gevoelig" is. Dat wat ik normalerwijze kan laten gaan en er mijn schouders over ophaal, triggert me nu meer.

Al met al heeft die hele periode dat mijn man in active dienst zat toch meer met me gedaan dan dat ik ooit had kunnen voorzien en had verwacht.

Het is ook om die reden dat ik niet naar een herdenking toe ga, ik pas er domweg niet tussen. Ik zou dan een storend element worden, en daardoor afbreuk doen aan de intenties van de mensen die daar wel oprecht staan te gedenken.

Nee, ik blijf wel thuis met een bakkie koffie op de bank.

Intentie

De intentie van een ieder is ook weer anders. Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik tijdens de herdenking nooit denken aan iets anders dan WOII. Ik herdenk persoonlijk op dat moment eigenlijk geen andere momenten uit de geschiedenis. Ik denk dus ook niet aan huidige veteranen. Voor mij is het onlosmakelijk verbonden met WOII.
Ik heb herdenken wel altijd belangrijk gevonden. Toen ik in Nederland woonde ging ik ook regelmatig naar de locale herdenking en ik ben enkele keren bij een grotere herdenking geweest (Waalsdorpervlakte) Nu ik niet meer in Nederland woon probeer ik er wel aan te denken op dat tijdstip. Uiteraard verwacht ik van mijn kinderen dat ze ook gewoon stil zijn. Wat ze zelf doen mogen ze zelf weten maar als ze thuis zijn op dat moment dan verwacht ik dat ze mee herdenken.
Dat is overigens verder geen issue.
Toen ze heel klein waren hield ik het simpel en naar mate ze ouder werden kwamen daar langzamerhand de verhalen uit de oorlog bij. Abstracte verhalen maar ook de persoonlijke verhalen van hun grootouders en andere familie waardoor ze zich ook een beeld hebben kunnen vormen van de oorlog en van het verleden van hun familie en van onze maatschappij.

bakkie koffie

Verstandig hoor. Bakkie koffie kan een hoop kalmeren. Naar aanleiding van je bericht vraag ik me af of dat soms ook zo is. Defensiepersoneel kan behoorlijk getraumatiseerd worden door actieve dienst en heeft daar niet altijd het juiste inzicht bij hoe daar hulp bij te krijgen. Maar je hebt ook de thuisblijvers die er een tik van meekrijgen. En daar lijk jij er een van. Verbitterd inderdaad. Dat herken ik wel. Helaas ben ik inderdaad nog steeds niet vrij van mijn 'jeugdzorg' issue. Ik ben namelijk nog niet met pensioen en nog steeds in actieve dienst en de lui kunnen mijn leven alsnog tot een hel maken met twee kinderen met een autismespectrum stoornis. Ik kan de hele samenleving wel haten dat we niet goed omgaan met ouders met kinderen die een psychisch probleem hebben.
Meestal is een bakkie koffie inderdaad wel genoeg om me te kalmeren en te realiseren dat het gewoon niet helpt om me te laten verbitteren. Maar ik blijf die verhalen wel vertellen. Want goed is het nog steeds niet. Niet alleen voor mij.
Je boort wat aan.
NJI heeft wat naief de vraag gesteld of het acceptabel is dat professor Heertje de namen van gezinsvoogden publiceert bij een door hem geconstateerde misstand op dit voor ouders en kinderen rechteloze gebied in Nederland.
Daarop volgde een lawine van ja-zeggers. Boos, verbitterd en niet mee realistisch. Vervolgens hebben ze de poll gesloten en er maar snel een andere overheen gegooid. Moeten de gemeentes meer geld krijgen voor jeugdzorg om instellingen open te houden? Weer zure reacties.
Het is gewoon nog steeds, en het blijft, een maatschappelijke misstand. En dat zie ik toch niet zo bij defensie. Maar je mag het me uitleggen.
http://www.nji.nl/nl/Actueel/Wat-vindt-u/De-stemming?poll=214

Misschien

Moet ik die herdenking maar uitbreiden naar stilte voor de slachtoffers van de Nederlandse jeugdhulpverlening en consorten.
Niet alleen in oorlogstijd is het verlies van de rechtstaat een dramatisch gegeven voor gewone burgers waar slachtoffers en soms zelfs doden vallen.

http://www.stichtingkog.info/pages/publicaties/een-rechtsstaat-voor-het-kind.php

Oh oh AnneJ

Dat je getraumatiseerd bent door Jeugdzorg weten we allemaal wel ondertussen, maar dat hoort niet thuis in dit draadje.

Sinbad's vrouw

Ik zit ook thuis voor de buis. Daar is niets mis mee. Maar hoezo zou je een storend element zijn bij zo'n herdenking? Ga je wild om je heen schreeuwen? Nee toch? Hoe dan ook, als jij je daar niet thuisvoelt, hoef je je zeker niet verplicht te voelen er heen te gaan.

De tijd dat je man nog actief in dienst was, heeft er blijkbaar ingehakt bij jullie. Dat kan ik me heel goed voorstellen. Juist daarom zie ik het vervroegde pensioen als een heel rechtvaardig recht. Ik zou dat verzonnen beroep van je man dus echt afschaffen. Het zegt écht meer over de ander als die ander daar een negatieve mening over heeft.

Mijn ex-zwager werkte vroeger bij de Hoogovens, nu Corus, en mocht er ook (op de valreep was dat) nog op zijn 55ste uit. Ik vond het echt belachelijk voor 'gewoon' kantoorpersoneel. Dat dat soort voordeeltjes afgeschaft zijn, daar ben ik het helemaal mee eens. Ik gunde hem het overigens wel hoor. Als de mogelijkheid er is, zou ik er ook van profiteren.

Tik van mee krijgen

Ja, ik(wij) heb(ben) er een tik van mee gekregen.
Wij behoorden tot de eerste lichting militairen (met daarbij hun gezinnen) die sinds jaren weer actief ingezet werden. (daarvoor zat als ik me niet vergis Libanon).

Informatie? Was er niet.
Nazorg? was er niet.

En ach, ik heb mij toen gered en ik red het nu ook wel. Maar ik ga niet meer naar de herdenkingen toe en ook de veteranen dagen laten wij links liggen.

Laten we het er maar op houden dat je aan sommige korstjes niet moet peuteren.

Wild om me heen slaan

Nee, ik ga niet wild om me heen slaan , dat niet. Ik heb alleen nogal een sprekend gezicht, en mijn gedachten en gevoelens staan gemiddeld genomen met koeienletters op mijn voorhoofd geschreven.

Ik ben er voor mezelf ook nog niet uit wat "het" nu is, dat ik er naarmate ik ouder word ik er meer moeite mee heb. Misschien is dat omdat ik nu voor het eerst in 30 jaar ervaar wat het is om iemand voor de rest van je leven elke nacht naast je in bed te hebben, of omdat een periode is afgesloten en ik eindelijk tijd en rust vind om te "herkauwen"

Wat ik alleen wel heel frappant vond, dat was toen ik een keer een gesprek had met een collega van mijn man, en ik eindelijk rondom kon zeggen hoe ik die periode beleefd had, en hoe e.e.a op mij was over gekomen. Hij gaf me gelijk!! Hij gaf me helemaal gelijk en hij vertelde mij dat zijn vrouw er precies zo in had gezeten.
Dan zijn we bijna 2 decennia later en ben ik rondom gelukkig omdat er "iemand" is die zich tot in de details in kan leven in hoe het "toen" was, en mijn gevoel daarin erkent.

Ja, ik heb een tik. Nou ja, vandaag wil ik er nog over schrijven en nadenken en daarna gaan we over tot de orde van de dag.

Ik heb er begrip voor

Er zijn er vast meer

Defen sientje

"Nadat het veranderd is in 2 minuten stilte, en dat we de oorlogsslachtoffers van de afgelopen decennia erbij zijn gedenken, en alle mensen die actief voor de vrijheid gestreden en gesneuveld zijn is mijn wrevel gekomen. En die wrevel is langzamerhand omgeslagen naar irritatie. "

Wanneer is het naar 2 minuten gegaan dan? Had jij in 1946 al kinderen?

http://hethistorischatelier.blogspot.nl/2011/05/waarom-twee-minuten-stilte-op-4-mei.html

Dalarna

Ach, dan heb ik de jaren verkeerd. Maakt dat verschil mbt de intentie van mijn verhaal?

Dalarna

Ach, dan heb ik de jaren verkeerd. Maakt dat verschil mbt de intentie van mijn verhaal?

Ik had de hele derde pagina nog niet gezien

sinbadsvrouw

Ik vind wel dat je heel erg in ging op die extra minuut die dus totaal nergens op sloeg. Hoe kan dat? Hoe kan het zijn dat je zo'n punt maakt over die verandering die er dus totaal niet geweest was?

In mijn beleving

In mijn beleving is het "pas" een jaar of 15-2 zo dat er 2 minuten stilte is. Waarom en hoe dan komt? geen idee.
Ik las het vanmiddag ook dat dat al veel langer is.

Als ik de geschiedenis van 4 mei lees:http://www.4en5mei.nl/4_en_5_mei/nationale_herdenking/geschiedenis_van_4_mei dan kàn te maken hebben met de toevoegingen van de laatste 20 jaar aan de herdenking, maar zeker weten doe ik dat niet.

Ik weet alleen dat het zich op die manier in mijn hoofd heeft vastgezet.

Waarmee dus maar weer eens is aangetoond dat dingen heel anders ervaren worden, dan dat ze feitelijk in de praktijk zijn gelopen.

Sindbads vrouw

mensen hebben gewoon geen idee... Daar komt dat onbegrip vandaan. Ze zien alleen maar 'lekker jong met pensioen' - en dat in een tijd waarin iedereen langer moet werken, ook in banen waar de regelingen een jaar of wat geleden veel soepeler waren. Ze hebben geen idee.

Dat is met veel onbegrip zo. Je kunt over veel dingen pas meepraten als je in iemands schoenen hebt gestaan - en tja, veel moeilijke dingen gaan *gelukkig* je deur voorbij.

Respect is inmiddels niet meer dan een woord, in veel gevallen. Zinnen die beginnen met 'Met alle respect...' bevatten meestal het tegendeel.

Sterkte.

Geen idee hebben en ander mijmeringen

Dat is ook zo, de meesten hebben ook geen idee.
Gelukkig hebben de meesten geen idee.

Ik had er ook geen idee van wat het nu daarwerkelijk inhield om met een militair verkering te hebben, een gezin te stichten en om samen verder te gaan.
En ach, de mannen oefenden wel veel, maar het waren oefeningen en daar bleef het ook bij. Leuk voor sterke verhalen op familie feestjes als er een borrel geschonken werd en de dienstverhalen weer voorbij kwamen.

Totdat het echt werd. En de losse flodders veranderden in scherp geschut. Dan is het heel anders. En dan moet je op de ene of andere manier daar een balans in zien te vinden, dan zul je door moeten. Nu had mijn oudste zoon toen gelukkig nog geen tijdsbesef, hij wist alleen dat zijn vader weg was.

Waar ik de meeste moeite mee had was het "niet weten". Ik wist niet waar ze waren, ik wist niet wat ze deden, informatie was er niet of mondjes maat en de informatie die we kregen was van nul en generlei waarde.

Wat ik wel wist (want dat was me verteld) dat als er echt stront aan de knikker was, defensie dan met 2 man sterk aan de deur kwam voor een slecht nieuws gesprek. Regelmatig had ik dan ook het hart in de keel zitten, als ik 2 voor mij onbekende militairen de straat in zag komen. (want ja, dat kon alleen maar een slecht nieuws gesprek zijn...)

Steun vanuit mijn omgeving was er in mijn ogen niet. Ja, er was wel belangstelling, maar dan meer de sensatiezucht belangstelling. Vertel mij hoe verschrikkelijk jij het hebt, want dan kan ik me gelukkig prijzen dat mijn man daar niet zit, zo voelde dat. Wel had ik een goed contact met 1 van de oudere buurvrouwen daar. Daar kon ik mijn ei kwijt. Zij zei niet zo veel, maar haar klopje op mijn hand tesamen met haar opmerking: "hier kind, heb je een kopje thee, ik weet wat je meemaakt" zei voldoende. Gaf mij de steun en het medeleven die ik soms zo nodig had. Zij wist ook wat voelde, want haar man was een aantal jaar vermist geweest, terwijl zij in het jappenkamp terecht was gekomen.

En voordat ik weer het verwijt krijg dat ik me hier in "wentel" : Ik wentel me nergens in. Bovenstaande is hoe ik het beleefd en ervaren heb en hoe het mij gevormd heeft. En ja, met dit soort dagen komt het weer even boven. Net zoals het boven komt als er 2 politiemannen voor de deur staan omdat ze op zoek zijn naar de buurjongen. Dan verwacht ik het slecht nieuws gesprek, en ben ik weer even van slag.

Alle begrip

Ik word al onrustig als mijn man een uur later thuiskomt dan normaal en omgekeerd is dat bij mijn man nóg erger. Laat staan als je partner in gevaarlijke omstandigheden verkeert en je niet op de hoogte bent van wat daar gebeurt.

Herkenbaar

Mijn man werkte dan wel bij de politie, maar altijd weer blij als hij naeen dienst ongedeerd thuis kwam, we gingen ook nooit zonder ruzie uit elkaar.

Hij werkte in een moeilijke buurt met veel drugs, geweld en vuurwapens en heeft ook veel meegemaakt.

Het niet weten is het ergst en maar hopen dat het goed gaat.

veel mensen tegenwoordig in mei op vakantie

wij zijn de afgelopen jaren in de meivakantie weg geweest, bedenk ik me nu ( gisteren ook). Ik geloof niet dat er op vakantiebestemmingen nu bijster aandachtig wordt herdacht, eigenlijk.

Gaan de mensen hier die wel actief herdenken nu ook expres niet op vakantie rond 4/5 mei?

nee hoor

Waar je op vakantie bent kun je ook herdenken. Het is juist leuk om in Nederland eens ergens anders aan te sluiten.
Tenzij je meedoet aan het 4/5 mei committee en zelf iets te organiseren hebt. Herdenking of bevrijdingsfestival. Dan blijf je natuurlijk thuis.

5 mei

Hoe zit het toch met Bevrijdingsdag? Het is geen nationale feestdag, maar ambtenaren zijn vrij, banken en scholen gesloten. Wanneer werd er mee begonnen er om de 5 jaar een vrije dag van te maken en is dat nog steeds zo. Die 5 jaar bedoel ik.
Is dit omdat WO II alweer 'lang' geleden is? Ik verbaas mij er over dat de dodenherdenking elk jaar opnieuw een issue is of wordt. Dan is er wel iets te doen over Duitse participanten, dan weer dat slachtoffers van latere missies ook herdacht moeten worden. Nu weer stemmen om het strikt bij de oorlog van 40-45 te houden.
Maar die vrijheid dan? Is die niet belangrijk om te vieren? Moet 5 mei weer de status van jaarlijkse nationale feestdag krijgen?

om de 5 jaar?

Echt waar, is 5 mei alleen eens per 5 jaar een feestdag? Ik woon in Wageningen en daar is het vrij onmogelijk om te werken op bevrijdingsdag Ik ken hier eigenlijk niemand die werkt op die dag.