Herdenken op 4 mei hoort dat bij de opvoeding?
Binnenkort is het weer 4 mei. Zoals ieder jaar is er hier weer een bijeenkomst met toespraken, gedichten en zang daarna een stille tocht met een toespraak dan 2 minuten stilte en aansluitend het Wilhelmus.
Sinds enkele jaren ga ik met één of beide kinderen en man naar de herdenking toe.
Ik wil dat mijn kinderen leren wat er wordt herdacht en hoe, en of ze later mee zullen doen is straks hun eigen keus wel wil ik hen leren respect te hebben voor mensen die willen herdenken. Dat ze dus niet als pubers gaan hangen op de bank vlak naast het plaatselijk monument tijdens de herdenking met een radio op vol volume.
In mijn dorp worden de kinderen uit groep 7 en 8 altijd betrokken bij de herdenkingen dus we hebben al een aantal keer schoolgenoten zien voordragen.
Wat vinden jullie, doe je op de een of andere manier mee met de herdenking samen met je kinderen of doe je alleen leuke uitstapjes?
Nou
Dat pratende kind in de tuin van de buren vind ik zelf niet eens zo storend. Schreeuwende kinderen op straat wel. En dan niet eens het feit dat ze schreeuwen, maar wel het feit dat de ouders die kinderen niet hebben gewezen op het feit dat een groot gedeelte van nederland stil is.
Opvoeden
Herdenken heeft opvoedende waarde. Je betrekt je kinderen bij de waarden die je in het leven hebt en de keuzes die je kunt maken door te verhalen van de mensen in de oorlog te vertellen. Je laat ze de verbondenheid zien van hun eigen leven met dat van de anderen. Alle grote thema's kunnen voorbij komen. Het is goed om daar een jaarlijks moment voor te hebben, een markering in de tijd, om die herinneringen en idealen, de goede en donkere kanten van mensen, van jezelf, mee in beeld te brengen en vorm te geven.
De 4 mei rede was dit jaar van Jan Terlouw, oa. over vrijheid, gelijkheid en het ideaal van broederschap in een tijd van individualisme.
De rede van vorig jaar van Bernlef vond ik heel ontroerend. Hij spreekt van de behoefte aan een eeuwige getuige die al die verhalen bewaard en reproduceert. En uiteindelijk zijn wij dat zelf die die getuige proberen te zijn.
In mijn jeugdjaren was ik geraakt door het beeld van het boek van Orson Scott Card 'Spreker voor de doden'. De spreker blijkt in het verhaal ook verantwoordelijk voor de dood van de groep en heeft het als zijn verantwoordelijkheid op zich genomen.
Het aparte nu is dat zoveel jaar na de oorlog er zoveel verhalen, juist uit het dagelijks leven van mensen bijkomen. Ook hier in dit draadje. Het verhaal van Jutta maar ook het verhaal van Anderenick. Herdenken, hoeveel conflicten het ook kan oproepen, verbind mensen met elkaar, of je nu wel of niet meedoet aan die 2 minuten.
Het vertellen van die verhalen van jezelf en je familie en die verbondenheid is het waard om je kinderen mee te geven. Daar worden ze rijkere mensen van met hopelijk meer verbeeldingskracht en meer compassie en meer begrip voor de waarde van alle mensen.
Mijn zoon was met vrienden bij een herdenking in de Pijp in Amsterdam. Het thema daar was volgens hem de waardigheid van alle mensen. Dat hij daar was, dat ontroert mij.
Madeleine
Door er vogels en vliegtuigen bij te betrekken maak je het wel belachelijk Madeleine.
"Sommigen behouden zich het recht voor er niet aan mee te doen, en binnen de grenzen van het betamelijke er geen rekening mee te houden, zich hier niet op in te stellen."
Je hebt het recht om er niet aan mee te doen. Maar wat noem jij binnen de grenzen van het betamelijke? Daar kun je nogal wat kanten mee op.
Ik woon op een locatie waar kinderen buiten het zicht van hun ouders lekker kunnen spelen. Dat vind ik 365 dagen per jaar prima, daar hebben we voor gekozen tenslotte. Maar als 4 mei om 8 uur gewoon gespeeld wordt alsof er niets bijzonders is, dan vind ik dat onbetamelijk. Die ouders en hun kinderen maken deel uit van een maatschappij die 4 mei om 8 uur twee minuten stilte in acht neemt. Kwestie van fatsoen, maar ook van je kinderen leren rekening te houden met mensen die soms wel soms niet net zo denken als zijzelf. Of iedereen uit die maatschappij de lading van de herdenking hetzelfde ervaart is eigenlijk niet interessant, zolang die stilte maar gerespecteerd wordt.
goh
Het doet er niets toe hoe een ander iets ervaart of hoe een ander ergens over denkt, maar die 2 minuten stilte MOETEN gerespecteerd.
Tja, ordnung mußt sein....
Jippox
Beneden álle peil. Ik hou het hierbij.
Gut wat flauw zeg Jippox
Kat in het nauw, zeg maar...
oke sorry
Maar ik vind het dan ook echt onwaarschijnlijk hoe extreem intolerant sommige mensen zijn.
Ach
Wat jammer.
Het enige wat ik te horen krijg op mijn waarom vragen is dat het zo is omdat het zo is. Het komt niet verder dan fatsoenlijk, iedereen doet het en respect.
We maken deel uit van een maatschappij die stil is om 8 uur, stel je. Ik dacht deel uit te maken van een maatschappij waar je de vrijheid hebt naar je eigen geweten te handelen zolang je anderen niet schaadt. En nee, jouw stilte schaden, schaadt jou niet.
Hoezo intolerant?
Hoezo intolerant? Er heeft hier niemand gezegd dat jij mee moet jerdenken. Je bent vrij om niet te herdenken als jij dat wilt. Er wordt alleen gevraagd of je de te ondernemen andere activiteit wilt afstemmen op het feit dat anderen in stilte willen herdenken.
Ik maar ook anderen storen zich niet aan een zacht pratend kind, het huilen van de pasgeboren buurjongen, dat is niet precies te regelen. Gillende kinderen, grasmaaiende buurmannen kunnnen hun activiteiten onderbreken dat wordt gewaardeerd door een groot deel van de bevolking.
Met de huidige mogelijkheden met elektronische agenda's is het noet zo moeilijk om het te vergeten.
Madeleine
In #189 schreef je:
Ik dacht deel uit te maken van een maatschappij waar je de vrijheid hebt naar je eigen geweten te handelen zolang je anderen niet schaadt. En nee, jouw stilte schaden, schaadt jou niet.
Mijn reactie:
Ook al hebben we de vrijheid om naar eigen geweten te handelen, dat hoeft niet in te houden dat we die vrijheid ook altijd uit moeten oefenen.
Vrijheid van handelen houdt ook in dat je ervoor kunt kiezen om niet te handelen.
Ik vind het ook erg stellig, de opmerking "jouw stilte schaden, schaadt jou niet"
Nee, misschien niet, maar het kan iemand wel kwetsen. Het kan iemand wel dusdanig storen dat hij/zij daardoor niet aan "zijn/haar" moment van gedenken toe komt, of dat dat de waarde van dat stilte moment minder maakt.
Ik vind er op zich niets mis mee dat een land collectief op een van te voren vastgelegd moment zijn of haar gevallenen van de oorlog (oorlogen etc) herdenkt.
Het is idd jouw keuze om daar wel of niet aan mee te doen, gun anderen dan ook hun moment om dat wel te doen.
Zoals je misschien in deze draad hebt kunnen lezen, ikzelf doe niet actief mee ,ik ga passief zitten lezen, of was ophangen, of..... vul maar wat in.
Maar.... De televisie staat hier wel op 1, en mijn gezinsleden zijn idd 2 minuten stil. Want ondanks dat IK er zo mijn mening over heb, hebben mijn gezinsleden (76, 53, 26, en 17) wel de ruimte om er iets of niets mee te doen.
Mooi gezegd
Mooi gezegd Sinbads vrouw.
Met de komende pubers hier denk ik dat het over een paar jaar ook zo zal gaan. Wij herdenken, en de pubers doen iets anders, maar hebben wel een stille bezigheid om ons stil te laten herdenken. En als ze bij ons zijn doen ze mee met stil zijn, waar ze dan aan denken kan ik niet sturen.
intolerant
Omdat er ook mensen zijn die er niet mee bezig zijn en het daardoor gewoon oprecht vergeten. Daar ben ik niet uniek in. Ik heb al aangegeven dat ik dit jaar er wel op heb gelet en eens ben gaan luisteren buiten: het wàs helemaal niet stil.
Ik leg dat uit, en nog eens en nog eens. En de enige reactie die er komt is: ja maar, je MOET toch er aan denken en rekening mee houden en het is on-voor-stel-baar dat je zoiets zou kunnen vergeten.
Dat vind ik behoorlijk intolerant overkomen.
Ik voel mij overigens niet in het nauw, ik heb geen enkele ambitie (ook niet na dit draadje) om er de komende jaren anders mee om te gaan. Mijn kinderen (heb ik ook al gezegd) zijn uitstekend op de hoogte van geschiedenis en van wat er speelt in de wereld. Mochten ze ooit zelf de behoefte hebben om op wat voor manier dan ook mee te doen met herdenken, dan is dat uiteraard helemaal prima.
De dwang van de stilte
Ik denk best wel eens aan wo2, maar op een of andere manier vergeet ik die twee minuten stilte altijd. Voor ik het weet is het weer ver over achten. Zal wel komen doordat wij niet iedere avond aan de TV gekluisterd zitten.
Maar het heeft allemaal iets dwingends en dat bevalt mij eigenlijk ook niet. Dat je zelf stil wilt zijn, prima, dat kan ik en - vermoedelijk iedereen - respecteren. Maar dat dat betekent dat de rest van het land ook maar stil moet zijn, dat gaat mij te ver. Wie bepaalt dat eigenlijk? En wie bepaalt welk historisch drama we herdenken? Willen onze moslimmedelanders straks ook 2 minuten om de kruistochten te herdenken? En de Surinamers en Antillianen 2 minuten voor de slavernij? Allemaal ernstig en allemaal het herdenken waard, maar of je dat wilt herdenken moet je zelf uitmaken en niet aan anderen opleggen.
(het is alweer 11 mei, trouwens)
Het zal misschien aan mij liggen
Maar volgens mij draaien we in kringetjes rond.
Zoals ik het lees is er een groep die zegt: herdenken is geen plicht, maar fijn als je rekening houdt met die stilte en bv niet dan veel geluid maakt op straat. Of je zelf herdenkt moet je zelf weten.
En er is een groep die zegt; dat herdenken heb ik niet zoveel mee (om redenen variërend van zware emotionele tot letterlijk 'ik heb er niet zoveel mee')
Sommigen van de laatste groep zijn dan bereid wel rekening te houden met die stilte, anderen niet.
Dat is wat ik lees.
Wat mij opvalt is dat het draadje verschillende keren neigt naar: jij kunt mij niet dwingen wat en hoe ik herdenk terwijl ik dat juist niet teruglees in de reacties. Blijkbaar (is mijn conclusie dan hoor) is dat wel iets wat men neigt te lezen. Ook als dat er niet staat.
Of ik lees met een filter, heb het draadje niet nog eens nageplozen 
Ik schrik van sommige sneren en opmerkingen die langskomen, snap ze ook niet. Waar komt die emotie vandaan als iemand vraagt; ik ben twee minuten per jaar stil en zou het waarderen als je daar actief rekening mee houdt? Is dat zo erg? We wonen in een dichtbevolkt landje, rekening houden met hoort er toch bij, iedereen doet dat dagelijks, waarom is deze zo moeilijk?
Maar goed, het blijkt, ik kan me dus slecht voorstellen dat je het (bijna) altijd vergeet. De tv is daar geen leidraad in lijkt mij, eerder de kalender 
Tussen dit alles door zijn er ook mooie dingen gezegd vind ik. En heb ik dankzij mensen als Anderenick en Sinbad's vrouw meer zicht en begrip gekregen voor hun verhaal. Dank daarvoor.
Hombre
"Zal wel komen doordat wij niet iedere avond aan de TV gekluisterd zitten."
Dat vind ik nou weer een steek onder water die nergens voor nodig is, (kijk mij eens lekker onafhankelijk zijn van de tv....) inderdaad: de kalender is bepalend, niet de tv.
