Gentle Parenting
Gentle parenting (zachtaardig opvoeden betekent geen straf en geen beloning: alleen een bondgenootschap met je kinderen waarin zij het juiste willen doen omwille van het juiste te doen.
Zijn er al meer hier bekend mee? Ik las het en wist eigenlijk niks uit te brengen. Slaan we door?
Bijzonder dat fysieke straffen als aan de oren trekken door sommigen worden toegejuicht. Het op sokken door sneeuw laten lopen is toch wel echt iets anders, geen straf, niet schadelijk, en kun je op een ludieke manier brengen.
Waarschijnlijk missen sommigen de cognitieve vermogens om op een positieve manier te kunnen opvoeden. Je hebt namelijk echt geen straffen nodig om kinderen grenzen aan te leren.
Ik doe absoluut niet aan gentle parrenting maar hang ergens in het midden met straffen en belonen denk ik. Belonen eigenlijk sowieso niet zo vaak en "straf" is vaak een consequentie van het gene wat gebeurt. Ok je eet niet, naja morgen ben je de eerste. Mopperen over de iPad die uit moet? Prima volgende keer geen iPad. Wel moet hij (5) af en toe even naar boven om af te koelen/rustig te worden. Soms is er namelijk niks goed en dan vind ik het ook best, kom maar naar beneden als je rustiger bent
redbulletje schreef op 25-08-2021 om 16:24:
Voorleven is toch volstrekt zinloos aangezien de meeste kinderen grenzen opzoeken. Zonder begrenzing worden ze een last voor de rest van de omgeving. Die zitten immers niet op al die onopgevoedde prinsjes en prinsesjes te wachten.
Voorleven is daarvoor niet het belangrijkste, dat is uitgaan van de behoeftes van het kind. Kinderen bij wie hun basisbehoeften vervuld zijn (verbinding, autonomie en competentie) gaan geen grenzen opzoeken. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Voorleven is verder een leuke opvoedtool die je bewust maakt van je eigen gedrag en voor allerhande praktische dingen goed werkt (bv dankjewel zeggen).
SJSL schreef op 25-08-2021 om 21:05:
[..]
Voorleven is daarvoor niet het belangrijkste, dat is uitgaan van de behoeftes van het kind. Kinderen bij wie hun basisbehoeften vervuld zijn (verbinding, autonomie en competentie) gaan geen grenzen opzoeken. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Voorleven is verder een leuke opvoedtool die je bewust maakt van je eigen gedrag en voor allerhande praktische dingen goed werkt (bv dankjewel zeggen).
Dan heb je ook gewoon lieve kinderen. Ik heb mijn oudste ook zo opgevoed en altijd in de basisbehoeften voorzien. Toch ontspoorde hij.
Mijn ouders idem. Normale opvoeding gehad maar ik ben echt vreselijk geweest. Het zegt niet altijd wat over je opvoeding, ook over het karakter van je kind
SJSL schreef op 25-08-2021 om 21:05:
[..]
Voorleven is daarvoor niet het belangrijkste, dat is uitgaan van de behoeftes van het kind. Kinderen bij wie hun basisbehoeften vervuld zijn (verbinding, autonomie en competentie) gaan geen grenzen opzoeken. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Voorleven is verder een leuke opvoedtool die je bewust maakt van je eigen gedrag en voor allerhande praktische dingen goed werkt (bv dankjewel zeggen).
Dat is mijn ervaring ook. Ik geef mijn kinderen gigantische ladingen liefde, vrolijkheid en aandacht en we nemen de tijd voor de verschillende activiteiten op een dag, zodat we bijna nooit haast of stress hebben. De dag zit gestructureerd en voorspelbaar in elkaar en we vertellen wat er staat te gebeuren en wat we van de kinderen verwachten. Positief gedrag benoemen en loven we.
Voor de rest leven mijn man en ik het voor door liefdevol en respectvol met elkaar om te gaan. Ze weten waar ze aan toe zijn en dat wij van ze houden. Als ze iets willen dan weten ze dat ze het altijd mogen vragen en dat we serieus omgaan met hun ideeën en behoeften. Als iets niet mag zijn we daarin consequent.
Op die manier is het bijna nooit nodig voor onze kinderen om grenzen op te zoeken. Echte aanvaringen of momenten dat ik hard moet ingrijpen komen dus niet voor. Laat staan dat ik mijn kinderen ooit zou slaan, er zijn zoveel betere manieren om je kinderen iets te leren ipv ze bang te laten zijn voor je fysieke kracht.
Diyer schreef op 20-08-2021 om 01:36:
[..]
Ik ben een paar jaar bevriend geweest met een gezin die erg geloofde in de werking van intrinsieke motivatie en hun kinderen om die reden naar een bepaald soort onderwijs deden. Deze kinderen (hun oudste) was bijna net zo oud als mijn jongste, dus ik wist ongeveer waarmee ik het vergelijken kon.
Hun jongste kind (meisje) deed het wel aardig goed op deze methode. Dit was een pittig ding met een sterke wil vanuit haarzelf. Maar hun oudste liep compleet in de soep. Die jongen kon met 9 jaar nog amper lezen en schrijven (kinderen hoefden alleen maar de lessen te volgen waar ze zin in hadden), zat zelfs op school hele dagen te gamen, was gefrustreerd op andere kinderen die wel konden lezen en daarmee grip hadden op deze wereld. Hij voelde zich dommer en dommer en uiteindelijk hebben ze hem op zijn twaalfde van school gehaald en heeft hij met veel frustratie veel bijles gekregen om achterstanden in te lopen.
Dut experiment kon je wel als mislukt zien. En ik denk dat er ontzettend veel kinderen stimulering nodig hebben. Geen stimulering krijgen is imo verwaarlozing. En met stimulering bedoel ik dus niet het aanbieden van rekenles (als het kind zelf kan kiezen om wat anders te doen) of verwachten dat de motivatie er ligt om dingen zelf op te pakken. Dat zal voor de dingen die een kind goed afgaan misschien nog wel opgaan. Maar er zijn genoeg kinderen die moeilijke dingen uit de weg gaan, omdat ze faalangst zijn. Die hebben aanmoediging nodig in de vorm van opmerkingen als 'goed gedaan, mooi gebouwd/geklommen/getekend/versierd hoor, etc. Mensen zoeken vooral veel validatie en als er (nog) geen sterke prikkel is van binnenuit, omdat een kind nog niet weet wie het is en wat het wil, dan is de prikkel van buiten heel sterk. Want bijna alle kinderen reageren sterk op complimentjes. Gewaardeerd worden, gezien worden, erkend worden, etc. Begin met accepteren dat mensen sociale dieren zijn en hun drijfveren voor het grootste deel in het sociale liggen (gewaardeerd vs. afgekeurd)
Iederwijs school toevallig?
Je kan kinderen nog zo veel liefde en aandacht geven en je kan toch soms niet voorkomen dat er een gaat ontsporen. Je ziet toch ook regelmatig dat binnen een gezin 1 kind is wat bijvoorbeeld echt de verkeerde kant is opgegaan. Dat kan je gewoon niet altijd voorkomen.
En kinderen komen ook met hun eigen karakter. Sommige kinderen zoeken altijd de grenzen op, ongeacht de opvoed methode van de ouders.
Ik heb redelijk makkelijke kinderen maar ik zie echt wel verschil tussen hoe ze reageren op bepaalde situaties, hoe ze de grenzen op zoeken en hoe makkelijk ze accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet kunnen/mogen. Je kan niet alles naar de hand zetten als ouder.
Julali: hoeveel pubers heb jij?
Nb: een puber die nooit grenzen opzoekt, dat lijkt mij een zeer ongezonde situatie. Dan moet er echt wel iets heel erg scheef zitten in een gezin...
Op een gegeven moment spelen vrienden trouwens een veel grotere rol dan jij als ouder. En daarmee moet je een beetje geluk hebben, dat je kinderen niet de verkeerde vrienden treffen.
Kyana schreef op 25-08-2021 om 23:33:
Je kan kinderen nog zo veel liefde en aandacht geven en je kan toch soms niet voorkomen dat er een gaat ontsporen. Je ziet toch ook regelmatig dat binnen een gezin 1 kind is wat bijvoorbeeld echt de verkeerde kant is opgegaan. Dat kan je gewoon niet altijd voorkomen.
En kinderen komen ook met hun eigen karakter. Sommige kinderen zoeken altijd de grenzen op, ongeacht de opvoed methode van de ouders.
Ik heb redelijk makkelijke kinderen maar ik zie echt wel verschil tussen hoe ze reageren op bepaalde situaties, hoe ze de grenzen op zoeken en hoe makkelijk ze accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet kunnen/mogen. Je kan niet alles naar de hand zetten als ouder.
Ouders gaan nooit op dezelfde manier om met hun kinderen. Het maakt al zoveel uit of je de oudste bent van zes, of de jongste, of enig kind.
Karakter speelt zeker ook mee, maar daar hou je (als het goed is) als ouder rekening mee in je benadering.
Kyana schreef op 25-08-2021 om 23:33:
Je kan kinderen nog zo veel liefde en aandacht geven en je kan toch soms niet voorkomen dat er een gaat ontsporen. Je ziet toch ook regelmatig dat binnen een gezin 1 kind is wat bijvoorbeeld echt de verkeerde kant is opgegaan. Dat kan je gewoon niet altijd voorkomen.
En kinderen komen ook met hun eigen karakter. Sommige kinderen zoeken altijd de grenzen op, ongeacht de opvoed methode van de ouders.
Ik heb redelijk makkelijke kinderen maar ik zie echt wel verschil tussen hoe ze reageren op bepaalde situaties, hoe ze de grenzen op zoeken en hoe makkelijk ze accepteren dat sommige dingen nu eenmaal niet kunnen/mogen. Je kan niet alles naar de hand zetten als ouder.
Mee eens. Je doet je best en geeft je eigen normen en waarden mee en hopelijk gebruiken ze daarbij hun gezonde verstand.
SJSL schreef op 25-08-2021 om 21:05:
[..]
Voorleven is daarvoor niet het belangrijkste, dat is uitgaan van de behoeftes van het kind. Kinderen bij wie hun basisbehoeften vervuld zijn (verbinding, autonomie en competentie) gaan geen grenzen opzoeken. Tenminste, dat is mijn ervaring.
Voorleven is verder een leuke opvoedtool die je bewust maakt van je eigen gedrag en voor allerhande praktische dingen goed werkt (bv dankjewel zeggen).
Basisbehoeften verbinding autonomie en competentie???
Julali schreef op 26-08-2021 om 09:04:
[..]
Ouders gaan nooit op dezelfde manier om met hun kinderen. Het maakt al zoveel uit of je de oudste bent van zes, of de jongste, of enig kind.
Karakter speelt zeker ook mee, maar daar hou je (als het goed is) als ouder rekening mee in je benadering.
En dan heb je nog andere dingen, zoals bijvoorbeeld de invloed van vrienden en vriendinnen. Sommige kinderen hebben geschikte vrienden, anderen weer niet. Het ene kind is makkelijk beinvloedbaar door vrienden, het andere weer niet. Etc.
irmama schreef op 26-08-2021 om 09:29:
[..]
Basisbehoeften verbinding autonomie en competentie???
Google?
Angela1967 schreef op 26-08-2021 om 10:42:
[..]
Google?
Nee . Ik bedoel dat dat geen basisbehoeften zijn.
Uit de oude doos:
In de rij bij de kassa ontstaat wat rumoer. “Au” klinkt het ineens luid. De vrouw kijkt met pijn vertrokken gezicht naar haar been en vervolgens recht in de lachende ogen van het jongetje achter haar. Hij doet het nog een keer “nu lekker hard” zegt hij en hij duwt de kar weer tegen de vrouw aan.
“Maar meneer!” Roept de vrouw nu in ontzetting tegen de vader van het kind. Die antwoordt op zalvende toon “wij laten onze kinderen zelf hun grenzen ontdekken”.
In de rij ernaast staat een ruw geklede punk die er, zo verraadt zijn gezicht, ook een mening over heeft.
Hij opent zijn pak yoghurt en giet het tot de laatste druppel over de vader heen en zegt: “ik heb ook een vrije opvoeding gehad”.
