Gentle Parenting

Als mijn destijds puber het op school had moeten hebben van zijn intrinsieke motivatie, dan had hij nu geen vwo diploma gehad. Je kunt het straf of consequentie noemen, maar wij als ouders hebben op een gegeven moment toch echt ingegrepen toen hij bij voorkeur nachtenlang op zijn bed lag te gamen.
Kinderen, en zeker pubers (jongenseer dan meisjes) hebben helemaal geen intrinsieke lange termijn motivatie. Dat kunnen ze nog niet overzien omdat hun hersenen nog niet volledig ontwikkeld zijn. Een goed gesprek is dan echt niet altijd genoeg. Een keer zittenblijven ook niet. Want tja, dat is pas over een jaar, en die vrienden, dat voetballen, dat gamen is nu instant bevrediging.

redbulletje schreef op 19-08-2021 om 22:32:

Komt intrinsieke motivatie van nature voor bij mensen?

  Dat is best een interessante vraag!

JenBarber schreef op 19-08-2021 om 22:35:

[..]

Dat zijn over het algemeen consequenties geen straffen. Volgens mij bedoelen ze met straffen een strafstoeltje, of dreigen dat je kind geen toetje krijgt als het zijn eten niet op eet.

En in het echte leven moet je ook een hoop dingen doen zonder dat je daar een plak cake voor krijgt. Het volwassen leven bestaat ook uit een hele hoop ondankbare klusjes en taken die gewoon echt gedaan moeten worden. En je wilt kinderen ook meegeven waarom avond eten belangrijk is, en ze stimuleren om hun eten op te eten vanuit hun eigen intrinsieke motivatie. Het schijnt toch beter te zijn om kinderen te stimuleren om keuzes te maken, zonder dat daar een beloning bij komt kijken.

Als ik de definitie in de OP lees, gaat het wél om dit soort dingen. Intrinsieke motivatie om je bord leeg te eten? Dat je je op dat moment realiseert dat je anders vannacht honger hebt? Ik ken geen kind dat die afweging aan tafel maakt - ook geen volwassene overigens.

Ja. Ik leef graag in een schoon huis dus zorg ik dat ik regelmatig poets. Niet dat het mijn hobby is maar ik doe het wel uit mezelf omdat ik blij wordt van het resultaat.
Ik blijf graag gezond dus zorg ik dat er vooral gezonde dingen in huis gehaald worden. 
Maar lange termijn resultaat is lastig voor kinderen en jongeren. Dus dat moet je sturen.

Het is heel belangrijk dat je kinderen leert omgaan met negatieve gevoelens, het is zielig als je ze dat pas laat ontdekken als ze op de werkvloer zijn. 

Frustraties, verveling, negatieve reacties, minder goed zijn in iets dan een ander, teleurstelling, allemaal zaken die je als volwassene gaat tegenkomen en die je dan niet meer voor ze kan oplossen. De beste ouders zeggen ook heel vaak 'nee'.

MMcGonagall schreef op 19-08-2021 om 22:47:

Het niet straffen is uit nood geboren. Het werkt niet of ze werden er erg opstandig van, en het bleek ook prima te gaan zonder straffen. Kinderen die wel gestraft worden, gaan dat gedrag daarna niet minder vaak vertonen dan kinderen die alleen een verbale blijk van afkeuring krijgen. Die op de grond gegooide boontjes zou ik dus opruimen, geen boontjes, en er verder weinig over zeggen. Ik doe dus ook niet lievig ‘ach prinsesje, blief je geen boontjes’, het is meer een ‘als je het niet lekker vindt, kun je dat ook gewoon zeggen.’
Over die 7,5 na keihard leren… Tja, als je eenmaal een methode verzint, moet je hem ook volgen. Is ooit in het leven geroepen omdat mijn jongste nul intrinsieke motivatie had voor school. Dit werkt wel, heel soms.

Ze wilde geen boontjes, dat was al prima. Bij jou zou ze dus ook nog voor elkaar hebben gekregen dat er mee gegooid mag worden en dat mama het lekker voor je opruimt.

Tja daar begin ik dus niet aan. Geen boontjes prima dan eet je ze niet. Maar we gooien gewoon niet met eten en zo wel kun je het zelf opruimen. Als ik ergens mee gooi moet ik dat ook zelf opruimen. Ik ben niet de huishoudster van dochter, ik ben de moeder. Zelf opruimen. 

PinkFlower schreef op 19-08-2021 om 22:56:

[..]

Ze wilde geen boontjes, dat was al prima. Bij jou zou ze dus ook nog voor elkaar hebben gekregen dat er mee gegooid mag worden en dat mama het lekker voor je opruimt.

Tja daar begin ik dus niet aan. Geen boontjes prima dan eet je ze niet. Maar we gooien gewoon niet met eten en zo wel kun je het zelf opruimen. Als ik ergens mee gooi moet ik dat ook zelf opruimen. Ik ben niet de huishoudster van dochter, ik ben de moeder. Zelf opruimen.

Fijn als je kinderen hebt die dat dan ook gewoon doen, en niet keer 100 de kont tegen de krib gooien. Nu moet ik zeggen dat ik dat ook nooit op die manier heb meegemaakt. Er heeft er wel eens een een pakje chocomelk op de grond gesmeten (en dan is 200 ml best veel), maar dat was min of meer mijn eigen schuld omdat ik het een goed idee vond om direct na schooltijd een afspraak bij de kapper te plannen, zonder dit vooraf te bespreken. Onverwachte wijzigingen in dagprogramma’s vielen niet zo lekker bij ze in de kleutertijd.

Ooh ze gooit ook echt wel de kont tegen de kribbe hoor. Het is een eigenwijs ding (heeft ze niet van mij ahum).
Maar ze weet ook dat ik het echt niet opruim, ik laat het liggen en we gaan niks doen tot het opgeruimd is. Gelukkig hoefde dit laten liggen maar 1x haha. 

Maar wat voor het ene kind werkt werkt voor het andere niet natuurlijk. 

MMcGonagall schreef op 19-08-2021 om 22:15:

Ik straf niet, maar moet bekennen dat ik soms wel eens beloon, zelfs voor schoolprestaties. We halen sushi als mijn dochter een 8 of hoger haalt voor een toets, maar dat gebeurt niet maandelijks Ze mochten hier eigenlijk alles, mits binnen het normale. Mijn ‘nee’ gebruik ik niet zo vaak, liever bespreek ik samen de voorwaarden zodat mijn bezwaren verdwijnen en ik iets gewoon kan toestaan.
Waarvoor zouden jullie dan straf inzetten?

Deze zin begrijp ik niet. Lees ik het goed dat je in het geval van een zeldzame nee van jouw kant, het verzoek van kind vooral wil bespreken omdát je geen nee wil zeggen? Ergo: dus omgepraat wíl worden?

Of zou je iets ook willen bespreken met je kind met de kans dat haar verzoek niet ingewilligd wordt? 

Hen74 schreef op 19-08-2021 om 23:30:

[..]

Deze zin begrijp ik niet. Lees ik het goed dat je in het geval van een zeldzame nee van jouw kant, het verzoek van kind vooral wil bespreken omdát je geen nee wil zeggen? Ergo: dus omgepraat wíl worden?

Of zou je iets ook willen bespreken met je kind met de kans dat haar verzoek niet ingewilligd wordt?

Aan het begin van mijn ouderschap, merkte ik dat ik vaak in de nee-stand stond terwijl er in feite niet zo vaak iets mis was met zo’n verzoek. Het meeste mag dus eigenlijk wel, als iets troep maakt, maak ik afspraken over hoe dat wordt opgeruimd. Afspraken zijn hier dus met twee partijen, ik wil wel instemming horen.

Waar ik echt nee op zeg, zijn meestal dingen die gevaarlijk zijn of tegen de wet (zwemmen in een vaart waar wordt gevaren of zo). En vroeger snoepen voor het eten

MMcGonagall schreef op 19-08-2021 om 23:53:

[..]

Aan het begin van mijn ouderschap, merkte ik dat ik vaak in de nee-stand stond terwijl er in feite niet zo vaak iets mis was met zo’n verzoek. Het meeste mag dus eigenlijk wel, als iets troep maakt, maak ik afspraken over hoe dat wordt opgeruimd. Afspraken zijn hier dus met twee partijen, ik wil wel instemming horen.

Waar ik echt nee op zeg, zijn meestal dingen die gevaarlijk zijn of tegen de wet (zwemmen in een vaart waar wordt gevaren of zo). En vroeger snoepen voor het eten

Ah, oké. Helder!  

Coreopsis schreef op 19-08-2021 om 22:47:

[..]

Als ik de definitie in de OP lees, gaat het wél om dit soort dingen. Intrinsieke motivatie om je bord leeg te eten? Dat je je op dat moment realiseert dat je anders vannacht honger hebt? Ik ken geen kind dat die afweging aan tafel maakt - ook geen volwassene overigens.

Echt niet? Ik vind dat dus echt heel normaal, en mijn kinderen ook. 

Biscuitje schreef op 19-08-2021 om 19:49:

Nooit gehoord van gentle parenting maar ik geloof ook niet zo in straffen en belonen. Straffen werkt mijns inziens vrijwel altijd minder goed dan voorleven. Laat je kind zien wat je verwacht en op wat voor manier je de dingen doet. Laat je kind van jongs af aan zien hoe je omgaat met je spullen, met je omgeving en met anderen. Als je hierin concequent bent zal je kind dit gedrag overnemen.
Ook een goed gesprek werkt, zeker met oudere kinderen vaak beter dan straffen. Overigens vind ik een consequentie verbinden aan bepaald gedrag wat anders dan straffen.
Ook in belonen geloof ik niet zo. Bijna alle kinderen zullen ook leren en zich ontwikkelen zonder dat ergens een beloning tegenover staat. Ik wil mijn kinderen graag intrinsiek motiveren om bepaalde dingen te doen. Ik wil dat ze zelf ergens voor gaan en vervolgens trots zijn op datgene wat ze hebben bereikt. Als je begint met overal een beloning tegenover stellen dan gaan kinderen dingen niet meer doen omdat ze het zelf graag willen doen of willen leren maar omdat ze een beloning willen of omdat ze het voor jou doen in plaats van dat ze zelf iets willen bereiken. Het resultaat zou de beloning moeten zijn.

Ik ben een paar jaar bevriend geweest met een gezin die erg geloofde in de werking van intrinsieke motivatie en hun kinderen om die reden naar een bepaald soort onderwijs deden. Deze kinderen (hun oudste) was bijna net zo oud als mijn jongste, dus ik wist ongeveer waarmee ik het vergelijken kon.

Hun jongste kind (meisje) deed het wel aardig goed op deze methode. Dit was een pittig ding met een sterke wil vanuit haarzelf. Maar hun oudste liep compleet in de soep. Die jongen kon met 9 jaar nog amper lezen en schrijven (kinderen hoefden alleen maar de lessen te volgen waar ze zin in hadden), zat zelfs op school hele dagen te gamen, was gefrustreerd op andere kinderen die wel konden lezen en daarmee grip hadden op deze wereld. Hij voelde zich dommer en dommer en uiteindelijk hebben ze hem op zijn twaalfde van school gehaald en heeft hij met veel frustratie veel bijles gekregen om achterstanden in te lopen.

Dut experiment kon je wel als mislukt zien. En ik denk dat er ontzettend veel kinderen stimulering nodig hebben. Geen stimulering krijgen is imo verwaarlozing. En met stimulering bedoel ik dus niet het aanbieden van rekenles (als het kind zelf kan kiezen om wat anders te doen) of verwachten dat de motivatie er ligt om dingen zelf op te pakken. Dat zal voor de dingen die een kind goed afgaan misschien nog wel opgaan. Maar er zijn genoeg kinderen die moeilijke dingen uit de weg gaan, omdat ze faalangst zijn. Die hebben aanmoediging nodig in de vorm van opmerkingen als 'goed gedaan, mooi gebouwd/geklommen/getekend/versierd hoor, etc. Mensen zoeken vooral veel validatie en als er (nog) geen sterke prikkel is van binnenuit, omdat een kind nog niet weet wie het is en wat het wil, dan is de prikkel van buiten heel sterk. Want bijna alle kinderen reageren sterk op complimentjes. Gewaardeerd worden, gezien worden, erkend worden, etc. Begin met accepteren dat mensen sociale dieren zijn en hun drijfveren voor het grootste deel in het sociale liggen (gewaardeerd vs. afgekeurd)

MamaE schreef op 19-08-2021 om 22:49:

Ja. Ik leef graag in een schoon huis dus zorg ik dat ik regelmatig poets. Niet dat het mijn hobby is maar ik doe het wel uit mezelf omdat ik blij wordt van het resultaat.
Ik blijf graag gezond dus zorg ik dat er vooral gezonde dingen in huis gehaald worden.
Maar lange termijn resultaat is lastig voor kinderen en jongeren. Dus dat moet je sturen.

Dat is waarschijnlijk wel omdat je jarenlang dat voorbeeld hebt gehad en dat geinternaliseerd hebt. Ik denk niet dat deze wens tot schoonmaken intern aanwezig was met geboorte. Kinderen doen hun ouders na/andere volwassenen. Als die zooi maken, wordt dat je referentie.