Demonstratie tegen jeugdzorgonrecht op 31 maart
Gekopieerd van de site darkhose. Er is op 31 maart een demonstratie op het Afrikaanderplein in Rotterdam-Zuid, van 14 tot 16 uur, waarbij uitdrukkelijk ouders van ALLE nationaliteiten worden uitgenodigd. Ik denk te gaan. De tekst op de site is mij uit het hart gegrepen:
Laten wij ons als Nederlanders en Turken verenigen tegen de wandaden van Bureau Jeugdzorg.
Samen optrekken tegen het onrecht dat onze gezinnen wordt aangedaan. De Nederlandse regering ziet het liefst dat we tegenover elkaar gaan staan. Nederlandse ouders zijn ook hun kinderen kwijtgeraakt door de leugens van Jeugdzorg en de blinde kinderrechters die niet toetsen.
De Nederlandse jeugdzorgslachtoffers staan achter jullie, samen optrekken, samen sterk!!!
Ik ga
Inderdaad. Lijkt me een prima intiatief. Ik zal er zijn.
Ook hier
Ik ben niet tegen jeugdhulpverleners maar ze moeten zich wel gedragen!
Rekening houden met
ook al ben je als bio ouder niet in staat voor kind te zorgen, ze hadden wel zeggenschap mogen hebben in waar hun kind terecht zou komen, en met hun cultuur, ook zonder had ik dit ook niet gewenst.
Tuurlijk
En hoeveel islamitische gezinnen zijn er dan wel niet waar deze jongen terecht had gekund? Ik ga dus ook niet mee demonstreren, er zijn even zo vaak kinderen overleden in hun EIGEN gezin waar heel Nederland roept had Jeugdzorg maar ingegrepen (ik hoef geen namen te noemen toch?). Het is zo lekker makkelijk aan de zijlijn schreeuwen. Zorg maar dat er voldoende goede islamitische pleeggezinnen zijn. Dan gebeuren dit soort dingen wellicht niet meer.
Demonstratie en nu even niet
Helaas kan ik die dag niet. Voor nu even niet heb ik hier nog een interessante casus.
http://vorige.nrc.nl/achtergrond/article1966729.ece
Hoe de indrukken van een stel gezinsverzorgsters vier nieuwe pleegkinderen genereren
Vreselijk.
Zucht, je kan het hier blijven herhalen
Het is bij niemand de discussie of zoiets als Jeugdzorg, maar dan op een waardige manier, nodig is. Iedereen weet dat er kinderen zijn die mishandeld worden. Iedereen vindt ook dat daar wat aan moet gebeuren. De discussie hier is dat er zoveel kinderen de gedwongen hulp of pleegzorg ingeduwd worden, terwijl zij niet mishandeld worden.
Ja, ik vind het ook verschikkelijk, van Savannah, Rowena, Maasmeisje, nog iemand vergeten?
Maar dat die kinderen vermoord zijn, dat wil nog niet zeggen dat je andere kinderen zoals die van mij, AnneJ en Richard-die thuis niet mishandeld worden, en daar gaat het om- de gedwongen hulpverlening en pleegzorg ingeduwd worden omdat gezinsvoogden 'voor alle zekerheid' de verhalen aandikken, verzinnen, ontlastende bewijsstukken achterlaten en een verhaal in het voordeel van ots/uhp aan de rechter presenteren. Daar is dit protest tegen gericht.
Overigens is ook in het verhaal van Yunus BEWIJS DAT HET NIET ZO WAS achtergehouden door de gezinsvoogd. Een van de pleegmoeders werkt bovendien bij jeugdzorg en heeft dus, zoals een bakker wel eens een brood meeneemt van zijn werk, een kindje mee naar huis genomen. En erger nog: dit niet teruggegeven toen de rechter uitsprak dat dit moest. Dit kind hoort niet bij pleegouders, daar zit het puur omdat de ouders zijn vastgelopen in de bureaucratie van jeugdzorg. Zij kwamen erin door pech (een val, geinterpreteerd als mishandeling, toen dit niet zo bleek te zijn was het kind 'te gehecht' in het pleeggezin). Dat kan in Nederland en kan iedereen overkomen. Alle reden tot protest dus.
Maar ach, er zullen altijd types zijn zoals 'Nu Even Niet' (dapper hoor!), die het pas begrijpen als ze er zelf voor komen staan en zich tot die tijd superieus voelen aan mensen die slachtoffer zijn van dit systeem en naar hen trappen.
Nederland gaat te ver
Zelf ben ik niet zo'n type om te demonstreren, maar ik wil wel gaan. Al is het alleen om contacten te leggen om te bekijken wat we nog meer tegen de kinderrooforganisatie kunnen ondernemen.
Het is werkelijk onvoorstelbaar wat een groot bord de Nederlandse politici voor hun kop hebben. Als je ziet hoe de kwestie Yunus in Turkije op de televisie is gebracht dan vind ik het niet zo snugger van Rutte om dit zo af te wimpelen.
En jij heet echt emine?
Kom op zeg! Beetje flauw he. Tja, ik snap dat het soms vervelend is, maar ik blijf er bij, Jeugdzorg kan het eigenlijk nooit goeddoen. Als Yunus ergens in de Noordzee gedumpt was had heel Nederland weer op zijn kop gestaan.
En dan nog wat
Ik snap werkelijk niet waar Turkije zich mee bemoeit!
Lastige discussie
Ik geloof wel dat er dingen misgaan bij Jeugdzorg. Maar ik heb ook moeite met Darkhorse en de hitserige oproep tot demonstreren.
Dit bijvoorbeeld "De Nederlandse regering ziet het liefst dat we tegenover elkaar gaan staan." Daar geloof ik helemaal niets van.
Bovendien gaat het niet om Turken en Nederlanders, maar om inwoners van Nederland. Ik hou niet zo van dat "wij" en "zij". We wonen allemaal in hetzelfde land. Wat ik van de bemoeienis van de Turkse premier vind heb ik al gezegd 
.
Voor wie gaat demonstreren, succes gewenst. Ondanks mijn gemengde gevoelens hierover hoop ik dat dit iets positiefs oplevert voor ouders en kinderen.
Tuurlijk gaan er ook dingen mis
Dat ontken ik ook niet. En ik geloof ook niet in zij en wij. Daarom moet de Turkse premier zich niet met zaken in Nederland bemoeien. Omdat het om Nederland gaat en mensen die hier wonen. Het is wat al te gemakkelijk om dan ineens aan Turkije hulp te gaan vragen. Je woont hier, met de regels van hier. Hoe zou Turkije het vinden als Nederlanders die daar wonen hulp gaan vragen aan de Nederlandse regering in dit soort gevallen? (heb geen idee of Turkije ook een soort van Jeugdzorg heeft overigens).
Ik heb best begrip voor de ouders en het feit dat zij graag zien dat hun kind in een islamitisch gezin wordt opgevangen, tot zover kan ik nog best meegaan. Maar dan moeten ze er wel ZIJN! En daar ligt nou net het probleem.
Nu even niet
Ik vind ook dat de Turkse premier zich niet met de Nederlandse regels mag bemoeien. Voor mij staat het los van of Jeugdzorg het goed heeft aangepakt of niet. Maar die discussie werd hier twee draadjes hierboven al gevoerd. Lees maar eens.
Ik vond overigens je opmerking over Yunus nogal grof, dat is toch niet nodig om zo je punt te maken?
Richard
Ik vind om eerlijk te zijn dat jij je bediend van PVV technieken in je bijdragen. Jeugdzorg is geen kinderrooforganisatie. Blijkbaar hoop jij door dat woord te gebruiken dat wij het als lezer ook zo gaan zien. Op mij heeft het echt alleen maar het effect dat ik het niet serieus neem.
Voorbeeld klant
Het zijn steeds weer dezelfde patronen die je ziet, geen hulp maar repressie. Hier een gezin waar een jongetje sexueel misbruikt is door mogelijk andere kinderen op straat, vreemde zaken. Moeder weet zich ook niet goed raad ermee hoewel ze zaken wel praktisch oplost door een kind met een blootfoto af te kopen, dat is alweer een zorg minder. De hulpverlening gaat er bij staan kijken en doet niets. Het jongetje blijft maar gedragsproblemen vertonen, de hulpverlening doet niets behalve moeder verwijten dat ze geen aangifte heeft gedaan. Nou is er ook niet veel hulpaanbod voor kinderen met dit soort dingen en daarom vind ikhet allemaal zo hypocriet. Ook in een pleeggezin zal dit jongetje nog steeds afwijkend gedrag vertonen. En inderdaad dan de overplaatsingen van gezin naar gezin.
Er moet een beter aanbod komen van hulp niet van UHP. Inderdaad zo'n gezinsverzorgster in huis is geen hulp maar een signaleringslijstjesscoorster.
Yunus wil een meisje zijn
De lesbische pleegouders van Yunus zijn mannenhaters en nu wil die jongen een meisje worden. Zo wordt het gebracht op de Turkse tv, onderbouwd met om de minuut een fragmentje van blèrende kinderen die uit huis worden gesleurd.
Er wordt nou niet zo'n bepaald rooskleurig beeld geschetst over Nederland. Dit leeft ook bij de Turken die hier wonen. In Nederland wonen 500.000 Turken. Dit is 3% van de bevolking. Ik vind het begrijpelijk en terecht dat Erdogan zich hier mee bemoeit. Je kunt war Erdogan voorstelde samen tot een oplossing komen. Maar je kunt ook, wat Rutte doet, je kop in het zand steken en de boel verder laten broeien. Alleen denk ik dat we dan niet zo'n leuke tijd ingaan binnenkort.
Kaaskopje
Ik vind kinderrooforganisatie een treffende benaming voor dat deel binnen jeugdzorg dat kinderen uit huis haalt zonder adequate hulp te bieden.
Wat dingen
NuEvenNiet en alle anderen die roepen dat sommige ouders immers slecht nieuws zijn voor hun kinderen: de dood van Savannah en de anderen en de berichten over UHP op oneigenlijke gronden, zijn keerzijden van dezelfde medaille. Omdat Jeugdzorg niet goed functioneert, omdat er onvoldoende garanties zijn, omdat er geen sancties staan op het niet-opvolgen van rechterlijke uitspraken, gebeuren er ongelukken. Die ongelukken nemen twee gedaanten aan: 1. overleden kinderen omdat onvoldoende opgeleide medewerkers niet zijn toegerust om een adequate risico-inschatting te maken en 2. kinderen die ten onrechte in pleeggezinnen of instellingen verblijven omdat diezelfde medewerkers onvoldoende zijn opgeleid om adequate hulp te bieden in die gevallen waarin kinderen thuis kunnen blijven. Vergelijk het met een arts die niet in staat is om diagnoses te stellen. Die zal onnodig zware medicatie voorschrijven en anderzijds regelmatig ten onrechte behandeling achterwege laten.
Richard en Anne J.: schelden en draadjes volplempen met tientallen berichten doet de zaak geen goed. Waardigheid en volhardend protesteren en volhardend blijven uitleggen wat er nu mis gaat, zal op lange termijn meer effect sorteren denk ik. Ik begrijp de woede heel goed, ik word zelf ook razend als ik zie wat deze machinerie aanricht, maar het helpt niet. Het maakt je kwetsbaar. Dus Richard: kinderrooforganisatie zeggen versterkt je zaak niet, ook al is het waar. En Anne J. mensen zullen je berichtjes over slaan onder het motto: "Ja nou weten we het wel". Schiet allemaal niet op. Ik juich die demonstratie toe en hoop dat de NRC doorgaat met regelmatig het verhaal van de slachtoffers voor het voetlicht te brengen op een feitelijke manier.
Klant
Ik meende dat ik mij al behoorlijk inhield, maar ik kan mij ook indenken dat het gebruik van sommige termen te heftig over komt op mensen die hier voor het eerst mee worden geconfronteerd. Goed dat je dit aanhaalt. Ik zal mijn bewoordingen wat proberen te temperen.
Dank richard
en ik ben benieuwd hoe die demonstratie zal gaan. Hopelijk blijft het disfunctioneren van BJZ regelmatig terug komen op de media agenda.
Klant
Waarschijnlijk ben ik minder diplomatiek dan Richard maar ik weet wel waarom het moeilijk is om een front te vormen als ouders waarmee je echt iets zou kunnen betekenen in het vragen van betere jeugdhulpverlening. Sommige ouders gaan elkaar bekritiseren alsof dat helpt. Beetje flauw klant!
Stuk van ouders.nl zelf
Op de homepage van ouders.nl staat een heel stuk hierover, ik ben erg blij te lezen dat ouders.nl zelf wel de ogen wil openhouden voor wat hier aan de hand is.
Ik wilde er graag nog aan toevoegen dat volgens het 'feitenrelaas' van Bureau Jeugdzorg de ouders uit de ouderlijke macht zijn gezet omdat zij onvoldoende oog zouden hebben voor de belangen van Yunus. Echter een paar regels verder staat de lezen wat dat dan inhoudt: zij blijven strijden om Yunus thuis te krijgen en dat zou in strijd zijn met zijn belang. Yunus zou duidelijkheid nodig hebben en deze strijd (door ouders die dus an sich niet fout waren en idd te maken kregen met een onterechte uhp) zou dat doorkruisen. En daarom zijn zij ongeschikt bevonden en uit de ouderlijke macht gezet. En niemand die nog rept over de onterechte uhp en het eindeloos rekken van de terugplaatsing....mwa: de ouders zijn dan wel ongeschikt bevonden, echter op gronden die jeugdzorg zelf creeerde.
Klant, ik ben het wel met je eens dat emotionele uitingen niet e
maar tegelijkertijd begrijp ik wel heel erg waar het vandaan komt. Door jeugdzorg wordt de bodem onder je bestaan weggeslagen. Als je na alle verbijstering een beetje begint te begrijpen wat er gebeurd is en nog gebeurt, en je wordt woedend, wilt anderen hierover waarschuwen, dan ben je inderdaad verworden tot hoe Jeugdzorg je bestempelde, namelijk een hysterische emotionele onverantwoordelijke ouder.
Ik denk dat we allerlei mensen en stemmen nodig hebben, van rustig en nuchter tot verbijsterd, emotioneel, drammend, noem maar op.
Ik hoop dat het wat brengt, trouwens.
Wat een afgrijselijk verhaal
wat beschreven wordt in de link van klant. Ik zet de tekst hier even neer:
De vier kinderen van Fatima en Farid werden tien maanden geleden uit huis geplaatst. Ze werden volgens Jeugdzorg bedreigd in hun ontwikkeling.
Op 15 november 2007 ging ’s middags bij de familie B. de bel. Toen Fatima de deur opendeed, schrok ze. Er stonden twee politiemensen en twee vrouwen voor haar. „‘Wij komen uw kinderen ophalen’, zeiden ze.”
Fatima (34) en Farid (41) B. hebben vier kinderen. Toen ze opgehaald werden, was de jongste dochter drie maanden oud. Hun zoontjes S. en N. waren drie en acht jaar en hun oudste dochter I. was dertien. Fatima en haar man wisten dat Jeugdzorg zich al een tijdje zorgen maakte. Maar dit kwam als een verrassing. De paniek was groot. Fatima liep heen en weer door het huis. Ze wilde haar baby nog de borst geven voordat ze haar meenamen. Dat was volgens de vrouw van de kinderbescherming niet nodig. Verschonen mocht ook niet, maar ze deed het toch. De driejarige S. greep zich schreeuwend vast aan de salontafel. Maar hij moest mee. En toen was het stil in huis.
Fatima belde haar man, die groenten verkoopt op de markt in Den Haag. „Ze hebben de kinderen meegenomen”, zei ze. „Ik geloofde haar niet”, zegt Farid nu. Hij en zijn oudste dochter I., die die middag bij hem op de markt stond, kwamen meteen naar huis. Even later kwam Jeugdzorg ook I. ophalen.
Drie weken lang vertelden Farid en Fatima aan niemand wat er was gebeurd. Uit schaamte. De eerste vier weken was met de kinderen geen enkel contact mogelijk.
De kinderen werden weggehaald omdat Jeugdzorg vermoedde dat zij thuis werden ‘bedreigd in hun ontwikkeling’. In hoeverre dit vermoeden juist was, wilde de kinderrechter bepalen aan de hand van verder onderzoek. Maar dat onderzoek liet vier maanden op zich wachten. Farid en Fatima werkten er aanvankelijk uit wantrouwen niet aan mee.
Ervan overtuigd dat de familie slachtoffer was van vooroordelen tegen allochtonen, eiste de advocaat eerst de toezegging van de rechter dat de onderzoekers rekening zouden houden met culturele verschillen. En dat kostte tijd. Pas volgende maand, als het onderzoek af is, gaat de rechter de zaak opnieuw bekijken. Dan zijn de kinderen inmiddels bijna een jaar uit huis.
N. (nu 9) werd wegens gedragsproblemen al snel overgeplaatst van een open naar een gesloten inrichting. I. (nu 14) kwam in een opvanghuis en de jongste twee werden geplaatst in pleeggezinnen. S. (nu 4 jaar) moest de afgelopen tien maanden vier keer aan een nieuw pleeggezin wennen.
Vorig jaar waren 29.000 kinderen op gezag van de rechter onder toezicht gesteld van Jeugdzorg, bijna 3.000 meer dan in 2006. Lang niet al die kinderen worden uit huis geplaatst, maar ook die groep groeit, zeggen deskundigen. Die toename wordt wel het ‘Savanna-effect’ genoemd. Het driejarige meisje Savanna overleed in 2004 nadat ze stelselmatig was mishandeld door haar moeder en stiefvader. Haar voogd gaf de moeder telkens weer een kans. De zaak leidde ertoe dat Jeugdzorg zich nu meer concentreert op de belangen van kinderen en minder op die van ouders. Volgens advocaat D. van den Hoogen, die veel familierechtszaken doet, geven rechters tegenwoordig sneller machtigingen af voor uithuisplaatsing dan vroeger. „Ze willen geen enkel risico meer nemen”, zegt zij. Hoogleraar pedagogiek D. de Ruyter aan de VU ziet een ‘pendulebeweging’ in het beleid. „Als reactie op de woede in de samenleving over de dood van kinderen als Savanna nemen ze eerder het zekere voor het onzekere”, zegt zij.
Farid en Fatima leven nu met zijn tweeën in hun vierkamerflat in Rotterdam. In de woonkamer hangen en staan portretten van de kinderen. Op het dressoir liggen onder een glasplaat hun tekeningen. ‘Love you 4 ever’ staat op een hartje dat I. voor haar ouders heeft geknutseld. Uit een kast haalt Fatima een stapel papieren tevoorschijn. Maar liefst drie zwemdiploma’s behaalde I., vertelt ze.
Op de salontafel ligt een ansichtkaart met ‘vakantiegroetjes van S.’ Hij ging deze zomer met zijn pleegouders naar Spanje, vertelt Farid. Tijdens het gesprek dept hij regelmatig een traan. In wat gebrekkig Nederlands vertelt hij dat hij zich de eerste weken nadat de kinderen weg waren gehaald geen raad wist. Overal waar hij keek in huis, werd hij aan hen herinnerd. Door schoenen, een jasje, speelgoed. Vroeger ging hij boodschappen halen en kocht hij cadeautjes voor de kinderen. Voor wie moest hij nu iets kopen? Zijn werk op de markt ging ook niet meer omdat hij steeds moest huilen. Fatima zat alleen nog op de bank voor de televisie.
Langzaam pakken ze de draad weer op. Maar ze weten nog niet waar hun twee jongste kinderen wonen. Het zijn wel aardige mensen die voor hun kinderen zorgen, zeggen Fatima en Farid. De pleegvader van S. belde bijvoorbeeld op uit Spanje om te zeggen dat ze daar veilig waren aangekomen.
Farid en Fatima mogen ieder kind inmiddels wekelijks zien. ‘Contactmomenten’ heten die ontmoetingen in zorgjargon, ze duren negentig minuten. I., de oudste, mag sinds een tijdje elk weekend weer thuis logeren. Maar of Farid en Fatima hun kinderen ook zelf zullen mogen opvoeden, hangt af van de rechter.
In het vertrouwelijke dossier over het gezin B. dat in het bezit is van deze krant staat niet dat Farid en Fatima hun kinderen hebben mishandeld, misbruikt of verwaarloosd. Ze zijn niet verslaafd en hebben een stabiel huwelijk. Wel blijkt dat ze zich geen raad wisten toen hun oudste zoon N. ernstige problemen kreeg buitenshuis.
De problemen in het gezin B. begonnen volgens het dossier in 2004. Oudste dochter I., toen acht jaar, werd hevig gepest door kinderen in de buurt. Drie jaar later, in 2007, werd ook het tweede kind, N., slachtoffer. Hij zegt dat jongens in de buurt hem sloegen met stokken en seksueel misbruikten. Ook werd hij naakt gefilmd met een mobiele telefoon. Zijn moeder deed geen aangifte bij de politie toen ze dat ontdekte. Ze betaalde de jongens tien euro om het filmpje te vernietigen en vertelde uit schaamte niets aan haar man.
N. kon de ervaringen moeilijk verwerken. Op school ging hij ‘seksueel grensoverschrijdend gedrag’ vertonen. ’s Nachts plaste hij in zijn bed en hij durfde niet meer zonder onderbroek onder de douche. Op 13 juli 2007 deed de school, die de zaak niet vertrouwde, een melding bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). Het AMK legde twee huisbezoeken af. Vader noch moeder werd zelf verdacht van het misbruik, maar het werd wel vreemd gevonden dat vader niets van het misbruik van zijn zoon zei te weten. Jeugdzorg concludeerde dat de ouders niet adequaat omgingen met het probleemgedrag van hun zoon en stuurde een gespecialiseerde gezinsverzorger naar het gezin.
Vanaf 13 september kreeg de familie B. bijna dagelijks zo’n verzorgster over de vloer. Farid en Fatima dachten dat de hulp bedoeld was voor N. Maar al snel bleek dat ze voor het hele gezin kwamen.
Uit het verslag over die huisbezoeken blijkt dat het Marokkaanse huishouden waar net een vierde kind was geboren, niet leek op het Hollandse ideaal van rust, reinheid en regelmaat. Zo viel het de gezinsverzorgster op dat ‘moeder veel op de bank zat’. Als de oudste kinderen uit school kwamen, maakten zij zelf iets te eten klaar, terwijl moeder ‘met zeer harde stem in het Arabisch’ vanaf de bank opdrachten gaf. Het was moeilijk te volgen ‘wat er allemaal gezegd werd in het hectische gebeuren dat ontstond als de kinderen thuiskwamen’. De gezinsverzorgster verzocht moeder Nederlands te spreken.
Moeder was welwillend, staat in het verslag, maar toonde geen inzicht in ‘het belang’ van de ondersteuning. De gezinsverzorgster schrijft dit toe aan moeders ‘verstandelijke beperktheid’. De opmerking van de gezinsverzorgster dat de oudste dochter te veel verantwoordelijkheid had in huis, stuitte bij moeder op onbegrip. ‘De inzet van een dochter in het huishouden is binnen de Marokkaanse cultuur heel normaal, naar moeders zeggen’, noteert zij. Hoewel moeder haar kinderen ‘op ruzietoon en met veel stemverheffing’ corrigeert, luisteren zij niet goed naar haar. Moeder ‘paait’ haar jongste zoontje S. met snoep en fruit.
Aan Fatima’s liefde voor haar kinderen en haar ‘goede wil’ twijfelden de gezinsverzorgsters niet. Moeder knuffelde haar baby en noemde haar bij een koosnaampje, staat in het verslag. Maar ze sprong wel ‘ruw’ met haar om, ‘bijvoorbeeld het hoofdje niet ondersteunen als zij haar oppakte, of haar over de schouder legde’. De baby kreeg bovendien borstvoeding wanneer ze wilde. ‘Ik heb hier geen structuur in kunnen ontdekken’. Volgens het verslag ontbrak het moeder aan pedagogische vaardigheden. Toen S. een keer op haar schoot kroop terwijl zij borstvoeding gaf aan de baby, duwde zij hem weg. De gezinsverzorgster legde moeder daarop uit ‘dat S. wat jaloers reageerde en hoe ze hier op een positieve manier voor S. mee om kon gaan’. Daarop bood moeder S. ‘al lachend’ haar borst aan ‘met de vraag of hij ook wilde’. S. schrok daarvan, volgens de gezinsverzorgster. Over de zedelijkheid van moeder uit de gezinsverzorgster ook haar twijfel: ‘Bij mijn collega heeft moeder nogal wat confidenties gedaan over haar seksuele escapades uit het verleden. Dit soort verhalen komt op ons als seksueel ontremd gedrag over.’
De conclusie was dat moeder ‘de verantwoording voor het wel en wee van de kinderen wel op zich wil nemen en ook veel van ze houdt, maar zij geen inzicht heeft in wat er allemaal nodig is voor een optimale ontwikkeling van kinderen en wat daarbij aangeboden moet worden.’
De constatering dat kinderen zich mogelijk niet optimaal ontwikkelen, is voor Jeugdzorg doorgaans geen aanleiding om over te gaan tot zoiets ingrijpends als uithuisplaatsing. Maar drie gebeurtenissen, kort na elkaar, waren dat wel. De ‘zachte’ bevindingen van de gezinsverzorgsters kregen daardoor plotseling een ‘harde’ lading.
Op 25 september, tien dagen nadat de gezinsverzorgsters bij de familie zijn begonnen, gebeurt er in huis een ongeluk. Terwijl de baby op de bank ligt, springen N. en S. over haar heen. S. landt daarbij op haar been. Als de ouders ’s avonds zien dat haar voetje scheef staat en haar beentje dik wordt, gaan ze met haar naar het ziekenhuis. De komst van de familie met de baby, die een bovenbeenfractuur blijkt te hebben, wekt daar argwaan en het ziekenhuis doet een melding bij het Algemeen Meldpunt Kindermishandeling (AMK). De gezinsverzorgster schrijft dat beide ouders los van elkaar hetzelfde verhaal vertellen over het ongeluk en dat dit ‘eerlijk’ overkomt. Er wordt geen aangifte gedaan, maar de melding door het ziekenhuis bij het AMK zit wel in het dossier.
Intussen blijkt dat N. op school steeds meer ‘seksualiserend gedrag’ vertoont. Besloten wordt om hem op 11 oktober medisch te laten onderzoeken in het Erasmus MC. N. vertelt daar voor het eerst vrijuit over het misbruik door de jongens, dat ernstiger blijkt te zijn geweest dan moeder had verteld. Hij zou een jongen oraal hebben moeten bevredigen en door klappen op zijn borst bewusteloos zijn geslagen. De arts constateert littekens over zijn hele lichaam, maar kan niet meer vaststellen of bij N. sprake is geweest van penetratie.
Een week na dit consult meldt de gezinsverzorgster bij het AMK haar zorg over N. Maar niemand doet nog formeel aangifte. Wel maakt het AMK op 19 oktober bij de Raad van de Kinderbescherming melding van ‘de zorgelijke situatie rondom I., N. , S. en baby B.’
Moeder vertelt rond diezelfde tijd aan de gezinsverzorgster dat haar jongste zoontje S. nu ook ‘draaiende bewegingen met zijn onderlijf’ maakt en ‘daarbij kreunende geluiden maakt en zijn hand naar zijn kruis brengt’. Ze zegt iets tegen S. in het Marokkaans, waarop deze ‘prompt voordeed wat moeder mij net verteld had’. Moeder reageert hierop ‘lachend met de vraag of ik nu begreep wat zij mij verteld had’.
De gezinsverzorgster ‘schrok hier erg van’, schrijft ze. Als zus I. vervolgens zegt dat S. pijn heeft aan zijn billen, belt de gezinsverzorgster opnieuw het AMK.
Op 8 november bezoekt Fatima ook met de 3-jarige S. het Erasmus ziekenhuis. En dan gebeurt er iets wat voor de familie enorme consequenties zal hebben: de arts constateert in de buurt van de anus van S. een litteken. In het medisch rapport staat dat onduidelijk is of dit litteken is ontstaan door seksueel misbruik. Maar voor de Raad van de Kinderbescherming is het aanleiding om in te grijpen. De volgende dag wordt een onaangekondigd huisbezoek afgelegd. ‘Moeder reageert vriendelijk doch opgelaten. (...)’, zo staat in de rapportage. ‘De woning ziet er opgeruimd uit. De baby zit in een wipstoeltje op de grond en zij ziet er vrolijk en verzorgd uit.’ De Raad confronteert de moeder met de vondst van het litteken. Zij reageert ‘fel’ dat zij niet weet wat dit voor litteken is.
Als de raadsonderzoeker vervolgens over N. begint en zegt dat hij na het gymmen op school ‘nog steeds met een schuddend onderlijfje’ door de douche loopt, wordt moeder woedend en ‘geeft zij aan niet meer te willen praten’. Als moeder even later gekalmeerd is, vertelt zij dat zij zich schuldig voelt over wat er met N. is gebeurd en dat ze er ‘nooit aan had gedacht dat dit jongetjes ook kan overkomen’. Zij zegt dat zij ‘van binnen heeft gehuild’. Ook zegt ze dat zij bang is dat N. S. iets aan zou kunnen doen. Daarom heeft zij hen nu in gescheiden slaapkamers ondergebracht. Ze zegt dat zij ‘openstaat’ voor behandeling van N.. Ten slotte komt de beenbreuk van de baby ter sprake, waarna moeder opnieuw de toedracht van het ongeluk vertelt. De Raad vertrekt weer.
Farid en Fatima weten niet dat in de week die volgt, druk heen en weer wordt gebeld tussen jeugdzorg, het AMK en de Kinderbescherming. En ook niet dat zij op het punt staan om hun kinderen kwijt te raken.
Totdat die middag op 15 november de bel gaat.
Tien maanden verder proberen Farid en Fatima te begrijpen hoe het heeft kunnen gebeuren. Zij hebben fouten gemaakt, zien ze nu. Toen Fatima ontdekte dat N. was misbruikt, had zij meteen aangifte moeten doen bij de politie. Ze had het ook aan haar man moeten vertellen. Ze had niet moeten toestaan dat haar jongens wild sprongen terwijl de baby op de bank lag. En toen de arts het litteken bij S. constateerde, had ze rustig moeten nadenken over de mogelijke oorzaak, in plaats van meteen te roepen dat het niet kon. Inmiddels heeft ze gereconstrueerd dat het litteken moet zijn ontstaan doordat S. als baby op het strand in Marokko op een scherpe schelp is gaan zitten.
Farid had niet steeds de kamer moeten verlaten als de hulpverleensters kwamen, zegt hij. In Marokko gaan mannen weg als vrouwen samen over kinderen praten. Maar hier wordt dat raar gevonden. ‘Vader lijkt nauwelijks emotioneel betrokken bij de opvoeding van zijn kinderen’, staat er tot zijn verbijstering nu in de rapportage van de Raad.
Farid en Fatima zijn ook boos. Op de gezinsverzorgsters die ze in hun huis hadden verwelkomd, maar die in hun verslag al hun gewoonten negatief interpreteerden. Zij verbleven in september en oktober in het gezin, maar het verslag werd pas gemaakt in januari, toen de kinderen al uit huis waren. Fatima en Farid hebben de indruk dat de observaties achteraf naar de negatieve ontknoping toe zijn geschreven.
Voor de baby had dit verslag grote gevolgen. Aan het onderzoek naar dit kind hadden de ouders wel meteen meegewerkt. Het Kennis & Servicecentrum voor Diagnostiek concludeerde mede op basis van dat verslag: ‘De ouders lijken niet te kunnen voldoen aan de minimale (opvoedings- en verzorgings) eisen’. Deze week heeft Fatima van de gezinsvoogd gehoord dat ze haar baby nooit meer terugkrijgt.
Dat N. hulp nodig had, zien Farid en Fatima zelf ook. Maar waarom zijn de andere kinderen weggehaald? I. was op het moment van uithuisplaatsing een vrolijke meid die het goed deed op school. S. was een blije en gezonde peuter. Het kinderdagverblijf waar hij dagelijks kwam, heeft dat tegenover de Raad bevestigd. En de baby was gezond en vrolijk.
Maar er was dreiging thuis, vermoedde Jeugdzorg. Want I. leed aan ‘parentificatie’, S. had ‘vermoedelijk een achterstand in de taalontwikkeling’ en was ‘snel driftig’ en de baby moest weg omdat ‘niet aan de opvoedingsvoorwaarden wordt voldaan’.
Hadden ze hem maar formeel beschuldigd van seksueel misbruik en mishandeling van zijn kinderen, zegt Farid. Dan had hij zich kunnen verweren zoals een verdachte dat kan. De suggestie dat hij en zijn vrouw ernstige feiten achterhouden over het misbruik van N., het litteken van S. en de beenbreuk van de baby, hangt nu als een donkere wolk boven het dossier, zonder dat dit is onderzocht. De opeenvolging van ‘zorgsignalen’ in korte tijd was aanleiding voor uithuisplaatsing, maar niet voor aangifte bij de politie en dus ook niet voor feitenonderzoek.
Een ‘hard’ feit werd wel gevonden toen Fatima en Farid een intelligentietest deden. Fatima deed de test bij MEE, een hulpverleningsinstantie voor verstandelijk beperkten. Ze zegt dat ze destijds – vóór de uithuisplaatsing – het belang van de test niet zag en maar wat invulde. Maar de lage score (IQ 60) die zij haalde, blijkt nu belastend. Farid, die vloeiend Frans spreekt, nam zijn test later wel serieus en scoorde gemiddeld. Desondanks schrijft het Kennis & Servicecentrum voor diagnostiek dat beide ouders ‘gerelateerd aan hun verstandelijke beperkingen onvoldoende zicht hebben op dagelijkse situaties en problemen’.
Twee rechtszittingen waarin de uithuisplaatsing teruggedraaid had kunnen worden, zijn inmiddels geweest. Omdat uithuisplaatsing (ook) een preventief doel dient, toetsen kinderrechters niet alleen de harde feiten, maar gaan zij ook af op de indruk die een gezin op Jeugdzorg maakt.
In familiezaken als deze is het ongebruikelijk dat ouders en advocaat de confrontatie zoeken. Volgens zowel advocaat Van den Hoogen als hoogleraar D. de Ruyter, beiden niet bij deze zaak betrokken, is de beste strategie om samen met Jeugdzorg een oplossing te zoeken. Het tonen van bereidheid om mee te werken, is volgens hen essentieel. Maar de advocaat van Farid en Fatima pakte het anders aan omdat zij dat van hem verlangden. Hij is bovendien strafpleiter en gewend aan confrontatie. Ze voelden zich slachtoffer en wilden niet meewerken aan het onderzoek dat nodig was om over de uithuisplaatsing te oordelen. Pas nadat de advocaat in april van de rechter de toezegging had dat rekening zou worden gehouden met culturele verschillen, gaven de ouders groen licht.
Bij uithuisplaatsingen is de tijd de vijand. Hoe langer kleine kinderen uit huis zijn, hoe groter de kans dat zij zich elders gaan hechten en hoe kleiner de kans dat de rechter ze weer naar huis laat gaan. Het onderzoek naar de situatie van de kinderen is wegens wachtlijsten nog niet afgerond en de zitting van maandag is uitgesteld. De advocaat van het gezin B. laat geen juridisch middel onbenut. Hij zegt naar het Europese Hof te gaan als dat nodig is. Maar de kinderen zijn voorlopig nog niet thuis.
Turken en marokkanen
Ik woonde vroeger op kamers bij een Turks gezin. Een groot, druk, chaotisch, lawaaiig, rommelig, Turks gezin, waar ook net een nieuwe baby was. Hartstikke leuke, lieve, aardige, hartelijke mensen, bij wie ik regelmatig lekker kwam eten en dan een veel te warm aangeklede baby in een veel te warme kamer in mijn armen gedrukt kreeg. Mensen die ook vaak op een schreeuwende toon en in het Turks (foei, hoe durven ze) met elkaar en hun kinderen praatten, waar ook de kinderen veel in huis moesten doen. Maar wat een warme hartelijkheid, wat een liefde voor die kinderen.
Hoe durven Nederlandse jeugdzorgers daar op een dergelijke denigrerende manier over te oordelen. Hoe durf je te constateren dat die kinderen dan maar uit huis zouden moeten worden gehaald, waar ze zo heerlijk geworteld zijn? Die veranderingen, die zouden moeten plaatsvinden, omdat wij hier in het Westen in onze arrogantie menen dat onze manier van opvoeden (wat dat dan ook wezen moge) de beste is, die veranderingen komen heus wel, met de generaties.
Wat ik dus niet begrijp is dat gewortelde kinderen wel zomaar uit hun eigen gezin mogen worden geplukt, maar dat diezelfde worteling een argument kan zijn om terugplaatsing te verhinderen. Onbegrijpelijk.
Intriest
Je zult tooh voeden op verzoek. Je zult toch een gewoon mens zijn. Je zult toch gewoon van je kinderen houden... Ik hoop dat de NRC hier mee doorgaat. Het moet toch ergens stoppen.
Nee, dan het feitenrelaas van jeugdzorg
...de rechtbank acht het na het lezen van de diverse rapporten niet bewezen dat de ouders de kinderen hebben mishandeld, niet aannemelijk dat de ouders tot mishandeling van de kinderen in staat zijn of ze in een dusdanig onveilige positie hebben gebracht of zullen brengen dat het uithuisplaatsing rechtvaardigt. De stelling dat de ouders niet tot goede verzorging in staat zouden zijn is onvoldoende onderbouwd, de onderzoeken hiernaar zijn ondanks dringend verzoek van de rechtbank uitgebleven. De rechter gelast de terugplaatsing van de drie kinderen, waarvan de jongste in stappen.....Bureau Jeugdzorg echter vindt dat er genoeg andere gronden zijn die de uithuisplaatsing rechtvaardigen en gaat in beroep. Verliest dat beroep en gaat 'in het belang van het kind' niet over tot terugplaatsing. Wanneer drie jaar verstrijkt, is de rechter van mening dat het kind nu te gehecht is en zet ze de ouders die aan het kind blijven trekken uit de ouderlijke macht, opdat voor het kind duidelijk wordt waar het opgroeiperspectief ligt. Niet bij de ouders.
Jongens als het mijn kind was, en er lag een uitspraak dat het terugmoest, dan ging ik het ophalen. Geen pleegmoeders die me zou tegenhouden!
Deskundigheid
Je zou toch verwachten dat er op zo'n bureau van de Kinderbescherming deskundigen zouden zijn die al te subjectieve onzin of onbekendheid met culturele diversiteit kunnen pareren, maar dat is niet zo.
.
Petitie gevonden
uit 2008 voor dit gezin. Achttien handtekeningen. Ik kan verder niets terug vinden over hoe het met ze is en/of er nog iets aan is gedaan.
Wie verder munitie zoekt voor een zwartboek of iets dergelijks is goed af bij de nationale ombudsman. Die publiceert zijn klachtenbehandeling op Internet, staat veel Jeugdzorg bij.
Richard
Je moet uiteraard doen wat je niet laten kunt, maar mij bereik je dus niet met dat soort 'spierballentaal'.
In je andere reactie zeg je dat je het terecht vindt dat Erdogan zich ermee bemoeit en tot op zekere hoogte ben ik dat met je eens. Ik denk als je uit gaat zoeken waar Nederland zich mee bemoeit dat je dan ook veel zaken aantreft. Dus heel vreemd vind ik het niet als een premier vragen stelt in een ander land. Maar dit: 'De lesbische pleegouders van Yunus zijn mannenhaters en nu wil die jongen een meisje worden. Zo wordt het gebracht op de Turkse tv, onderbouwd met om de minuut een fragmentje van blèrende kinderen die uit huis worden gesleurd.' vind ik dan weer tamelijk hysterisch overkomen. Als men in Turkije zo'n beeld heeft van lesbische vrouwen en de gevolgen van hun opvoeding, dan zit dat toch niet correct in hún hoofd. En beelden vertonen van uit huis gesleurde blèrende kinderen is ronduit stemmingmakerij. Dát zou Erdogan dus in zijn land kunnen uitleggen.
Stemmingmakerij?
Hoe kan het vertonen van iets wat echt gebeurd is nou weer stemmingmakerij zijn? De bedoelde beelden zijn beelden van kinderen uit Culemborg, die heftig protesterend door Jeugdzorg uit huis worden gesleurd en om hun moeder roepen. Een agent probeert het filmen te voorkomen.
Als het een probleem is om dit op te nemen of te laten zien (omdat het stemmingmakerij zou zijn of wat voor reden dan ook), dan kom ik tot geen andere conclusie dan dat jeugdzorg dingen doet die geen daglicht kunnen verdragen.
