De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
dan schreef op 11-09-2021 om 19:19:
[..]
Het is natuurlijk lastig om een relatie te verbreken maar tussen jullie kan het alleen blijven bestaan als je ermee om kunt gaan dat hij zijn kinderen zo vaak bezoekt en ze ook tijdens langere vakanties bij jullie zijn. Als je dat niet ziet zitten, dan zal het niet werken.
Latten lijkt me de perfecte oplossing. TO rust in eigen huis en de kinderen van de man een echt "thuis".
A12345 schreef op 11-09-2021 om 21:01:
[..]
Of dat zinvol voor mij is, dat weet ik niet. Eerst maar eens zien wat er uit het gesprek komt. Wat dat betreft een grote kans dat hij zegt dat hij terug gaat naar daar of dat ik de conclusie trek dat dat het beste is.
En zo niet, dan ga ik toch voor een andere invulling van de vakantie dan een maand (of langer) hier in huis te zitten.
Blijf je serieus de kinderen van je vriend afwijzen en dan verwachten dat hij het bij jou "thuis" noemt? Die kinderen hebben ook een thuis nodig. Een huis waar ze een eigen kamer hebben, waar ze vriendjes kunnen maken en zich veilig voelen.
Ik heb alles gelezen en elke keer denk ik arme arme kinderen. Je woonde met je ouders samen in een land ver weg van familie, dan gaan je ouders scheiden en zie je je vader vaak. Maar ja, die vertrekt naar Nederland en dan zie je hem nauwelijks nog. En dan mag je eindelijk naar papa. Eindelijk. Maar waar ga ik heen? Hoelang? Wie is die andere mevrouw? Heb ik ook een eigen kamer? Eigen spullen? Wat mag wel en wat mag niet? Geef mij duidelijkheid.
De nieuwe vriendin van papa is misschien wel aardig, maar ik merk aan alles dat ze mij niet aardig vind. Ik heb namelijk een sensor voor mensen die mij niet aardig/leuk vinden. En ze doet niet eens haar best om mij aardig te vinden. Papa vind het leuk dat wij er zijn en gaat allemaal dingen met ons doen. Leuk, naar ook wel vermoeiend. Samenspelen, vervelen (is kliertijd) is lastig voor mij. Ik vind delen niet leuk. Ik ben ook pas 5/6..
Ik mis mama en mijn eigen spullen toch wel. Ik krijg geen duidelijkheid over daginvulling, over wanneer ik weer terugga naar mama. Wanneer ik papa daarna weer zie. Die mevouw, die de vriendin is van papa, ken ik niet en die grote kinderen ook niet. En dan komen er nog mensen op visite ook. Die ken ik ook niet.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Duidelijk is dat de kinderen niet voldoen aan de verwachting van TO. Maar het zijn kinderen. Jonge Kinderen. Kinderen met misschien een rugzakje of labeltje. Kinderen die zo maar uit hun vertrouwde omgeving zijn weggerukt, hun vader gemist hebben en in Nederland hun moeder missen. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders. Wat er ook gebeurd.
Je hebt onrealistische verwachtingen TO en je kijkt vooral vanuit je eigen straatje zonder inlevingsvermogen of empathisch vermogen te denken. je kijkt en lastig in te kunnen leveren in anderen. Lastige vragen ontwijk je of je geeft een antwoord, maar niet op de vraag die er gesteld is.
Hopelijk ga je hiermee aan de slag. Je zegt hulp te zoeken, dat is stap 1. Je hebt nog een lange weg te gaan. Weet je dat autisme zich bij vrouwen heel anders uit dan bij mannen? Aangezien je dit snel van tafel veegde. Weet je dat er vele mannen op latere leeftijd gediagnosticeerd worden? Waarom? Omdat ze lastig zijn om mee samen te leven. Ze kunnen zich namelijk lastig inleven in anderen. Ik zeg niet dat jij autistisch bent. Maar ik zeg wel dat je leeft, denkt en schrijf vanuit je ratio, het lijkt alsof je je niet kan inleveren in anderen. In ieder geval niet op papier. Je stelt onrealistische eisen aan jezelf en aan en je omgeving.
Gelukkig is het leven niet zo zwart-wit en bestaat er zoiets als grijs. Probeer weg te blijven uit de IK WIL, maar ga in samen in gesprek. Zeg ik zou het fijn vinden dat....... Hoe denk jij hierover?
Succes en toch ook een compliment dat je hier blijft meeschrijven en antwoorden.
Ik vergeet eigenlijk te schrijven dat je vriend ook schuldig is aan deze situatie voor de kinderen. In ieder geval dat hij het zo ver heeft laten komen. Dat hij zo impulsief handelt en jou soms ook overvalt (met de gevolgen) van zijn keuzes.
BlueHeart schreef op 11-09-2021 om 20:45:
[..]
Ja dat viel mij 10 pagina’s geleden al op
Dat kan toch geprint zijn in het buitenland en dat hij het meegenomen heeft naar Nederland? Of in zijn mailbox? Daar zoek ik op zich niks raars achter
dan schreef op 12-09-2021 om 08:26:
[..]
Dat kan toch geprint zijn in het buitenland en dat hij het meegenomen heeft naar Nederland? Of in zijn mailbox? Daar zoek ik op zich niks raars achter
Ik doelde meer op dat TO vooraf blijkbaar al wist dat er mogelijke diagnoses waren en zich vervolgens gaat beklagen over hun extreme gedrag, haar vriend heeft haar nota bene dringend verzocht om zich in te lezen wat ze niet gedaan had. Dus dan weet je vooraf dat er het een en ander speelt en dan verbaas je je dat het echt zo is.
oh, op die manier dus. Ja, dan zou ik anders aangepakt hebben, me er beslist ook in verdiept hebben om te weten wat ik kon verwachten.
A12345 ik denk dat hij niet meer bij je terugkomt, houd je daar rekening mee? En ook dat hij mogelijk helemaal geen gesprek hierover zal willen aangaan.
Loezzie schreef op 12-09-2021 om 07:33:
Ik heb alles gelezen en elke keer denk ik arme arme kinderen. Je woonde met je ouders samen in een land ver weg van familie, dan gaan je ouders scheiden en zie je je vader vaak. Maar ja, die vertrekt naar Nederland en dan zie je hem nauwelijks nog. En dan mag je eindelijk naar papa. Eindelijk. Maar waar ga ik heen? Hoelang? Wie is die andere mevrouw? Heb ik ook een eigen kamer? Eigen spullen? Wat mag wel en wat mag niet? Geef mij duidelijkheid.
De nieuwe vriendin van papa is misschien wel aardig, maar ik merk aan alles dat ze mij niet aardig vind. Ik heb namelijk een sensor voor mensen die mij niet aardig/leuk vinden. En ze doet niet eens haar best om mij aardig te vinden. Papa vind het leuk dat wij er zijn en gaat allemaal dingen met ons doen. Leuk, naar ook wel vermoeiend. Samenspelen, vervelen (is kliertijd) is lastig voor mij. Ik vind delen niet leuk. Ik ben ook pas 5/6..
Ik mis mama en mijn eigen spullen toch wel. Ik krijg geen duidelijkheid over daginvulling, over wanneer ik weer terugga naar mama. Wanneer ik papa daarna weer zie. Die mevouw, die de vriendin is van papa, ken ik niet en die grote kinderen ook niet. En dan komen er nog mensen op visite ook. Die ken ik ook niet.
Zo kan ik nog wel even doorgaan. Duidelijk is dat de kinderen niet voldoen aan de verwachting van TO. Maar het zijn kinderen. Jonge Kinderen. Kinderen met misschien een rugzakje of labeltje. Kinderen die zo maar uit hun vertrouwde omgeving zijn weggerukt, hun vader gemist hebben en in Nederland hun moeder missen. Kinderen zijn loyaal aan beide ouders. Wat er ook gebeurd.
Je hebt onrealistische verwachtingen TO en je kijkt vooral vanuit je eigen straatje zonder inlevingsvermogen of empathisch vermogen te denken. je kijkt en lastig in te kunnen leveren in anderen. Lastige vragen ontwijk je of je geeft een antwoord, maar niet op de vraag die er gesteld is.
Hopelijk ga je hiermee aan de slag. Je zegt hulp te zoeken, dat is stap 1. Je hebt nog een lange weg te gaan. Weet je dat autisme zich bij vrouwen heel anders uit dan bij mannen? Aangezien je dit snel van tafel veegde. Weet je dat er vele mannen op latere leeftijd gediagnosticeerd worden? Waarom? Omdat ze lastig zijn om mee samen te leven. Ze kunnen zich namelijk lastig inleven in anderen. Ik zeg niet dat jij autistisch bent. Maar ik zeg wel dat je leeft, denkt en schrijf vanuit je ratio, het lijkt alsof je je niet kan inleveren in anderen. In ieder geval niet op papier. Je stelt onrealistische eisen aan jezelf en aan en je omgeving.Gelukkig is het leven niet zo zwart-wit en bestaat er zoiets als grijs. Probeer weg te blijven uit de IK WIL, maar ga in samen in gesprek. Zeg ik zou het fijn vinden dat....... Hoe denk jij hierover?
Succes en toch ook een compliment dat je hier blijft meeschrijven en antwoorden.Ik vergeet eigenlijk te schrijven dat je vriend ook schuldig is aan deze situatie voor de kinderen. In ieder geval dat hij het zo ver heeft laten komen. Dat hij zo impulsief handelt en jou soms ook overvalt (met de gevolgen) van zijn keuzes.
Bedankt voor je reactie.
Dat in de ik-vorm schrijven is wel een beetje aan de dramatische kant. Zou het ook kunnen vanuit het perspectief hier.
Ja, het was een hele lange rit voor ze, maar hij had wel duidelijk gemaakt dat ze ook opa en oma weer zien. En daarvan weten ze dat die ver weg wonen. Ze zijn daar met vakantie ook al eerder geweest. Lang geleden, maar toch. Hij had ook veel van hun speelgoed meegenomen in de auto. Verder hadden ze hier een kamer om in te slapen.
Ik heb altijd normaal tegen de kinderen gedaan. Dingen met ze doen vinden ze leuker dan thuis spelen. Ze vroegen hem vaak zelf ook of ze ergens naar toe gingen. Naar het pretpark, naar het zwembad, naar opa en oma, naar de kermis, naar de dierentuin, etc.
Delen vinden ze niet leuk, maar als iemand naar het speelgoed van de kleinste keek zonder het aan te raken was het al ruzie. Verder hebben ze duidelijk laten blijken het daar niet te missen. Ze gaven zelfs verschillende keren aan hier te willen blijven, hier naar school te willen, etc. Visite vonden ze leuk. Te leuk zelfs, gezien hun reacties naar het bezoek toe.
Omgekeerd kan ik ook zeggen dat mijn vriend het lastig vindt om zich in mij in te leven. Ik heb hulp gezocht voor mijzelf en besef dat dit niet 1-2-3 is opgelost.
Of ik er “ik wil” of “ik zou het fijn vinden dat” voor zet, uiteindelijk komt er zo ongeveer hetzelfde achter te staan.
Ja. Ik had kritischer moeten zijn. Dat geef ik toe. Maar het is ontzettend moeilijk als iemand niet goed nadenkt over keuzes die hij maakt, het tobben met de gevolgen daarvan lange tijd probeert te verbergen. Wat ook lastig is, is dat er lange tijd niks duidelijk was. Wanneer hij daar naar toe gaat. Hoe lang. Daarna gingen ze meteen hierheen. Eerst voor korte tijd, daarna wat langer, dan nog wat langer en dan nog wat langer.
Bolmieke schreef op 12-09-2021 om 09:47:
A12345 ik denk dat hij niet meer bij je terugkomt, houd je daar rekening mee? En ook dat hij mogelijk helemaal geen gesprek hierover zal willen aangaan.
Ja, daar houd ik rekening mee. Dat hij geen gesprek meer aan wil gaan, dat denk ik niet. Ik denk wel dat hij (eindelijk) duidelijk heeft hoe hij het wel wil. En dat het dan kiezen of delen wordt voor mij.
BlueHeart schreef op 12-09-2021 om 08:36:
[..]
Ik doelde meer op dat TO vooraf blijkbaar al wist dat er mogelijke diagnoses waren en zich vervolgens gaat beklagen over hun extreme gedrag, haar vriend heeft haar nota bene dringend verzocht om zich in te lezen wat ze niet gedaan had. Dus dan weet je vooraf dat er het een en ander speelt en dan verbaas je je dat het echt zo is.
Het gedrag heb ik onderschat. Zo'n extreem gedrag heb ik dan ook nooit gezien. Wel opgepast op kinderen die lastig zijn, maar dit sloeg alles eigenlijk.
Ja ja, het ligt allemaal aan die vervelende kinderen. Als die nou gewoon niet in zijn leven waren was er niks aan het handje. Kon hij gewoon papa spelen voor de jouwe.
A12345 schreef op 12-09-2021 om 12:22:
[..]
Bedankt voor je reactie.
Dat in de ik-vorm schrijven is wel een beetje aan de dramatische kant. Zou het ook kunnen vanuit het perspectief hier.
Ja, het was een hele lange rit voor ze, maar hij had wel duidelijk gemaakt dat ze ook opa en oma weer zien. En daarvan weten ze dat die ver weg wonen. Ze zijn daar met vakantie ook al eerder geweest. Lang geleden, maar toch. Hij had ook veel van hun speelgoed meegenomen in de auto. Verder hadden ze hier een kamer om in te slapen.
Ik heb altijd normaal tegen de kinderen gedaan. Dingen met ze doen vinden ze leuker dan thuis spelen. Ze vroegen hem vaak zelf ook of ze ergens naar toe gingen. Naar het pretpark, naar het zwembad, naar opa en oma, naar de kermis, naar de dierentuin, etc.
Delen vinden ze niet leuk, maar als iemand naar het speelgoed van de kleinste keek zonder het aan te raken was het al ruzie. Verder hebben ze duidelijk laten blijken het daar niet te missen. Ze gaven zelfs verschillende keren aan hier te willen blijven, hier naar school te willen, etc. Visite vonden ze leuk. Te leuk zelfs, gezien hun reacties naar het bezoek toe.
Omgekeerd kan ik ook zeggen dat mijn vriend het lastig vindt om zich in mij in te leven. Ik heb hulp gezocht voor mijzelf en besef dat dit niet 1-2-3 is opgelost.
Of ik er “ik wil” of “ik zou het fijn vinden dat” voor zet, uiteindelijk komt er zo ongeveer hetzelfde achter te staan.
Ja. Ik had kritischer moeten zijn. Dat geef ik toe. Maar het is ontzettend moeilijk als iemand niet goed nadenkt over keuzes die hij maakt, het tobben met de gevolgen daarvan lange tijd probeert te verbergen. Wat ook lastig is, is dat er lange tijd niks duidelijk was. Wanneer hij daar naar toe gaat. Hoe lang. Daarna gingen ze meteen hierheen. Eerst voor korte tijd, daarna wat langer, dan nog wat langer en dan nog wat langer.
Het is in elk geval goed dat je hulp voor jezelf hebt gezocht al zal het inderdaad wel wat tijd nodig hebben.
Ondertussen is hij nog altijd niet terug. Gisteren heeft hij daar de kinderen afgezet bij de moeder. Dat was geen leuke situatie schreef ie. Daarna is hij wat gaan eten en gaan slapen.
Het is dan ook ongezond en onveilig voor zichzelf en andere weggebruikers om zo lang achter elkaar in de auto te zitten als het niet je beroep is.
Ik snap die kinderen wel, die zijn bang dat ze papa nu niet meer zullen zien, dat was de vorige keer ook zo. Zeker als ze geen besef van tijd hebben. Die van mij zonder etiket had tot zijn 10e of zo ook schakeltijd nodig om om te schakelen van vader naar mij. En die kwam daar elke week en wist zeker dat vader snel weer kwam. Kun je na gaan wat dat op dit moment voor deze kinderen moet zijn. Ik snap wel dat ze niet blij gedag zwaaien.
Ysenda schreef op 13-09-2021 om 09:18:
Het is dan ook ongezond en onveilig voor zichzelf en andere weggebruikers om zo lang achter elkaar in de auto te zitten als het niet je beroep is.
Ik snap die kinderen wel, die zijn bang dat ze papa nu niet meer zullen zien, dat was de vorige keer ook zo. Zeker als ze geen besef van tijd hebben. Die van mij zonder etiket had tot zijn 10e of zo ook schakeltijd nodig om om te schakelen van vader naar mij. En die kwam daar elke week en wist zeker dat vader snel weer kwam. Kun je na gaan wat dat op dit moment voor deze kinderen moet zijn. Ik snap wel dat ze niet blij gedag zwaaien.
Dat is het ook. Voor vrachtwagenchauffeurs, voor wie het hun beroep is, gelden er dan ook strenge regels rondom rijtijden. Die mogen in elk geval niet die hele rit ineens rijden met alleen maar af en toe te tanken. Ook een van mijn bezwaren tegen heel vaak op en neer rijden. Hij rijdt dat zonder kinderen ineens. Stopt alleen om te tanken. Ik vind dat gekkenwerk. Als ik dan hier dingen lees over elke week op en neer rijden, dat is geen haalbare kaart op de lange termijn.
Besef van tijd gaan ze ook niet krijgen als het elke keer maar weer onduidelijk is wanneer ze hem zien, hoe lang dat is, etc.
