De kinderen van mijn vriend
Laat ik met mezelf beginnen.
Ik ben moeder van twee kinderen. Na de geboorte van het tweede kind gescheiden van de vader van mijn kinderen. Die heeft daarna nooit meer omgekeken naar zijn kinderen. Nooit geholpen met de opvoeding, financieel nooit geholpen en heeft nooit meer contact gehad met de kinderen. Mijn kinderen zijn nu pubers en ik vind het enorm vervelend dat ze nooit een vader hebben gehad.
Daarna wel een relatie gehad, maar dat is uiteindelijk fout gelopen, omdat diegene veel verschil maakte tussen zijn kinderen en mijn kinderen. Met mijn kinderen wilde hij nooit eens ergens naar toe, maar als zijn kinderen er waren, dan was hij de hele dag op pad met ze.
Mijn nieuwe vriend heeft twee kinderen. Daarna is zijn vrouw er vandoor gegaan met ‘n ander. Daarna heeft vooral hij voor de kinderen gezorgd. Doordat hij veel tijd en aandacht gaf aan zijn kinderen en hun moeder niet, zijn ze erg gehecht geraakt aan hem.
Sinds ‘n jaar wonen we samen. Door de grote afstand tussen hem en zijn kinderen (nu) ziet hij z’n kinderen vooral in de vakanties. Door corona is dat wel lastig soms.
Het contact tussen hem en mijn kinderen is goed. Hij gaat met de kinderen sporten, helpt ze met hun huiswerk, brengt en haalt ze naar school, vriendjes, vriendinnetjes, etc als dat nodig is. Voorheen kon ik me financieel weinig veroorloven, maar nu gaan we ook regelmatig naar de bioscoop, kermis, weekendje weg, etc.
Het enige waar we ruzie over hebben is over zijn kinderen.
Soms wil hij een cadeautje voor ze kopen. Dan is het winkel in, winkel uit en meer dan ‘n uur rondkijken. Dat heeft al een paar keer geleid tot ruzie. Hij wil dan iets kopen wat ze echt leuk vinden, terwijl het volgens mij vooral om het idee gaat. Tijdens de laatste ruzie heeft ‘ie gezegd dat ‘ie voortaan wel in z’n eentje gaat om iets te kopen als ik er toch het geduld niet voor heb.
En wat ook voor ruzie zorgt is dat hij er hier soms met zijn hoofd totaal niet bij is. Zijn kinderen missen hem heel erg. Als hij met ze belt, is het voor hem ook bijna onmogelijk om een normaal gesprek te voeren met zijn kinderen. Ze huilen alleen maar dat ze hem missen, vragen wanneer hij weer komt, of ze naar hem mogen komen, etc. Ook zijn ex voert de emotionele druk flink op met dingen als dat de kinderen erg te lijden hebben dat ze hem niet zo vaak meer zien, dat de kinderen altijd naar hem vragen, etc.
Hij is dan soms dagen depressief. Valt moeilijk in slaap, is vroeg wakker, zit dan met glazige ogen wat voor zich uit te staren, is vergeetachtiger, etc. Hij is dan niet chagrijnig of zo, maar eerder geestelijk afwezig. Ik herken ‘m dan niet meer terug. Hij is over het algemeen erg vrolijk, sociaal, positief ingesteld, maar zo gauw als het over zijn kinderen gaat, verandert hij in een emotioneel wrak.
Ik vind dat niet leuk om hem zo te zien. Snap ook niet zo goed dat hij dit niet vooraf heeft bedacht dat zijn kinderen hem zouden gaan missen en hij zijn kinderen. Dit heeft al een aantal keren tot ruzie geleid. Als ik hem zo zie, dan wekt dat flinke irritatie bij mij op. Ook deze discussie heeft ‘ie op dezelfde manier afgesloten als die discussie over die cadeaus. Hij praat amper nog over zijn kinderen.
Ik voel me nu aardig buitengesloten voor wat betreft zijn kinderen. Hij zegt dat ik het daar zelf ‘n beetje naar gemaakt hebt.
Heeft er iemand tips? Ik ben bang dat er vaker ruzie komt, dat hij uiteindelijk voor zijn kinderen kiest of dat hij echt in een depressie komt.
BlueHeart schreef op 11-09-2021 om 19:05:
[..]
Ik dacht dat je een relatie met de man had? Dit klinkt alsof je hem totaal niet kent. Tis een volwassen man die voor jou ook gewoon een leven had en kennelijk nog succesvol ook. Hoop je dat ie met hangende pootjes terug komt of wat?
Ik vraag me soms wel af of ik hem ken. Heb wel de indruk dat zolang hij zich ergens op kan focussen, het wel goed gaat. Dat was voorheen bv. zijn zaak. Maar die is grotendeels verkocht.
Leven daar was na de scheiding de tijd met de kinderen zo ongeveer 24/7 bij de kinderen zitten en als ze er niet waren, meteen de auto pakken of het vliegtuig en wegwezen daar.
Ik hoop dat hij de juiste beslissing maakt. Op hangende pootjes terugkomen niet. Waarom? Om er daarna na een paar maanden achter te komen dat hij zijn kinderen weer heel erg mist en zijn kinderen hem.
Dat is nu wat ik bedoel met leren van fouten. Ik heb er te lichtzinnig over gedacht. Dat gebeurt me geen tweede keer.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 19:10:
[..]
Ik vraag me soms wel af of ik hem ken. Heb wel de indruk dat zolang hij zich ergens op kan focussen, het wel goed gaat. Dat was voorheen bv. zijn zaak. Maar die is grotendeels verkocht.
Leven daar was na de scheiding de tijd met de kinderen zo ongeveer 24/7 bij de kinderen zitten en als ze er niet waren, meteen de auto pakken of het vliegtuig en wegwezen daar.
Ik hoop dat hij de juiste beslissing maakt. Op hangende pootjes terugkomen niet. Waarom? Om er daarna na een paar maanden achter te komen dat hij zijn kinderen weer heel erg mist en zijn kinderen hem.
Dat is nu wat ik bedoel met leren van fouten. Ik heb er te lichtzinnig over gedacht. Dat gebeurt me geen tweede keer.
Goed iig dat je je eigen aandeel ook ziet.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 19:10:
[..]
Ik vraag me soms wel af of ik hem ken.
Dat is gewoon heel moeilijk in een jaar tijd. Dan zijn de meeste mensen net de eerste verliefdheid voorbij in plaats van al in gezinsvorm te hebben samengewoond.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 17:05:
[..]
Nee. Ik vind het lastig omdat het een geweldige relatie was. Totdat het onderwerp "zijn kinderen" begon te overheersen.
Het is natuurlijk lastig om een relatie te verbreken maar tussen jullie kan het alleen blijven bestaan als je ermee om kunt gaan dat hij zijn kinderen zo vaak bezoekt en ze ook tijdens langere vakanties bij jullie zijn. Als je dat niet ziet zitten, dan zal het niet werken.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 17:43:
[..]
Ik ging er wel vanuit dat een volwassen iemand hier vooraf goed over nagedacht heeft. Dat blijkt dus niet zo te zijn.
Ik zou zelf ook begrip hebben als mijn partner er moeite mee zou hebben als mijn kinderen zich vaak extreem vervelend gedragen. Dat heeft hij niet. Als zijn kinderen het maar naar hun zin hebben, de rest interesseert hem niet veel.
Ik kan me goed voorstellen dat hij graag wil dat ze het naar hun zin hebben, zeker nadat hij ze een hele tijd niet gezien heeft. Dat hij dan wellicht minder consequent geweest is dan gewoonlijk.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 18:50:
[..]
Kleine kinderen snappen dat verschil niet echt, denk ik. Zeker niet als ze wat achterop zijn geraakt, zoals hier het geval is.
Ik ben gewoon eerlijk over hun gedrag. Dat is niet goed. Ik word altijd niet goed van hoe mensen (ook bezoek hier) wangedrag (want daar hebben we het over) grappig vinden of er zelfs over gaan zitten lachen.
Een keer zat een van hen hier bijvoorbeeld bij (vrouwelijk) bezoek in de borsten te bijten. En daarna probeerde ze dat de hele tijd weer. Daar lijkt me helemaal niks grappigs aan bijvoorbeeld.
Dat ze geen goed gedrag vertonen geloof ik best, maar uit de manier waarop je over die kinderen praat is zo duidelijk af te leiden dat je ze verschrikkelijk vindt, ik heb je werkelijk nog niets positiefs over ze horen zeggen. En dan kun je jezelf eerlijk noemen, ik vind het behoorlijk onbeschoft om zo hier over een stel kinderen (nogmaals het zijn nog kleine kinderen hè) te schrijven (en dat keer op keer op keer). Als ik zou merken dat iemand zo over mijn kinderen zou praten of schrijven hoef ik diegene nooit meer te zien.
Je kunt vervelend gedrag ook op een veel nettere en liefdevollere manier benoemen. Ben je nog steeds eerlijk, maar kom je een heel stuk sympathieker over. Wellicht is dat nu ook de reden dat je vriend is gestopt met je te communiceren....
Maki schreef op 11-09-2021 om 19:41:
[..]
Dat ze geen goed gedrag vertonen geloof ik best, maar uit de manier waarop je over die kinderen praat is zo duidelijk af te leiden dat je ze verschrikkelijk vindt, ik heb je werkelijk nog niets positiefs over ze horen zeggen. En dan kun je jezelf eerlijk noemen, ik vind het behoorlijk onbeschoft om zo hier over een stel kinderen (nogmaals het zijn nog kleine kinderen hè) te schrijven (en dat keer op keer op keer). Als ik zou merken dat iemand zo over mijn kinderen zou praten of schrijven hoef ik diegene nooit meer te zien.
Je kunt vervelend gedrag ook op een veel nettere en liefdevollere manier benoemen. Ben je nog steeds eerlijk, maar kom je een heel stuk sympathieker over. Wellicht is dat nu ook de reden dat je vriend is gestopt met je te communiceren....
Daar verschillen we dan van mening over. Het gaat niet over onschuldige kattenkwaad, maar om vervelend gedrag. Naar elkaar, maar ook naar anderen.
Misschien ben ik nog wat van de oude stijl. Vroeger was bepaald gedrag gewoon vervelend. Nu moet het allemaal maar onschuldig en lollig gevonden worden.
dan schreef op 11-09-2021 om 19:23:
[..]
Ik kan me goed voorstellen dat hij graag wil dat ze het naar hun zin hebben, zeker nadat hij ze een hele tijd niet gezien heeft. Dat hij dan wellicht minder consequent geweest is dan gewoonlijk.
Dat bedoelde ik er niet zo zeer mee. Meer dan al het andere hem niet interesseert. Hoe ik me erbij voel, dat interesseert hem niet. En ook alle andere dingen stelt 'ie uit of schuift 'ie aan de kant.
Amaranth schreef op 11-09-2021 om 19:16:
[..]
Dat is gewoon heel moeilijk in een jaar tijd. Dan zijn de meeste mensen net de eerste verliefdheid voorbij in plaats van al in gezinsvorm te hebben samengewoond.
Ja, iemand echt leren kennen, daar is toch wat meer tijd voor nodig.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 19:50:
[..]
Daar verschillen we dan van mening over. Het gaat niet over onschuldige kattenkwaad, maar om vervelend gedrag. Naar elkaar, maar ook naar anderen.
Misschien ben ik nog wat van de oude stijl. Vroeger was bepaald gedrag gewoon vervelend. Nu moet het allemaal maar onschuldig en lollig gevonden worden.
Nee, het zal in dit geval geen vervelend gedrag zijn maar een schreeuw om hulp.
Ik mis denk ik bezorgdheid en compassie in jouw berichten.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 19:50:
[..]
Daar verschillen we dan van mening over. Het gaat niet over onschuldige kattenkwaad, maar om vervelend gedrag. Naar elkaar, maar ook naar anderen.
Misschien ben ik nog wat van de oude stijl. Vroeger was bepaald gedrag gewoon vervelend. Nu moet het allemaal maar onschuldig en lollig gevonden worden.
Heb je gelezen wat ik schreef?
En zo ja heb je er iets van begrepen?
Ik heb het nooit over onschuldig en lollig gehad.
Verder stop ik ermee, want of je wilt het niet begrijpen, of dit is een heel Noors verhaal. In beide gevallen niet waard om nog energie in te steken.
Amaranth schreef op 11-09-2021 om 19:54:
[..]
Nee, het zal in dit geval geen vervelend gedrag zijn maar een schreeuw om hulp.
Ik mis denk ik bezorgdheid en compassie in jouw berichten.
Dat weet ik niet. Ik vind het gedrag behoorlijk extreem. En ook ver over de grens van wat de eerste keer misschien grappig is.
Het heeft ook effect op alles. Rustig eten, tv kijken, bezoek ontvangen, dat komt er allemaal niet van.
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:00:
[..]
Dat weet ik niet. Ik vind het gedrag behoorlijk extreem. En ook ver over de grens van wat de eerste keer misschien grappig is.
Het heeft ook effect op alles. Rustig eten, tv kijken, bezoek ontvangen, dat komt er allemaal niet van.
Deze kinderen hebben een diagnose toch? Ik vermoed ASS als ik op jouw berichten afgaat.
Lees er eens iets over zou ik zeggen en doe niet alles af met: vroeger kregen die kinderen gewoon een pak slaag.
Ook al doet het voor je huidige relatie niks meer, dan kun je voor jezelf misschien wat inzichten opdoen.
Maki schreef op 11-09-2021 om 19:57:
[..]
Heb je gelezen wat ik schreef?
En zo ja heb je er iets van begrepen?
Ik heb het nooit over onschuldig en lollig gehad.
Verder stop ik ermee, want of je wilt het niet begrijpen, of dit is een heel Noors verhaal. In beide gevallen niet waard om nog energie in te steken.
Ja, heb het gelezen. Ik beschrijf het gedrag van de kinderen. Jij trekt daar de conclusie uit dat dat erg onrespectvol is.
Geen idee hoe ik het anders moet formuleren.
"De vriendin van mijn broer was op bezoek. De oudste beet in haar borsten. Haha, de deugniet. Toen de vader zei dat ze dat niet mag, deed ze het daarna gewoon weer. Volhoudertje hoor, laat zich niet zomaar de les lezen. En toen na de zoveelste keer ook de vriendin van mijn broer netjes aangaf dat ze dat niet moet doen, deed ze het toch gewoon weer toen de vader even naar de keuken was. Slimme meid, had door dat haar vader even niet keek en greep haar kans. En ze laat zich ook niet ringeloren door de vriendin van mijn broer. Sowieso, waar maakt die zich druk om als er voortdurend in haar borsten wordt gebeten? Het zijn maar kinderen. Meer dan terecht dat ze zich daar niks van aantrekt".
"Vrienden waren met hun kind op bezoek. Dat kind keek even naar het speelgoed van de jongste. Die schreeuwde daarop de hele buurt bij elkaar. Complimentje, jouw speelgoed dat is van jouw. Hoe halen andere kinderen het in hun hoofd om daar maar naar te kijken. Hebben hun ouders hen niet geleerd dat ze niet naar het speelgoed van andere kinderen moeten kijken. Da's vragen om problemen en als 6-jarige moet je je dan vooral niet laten doen. Knap van d'r dat ze alleen de boel bij elkaar heeft geschreeuwd en niet heeft geslagen of gebeten"
Zoiets?
A12345 schreef op 11-09-2021 om 20:00:
[..]
Dat weet ik niet. Ik vind het gedrag behoorlijk extreem. En ook ver over de grens van wat de eerste keer misschien grappig is.
Het heeft ook effect op alles. Rustig eten, tv kijken, bezoek ontvangen, dat komt er allemaal niet van.
Nou wees blij dat je er nu vanaf bent en door met je leven. Ik snap gewoon niet dat je nog steeds bezig met die kinderen en hun gedrag. Dit leidt allemaal nergens toe. Je bent ervan af, wat die kindjes wel of niet doen maakt niks meer uit want je hoeft er niet meer mee te dealen. Hoe gaat het eigenlijk met je eigen kinderen? Ik neem aan dat ze nu wel weten dat er wat aan de hand is.
