Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Doorverwijzen
Huisartsen kunnen wel doorverwijzen naar bureau jeugdzorg maar ze doen het niet.
http://www.sozio.nl/gronings-onderzoek-huisarts-en-bureau-jeugdzorg-verwijzen-anders-door/1025002
Ze sturen kinderen en ouders door naar medische deskundigen. Je kunt zelf naar bureau jeugdzorg gaan als je dat wenst.
Kinderarts
Heel goed Fiorucci.
Omdat een kinderarts met name ook somatische problemen behandelt denk ik dat de huisarts nog steeds naar een kinderarts kan verwijzen. Voor de verstandigen onder ons wordt dat dan de route als je kind iets mankeert, ook als je daar liever een gespecialiseerde, liefst vrijgevestigde, kinderpsychiater voor zou willen inschakelen. Maar het is de best mogelijke keus om dan niet afhankelijk te zijn van rommelzorg of wachtlijsten.
Annej ot
De verwijzing van de huisarts naar GGZ raakte zoek...en toen ik hoorde dat de intake telefonisch gedaan wordt, op een voor mij onverwacht ogenblik, was ik er klaar mee. Want daarna wordt je kind besproken in een team, en mag je komen opdraven om aan te horen wat het team besloten heeft wat er komt kwa hulp. Ik heb er een nacht van wakker gelegen, ik had zo sterk het gevoel dat ik dan alle controle kwijt zou zijn. Dus weer naar de huisarts, en een verwijzing gevraagd naar een kinderarts die ik al kende, zij was inmiddels een eigen praktijk begonnen en gespecialiseerd in kinderen met leer en/of gedragsproblemen. De huisarts was het hier helemaal mee eens, en later bleek ook dat voor deze kinderarts geen verwijzing nodig is. Binnen een maand konden we terecht....
Tja fiorucci
Je vraagt je weleens af of die teams wel altijd zinvol zijn. Dat is een verschijnsel geweest in de jaren 70 en 80 om met behandelteams te gaan werken, maar dat is niet altijd van toegevoegde waarde want hoe meer mensen zich er mee gaan bemoeien hoe minder jij er als ouder zelf aan te pas komt. Daar valt misschien ook nog winst/bezuiniging te behalen.
Hema
Het lijkt me zinloos om de Hema te boycotten. Ik wist het niet, van de invoering van de meldcode, maar las het dit weekend in een uitvoerig artikel in onze krant (NRC). Er zijn volgens dit artikel tientallen (misschien wel honderden) aanbieders van zo'n cursus meldcode voor het onderwijs. De Hema is er slechts een van. Die aanbieders springen gewoon in een commmercieel gat. Het gaat uiteindelijk om de invoering van de verplichte melding in het onderwijs: dat lijkt mij nou ook helemaal geen goede zaak en ik schrok er ook van. Inderdaad, dat gaat eens sfeer van wantrouwen en achterdocht creeren op scholen.
Meldcode verplicht
http://www.huiselijkgeweld.nl/doc/beleid/verplichte_meldcode_hg_km_dmo_2875562_tcm21_176096.pdf
Niet het melden is verplicht, het hebben van een meldcode is verplicht, een stappenplan wat te doen bij een niet pluis gevoel, bij signalen van kindermishandeling.
http://fpblog.nl/2012/12/11/de-meldcode/
Wat de NFI-psycholoog Henri Otgaar beschrijft daarover.
Het effect is wantrouwen, valse positieven en valse negatieven.
Het juist interpreteren van signalen is echter het werk van deskundigen en niet van leken. Alleen in de kleine lettertjes wordt gewaarschuwd dat een signaal volkomen onschuldig kan zijn. Bij autisme heb je altijd kans op een vals positieve uitslag. Daarnaast is de lijst zo geformuleerd dat het aanwezig zijn van een signaal maar ook het afwezig zijn van een signaal, sluitend dus, tot vermoedens lijdt.
Stenna, ik snap wel wat je bedoelt, maar...
Toch vind ik ook de persoonlijke ervaringen waardevol, omdat die ons zo goed laten zien waar het nou mis gaat.
Allereerst helpt ons dat om ouders die het moeilijk hebben beter te benaderen en om zelf van de "waar rook is, is vuur" denkwijze af te komen. Aan de andere kant zijn die persoonlijke ervaringen noodzakelijk om te kunnen denken over veranderingen. En als wij op OO dat niet doen, wie dan wel?
Dat die persoonlijke bijdragen af en toe overdreven overkomen op iemand die het zelf nooit heeft meegemaakt, vind ik niet raar. Hoe kun je zo'n heftige ervaring evenwichtig en zakelijk weergeven? Dat lijkt me teveel gevraagd van de gemiddelde mens. Het lijkt mij beter te accepteren dat die heftige gevoelens er zijn en de discussie gewoon te blijven voeren, in plaats van die maar weer onder het tapijt te schuiven. Dat gebeurt namelijk al teveel. Als niemand er meer over durft te praten omdat heftige gevoelens taboe zijn, verandert er nooit iets. En het is belangrijk genoeg, want als dit je treft vallen de meeste andere zaken die op OO besproken worden opeens in het niet.
Cqcq - zorgenkinderen
Ik zou Zorgenkinderen niet afschaffen. Natuurlijk is er overlap, met name met ouders en school. Maar de sfeer is er anders. Het is een "veilige plek", waar het geven van advies en steun in het algemeen belangrijker is dan het scoren van je punt.
Ik zou het niet fijn vinden als dat werd afgeschaft, zodat je er opeens commentaar krijgt als "Jij bent veel te overbezorgd", of "jij voedt hem vast verkeerd op". Enigszins gechargeerd, maar je snapt hem wel.
Bedankt evalyn
Bedankt Evalyn,
Voor de scherpe verwoording. Ik lees nog wel mee maar reageer niet meer altijd, omdat het reageren mij soms goed doet, maar soms ook terugtrekt in een gebeurtenis die mijn gehele gezin ernstig heeft getraumatiseerd. Het onbegrip (of de irritatie dat je het er over wilt hebben) draagt daar zeker aan bij.
Het is exact hoe je schrijft: als je hiermee te maken krijgt vallen andere probleempjes in het niet.
Geplaatst
http://www.ouders.nl/mdiv2013-jeugdzorg-oproep.htm
Goed stuk Justine. Hopelijk doet het mee in de beslissingen over het vormgeven van de zorg.
En nog een geweldig aantal organisaties die mee ondertekent.
Mammoettanker
En dat is natuurlijk wat Margriet terecht zegt: als het makkelijk was, dan was het al goed gekomen met de hulp aan kinderen door jeugdzorg en instellingen. Dus verwacht niet dat er op korte termijn positieve resultaten zijn. Die moeten komen van de mensen zelf, ieder op zijn plek, ouders en hulpverleners.
De jeugdhulpverlener is ook gewoon een soort mammoettanker die met veel inspanning een stukje van koers verandert.
Oeps
Ik bedoelde 'jeugdhulpverlening' maar misschien is het wel een freudiaanse verschrijving om 'jeugdhulpverlener' neer te zetten in plaats daarvan.
Ja,
goed stuk, en mooi dat zoveel organisaties meetekenen! Nou maar hopen dat "de macht" het ook leest. Het wordt toch hopelijk ook naar de relevante Kamerleden gestuurd?
Evanlyn
Heftige gevoelens mogen er zijn, persoonlijke ervaringen ook maar wat nu juist mis gaat is op die basis een discussie te willen voeren. Dat werkt niet blijkt hier. Bovendien is het ook geen basis waaruit je verder komt. De brief vind ik meer helpend.
Annej
Ben het zomaar met je eens!
Wel jammer anne
Vind ik je kritiek op Fay over het feit dat zij niet solidair is en zich onschendbaar acht. Misschien moet je het iets meer waarderen dat zij hier reageert, zonder weer een steek onder water te willen geven.
Ik ben het met haar eens dat Justine dat stukje zou kunnen weglaten in haar reactie. Als je kritisch bent kun je nog steeds wel solidair zijn met iemand. Dat bijt elkaar niet perse. Bovendien geef je invulling aan iets waarvan je helemaal niet weet of dat zo is...
Inderdaad
Net als Fay en Margriet: ik blijf het erg jammer vinden dat mensen als niet solidair of naief worden weggezet omdat ze kritiek op de vorm en toon hebben. Terwijl ze (of ik, laat ik het bij mezelf houden) wel degelijk solidair zijn met de inhoud of het protest an sich. Jammer dat ook Justine dat min of meer stelt. Ik vind het erg goed dat er vanuit een ouderorganisatie een stem komt over jeugdzorg (dat heb ik ook al eerder aangegeven in deze draad), zie wel degelijk dat er iets mis is met Jeugdzorg en ben geschrokken van die meldcode voor scholen. Maar ik ben niet kritiekloos, sorry.
Margriet
Integendeel, je kan alleen maar vanuit die persoonlijke ervarigen een discussie voeren. Als die er niet waren, dan was er ook geen probleem.
Dat de toon onderling af en toe wat scherp wordt, tja...dat verwijt kun je de pleitbezorgers van beide kanten hier maken. Het is ook een heftig onderwerp. Ik denk dus dat je aanvallen op elkaar (waar beide zijden zich schuldig aan maken) moet scheiden van het vertellen van persoonlijke ervaringen.
Trouw een ideaal plaatje van mark bent
Ik neem het artikel even over van Trouw, want het geeft een aardig inzicht in hoe het zou kunnen (Denemarken). Daar zijn maatschappelijk werkenden de spil.
Jeugdhulp kan zonder dwang
MARK BENT, RAAD VAN BESTUUR SPIRIT, JEUGD- EN OPVOEDHULP − 07/05/13, 00:00
Er zijn maar weinig landen ter wereld waar in de jeugdzorg zoveel dwangmaatregelen worden toegepast en waar zoveel kinderen worden opgesloten als in Nederland. Wanneer er in Nederland ernstige problemen zijn bij opvoeden en opgroeien, dan kunnen dwangmaatregelen worden toegepast. Bijvoorbeeld kinderen onder toezicht stellen van de staat door de inzet van gezinsvoogden. Of kinderen opnemen in gesloten instellingen, zoals Jeugdzorg-plus instellingen en justitiële jeugdinrichtingen. Het argument voor deze dwangmaatregelen ligt meestal in het feit dat de veiligheid in het geding is; de veiligheid voor het kind of de veiligheid voor de maatschappij.
Wanneer wij als professional kijken naar de ouders en kinderen die dit betreft, dan zien we vooral onmacht. Onmacht in het opvoeden en onmacht om het leven op een normale manier vorm te geven. Ons antwoord op deze onmacht is het inzetten van dwangmaatregelen in combinatie met hulp. Wij vragen ons ernstig af of dit wel een passende combinatie is.
Wat in het klein niet werkt, werkt in het groot (stelselbreed) ook niet. Dat zie je terug in het averechts effect dat dwangmaatregelen en het dreigen hiermee hebben. Uit angst voor dwangmaatregelen wenden ouders die hulp nodig hebben zich niet vrijwillig tot de hulpverleners en blijven ze argwanend bij opgelegde hulp.
Kan dit ook anders? Menslievender en effectiever? Het antwoord is eenvoudig en te vinden op enkele honderden kilometers van Nederland. In Denemarken helpt men precies dezelfde ouders en kinderen met precies dezelfde problemen, zonder gedwongen maatregelen. De jeugdhulp valt er sinds 2007 onder de gemeenten. Bij problemen bij opgroeien en opvoeden bieden maatschappelijk werkers van de gemeenten hulp. De veiligheid van kinderen wordt met hetzelfde instrument als in Nederland in kaart gebracht. Echter, het systeem is gebaseerd op waarden als vertrouwen en gelijkwaardigheid.
De maatschappelijk werkers kunnen in ingewikkelde situaties meer gespecialiseerde organisaties inschakelen. Voor uithuisplaatsingen zijn er pleeggezinnen en een beperkt aantal leefgroepen. In slechts een klein aantal (8 procent) van alle uithuisplaatsingen is er sprake van onvrijwillige uithuisplaatsing. Een gemeentelijke commissie, bestaande uit twee psychologen, een rechter en twee lokale politici, besluit over de gedwongen uithuisplaatsingen. Vijf mensen. Geen Raad voor de Kinderbescherming, geen gezinsvoogden, geen kinderrechters. In deze gevallen betreft het meestal ouders met een verstandelijke beperking of zware drugsverslaving.
Jongeren die een delict hebben gepleegd of zeer ernstige problemen hebben, worden in open instellingen met intensieve begeleiding geplaatst. Weglopen kan. De groepsleider loopt net zo lang met de jongere mee naar buiten tot hij het opgeeft. En het werkt!
Na intensieve menslievende begeleiding bereikt men goede resultaten met deze jongeren en hun ouders. Maar liefst 75 procent slaagt erin om weer een goede plek te vinden in de maatschappij.
De nieuwe jeugdwet is in Nederland aanstaande. Ook hier gaat de jeugdhulp over naar de gemeenten. Dit is het moment om ook het dwanggedeelte ter discussie te stellen. Met als bijkomend voordeel: de gehele bezuiniging op jeugdhulp kan worden opgevangen zonder kwaliteitsverlies. Met bovenal een effectievere én menslievende benadering.
Hulp en dwang
Heldere tekst Tsjor. Fijn dat de sector nou zelf ook eens een andere richting aangeeft.
Zou Denemarken dan niet getroffen zijn door die kindermoorden zoals hier of in Engeland? Of heeft dat er niets mee te maken?
Het roept bij mij wel vragen op. Is het echt zo in Denemarken als ze beschrijven? Maar 8% van de kinderen die UHP zijn zonder instemming van de ouders? Hoe zijn de cijfers wat betreft OTS en UHP?
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/42/400.html
Dit is een verslag van een bezoek aan Denemarken. Daar zitten in het hele systeem maatschappelijk werkenden, ook op scholen en consultatiebureaus. Moet je daar eerst langs een maatschappelijk werker voor je naar de ggz mag? Ook is er een transitie geweest in 2007 waarna de zware maatregelen eerst alleen maar meer werden, maar inmiddels is dat wat naar de achtergrond?
Ik zou hier graag cijfers zien, want het verhaal van Spirit is mooi maar is dit de werkelijkheid in Denemarken of een constructie van wens en werkelijkheid?
Goed teken
Ik weet niet wat Spirit is (een belangenorganisatie?) maar het lijkt mij wel een heel positief teken dat een grote krant als Trouw aan dit onderwerp aandacht besteed, en iets heel kritisch plaatst. Blijkbaar is er toch wel wat gaande, in de bewustwording over hoe onze Jeugdzorg functioneert.
Spirit
Spirit is een jeugdzorg organisatie voor alle soorten hulp, spoedhulp, pleegzorgbegeleiding, opvoedcursussen.
http://www.spirit.nl/
Ik weet niet waarom er juist van deze organisatie een ander idee komt. Kan ook zijn dat ze bang zijn dat de gemeente andere organisaties uitkiest voor gemeentelijke jeugdzorg.
Dwang helpt niet integendeel, dat idee vind ik goed centraal staan, maar dat wil niet zeggen dat je daar zomaar vanaf bent. Er zijn heel wat mensen getraind in het idee dat dwang wel helpt.
Gefeliciteerd
Mooi initiatief Justine en fijn dat er zoveel handtekeningen onder zijn gekomen.
Groet,
Miriam Lavell
Reactie op het nji
http://www.nji.nl/eCache/DEF/1/48/227.html
Op de website van het Nederlands Jeugd Instituut staat een goede samenvatting van de oproep.
"Door de nadruk op preventie en vroegsignalering vreest Ouders Online dat uiteindelijk een grotere groep ouders te maken krijgt met vormen van controle en dwang. Ouders en kinderen hebben op het juiste moment de juiste zorg nodig, aldus de redactie, zo licht of zo zwaar als nodig is."
Als dat begrepen wordt uit de brief van OOL dan ben ik zeer tevreden. In elk geval heb ik nu zelf ook meer tekst over de oplossingsrichting. Als hulpvragende ouder wil ik hulp voor mijn kind dat tijdig is en direct passend in zwaarte en dat kan het beste beoordeeld worden door een academisch zwaargewicht. Dat is al moeilijk genoeg, denk ik er dan bij, weggevaagd als we zijn door een 3e lijns gespecialiseerde instelling.
Spijtig anne
Anne: Ik weet niet waarom er juist van deze organisatie een ander idee komt. Kan ook zijn dat ze bang zijn dat de gemeente andere organisaties uitkiest voor gemeentelijke jeugdzorg.""
Het kan toch niet zijn dat jeugdzorg zelf kritisch is lees ik hieruit. Zeer, zeer jammer deze achterdocht....
Evanlyn
"Integendeel, je kan alleen maar vanuit die persoonlijke ervarigen een discussie voeren. Als die er niet waren, dan was er ook geen probleem."
Persoonlijke ervaringen zijn er op meerdere vlakken. Dat dit een ouderforum is zegt niet dat je altijd die persoonlijke ervaring moet hebben. Je kunt ook een mening vanuit een andere hoek over iets hebben. Persoonlijke ervaringen zijn deels emotie en beleving. Daarom moet je juist af en toe boven iets kunnen gaan hangen. Ik merk dat dat hier moeizaam gaat.....
Annej
Helaas helpt drang en dwang wel....
http://www.nji.nl/eCache/DEF/37/990.cmVjb3JkbnI9NDkw.html
Het zegt niet dat je het altijd moet inzetten, maar soms lukt het niet meer anders... Helaas.....
Dwang en drang
Zou het niet zo zijn dat als er tijdige en voldoende deskundige hulp voorhanden was geweest in het voortraject dat je mogelijk minder te maken had gekregen met zorgmijdende mensen die je dan als de zaak uit de hand loopt maar gaat dwingen?
80% Allochtonen wordt ik ook niet vrolijker van. Een deel zal te maken hebben met onbegrip van hulpverleners voor hun voedingsgewoonten, taal en cultuur wat de samenwerking niet zal bevorderen. Het kan toch niet zo zijn dat je op grond van het allochtoon zijn meer kans maakt op ingrijpen van de overheid?
En verder denk ik dat je geen appels met peren moet vergelijken. Het dwingen van ouders die hulp vragen voor hun kind of met maatschappelijke problemen is de achterdeur uit. Of je biedt goede hulp of je vertelt dat je niets te bieden hebt en dat ze het zelf moeten oplossen. Als de hulp niet snel genoeg op jou voorwaarden geaccepteerd wordt is het op dit moment veel te makkelijk om de hulp gedwongen voort te zetten. Terwijl er goede redenen kunnen zijn in een gezin om zelf te bepalen welke hulp wanneer geschikt is en het door de strot van een gezin dwingen van hulp kan een gezin ook het laatste duwtje geven.
Dat is de vig, margriet
Een deel van de VIG is drang (niet zozeer dwang) door te dreigen met stopzetten van uitkeringen etc. Maar het andere deel is dit: 'Elk gezin krijgt een coach toegewezen die gedurende maximaal zes maanden 24 uur per dag en zeven dagen per week beschikbaar is. De coach werkt gefaseerd en verleent hulp op zeven leefgebieden: opvoeding, veiligheid, huisvesting, administratie, gezondheid, overlast en scholing/werk. In eerste instantie neemt de coach de regie over in het gezin. Vervolgens leert hij het gezin om gaandeweg steeds meer zelf te gaan doen. Aan het eind draagt hij het gezin over aan een andere hulpverlener, die vrijwillige hulp biedt.'
Een coach die gedurende 6 maanden 24 uur per dag 7 dagen per week beschikbaar is in het gezin. En voor zover ik het weet uit de ervaring van zo'n coach is dat ook echt heel konkrete hulp, bijvoorbeeld samen met vader en zoon een wand op de zolderkamer timmeren, zodat er twee aparte slaapkamers komen voor de kinderen. En vader en zoon leren dat het helpt om d ehanden uit de mouwen te steken. Het gaat dan ook konkreet om meetimmeren etc.
Niet de drang is de sleutel tot succes, maar die daad, dat meedoen, dat konkrete oplossen. Dt is ook wat ouders graag zien. Niet handen op d erug, kijken, signaleren, rapporteren en dan gaan vergaderen in een grote groep, waarbij de een nog meer weet dan de ander. Maar aanpakken.
Overigens is deze aanpak overgenomen volgens deze formule in andere gemeentes, om vervolgens een zachte dood te sterven: onderbrengen bij bijvoorbeeld maatschappelijk werk, waar dan weer volgens de regeltjes gewerkt moet worden. Einde project.
Tsjor
Inderdaad
Bedankt voor je uitleg Tsjor. In elk geval weten we nyu wel wat wel helpt en dat is concreet handen uit de mouwen steken bij ouders. Dat is inderdaad heel wat anders dan op de vingers gaan staan kijken hoe het, zonder deskundige hulp en steun, nog steeds niet lukt.
En daarmee wil ik heus niet goedpraten dat het de ouders zijn die er niets van bakken om wat voor reden dan ook. Maar ik vind wel dat er veel realistische gekeken moet worden naar concrete hulp voor ouders. Signalering is geen hulp. Dwang en drang is ook een zwaktebod.
