Brief van ouders online over de nieuwe ontwikkelingen rond de zorg voor jeugd-- lees even mee!
Beste ouders,
Ouders Online heeft samen met een ouder een brief geschreven die we willen presenteren op de bijeenkomst van Jeugdpoort as dinsdag. Dat is een bijeenkomst van iedereen die ertoe doet als het gaat om jeugdbeleid (ministers, staatssecr. en het hele veld van jeugdzorg). Sinds kort willen ze daar ook oudersvertegenwoordigingen bij hebben.
Nu is Ouders Online formeel geen ouderbelangenorganisatie, maar aangezien die er ook vrijwel niet zijn, hebben we toch maar de handschoen opgepakt.
Let op: dit gaat over de nieuwe jeugdwet, die 2015 moet ingaan. Er wordt nu al van alles geregeld en beslist. De kranten schrijven er weinig over, maar ook voor gewone ouders gaat het enorme gevolgen hebben.
We willen jullie graag informeren. Dit is de brief die we daar gaan aanbieden. Volgende week komt hij ook op Ouders Online (www.ouders.nl), hopelijk ondertekend door zoveel mogelijk ouderclubs.
Graag jullie reactie!
Justine Pardoen (hoofdredactie Ouders Online)
-------------------------------------------
Geachte dames en heren,
Is het in het belang van ouders en hun kinderen dat er meer geld geïnvesteerd wordt in de jeugdzorg, en al of niet in preventie en vroegsignalering?
Misschien is het in het belang van ouders dat geprobeerd wordt juist met minder budget een betere inzet van de zorg na te streven, en te onderzoeken hoe je dat dan bereikt. In onze ogen kan dat namelijk wel, onder één belangrijke voorwaarde: dat wordt ingezet op een goede selectie ‘aan de poort’, dat wil zeggen met inzet van universitair geschoolde professionals. Dan kan, zo is onze overtuiging, de zorg voor jeugd toe met minder geld, terwijl de relatie met ouders verbetert.
Om een voorbeeld te noemen. In de jeugdhulpverlening zijn veel jongeren met psychiatrische problematiek. Zulke kinderen belasten de draagkracht van een gezin enorm. Bovendien gaat het vaak om psychiatrische ziekten met een erfelijke component, waardoor ouders ook psychische problemen kunnen hebben. Daar moet bij de beoordeling van de benodigde ondersteuning en zorg rekening mee worden gehouden. Deze beoordeling vraagt nogal wat van een jeugdprofessional. In de praktijk zien we het dan ook vaak fout gaan: de relatie tussen hulpverlening en ouders is in veel gevallen ronduit slecht, waardoor verkeerde beslissingen genomen worden, oneigenlijke machtstrijd gevoerd wordt, en de kinderen om wie het gaat, uiteindelijk niet voldoende geholpen worden. Wanneer een uithuisplaatsing volgt, wat door jeugdzorg vaak als enige redmiddel gezien wordt, raken kinderen én ouders zwaar getraumatiseerd.
In de praktijk blijkt dat de gemiddeld HBO-opgeleide jeugdzorgmedewerker niet over de juiste vaardigheden beschikt voor deze subtiele, en moeilijke processen van inschatten, oordelen, beslissen en begeleiden. Maar ook in andere gevallen zien we dat ouders ontevreden zijn over de bejegening, en krijgen kinderen niet wat ze nodig hebben. Het is juist zo vreselijk belangrijk dat ouders en jeugdhulpverlening kunnen samenwerken, zoveel mogelijk in harmonie, elkaar ondersteunend en aanvullend, en in alle transparantie. Maar dit lijkt haast een utopie, terwijl het toch ook een van de doelstellingen is van u, zoals u hier allemaal bij elkaar zit.
Waar gaat het dan mis?
Punt 1 (Waarheidsvinding en kwaliteit)
Op dit moment leidt de werkwijze van jeugdzorg tot veel onnodige tegenwerking van ouders. Bij pedagogische onmacht van ouders, of bij psychiatrische problematiek informeert de jeugdzorgmedewerker een multidisciplinair team onder leiding van een academisch geschoolde gedragsdeskundige, die oordeelt op basis van de bevindingen van de jeugdzorgmedewerker, nota bene, zonder de ouders of de jongere ooit gezien gesproken of onderzocht te hebben. Dat moet veranderen. Als dat namelijk niet gebeurt, verhuizen de oude fouten van het systeem gewoon mee in de transitie.
Het zou zo geregeld moeten worden:
• Bij forse pedagogische en/of psychiatrische problematiek dient een forse inzet aan de poort te worden geleverd. Ouders en kinderen hebben er recht op dat vanaf het begin een academisch geschoolde gedragsdeskundige wordt ingezet die het voortouw neemt om zelf met de jongere en zijn ouders in gesprek te gaan en deugdelijk onderzoek te verrichten.
• Er worden géén feiten geregistreerd van ‘horen zeggen’, maar alleen uit eigen bevinding. Als een buurvrouw constateert dat een moeder een bepaalde diagnose heeft, wordt dat niet als feit genoteerd, maar is dat hooguit aanleiding voor meer onderzoek.
• Waar uitspraken van derden niet kunnen worden bevestigd, kunnen deze niet als zodanig een rol spelen in het verdere proces. Dat dat nu wel zo is, heeft ertoe geleid dat jeugdzorg veel fouten maakt, en dat ouders zich rechteloos voelen, en vaak wanhopig.
Punt 2 (Rechtspositie ouders en kinderen)
Met de transitie worden de waarborgen voor cliënten sterk verminderd. Zo verdwijnt met de transitie het recht op zorg, en we vinden dit is strijdig met artikel 24 IVRK. Het is niet zeker of jongeren die nu een vaste behandelaar of begeleider hebben, deze kunnen behouden. Ouders maken zich nu zorgen, en terecht: ze vrezen dat een passend zorg- of hulpaanbod hun kinderen onthouden kan worden onthouden, doordat bij gemeenten het geld zomaar op kan zijn, of dat zij beslissen het anders te besteden, of dat het type zorg niet is ingekocht of omdat de gemeenten geen leveringsplicht hebben.
Met de transitie kan het dus straks zo zijn dat jongeren in Rotterdam nog wel passende zorg kunnen krijgen en in Groningen niet. We vinden dit strijdig met het gelijkheidsbeginsel. Moeten ouders straks gaan procederen om de juiste hulp te krijgen voor hun kind? Krijgen we straks net zoals in het onderwijs waar nu 16.000 thuiszitters zijn waar niet echt naar omgekeken wordt, te maken met duizenden kinderen in psychische nood die niet de zorg krijgen die ze nodig hebben? Hierdoor vallen ze buiten de boot en maken ze een valse start in hun leven. Naast financiële gevolgen zou dat een enorm negatieve invloed hebben op het welbevinden van ouders en die jongeren die dan onbetamelijk lang op de juiste zorg moeten wachten. Nog afgezien van de maatschappelijke gevolgen op de lange termijn.
Kortom, onze vraag is hoe meer geld in de jeugdzorg deze problemen kan oplossen? Ouders hebben er op dit moment niet veel vertrouwen in, om eerlijk te zijn. We zien ook niet hoe meer geld investeren in het nog vroeger aanwezig zijn in alle gezinnen, de problemen gaat oplossen van een ongezonde levensstijl, toenemende obesitas, schooluitval en radicalisering, jeugdcriminaliteit en de nu op ons afkomende grote jeugdwerkeloosheid. Ouders maken zich zorgen dat er juist meer jongeren tussen wal en schip zullen belanden met de nieuwe jeugdwet en dat hun ouders niet weten waar ze terecht kunnen als er conflicten ontstaan met de gemeente over de juiste zorg. Hoe wordt de rechtsbescherming van ouders en kinderen geregeld?
Tot slot: De voorwaarden voor succes
Het hele doel van de transitie was het geldmonster te beteugelen door de zorg dichter bij de mensen brengen en de gemeenten uitvoeringsverantwoordelijk te maken. Maar de transitie heeft alleen kans van slagen onder de volgende voorwaarden:
• als de gemeenten zich bij de hele transitie meer gaan aantrekken van het perspectief van de gebruikers, dus van de ouders en kinderen in wiens belang dit allemaal ondernomen wordt;
• als er academisch gekwalificeerde professionals (zoals orthopedagogen en psychologen) aan de poort komen, waar ouders voldoende vertrouwen in hebben;
• als al het huidige jeugdzorg personeel beter wordt opgeleid, met het doel om de eigen kracht van ouders zelf en hun kinderen te leren zien, respecteren en meer te benutten;
• als duidelijk is hoe de positie, ook de rechtspositie, van ouders en kinderen geregeld wordt, zodat zij weer vertrouwen kunnen hebben in het systeem van jeugdzorg;
• als het hele proces alleen nog gewerkt wordt met feiten die volgen uit eigen bevindingen op basis van gedegen onderzoek door wetenschappelijk geschoolde jeugdprofessionals, in plaats van op hear say uit de sociale omgeving van een cliënt.
• als ouders in de jeugdzorg recht krijgen op een second opinion;
• als er aandacht is voor de noodzakelijke samenhang en integrale aanpak binnen het gehele sociale domein, inclusief passend onderwijs;
• als ervaringsdeskundigen zoals ouders, cliënten en hun familie, een rol zullen krijgen in visitatiecommissies;
• als, kort gezegd, een transparantere, gevalideerde werkwijze wordt gecreëerd, die gecontroleerd en getoetst kan worden.
Over vig
Tsjor, ik sloeg aan op dat VIG want daar heb ik me ooit beroepshalve eens mee beziggehouden. Toen vroeg ik of een dergelijke coach ook op vrijwillige basis beschikbaar was. Ik kon het praktische nut er wel van inzien, maar had problemen met de dwang erachter.
Maar nee, dat kon niet. Het kon alleen ihkv een opgelegde maatregel. Je kon die hulp alleen krijgen als je het niet wilde, daar kwam het feitelijk op neer. Lekker dan.
Dit was al een paar jaar terug, in (een deel van) Amsterdam, weet eigenlijk niet of er nog geVIG-d wordt hier. En vraag me ook af of er deugdelijk geëvalueerd werd.
Groeten,
Temet
Gratis timmerman
Maar dat is de kwestie volgens mij. Ouders willen best hulp in de zin van de handen uit de mouwen. Net zoals probleem gezinnen dat kennelijkvia de VIG kunnen krijgen. Maar de hulpverlening voelt zich daar niet zelden te goed voor en bovendien is er dan altijd nog de "beloning voor sle het gedrag" gedachte.
Luie donders die niet van aanpakken weten krijgen een gratis timmerman.
Nee, daar gaan we niet aan beginnen, zeker niet als mensen dat zelf willen. Da willen we namelijk allemaal wel. Dus is hulp er alleen voor wie het niet wil en dan ook nog per definitie in een vorm die je liever niet wil. Het mag in niks op een gunning of tegemoetkoming lijken. Het mag wel op straf lijken.
Groet,
Miriam Lavell
Hulp aan onmachtige ouders zou net moeten zijn als hulp aan je k
Als je iets niet kunt moet je het leren, de gelegenheid krijgen het te leren, het aangeleerd krijgen. Je moet niet de eis krijgen dat je het opeens wel moet kunnen, terwijl de problemen ontstonden juist omdat je het niet kon. En dan ook nog met dwang en drang erachter, dus met stress in je lijf.
Praktische hulp, en dan door open, positief ingestelde hulpverleners, die het beste met je voor hebben. En als het dan de eerste keer niet lukt, kijken of het ook anders kan.
Dat zou ik willen voor de jeugdhulpverlening...
En dit plan, om alles bij de gemeente onder te brengen, ook de jeugdggz.... Brrrr, wat een enge gedachte, wat een enge nieuwe werkelijkheid.
mirjam
Ondeskundigheid
Goed benoemd Mirreke. En dan nog, als je dan die dreighulp krijgt moeten voldoen aan onmogelijke eisen, het soort publieke opvoeddoelen die niet geschikt zijn voor kinderen, al helemaal niet kinderen die zo exentriek zijn als die van mij. De baas spelen, niet accepteren, kinderen spelen en slapen op de eigen kamer. Kinderen moeten voldoen aan voorwaarden waar ze juist niet aan kunnen voldoen. Dat vond ik nog het meest frustrerend, omdat ik net zelf geleerd had hoe je wel met deze kinderen om zou kunnen gaan. En dan de angst dat kinderen in hun botheid dingen zeggen of doen die alsnog weer in een mishandelingscontext gezet worden. In stress kun je niet leren maar gedwongen worden ronde kindertjes door vierkantjes te laten springen al helemaal niet.
Agressieve werving
Ondanks dat ik de school gemeld heb contact met de GGD NIET toe te staan is mijn dochter toch weer meegenomen en heeft een vragenlijst deels ingevuld.
Ik had op het door hen gestuurde formulier bezwaar moeten maken. Ze draaien de zaak om. Ze hebben mijn toestemming nodig.
Ernstiger is dat mijn dochter meldde dat ik het niet wil en dat zij het zelf niet wil en dan toch haar meenemen. Voor mij zijn dat wetsovertreders en antidemocratische krachten in de samenleving.
Ik heb de mentor nog maar eens een mail gestuurd dat ik geen toestemming geef en dat ze opletten dat ze mijn dochter, notabene op speciaal onderwijs, daar niet mee confronteren en alsnog zorgen dat ze niet naar het opvolgende 'leefstijlgesprek' gaat.
Zonde
Ik vind het zo ontzettend zonde hoe op zich goede ideeen dan toch weer met dwang en drang overgoten moeten worden. Wat is dat toch? En hoe kan het in het belang van een kind zijn een uitkering in te trekken of de huur op te zeggen als ouders niet luisteren (los van de vraag of de ouders daar misschien gelijk in hebben)?
Het zegt wat mij betreft heel veel over de kundigheid van de hulpverleners zelf als er kennelijk alleen op basis van deze ongelijkheid geholpen kan worden. Bah.
Niet alleen
Voordat iedereen een te rooskleurig beeld van de VIG krijgt, het gaat natuurlijk niet alleen over een slaapkamer timmeren. Er komen ook andere, intensieve problemen voorbij. Maar het gaat wel om konkrete hulp: als mensen iets niet kunnen of doen kan het zijn dat je ze dat moet leren. Bijvoorbeeld door samen met hen een start te maken.
Ik weet dat in één gemeente de VIG ondergebracht is bij maatschappelijk werk en daar een zachte dood heeft gestorven, met name op de regeltjes van maatschappelijk werk zelf, bijvoorbeeld regeltjes rond urenregistratie. Tsja, hoe noteer je de uren voor 'hout gaan zoeken met vader'. Dat je ondertussen gaandeweg met vader tot gesprek komt is niet vast te leggen in urenregistraties.
Het is inderdaad wonderlijk, dat zoiets níet op vrijwillige basis beschikbaar kan komen. Heel wonderlijk. Wat Mirjam al schrijft: het moet wel een straf zijn.
Tsjor
Belangrijkste bron van vroegsignalering: ouders
Het moge bekend zijn dat ik grote vraagtekens zet bij 'vroegsignalering', als het gaat om werken met afvinklijstjes en 'signalering' op basis van een lijstje met problemen die statistisch gezien mogelijk zouden kunnen voorkomen in de toekomst.
Daarbij wordt de belangrijkste bron van vroegsignalering over het hoofd gezien: de ouders. Mischa de Winter zei ooit in een televisieprogramma dat vrijwel alle ouders van kinderen waar later problemen mee kwamen al in een vroeg stadium aangegeven hadden op het consultatiebureau of bij de huisarts, dat er 'iets' was met het kind. Alleen leverde dat verder niets op.
Daar zitten twee problemen onder denk ik:
- vertrouwen in ouders, bij professionals is dat zeer laag;
- communicatieproblemen: de taal van ouders en de taal van professionals zijn twee verschillende werelden.
Als je die twee problemen opgelost hebt heb je de beste bron voor vroegsignalering te pakken. Op basis van goede observaties, betrokken mensen (ouders), met konkrete hulpvragen.
Tsjor
Straf
Een hulp zoekende ouder is dan ook niet een ouder die vertrouwd op de deskundigheid van hulpverleners maar een ouder die haar onvermogen komt belijden en daarom straf verdient. Iets niet kunnen met je kind om wat voor reden dan ook is Kindermishandeling.
Geen wet
AnneJ, gelukkig is wat jij beschrijft geen wet van Meden en Perzen. Er zijn ook andere ervaringen.
Tsjor
Andere ervaringen
Die heb ik ook hoor Tsjor. De neiging om ons te helpen dan wel mij als ouder te beschuldigen is omgekeerd evenredig gebleken aan de deskundigheid van de hulpverleners waar we mee in aanraking zijn gekomen.
Je ouderlijke onschuld bewijzen
Tsjor, ik denk dat je de spijker op zijn kop slaat. Het probleem met de heksenjacht op kindermishandeling is dat als je als ouders iets signaleert bij je kind en daar hulp bij vraagt je tot je stomme verbazing op je bord krijgt dat je eerst je ouderlijke onschuld moet bewijzen.
Dat gebeurt dan in twee tappes. Eerst wordt gekeken of je wel aan het zeer abitraire lijstje van modelgezin voldoet. Is dat zo, dan zal het wel aan het kind liggen.
Is dat niet zo, dan krijg je eerst als opdracht om je naar dat modellijstje te voegen, is het niet goedschiks, dan maar kwaadschiks. Want alle afwijkingen daarvan worden potentieel gezien als oorzaak voor de problemen met je kind. Ik kan er nog gloeiend giftig over worden als ik denk aan de vraagtekens die werden gesteld bij mijn keuze om 3 jaar borstvoeding te geven en het kind op de ouderslaapkamer te laten slapen. De toen nog onbekende Rapley-methode werd als een verzinsel/leugen van moeder opgetekent in het dossier.
Pas als de ouder zich eenmaal naar het volgens de hulpverlener ideale model heeft aangepast en het kind nog steeds de problemen vertoont, pas dan wordt er gekeken of er nog iets anders aan de hand is en ze nog wat te bieden hebben daarvoor.
De combinatie van een niet-sprekend en in de groei achterblijvend kind deed in mijn geval alle kindermishandelingsalarmbellen afgaan. Moeder was nog allochtoon ook. Maar toen eenmaal mijn ouderlijke onschuld daaraan 'bewezen' was (in hoge mate door ogenschijnlijke sociaal-economische situatie), werd er alleen maar doorgegaan op de taalstoornis en was de geringe lengte van mijn kind ineens niet meer interessant. Kennelijk deed dat achterblijven in groei er alleen maar toe als het inverband met kindermishandeling kon worden gebracht. Ik heb zelf uiteindelijk een second opinion in een andere stad moeten aanvragen alvorens dat onderzocht werd.
Het wantrouwen tegen ouders dat er bij sommige hulpverleners ingebakken zit, zorgt ervoor dat er veel tijd verloren gaat voordat er misschien hulp komt en dat er ook veel dingen gemist worden doordat ze veel te eenzijdig zijn gericht op het opsporen van kindermishandeling. Veel hulp die geboden wordt is dan ook geen hulp, maar alleen maar een gebod om een zogenaamd modelgezin te worden en zolang dat de ouder niet lukt is alles haar of zijn schuld en wordt er niet verder gekeken.
De huidige signaleringslijstje sporen dan ook geen kindermishandeling op maar alleen die gezinnen die op een één of andere manier van het gemiddelde afwijken. De grote illusie is dat als ze nou maar genoeg energie sen geld stoppen in het dwingen van deze gezinnen om zich in dat keurslijf van ideaal gezinnetje te persen dat daarmee kindermishandeling voorkomen zou kunnen worden.
Kortom er wordt enorm veel geld en middelen over de balk gegooid opsporing en uitsluiting van mogelijke kindermishandeling, maar zodra het niet aan de ouders blijkt te liggen kun je maandelang op een wachtlijst tevergeefs op hulp wachten. Daar is dan noch geld noch kennis meer voor.
Primavera
Dat wachten is het volgende probleem. Er is gewoon te weinig deskundige hulp voorhanden en er zijn wachtlijsten. Tegen de tijd dat je aan de beurt bent kan de zaak al gierend uit de hand zijn gelopen. Ik heb weleens met een kind totaal uit haar dak uren op straat doorgebracht en geen idee wie mij daar nou eens mee zou kunnen helpen. Het lijkt mij handiger om die kindermishandelingsbrigade in te ruilen voor tijdige deskundige hulp.
Ja maar tsjor
Ben het helemaal met dat citaat van Mischa de Winter eens, dat jij aanhaalt: bijna altijd hebben ouder van een kind waar echt iets mee is dat zelf al heel vroeg in de gaten (ikzelf in elk geval ook). Maar dan krijg je weer dat gezeur in de media dat ouders hun kinderen tegenwoordig te gemakkelijk etiketjes op willen (laten) plakken.
Zei iemand hier dat, of heb ik het ergens anders gelezen: dat jeugdzorg net schoonouders zijn: een onwrikbaar star idee van hoe volgens hen een opvoeding er uit zou moeten zien?
Ja,
en het idee is dat het goedkoper moet. Dus niet zomaar nar de psychiater als je merkt dat er iets aan de hand is, want dat is "medicaliserend". Nee, eerst jarenlang modderen met opvoedcursusjes en bewijzen dat je opvoedt volgens de boekjes (ook als die bij jouw kind niet werken).
Zeer heldere en beschrijvende tekst van primavera! lezenswaard!
Ik raad iedereen aan bovenstaande tekst van primavera eens te lezen. Wat mij betreft schetst zij op uitstekende, heldere en inzichtelijke wijze wat er nou precies misgaat bij die opsporing, en waarom je als ouder zo in verbijstering wordt gebracht als je ermee te maken krijgt.
Zonder ten onder te gaan aan emotionele betrokkenheid, ook nog eens (voor wie daar niet tegen kan).
mirjam
Etiketjes
Stenna, ouders willen geen etiketje, maar hulp, advies, ondersteuning. De forse toename van de etiketjes is volgens mij echt niet aangezwengeld door ouders, maar met name door scholen (verklaringen zoeken waarom een kind niet functioneert, in plaats van zelf iets doen, plus rugzakjes als extra financiële ruimte) en de indicatie-organen, die eerst een diagnose willen hebben voordat er bepaalde hulp mogelijk is.
Dat de media altijd schuld bij ouders neerleggen (maakt niet uit waarvan, behalve van topprestaties etc.) daar moet je rustig doorheen kijken. Of af en toe een keer kwaad worden.
Tsjor
Tjor- etiketjes
Stenna, ouders willen geen etiketje, maar hulp, advies, ondersteuning. De forse toename van de etiketjes is volgens mij echt niet aangezwengeld door ouders, maar met name door scholen (verklaringen zoeken waarom een kind niet functioneert, in plaats van zelf iets doen, plus rugzakjes als extra financiële ruimte) en de indicatie-organen, die eerst een diagnose willen hebben voordat er bepaalde hulp mogelijk is. "
Eticetjes leveren geld op, OOK voor ouders. Met een diagnose kan/kon er een indicatie aangevraagd worden, vaak in vorm van een PGB. Er zijn wel degelijk ook ouders die om een etiketje vragen, omdat ze graag hun kind willen laten logeren(verleden) of naar de opvang sturen, of zichzelf willen uit betalen etc.... Ik denk dat het systeem er voor gezorgd heeft dat het ook loont om een diagnose te hebben. Daarnaast heeft de veruiming van de diagnose stelling (DSM4 al) er voor gezorgd dat meer kinderen en volwassenen een diagnose krijgen. Ik weet niet wat ik daar van moet vinden. Enerzijds ken ik veel mensen met een diagnose ASS die zich beter begrepen voelen, en zich zelf beter kunnen duiden. Anderzijds nam het aantal etiketjes hier wel door toe.
passiebloem
Misschien neemt het aantal etiketjes ook wel toe
door de ontwikkeling die Primavera zo helder beschrijft. Blijkbaar is er een standaardnorm aan het ontstaan waaraan men moet voldoen. Een norm van gemiddelden, een gemiddeld gezin, een gemiddeld kind. En alles wat daarbuiten valt is afwijkend, te afwijkend, en past niet meer in het ook zo gemiddelde aanbod van de gemiddelde school die zich vooral op de gemiddelde leerling richten.
Het is een zichzelf in stand houdend systeem.
En om het dan ook maar even over onszelf te hebben:
Wij hebben een zoon met Asperger, hij is onderzocht toen hij 6 was, omdat de school dat graag wilde. De school had last van dit kind, ze wilden wel wat anders proberen in de aanpak, maar dan moesten ze wel weten waarom, en wat dan. Dus wij die mallemolen in met dus idd uiteindelijk die diagnose. En wel ook nog een oudercursus daarna, en psychomotorische training voor zoon. En dat was het dan, ik hoef geen pgb, ik weet nu hoe ik met hem moet omgaan, lees erg veel, en probeer zo af en toe eens wat uit. Maar ja, nu op e middelbare krijg je hetzelfde: ik geef tips hoe met mijn kind om te gaan ,maar de school dwingt je eigenlijk een richting op, in de richting van de hulpverlening, die wij helemaal niet hoeven.
Volgende kind, waar naar wij dachten op dat vlak niks mis mee was. Maar ja, de school krijgt last van hem. Wij zijn in gesprek, dragen tips aan, proberen hem te verduidelijken. Dit allemaal zonder etiket. School belooft van alles, doet niets, en uiteindelijk komt de aap uit de mouw: school zit te wachten totdat wij met zoonlief (deze zoon is nu 14) toch maar naar een psycholoog gaan. Want onze tips, daar kunnen ze niet aan beginnen, zomaar. Een onze uitleg over ons kind: zonder diagnose wordt hij weggezet als een asociale puber.
Ik hoef voor hem geen diagnose, ik weet hoe je met hem om moet gaan, en ja op een boel vlakken lijkt hij op zijn broertje. maar de school dwingt ons ertoe. Omdat zij een kind met een gebruiksaanwijzing gewoon wegzetten als een lastig rotkind dat niet gemotiveerd is. Pas als ik met een diagnose zwaai, willen ze wel eens anders naar hem kijken.
Om dan te suggereren dat mensen alleen maar een diagnose halen voor een pgb, dat vind ik stuitend en lachwekkend tegelijkertijd. Weet je wel hoe lang zoiets duurt, en hoeveel werk het is, een pgb. Ik ken zovelen die daar al de moeite niet voor nemen, omdat het in verhouding veel te veel werk is.
Aan de andere kant vind ik het een geweldig mooi iets, een pgb. Een mogelijkheid om zelf de regie over je leven te houden, om precies in te kopen wat er nodig is om beter te functioneren bijvoorbeeld.
Mirreke
Om dan te suggereren dat mensen alleen maar een diagnose halen voor een pgb, dat vind ik stuitend en lachwekkend tegelijkertijd. Weet je wel hoe lang zoiets duurt, en hoeveel werk het is, een pgb. Ik ken zovelen die daar al de moeite niet voor nemen, omdat het in verhouding veel te veel werk is.
Mirrike, ik vind het ook stuitend, maar het gebeurt en gebeurde. Een goede vriend van mij is psychiater en vertelde me dat er vaak ouders aanklopte voor een diagnose omdat ze graag een PGB wilde. Hij zag wel een druk kind, maar geen psycho-pathologie. Ik heb de afgelopen jaren regelmatig indicaties aangevraagd en een PGB aanvragen is een stuk moeilijker geworden. Dat was het in 2008-2009 echt niet. Toen werd er toch regelmatig vrij makkelijk een indicatie vestrekt. Soms gaan daar honderden, zo niet duizenden euro's per maand mee gepaard. Dan is het moeilijk om als zorgvrager nog te bepalen of je dit werkelijk nodig hebt.
Een PGB kan zeker mooi zijn, maar is voor sommige mensen ook een extra subsidie potje. Daarnaast is er veel vuldig misbruik van gemaakt.
Weet je, niet alle ouders zijn heiligen en niet alle scholen en hulpverleners zijn boemannen. Volgens mij ligt het allemaal genuanceerder....
Pgb als subsidiepotje
Er zijn ouders die zichzelf uitbetalen uit het PGB, ja. Omdat zij bijvoorbeeld hun werk hebben moeten opgeven om het kind te verzorgen, of in het geval van psychische problematiek te begeleiden. Dat is niet niets, dat beheerst je leven. En vooral als je de extra zorg, zorg die de gebruikelijke zorg te boven gaat, niet meer kan combineren met werken. Bijvoorbeeld omdat je letterlijk dag en nacht met je kind bezig bent. Of omdat je kind niet naar de buitenschoolse opvang kan door zijn of haar gedrag/stoornis/verzorgingsbehoefte.
Telkens opnieuw geconfronteerd worden met negatieve opmerkingen over ouders die zichzelf zo lekker verrijken over de rug van hun kind is dan ook behoorlijk kwetsend. De mensen die dit beweren hebben geen idee van de eisen die er aan zo'n pgb worden gesteld. Een stevig zorgplan bijvoorbeeld. Toevallig heb ik vorige maand weer een herindicatie moeten verzorgen en ik kreeg de complimenten voor mijn zorgplan, zelfs professionals schreven niet zo helder en verzandden al snel in de bekende cliché's als "ontlasten van de ouders" en "zorg die de gebruikelijke zorg te boven gaat" zonder precies te omschrijven wát er nou precies speelt.
Als moeder zie ik mijn kind dag en nacht en wéét ik waar het mis gaat. Ik heb ook een externe begeleidster die opleidingen achter de rug heeft, zij wijst me ook op zaken, we bespreken zaken, maar ze is er niet dag en nacht en dan moet dat kind toch begeleid worden. Van de vader van het kind hoeven we niets te verwachten, vrienden en familie hebben ook afstand genomen, na het bekende "stuur hem maar een week hierheen" en vervolgens verpletterende stilte als je je agenda trekt om daadwerkelijk een afspraak te maken.
Ik ga hier niet in detail beschrijven wát er dan zo "de gebruikelijke zorg te boven gaat". Sorry als jullie nog twijfels of vragen hebben, maar details zijn iets tussen mijn kind, de externe begeleiders en verzorgers, de indicatie-instelling (jeugdzorg), mijn kind en mijzelf.
En ja, ik ken de verhalen van de ouders die vrolijk bij de psychiater binnenstappen voor "een etiketje". En dat het vroeger een stuk makkelijker ging. Maar PGB-begeleider of -verzorger van je kind doe je niet om makkelijk over zijn rug rijk te worden. Je moet je niet alleen regelmatig verantwoorden bij zowel Jeugdzorg (of de CIZ) met een pak papier dat elke keer weer zoek is geraakt, maar ook bij de zorgkantoren met je facturen en de beschrijving en je contractjes. Het is gewoon keihard werken met twee petten op, die van ouder en die van verzorger of begeleider. En terwijl verzorgers van buiten gewoon hun werk kunnen doen, sta je als ouder/verzorger altijd in een spotlicht van wantrouwen "want je zal jezelf wel verrijken".
Daarbij is het niet het werk dat je wilde doen vroeger. Je wilde moeder worden en daarbij blijven werken, maar niet de betaalde "hulp" van je eigen kind worden. Je trekt niet om 5 uur de deur achter je dicht, je hebt 24/7, ook als ze slapen, ook als ze op school, werk of de opvang zitten. En het is ook een job die voortdurend op de tocht staat (bezuinigingen/snijden/wordt de indicatie wel verlengd). Als het werk elders was geweest was ik allang elders aan het solliciteren.
Denk daar eens over na als je het weer een leuk subsidiepotje voor ouders vindt.
Moeder
Los van de induviduele verhalen, waarin PGB w.s. heel goed wordt gebruikt is het WEL een van de redenen van de toename van diagnoses. Hier wordt naar de school gewezen, of naar hulpverleners. Terwijl ook ouders daar een rol in spelen. Ik vind het stuitend dat dat niet genoemd mag worden. Vervelend dat je je dan gekwest voelt, maar het zou nog erger zijn als daar niets over gezecht wordt. Een PGB aanvraag de laatste jaren moeilijker geworden, maar nog steeds worden er onterechte indicaties verstrekt. Vaak door te drammen, verhalen te vertellen die niet waar zijn of te overdrijven. Ik heb dat van mensen zelf. Die vertellen dat ze gelogen hebben om toch maar die indicatie te krijgen. Dat gebeurt bij zowel volwassenen als bij jeugd. Net als die vriend van mij die als psychiater het verzoek krijgt om een diagnose te stellen om maar een PGB te krijgen. Op een of andere manier hangt dit rond die regeling. Dat is de reden dat het steeds moeilijker wordt om een PGB te krijgen. En natuurlijk leiden de mensen die het wel nodig hebben hieronder.En dat is schrijnend om te zien... Maar juist daarom word ik geiriteerd als ik hoor dat mensen misbruik maken van de regeling.Passiebloem.
Passiebloem
Ik twijfel er niet aan dat er ouders zijn die met minder goede bedoelingen een PGB aanvragen en daarom gaan liegen. Juist vanwege die verkeerde reputatie van het PGB, dat dat een lekker geldbronnetje zou zijn waar je makkelijk aan kan komen. Al dan niet aangewakkerd door bevriende psychiaters die roepen dat ze zulke ouders zo vaak in de praktijk zien. Ik kan me goed voorstellen dat er ouders zijn die van alles proberen om daar munt uit te slaan. Niet geschoten is voor een aantal mensen altijd mis, nietwaar?
Maar je moet toch echt héél goed kunnen liegen om zowel een psychiater of specialist om de tuin te kunnen leiden én vervolgens ook nog Jeugdzorg of het CIZ voor een indicatie.
Als jouw vriend doorheeft dat een ouder zoiets doet voor dat PGB, neem ik aan dat hij die diagnose niet zal geven. En zo vallen de rotte appeltjes vanzelf uit de boom. Jammer dat jouw vriend vervolgens toch meent rond te moeten bazuinen dat hij zulke ouders in zijn praktijk krijgt, en daarmee de al heersende onderbuikgevoelens alleen maar bevestigt. Terwijl zulke ouders als het goed is die diagnose en dat PGB juist niet krijgen omdat jouw vriend ze door heeft. Hoop ik!
Ik geloof ook direct dat er slimme foute ouders zijn die wel door de mazen van het net glippen. En dat is stuitend, ja. En net als jij juich ik de hoge drempel ook toe. Pakweg tien jaar geleden schijnt het echt te makkelijk te zijn geweest (ook wat het besteden van het geld betreft), maar de tijden zijn echt veranderd, nu de eisen en controles echt streng zijn geworden en verzorgers/begeleiders steeds vaker onder de loep worden gelegd bij controles.
Ik zou daarom zo graag eens willen zien dat men niet alleen maar naar die fraudeurs kijkt, maar ook naar de ouders die dag en nacht bezig zijn met hun kind. Kinderen met psychische stoornissen waardoor je bijna geen leven meer hebt en jezelf volkomen moet wegcijferen, en ook kinderen met een lichamelijke of gecombineerde afwijkingen die heel intensieve 24/7-zorg nodig hebben. Ook 's nachts. Niet meer die verhalen over die ouders die het onterecht blijven proberen, maar ook de verhalen van de ouders die hun werk, sociale leven en al hun dromen en ambities op moeten geven om hun kind groot te brengen in een wereld die wantrouwend en vol vooroordelen op hun handen kijkt.
Ik geloof je echt als je zegt dat er veel ouders zijn die zich over de ruggen van hun kinderen wensen te verrijken omdat ze overal horen dat dat zo makkelijk kan. Maar ik weiger te geloven dat de ouders die daar echt in slagen in de meerderheid zijn. Tenzij mensen als jouw vriend tegen beter weten in toch maar een diagnose verstrekken. En dát geloof ik niet! 
Nrc
Krant valt net in de bus: groot op de voorpagina dat in geval van de verdwenen jongetjes uit Zeist jeugdzorg gefaald heeft. Ze waren blijkbaar al een tijdje in de picture bij de jeugdhulpverlening en raad voor kinderbescherming. Vader werd al langer als risico gezien. Met in het kader een overzichtje van het falen van jeugdzorg in meerdere heel ernstige gevallen (beginnend met de onvermijdelijke Savanna) van kindermishandeling of moord. Oorzaak die aangegeven wordt is de versnipperde ongecoordineerde zorg, kastje naar de muur, etcetc waarbij er dus geen daadwerkelijke hulp verleend wordt aan kinderen of gezinnen.
Tweede krant in korte tijd met aandacht daarvoor: er lijkt toch wel iets gaande.
Moeder
Nee, deze diagnoses worden dan niet gegeven.
Maar het gaat om het systeem wat mogelijk meer diagnoses genereert. Met een diagnose kun je geld krijgen, het zij een rugzakje het zij een PGB. Dan heb ik het niet over de individuele gevallen, maar over het systeem. Dat zorgt ervoor dat er ook meer fraude komt, dat is de afgelopen jaren veelvuldig gebeurt. Hier werken allerlei partijen aan mee, hulpverleners, ouders etc...
Ik vind het goed dat dit aangekaart wordt. Laten we met elkaar er maar over praten en ook over de situaties waar het wel nodig is dat er hulp komt.Overgens stond vanochtend in de volkskrant dat er helemaal niet meer psychiatrische diagnoses gesteld worden, maar dat meer mensen behandeling krijgen.
Ik ken in mijn omgeving ook voorbeelden waar het heel terecht is dat mensen hv krijgen in de vorm van een PGB of in ZIN. Ik vind het ook erg dat deze mensen de dupe dreigen te worden.
gr Passiebloem
Fraude
Moeder, je schrijft: 'Ik zou daarom zo graag eens willen zien dat men niet alleen maar naar die fraudeurs kijkt, maar ook naar de ouders die dag en nacht bezig zijn met hun kind.' Er wordt juist heel weinig gekeken naar de fraude met PGB's. In april is, voor zover ik weet voor het eerst, een vrouw opgepakt die voor 8 ton (!) gefraudeerd zou hebben met PGB's. Als reactie daarop zou er nu een grote controle plaatsvinden.
PGB's zijn ooit ingesteld door Erika Terpstra, toen zij staatssecretaris was, als antwoord op het probleem van ouders, dat zij de zorg voor hun kind niet aankonden en er geen plaats was in de instellingen (van voornamelijk geestelijk gehandicapte kinderen). Een PGB was de volgende oplossing: geeft de ouders een deel van (ik dacht 70%) het geld, dat de overheid anders kwijt is aan instellingen en laat ouders zelf een oplossing zoeken. Dat blijft nog steeds een goed plan, het heeft ook bijzondere initiatieven opgeleverd en het is voor veel ouders echt een uitkomst geweest. Maar het levert ook fraude op.
Als het kind naar een instelling zou moeten was de overheid meer geld kwijt, zo is het nog steeds. Bovendien levert het veelal betere zorg op. En zijn ouders vaak blij dat ze zelf met hulp voor hun kind kunnen zorgen. Dat alles is een groot goed, maar het heeft zo'n vlucht genomen, dat het systeem fraudegevoelig werd.
Tsjor
Subjectief
Er is alleen een subjectief criterium voor beoordeling of een ouder een kind zou kunnen gaan vermoorden.
"Uit het rapport van de Raad voor de Kinderbescherming blijkt dat hulpverleners het gevaar voor de kinderen verschillend inschatten. In het 'verzoek tot onderzoek' dat Bureau Jeugdzorg begin 2013 aan de Raad stuurt moet worden vermeld of het onderzoek "spoedeisend" is. "Nee", luidt het aangekruiste antwoord."
Als risico gezien
Stanne, dat vader 'al langer als risico werd gezien' wil niet zeggen dat hij ook al langer een risico was. Als er echt sprake was van kindermishandeling moet je niet in een rapport melden dat de vader gehoord zal worden als verdachte van kindermishandeling. Dat is toch raar? Dan pak je iemand op.
Het verhaal maakt wel een ander scenario aannemelijker: vader voelt de wanhoop stijgen over de problematische scheiding, aanhoudende verhalen dat hij een bedreiging zou zijn, over de vele hulpverleners die blijkbaar over de vloer kwamen, maar niets effectiefs konden doen, en over de aanstaande OTS, waarbij hij ook nog eens een verdachte zou zijn van kindermishandeling. Hij heeft daarom mogelijk de kinderen bij iemand anders ondergebracht, mogelijk in het buitenland (gebeurt vaker door ouders die de bemoeienis van de raad willen ontlopen.
Het goede nieuws zou dan zijn dat de kinderen nog leven en in veiligheid zijn.
Tsjor
Verwachting
Hoe dan ook is mijn verwachting dat dit afschuwelijke incident in het voordeel van de sector zal werken, in de zin van nog meer aanvoer van zaken die eigenlijk geen (gedwongen) hulpverlening nodig hebben. Ik verwacht dat net als met Savanne er nu ook meer standaard-bemoeienis komt met kinderen van gescheiden ouders. Hetgeen ik als zeer onwenselijk zie.
Liegende ouders
Liegende ouders, hilarisch. Ik ben ook zo'n frauderende ouder. Het schooldossier van zoon klopt voor geen meter. Alles om maar een rugzak te krijgen. Maar weet je, ik heb er nachten wakker van gelegen. Ben weken van de kaart geweest. Ik vond het ontzettend afschuwelijk, dat dossier. Heb enorm lang gedubd hierover. Iedereen, werkelijk iedereen zette me onder druk. Ik moest en ik zou dit ondertekenen, want anders kon zoonlief (die hartstikke ongelukkig was op school) niet geholpen kunnen worden. Alle hulpverleners, iedereen van school.
Ook vond iedereen dat ik een pgb aanvraag moest doen, en die druk was zo groot dat ik wel alles al geregeld had (weer al die leugens) maar uiteindelijk heb ik dat zeer opgelucht afgeblazen.
Overigens heeft zoon ook een etiket. Puur omdat ik nog niet goed doorhad hoe de hv werkte. Want wij wilden geen etiket, en het heeft ons altijd alleen maar in de weg gestaan. Maar ik wilde hulp voor onze zoon. Ze bleven zo zeuren over diagnose onderzoek dat ik dacht; laat hem dan maar testen, dan sluiten we die ass uit en kan hopelijk EINDELIJK die hulp starten. Maar tot mijn stomme verbazing kwam er wel ass uit. (maar geen hulp uiteraard)
Achteraf bezien vind ik het hele proces bizar. Terugkijkend zie ik hoe waanzinnig simplificerend alles verliep; wij werden als ouders inderdaad ook gescreend (toen, nog naief, vond ik het alleen maar ontluisterend dat wij zo snel als oke werden bestempeld, terwijl ik dacht; jee, wellicht doen wij als ouders vanalles fout, help ons aub dat te zien!) en omdat het niet aan ons lag was zoon gestoord. Nu nog even zoeken naar het juiste etiketje en voila, weer een klant geholpen.
Ik weet wel hoe negatief dit alles klinkt en dat niet alle hulpverleners hetzelfde zijn, maar wij hebben er een hoop gezien. De pareltjes zijn mi echt zeldzaam, nu hebben we er eentje maar helaas voor zoon vrij laat.
