Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?
graag reacties, hou ik mezelf hier niet al veel te lang mee voor het lapje ?
ik heb af en toe het verliefde idee voor nog een baby. En dat gaat natuurlijk niet meer gebeuren, maar af en toe heb ik een oprisping, dan zwijmel ik bij de foto's van mijn 2 dochters toen ze nog zo klein en dik en rond waren, met pluizige haartjes, dikke kleine handje, rompertjes in maat 50 dat soort werk.
Nu gaat het hier helemaal gezellig thuis, de jongste slaapt al een tijd redelijk tot goed door, wordt wel regelmatig aan de vroege kant wakker maar het is zoveel beter dan een half jaar geleden toen liepen we er als zombies bij. De oudste zit heel goed in haar vel momenteel, doet het goed op school, is gezellig thuis en bij anderen, vrolijk etc. Ik ben erg gelukkig met de vele dagen dat ik thuis ben, gek genoeg en zeker nu met het mooie weer wil ik niet ruilen, heerlijk met haar in de speeltuin, op het schoolplein de oudste ophalen, omdat de jongste de laatste is geniet ik extra. Qua financien gaat het minder, ik werk weinig en kan geen andere baan of extra uren krijgen. We redden het wel maar ruim is het momenteel niet.
Verder lijkt het mij wel echt heerlijk om weer een baby in de box te hebben liggen, als ik mijn berichtjes van oververmoeidheid terug lees afgelopen 2 jaar dan zegt mijn verstand direct heel hard NEE. Maar tja, we maken ze hier thuis erg leuk en vrolijk, lijkt mij ook een heel gezellig idee om nog een 3e dochter te krijgen, of zoontje.
Dan nog het hele voortraject, na 40 maanden proberen en onderzoeken en ivf was het dan eindelijk zover, een echte overduidelijke positieve test. Ik weet niet eens meer of ik het nog een keer zou willen doen, aan de ene kant is de kinderwens veel minder dan toen en verder weet ik wat het inhoudt en zou ik het er wel weer voor over hebben wetende dat het ook niet kan lukken en ik daar mij dan qua gevoel goed bij zou kunnen neerleggen.
En ik hou niet van zwanger zijn en mijn lijf is na hard sporten en kritisch eten weer mooi en sterk en slank, maar dan ga ik gewoon weer hard trainen en gezond eten... ik krijg het er vast nog wel een keer helemaal af.
Dan nog de artsen, die afgeraden hebben voor een 3e te gaan, die baarmoeder heeft als 2 moeilijke keizersnedes gehad. Mijn man wil het absoluut niet nog een keer meemaken, vreselijk akelig vond hij beide keren in die OK naast mij.
maar toch, nog een baby zou wel heel erg welkom zijn bij mij, gewoon om het af te leren, zo schattig met al die kinderen hier erom heen, wiegje nog een keer van zolder etc.
Ik ben 36, man is 41. Nu heb ik net de bugaboo op marktplaats gezet, dat ding staat maar in de weg en dan kunnen we nog wat laten doen in huis komende maand en allerlei andere goede redenen om de babytijd af te sluiten dus, definitief voor altijd en dat vind ik eigenlijk niet leuk.
Het mag allemaal
Cobi noemt het banale argumenten (stapelbed en grotere auto), maar ik vind iedere afweging net zo goed als de ander. Hier op OO zijn ook mensen die als insteek hebben dat een kind erbij alleen maar extra gezelligheid geeft, en anderen die 2 kinderen genoeg vinden vanwege het aantal slaapkamers. Het lijkt mij dat je je keuze niet alleen laat afhangen van zo'n eigen slaapkamer, maar misschien ook wel. Ook best.
Eerlijk gezegd ben ik bij anderen altijd alleen maar nieuwsgierig naar de achterliggende reden voor hun gezinsgrootte als ze maar 1 kind hebben. Bij 2 kinderen vraag ik me nooit af waarom het er maar 2 zijn. En bij 5 of 6 vraag ik me wel eens af wat die 5e of 6e nog toevoegt. Ik vraag het overigens nooit hoor, ik denk het alleen maar -en dan ook maar 1 seconde- en zal daar echt nooit wat van laten merken 
Hmmmm ja. Zo ongeveer. Ik dacht, laat ik P eens even bijstaan. Ze heeft namelijk wel gelijk maar het is een kwestie van definities.
Cobi
Nou ik heb al een aantal keer de vraag gekregen of de 3e een ongelukje was of dat we "echt" een meisje wilden hebben. Ik wilde tot de geboorte liever een jongen, dus dat was 'm ook niet, maar mensen vinden dit blijkbaar heel moeilijk voor te stellen dat ik "gewoon" 3 kinderen wilde.
We hebben niet genoeg kamers voor alle kinderen, financieel is het ook niet de ruimste periode van ons leven, we weten niet waar we over een jaar zullen wonen, ik vind kinderen druk, we hebben een grotere auto moeten regelen, en toch speelde dat alles gewoon niet mee in onze beslissing. Wel erna, hoe gaan we dingen organiseren als de baby er eenmaal is?
Oh hier wel hoor
waarom hebben jullie maar 1 kind, vinden jullie het niet leuk om nog een kind te krijgen ??
waarom zit er zoveel tijd tussen jullie kinderen ?
Ik sprak iemand die ook zo'n leeftijdsverschil heeft tussen beide dochter en aan haar is een keer gevraagd of het wel van dezelfde vader was (!!).
vre-se-lijk !!
Ach aan mijn ouders is regelmatig gevraagd door wildvreemden of ze zelf geen kinderen konden maken (maken !!!).
er lopen gewoon heel veel vervelend nieuwsgierige mensen rond op deze aardkloot.
Oh en dan nog even
de opmerking van ex-zwager (zo'n ongelovelijke hufter is dat, ik zag dat meteen, de rest van die familie blijkbaar nu pas...... ).
Die zei waar mijn dochter naast stond (en ik op dat moment volop met een gillende kinderwens van ene onderzoek naar de ander liep) "het is zo zielig voor X dat ze maar alleen is".
ja snij mijn hart er even uit ja.
He bah
ik vind het draadje wat negatief worden, gekissebis over en weer over blokjes.
iig, ik heb even de moed niet om naar het ziekenhuis te gaan, ik heb die afdeling iets te vaak gezien. Hmm misschien is dat wel een heel duidelijk teken.
Toevoeging
ik heb het ziekenhuis gebeld, daar is driftig gezocht in mijn dossier maar er is niets te vinden over een uitspraak afraden/3e keizersnede vermeld. Ik moet dus een afspraak maken met de specialist als ik nog duidelijkheid wil krijgen (en het alsnog terug te vinden is in het dossier ???).
gedoe, ik heb even geen moed om daar in te duiken. Ik verkijk mezelf er blijkbaar op dat ik bij een 3e zwangerschap weer heel veel medisch gedoe krijg, afspraken, medicijnen, controles. Nee, pff. Kijk als 'ze' nu een schattig kindje hier in een mandje voor de stoep leggen dan doe ik direct open. I moet er zelf dus ook nog eens goed over na denken.
Volgens mij kun je het niet duidelijker zeggen, het lijkt me dat nu het kwartje moet vallen
Manda
Waar ik me enorm aan heb geërgerd is dat tijdens mijn tweede zwangerschap iedereen meteen vroeg of het van dezelfde was. Ook mensen die ik normaal niet spreek, kwamen dan soms naar me toe om dat te vragen.
Nu gebeurt het nog wel eens.
Dat mensen het willen weten begrijp ik, maar dat ze het vragen! Relatief onbekenden dus hè, vage kennissen, ouders van vrienden van vrienden, dat idee.
Liora
Besluitvormingsprocessen.
Daar bestaan hele leuke boeken en theorieen over. Ik geloof eerlijk gezegd helemaal geen bal van al die mooie weegschaal/balansverhalen. Zulke besluiten zijn helemaal niet rationeel. Die neem je ergens in je onderbewuste. En je hersenen goochelen de bijpassende argumenten er probleemloos bij. Met de juiste 'gewichten' zodat het idd allemaal klopt.
Ingrid
Enne...manda....
Cobi's gedachte speelde ook al eens door mijn hoofd. Moeten het perse je eigen genen zijn?
Ingrid
Dus als je er niet rationeel over nadenkt, dan doe je dat toch, maar dan onbewust.... en spelen al die dingen toch mee. Tja, net als bij Vic, daar valt niet tegenop te redeneren. Je hebt gelijk hoor en ik ben weg (echt waar, het hele weekend). Fijne enacussie verder.
Ja dat bedoel ik ook
als je kinderwens zo groot is en je wilt geen zwangerschap meer; denk na over pleegzorg. Echt het is fantastisch, je mag aangeven of je een baby wilt, of een groter kind. En langdurige pleegzorg staat vrijwel gelijkaan adoptie.
Bovendien vraag ik me af of je wel in aanmerking komt voor adoptie, als je al eigen kinderen heb. Adoptiekinderen gaan naar ouderloze stellen of blijven in het land van herkomst tegenwoordig. Bovendien is de lijst waar je op komt jarenlang.
Ik bedoel niet met name Manda hoor al lijkt dit zo. Zij heeft deze vraag niet gesteld. Meer in z'n algemeenheid.
Rationeel
Dit soort beslissingen neem je vaak niet rationeel. Vaak zelfs tegen alle logica in. Ik heb nooit bewust nagedacht over hoeveel kinderen. Nog steeds niet.
Hoe onlogisch dingen zijn heb ik meegemaakt toen we onze zoon adopteerden. We woonden toen niet in Nederland en via de kerk kwamen we bij toeval in contact met iemand die adoptie ouders zocht voor een kind. Het was voor mij zo duidelijk dat we dit moesten doen. Het feit dat het kind gehandicapt was, chronisch ziek en allerlei achterstanden had maakte voor ons niks uit. Blind van vertrouwen gingen we ervoor. Het heeft zo moeten zijn. En elk argument tegen de adoptie van onze zoon, hoe logisch ook hebben we niet mee laten tellen. Nog steeds ben ik heel dankbaar dat we ons niet hebben tegen laten houden door alle argumenten die mensen ons aandroegen waarom we hem niet zouden moeten adopteren.
Maar natuurlijk zal je onbewust bij de keuze voor een kind altijd op de achtergrond bepaalde afwegingen mee laten spelen. Dat geloof ik wel. Al zijn die afwegingen niet voor iedereen gelijk. De grootte van het huis en de auto speelt bij ons geen enkele rol maar andere dingen vast wel; al staan we daar niet zo bewust bij stil.
Wat Ingrid schrijft herken ik heel sterk. Je maakt eerst de keuze en zoekt dan de argumenten die er bij horen.
Mega mindy
Je mag wel adopteren als je al kinderen hebt. De wachtlijst is in Nederland wel erg lang. Wel kan je de wachtijd aanzienlijk bekorten als je kiest voor een ouder kind of een gehandicapt kind. Wij wonen niet in Nederland dus de precieze regels ken ik niet. In ons geval ging de adoptie eigenlijk heel makkelijk. Begin tot einde van het traject was 6 maanden maar dat ging ook om een ouder en gehandicapt kind. In Nederland duurt het inderdaad vaak jaren.
Er zit natuurlijk wel een verschil tussen pleegzorg en adopteren. Bij pleegzorg krijg je regelmatig te maken met jeugdzorg en daarnaast spelen de biologische ouders vaak een (grotere of kleinere) rol. Wij hebben ook een pleegkind en we hebben ook contact met de moeder van ons pleegkind. In de meeste gevallen is toch sprake van enig contact met de ouders. Wat ik overigens erg positief vind. Ik vind open adoptie zoals dat in de VS bestaat ook heel waardevol. De biologische ouders van het kind blijven op die manier toch een rol spelen in het leven van het kind.
Ik vind pleegzorg fantastisch maar de aard is wel anders dan adoptie.
Ashara
ja dat klopt, de aard is wezenlijk anders. Er zijn kontakten met de biologische ouders, die zijn in mijn geval overigens heel goed. Maar het gevoel voor je (adoptie of pleeg) kind is hetzelfde.
Het is ook niet iets waar je zo maar in moet stappen, en het moet bij je passen. In ons geval is ons pleegking ook op ons pad gekomen toen we nog een grote kinderwens hadden. Het heeft allemaal zo moeten zijn klinkt hoogdravend maar was bij mij wel zo. En dat gevoel heb ik nog steeds. Hoe maakbaar is geluk? Nou daar heb je best wel een hand in dus.
En los van dat: er is een groot gebrek aan pleegouders in ons land en niet aan potentiele adoptieouders.
Maar nogmaals, het heeft een traject van overwegen en nadenken nodig. En je moet er beiden 100% achter staan.
Ik kom je tegemoet. Kinderen waren voor mijn man wel 'blokjes' op een weegschaal. De weegschaal sloeg aanvankelijk volledig door naar 'geen'. Hij kon zich gewoon niet in die rol verplaatsen en had er niets mee. Op een gegeven moment zág ik gewoon gebeuren dat hij door een klein kindje vast te houden 'om' was. Toch wel leuk zo'n kleintje. Vanaf die tijd was voor hem de vraag niet meer óf er kinderen zouden komen. Uiteraard zouden er meer dan 1 kind komen. Voor mij is die vraag echt nog nooit actueel geweest. Ik wilde kinderen, het liefst een stuk of 4. Wij hebben wel geleerd dat kinderen krijgen niet zo vanzelfsprekend is en dat je blij mag zijn met ieder kind wat je gegund is. Voor mij is tot na de laatste miskraam ook nooit sprake geweest van de vraag of het verstandig was om nog eentje te laten komen. Ik dacht meer in oplossingen dan in problemen.
Na de laatste miskraam was ik bang geworden voor wéér die emoties rond een miskraam. Ik had er inmiddels teveel ervaring mee. Ik durfde gewoon niet meer. Is dat ook een blokje?
Mijn punt lijkt me helder, ik schreef het nl. al:
Het hele gezeur (ja, dat vind ik ervan) over blokken en weegschalen is echt vreselijk. Het leven komt zoals het komt, en daar heb je mee te dealen. Niets is voorspelbaar, niets is maakbaar.
Vic
Als iemand maar een kind heeft ben ik ook wel nieuwsgierig geloof ik. Een kind is soms een heel erg bewuste keus, maar kan ook door een medisch probleem alleen blijven. Dat je bij een vijfde of zesde jezelf de vraag stelt wat dat kind nog toevoegt aan de eerdere kinderen vind ik bijna grof. Zo bedoel je het niet, dat snap ik ook wel. Jij kunt je toch wel enigszins indenken dat élk kind iets toevoegt aan het gezin en aan jou als ouder? Ieder kind heeft een eigen karakter. Het blijft bij elk kind opnieuw spannend om te zien hoe dat kind zich ontwikkelt. Dat geldt voor de eerste maar ook voor de zesde.
Er zullen ook vast ouders zijn die gewoon kinderen krijgen omdat ze ze nu eenmaal kunnen krijgen en de consequenties niet kunnen of willen dragen. Dat is triest.
Garantie
Ik wilde bij een derde garanties. Óf het moest een tweeling worden, óf eentje met rood haar (een tweeling met rood haar leek me te veel om te wensen). Mijn man en trouwens niemand kon dat garanderen. Nou, dan niet.
Tirza
Precies tirza nou dan niet!
ZE moeten niet zo moeilijk doen idd, gewoon een tweeling of een rooie, wat is daar nou moeilijk aan.
verders, na kind1 heb ik alles rondom adoptie overdacht, ik wou altijd mijn 2e kindje adopteren, ook pleegzorg is hier wel eens voorbij gekomen. Ik ga in dit leven geen kinderen adopteren, dat heb ik definitief van de baan geschoven en toen ben ik het ivf traject in gegaan.
Verder pleegzorg, nee dat zie ik hier ook niet gebeuren. Ik kan niet met moeilijke mensen om gaan, met zielige ook niet want dan geef ik te veel weg. Maar dat waren even de kort door de bocht argumenten.
Eigenlijk moet ik dus een andere man vinden die heel rijk is en een heel groot huis koopt en dan kan ik dat lekker allemaal ontwerpen, pony voor de meisjes erbij, setje kippen, hamsterkamer en voor alle kinderen een grote slaapkamer met kinderbadkamer, een speelkamer met de wii en andere takkenherriespeeltuig, en die man die is er vaak en heel zorgzaam en die wil nog wel een volle bak aan kinderen erbij, uit elk continent eentje en nog eentje van zichzelf. Eigenlijk wil ik Bratt Pitt (hoe schrijf je de naam van die jongen eigenlijk), maar goed ik vind Angelina Jolie ook wel aantrekkelijk (goh toch stiekem lesbisch) dus als ik mijzelf nou aan biedt ter adoptie dan kan ik tussen die 6 van Brangelina zitten.
Geen prikpil genomen trouwens vandaag, geen idee wanneer ik dan weer ongesteld wordt. bah geen zin in, ik heb wel accoord gekregen voor een leuke klus komende maanden, zalig weer wat euries, erker laten renoveren. Nu hoef ik de bugaboo ook niet te verkopen.... En dat ledikantje wat zoooo schattig is kan ik ook nog wel even bewaren.
of gewoon de staatsloterijg vet wennen, neem ik een draagmoeder, hahaha.
Oeps
de staatskoterij, loterij, vet innen, winnen.
En zo
heb je een literair kunstwerkje geschreven!
Manda
Ik vond staatskoterij wel een leuke freudiaanse vertiepseling.
Tirza (het leek mij ook niet zo'n probleem, die garantie, maar ja, nergens te vinden)
Tirza
Ik wou een kind met krullen, de kans daarop was aanwezig. De eerste had ze niet, de tweede wel. Ik zou zonder haar krullen net zolang doorgegaan zijn tot ik een kind met krullen had gehad!
Kaaskopje (ot)
Now you're talking business. Dat bedoel ik maar. Gewoon eentje met krullen, kom op zeg. Valt me ook nog altijd tegen van die Pieter van V. die ooit in een interview riep dat hij en zijn vrouw Margriet door zouden gaan tot er een meid was. Nou, kom op dan
Tirza
"snij even m'n hart eruit ja"
Wat heb je dat weer treffend gezegd, Manda. God, wat heb ik al een lompe kutopmerkingen mogen verwerken zeg! Van "en wanneer komt de tweede?" toen ik nog nauwelijks kon lopen en 2x per week bij de bekkentherapeut lag (want zitten ging ook nauwelijks) tot "wel zielig dat hij enig kind is hoor. Willen jullie geen tweede? Zeker te druk met je carriere?"
De wereld is vol met botte horken. Bahbahbah!
groet, Valkyre (vandaag ongewenst ongesteld geworden)
Ach valkyre
#$%&@$#! Stomme menstruatie. We blijven duimen, hoor!
Groetjes
Massi
Massi
Wat lief. Jij weet altijd het juiste te zeggen Dank.
groet, Valkyre
