Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?
graag reacties, hou ik mezelf hier niet al veel te lang mee voor het lapje ?
ik heb af en toe het verliefde idee voor nog een baby. En dat gaat natuurlijk niet meer gebeuren, maar af en toe heb ik een oprisping, dan zwijmel ik bij de foto's van mijn 2 dochters toen ze nog zo klein en dik en rond waren, met pluizige haartjes, dikke kleine handje, rompertjes in maat 50 dat soort werk.
Nu gaat het hier helemaal gezellig thuis, de jongste slaapt al een tijd redelijk tot goed door, wordt wel regelmatig aan de vroege kant wakker maar het is zoveel beter dan een half jaar geleden toen liepen we er als zombies bij. De oudste zit heel goed in haar vel momenteel, doet het goed op school, is gezellig thuis en bij anderen, vrolijk etc. Ik ben erg gelukkig met de vele dagen dat ik thuis ben, gek genoeg en zeker nu met het mooie weer wil ik niet ruilen, heerlijk met haar in de speeltuin, op het schoolplein de oudste ophalen, omdat de jongste de laatste is geniet ik extra. Qua financien gaat het minder, ik werk weinig en kan geen andere baan of extra uren krijgen. We redden het wel maar ruim is het momenteel niet.
Verder lijkt het mij wel echt heerlijk om weer een baby in de box te hebben liggen, als ik mijn berichtjes van oververmoeidheid terug lees afgelopen 2 jaar dan zegt mijn verstand direct heel hard NEE. Maar tja, we maken ze hier thuis erg leuk en vrolijk, lijkt mij ook een heel gezellig idee om nog een 3e dochter te krijgen, of zoontje.
Dan nog het hele voortraject, na 40 maanden proberen en onderzoeken en ivf was het dan eindelijk zover, een echte overduidelijke positieve test. Ik weet niet eens meer of ik het nog een keer zou willen doen, aan de ene kant is de kinderwens veel minder dan toen en verder weet ik wat het inhoudt en zou ik het er wel weer voor over hebben wetende dat het ook niet kan lukken en ik daar mij dan qua gevoel goed bij zou kunnen neerleggen.
En ik hou niet van zwanger zijn en mijn lijf is na hard sporten en kritisch eten weer mooi en sterk en slank, maar dan ga ik gewoon weer hard trainen en gezond eten... ik krijg het er vast nog wel een keer helemaal af.
Dan nog de artsen, die afgeraden hebben voor een 3e te gaan, die baarmoeder heeft als 2 moeilijke keizersnedes gehad. Mijn man wil het absoluut niet nog een keer meemaken, vreselijk akelig vond hij beide keren in die OK naast mij.
maar toch, nog een baby zou wel heel erg welkom zijn bij mij, gewoon om het af te leren, zo schattig met al die kinderen hier erom heen, wiegje nog een keer van zolder etc.
Ik ben 36, man is 41. Nu heb ik net de bugaboo op marktplaats gezet, dat ding staat maar in de weg en dan kunnen we nog wat laten doen in huis komende maand en allerlei andere goede redenen om de babytijd af te sluiten dus, definitief voor altijd en dat vind ik eigenlijk niet leuk.
Och manda
Ik stond net naar die dikke handjes van mijn slapende zoon te kijken en dacht: o, ik zou zo graag nog een derde willen over een jaar of twee. Die komt er echt niet, trouwens, mijn man wil niet (en ik weet dat hij dat meent). Voor hem is het 'af' zo. Ik vind baby's zo ongelooflijk leuk, en die borstvoeding loopt nu zo lekker (wat ik niet had durven dromen van te voren) en hij heeft ons gezin zo verrijkt. Ik mijmer met je mee.
Groetjes
Massi (geen strak lijf, haha, dat is dan weer een argument voor, dan kan ik dat afvallen en sporten uitstellen tot na nummer drie)
Manda
Hoi Manda,
Bij mij is het weg. Dat pleit er dus voor dat je gewoon een derde wil, dat het niet gewoon een oprisping is.
Zo heb ik jaren mijn hele sterke wens naar een tweede gepoogd weg te rationaliseren. Achteraf zie ik dat het een echt diep verlangen was. Ik heb het totaal nu niet meer.
Ik verlang intens naar de toekomst zonder luiers, spenen en flessen. Ik geniet er ook van, jongste is vreselijk schattig en charmant. Maar rompertjes maat 50 heb ik niks meer mee.
Ik zeg ga ervoor Manda! 36 is een prima leeftijd!
Liora
Tja
als jullie het financieel enigszins kunnen bolwerken zou ik het ook doen. Ik ben zo blij dat die derde er bij ons nog is gekomen, al heeft mijn lichaam het als gevolg daarvan dan zwaar te verduren. 36 is nog een mooie leeftijd, hak die knoop maar snel door!
Nee liora, neeee!
Zeg dat nou niet, want hier is de derde er, en ik haat zwanger zijn, en ik haat bevallen, maar ik heb nog steeds niet het gevoel dat het klaar is...
Ik dacht dat dat wel over zou gaan als mijn intens schattige en lieve meisje wat groter wordt.
Manda, ik weet het dus ook niet, ik weet alleen dat 2 kinderen voor mij echt niet af was. Ik heb altijd 3 kinderen gewild. En rationeel wil ik geen 4e, maar gevoelsmatig nu dus wel. Sterkte hoor.
Wake up!
Nog steeds gaan mijn haren recht overeind staan van dit soort berichten. Kleine schattige baby'tjes worden groot (met alle eventueel bijkomende problemen vandien), echtscheidingen zijn aan de orde van de dag en het komt helaas te vaak voor dat kinderen daarvan de dupe zijn..... Denk aan het kind en niet aan de verlangens en behoeftes van jezelf. Een kind krijg je voor je leven. Verder begrijp ik niet dat mensen kiezen voor (nog) meer kinderen, terwijl ze financieel niet al te ruim zitten.
Nou zeg kritisch
Dan lijkt het me maar beter als er niemand meer kinderen krijgt, want er is wel heel veel ellende op de wereld en je weet maar nooit hoe je kind terecht zal komen. Natuurlijk moet je een kind ook financieel kunnen behappen, maar dat is in de meeste gevallen toch geen onoplosbaar probleem, zeker niet in Nederland. In Marokko zegt men trouwens: een kind wordt geboren met zijn eigen brood in de mond. (Het komt wel groot, dus). En zo is het.
Als jouw haren al overeind gaan staan van een babywens, moet je toch een vrij vermoeiend geestelijk leven leiden, lijkt me zo.
En Manda, ik sluit me aan bij liora, Biene et al. Als jij het wilt, moet je het zeker doen. Jullie maken zulke prachtige kindjes, er is genoeg liefde, ruimte en geld, wat houdt je tegen?
Groetjes
Massi
Tja
man en ik zitten dan samen te kijken naar ons broedsel, ja ze zijn erg goed gelukt en heel verschillend, dat is ook nog zo leuk bij een 3e, dan komt er weer een nieuwe variant op wat we nu hebben.
Maar goed, zoals dc zegt, wanneer is het wel af. Misschien wel nooit, is het gewoon een gevoel.
Verhuizen gaan we niet (was tot de zomer eventueel spraken van dus, heel prettig dat dat van de baan is), het stabiele inkomen van mijn man daar redden we het van en alles wat ik er bij verdien is mooi mee genomen.
Tja2
vanaf volgend jaar zomer krijg ik een vast contract, heb ik dus een vaste dag per week dat ik verzekerd ben van werk. Ik heb afgelopen weken geen vacature meer voorbij zien komen (cultuur sector, niets dus...). Freelance les erbij geven op een andere academie en toch weer wat klusjes hier en daar bij elkaar schrapen gaat misschien ook wel lukken. En dus zelf verbouwen, ook al staat mij dat tegen qua afwerkingsniveau, scheelt duizenden euro's.
Ik zou het gewoon echt geweldig vinden om 3 meiden te hebben, alle 3 anders. Ik zou een zoontje ook gweldig vinden maar dat zou ik ook sneu tussen al die vrouwen.
Man reageert niet, die wil er niet op in gaan, vindt het een absurd idee, vindt zichzelf veel te oud en vindt het dan te druk. Hmm hij doet ook erg veel naasrt zijn drukke baan hier thuis, dus daar heeft hij wel een punt.
Fysiek moet ik eerst bij de gyn langs, hij heeft die baarmoeder helemaal bekeken en toen gezegd dat het beter is van niet (littekenweefsels). Ik heb nu de prikpil, dat duurt wel een half jaar voordat die uit mijn lijf is, maar dan zou ik daarna wel direct kunnen beginnen met ivf.
Kritisch
Waaruit maak je op dat bijv. Manda dergelijke zaken niet laat meewegen??
Tja, en sorry dc 
Ik sluit me aan bij Liora, Biene en Massi. Ik bleef maar verlangen naar nog een kind. Pas toen de vierde kwam was het genoeg. Ik hoef niet meer en daar ben ik oprecht blij om. Als zich een vijfde zou aandienen dan is het welkom. Maar bewust voor een vijfde gaan wil ik niet. Mijn viertal is prachtig, mijn gezin compleet. Na de derde kozen mijn man en ik ervoor om het bij drie te laten. Puur op rationele gronden, want mijn gevoel wilde nog een kind. Maar om gezondheidsredenen aan mijn kant zouden het er drie blijven. En toen kwam ons vierde wonder onaangekondigd. Zij brengt zoveel geluk met zich mee! En daarmee ook mijn gevoel dat het goed is. Bij mij geldt dus wel dat er een verzadigd moment komt. Gelukkig, want vijf is wel heel veel 
Denk aan het kind
ik denk dat dat eventuele kindje hier een heerlijk liefdevol en stabiel leven zal krijgen, net als die andere 2 van ons. En om mezelf op financieel vlak te verdedigen, er komt hier desondanks mijn geringe hoeveelheid werk een behoorlijk inkomen binnen, het grote issue is hier de verbouwingen die nog moeten gebeuren (zolder en schuur), het zou toch zot zijn om een kinderwens te laten schieten vanwege een zolder en een schuur.
Ik verwacht dat man en ik allebei weer in inkomen gaan stijgen en dan weer op 3 x modaal zitten. Ik verdien nu de helft van wat ik tot voor kort verdiende, er is weinig werk in mijn branche maar dat zal ook wel weer aantrekken komende jaren en anders doen we het gewoon wat zuiniger aan. Zolang er hier nog een werkster over de vloer komt we bij de AH boodschappen doen en de kinderen in merkkleding rondlopen zie ik nog wel wat ruimte.
Geld
Nee dat lijkt me inderdaad in maar een heel klein deel van de nederlandse gezinnen (ik denk eventueel aan de wsnp) een 'objectieve' reden om van (meer) kinderen af te zien. Vergeleken met de rest van de wereld en de geschiedenis zijn we hier zo ongelofelijk welvarend...
Daarentegen vind ik het wel een goed punt dat je je zou moeten afvragen of je eventueel wat aan welvaart wilt inleveren in ruil voor nog een kindje (maar ik twijfel wat dit betreft idd. niet aan Manda). En heel logisch dat die afweging bij iedereen anders uitvalt. Want als je heel graag elk kind een eigen kamer wilt geven, bijvoorbeeld, dan heb je meer geld nodig per kind dan als je daarvan afziet.
Manda
"Ik zou het gewoon echt geweldig vinden om 3 meiden te hebben, alle 3 anders." Zo zwijmelde ik ook tijdens mijn derde zwangerschap. Het werd alleen geen meisje, die derde, maar twee jongens, haha.
Ah joh, die babykriebels komen en gaan. En spelen af en toe weer op. Voor sommige mensen gaat het over na de geboorte van nummer zoveel, dan zijn de babykriebels definitief verdwenen en zien ze hun gezin als helemaal compleet. Maar er zijn ook mensen die de babykriebels in meer of mindere mate houden. Ook al ben ik al enigszins over de datum en hebben we er al vier, soms dagdroom ik nog wel eens weg bij de gedachte aan een zwangerschap en een baby. Helemaal nu mijn schoonzusje zwanger is en we de babyspulletjes weer van zolder hebben gehaald om te kijken wat zij daarvan wil gebruiken. Maar ik laat het bij zwijmelen en botvier mijn babydriften over een paar maanden wel op mijn tantezeggertje.
skik
Mijmeringen hier
Na de geboorte van nr. 3 een kleine 4 weken terug heb ik 2 weken enorm opgelucht rondgelopen dat het niet nog eens hoefde, zwanger zijn, bevallen en de kraamtijd. Dat gevoel was wel nieuw voor me. Maar nu ben ik ook alweer een klein beetje nostalgisch 
want hij is alweer uit de kleinste pakjes gegroeid en die zijn hier dus nooit meer nodig... toch een gek idee om zo'n periode echt af te sluiten.
Ik denk dat niet iedereen even duidelijk de kinderwens met het 'laatste kind' echt kwijt is. Zelf heb ik ook hiervoor al een periode gehad dat ik dacht dat de grote kinderwens niet weer terug zou komen, bijvoorbeeld, en het gebeurde toch. En die wens voor de derde ging niet eens over babies (daar zag ik nogal tegenop eerlijk gezegd) maar over het hebben van 3 grotere kinderen - en ik zie nu ook erg naar die periode uit, alleen al naar volgend jaar als we wel weer gewoon met ons allen naar het strand kunnen. Terwijl ik van mezelf dacht dat ik zo iemand was die elke keer weer vooral een baby zou willen, maar nee dus.
Enfin in jouw geval Manda zou ik er gewoon maar voor gaan lobbyen bij je man . Ik ben hier wel erg blij dat de derde er ondanks mijn twijfel (laat staan die van man, ik moest ook lobbyen ) nog is gekomen!
Koester die mijmeringen
en wees verder realistisch.
Je weet nog enorm goed wat de hormonen met je deden tijdens de IVF-periode. je voelde je dan compleet anders en dat zou inpact hebben op de twee kinderen die er nu zijn - daarmee kan die tijd hard tegenvallen, vooral ook voor je dochters en daarmee voor jou.
Met drie is het echt veel drukker dan met twee, verkijk je daar niet op, nu zit alles aardig op de rit maar dan begin je weer aan een nieuwe structuur.
En ja, die eventuele derde zal ook weer sneller uit de snoezige kleertjes groeien dan je had gehoopt
Een derde 'om het af te leren' heb ik bij nummer vier beleefd, toen ik ook nog geen afcheid kon nemen van de babytijd. Na een aanvankelijk voorspoedige zwangerschap liep het acht weken voor de datum helemaal mis en de echo daarvan heeft heel lang doorgedreund, ook al hebben dochter en ik het er levend afgebracht.
Dus nogmaals, je moet het samen compleet eens zijn want je hebt elkaar hard nodig!
Tel je zegeningen
Ik heb altijd het idee dat bij dit soort mijmeringen de de nadelen allemaal vergeten bent.
Ik kan me nog vlijmscherp voor de geest halen hoe dramatisch ik de tropenjaren vond. Onze oudste sliep nooit: wij waren zombies. Jaren later zei ik tegen mijn vader dat ik me schaamde dat ik een veel prettiger baby/dreumestijd had gehad bij de jongste. Hij zei:'Geen wonder, bij de oudste waren jullie permanent zo uitgeput, dat je amper wakker kon blijven. Natuurlijk kon je daar niet van genieten'.
Bij het idee aan een 3e dacht ik ook nooit, dat het net zo relaxed zou worden als bij de 2e. Ik was alleen maar bang voor een herhaling van de 1e. Het leek me vreselijk als de oudste 2 weer jarenlang zombies als ouders zouden hebben. Juist nu het allemaal zo lekker liep.
Dat er hier geen derde is gekomen, was voornamelijk omdat ik veel te realistisch keek naar de kansen dat het géén roze droom zou zijn. Ik telde mijn zegeningen. Ik dacht nooit dat het mee zou vallen, ik ging er alleen maar vanuit dat het tegen zou vallen en dat ik díe gok niet wilde nemen.
Vanochtend las ik dit draadje en had ik het er met mijn man over. We waren het er samen helemaal over eens dat het ons geweldig lijkt om die babygevoelens ooit weer te mogen beleven als grootouders. Intussen kijk ik met vertedering in kinderwagens, glimlach ik om dreumesjes op straat en bedenk ik vooral hoe heerlijk het is dat ons gezin in een andere fase zit.
Tihama
Waarom niet
Als je echt graag wilt zou ik er gewoon voor gaan. Ik weet niet hoe zwaar een IVF traject is maar dat weet je zelf natuurlijk wel. Je kan dus best afwegen of je dat traject met alle moeilijkheden ervoor over hebt. Je leeftijd lijkt me niet problematisch verder. Het lukt of het lukt niet tenslotte.
Wat geld betreft heb je ook helemaal gelijk. Zolang jullie nog een werkster hebben en je na zit te denken over een verbouwing lijkt me dat er genoeg financiële ruimte is voor een eventueel kindje.
Verder is kinderen krijgen natuurlijk sowieso helemaal niet rationeel. Je hebt twee fantastische kinderen. Een derde voegt objectief gezien helemaal niks toe. Maar toch is een derde wel ontzettend leuk en is nog een kindje erbij zo genieten. Een baby wens is nou eenmaal geen rationele en objectieve wens en de keuze voor een kind is vaak ook geen rationele keuze.
Bij de meeste mensen beginnen rationele bezwaren als geld, ruimte en dergelijke pas mee te spelen op het moment dat ze zelf ook eigenlijk geen kinderen meer willen. Zolang die kinderwens nog heel groot is spelen dit soort bezwaren veel minder.
De enige mensen die ik ken die op rationele gronden van een verdere kinderwens hebben afgezien terwijl ze het wel heel graag wilden hebben dat om gezondheidsredenen gedaan (van de moeder of van de vader of van de andere kinderen...)
Je kan natuurlijk ook gewoon met die prikpil stoppen en dan heb je alsnog een half jaar om te beslissen of je echt het traject in wil gaan of niet.
"compleet"
Daar kan ik altijd wat verwonderd van kijken, de constatering van mensen dat hun gezin "compleet" is. Alsof je dat van tevoren voor ogen had. Ik had en heb dat helemaal niet. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ons gezin compleet is, maar ook helemaal niet dat het incompleet is. Het is gewoon ons gezin, zoals het is. Ja, we hebben een hele tijd een vierde kind overwogen en we hebben welbewust afscheid van dat gevoel genomen. 't Is klaar. Op z'n Cobi, gewoon, klaar. Maar aan de andere kant sluit ik ook weer niet uit dat er op enigerlei wijze nog veranderingen in de gezinssamenstelling zullen optreden (nog afgezien van schoonkinderen). De tijd zal het leren.
Wat jou aangaat Manda, denk ik dat je aan het forum weinig hebt, of zou moeten hebben. Alleen jij en je vriend weten hoe graag jullie nog een kind zouden willen en wat je daarvoor over zou hebben, in medische en financiële zin. De mening van een ander is eigenlijk totaal irrelant in dit soort kwesties, denk ik. Nee, dat is mijn stellige overtuiging.
Irrelant 
irrelevant, bedoel ik uiteraard.
Zegeningen en risico's
Ik geloof dat het heel moeilijk zo niet onmogelijk is om de risico's die je loopt met een kind erbij serieus af te wegen tegen de optimistische mijmeringen. Wellicht is het makkelijker als je iets al hebt meegemaakt, zoals wat Tihama beschrijft, om echt doorvoeld het idee 'dat nooit weer' te hebben. Maar voor hetzelfde geld kan je iets nieuws overkomen zoals Tonny gebeurde, het kind kan vreselijk gehandicapt zijn enzovoort. Dus tsja, als je het zo bekijkt zou niemand er aan moeten beginnen. (En meestal denk je 'mij overkomt dat niet', wat onzin is maar naar mijn mening de beste manier om niet gek te worden van de gedachte aan alle risico's die je elke minuut van de dag weer loopt).
Van te voren je draagkracht inschatten is wellicht verstandig maar meestal weet je toch pas wat je aankunt als het zover is. Hier lukte het me al geeneens om van te voren mee te nemen dat de babytijd weer een periode met meer ruzies zal zijn, terwijl ik inmiddels echt wel weet dat het zo is (en dat het gelukkig weer voorbij gaat).
Nut van draadjes op het forum
Voor mij hebben die wel degelijk nut. Ik heb bij de twijfel over de derde wel iets gehad aan dingen die anderen hierover schreven, bijvoorbeeld de vraag 'wat wil je over 10 jaar, 1 of 2 kinderen' die Liora eens in zo'n draad werd gesteld. En nu heb ik zelfs het idee dat het door Nonnies draadje komt dat per ongeluk zwanger van een 4e worden me minder rampzalig lijkt dan 2 weken terug nog. Maar goed, misschien ben ik wel te beïnvloedbaar en is dat helemaal niet goed, dat zou best kunnen .
Asa
Iedereen is beïnvloedbaar. De gezinsgrootte wordt ook beïnvloed door wat gewoon is in je omgeving. Ik heb een groter aantal kinderen dan gemiddeld. Ik heb via internet veel contact met ouder met een groot gezin. Zo schrijf ik mee op een mailing lijst met vooral Amerikaanse gezinnen die allemaal veel kinderen hebben waarbij ons gezin vaak nog heel bescheiden is. Dat beïnvloed mijn beeld ook. Als een vriendin met al 12 kinderen enthousiast schrijft dat ze twee kinderen gaan adopteren knipper ik niet eens meer met mijn ogen. Voor mij is dat na jaren contact met deze moeders een hele normale (en hele leuke) mededeling geworden. Als ik dat echter in mijn 'echte' omgeving vertel, op mijn werk of zo dan krijg je een heel ander soort reacties. Sommigen bewonderen het, sommigen vinden het raar of dat het niet kan of wat dan ook. Bijna niemand blijft echter neutraal want het valt buiten hun normale wereldbeeld. Ik heb echter met zoveel moeders van grote gezinnen contact (gehad) dat ik inmiddels vind dat een groot gezin pas begint bij 10 kinderen of zo.
Dus beïnvloed worden door je omgeving is echt heel normaal wat betreft hoeveelheid kinderen is echt heel normaal.
Mja
Wij besloten het ook bij onze twee knullen te houden, oudste dochter overleed na de geboorte en wat waren we rijk met twee gezonde knullen. Alle realisme voerde de boventoon. Maar toen kwam er onverwacht nog een grietje, dwars door alle realisme en risico's in. Soms gaan dingen gewoon zoals ze gaan, ik kon me al snel niet meer voorstellen dat zij er niet zou zijn..
Draadjes nuttig
Heel nuttig zijn die draadjes! Ik merkte bijvoorbeeld dat ik begon met vooral de bezwaren te laten doordringen.
Later merkte ik dat ik die juist terzijde schoof en de voordelen van twee kinderen bleven hangen.
Ik heb er echt heel veel aan gehad juist!
Liora
Het gevoel dat het klaar is
Had ik direct na de geboorte van nummer 5... Daarvoor hield ik de mijmeringen die jij beschrijft Manda. Mijn nummer 4 en 5 waren beiden niet gepland, maar pas na hun komst had ik het gevoel dat het compleet was, klaar! Dus ik herken die mijmeringen maar al te goed, dacht ook dat dat nooit weg zou gaan, maar bij mij is het nu echt definitief weg.
Overigens waren nummer 4 en 5 jongens, de eerste 3 meiden. Bij de vierde leek het me ook beter dat dat een vierde eenmeisje zou zijn, zo sneu zo'n jongen met 3 zussen... Misschien dat daarom dat laatste broertje er nog achteraan kwam.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
3 kinderen
man en ik zijn er wel over uit dat als die 2e gewoon normaal was ontstaan, zonder 2 miskramen, zonder ivf we nu al wel een 3e hadden gehad.
ik vond het idee van een tweeling (ik testte erg vroeg positief bij de 2e) ook een heel vrolijk idee, volle bak.
iig zal ik de volgende datum van de prikpil dus laten schieten, eens kijken hoe we dan eind van het jaar er in staan zegt man. Hij zegt precies wat ik zei toen de 2e geboren werd, overigens heb ik heel lang op een enorme roze wolk gezeten toen de baby er eindelijk was, echt in en in gelukkig met alles en elkaar.
Man is bang dat we de rek op te veel dingen gaan zetten, te veel willen, te veel er vanuit gaan dat het goed gaat.
Die 3e keizersnede zit hem helemaal niet lekker, terecht want het is ons ook afgeraden (het kan wel, maar met meer risico op scheuring, meer controles etc).
Na de 4e was het over
Het gevoel voor misschien eventueel nog eens een kind was na de 4e pas over, maar toen was het ook wel gelijk definitief. Zo definitief dat ik me gelijk tijdens de 4e keizersnede heb laten steriliseren. 3 miskramen, 4 levende kinderen, het was mooi zo.
Als ik nu een zwangere vrouw zie of een moeder met baby zie met het daarbij horende luchtje van babypoep, melk en soms wat zurig spugen, denk ik altijd: jij liever dan ik. Ik heb die hele periode al gehad en werp me vol enthousiasme op de volgende levensfase van grotere kinderen.
Ach je hebt nog minstens een half jaar om erover na te denken en eventueel kan je als je over het risico van de zwangerschap plus keizersnede inzit natuurlijk ook altijd nog je adoptieplannen weer van stal halen.
Groeten Primavera
Tot de knop omgaat
en wanneer die knop omgaat is voor iedereen anders. Bij mij was dat met 40 jaar. Na een lange tijd van teleurstellingen en frustratie werd ik op een dag opeens wakker uit die 'droom' en constateerde tot mijn grote gróte opluchting dat ik er echt overheen was.
Linzel
indd ik slik sinds een tijdje tot mijn grote tevredenheid ad, kleine dosis per dag. Volgens gyn toendertijd was dat prima (toen slikte ik het niet terwijl ik het erg nodig had) in overleg met huisarts (bepaalde soorten kunnen wel andere niet).
die 3e keizersnede zit ons niet zo lekker, vooral mijn man moet er niet aan denken weer in die ok doodangsten uit te staan omdat er weer een kind vast zit en er met geen mogelijkheid uit komt, paniek etc. Ik heb het minder, ik vond de vorige keizersnede geweldig, helemaal bomvol was die ok trouwens. Kind lag overdwars met het hoofdje vast en gedraaid. Ach ja dus ik ga er vanuit dat een volgende weer zo idioot ligt, mijn bekken is te klein.
hum. Ik moet eens met een vriendin praten, de plussen en minnen naast elkaar leggen idd. Zij heeft nu 3, over de laatste hebben ze 2 jaar zitten wikken en wegen.
Stel dat ik op mijn 38e beval dan ben ik 42 (!!) als die naar school gaat. Ik was net 28 toen mijn oudste geboren werd.
Een ander potentieel minpunt is dat ik het ergens oneerlijk vindt voor mijn oudste. Die was altijd alleen en zit dan met 2 kleintjes onder haar die de nodige aandacht vragen terwijl zij dan aan het puberen slaat. Ja ik zou het erg vervelend vinden als zij in de knel komt, nu is er nog balans, een kleintje en een grote, dus dan wisselen we wel eens af met activiteiten. Straks zal dat nog moeilijker worden, mijn oudste is ruim 8,5, de jongste is nu 2.
Manda
Na de geboorte van onze 2e, ook met een keizersnede, heeft mijn gyn gezegt dat hij een 3e keizersnede afraadde. Hij verbood het niet, maar zei duidelijk dat er grote risico's aan kleven. Voor ons ook een reden om geen derde meer te willen. (Grootste reden is dat ik dolblij ben dat ik uit de baby's ben, vind baby's niet zo heel leuk meer eigenlijk)
Maar wat als je 3e iets mankeert? Iets serieus? Iets wat echt een stempel op je gezin drukt? Trek jij dat? Vind je dat eerlijk voor de andere 2? Kunnen jullie als gezin dat wel aan?
Toen ik zwanger was van nr.2 maakte het me niet uit of het helemaal gezond zou zijn. Als er een verstandelijk gehandicapt kind uit zou komen, dan was dat welkom en paste dat heus wel bij ons. Maar nu met 2 kinderen zou ik dat gevoel helemaal niet hebben. Een kind met een handicap zou ik nu moeilijk vinden.
En verder.... moet je je gevoel najagen denk ik. ALs er in jullie gezin ruimte is voor 3 kinderen en je man wil ook, waarom dan niet. Alle practische bezwaren kan je wegredeneren, je gevoel niet. Ik zou wel nu die prikpil laten zitten. Je weet hoelang het bij mij heeft geduurt voor mijn cyclus weer op de rails was.
Dendy
