Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?

Het slijt... (langzaam)

Na een afschuwelijke zwangerschap en een herstel dat letterlijk jaren geduurd heeft, zat er voor ons geen kindje meer in.

Toch nog jaren de wieg bewaard en de kinderwagen. Na heel veel huilbuien en een groot verlangen kan ik nu zeggen: na 7 jaar is het gesleten. Dit was de beste keuze. Door deze keuze kan ik er 100% zijn voor de kinderen die ik wel heb. Het verlangen naar nog zo'n heerlijk babytje van mezelf is weg.

Jamaar linzel

De studie over risico's die je aanhaald gaat over vrouwen die een vaginale bevalling proberen na een keizersnede, na 2 keizersnedes wordt dat inderdaad een stuk risicovoller. Maar de risico's op een een baarmoederruptuur bij een geplande keizersnede is niet erg verschillend na één of twee keizersnedes.
Baarmoederuptuur gebeurd namelijk voornamelijk tijdens de bevalling.
Ik vind het opmerkelijk dat de verhoogde kans op baarmoederruptuur Manda geen moment tegengehouden heeft bij haar wens voor een tweede, terwijl het nu bij mijmeringen over de derde ineens zwaar meespeelt. Ik denk dat dat misschien wel wat zegt over hoe sterk die wens is. Als bij een wens voor een tweede, derde of vierde, enz. ineens allerlei issues gaan meespelen, die bij de eerste totaal niet werden meegewogen dan is die babywens kennelijk toch minder sterk en kan ze misschien beter concluderen dat het ideale plaatje van 3 schattige kindertjes in haar hoofd haar welliswaar heel erg leuk lijkt, maar niet zo zwaarwegend is dat ze daar alles voor over heeft.
Groeten Primavera

Definitief

Wij hebben altijd twee kinderen willen hebben. Toen het 2e kind geboren was wist ik ook heel zeker dat ik het er bij 2 wilde houden, maar toch inderdaad dat gevoel van een derde is ook leuk en nog zo'n lief frummeltje erbij. Maar als ik na ging denken wist ik zeker dat 2 goed was.
Ik heb op een bepaald moment ook heel even gedacht dat ik weer zwanger was en daar was ik niet echt blij mee. Maar toen ik ongesteld werd kwamen weer de gevoelens dat het toch wel leuk zou zijn, misschien.
Niet veel later heeft m'n man zich later steriliseren (in gezamelijk overleg uiteraard, ik stond er helemaal achter ) en daar heb ik ook nooit spijt van gehad. Toen was het klaar, hoefde ik er niet meer over na te denken en dat gaf voor mij veel rust.
(en nog denk ik wel eens dat een 3e leuk zou zijn, maar dat verwerp ik meteen weer, ik ben gelukkig met 2 kinderen, ik denk een leukere moeder dan met 3 kinderen. De jongste is net naar school en hoewel ik haar mis en het stil vind thuis, vind ik het ook fijn om weer andere dingen te kunnen gaan doen.)

Ik denk dat je mij niet hoeft uit te leggen waarom mensen standaard geen vragen stellen bij de tweede maar wel bij volgende kinderen. Ik vind die manier van denken alleen kant noch wal slaan.
Ik ga mee in dat de tweede deels is om het gezin 'compleet' te maken. Een kind is maar alleen, dus nummer twee is bijna een logisch gevolg voor veel mensen. Daar worden dus blijkbaar geen afwegingen gemaakt van 'kan ik de eerste het wel aandoen als de tweede iets mankeert?'. Waarom dat soort vragen bij de derde dan wel uit de kast halen? Waarom mag je 2 kinderen niet aan de risico's blootstellen, maar de eerste wel? Mijn redenatie is dus: je wilt meer kinderen, klaar.
Ingeval van Manda vind ik de medische bezwaren dusdanig groot dat ik een derde toch maar zou vergeten. De eerste twee kinderen hebben wel een zo gezond mogelijke moeder nodig. Maar ik kan me héél goed voorstellen hoe moeilijk dat proces van afstand nemen is.

Geen pleidooi maar een overweging

om maar met de deur in huis te vallen; ik heb een pleegkind. Na mijn eigen kind 3miskramen bbz en daarna een pleegbaby langdurig (lees tot het 18e jaar) bij ons. Het is als mijn eigen kind, nee het is mijn kind. Wat een vreugde geeft dat. Dus voor alle moeders die hier een kind overwegen maar niet durven vanwege wat ook. Echt, denk erover na.

Tijgeroog

Ik wilde altijd een derde en misschien zelfs een vierde. Dat was ook daadwerkelijk de bedoeling, zeker de derde was voor mijn man ook heel welkom geweest, en ik heb hier toch wel een tijdje door in de knoop gezeten met mezelf, toen het er niet meer van kwam. Achteraf, toen ik geaccepteerd had dat het bij twee zou blijven en als ik naar grotere gezinnen keek, vond ik het helemaal niet zo erg meer om het met twee te 'moeten' doen. Het leek me maar een gedoe om wéér op het schoolplein te staan, wéér zwemles, enz.. Ik kwam met mijn twee kinderen op den duur inderdaad weer aan mijn eigen leven toe. Maar wat ik daarbij wel bedenk is dat als je in die 'flow', om maar even modern te doen, zit van kinderen verzorgen, naar school brengen, broodje smeren etc. je er verder ook geen probleem mee zult hebben. Dan is het gewoon zo.

"Maar Kaaskopje ziet mijn argumentenverschuifbalans ook als een persoonlijke aanval ofzo"
Hoezo,ook? Ik zie niks als persoonlijke aanval, ik denk er gewoon anders over. Ik denk dat voor iedereen de argumenten en redenen anders zijn, dat is alles wat ik wil zeggen, dat kun je niet voor een ander invullen.

Manda, ik heb zelf 4 ks gehad

Manda, ik heb zelf 4 keizersnedes gehad en ik heb me heel goed geinformeerd en ik weet niet hoeveel onderzoeken nageplozen voordat ik het aanbod van sterilisatie tijdens de 3e keizersnede afsloeg. Een vaginale stuitbevalling of een vaginale bevalling waarbij met strumenteel geholpen moet worden heeft meer risico. En mijn gynaecoloog vertelde me dat hij in mijn geval desgewenst tot 5 keizersneds zou gaan.
Verder zitten er niet persé 3 lidtekens, omdat de boel vaak weer op dezelfde lijn opengemaakt wordt en het oude lidtekenweefsel snijden ze eruit. Ook hangt het af van de bepaalde techniek die is gebruikt, je leeftijd, gewicht, etnische afkomst, tijd tussen de zwangerschappen, enz.
Echt, ik heb er vollop begrip voor dat je voor een eventuele derde geen enkel extra risico wil lopen, maar vrouwen zoals ik bestempelen als onverantwoordelijke moeders die moedwillig een te groot risico lopen omdat ze zonodig nog een kind willen hebben schiet me in het verkeerde keelgat.
Groeten Primavera

waarom je bij een derde ineens wel aan de risico's denkt?
Ik kan alleen voor mezelf spreken natuurlijk. De 2e was een logisch vervolg op de 1e. Inderdaad, je (=ik)wilt je kind niet alleen laten opgroeien, zonder broer of zus. Verder heb ik 2 broers en een gezin met 3 was mijn 'ideaal' Man is een nakomertje met 1 zus, en vond eigenlijk 2 wel genoeg. Maar 1 ook 'te weinig' (vooropgesteld dat je al blij mag zijn dat je deze keuze 'zomaar' kunt maken)
Voor we echt definitief voor de 3e gingen heb ik me ook afgevraagd of je een (toen) soepel draaiend gezin het risico op een gehandicapt kindje kunt 'aandoen'. En vreemd genoeg werd ik ook pas zwanger toen ik voor mezelf die vraag beantwoord had.
En dat je niet alles kunt meenemen in je overwegingen blijkt weer ruim na geboorte van jongste, toen oudste een beperking bleek te hebben. Dit maakt mij dubbel blij met de keuze voor een derde, want nu heeft middelste iig iemand om een 'normale' broer-broer band mee op te bouwen.

Maar Kaaskopje ziet mijn argumentenverschuifbalans ook als een persoonlijke aanval ofzo? Waarom nu weer?===

Welnee, ik ben het gewoon niet met je eens en stel vragen die daar mee te maken hebben, dat heet discussiëren.

En de man dan?

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik geloof dat er niemand echt stilstaat bij de 2e persoon. De moeder voelt dat ze er nog eentje bij wilt, de vader ziet dat niet zitten en heeft daar redenen voor. Was het niet 'it takes two to tango'? De vader moet er, naar mijn inzien, ook 100% voor willen gaan. Zijn stem is net zo veel waard. Al is het de moeder die het kind moet baren en alle zwangerschapskwalen weer moet krijgen, dit wil niet zeggen dat ze haar zin mag doordrijven. Ik zou het niet kunnen hoor, zwanger zijn van een 3e, wetende dat de vader het eigenlijk niet had gewild.

Brrr, moet er niet aan denken.

Het krijgen van een kind was een mooie ervaring en de babytijd was hectisch maar heel speciaal. Maar ik heb geen enkele behoefte om dit allemaal nog eens te herhalen. Kan trouwens ook niet, ben ik al te oud voor.

Zwelgje

Ik laat me niet over het concrete geval van Manda uit, maar ik wil even tegengas bieden tegen het idee dat de man er 100% voor moet willen gaan.
Als ik had gewacht tot mijn partner 100% voor kinderen had willen gaan waren mijn twee bloedjes er niet geweest. Van hem hoefde het niet zo, kon later nog wel, en weet ik veel wat voor koudwatervrees nog meer. Ik had redenen om aan te nemen dat hij dol op zijn kinderen zou zijn als ze er eenmaal waren, en ik heb gelijk gekregen.

Niet dat ik zeg dat je over een 'nee' van de vader in spe moet heenwalsen - dat deed ik ook niet - maar 100% is in sommige gevallen niet haalbaar, en dan is een lager percentage ook best ok - die 100 komt dan later wel.

Groeten,

Temet

Manda

Ik zou het niet meer doen!. Gezien die kans baarmoeder scheuring. Wat als het mis gaat!. Is het verlangen dan zo groot dat je je leven voor nog een kind op 't spel gaat zetten?. Wat als jij het niet overleefd?. Snap je man daar ook wel in. Echt wees blij met die twee.

Snap twee dingen niet

Wat betreft gezondheid en scheuringen moet je je gewoon laten voorlichten. Ik ken wel vrouwen die drie keizersneden hebben gehad. Hierover moet je niet speculeren maar dit gewoon uitzoeken.
En verder snap ik niet wat er nou zooo erg is aan die zwemlessen. Ik vond het vooral vervelend om een baby mee te moeten nemen erheen, maar dat de jongste op zwemlaas gaat is niet iets waar ik bepaald tegenop zie.

Liora

Liora

Dat bedoelt Manda ,denk ik, meer om aan te geven dat er nu eenmaal zaken bij komen kijken waar je minder dol op bent als ouder.

Fio

Volgens mij zei Manda dat niet maar anderen...

Ik vind je onnavolgbaar, laat maar, het is goed zo.

Ik snap p helemaal

Een derde of vierde kind is net zo gewenst als de eerste en tweede, maar bij elk volgend kind gaan de mogelijke nadelen bij sommige mensen meer meewegen dan de voordelen.

Even gechargeerd: één kind is niet druk, twee een beetje druk, drie best druk en vier heel druk. Ook al zijn kind twee, drie en vier weer net zo leuk en gewenst als nummer één, het wordt wel steeds drukker (moeilijker, zorgelijker, vul maar in) dat dat per volgend kind steeds meer gaat meespelen. Want leuk was het al.

skik

Ach weet je, manda

Dat is het met geluk: je wilt er altijd meer van en je wilt het vasthouden.

Realiseer je heel goed de nadelen en houd er terdege rekening mee dat je lijf het naarmate je leeftijd vordert zwaarder te verduren krijgt bij een zwangerschap. In jouw geval helemaal.
Ik zit nu bijv. volop in het puberdom en hoe dol ik ook op ze ben, ben ik toch blij dat ik niet nog een keer een verzakt bekken heb getrotseerd. En weet je: alle leeftijden hebben heel leuke kanten.

Gevoel

Ik denk dat als je hele gevoel zegt:"ik wil graag een derde kindje" dat dàt gevoel overheerst. Voor alle "tegen" argumenten schrijf ik hier zo een "voor" argument.
Drie kinderen drukker dan èèn? Het is maar net hoe je karakter is en hoe je zelf in het leven staat en met je kinderen omgaat. Misschien ben ik wel drukker met èèn als Manda met zes?
"Manda is al wat ouder?" Heuh??? Je bent iets van 36 toch? Volgens mij een prima leeftijd om een kindje te krijgen.
Ik zou me eerst goed medisch voor laten lichten inderdaad. Hoe terecht was de waarschuwing na je laatste zwangerschap? Op zich doen volgens mij het aantal keizersneden er niet toe. Het koningshuis levert toch alleen maar baby`s af met keizersnee? Die stoppen ook niet na 1 of 2 kindertjes.
Maar het gaat erom hoe je lichaam is herstelt, wat heeft de zwangerschap/keizersnede misschien voor blijvende schade aangericht? Dus naar de gyn en eerst eerlijke medische adviezen inwinnen.
Als ik me zelf in Manda verplaats zou ik de kinderwens pas kunnen afsluiten als de gyn zou zeggen: "Nee, niet doen, het is onverantwoord."

Op zich snap ik dat mensen bij een derde net even harder nadenken dan bij een tweede. Dan komt een stuk praktisch denken tevoorschijn. Drie kinderen zitten nu eenmaal minder ruim op de achterbank en op de fiets kun je er meestal ook maar twee kwijt. Dus bij meer kinderen moet je nadenken of je die kwijt kunt en of je van jezelf verwacht dat je je aandacht aan meer dan twee kinderen kunt schenken. Dat vind ik allemaal heel begrijpelijke overwegingen. Niet iedereen is heeft de ruimte voor een groter gezin (fysiek, qua ruimte, misschien ook financieel, e.d.). Mijn bescheiden mening is dat er voor iedere situatie een oplossing is, dus dat een gezin zich ook wel naar drie kinderen of meer kan voegen, maar dat is voor iedereen anders.
Naar mijn beleving zijn dat soort afwegingen anders dan dat je over de nog totaal onbekende staat van gezondheid van een nieuwe baby ten opzichte van het geluk van de eerste kinderen begint. Argumenten als 'wat doe je de eerste twee aan als de derde iets blijkt te mankeren?' of 'stel je voor dat het een meerling wordt!', vind ik zó krom. Je mag twee kinderen niet met een gehandicapt zusje/broertje, of een tweeling opzadelen, maar de eerste wel? Ik zou haast zeggen dat twee kinderen in het voordeel zijn, omdat ze elkaar nog hebben en in hun latere leven de lasten kunnen verdelen.
Dat Fiorucci en ik daar allebei anders op reageren dan jij graag had gezien is misschien wel omdat wij allebei ons eerste kind verloren hebben. Als Fio het hier niet mee eens is, hoor ik dat wel. Misschien wordt alles daardoor net even in een ander perspectief geplaatst. Als je je leven laat leiden door doemdenken, dan had ik na de geboorte van de oudste dochter moeten stoppen, want waarom het lot tarten nu ik 1 gezond kind had? Was het eerlijk van mij om mijn enige (levende) kind bloot te stellen aan een mogelijk ongezond zusje of broertje? Of een tweeling?

Want leuk was het al.

Met 'want leuk was het al' zeg je eigenlijk: 'het kan niet leuker worden'. En dat is natuurlijk onzin. Ook dat het steeds zorgerlijker en moeilijker wordt is totaal niet vanzelfsprekend. Mijn oudste kind was het minst makkelijke kind. De tweede was een makkie vergeleken met de eerste. Zo kan een derde ook de meevaller blijken te zijn.
Eigenlijk is het zo: de eerste wil je (je in het algemeen) uit puur egoïsme en iedereen vindt dat de normaalste zaak van de wereld. De tweede krijg je omdat je de eerste gezelschap gunt én het voor vader en moeder ook erg leuk is nog zo'n kleintje erbij. Ook dit vindt iedereen heel acceptabel. Bij elk volgend kind moet je gewoon toegeven dat je puur voor je eigen plezier een kind erbij gekregen hebt en voor niemand minder en mag je je daar nog over verantwoorden ook. Want 'heb je er wel bij stilgestaan dat je dan een grotere auto moet?'.

Nou wil40

Als haar vent echt Nee zegt lijkt me dat net zo goed een no go als de gyn, toch?
Of ben ik nou zo ouderwets ?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.