Baby mijmeringen wanneer gaan ze over?

Bij mij werkte het echt zo

Na de 3e was het klaar. Echt gewoon af en compleet.

En het was een van de argumenten van mijn man dat dat geen reden was om aan een 3e te beginnen, want dan had ik dat vast ook nog wel na de 3e, en de 4e en de 5e. Maar zo was het dus niet.

De jongste is nu 3 en ik ga morgen de box verkopen. Dus het is echt afgelopen. En ik vind het prima. Was van de week met een vriendin met een kleintje in de speeltuin en ik dacht voor het eerst in mijn leven: nee dat zou ik niet meer willen. Ben blij dat die van mij al wat groter en zelfstandiger zijn.

Ik heb tussen nr. 2 en 3 ook alles de revu laten passeren: het risico, de financien, het weer aan huis gebonden zijn, de impact op de oudste twee. Maar de wens bleef. Die was zo sterk, dat ie niet weg te redeneren viel.

Geef het wat tijd Manda. En je man ook. Uiteindelijk kom je er wel uit.

Ach

Manda,

Je oudste vindt het vast leuk, en het geeft haar misschien ook de kans om inderdaad lekker te puberen want jullie zijn dan vast heel druk met de kleintjes. En ik ben straks 43 (!!!) als mijn jongste naar school gaat. Het zij zo, gelukkig zie ik er jong uit.

Overigens ben ik het niet eens met mensen die zeggen dat je het ook aan moet kunnen als de derde gehandicapt is of een tweeling.

Ik had een gehandicapt kind als tweede niet aangekund, een tweeling evenmin. Noch financieel, noch emotioneel. Heb ik daarmee een onverantwoord risico genomen? Of heb ik het vertrouwen gehad dat het goed zou komen?

Overdenken

Je kan zulke beslissingen ook overdenken. Natuurlijk moet je geen risico's nemen op het gebied van gezond. Ik zou dus inderdaad zeker van te voren overleggen met een specialist.

Verder kan je natuurlijk wel eindeloos allerlei scenario's gaan bedenken. Mocht het een tweeling zijn, mocht het gehandicapt zijn, mocht er in de toekomst minder inkomsten zijn...Dat weet je gewoon allemaal niet. Je kan er uren over nadenken en alsnog zal je er niet uitkomen.

En of je iets wel of niet aankan weet je ook niet van te voren. Uiteindelijk kan je meestal meer aan dan je denkt. Bijna niemand die een zwaar gehandicapt kind krijgt zal van te voren gedacht hebben dit kan ik aan. Uiteindelijk kan je het aan omdat je geen enkele andere keuze hebt dan dingen aan te kunnen. Wat er gebeurd gebeurd er. Komt die tweeling, drieling of een gehandicapt kind er dan leer je daar mee dealen omdat het gewoon niet anders kan.

En natuurlijk zitten dergelijke risico's er altijd in, maar net zo goed bij de eerste als bij de tweede, derde of vierde.

Wat ik wel inderdaad goed mee zou nemen in dit specifieke geval is a) de gezondheidsrisico's en b) het belastende IVF traject. Dat lijken me allebei wel degelijk dingen om rekening mee te houden, goed over na te denken.

Liora

Op jonge(-re) leeftijd aan kinderen beginnen is totaal geen garantie dat de kinderen gezond zijn, ook komen bepaalde ziektebeelden op iets latere leeftijd. Aan een gezonde baby/peuter kan je niet zien of het gehandicapt/ziek is. Eeeeh, ik kan een gehandicapt kind als tweede ook helemaal niet aan! Of wel, want we moeten wel. Er is geen keuze.

Kritisch

Je schrijft dat je je leven lang moet zorgen voor je zoon/dochter van twintig. Dat is zwaar. Ik begrijp nu ook beter waarom je mensen wilt waarschuwen. Maar in jouw eerste bericht heb je het over echtscheidingen die aan de orde van dag zijn, financien etc. Dat zijn toch 'lichtere' zaken in mijn ogen dan een ziek kind. Als je alles wat er mis zou kunnen gaan, laat meewegen in je oordeel, vind ik dat een tamelijk vermoeiende manier van denken - en ook niet productief.
Ik vind trouwens dat de kans op een ziek kind evengoed aanwezig is bij je eerste, tweede of zeventiende kind. Dat is op zich geen reden om niet voor een derde te gaan.
Groetjes
Massi
PS: Ik ben het wel met je eens dat sommige mensen te lichtvaardig het ene kind na het andere krijgen, terwijl ze er niet goed voor kunnen zorgen. Dat is echter maar een beperkt aantal Nederlanders.

Massi nissa

De redenen die ik heb genoemd waren voorbeelden. Ik wilde herkenbaarheid voorkomen door het noemen van de werkelijke reden.

Natuurlijk is de kans op een ziek kind evengoed aanwezig bij een eerste kind. Maar als je al gezonde kinderen hebt en je leven loopt op rolletjes, zou ik willen zeggen: Tart het lot niet. Wees blij met wat je hebt, en koester het.

Garanties heb je nooit

Tja, garanties heb je natuurlijk nooit, ook niet voor de kinderen die je al hebt. Je hebt ook geen enkele zekerheid dat je ogenschijnlijk gezonde kind(eren) dat werkelijk zijn (sommige handicaps manifesteren zich pas later) of dat ze gezond blijven. Iedereen met kinderen loopt altijd het risico dat er iets kan gebeuren waardoor je plotseling een zorgenkind hebt, die zijn leven lang zorg van jou of instellingen nodig zal hebben.
Het grappige is dat vroeger juist het lot tarten werd gezien als je beperken tot 1 of 2 kinderen, omdat als daar iets onverwachts mee gebeurde je met niets (gezonds) overbleef. Nou zijn de kansen in de loop van de tijd wel anders komen te liggen, maar of je nou nog een baby wil of de kinderen koestert die je hebt, hun lot heb je nog steeds niet in handen.
Groeten Primavera

Kritisch

Een kind kan ook op latere leeftijd alsnog ziek worden. En dat kan ook je eerste zijn, of je tweede kind. Of er dan nog een derde of vierde aanwezig is, doet daar niks aan af.

Fiorucci

Dat klopt. Mijn kind is op latere leeftijd ziek geworden. Maar volgens mij gaat deze discussie over een kinderwens als je al (gezonde) kinderen hebt.

Ja maar kritisch

Die overweging geldt voor elke beslissing die je in je leven neemt.

Iedere beslissing heeft risico's in zich. Als je echt geen risico wilt lopen kun je beter in je bed blijven liggen en dan maar hopen dat het dak niet instort.

Je weet namelijk nooit wat de toekomst brengt en achteraf is het makkelijk praten.

Ik heb willens en wetens een (klein) risico gelopen door op 39-jarige leeftijd nog aan een derde kind te beginnen. Als ik nu zie hoeveel vreugde en plezier juist dit kind ons brengt, kan ik alleen maar zeggen dat het een goede beslissing is geweest.

En dat is dus achteraf praten. Als het misgegaan was had ik of misschien wel evt. mijn nabestaanden nu vermoedelijk heel iets anders gezegd. Tja, that's life.

Kritisch

Maar dan zou je dus volgens jouw redenering als je twee gezonde kinderen hebt nooit meer een derde mogen krijgen? Terwijl de kans dat de derde niet gezond is natuurlijk net zo groot is als de kans dat nummer een en twee niet gezond zouden zijn?
En inderdaad wat als nummer 1 en nummer 2 nu later een zware chronische ziekte lijken te hebben terwijl nummer 3 toevallig aan dit lot is ontsnapt? Wat een troost zal het dan voor de ouders zijn dat ze nummer 3 nog wel hebben gekregen.
Ik bedoel maar, je kan allerlei scenario's bedenken maar in werkelijkheid gebeuren de dingen soms heel anders.

Ik heb een vriendin met 8 gezonde, lieve en makkelijke kinderen. Ze is nu zwanger van nummer 9. Grote kans dat het net zo'n leuk gezond, lief en makkelijk kind is. Maar natuurlijk geen 100% garantie. Dat heb je nooit.
Ik ken ook mensen waarvan de eerste baby een zeer zware erfelijke ziekte heeft en die nooit voor een tweede zullen kiezen. En een andere kennis heeft een zwaar gehandicapt kind met een erfelijke ziekte maar heeft daarna nog een gezonde tweede kind gekregen en is nu zwanger van de derde (waarvan ze al hebben kunnen bepalen dat de derde deze ziekte ook niet heeft)

Kortom je weet het niet van te voren. Niks is zeker in het leven. Concrete realistische risico's (zoals in dit geval de kans op het scheuren van de baarmoeder) moet je zeker rekening mee houden maar je kan onmogelijk rekening houden met elk potentieel scenario.

Is een derde eerlijk?

Maar wat als je 3e iets mankeert? Iets serieus? Iets wat echt een stempel op je gezin drukt? Trek jij dat? Vind je dat eerlijk voor de andere 2? Kunnen jullie als gezin dat wel aan? ===
Ik heb bovenstaande gekopieerd en weet nu al niet meer van wie.
Ik snap dit soort vragen niet. 1. Waarom zou je zo negatief uitgaan van een kind met 'iets' bij een derde? 2. Als je een kind met 'iets' hebt gekregen dan zal je gezin daar inderdaad mee te maken krijgen. Dat kan net zo goed een verrijking betekenen. Kan... hoeft niet. Als je het niet meemaakt zul je ook niet weten of je het kan trekken. Moet je om die reden alle risico's maar vermijden? De vraag of het eerlijk is naar de andere twee vind ik emotionele chantage.
Ik vind de bijdrage van Kritisch ook echt niet deugen. Heel erg wat er in haar gezin is gebeurd. Uiteraard gun je iemand een gezond, probleemloos kind. Je zult er mee moeten leven als dat niet het geval is. Mag je om die reden een ander bekritiseren omdat diegene een baby wil? Er zijn 'baby-verslaafden', maar ben je babyverslaafd als je een derde wil? Mag je nooit een derde omdat het leven minder fraai kan verlopen dan je had gehoopt?
Liora geeft aan een gehandicapt kind of een tweeling niet aan te hebben gekund. Ik snap dat je dat denkt, maar je leert er mee om te gaan. Je moet wel toch?

Meebewegen met het leven

Uiteraard zit je vol positieve verwachtingen bij de komst van een kind, gelukkig wel. Het leven zit vol verrassingen en je weet van tevoren niet wat je aan zult kunnen, zomaar zelf, en waarbij je veel steun en empathie van anderen nodig zult hebben.

Je bent je leven lang moeder. Zoals jullie weten zijn onze vier kinderen volwassen. Dat betekent niet dat het leven na een voorspoedige jeugd (want dat was het over het algemeen wel) vervolgens kalmpjes voortkabbelt. Er gebeurt van alles en als moeder blijf je verweven met je kinderen. Er zijn heel wat zaken waarop je geen enkele invloed hebt maar die wel degelijk invloed hebben op je welbevinden. 'Alleen maar' gezond is maar een deel van het verhaal.

Babyverslaafd ben ik niet, al vond ik die van mijzelf fantastisch en onweerstaanbaar; na nummertje vier was het klaar, die babymijmeringen, en als oma val ik mezelf (of de algemeen geldende verwachtingen??) een beetje tegen, raar genoeg. Alle kans dat het goed komt als de baby's wat groter zijn geworden.

Reactie

Bij elke beslissing die een mens in zijn leven neemt, kan je uitgaan van een doemscenario. Ik krijg nu de indruk dat mensen denken dat ik zo leef, maar dat klopt gelukkig niet. Het onderwerp is/was: Babymijmeringen.

'Mag je om die reden een ander bekritiseren omdat diegene een baby wil?' Ik bekritiseer geen anderen omdat ikzelf een 'baby voor het leven' heb gekregen. Ik bekritiseer het gemak waarmee mensen kinderen krijgen; verslaafd zijn aan baby's, aan zwangerschappen, aan maatje 50, aan kleine hulpeloze wezentjes....

Je hebt gelijk manda

Bij het nalezen zag ik al dat ik iets was vergeten. Het moet zijn:
Ik bekritiseer de redenen waarom mensen besluiten kinderen te krijgen; verslaafd zijn aan baby's, aan zwangerschappen, aan maatje 50, aan kleine hulpeloze wezentjes....

Kaaskopje

Dat was ik.
Ik gaf aan dat het me bij nummer 2 niet uitmaakte of een kind wel of niet gezond was. Daar was ik helemaal niet mee bezig. Maar bij een derde zou het wel een punt voor mij zijn, reden genoeg voor mij om geen 3e te willen. Want een kind komt zoals hij/zij is.
Waarom zou je van tevoren niet even goed nadenken over waar je aan begint? Jezelf even afvragen of het wel reeel is wat je wenst?

Dendy

Opvallend

Ik vind het opvallend dat het hier lijkt dat je je moet verdedigen als je niet 3 of 4 kinderen krijgt. Of zelfs dat Cobi het korte termijn denken vindt als iemand het bij 1 kind houdt en daar als argument de zware babytijd voor opvoert.

Maar deze beslissing neem je toch met je hart? En je hart neemt alles mee: evt onzekerheden over gezondheid, financiën, maar ook hoe je de babytijd hebt ervaren etc. Alleen als je die beslissing met je hart hebt genomen wil je het kunnen toelichten en dan komt de ratio om de hoek kijken en die dekt nooit de lading. Dus dan komen er argumenten op tafel die een ander er zo afveegt. maar het gevoel blijft toch wel. Toch?
Dus ik snap Kritisch wel, denk ik. En ik snap Rob de Nijs en zijn vrouw denk ik ook.
Advies qua babytwijfel heb ik helaas niet, wel heel veel medeleven, of you catch my drift...

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Onvervulde wens

Hoi Manda,

Ik snap je wens heel goed, heb hem zelf ook heel lang gehad. Bij mij hebben de gezondheidsredenen de doorslag gegeven om het niet te doen. En het is heel goed mogelijk gelukkig te zijn met een onvervuld verlangen. Ik laat het gewoon bestaan. Af en toe overspoelde het mij (steeds minder), en dat liet ik dan maar gebeuren. En nu ik de 40 voorbij ben vind ik het zo heerlijk geen baby/peuter meer te hebben. Het is ook een leuk vooruitzicht om straks weer veel tijd met je man te hebben. (althans, ik begrijp dat je een leuke man hebt). Daar kunnen voor mij momenteel geen rompertjes maat 50 tegenop.

Groetjes Ruja

Euh cobi

Ben je even kwijt, sorry...
Ik heb niets gezegd over IRL en ik heb niet gezegd 'volg je gevoel'.
Wat ik over gevoel heb gezegd ging over dat je dit soort beslissingen vaak uiteindelijk neemt op je gevoel maar dat dat moeilijk uit te leggen is. Het is de optelsom van alle afwegingen plus nogwat. En ik denk dat het zeker nuttig is dit soort afwegingen te bespreken omdat t helpt alles te overdenken. Maar ik denk dat we heel veel beslissingen op gevoel nemen en ze daarna pas rationaliseren.
Maar da's mijn mening....

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Manda: vast wel

Krijg jij hele leuke, schattige kleinkinderen, maar nu nog even niet
Serieus, wat ik al schreef, ik kan je niet raden. Heb je het gevoel dat je nu moet beslissen? Of heb je de indruk dat dit gevoel toch niet veranderen zal?

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Heel moeilijk dit

Je schrijft dat de 3e er (zonder miskramen en ivf) er al lang geweest zou zijn. Eigenlijk is het enige dat je echt tegenhoudt het medische risico en het ivf traject(en evt. gevolgen voor je andere kinderen).

En die overweging en beslissing kunnen alleen je man en jij (met behulp van een goede specialist, evt. nog second opinion) maken.

In elk geval zou ik de mogelijkheid van een 3e zwangerschap onderzoeken, om te voorkomen dat je later denkt van had ik maar..Eeen echt besluit hoef nu je nog niet te nemen je hebt nog tijd.

De rest (slapeloze nachten, meer kosten, pauze in je werk) regelt zichzelf zo goed en kwaad als het gaat.

viridantia

Linzel

Medische bezwaren vind ik een hele goede reden om van een derde kindje af te zien. Ik reageerde vooral om meningen waarin min of meer wordt gezegd dat je in je handjes moet knijpen als je 2 gezonde kinderen hebt en het lot wel heel erg tart door een derde te willen (op iets latere leeftijd), dat baby's groot worden e.d..

Dendy

Waarom zou je van tevoren niet even goed nadenken over waar je aan begint? Jezelf even afvragen of het wel reeel is wat je wenst?===
Ik vind het derde kind net zo reëel als het tweede kind. Waarom zou je je er bij een tweede wel volledig in storten en zou een derde opeens een risico vormen? Dat kan met de tweede toch ook al? Ik ken een gezin waarbij het bij kind 2 mis ging. Daarna volgden nog 3 kinderen. Mijn inschatting is dat 3 van de kinderen uit dat gezin het redelijk goed zullen redden in het leven. Het tweede kind heeft levenslange verzorging nodig en een ander kind heeft wat andere probleempjes. Kind drie is een volledig normaal kind. Ik ken ook een gezin met 6 kinderen die stuk voor stuk slim zijn en een goede opleiding gedaan hebben, doen of zullen doen.

Je wil iets wat er al is...nee, niet mee eens, geen kind is hetzelfde, je krijgt niet wat er al is. Ik snap je punt maar zo werkt het niet. Ik kreeg ook niet mijn tweede kind omdat ik de eerste een broer of zus wilde geven.

Ja manda

Dat is het. De drukte, de aanhang, de inloop.

Ik zie dat als het verschil tussen het gezin waar mijn man uit komt (4 kinderen) en mijn eigen nest (2 kinderen). En bij ons was het zo overzichtelijk en burgerlijk (sorry mam en bij mijn man thuis was het dus de zoete inval. En dat vond ik zo leuk.

Tel daar bij op: nog eenmaal dit en nog eenmaal dat en de keuze was snel gemaakt bij ons.

Nu weet ik ook wel dat er vast ook wel saaie grote gezinnen en bruisende kleine gezinnen zullen bestaan. Maar sinds nummer 3 er is, is het hier in ieder geval echt niet saai. Het bruist, en dat kost ook wel energie, en carriere kansen, en geld.

In jouw geval lijken de medische risico's het zwaarstwegend. Kun je daar niet iets mee? Een second opinion en een goed gesprek vooraf met de gyn?