Aversie tegen bv

Reactie op samenvatting

'Dit draadje laat eigenlijk prachtig zien hoe bv staat of valt met de steun die je van je directe omgeving krijgt. Laat man, familie en vrienden je aan modderen, regelmatig het \'advies\' herhalend dat je veel beter kunt stoppen omdat het teveel van je vraagt,'
Ik geloof ook dat het hierom draait: als je volkomen achter je eigen beslissing (je hebt een keuze!) staat om bv te geven, dan laat je je niet gek maken door de omgeving. De omgeving staat helemaal niet achter bv heb ik wel gemerkt. Zelfs toen ik van de 2e een ks kreeg in het Slotervaart, die er zgn om bekend staan dat ze een goed bv beleid hebben, kreeg ik de idiootste adviezen van de verpleging. Zo was mijn dochter op dag 2 (!!!) afgevallen, net 10% van haar geboortegewicht (ze woog 3600 gram) en moest ze de couveuse is en bijgevoed worden met flesvoeding. Op dag twee!!! Ik heb moeten praten als brugman om een dag uitstel te krijgen, baby was alert en blerde (van de honger ),niks aan de hand. Volgende dag aangekomen natuurlijk. Ook vond de verpleging het erg vreemd dat ik dochter de nachten bij me wilde houden, ze lag continu aan de borst. Na een ks duurt het gewoon wat langer voor het op gang komt.
Wat ik hiermee wil zeggen is dat de omgeving niet echt meewerkt, maar dat je ook de omgeving niet de schuld kan geven als je ermee stopt. Dat is dan toch JOUW keuze. Bv geven is hard werken, net als kinderen in het algemeen.

Nee

Dat is niet de directe conclusie. Het is wel waar, tenminste voor mensen die iets minder zeker van zichzelf zijn en oa ook aan het twijfelen worden gebracht door bv CB's.
Echter, bv valt of staat ook met de benadering van bv-deskundigen. De fanatieke stellingname wekt zoveel aversie en agressie op dat ze hun eigen doel voorbij schieten. Op dat moment haalt steun van partner, vrienden en familie niet meer uit. Dan haalt de positieve geschiedenis van anderen niet meer uit.
Jij zit namelijk op dat moment in een bepaalde situatie waar je een hekel aan hebt en door de benadering van iemand die er voor zou moeten zorgen dat je er geen hekel aan hebt, krijg je er alleen maar meer hekel aan.
Daar gaat het om.
Allerlei geblabla over rationeel etc.maakt geen klap uit, je bent net moeder, onzeker, de hormonen en stolsels gieren nog door dat lijf waarvan je niet eens zekr bent dfat het de jouwe is, waar je geen zeggenschap over hebt en dan komt iemand anders jou even vertellen hoe het moet op een agressieve manier.
En voor mezelf maakt het geen klap uit, ik heb de ervaring dat het een makkie is, liep na 5 dagen stralend in de stad en mocht ik ooit nog eens bevallen, zal ook dat kind bv krijgen. Maar mocht één of andere deskundige tegen me gaan vertellen op een agressieve manier dat ik het al hangend MOET gaan doen aan een stuk prikkeldraad als zijnde een rekstok, luisterend naar een discussie tussen rechts- en links extremisten in een groengeverfde kamer met roze stippen en glitters en dan 12x op een dag wil ik eventuele problemen oplossen, ga ik denk ik heel snel over op de kv.
Grtz.
Ardnax

Mank miriam

Alle praktische mogelijke hulp was al ingeroepen ik deed alleen maar bv en dat ging dus niet goed. Dat heb je misschieniet meegekregen maar daar gaat het hier dus om. Lactatiekundige had moeten zien dat dit flogging a dead horse was.

Daarom is de vergelijking met cosmetisch chirurg ook veel meer op zijn plaats dan een raad van ga maar niet bevallen. Dat vind ik pas een manke vergelijking. Iemand begeleidt een ander bij een uiteindelijk hopeloos para medisch proces en blijft dat doen ook al is het uiteindelijk niet goed voor de ander en kan de paramedicus of medicus dat zien.

Maar ik praat hier niet meer met jou over. Het is niet uit te leggen aan jou hoe slecht dit is geweest voor ons allemaal. Je komt met oplossinkjes die we al vele malen gepasseerd waren, allemaal al gehad hadden. Je vraagt niet eens goh hadden jullie dat gedaan, nee je gaat vertellen hoe we het hadden moeten doen. Maar het was niet goed ondanks dat we van alle kanten al alle hulp hadden.

Of de lactatiekundige had moeten ingrijpen, dat vind ik ook eigenlijk niet per se, hoewel het typisch is dat ze nooit een rekening heeft gestuurd.

Ik vertel hier mijn verhaal omdat ik achteraf spijt heb dat ik zo lang ben doorgegaan met alleen maar dramatische gevolgen.

MR

Zwaar

'Dat neemt niet weg dat je gek kunt worden van de last die je op je hebt. Bv geven betekent ook extra goed voor jezelf moeten zorgen (die tepels, die borsten, je slaap).'
Klopt. En als je dat zwaarder laat wegen dan de voordelen van bv (wat ik mij heeeeel goed kan voorstellen) dan ga je over op de fles. Maar laat dat dan je eigen keuze zijn en niet een schijnkeuze, ingegeven door de omgeving. En dan vervolgens de omgeving als excuus gebruiken om je keuze te rechtvaardigen. Want waarom zou je uberhaupt je keuze moeten rechtvaardigen? Ik moest mijn keuze om bv te geven steeds verdedigen, vooral tijdens de borstontstekingen, doorwaakte nachten, bloedende tepels, etc.

Ik vertik het

Om me te laten verleiden door Miriam om deze discussie te laten verzanden in de zoveelste poging om haar te vertellen wat ik schreef en dat het niet is zoals zij het wil lezen.
Mieke en Tirza zijn lactatiekundigen die ik regelmatig gewoon tips zie geven die bruikbaar zijn, die accepteren dat wat zij voor ogen hebben niet altijd haalbaar is en kv niet op voorhand afwijzen. Was iedereen maar zo...
En daar ging mijn draadje over, over hoe sommigen zich gedragen en of ze wel beseffen dat je daar alleen maar kwaad mee aanricht.
En ja, het bleek dat anderen dat ook zo zien en nee, blijkbaar ziet niet iedereen hoe je handelen het tegenovergestelde kan bereiken (en helaas zijn dat een aantal mensen die beroepshalve of niet wel adviezen geven).
En dat vind ik heel erg jammer, ik heb niet voor niks zelf bv gegeven en er van genoten en weet dus dat het ook met plezier kan (ook die eerste dagen/weken/maanden)
Grtz.
Ardnax

Time out

MR:"Alle praktische mogelijke hulp was al ingeroepen ik deed alleen maar bv en dat ging dus niet goed."
Wat ging er niet goed? Uit je verhaal is op te maken dat jouw kind zes maanden bv heeft gehad. Borstvoeding is dus geslaagd.
Verder suggereer je van alles (bv geslaagd, moeder bijna overleden) maar voordat je werkelijk kunt stellen dat dat aan bv geven ligt, zul je toch duidelijker moeten zijn in wat er dan zo mis ging. Als jij slaap tekort bent gekomen (een van je argumenten) dan heeft het je aan hulp/mogelijkheden ontbroken om die slaap overdag in te halen. Dat spijt me erg voor je, maar Ld's leveren die hulp niet.
Mieke:"Een lactatiekundige ( zonder "des") kan wel degelijk praktische dagelijkse ondersteuning geven. Ze zal dit vaak ook doen."
Nee. Je gaat niet de was doen, op de baby passen, het eten koken, of moeder nou eens naar bed sturen. Daarvoor ben je niet. Je kunt wat tips geven, maar daar blijft het bij. Als moeder er inlusief haar bv wens thuis alleen voor staat, dan ligt mislukken voor de hand.
Zus:"Klopt. En als je dat zwaarder laat wegen dan de voordelen van bv (wat ik mij heeeeel goed kan voorstellen) dan ga je over op de fles. Maar laat dat dan je eigen keuze zijn en niet een schijnkeuze, ingegeven door de omgeving."
Als je van je omgeving niet op hulp kunt rekenen, je er helemaal alleen voor staat, er geen draagvlak is voor bv zeker niet in praktische zin, dan heb je niet zoveel keus. "Ik wilde wel, maar niemand die het mogelijk maakte" is geen schijnkeus, maar de realiteit in heel veel gevallen.
Ardnax:"Mieke en Tirza zijn lactatiekundigen die ik regelmatig gewoon tips zie geven die bruikbaar zijn, die accepteren dat wat zij voor ogen hebben niet altijd haalbaar is en kv niet op voorhand afwijzen. Was iedereen maar zo..."
Blijft de vraag waarom jij je schoonzus niet hielp met kv als bijvoeding.
Ardnax:"En dat vind ik heel erg jammer, ik heb niet voor niks zelf bv gegeven en er van genoten en weet dus dat het ook met plezier kan (ook die eerste dagen/weken/maanden)"
De harde waarheid is dat dat niet voor iedereen op gaat, zeker niet als er zo'n zware start is zoals bij jouw schoonzus. Het concept van 'goede borstvoeding' bestaat niet alleen uit zonnigheid.
Lees je eigen eerste postje nog eens na en zet al die kwalen die je schoonzus had eens op een rij. Tjonge jonge, wat zou het haar geholpen hebben als ze een paar dagen bij je had kunnen logeren. Niets moeten en de baby op bed geserveerd krijgen als het tijd is om te voeden. Een time out om weer op krachten te komen. Dat had je kunnen doen. Lk's doen dat soort dingen niet.
Groet,
Miriam Lavell

Als je maar wil

Mieke, hiermee zijn we trouwens weer terug bij die eerdere discussie. Die begon met een boze reactie op een advies in het OO magazine, dat er eigenlijk op neer kwam dat als moeder maar wil, dat het dan goed komt.
Ik was het met die reactie eens. Aan willen alleen heb je niet genoeg. Er is ook nog 'kunnen' en in staat gesteld worden. Ik denk eigenlijk dat het pad dat Ka's en Ha's bewandelen niet eens zo heel extreem verschilt van wat jij beschrijft over de moeder met vijf kinderen. Met dat verschil dat die Ka's en Ha's eerder kapituleren. Bij de eerste klacht roepen ze al 'hou maar op' en misschien ook wel omdat ze het vermoeden hebben dat de moeders op zoek zijn naar een excuus om te stoppen. Als de dokter dat zegt, dan mag het.
Jij gaat voor de middenweg "Als het voor haar wel haalbaar is om borstvoeding met af en toe wat kunstvoeding te geven, so be it" wat kennelijk ook wel eens een bevredigend antwoord geeft.
Maar de kernvraag is: Waarom zouden moeders in hun eentje het mogelijk moeten maken dat ze bv kunnen geven? Waar zijn de vaders (de tantes, de oma's en de vriendinnen)? Als die niet willen, dan bak je er niks van, tenzij je de vette mazzel hebt dat alles altijd vanzelf en op rolletjes loopt. Er hoeft niet heel veel te gebeuren om roet in het eten te gooien (verkeerde truitje aan trekken).
Groet,
Miriam Lavell (die wel op vanzelfsprekende ondersteuning kon rekenen)

Internationaal

Ik ben verbonden aan een internationale organisatie en heb dus het genoegen, uit vele bronnen en culturen te kunnen putten. Binnen de organisatie werken wij uiteraard met bepaalde richtlijnen, opleidingen, communicatie-trainingen enzovoort. En uiteraard bezitten we een prachtig mission statement en is ons gedachtengoed gedeponeerd in wat stellingen.
De organisatie is meer dan 50 jaar oud en is deelgenoot van miljoenen ervaringen van moeders over de hele wereld. Dat heeft er bijv. toe geleid (hehe, jullie dachten al, kómt er nog wat na deze inleiding), dat wij worden getraind vanuit de gedachte, dat zo ongeveer driekwart van de bv-problemen waar moeders je mee benaderen, géén bv-problemen zijn. Noem het sociaal-emotioneel, noem het omstandigheden, noem het maatschappij, maar feit is dat ca. 3/4 van de problemen waarmee moeders je bellen (oid) terug te leiden zijn naar de omstandigheden waar de moeder zich in bevindt. Te weinig praktische hulp staat met stip op 1. In de USA is dat bijv. nog vele malen erger dan hier: daar beval je in het ziekenhuis en ben je binnen 24 uur thuis en dat is het dan. Als de buuv niet effe een prakkie in je magnetron schuift, mag je het fíjn zelf uitzoeken. Kraamzorg, zoals in NL, bestaat er niet - en bijna nergens trouwens.
Cultuur, cultuur, cultuur. Ik haal Scandinavie er maar weer eens bij. Start-rate in Zweden ligt boven de 99%. En die vrouwen zijn echt niet anders gebouwd dan wij, krijgen in het ziekenhuis hun baby (thuisbevallen gebeurt daar niet). Maar: ze weten niet beter dan dat ze bv gaan geven en alle tips/adviezen die ze krijgen, klóppen gewoon. En je mede-moeders (en de zorgverleners) om je heen wéten dat je je de eerste weken als een uitgewrongen dweil voelt.
In Zambia nemen mijn collega's soms vrouwen in huis waar het niet goed gaat met de borstvoeding. Als je in Zambia een prematuur krijgt en je man moet weer aan het werk, ben je mooi in de aap gelogeerd (je wordt vroeg ontslagen uit het ziekenhuis). Mijn collega's passen zich ook daar aan aan de heersende cultuur en nemen een vrouw met haar baby op in hun gezin, nét zolang tot de bv weer op de rails staat. Hier in NL is dat ondenkbaar, althans, voor mij en mijn collega's

Het drama van de schoonzus van Ardnax had anders kunnen lopen. Er zijn daar dingen gebeurd die ik echt niet begrijp. Het drama bij MariaRosa idem dito. Niet dat ik elke borstvoeding kan redden, maar met zo'n gemotiveerde moeder heb je niet veel meer nodig. Donormelk zou hier wellicht een optie geweest zijn, zodat MariaRosa meer aan haar rust was gekomen. Melkbevorderende medicatie als de productie achter bleef. Ik weet niet of dat overwegingen geweest zijn en ik wil al helemaal niet nu achteraf nog eens even Mrs. Wiseguy lopen uithangen, maar het gaat mij oprecht aan het hart als ik zulke verhalen lees. Ik gun het iedereen zo anders, namelijk. Ik gun iedere vrouw de bv-periode die ze wil hebben: of dat nou 3 weken, 3 maanden of 3 jaar is, dat kan me niet rotten. Ik help je er aan en ik help je er af, als dát is wat je wilt. En ja, dat is bevlogenheid. Fanatisme wellicht. Maar ja, als wij al niet eens meer "gaan" voor de bv, wie doet het dan nog wel?
De rationalisaties van Miriam helpen mij persoonlijk juist heel erg, omdat ik buitengewoon geinteresseerd ben in júist al die dingen om de bv heen. Borstvoeding geven is meer dan een moeder met haar baby op de bank. Er hangt zoveel aan en om, dat kun je niet loskoppelen.

Tirza

Als je maar wil

Ik ben ondertussen al een stuk of 10 keer een berichtje begonnen, maar telkens alles terug gewist. Nu dus een ultieme poging om datgene te zeggen wat ik wil zeggen.

Ik heb na 10 dagen bv opgegeven. Het lukte niet. Dochter begon te krijsen als ik ze wou aanleggen en hoe graag ik het ook wilde, ze wou niet. Ik kreeg adviezen langs alle kanten, vaak spraken de adviezen elkaar tegen. En blijkbaar wist niemand waarom mijn dochter zo begon te krijsen als ze werd aangelegd. Niemand wist waarom ze niet wou drinken. Op een gegeven moment werd ze hardhandig met haar mondje tegen mijn borst aangedrukt terwijl de verpleegster siste "Drink dan toch, kind, vooruit". Het kind was 3 dagen oud.

Van de fles dronk ze wel. Eerst telkens een paar ml gekolfde melk (meer kreeg ik niet gekolfd, ook niet na 10 dagen). Dus kreeg ze flesvoeding want ze moest toch voeding krijgen. Ik bleef het aanleggen proberen, zij bleef krijsen bij iedere poging.

Na 10 dagen van héél vaak afkolven om dan telkens een paar ml te verkrijgen, dit via fles aan dochter geven en dan bijvoeden met flesvoeding, weigerde dochter de fles als er afgekolfde melk in zat. Weer krijsen en krijsen als ik haar wou laten drinken.

Dus heb ik het opgegeven. Overigens na overleg met vroedvrouw, kinderarts en gyn die allemaal dezelfde mening toegedaan waren: ik produceerde gewoon onvoldoende melk, ik moest me daar niet ambetant over voelen, het was gewoon zo en het was het beste om gewoon flesvoeding te gaan geven. Dat was trouwens hun advies al na een dag of 5, maar ik wou toen nog niet toegeven.

Achteraf heb ik een gigantisch schuldgevoel gekregen hierover, oa door de discussies hier op OOL omdat hier zo vaak opnieuw herhaald werd dat te weinig melkproductie eigenlijk niet kon en dat de moeder dus iets verkeerd doet. Dat was in ieder geval hoe het op mij overkwam. Ik heb toen een serieuze dip gehad, op het randje van een depressie.

Tot ik viavia in contact kwam met een lactatiekundige bij wie ik mijn hele verhaal deed. Veel kon ze er niet over zeggen, ze was er immers niet bij geweest en het was ook alweer een hele tijd geleden. Ze wist me wel te vertellen dat een schuldgevoel niet nodig was want ik had de keuze gemaakt die op dat moment met de informatie die ik toen had en in de emotionele staat waarin ik mij toen bevond, de juiste keuze was voor mij. Of ze dat echt meende of niet en of ze daarin gelijk had of niet maakt weinig uit. Het heeft mij toen geholpen om van dat schuldgevoel af te geraken, om uit die dip te geraken.

Ondertussen kan ik de bv-discussies al lezen zonder daar geëmotioneerd van te raken.

Maar wat mij nog steeds de wubbekes geeft en dat altijd zal blijven doen, is "bv lukt wel als je het maar wil". Willen is niet altijd voldoende. Het moet ook kunnen. Het moet ook lukken.

In die zin geef ik Miriam ook gelijk. De wil van de moeder is niet altijd voldoende, ondanks alle adviezen van welke kundigen dan ook.

Katrien

Kind met kolf in de struiken

Ik heb de eerste maanden regelmatig de neiging gehad om kind met kolf en al in de struiken te mikken ja.
Maar uiteindelijk vond ik KIND toch belangrijk genoeg om die kolf er maar op de koop toe bij te nemen. Met in mijn achterhoofd dat het ooit nog wel eens goed zou komen met die bv, en eigenlijk ook toen al een beetje denkend 'wat zijn een paar weken nou op een paar jaar'.

Wat verwacht je?

Iedereen die de hulp van een prof inschakelt, hier dus een lactatiekundige, heeft andere verwachtingen.

Wil je dat je kind borstvoeding krijgt, of wil je van de problemen af?

Een aantal van mijn problemen waren vast opgelost als een lactatiekundige bijvoeding met kunstvoeding geadviseerd had. Maar die lactatiekundige was waarschijnlijk nog sneller in de struiken belandt als wat dan ook.

Ik had destijds de bof een lactatiekundige te treffen die haarfijn aanvoelde wat ik wilde en hoe, en die me ook steunde tegen de ziekenhuisregels in te gaan als ons dat nodig leek. Zij heeft dan ook nooit een fles of speen geadviseerd (en kindervpk die speen suggereerde kreeg een standje).

Maar goed, een andere moeder wil misschien vooral van de pijn af, of vooral leren een prettig gevoel te krijgen. Een goede lactatiekundige zal dan een ander advies geven, dat past bij situatie en haar inschatting van de mogelijkheden.

Ik ga er van uit dat in principe een lactatiekundige VOOR borstvoeding is. Laat de rest van de wereld maar voor een flesje zijn, hopelijk kun je er van op aan dat een LC nergens tegen is, maar toch vooral VOOR borstvoeding.

(al lees ik op andere fora af en toe over adviezen die moeders krijgen van LC's dat ik me afvraag waar die dames van eigenlijk *voor* zijn).

Mariarosa, maanden modderen

Maria Rosa, ik heb ook maanden gemodderd voor mijn kind aan de borst was. Het heeft bij ons 3maanden geduurd, maar ik was waarschijnlijk ook wel 6 maanden doorgegaan.

Als je begint in zo'n traject weet je niet hoe lang het gaat duren. Kan binnen een paar dagen al opgelost zijn, kan weken duren, kan maanden duren.

En het kan op een gegeven moment, zoals bij ons, gewoon goed komen (nu 6 jaar later kan ze het nog steeds).

Ik vind dus dat je niet mag zeggen dat je te ver gegaan bent. Hooguit dat je erg moe geweest bent. En ik vind het flauw om het vertrekken van je partner hier op te schuiven. Iemand die je in zo'n situatie niet steunt is geen knip voor de neus waard, wat mij betreft.

Lactatiekundige

ik denk dat een lactatiekundige je advies moet geven hoe je het beste door kunt gaan met bv geven. En enkel met praktische afbouwtips moet komen als de moeder daar letterlijk om vraagt.

Het is zo makkelijk om kv aan te raden, en juist als het allemaal niet goed loopt en de moeder er doorheen zit, dan wil je van een lactatiekundige onvoorwaardelijke steun om door te gaan. Er zijn al genoeg anderen die zeggen "pak die fles nou maar". Als zelfs de lk dat zegt, dan wordt je wel erg gestimuleerd worden om het bijltje erbij neer te gooien.

Maar het bewijst weer dat bv NIET de norm is. Want aan de norm loop je niet zo te twijfelen. Nog een kromme vergelijking, je gaat naar de gynaeco omdat vrijen pijn doet, en na een half jaar zegt die "nou geef het maar op hoor, dat wordt toch nooit iets". Dan zou je wel met je oren staan te klapperen denk ik. Waarom niet als er gesuggereerd wordt dat het met de bv nooit wat wordt?

Dirksmama

De waarheid gebiedt te zeggen dat ik ook nog ziek erbij was. Het was niet erg moe, ik was doorgedraaid. Nee kind is nooit echt aan de borst gekomen lukte steeds bijna en dan weer niet.
"En ik vind het flauw om het vertrekken van je partner hier op te schuiven" euh, ik weet niet van wie je het flauw vindt, maar hij zei dit zo.
"Ik vind dus dat je niet mag zeggen dat je te ver gegaan bent" Ja jij kan blijkbaar vinden dat ik dat niet mag zeggen maar ik zeg het wel: ik ben veel te ver gegaan in mijn eigenwijzigheid toch borstvoeding te geven en de eerste die daar onder geleden heeft is mijn kind.
Ik heb er reuze spijt van. Achteraf gezien was het beter geweest een grens te stellen: bijvoorbeeld ik probeer het twee maanden en dan doen we KV. IK heb veel respect gehad hoor, van de BVN, van de verloskundigen, van de lactatiekundige. Maar dat vind ik nou het kromme: ik heb respect gehad voor iets waar iedereen alleen maar onder geleden heeft.
Kind had volkomen overstresste, altijd met de bv-bezige moeder die geen tijd had voor iets anders en doorgedraaid was, vader heeft me lang gesteund tot hij ook zag dat het alleen maar nadelen opleverde, en hij had echt geen partner meer op dat moment tja en moeder... nou niet leuk gewoon. Heb echt niet van mijn kindje kunnen genieten hoor. Dat heb ik allemaal zelf gekozen en daar heb ik spijt van.
Dus ik zeg tegen mensen als de schoonzus van Ardnax: ja bv is hardstikke goed maar ga het niet voor de poorten van de hel wegslepen zoals ik heb gedaan. Daar krijg je spijt van.
MR

Het enige wat ik wilde was mijn kind aan de borst en daar ben ik rucksichtlos voor gegaan. Juist omdat BV voor mij wel de norm, de beste en meest natuurlijke weg is.
Maar ja, ik wilde ook een volkomen natuurlijke bevalling maar als het kind benadeelt lijkt te worden, zeg je toch ook dan maar tang of keizersnede?
BV was de norm voor mij en daarom twijfelde ik toen ook niet dat ik door moest gaan, tegen alles wat iederen (behalve LK en BVN) zei.
Ik wou dat ik die norm en doorzettingsvermogen niet gehad had. Mijn kind heeft eronder geleden. Mijn ex heeft eronder geleden. Ik heb eronder geleden. Ik heb er spijt van en denk er met verdriet en wanhoop aan terug.

MR

Probleem

Dc:"ik denk dat een lactatiekundige je advies moet geven hoe je het beste door kunt gaan met bv geven. En enkel met praktische afbouwtips moet komen als de moeder daar letterlijk om vraagt."
Ik denk dat hier een probleem ligt. Moeders die twijfelen, zal ik doorgaan of stoppen, laten hun besluit afhangen van het advies van deskundigen. Dat is juist de klacht van MR (ze had mij moeten adviseren te stoppen) en de klacht van Ardnax (die Lk jaagt schoonzus op).
Om stoppen wordt niet gevraagd. Het zijn vragen via een omweg: wat doe ik aan zere tepels, hoe weet ik of mijn kind voldoende krijgt... etc.
Ha's en Ka's hebben daar (even generaliserend) een paternalistische oplossing voor: een moeder met vragen (ik heb griep, kan ik nu nog bv geven) wil eigenlijk stoppen, dus geven we dat advies. Kan niemand zeggen dat we ze tegen heug en meug gedwongen hebben.
Lk's houden een middenweg, of concentreren zich heel professioneel op hun eigen terrein: de bv. Zolang dat goed gaat, en let wel goed genoeg is ook goed, zijn alle adviezen gericht op doorgaan. De bijzaken, maar ik heb het zo druk dat ik telkens weer te lang hetzelfde t-shirt draag, dus zere tepels, worden gemist.
Uiteindelijk zijn die bijzaken, hoofdzaak. Als het aan de bijzaken kant mis gaat, moeder is een wrak en klimt er maar niet uit of zakt steeds dieper, dan slaat het advies; aanleggen, aanleggen, aanleggen, nergens op. Daar heb je tijd en energie voor nodig namelijk en _die_ is er niet.
Juist daarom is het belangrijk om het te hebben over de werkelijke problemen. Het op een hoop gooien van alles en daarvan zeggen dat dat aan bv ligt, negeert de problemen die er wel zijn. Oplossingen blijven daar dus ook uit. Bv zelf is dan niet het probleem, maar de bijzaken die bv geven in de weg zitten.
Hoe professioneler Lk's te werk gaan, hoe meer ze zich zullen houden bij dat waar ze voor opgeleid zijn: bv. En hoe minder het over de bijzaken zal gaan, terwijl daar het probleem ligt.
Groet,
Miriam Lavell

Persoonlijke noot

Overigens komt hier ook mijn lichte irritatie aan dit draadje en aan de klachten van MR uit voort.
Via een ingewikkelde constructie van bijzaken en signalen hadden de Lk's in kwestie moeten begrijpen dat moeder het eigenlijk niet aankon. Dat is wel een heel indirecte vorm van communicatie en ik hou daar niet van.
Zeker als dat dan ook nog met verwijten gepaard gaat. Je kunt maar beter gewoon zeggen dat je het niet aankunt. Alleen dan kan er een gesprek ontstaan over wat er wel kan. Je kunt van Lk's (Ha's en Ka's) niet verwachten dat zij uit zichzelf jouw niet uitgesproken problemen gaan analyseren en interpreteren om bv desnoods in beperkte vorm toch stand te houden.
Als het goed is maakt het _hen_ namelijk niet uit of je kv of bv geeft. Het is jouw keuze. En zo komen we weer terug op 'als ze maar wil'. Ik snap ineens waarom Lk's dat argument gebruiken.
Het zou aan de andere kant goed zijn als Lk's de pijnlijke waarheid over bv in algemene termen duidelijker bespreken om de verwachtingen juist te krijgen. Bv is in 99% van de gevallen geen probleem. Maar bv in combinatie met er alleen voor staan, geen praktische hulp hebben, geen time-out kunnen organiseren, met je kind treinreizen willen maken, gezellig vrolijk lachen en energie hebben voor het zoveelste bezoek of een afwisselende maaltijd voor je gezin voorzetten..... tja.
Ga er maar van uit dat bv geven topsport is en van zowel sporter (moeder) als het gezin en de omgeving vergelijkbare aanpassing en rekening houden met vraagt.
Het er fluitend bij doen als een vrijblijvende hobby, zit er niet in.
Groet,
Miriam Lavell

Fluitend

Hoewel dat voor de hier beschreven casussen zeker op gaat, dat het niet fluitend kan, wil ik toch wel tegenspreken dat dat er bij bv niet inzit. Hier ging het van een leien dakje (en was het in de trein juist lekker makkelijk! Kind even aanleggen en klaar), bij mijn moeder ook, en in mijn omgeving ben ik beslist niet de enige. De verhalen zoals hier beschreven herken ik juist helemaal niet. Hooguit in de versie: niet genoeg, dus bijgevoed met kv vanaf het begin. Maar ook dat ging zonder al te veel toestanden voorzover ik het meegekregen heb.

Dirksmama

Ja, jouw conclusie uit de in-de-struiken-mik neiging is heel anders dan die van Reina . Maar ben je het misschien wel met mij eens, dat 'bv geeft zo'n goede band' niet bepaald het beste argument is?

Prioriteiten

Altair, zoals bij topsporters hun prioriteiten bij de sport ligt, een kleine blessure of teruggang in vorm direct invloed heeft op hun dagindeling, de hele familie voortdurend paraat staat om de juiste voeding in huis te halen of verjaardagen te verschuiven omdat topsporter de prioriteiten even elders heeft liggen, zo is dat met bv ook.
'Zwaar' is niet het juiste woord, want dat is beslist niet voor iedereen zo, al telt lichamelijke conditie wel mee. Misschien is de vergelijking met toptalenten, vooral kinderen, wel beter. Een muzikaal talent waar de agenda, ook van het hele gezin, bij oefenen, conditie en uitvoeringen ligt.
Maar inderdaad: Dat verenigt zich niet met andere eisers die menen dat zij jouw prioriteit moeten zijn. Mannen, vriendinnen, familie of werkgevers, die zeuren (of nog erger, voorzichtig hinten) om je aandacht of toewijding.
En ja, dat pleit voor langer ouderschapsverlof omdat ondanks alle andere wettelijke regelingen blijkt dat werkgevers helemaal geen zin hebben om jou te delen met die prioriteit borstvoeding. Zij vinden dat het jouw vrijblijvende hobby is, waar je zelf maar een oplossing voor moet zien te vinden.
Groet,
Miriam Lavell

Het werd je gegund

Asa:"Hier ging het van een leien dakje (en was het in de trein juist lekker makkelijk! Kind even aanleggen en klaar), bij mijn moeder ook, en in mijn omgeving ben ik beslist niet de enige."
Jouw omgeving heeft bv geen moment gezien als jouw vrijblijvende hobby. Het werd je gegund. Je bent vrijgehouden van complicerende factoren die we niet eens kunnen noemen omdat het gesprek daar eigenlijk nooit over gaat.
Al discussierend over dit onderwerp kan ik dat voor mezelf wel steeds beter terughalen. Bij mij thuis was bv geven een taak voor ons allemaal en werd er bij drukte (en die was er!) door iedereen rekening gehouden met mij bv agenda en zelfs de slaap die ik nodig had om zware nachten in te halen.
"Wanneer kan jij dan naar bed" was een net zo vanzelfsprekende vraag als "wie gaat er naar die klant".
Groet,
Miriam Lavell

Anders

Mieke:"Vanuit de VBN ben ik wel degelijk opgeleid om de vraag achter de vraag te herkennen en hierop in te spelen."
Maar je kunt dat niet omdraaien zoals Ardnax en MariaRosa in feite doen. Hoe zeer jij ook je best doet, je kunt niet weten dat iemand die in alles doet alsof ze zo graag wil, eigenlijk van jou had willen horen dat ze er maar mee moest stoppen.
Jij kunt niet meer dan vragen stellen, ook vragen die in eerste instantie niet aan de orde lijken, maar vervolgens moet je afgaan op het antwoord. Tenzij je de paternalist uit gaat hangen: voorbarig besluit het advies te geven dat er gestopt moet worden, of 'ten onrechte (zie Ardnax en MR)' adviezen geven over hoe door te gaan.
De Ha's en Ka's die te vroeg stoppen adviseren, hebben ook als rationalisatie daarvan dat ze de vraag achter de vraag interpreteren.
Groet,
Miriam Lavell

Ja het werd mij gegund

elke nacht weer, als ik er uit moest, gunde mijn partner me dat van harte .
Echt, er waren hier beide keren gewoon geen complicerende factoren als in boven beschreven situaties: kind dronk meteen makkelijk, was tevreden, ik had genoeg, kind groeide goed, geen kloven, geen spruw, en ga zo maar door. En dit zonder dat er iemand rekening hield met mijn bv agenda. Ik ben er van overtuigd dat de fles geven me meer moeite had gekost. (vooral s nachts, als partner me ongetwijfeld nog steeds die flesjes had gegund).
Kortom, ik wil toch graag benadrukken dat bv echt niet zo moeilijk HOEFT te zijn als het meezit, dat het ook vaak redelijk vanzelf kan gaan zonder dat iedereen alles op alles hoeft te zetten. Al was het maar voor de vriendin van Ardnax' schoonzus als ze deze discussie leest .

Ardnax

Hè kom ik weer eens te laat binnen bij een borstvoedingsdraadje!! Heb de draad doorgelezen (niet alles) en ik snap dat je zegt dat een te fanatieke houding t.o.v. borstvoeding een averechts effect kan hebben. Dat zou kunnen. Een te slappe houding ook trouwens. Een lactatiekundige die zegt dat het allemaal niet zoveel uitmaakt zal ook niet altijd succes boeken. Maar goed, fanatisme is irritant, zeker als er geen concrete invulling aan wordt gegeven. Alleen maar "vooral doorgaan" (remember Barry Hughes), is irritant.

Daarom zie ik het verhaal eigenlijk heel anders. Volgens mij is er gewoon geen goed handelingsplan opgesteld. Zoals Mieke al zegt: wat was het doel (van kinderarts, lactatiekundige, je schoonzus)? En dat advies van aanleggen aanleggen aanleggen, wat zou dat moeten helpen voor de tepels? En hoe lang zou zij dit hebben moeten proberen voor dat dat een gunstig effect zou hebben? In dat kader kan ik je boosheid wel delen. Wanneer leren artsen, kundigen, logen en gogen nu eens om helder te zijn over hun aanpak?! Dit staat wat mij betreft dan weer los van borstvoeding.
Als ik in jouw plaats had gestaan had ik mijn schoonzus geadviseerd om bij de lk helderheid hierover te verkrijgen. Hoe gaat deze aanpak mijn tepels redden? En hoe lang gaat dit duren? En welke nadelen zou het hebben om hem kv bij te voeden? Bovendien had ik haar gevraagd of ze niet liever naar een andere lk zou gaan, als ze vond dat ze de verkeerde begeleiding kreeg.
Ik vind jouw aanbeveling aan je schoonzus om 'alsjeblieft te stoppen' eigenlijk net zo ongepast als wanneer ik tegen iemand zou zeggen 'houd alsjeblief vol met de borstvoeding'!
Groeten, Maw.

Verwachtingen

Asa:"Ik ben er van overtuigd dat de fles geven me meer moeite had gekost."
Ik ook. Maar ik ontdek door deze discussies dat dingen die ik nooit als probleem heb gezien, wel als probleem worden ervaren. Zere tepels (verkeerde truitje) vond ik toen geen bv probleem, maar een truitjesprobleem en vergelijkbaar met het dragen van nieuwe schoenen, of irritatie in je nek van het kledinglabeltje. Over de problemen die dat veroorzaakt, verschijnen nooit van dit soort draadjes.
Er is een enorm verschil tussen verwachting en praktijk. Alsof bv alleen maaar goed is als het ongemerkt voorbij gaat en dus fout is (slecht voor het kind, de moeder kind band, stress veroorzaakt) of zware kundige begeleiding vereist, als je het verkeerde truitje hebt aangetrokken. Alsof je dat niet zelf zou kunnen oplossen en in een zodanige staat van hersenveweking verkeert als pas bevallen moeder, dat je ervan uit gaat dat de schepper er wel rekening mee gehouden zal hebben dat de Hema ooit dat soort truitjes op de markt zou brengen, waarmee de combinatie kind/bv/maatschappij voldoende afgedekt zou zijn.
Is niet zo. En bovendien: hier en daar wat werkelijke bv problemen horen echt bij het normaalbeeld van bv. Net als uitscheuren bij een bevalling en rode billetjes bij een baby in de luiers.
Groet,
Miriam Lavell

Easy

Overigens: Ik heb ook twee keer een bijzonder eenvoudige bevalling gehad. Menstruatiepijn vind ik vervelender. Die ervaring betekent niet dat dat een na te streven doel kan zijn voor iedereen (iedereen kan makkelijk bevallen met Ravensburger), ook niet door 'het juiste advies van de juiste kundige'.
Groet,
Miriam Lavell

Emmawee

Mijn advies om te stoppen, kwam omdat ik niet mijn schoonzus zag, maar een mentaal en lichamelijk wrak die ondertussen tegen haar zin aan de bv zat en bijna een hekel aan haar kind begon te krijgen.
De oorspronkelijke vraag aan lk was: ik wil bv geven met bijvoeding ivm extra probleem kleine, maar heb borstproblemen. Hoe los ik dat op ?
Advies was; schuif advies ka aan de kant, niet bijvoeden, zoveel mogelijk aanleggen, het eerste was je nu moet doen is productie ophogen en met kv erbij schiet je niet op. Je eigen problemen komen later.
Resultaat was dat het eerste probleem niet oploste (kind kwam niet aan), tweede probleem werd erger.
Intussen was schoonzus alleen bv aan het geven omdat het zo hoorde, had 20 uur per dag pijn, ze zag dat haar kind er niets bij op schoot en ze werd een mentaal wrak. En had, niet te vergeten, een bloedhekel aan het fenomeen bv gekregen. Ik hou teveel van mijn schoonzus om dat aan te kunnen zien en zag naar mijn mening slechts 1 oplossing. Stoppen én snel (terwijl zij weet dat ik pro-bv ben omdat zij mijn bv-succes van dichtbij heeft meegemaakt)
En het heeft wel gewerkt. Kind zat binnen een week op geboortegewicht (wat die 4 weken daarvoor niet gelukt was) en door middel van met beleid afkolven is ook de bv, zonder problemen, naar nihil gebracht.
Overigens probeert ze af en toe nog wel om kind aan te leggen, maar zit dan helemaal stijf van de angst en daarna van de pijn te voeden.
Grtz.
Ardnax

Trouwens

Pijnlijke tepels en borsten hoort NIET bij bv. Het is niet één van de lichamelijk ongemakken die je hoort in te calculeren en die erbij horen.
De maximale pijn is op dag 3 tot 6 te voelen en na de eerste week hoort de vrouw geen pijn te voelen.
Oftewel; gen pijn is de norm.
Doet bv na 3 weken nog pijn en is er niets bijzonders te zien of te ontdekken en hapt je kind goed en ligt ook goed aan, dan heb je dus bijna de situatie dat bv dan dus niks is en er een andere oplossing gevonden dient te worden.
Ik vind het dan ook heel knap als je dan tot 3 maanden doorworstelt of zelfs tot 6 maanden en heel begrijpbaar dat het achteraf de meest vervelende tijd van je leven was. En is dat het waard ?
Is je kraamtijd en het leren omgaan met je kind het waard om verstoord te worden door bv terwijl er een alternatief is ?
Grtz.
Ardnax