Aub kijken : uur van de wolf op vrijdag 6 maart 22.50

Als we dat zingen nou buiten beschouwing

laten, wat blijft er dan nog meer over? Ja, een dominante vader waarvan je blij bent dat-ie de jouwe niet is. Maar dit type vader loopt in héél veel gezinnen rond. Als jeugdzorg dáár ook nog allemaal achteraan moet, kan heel NL wel bij jeugdzorg gaan werken. Tirzaman werkt continudienst. Mijn kinderen moesten, zo klein als ze waren, verplicht urenlang heeeel stilletjes doen omdat pappa sliep. En nog. Uitgaan bijv. wordt gerelateerd aan het rooster van paps. Daar lijdt mijn oudste ernstig onder, beweert zij. Tsssss.

Tirza

Ik ben eens met margje, tirza en miriam

Ga je straks alle kinderen binnen de biblebelt uit huis plaatsen, omdat daar de gemiddelde jongen hoger in de pikorde staat als de meisjes?

Die niet eens TV hebben of een computer en die al helemaal niet met kinderen van buiten de geloofsgemeenschap om mogen gaan.

Ik ben het niet eens met de opvoeding van vader Pondman, werkelijk waar niet. Als feministe stuit het mij tegen de borst hoe de meisjes behandeld worden. Maar in de documentaire zie ik niets waarop jeugdzorg ingeschakeld moet worden.

Sterker nog, ik deel de mening van Miriam dat ik het enorm zorgwekkend vind dat er mensen zijn die vinden van wel. En ik vind het ook vreemd dat een forum, dat normaliter zo jeugdzorgkritisch is ineens van maning veranderd.
Wil ik overigens nog toevoegen dat ik er van overtuigd ben dat de eerste de beste moeder/vader die hier op het forum post dat de jeugdzorg langs is gekomen omdat het kind op hoog niveau turnt en ze dat zorgwekkend vinden zal kunnen rekenen op medeleven en steun van het gehele forum. En dat dit uit zal lopen op een draadje jeugdzorg bashen.

Ook ik

ben het eens met Miriam en Margje. Sini, hoe begrijpelijk jouw gevoelens ook zijn en hoe knap ik het ook vind dat je je zó inzet voor je vriendin: dit is niet de manier waarop er iets bereikt gaat worden. Stél dat het nu allemaal zo is als jij denkt: de kinderen zijn gemanipuleerd en gehersenspoeld door een door een megalomane, dominante en narcisische man. Dan is het júist zaak om te zorgen dat de kinderen zich niet verder afkeren en vervreemden van de wereld. Wat nu gebeurt, leidt alleen maar tot dieper ingraven in het leven dat ze kennen.

eerst nog: narcistische in plaats van narcisische natuurlijk.
En dan: ik vind niet dat Miriam een sneer verdient. Ik lees compassie in haar woorden.

Ook ik

ben het eens met Miriam ( en Margje). Emotie is een slechte raadgever om the komen tot praktische aanpak en oplossingen. Miriam laat heel duidelijki en neutraal zien dat de situatie van gezin Pondman niet uniek is, en dat dit volledig valt binnen de vrijheid welke elke ouder heeft in het begeleiden en opvoeden van kinderen ( zonder bang te hoeven zijn voor overheidsingrijpen).
En Miriam, nu maar hopen dat vader Pondman de vleesplank schoon houdt, want dat is tenslotte de belangrijkste bijdrage bij kinderopvoeding en sturing ).

Sini

De korte samenvatting van een aantal reacties is gewoon: we hèbben niet meer informatie dan die documentaire. En dat is de invalshoek van de documentairemaker. En op grond daarvan kun je niet vreselijk veel conclusies trekken. Het verhaal is zonder meer onvolledig en of de werkelijke situatie gigantisch afwijkt van het daar geschetste beeld, kunnen we hier niet beoordelen. Daarom wil ik ook geen uitspraken doen over wat ik vind dat er zou moeten gebeuren. Dat heeft niets te maken met jou niet geloven, maar mijn eigen gebrek aan informatie. Daarbij ben ik niet heel muzikaal geschoold en van zingen heb ik nog minder verstand dan van muziek in het algemeen, dus ook op dat gebied onthoud ik me van uitspraken.
Mag ik vragen wat nu precies je bedoeling was van de vraag hier stellen? Waar had je op gehoopt?

Aanvulling mr

MR:
"Dat neemt niet weg dat ik Sinilind en de moeder niet geloof. Natuurlijk zitten die niet te liegen. Maar dan gaat het dus om wat anders dan de documentaire. Dan moeten we het gaan hebben over gezinnen waarover je een heleboel shit weet maar dat de kinderbescherming niets doet. Of over vaders en moeders die buiten gesloten worden. En over kinderen die te veel gepusht worden. En vooral de combinatie van die factoren en wat je als buitenstaander kan doen om te helpen."
Zoiets. Geen reden om BJZ in te schakelen, maar je verbazen mag toch wel? Het alternatief is (in extremis) dat je elke discussie over opvoeden maar stopt.

Euh

ik schrijf hierboven: Dat neemt niet weg dat ik Sinilind en de moeder niet geloof."
dat moet natuurlijk zijn: "Dat neemt niet weg dat ik Sinilind en de moeder wel geloof.

Wauw mr (ot)

Nu jij dit schrijft besef ik dat ik dat standaard verkeerd zeg.

Grappig hoor. Volgens mij zegt half Nederland dat verkeerd.

"Maar dat neemt niet weg dat" - en dan moet je zeggen hoe je het juist wél vindt.

"Maar dat betekent niet dat" - wordt gevolgd door hoe je het niét vindt.

Dat zeg ik altijd fout!

Margje

Splitsing

wonderlijk, wat hier gebeurt in dit draadje.
Mensen zijn 'voor' of 'tegen' het regiem van vader P., en bestoken elkaar over en weer over wat zich in dit gezin afspeelt met allerlei argumenten,rationalisaties en verwijten. Onverdraagzaam ook naar elkaar toe,vind ik. Jammer.
Ik dacht hierover na en denk dat dit ergens te maken heeft met het onderwerp:de heftige strijd die er tussen de beide ouders speelt. Een soort afspiegeling van wat zich in/rond dit gezin afspeelt dus, met alle heftige emoties die daar ook weer bij horen.Daarnaast lijkt vader mij een nogal extreme man,maar daar ga ik hier maar niet op in.
Ik zelf vond de documentaire heftig om te zien, het riep van alles bij me op ,varieerend van verontwaardiging tot medelijden en ongerustheid over de kinderen. Ik denk dat meer mensen dat hebben. Het is niet niks wat zich daar voor onze ogen afspeelt....
Persoonlijk vind ik dat vader de kinderen naadloos heeft ingepalmd, en feilloos heeft opgezet en geindoctrineerd tegen de zogeheten 'slechte' moeder.
De kinderen papagaaien vader na,ze durven niet anders.
Dat de toonkunstenaars hun stem over de slechte zangtechniek van vader laten horen, is denk ik alleen maar heel goed en mogelijk ook steunend voor de kinderen ( ik hoop vurig dat de kinderen dit horen/lezen, want ze zijn verstoken van alle moderne informatiemiddelen). Dan kunnen zij gaan leren dat vader niet zo heilig is als hij zich voordoet.
Ik vind het verder ten hemelschreiend dat aan de manipulaties die vader tav zijn exvrouw en haar relatie met de kinderen heeft gedaan, van buitenaf (bv kinderbescherming) geen stop of halt is gezet.
Wat dat betreft vind ik dat een goeie verstaander genoeg heeft aan een half woord; uit de documentaire blijkt alleen al uit de steelse blikken en het nonverbale gedrag van de kinderen dat hier veel meer speelt dan de buitenkant laat zien.
Ik denk dat we rustig kunnen stellen dat hier sprake is van emotionele kindermishandeling en kinderexploitatie door een gefrustreerde musicus.
Sterkte sinilind en moeder van het gezin P..

Sinilind

Veel sterkte met alles, met name voor de moeder van de Pondman kinderen.
Groet,
Jujube

Margje (ot)

Zelfde gebeurt vaak met het woord 'mits'. "Je krijgt vanavond geen toetje, míts je je kamer opruimt." Niet je kamer opruimen dus maar, want dan krijg je geen toetje

Waar gaat het allemaal over?

Als geen ander ben ik voor respect en verdraagzaamheid naar anderen toe. Maar de uitzending van de documentaire heeft nu eenmaal veel emoties losgemaakt. En ik denk terecht. Het gaat hier om jonge mensen, talentvolle jonge mensen. Wat hier op dit forum wordt geschreven lijkt zich inderdaad te kenmerken door een tweekamp voor/tegen.

Maar waar gaat het hier nu eigenlijk om? Een heel verdrietig drama, niets meer en niets minder. Wie goed de reacties heeft gelezen in het gastenboek NPS weet inmiddels dat het hier niet om een heksenjacht gaat, maar om oprechte bezorgdheid over het lot van vijf kinderen.

Wat betreft de moeder. Ik pleit ervoor dat zij het recht heeft om een weerwoord te plaatsen. Juist vanwege het feit dat zowel in artikelen in de Stentor als in de documentaire gewag wordt gemaakt van haar rol, positie en acties (onjuist overigens). De wijze waarop de moeder dit gedaan heeft, de brief van de moeder in het gastenboek NPS vind ik een ongelooflijk staaltje van zelfbeheersing en nuance en getuigen van moederliefde en zorg.

Iets (de zorg, nazorg) wat de documentairemaker helaas heeft nagelaten. Ook de redactie van NPS/VPRO is veel te verwijten. Ene Petra heeft in het gastenboek meer research verricht dan de redactie zelf. Men mag zich toch afvragen waar de grenzen van verantwoordelijke journalistiek ligt.

In elk geval. Het onzichtbare is zichtbaar gemaakt voor een wel oplettende kijker. Rest dan ons af te vragen wat is goed voor de kinderen? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Maar belangrijker is dat welke oplossing hier of waar dan ook gevonden wordt, er rekening gehouden wordt met het precaire karakter van deze kwestie, de kwetsbaarheid van de kinderen en dat elke oplossing gericht zou moeten zijn op zorg voor de kinderen, herstel van het contact met de moeder en het in tact houden van het gezonde deel in het contact met de vader. Het is dan ook een goede zaak dat zoveel mensen hun mening hierover geven. Maar dan wel met respect voor de moeder graag.

In die zin ben ik het dan ook pertinent oneens met de berichten van Miriam Lavell. Haar uiting dat de moeder een verkeerde weg heeft gekozen raakt kant noch wal. Niet de moeder heeft gekozen om de publiciteit te zoeken, integendeel.

En tegen Sini zou ik willen zeggen, ik begrijp je emoties en je wil om de zaken ten goede te keren. Maar geef geen brandstof aan anderen die enkel uit zijn op eigen vertoon van polemiek talent.

Als we dat zingen nou buiten beschouwing laten (bis)

Deze suggestie van Tirza is tekenend voor de discussie die hier gevoerd wordt en die meer en meer het karakter krijgt van een welles/nietes patstelling. Reacties van direct betrokkenen (mensen die het gezin in kwestie kennen) worden getekend door woede en onmacht én (dat is althans mijn indruk) terughoudendheid om niet al datgene online te zetten wat men weet, uit bezorgdheid en respect voor de kinderen. Daarnaast zijn er alle reacties die terecht bepleiten om terughoudend te zijn met de roep om jeugdzorg, interventie of het veroordelen van een wijze van opvoeden die anders zou zijn dan de jouwe.

Wat in de lucht blijft hangen en de discussie zo lastig maakt, is de vraag of hier sprake is van kindermishandeling? Zo ja, dan zijn we het hier snel met elkaar eens en rust op ons de plicht om daartegen te ageren. Zo nee, dan valt een ieder die daarop zinspeelt (zoals ik elders heb gedaan) een ernstig verwijt te maken. Daar mag je een ander niet van beschuldigen, enkel op basis van een televisie documentaire.

In veel reacties wordt geprobeerd te duiden wat de grens is tussen een strenge opvoeding en een regime dat niet meer gezond te noemen is voor het kind. Er worden vergelijkingen getrokken met jonge turntalenten en muzikale 'wonderkinderen'. Dat is een interessante vergelijking. De conservatoria in Nederland die het toptalent in huis krijgen, vooral als daar een vooropleiding voor Jong Talent aan gekoppeld is, hebben voortdurend te maken met ouders die een enorme druk op hun kinderen leggen. Achter menig 'wonderkind' gaat een gefnuikte carrière van een van de ouders schuil. Ik zou wanstaltige voorbeelden kunnen geven.

Wie door zijn ouders gepushed wordt om carrière te maken omdat pa of ma het zelf niet heeft kunnen doen, zal in de meeste gevallen les krijgen van een derde persoon. De kinderen Pondman krijgen zangles uitsluitend van hun vader. Dat de wijze waarop dat gebeurt fel is bekritiseerd door representanten vanuit het muziekleven, heeft niets te maken met minder goed of beter leren zingen.

Vader Pondman dringt zijn kinderen een identiteit op. Een identiteit die is gebaseerd op een waan, namelijk dat als zij zingen zoals hun vader én als familie bij elkaar blijven, de wereld binnenkort aan hun voeten ligt. Het bleek eerst al nodig om kijkers die deze uitzending hadden bekeken (maar ook de redactie van De Wereld Draait Door) er op te wijzen dat het hier een waan betreft: muzikaal is het dermate erbarmelijk dat deze 'act' geen enkele toekomst beschoren is. Dan komt in beeld dat de vader zijn kinderen exhibitioneert met een optreden dat professionele musici als lachwekkend of niet serieus te nemen hebben bestempeld.

Wat betekent dat voor deze kinderen? Niet alleen nu, maar over vijf of tien jaar? Wat betekent dat voor de kinderen die naast het 'zangonderricht' van hun vader, ook nog een conservatorium opleiding volgen? Wat betekent het voor de kinderen op het moment dat zij (onvermijdelijk) onder ogen moeten zien dat de hen opgedrongen identiteit van 'operazanger' een farce blijkt te zijn?

Ik ben het niet eens met Miriam Lavell (sorry dat ik in mijn eerste bijdrage wat hard uit de hoek kwam) en de anderen die haar volgen en vind dat juist wel de maskerade, de vervalsing, zo je wilt de 'opera' in deze zaak aan de orde gesteld moet worden.

Het zingen mogen we niet buiten beschouwing laten!

Kortom

Het feit dat de kinderen de mislukking van pa goed moeten maken, maar daarmee eigenlijk de komische act worden van de zo fel begeerde wereld - dát is reden om jeugdzorg in te schakelen.
Aha. Want, behalve dat het een akelige vent is, zet hij ze ook nog eens publiekelijk te kakken. Geloof het of niet: daar ken ik ook voorbeelden van. En ook die worden niet bezocht door jeugdzorg.

Tirza

Wat is je punt?

Vind je mijn bericht onzin of schiet jeugdzorg tekort? Of heb ik de toonzetting van dit forum nog niet goed te pakken?

Mijn punt is

dat het zingen de discussie vertroebelt. Als je dat weghaalt (je wijdt zelf geloof ik 5 alinea's aan wat er allemaal niet aan deugt), blijft er niet zo bar veel bijzonders over. Een tirannieke vader die zijn kinderen onderdrukt en door zijn werkwijze er óók nog voor zorgt dat ze belachelijk worden gemaakt. Tja. Daar zijn er echt wel meer van.

Tirza

Dooddoener

Tirza,
(quote)Een tirannieke vader die zijn kinderen onderdrukt en door zijn werkwijze er óók nog voor zorgt dat ze belachelijk worden gemaakt. Tja. Daar zijn er echt wel meer van.

Dan kunnen we dit forum wel opdoeken want van alle problemen en kwesties zullen er wel meer zijn. Dat zou betekenen dat we nooit meer ergens over moeten praten.

Foutje

Het bericht is van Meike en de titel is Tirza.

Betekenisloos

tinus:"Geen reden om BJZ in te schakelen, maar je verbazen mag toch wel? Het alternatief is (in extremis) dat je elke discussie over opvoeden maar stopt."
Dit is geen discussie over opvoeding, maar over personen met naam en toenaam. Dat zou zo misplaatst niet zijn als de personen om wie het gaat zelf de discussie gestart waren en of zich zouden kunnen verdedigen.
amar:"Mensen zijn \'voor\' of \'tegen\' het regiem van vader P."
Nee amar, zo simpel is het niet. Ik ben niet voor of tegen vader P. Ik ken die man niet. Jij ook niet. Toch trek je allerlei conclusies op basis van een documentaire en de discussie er omheen. Meen je dat dit soort tribunaals voortaan leidend moeten zijn in de keuring van het ouderschap?
amar:"Ik denk dat we rustig kunnen stellen dat hier sprake is van emotionele kindermishandeling en kinderexploitatie door een gefrustreerde musicus."
Je kunt in alle rust zo in je eigen huis vanachter je eigen beeldscherm van alles beweren. Ik denk dat je te weinig beseft wat een zegening het is dat dat betekenisloze beweringen zijn.
Groet,
Miriam Lavell

Schrijf een libretto

Renee Jonker:"Wat in de lucht blijft hangen en de discussie zo lastig maakt, is de vraag of hier sprake is van kindermishandeling? Zo ja, dan zijn we het hier snel met elkaar eens en rust op ons de plicht om daartegen te ageren."
Je snapt het kennelijk niet. Vragen over kindermishandeling in specifieke gevallen worden niet beslecht in een polemiek op internet of door een verzameling van private opvattingen van 'burgers met gezond verstand'. Oordelen niet gebaseerd op op een of andere manier 'protesterende burgers'. Er ligt geen taak bij ons om te ageren over personen naar aanleiding van een documentaire. Het gaat hier niet over de aanleg van een spoorweg of enig ander democratisch plan.
Ik probeer al een tijdje deze discussie uit dit geval te trekken en te laten zien hoe kwalijk het zou zijn als we terug zouden gaan naar de tijd dat kinderen niet gehoord worden en zich maar hebben neer te leggen bij 'redders' met een eigen visie.
Los van het feit dat dat kinderen alle mogelijkheid ontneemt om zichzelf te redden (een mogelijkheid die sinds die geschapen is relatief vaak gebruikt wordt), leidt dat tot de bizarre situatie dat kinderen blijvend onderwerp zijn van verschil in opvatting. Vader Pondman is op zijn eigen manier ook een redder met een visie. Wat overblijft is een platte twist tussen visies over de ruggen van de kinderen. Die kinderen hebben daar niets aan.
Renee:"De conservatoria in Nederland die het toptalent in huis krijgen, vooral als daar een vooropleiding voor Jong Talent aan gekoppeld is, hebben voortdurend te maken met ouders die een enorme druk op hun kinderen leggen. Achter menig \'wonderkind\' gaat een gefnuikte carrière van een van de ouders schuil. Ik zou wanstaltige voorbeelden kunnen geven. "
Renee, maak eens aannemelijk dat achter jouw bemoeienis met dit gezin niet je eigen geldingsdrang schuil gaat? Dit verwijt is als de meeste in deze discussie, direct omkeerbaar. Dat is precies wat ik bedoel met de munitie die gratis en voor niets bij Pondman binnenkomt. Hij hoeft alleen maar mee te lezen.
Ik begrijp trouwens niet zo goed hoe je dit verwijt zo onbeschaamd op het wereld wijde web durft te kloppen, terwijl je docent bent op het Haags Concervatorium. Wat moeten ouders en leerlingen daar van denken? Wie bedoel je precies?
Het verwijt komt bovendien een beetje bekrompen en puur Hollands over. Er zijn keurig beschaafde Europese landen waar de scholingsmoraal hoger is en muziek 'tot de opvoeding' hoort op een manier die hier in Nederland al snel overspannen geldingsdrang van ouders genoemd wordt.
Renee:"Dat de wijze waarop dat gebeurt fel is bekritiseerd door representanten vanuit het muziekleven, heeft niets te maken met minder goed of beter leren zingen."
Dat is fijn. Dan is dat fabeltje ook de wereld uit. Heb je nog steeds het idee dat je bijdrage helpt?
Renee:"Vader Pondman dringt zijn kinderen een identiteit op. Een identiteit die is gebaseerd op een waan, namelijk dat als zij zingen zoals hun vader én als familie bij elkaar blijven, de wereld binnenkort aan hun voeten ligt."
Het is volstrekt jouw eigen interpretatie, maar laten we even mee gaan voor de discussie. Wat is daar nu zo kwalijk aan? Heb je je ooit wel eens verdiept in de geschiedenis van familiebedrijven? Klokkengieters, bierbrouwers, schoenenfabrikanten? Ooit enig notie gehad van wat er gebeurt in de gezinnen van de Urker vissers?
Renee:"muzikaal is het dermate erbarmelijk dat deze \'act\' geen enkele toekomst beschoren is."
Ik vrees dat je blik te nauw is. Dat je je beperkt tot de jouw bekende podia. Nogmaals: Ook Andre Rieu kreeg deze voorspelling van ziedende musici. Inmiddels zingt men een toontje lager. Daarvoor heeft Rieu wel een eigen podium moeten creëren, maar dat kan.
Ondertussen begrijp ik ook niet hoe het mogelijk is dat Jantje Smit zoveel succes heeft. Zo jong en dan al zijn stembanden kapotgezongen met het gekweel, toch 'de wereld' aan zijn voeten met zijn 'act' die ik niet te pruimen vindt.
Renee:"Wat betekent dat voor deze kinderen? Niet alleen nu, maar over vijf of tien jaar?"
Wie het weet mag het zeggen. Ik heb ondertussen ook zo mijn twijfels: wat is het effect van jouw deelname aan deze discussie voor jou? Had het feit dat je muzikale medestanders zich toch liever niet met naam en toenaam achter je 'actie' scharen niet toch een signaal moeten zijn? Is het feit dat jij dat verklaart met 'angst voor represailles van Pondman' niet een tikkeltje kolderiek en in tegenspraak met het feit dat hij juist een tamelijk geisoleerd bestaan leidt? Hoe kom je erop? Is dat om je eigen positie als heldhaftig redder te ondersteunen? Of mag ik die conclusies niet trekken op basis van een paar berichten op internet?
In zijn algemeenheid kan ik wel zeggen dat het helemaal niet handig is in dit soort sitiuaties om zo open en bloot het achterste van je tong te laten zien. Nogmaals: Vader Pondman is bediend met allerlei uitspraken en gedragingen die vrij gemakkelijk zijn gelijk bevestigen. Zelf heeft hij heel slim de artikelen op zijn site geplaatst, ook het weerwoord van moeder. Zonder verder commentaar trouwens en dat is genoeg.
Renee:"Ik ben het niet eens met Miriam Lavell (sorry dat ik in mijn eerste bijdrage wat hard uit de hoek kwam) en de anderen die haar volgen en vind dat juist wel de maskerade, de vervalsing, zo je wilt de \'opera\' in deze zaak aan de orde gesteld moet worden. "
Schrijf een libretto. Kunst is een prachtig medium om dingen aan de kaak te stellen, vooral omdat het akelig persoonlijk kan voelen, zonder dat feitelijk te zijn.
Het terugkerend thema is wat mij betreft klassenstrijd. Het drama van de gevestigde artiest die zijn/haar kinderen de goot in geholpen ziet worden. Wat de familie maakt mag vooral niet mooi gevonden worden door documentaire makers of publiek. Het publiek voelt tussen de regels door de hoogmoed, hoewel het libretto in het midden laat wiens hoogmoed nu het heftigst is.
Ik verheug me nu al op de eerste voorstelling.
Groet,
Miriam Lavell

Bedankt

Miriam Lavell, bedankt voor je verhelderende bijdrage. Je hebt me een aantal dingen duidelijk gemaakt. Ik zie af van een verdere actieve bijdrage aan dit forum.

Mooi vinden

"Wat de familie maakt mag vooral niet mooi gevonden worden door documentaire makers of publiek." Ik vind het zingen niet mooi klinken hoewel ik normaal gesproken Rigoletto mooie aria's vind hebben. Nou deug ik zeker weer niet?
Ik heb lang terug in deze draad er al op gewezen dat een documentaire niet 'de waarheid' is, maar een verhaal dat de regisseur wenst te vertellen. En dat Miriam op basis daarvan niet kan beweren dat hier niks aan de hand is. En dat de ongeruste medeburgers evengoed op basis van de documentaire niet kunnen beweren dat jeugdzorg binnen moet vallen. Daar speelt doorheen dat er mensen meepraten die menen dat ze -los van het verhaal dat de regisseur ons wil voorschotelen- wel genoeg belastends weten over dit gezin en/of het zondigen tegen zangpedagogische principes om te kunnen zeggen dat er ingegrepen zou moeten worden. Zou kunnen, weet ik niet. Overigens is de vraag of jeugdzorg wel of niet zal ingrijpen ook deels een kwestie van 'klassenstrijd'. Een goedgebekte ontwikkelde burger ontkomt iets makkelijker aan verder onderzoek, dan Ma Flodder.

Renee jonker

ik snap dat je je terugtrekt, maar misschien helpt het je te realiseren dat Miriam Lavell maar een van de velen is die op dit onderwerp reageert.
Mijn persoonlijke ervaring is dat het geen enkele zin heeft om met Miriam Lavell te proberen in discussie te gaan of komen,ik heb dat in ieder geval al lang geleden opgegeven.
Met andere mensen op dit forum kan je echter wel dingen uitwisselen, en dat kan stimulerend en verhelderend zijn.
Ik waardeerde in ieder geval je bijdrage en vind het ook erg belangrijk dat deze visie ook namens jouw beroepsgroep verwoord wordt, en gehoord wordt.
Het gaat ten slotte om de kinderen en hun toekomst. Niet om wie gelijk heeft.
Ik kom zelf uit een gezin waarin ik werd mishandeld, o.a.emotioneel,en herken de signalen in het gezin P. die wijzen op intimidatie en manipulatie van V..
De kinderen zijn echt niet vrij om te zeggen/voelen wat ze willen en voelen en worden gemangeld door hun vader.
Ik zou zelf vroeger als kind heel erg geholpen zijn geweest als buitenstaanders dit emotionele mishandelen dit hadden benoemd. Want als je als kind in zo'n systeem zit, wordt je a.h.w.gehersenspoeld: ik schaamde me voor mijn problemen met de ouder die mij mishandelde, maar ook voor mijn negatieve gevoelens over hem. Dat voelde heel eenzaam.
Dat er nu een podium is ontstaan voor de kinderen uit dit gezin P.,waarop jij ook jouw visie verwoordt,en waarop de kinderen ook andere geluiden kunnen horen (ook over hun vermeende zangkwaliteiten/toekomstige successen/denkbeeldige 'goede' vader en 'slechte' moeder) geeft, hoop ik, wat lucht voor de negatove gevoelens die er toch moeten bestaan bij de kinderen. Alleen al dat dit verwoord wordt (en hopelijk horen ze die!), lijkt me heel erg belangrijk. Dat maakt het misschien wat makkelijker om zich toch te gaan proberen los te scheuren uit deze situatie.
groet,
amar

Amen amar

Ik kan jouw posting niets anders dan compleet onderschrijven.
En dan ook echt compleet!

Groetjes, Minet

Amar

Ik ben het volledig met je eens! En heb er dus verder niets meer aan toe te voegen
Groet,
Jujube

Ja renee, het spijt mij ook

dat je je terugtrekt, maar ik begrijp het wel moet ik zeggen. Op deze manier een (blijkbaar heilloze) discussie voeren kost veel te veel energie.
Dankjewel voor je bijdragen, ik vond het een genot om ze te lezen.

Nog even over kindermishandeling

Stel er was een documentaire vertoond over een gezin met kinderen die allemaal bloeduitstortingen en blauwe ogen hadden, overal pleisters en littekens, misschien zelfs wel enkele gebroken ledematen. Daar zou minstens iemand achteraan zijn gegaan om een verklaring te vragen over die littekens, ongeacht of die kinderen in de documentaire 'gelukkig' leken te zijn. Als er dan ook nog reacties kwamen van mensen die het gezin van vroeger kenden en een opvoeding met losse handjes zouden bevestigen, zou het nog waarschijnlijker worden dat er minstens een onderzoek werd gedaan.
De Pondman documentaire laat net zo iets zien, kinderen met littekens in hun persoonlijkheid en op hun ziel. Voor mensen die het gezin kennen, en kijkers die wat meer weten van psychische kindermishandeling zijn er genoeg tekenen en bewijzen van. Maar nu mag ingrijpen niet? Dit is veel meer dan een beetje flauw lullen over het feit of er wel of geen gordijnen hangen en of dat wel of niet een zaak van de ouders zelf is. Als je ervaring hebt met dit soort geestelijke mishandeling geeft de documentaire minstens aanleiding voor Jeugdzorg om eens wat bezoekjes af te leggen.
Maar omdat de kinderen zelf lijken te papegaaien dat ze gelukkig zijn mag het niet!
Dit pleit voor psychische kindermishandeling en ouderverstoting, want dat mag allemaal blijkbaar wel. Een paradoxale situatie omdat tegelijk ook bij instanties duidelijk is hoe schadelijk het voor kinderen is.
Mijns inziens heeft pa Pondman een strategische fout gemaakt door in te stemmen met deze documentaire. Nu is voor het oog van de wereld te zien geweest hoe het met zijn kinderen gesteld is, en ik hoop dat er iets gaat gebeuren. Of ze nou wel of niet zingen is mi niet zo belangrijk. Het zingen/musiceren is gewoon onderdeel geworden van de psychische mangeling.