Alleenstaande zijn en kinderwens
Ik ben een vrouw van 29, bijna 30. Ik ben al heel wat jaren single, maar heb altijd een kinderwens gehad. Ik ben nu de verschillende opties aan het bekijken, waaronder bewust alleenstaande moeder worden of pleegouder worden als alleenstaande.
Mijn netwerk is beperkt, maar wel betrouwbaar. Ik ben enig kind en het enigste van familie dat ik nog heb zijn mijn ouders. Mijn vader is wel al wat ouder, maar mijn moeder zal zeker willen helpen indien nodig.
Ik heb ook wel een paar vriendinnen, maar zij hebben zelf al een gezin of wonen verder weg, dus zal maar sporadisch zijn als zij eens willen helpen.
Als ik voor een kind alleen zou gaan betekent dit ook dat mijn kind geen ooms, tantes, nichtjes, neefjes,.. zal hebben. Daarnaast ontzeg ik het kind dan ook al een vader. Ik zou dan al graag 2 kinderen willen, zodat ze toch elkaar hebben als ik er niet meer ben, want anders hebben ze niemand meer. Maar je weet op voorhand natuurlijk niet of je 2 kinderen kan krijgen etc.
Ook het worden van pleegouder is voor mij een optie, maar dan eerder de voltijdse langdurige variant. Echter lijkt het mij heel moeilijk als het kind na X aantal jaren terug naar de ouders gaat en zekerheid heb je daarin nooit. Pas nog gehoord van een kindje dat normaal zeker al tot 12 jaar ging blijven. Is nu 3 jaar bij hun (vanaf baby) en zou volgend jaar terug naar de ouders gaan. Uiteraard is dit goed, maar lijkt me heel moeilijk als pleegouder.
Ik sta wel stabiel in het leven. Ben nog het laatste jaar aan het afronden van een bijkomend diploma, heb een eigen appartement (2 slaapkamers), werk voltijds,... Financieel heb ik het goed, dus daar zou er geen probleem zijn.
Ik ben me nog aan het oriënteren, maar wil een weloverwogen beslissing nemen en het beste voor een (toekomstig) kind.
Wat is jullie mening hierover?
Jorni schreef op 29-12-2024 om 12:00:
[..]
Dat klopt vind ik en daarom denk ik dat een dergelijke keuze niet lichtvaardig moet worden gemaakt. Zeker niet als er nog best veel tijd is zoals bij TO om op een normale manier kinderen te krijgen.
Het is voor veel BAMmoeders niet echt een bewuste keuze om alleen te zijn. Uit ervaring weet ik hoe het is om op je 35e een man te zoeken om samen kinderen mee te krijgen. Dat is bijzonder ingewikkeld en bij mij werd het dan ook een gepasseerd station, niet zozeer een weloverwogen keuze.
Het krijgen van een kind zonder partner is wél een keuze. En daar kun je, in het belang van het kind, inderdaad niet lichtzinnig over zijn. Argumenten als: je hebt niks aan een man vind ik echt onzin. Je hebt heel veel aan een man, alleen zelf niet een goede kunnen vinden op het juiste moment.
De belangen van het kind: een goed netwerk om op terug te vallen zodat je niet alleen op elkaar bent aangewezen, financieel onafhankelijk zijn en buiten armoede blijven, het kind moet antwoord kunnen krijgen op vragen, zowel van de moeder als van de vader/donor, of wie het dan ook mag zijn.
EmmaT schreef op 30-12-2024 om 09:35:
[..]
Het is voor veel BAMmoeders niet echt een bewuste keuze om alleen te zijn. Uit ervaring weet ik hoe het is om op je 35e een man te zoeken om samen kinderen mee te krijgen. Dat is bijzonder ingewikkeld en bij mij werd het dan ook een gepasseerd station, niet zozeer een weloverwogen keuze.
Het krijgen van een kind zonder partner is wél een keuze. En daar kun je, in het belang van het kind, inderdaad niet lichtzinnig over zijn. Argumenten als: je hebt niks aan een man vind ik echt onzin. Je hebt heel veel aan een man, alleen zelf niet een goede kunnen vinden op het juiste moment.
De belangen van het kind: een goed netwerk om op terug te vallen zodat je niet alleen op elkaar bent aangewezen, financieel onafhankelijk zijn en buiten armoede blijven, het kind moet antwoord kunnen krijgen op vragen, zowel van de moeder als van de vader/donor, of wie het dan ook mag zijn.
Ik ben het helemaal eens met deze post, maar ik vind 35 ook inderdaad de perfecte leeftijd om hiervoor te gaan en niet als je nog niet eens 30 bent. Wel goed om er dan al wel over na te denken (over wat te doen als over paar jaar als die partner er toch niet is gekomen) en extra je best te doen de komende jaren om toch nog een leuke partner te vinden.
Jorni schreef op 30-12-2024 om 09:41:
[..]
Ik ben het helemaal eens met deze post, maar ik vind 35 ook inderdaad de perfecte leeftijd om hiervoor te gaan en niet als je nog niet eens 30 bent. Wel goed om er dan al wel over na te denken (over wat te doen als over paar jaar als die partner er toch niet is gekomen) en extra je best te doen de komende jaren om toch nog een leuke partner te vinden.
Je hebt helemaal gelijk hoor, maar op mijn 30e dacht ik nog dat het wel los zou lopen met het vinden van een man om kinderen mee te krijgen. Niet dus 
EmmaT schreef op 30-12-2024 om 09:48:
[..]
Je hebt helemaal gelijk hoor, maar op mijn 30e dacht ik nog dat het wel los zou lopen met het vinden van een man om kinderen mee te krijgen. Niet dus
Dat vind ik heel verdrietig voor je. En ben je later nog wel voor het alleenstaand moederschap gegaan of niet? Heb je er nu wel vrede mee?
En dat kan in het geval van TO ook heel goed zo zijn al is de kans groter dat het niet zo zal zijn als ze er echt werk van maakt. De meeste langdurige singles van 30 die ik kende (en dat waren er heel veel) vonden nog wel die juiste man en dan zat het ook meteen goed. Ook ik was in het verleden overigens een van hen en ik heb nu inmiddels een man waar ik 3 kinderen mee verder ben.
De meesten vinden dan nog wel net de juiste persoon als ze gaan zoeken. En sommigen inderdaad helaas niet. Maar het blijft onzeker voor TO en die onzekerheid is echt naar. Een plan B maken voor mocht de partner niet komen na een paar jaar is wel slim. Dus of geen kinderen of gaan voor alleenstaand moederschap.
EmmaT schreef op 30-12-2024 om 09:35:
[..]
Het is voor veel BAMmoeders niet echt een bewuste keuze om alleen te zijn. Uit ervaring weet ik hoe het is om op je 35e een man te zoeken om samen kinderen mee te krijgen. Dat is bijzonder ingewikkeld en bij mij werd het dan ook een gepasseerd station, niet zozeer een weloverwogen keuze.
Het krijgen van een kind zonder partner is wél een keuze. En daar kun je, in het belang van het kind, inderdaad niet lichtzinnig over zijn. Argumenten als: je hebt niks aan een man vind ik echt onzin. Je hebt heel veel aan een man, alleen zelf niet een goede kunnen vinden op het juiste moment.
De belangen van het kind: een goed netwerk om op terug te vallen zodat je niet alleen op elkaar bent aangewezen, financieel onafhankelijk zijn en buiten armoede blijven, het kind moet antwoord kunnen krijgen op vragen, zowel van de moeder als van de vader/donor, of wie het dan ook mag zijn.
Helemaal eens met deze post.
En ook ik dacht met 30 dat het wel goed zou komen. Heb wel veel gedate in die periode. Maar uiteindelijk geen partner gevonden. Moet ik zeggen dat ik daten met ondertussen de gedachte 'wil ik met jou kinderen?" wel lastig vond. In die tijd wel al gaan nadenken over de alternatieven. En mezelf oa de vragen gesteld die ik TO stelde. Jaren getwijfeld, boeken gelezen, wetenschappelijke artikelen gezocht, contact gezocht met moeders die me voorgingen enz. Niet lichtzinnig besloten, maar uiteindelijk wel zonder partner een kind gekregen. Als BAM dus. Ik was toen 35. Maar idd niet omdat ik mannen nutteloze wezens vind of omdat ik later graag een man zoek die niks te zeggen heeft over mijn kind (wtf). Ik had mijn kind dolgraag een vader gegund. En mezelf een partner om dit samen mee te doen. Maar zo is de situatie nu eenmaal niet.
Meesje schreef op 30-12-2024 om 10:26:
[..]
Helemaal eens met deze post.
En ook ik dacht met 30 dat het wel goed zou komen. Heb wel veel gedate in die periode. Maar uiteindelijk geen partner gevonden. Moet ik zeggen dat ik daten met ondertussen de gedachte 'wil ik met jou kinderen?" wel lastig vond. In die tijd wel al gaan nadenken over de alternatieven. En mezelf oa de vragen gesteld die ik TO stelde. Jaren getwijfeld, boeken gelezen, wetenschappelijke artikelen gezocht, contact gezocht met moeders die me voorgingen enz. Niet lichtzinnig besloten, maar uiteindelijk wel zonder partner een kind gekregen. Als BAM dus. Ik was toen 35. Maar idd niet omdat ik mannen nutteloze wezens vind of omdat ik later graag een man zoek die niks te zeggen heeft over mijn kind (wtf). Ik had mijn kind dolgraag een vader gegund. En mezelf een partner om dit samen mee te doen. Maar zo is de situatie nu eenmaal niet.
Volgens mij heb je het zo perfect aangepakt. Wel fijn dat je nu dan toch een kind hebt. Mooi dat je ervoor bent gegaan.
Meesje schreef op 30-12-2024 om 10:26:
[..]
Helemaal eens met deze post.
En ook ik dacht met 30 dat het wel goed zou komen. Heb wel veel gedate in die periode. Maar uiteindelijk geen partner gevonden. Moet ik zeggen dat ik daten met ondertussen de gedachte 'wil ik met jou kinderen?" wel lastig vond. In die tijd wel al gaan nadenken over de alternatieven. En mezelf oa de vragen gesteld die ik TO stelde. Jaren getwijfeld, boeken gelezen, wetenschappelijke artikelen gezocht, contact gezocht met moeders die me voorgingen enz. Niet lichtzinnig besloten, maar uiteindelijk wel zonder partner een kind gekregen. Als BAM dus. Ik was toen 35. Maar idd niet omdat ik mannen nutteloze wezens vind of omdat ik later graag een man zoek die niks te zeggen heeft over mijn kind (wtf). Ik had mijn kind dolgraag een vader gegund. En mezelf een partner om dit samen mee te doen. Maar zo is de situatie nu eenmaal niet.
Haha, ja zo is het precies! Leuk en onafhankelijk overkomen met daten en dan wel op korte termijn kinderen willen is niet te doen. Ik begeep die mannen dan soms ook wel.
Ook ik heb veel gelezen en gepraat voordat ik de keuze maakte zonder partner een kind te krijgen. Deze topicstarter die meerdere draadjes op meerdere fora schijnt te openen is daarbij vergeleken niets
Jorni schreef op 30-12-2024 om 10:12:
[..]
Dat vind ik heel verdrietig voor je. En ben je later nog wel voor het alleenstaand moederschap gegaan of niet? Heb je er nu wel vrede mee?
En dat kan in het geval van TO ook heel goed zo zijn al is de kans groter dat het niet zo zal zijn als ze er echt werk van maakt. De meeste langdurige singles van 30 die ik kende (en dat waren er heel veel) vonden nog wel die juiste man en dan zat het ook meteen goed. Ook ik was in het verleden overigens een van hen en ik heb nu inmiddels een man waar ik 3 kinderen mee verder ben.
De meesten vinden dan nog wel net de juiste persoon als ze gaan zoeken. En sommigen inderdaad helaas niet. Maar het blijft onzeker voor TO en die onzekerheid is echt naar. Een plan B maken voor mocht de partner niet komen na een paar jaar is wel slim. Dus of geen kinderen of gaan voor alleenstaand moederschap.
Ja, het is niet zoals ik het me had voorgesteld, maar ik had er vrede mee toen ik het BAM- traject begon. Ik heb altijd gedacht: wat ik ook doe, ik moet het mijn kind kunnen uitleggen. Dat is tot nu toe redelijk gelukt.
Even los van To.
Niet iedereen wil jarenlang zoeken naar een partner om kinderen mee te krijgen. Sommige mensen willen gewoon geen relatie maar wel een kind. Of het lukt niet een geschikte partner te vinden. En als jij een stabiele situatie hebt is dat gewoon een optie. En genoeg mensen die op jongere leeftijd stabiel genoeg zijn om een kind te kunnen krijgen. Ik ken ook mensen van in de 20 die totaal geen behoefte hebben aan reizen of stappen maar een kinderwens hebben. Niet mijn keuze. Maar als jij of jullie dat willen en het kan waarom niet?
Yumi schreef op 29-12-2024 om 13:13:
[..]
Waarom zijn er in jou ogen alleen slechte vaders?
Overlijden doen we allemaal 'n keer niet alleen vaders en scheiden doe je samen
Ik reageerde op de casus van to die volgens mij een vrouw is. Maar je hebt ook slechte moeders hoor.
Wat mij betreft heeft een kind een stabiele omgeving nodig met een liefdevolle opvoeder. Of dat een vader, moeder, 2 moeders of 4 opvoeders is maakt niet zoveel verschil. Je kunt wel het perfecte plaatje hebben maar niets in het leven is zeker.
Jorni schreef op 30-12-2024 om 09:41:
[..]
Ik ben het helemaal eens met deze post, maar ik vind 35 ook inderdaad de perfecte leeftijd om hiervoor te gaan en niet als je nog niet eens 30 bent. Wel goed om er dan al wel over na te denken (over wat te doen als over paar jaar als die partner er toch niet is gekomen) en extra je best te doen de komende jaren om toch nog een leuke partner te vinden.
Bam of niet, het is ten alle tijden aan te bevelen voor je 30e aan kinderen te beginnen. Om gezondheidsredenen van moeder en baby.
Zeespiegel schreef op 30-12-2024 om 13:52:
[..]
Bam of niet, het is ten alle tijden aan te bevelen voor je 30e aan kinderen te beginnen. Om gezondheidsredenen van moeder en baby.
Ja zeker en mensen vergeten vaak dat een vrouw misschien ook wel meer dan 1 kindje wil. Dan is 35 echt extreem laat om te beginnen. Bij 30 lijkt het mij heel gezond dat de alarmbellen al op oranje rinkelen.
Moederkareltje schreef op 30-12-2024 om 14:29:
[..]
Ja zeker en mensen vergeten vaak dat een vrouw misschien ook wel meer dan 1 kindje wil. Dan is 35 echt extreem laat om te beginnen. Bij 30 lijkt het mij heel gezond dat de alarmbellen al op oranje rinkelen.
Dit wel. Maar ik had niet vóór mn 30e in mijn eentje een kind willen krijgen hoor. Dat betekent uiterlijk met 28 naar een kliniek stappen voor intake. Toen wilde ik toch echt de liefde nog een kans geven. Het zou ook niet ten baten van mij of mijn kinds gezondheid zijn geweest. Geestelijke gezondheid is namelijk ook gezondheid en ik denk dat die er onder te lijden zou hebben gehad. Wel voelde ik de druk met de jaren idd toenemen.
Meesje schreef op 30-12-2024 om 14:52:
[..]
Dit wel. Maar ik had niet vóór mn 30e in mijn eentje een kind willen krijgen hoor. Dat betekent uiterlijk met 28 naar een kliniek stappen voor intake. Toen wilde ik toch echt de liefde nog een kans geven. Het zou ook niet ten baten van mij of mijn kinds gezondheid zijn geweest. Geestelijke gezondheid is namelijk ook gezondheid en ik denk dat die er onder te lijden zou hebben gehad. Wel voelde ik de druk met de jaren idd toenemen.
Ik ben gescheiden op mijn 30e en had toen een kind van 4. Niet helemaal echt een BAM natuurlijk, maar in de praktijk deed ik de opvoeding en verzorging al vanaf de geboorte voor 90% alleen.
MMcGonagall schreef op 30-12-2024 om 15:51:
[..]
Ik ben gescheiden op mijn 30e en had toen een kind van 4. Niet helemaal echt een BAM natuurlijk, maar in de praktijk deed ik de opvoeding en verzorging al vanaf de geboorte voor 90% alleen.
Het is sowieso persoonlijk natuurlijk. Maar bewust kiezen voor een situatie (de B van BAM) is voor mij toch anders dan 'er in terecht komen'. In dat laatste geval heb je het maar te doen met hoe je leven gelopen is. Alhoewel de uiteindelijke keuze om BAM te worden ook wel voelt als het doen met hoe het leven gelopen is. Voor mij staat het Bewust niet voor alleenstaand zijn, maar voor moeder zijn, ondanks dat ik alleenstaand ben.
Edit: ik weet niet of voorgaande navolgbaar is.
