Alleenstaande zijn en kinderwens
Ik ben een vrouw van 29, bijna 30. Ik ben al heel wat jaren single, maar heb altijd een kinderwens gehad. Ik ben nu de verschillende opties aan het bekijken, waaronder bewust alleenstaande moeder worden of pleegouder worden als alleenstaande.
Mijn netwerk is beperkt, maar wel betrouwbaar. Ik ben enig kind en het enigste van familie dat ik nog heb zijn mijn ouders. Mijn vader is wel al wat ouder, maar mijn moeder zal zeker willen helpen indien nodig.
Ik heb ook wel een paar vriendinnen, maar zij hebben zelf al een gezin of wonen verder weg, dus zal maar sporadisch zijn als zij eens willen helpen.
Als ik voor een kind alleen zou gaan betekent dit ook dat mijn kind geen ooms, tantes, nichtjes, neefjes,.. zal hebben. Daarnaast ontzeg ik het kind dan ook al een vader. Ik zou dan al graag 2 kinderen willen, zodat ze toch elkaar hebben als ik er niet meer ben, want anders hebben ze niemand meer. Maar je weet op voorhand natuurlijk niet of je 2 kinderen kan krijgen etc.
Ook het worden van pleegouder is voor mij een optie, maar dan eerder de voltijdse langdurige variant. Echter lijkt het mij heel moeilijk als het kind na X aantal jaren terug naar de ouders gaat en zekerheid heb je daarin nooit. Pas nog gehoord van een kindje dat normaal zeker al tot 12 jaar ging blijven. Is nu 3 jaar bij hun (vanaf baby) en zou volgend jaar terug naar de ouders gaan. Uiteraard is dit goed, maar lijkt me heel moeilijk als pleegouder.
Ik sta wel stabiel in het leven. Ben nog het laatste jaar aan het afronden van een bijkomend diploma, heb een eigen appartement (2 slaapkamers), werk voltijds,... Financieel heb ik het goed, dus daar zou er geen probleem zijn.
Ik ben me nog aan het oriënteren, maar wil een weloverwogen beslissing nemen en het beste voor een (toekomstig) kind.
Wat is jullie mening hierover?
Moederkareltje schreef op 30-12-2024 om 14:29:
[..]
Ja zeker en mensen vergeten vaak dat een vrouw misschien ook wel meer dan 1 kindje wil. Dan is 35 echt extreem laat om te beginnen. Bij 30 lijkt het mij heel gezond dat de alarmbellen al op oranje rinkelen.
Daar heb je wel gelijk in, maar toen ik 30 was was er echt zowat niemand in mijn omgeving die daar aan dacht. Met 35 had ineens iedereen een kind. Ik was 38 toen ik mijn eerste en enige kind kreeg. Op zwangerschapsgym alleen maar vrouwen tussen de 35 en 40 1e zwangerschap. Soms (vaak) loopt het gewoon anders. Ik ben er voor mezelf van overtuigd dat er voor alles een tijd is, ook voor het krijgen van kinderen. Dat geldt trouwens ook voor mannen. Die mannen van 50 bijvoorbeeld, die op hun datingprofiel bij kinderwens aanvinken 'weet niet'. Die hebben in mijn ogen toch ook wel wat gemist. Maar ja, zoals ik al zei, soms (vaak) loopt het gewoon anders.
Ik ken ook echt niemand die voor de 30e moeder werd. En het leven loopt zoals het loopt en is niet zo maakbaar. Voor alles is een juiste tijd en wat dat is, is voor iedereen anders.
Jorni schreef op 31-12-2024 om 11:33:
Ik ken ook echt niemand die voor de 30e moeder werd. En het leven loopt zoals het loopt en is niet zo maakbaar. Voor alles is een juiste tijd en wat dat is, is voor iedereen anders.
Niemand? Dat lijkt me heel onwaarschijnlijk aangezien de gemiddelde leeftijd om en nabij 30 is voor een eerste. Zelfs bij de huidige twintigers ken ik er legio die kinderen krijgen/hebben, vanaf een jaar of 27 (in een relatie).
MMcGonagall schreef op 31-12-2024 om 12:34:
[..]
Niemand? Dat lijkt me heel onwaarschijnlijk aangezien de gemiddelde leeftijd om en nabij 30 is voor een eerste. Zelfs bij de huidige twintigers ken ik er legio die kinderen krijgen/hebben, vanaf een jaar of 27 (in een relatie).
Nee echt niet maar in een andere bubbel kan het goed weer wel veel voorkomen dat vrouwen onder de 30 moeder zijn geworden. Voor iedereen is voor alles de juiste tijd. De een wat eerder/anders dan bij de ander. Zo is het leven.
ik geef toe, ik heb niet alle reacties gelezen. Ook vond ik de vraagstelling wel erg bekend voorkomen, maar daar hebben anderen al op gereageerd.
Wat bij mij naar boven kwam is een analogie met een hond willen. In dat soort situaties wordt vaak geadviseerd om dan eens 2 of 3 weken voor andermans hond te zorgen, als de eigenaar van de hond op vakantie is. Dan merk je of je de zorg kunt combineren met je dagelijks leven.
Maar met kinderen is dat wat lastiger, zeker omdat er in jouw geval geen neefjes/nichtjes zijn waar je dat eens een midweekje zou kunnen proberen. In combinatie met je werk, uiteraard.
TineWinkel schreef op 01-01-2025 om 09:36:
ik geef toe, ik heb niet alle reacties gelezen. Ook vond ik de vraagstelling wel erg bekend voorkomen, maar daar hebben anderen al op gereageerd.
Wat bij mij naar boven kwam is een analogie met een hond willen. In dat soort situaties wordt vaak geadviseerd om dan eens 2 of 3 weken voor andermans hond te zorgen, als de eigenaar van de hond op vakantie is. Dan merk je of je de zorg kunt combineren met je dagelijks leven.
Maar met kinderen is dat wat lastiger, zeker omdat er in jouw geval geen neefjes/nichtjes zijn waar je dat eens een midweekje zou kunnen proberen. In combinatie met je werk, uiteraard.
Doen koppels dat gewoonlijk ook dan? Eerst een kind een paar weken 'lenen' voordat ze er zelf eentje maken?
Je weet pas hoe het daadwerkelijk is als je kinderen hebt. Voordat je eraan begint weet je niet waar je aan begint en hoe het voelt. Dat is voor iedereen zo.
Klopt, ik heb veel opgepast vroeger. en ook wel eens een kindje van een vriendin hier thuis gehad. Maar dat is echt niet vergelijkbaar met een eigen kind.
Jorni schreef op 01-01-2025 om 11:22:
Je weet pas hoe het daadwerkelijk is als je kinderen hebt. Voordat je eraan begint weet je niet waar je aan begint en hoe het voelt. Dat is voor iedereen zo.
Ik had wel een soort (noem het oer-) gevoel van zelfvertrouwen dat ik het prima zou kunnen. Dat bleek ook het geval. Zelfs nummer twee die ik kreeg als alleenstaande, ging gewoon naadloos mee in het gezin. Ik hoor wel eens verhalen van twee ouders die worstelen met de komst van één baby. Zo’n baby die dus weinig meer behoefte heeft dan warmte, eten en slapen. Het zwaarste moet dan nog komen (en daar komt geen eind aan, als ze 25 zijn maak je je nog steeds zorgen en dan mag je niet eens meer goede raad geven).
MMcGonagall schreef op 01-01-2025 om 12:13:
[..]
Ik had wel een soort (noem het oer-) gevoel van zelfvertrouwen dat ik het prima zou kunnen. Dat bleek ook het geval. Zelfs nummer twee die ik kreeg als alleenstaande, ging gewoon naadloos mee in het gezin. Ik hoor wel eens verhalen van twee ouders die worstelen met de komst van één baby. Zo’n baby die dus weinig meer behoefte heeft dan warmte, eten en slapen. Het zwaarste moet dan nog komen (en daar komt geen eind aan, als ze 25 zijn maak je je nog steeds zorgen en dan mag je niet eens meer goede raad geven).
Ik vond de babytijd heel heel zwaar en heel erg wennen. Het slaapgebrek, constante huilen van de baby, hoe klein je wereld wordt (want waar ga je heen met zo'n constant krijsend hummeltje) de meningen (het is maar een tip) van anderen enz enz. Vanaf ca 7 maanden werd het beter en vanaf 1 jaar vond ik het oprecht leuk. Vriendinnen vonden het toen lastiger worden. Na 3 jaar kan ik nog niet inschatten, oudste is 3.
TineWinkel schreef op 01-01-2025 om 09:36:
ik geef toe, ik heb niet alle reacties gelezen. Ook vond ik de vraagstelling wel erg bekend voorkomen, maar daar hebben anderen al op gereageerd.
Wat bij mij naar boven kwam is een analogie met een hond willen. In dat soort situaties wordt vaak geadviseerd om dan eens 2 of 3 weken voor andermans hond te zorgen, als de eigenaar van de hond op vakantie is. Dan merk je of je de zorg kunt combineren met je dagelijks leven.
Maar met kinderen is dat wat lastiger, zeker omdat er in jouw geval geen neefjes/nichtjes zijn waar je dat eens een midweekje zou kunnen proberen. In combinatie met je werk, uiteraard.
Is compleet niet vergelijkbaar, een kind van een ander of die van jezelf. Je groeit mee met je kind.
Meesje schreef op 01-01-2025 om 12:23:
[..]
Ik vond de babytijd heel heel zwaar en heel erg wennen. Het slaapgebrek, constante huilen van de baby, hoe klein je wereld wordt (want waar ga je heen met zo'n constant krijsend hummeltje) de meningen (het is maar een tip) van anderen enz enz. Vanaf ca 7 maanden werd het beter en vanaf 1 jaar vond ik het oprecht leuk. Vriendinnen vonden het toen lastiger worden. Na 3 jaar kan ik nog niet inschatten, oudste is 3.
Ja mee eens. Die kleine baby heeft maar weinig behoeftes, maar wel vol continu. Als je iemand bent die niet goed tegen slaapgebrek kan, breekt dat enorm op. En als je een huilbaby hebt, heb je gewoon een probleem.
De puberteit brengt vast weer andere problemen met zich mee. En is misschien weer anders zwaar dan de babytijd. En wanneer je de perfecte droom baby heb gehad, weegt die puberteit vast zwaarder.
Maar er maar vanuit gaan dat voor iedereen na de babytijd het zwaarste nog moet komen, lijkt mij toch wat kort door de bocht.
Mijn kind had het eerste half jaar moeite met binnenhouden van voeding wat in de praktijk inhield dat er ieder anderhalf uur gevoed werd ook in de nacht daarna een half jaar ieder nacht nog minimaal 3 voedingen , nooit langer dan 3 uur slapen , het eerste jaar was ik een zombie , ik zou niet weten hoe ik dat volgehouden zou moeten hebben met een baan erbij in mijn eentje , dat zijn echt geen extreme situaties om rekening mee te houden.
Anoniemvoornu schreef op 01-01-2025 om 17:34:
Mijn kind had het eerste half jaar moeite met binnenhouden van voeding wat in de praktijk inhield dat er ieder anderhalf uur gevoed werd ook in de nacht daarna een half jaar ieder nacht nog minimaal 3 voedingen , nooit langer dan 3 uur slapen , het eerste jaar was ik een zombie , ik zou niet weten hoe ik dat volgehouden zou moeten hebben met een baan erbij in mijn eentje , dat zijn echt geen extreme situaties om rekening mee te houden.
Dat kan inderdaad, maar mijn kinderen deden het heel goed op borstvoeding en later op flesvoeding en sliepen van 20.00 tot 06.00 uur nog voordat ik weer ging werken na 10/11 weken. Je hebt het er dan alsnog wel druk mee natuurlijk, maar qua belasting en stress vond ik het makkelijker dan toen ze kleuters of pubers waren.
MMcGonagall schreef op 01-01-2025 om 17:39:
[..]
Dat kan inderdaad, maar mijn kinderen deden het heel goed op borstvoeding en later op flesvoeding en sliepen van 20.00 tot 06.00 uur nog voordat ik weer ging werken na 10/11 weken. Je hebt het er dan alsnog wel druk mee natuurlijk, maar qua belasting en stress vond ik het makkelijker dan toen ze kleuters of pubers waren.
Dat zijn vaak uitzonderingen, fijn voor jou maar ik weet uit eigen ervaring en als oma dat het ook heel anders kan gaan.
