Alleenstaande zijn en kinderwens
Ik ben een vrouw van 29, bijna 30. Ik ben al heel wat jaren single, maar heb altijd een kinderwens gehad. Ik ben nu de verschillende opties aan het bekijken, waaronder bewust alleenstaande moeder worden of pleegouder worden als alleenstaande.
Mijn netwerk is beperkt, maar wel betrouwbaar. Ik ben enig kind en het enigste van familie dat ik nog heb zijn mijn ouders. Mijn vader is wel al wat ouder, maar mijn moeder zal zeker willen helpen indien nodig.
Ik heb ook wel een paar vriendinnen, maar zij hebben zelf al een gezin of wonen verder weg, dus zal maar sporadisch zijn als zij eens willen helpen.
Als ik voor een kind alleen zou gaan betekent dit ook dat mijn kind geen ooms, tantes, nichtjes, neefjes,.. zal hebben. Daarnaast ontzeg ik het kind dan ook al een vader. Ik zou dan al graag 2 kinderen willen, zodat ze toch elkaar hebben als ik er niet meer ben, want anders hebben ze niemand meer. Maar je weet op voorhand natuurlijk niet of je 2 kinderen kan krijgen etc.
Ook het worden van pleegouder is voor mij een optie, maar dan eerder de voltijdse langdurige variant. Echter lijkt het mij heel moeilijk als het kind na X aantal jaren terug naar de ouders gaat en zekerheid heb je daarin nooit. Pas nog gehoord van een kindje dat normaal zeker al tot 12 jaar ging blijven. Is nu 3 jaar bij hun (vanaf baby) en zou volgend jaar terug naar de ouders gaan. Uiteraard is dit goed, maar lijkt me heel moeilijk als pleegouder.
Ik sta wel stabiel in het leven. Ben nog het laatste jaar aan het afronden van een bijkomend diploma, heb een eigen appartement (2 slaapkamers), werk voltijds,... Financieel heb ik het goed, dus daar zou er geen probleem zijn.
Ik ben me nog aan het oriënteren, maar wil een weloverwogen beslissing nemen en het beste voor een (toekomstig) kind.
Wat is jullie mening hierover?
Ik vind kinderen grootbrengen sowieso het moeilijkste dat ik ooit gedaan heb.
Ik denk niet dat altijd geldt: kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen.
Mijn eigen kroost, huilbabies, sliepen niet overdag, niet 's nachts, allergie, door beide oorzaken groeiden ze niet goed genoeg en dat is verduveld zorgelijk en ik had geen vangnet.
De "makkelijkste" baby werd de moeilijkste puber, van jaar 8 tot 23.
Ook nu ze ruim 30 zijn, zijn het nog steeds niet de makkelijksten; maar wel de mijne.
Zelf had ik niet zoveel aan mijn toenmalige partner op dat gebied, en dat gaf me vast het gevoel dat ik er alleen voor stond. Het lijkt me zonder vangnet best heel zwaar.
Ik heb er destijds goed over nagedacht, maar op een punt was ik toch wel een beetje naïef: veronderstellen dat scholen/kdv/clubs enzo met je meekijken of -denken als er iets aan de hand is. Ze had/heeft later ernstige leerproblemen en minder ernstige gedragsproblemen. De school bood niet de nodige zorg en ik ben daar de 'zeurmoeder' geweest die ik nooit had willen worden. Het is daardoor goedgekomen met mijn dochter (nu wolwassen) maar het heeft mij heel veel energie gekost en stress opgeleverd. Het ergste vond ik dat ik, ondanks alle professionals en mensen met goede bedoelingen om me heen, dit in mijn eentje moest doen en er niet een partner was met dezelfde (ouder-) band met haar.
Babytijd vond ik ook zwaar en vooral wennen, 1,5 jaar lang. Ik was erg blij, maar wel moe, moe en nog eens moe, maar zij was godzijdank de makkelijkste baby die je je maar kon voorstellen.
EmmaT schreef op 02-01-2025 om 09:22:
Ik heb er destijds goed over nagedacht, maar op een punt was ik toch wel een beetje naïef: veronderstellen dat scholen/kdv/clubs enzo met je meekijken of -denken als er iets aan de hand is. Ze had/heeft later ernstige leerproblemen en minder ernstige gedragsproblemen. De school bood niet de nodige zorg en ik ben daar de 'zeurmoeder' geweest die ik nooit had willen worden. Het is daardoor goedgekomen met mijn dochter (nu wolwassen) maar het heeft mij heel veel energie gekost en stress opgeleverd. Het ergste vond ik dat ik, ondanks alle professionals en mensen met goede bedoelingen om me heen, dit in mijn eentje moest doen en er niet een partner was met dezelfde (ouder-) band met haar.
Babytijd vond ik ook zwaar en vooral wennen, 1,5 jaar lang. Ik was erg blij, maar wel moe, moe en nog eens moe, maar zij was godzijdank de makkelijkste baby die je je maar kon voorstellen.
Ja, loodzwaar inderdaad. Hier was wel een vader (inmiddels ex-man) in beeld, maar die werkte alleen maar tegen. Onze zoon had in groep 4 al een diagnose kunnen krijgen, toen is hij al onderzocht, maar die kwam er uiteindelijk pas 8 jaar later. Vader saboteerde de hulpverlening daarna ook nog. Zo zonde, onze zoon is hierdoor jarenlang op cruciale momenten hulpverlening misgelopen en nu zit hij met de gevolgen daarvan. Uiteindelijk heb ik het ook allemaal alleen moeten regelen en betalen. Dus tja, een vader/partner is niet altijd een zegen.
IMI-x2 schreef op 02-01-2025 om 10:19:
[..]
Ja, loodzwaar inderdaad. Hier was wel een vader (inmiddels ex-man) in beeld, maar die werkte alleen maar tegen. Onze zoon had in groep 4 al een diagnose kunnen krijgen, toen is hij al onderzocht, maar die kwam er uiteindelijk pas 8 jaar later. Vader saboteerde de hulpverlening daarna ook nog. Zo zonde, onze zoon is hierdoor jarenlang op cruciale momenten hulpverlening misgelopen en nu zit hij met de gevolgen daarvan. Uiteindelijk heb ik het ook allemaal alleen moeten regelen en betalen. Dus tja, een vader/partner is niet altijd een zegen.
Ja dat klopt. Maar er zijn partners die wél een zegen zijn. Die heb ik inmiddels wel, maar wat had ik hem toen graag gekend! Ik ben er wel achter gekomen dat dit soort dingen een kwestie van timing zijn. Alles op z'n tijd (behalve zwanger worden, dat moet óp tijd, haha) en 25 jaar geleden was hij vast niet zo fijn als nu 
Ook hij heeft natuurlijk niet dezelfde (ouder-) band met mijn dochter.
