Zoon van 14 gedraagt zich heel kinderlijk
Onze zoon is 14, maar gedragt zich vaak echt als een 6-jarige. Gigantisch druk, speels, luid, voortdurend aandacht trekken.
Zeker in het nabijzijn van leeftijdsgenoten. Die dan ook vaak afhaken als vriend.
Ik wordt er zelf helemaal gek van, dus kan die leeftijdsgenoten soms geen ongelijk geven.
We hebben al zoveel gesprekken met hem gehad. Hem er al zo vaak op gewezen.
Maar niks lijkt effect te hebben. Hij voelt het ook helemaal niet aan wanneer anderen zich storen aan dit gedrag.
Ik weet wel dat ik blij mag zijn dat hij nog niet pubert, zich niet afzet tegen ons. Nog heerlijk creatief is en dergelijke.
Maar het helpt hem vaak niet vooruit.
Leeftijdsgenoten nemen afstand van hem, pesten hem, lachen hem uit.
Het is een heerlijk kind, maar hij gaat hiermee echt in de problemen komen.
Ik ben echt heb einde raad.
Peaches schreef op 08-07-2023 om 17:35:
[..]
Dat is ook precies niet wat ik zeg, dat 'afwijkende' kinderen naar speciale clubjes zouden moeten. Ik zeg alleen dat er soms te veel wordt verwacht van scouting. Kinderen met diagnose worden er naartoe gestuurd (soms door de psychiater), terwijl de leiding daar soms helemaal niet goed mee om kan gaan. Daar krijg je geen fijne accepterende sfeer van. Je kunt het natuurlijk treffen, maar mijn (wat afwijkende) kinderen voelden zich er helemaal niet thuis.
Je kunt van geen enkele amateurvereniging verwachten dat er expertise in huis is omtrent het omgaan met allerlei neurodivergenties. Ook niet bij voetbal, tennis, atletiek, zwemmen, turnen, volleybal, handbal, badminton, hockey en wat al niet meer zij.
Er is vast een reden dat scouting populair is onder deze groep. Een kennis van me geeft zwemtraining en ook daar hebben ze in toenemende mate kinderen met een rugzakje.
En als scouting niet bij je kind past, doe je iets anders. TS schreef al dat hij niet zo van het vies worden was. Dan zou het best kunnen dat scouting hem niet wordt.
Het belangrijkste zijn positieve ervaringen en contacten. Dat er een plek is waar je wel geaccepteerd wordt en mag zijn zoals je bent en gewaardeerd wordt. Waar dat dan ook is.
Peaches schreef op 08-07-2023 om 16:57:
Iedereen die maar een beetje afwijkt wordt tegenwoordig naar scouting gestuurd..
Met als gevolg dat er relatief veel kinderen zitten met adhd, ass en andere aandoeningen. De leiding bestaat uit vrijwilligers en de vaardigheid om met kinderen om te gaan varieert sterk.
Ik zou eerst eens gaan kijken..
Hmm zo bedoel ik het helemaal niet. En mijn drie kinderen, zonder labels of etiketjes, zitten op scouting waarbij mijn oudste leiding geeft ook inmiddels
Ik lees totaal niet een kind met een etiket. Gewoon een normale knul die nog niet in de puberteit is en lekker enthousiast is. En daarbij wsl met jongere leeftijden ook goed aansluiting vind.
scouting is gewoon heel gezellig en je zit ook met jongere kids waar je samen leuke dingen doet en leert om uiteindelijk op kamp te gaan
het is absoluut geen plek om kinderen met etiketjes naar toe te sturen specifiek want bestaat volledig uit vrijwilligers. Maar wel een plek om vrienden te maken als je die mist zonder dat je specifiek zin hebt in een bepaalde sport
Mijn zoon vond karate heel leuk. Duidelijke regels, respect tonen en ontvangen, strenge trainer, hij kon er flink zijn energie in kwijt en het gaf zijn zelfvertrouwen een opkikker.
absor schreef op 08-07-2023 om 18:10:
[..]
Het is absoluut geen plek om kinderen met etiketjes naar toe te sturen specifiek want bestaat volledig uit vrijwilligers. Maar wel een plek om vrienden te maken als je die mist zonder dat je specifiek zin hebt in een bepaalde sport
Nee precies, dat bedoel ik dus ook. Maar er worden dus wél kinderen met etiketjes naartoe gestuurd. In mijn regio stelselmatig.
Dus ik zeg alleen maar: ga eerst eens kijken hoe de sfeer daar is. En als het bevalt, helemaal prima natuurlijk! Geldt voor elke vereniging uiteraard.
BritgetJones007 schreef op 08-07-2023 om 14:07:
Ja, eigenlijk is het beter om de kinderen die pesten te schorsen van school en naar een kindercoach te sturen voor een cursus; respecteren van een ander.
Ook om eens even te praten wat maakt dat die kinderen de drang voelen om te pesten? Zijn er problemen thuis? Is er sprake van een stoornis? Ouders in scheiding? Bang zelf gepest te worden?
Schuif maar niet alles af op het gedrag van je zoon. Kinderen waar het goed mee gaat, halen gewoon hun schouders op als ze iemand tegenkomen die zich anders gedraagt.
Dus ik zou zeker ook met school bespreken of ze juist ook achter dat stukje informatie aangaan.....het is namelijk vaak dat kinderen die dit doen ouders hebben die bijvoorbeeld in scheiding zitten en de thuissituatie niet fijn is.
Prijs je zoon maar dat hij vriendelijk is en invoelend ,maar geef hem niet het gevoel dat hij het verdient. Lees bovenstaande nog maar eens door. Daar ligt waarschijnlijk 90% van het werkelijke probleem...
Klopt, de pesters zitten allemaal met hun eigen issues en reageren dit af op de zwakste schakel.
De school reageert er tot nu toe wel gepast op. Pesters worden aangepakt.
BritgetJones007 schreef op 08-07-2023 om 14:07:
Ja, eigenlijk is het beter om de kinderen die pesten te schorsen van school en naar een kindercoach te sturen voor een cursus; respecteren van een ander.
Ook om eens even te praten wat maakt dat die kinderen de drang voelen om te pesten? Zijn er problemen thuis? Is er sprake van een stoornis? Ouders in scheiding? Bang zelf gepest te worden?
Schuif maar niet alles af op het gedrag van je zoon. Kinderen waar het goed mee gaat, halen gewoon hun schouders op als ze iemand tegenkomen die zich anders gedraagt.
Dus ik zou zeker ook met school bespreken of ze juist ook achter dat stukje informatie aangaan.....het is namelijk vaak dat kinderen die dit doen ouders hebben die bijvoorbeeld in scheiding zitten en de thuissituatie niet fijn is.
Prijs je zoon maar dat hij vriendelijk is en invoelend ,maar geef hem niet het gevoel dat hij het verdient. Lees bovenstaande nog maar eens door. Daar ligt waarschijnlijk 90% van het werkelijke probleem...
Klopt, de pesters zitten allemaal met hun eigen issues en reageren dit af op de zwakste schakel.
De school reageert er tot nu toe wel gepast op. Pesters worden aangepakt.
absor schreef op 08-07-2023 om 16:31:
lekker naar de scouting. Zit hij in een grote groep van ong 11-16 jr en vind hij ook wel aansluiting
Verder zou ik het loslaten. Echte vrienden die accepteren je zoals je bent, ook pubervrienden
Hebben we geprobeerd, is absoluut niks voor hem.
T.Noes schreef op 08-07-2023 om 13:08:
[..]
Dat deden we lange tijd, er licht mee omgaan. Hem steeds vragen hoe hij zich gedroeg wanneer er weet wat gebeurde in de school. Hem proberen te sturen in zijn gedrag om plagerijen te voorkomen.
Maar door gesprekken met hem en de leerkrachten zijn we er wel achtergekomen dat het niet bij plagerijen bleef. Hij is een makkelijk slachtoffer waar geen kwaad in zit.
Hem weerbaarder maken is de boodschap, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Hem weerbaarder maken doe je doorgaans niet met de boodschap dat hij moet veranderen. Juist niet.
Ik zou daar ook echt mee stoppen want je merkt dat het ook niet helpt. Het kan hem wel het gevoel geven dat hij niet goed is zoals hij is maar ook dat het zijn schuld is dat hij gepest wordt.
Het is gewoon zijn strategie, lijkt me, iets dat bij hem past. Ik denk ook dat het misschien meer toeval is dan wat anders dat de strategie niet werkt. Je ziet vaak genoeg dat iets als clownsgedrag wel degelijk kan werken in groepen. Hij heeft de pech in een groep te zitten waarin dat niet werkt. En wrs is hij te anders dan de rest om zich domweg aan te passen.
Ik zou even helemaal niet meer zoveel doen. Gaan achterover leunen. En afwachten wat er komt en gebeurt.
Ik denk dat je zoon je nog flink kan verrassen. En dan alleen maar luisteren, zn steunen en vooral bevestigen.
Het gaat hier steeds maar over dat het kind niet hoeft te veranderen. Maar hij kan toch leren om ander gedrag te vertonen, zonder dat dat hoeft te betekenen dat hij zichzelf helemaal kwijt hoeft te raken. Niet iedereen is gediend van elk gedrag, en dat maken leeftijdsgenoten elkaar duidelijk. Als dat dan steeds niet overkomt, kan dat inderdaad tot uitsluiten leiden maar dan is een klein beetje zelfreflectie ook wel handig. Wat de een leuk spontaan vrolijk gedrag vindt, kan de ander als irritant en overaanwezig ervaren. Als zoon helemaal niet in staat is om zijn gedrag aan te passen lijkt me dat toch reden tot zorg.
iedereen mag zichzelf zijn, maar dat wil niet zeggen dat je ook alles maar kunt doen of zeggen zonder daar soms kritiek op te krijgen.
Dat staat weer los van pesters aanpakken, want dat moet uiteraard ook gebeuren - ook pest gedrag kan iemand immers best aanpassen zonder daarvoor zichzelf te hoeven veranderen.
Een ideale wereld bestaat niet, en je bent er niet altijd bij en de school ook niet dus enige weerbaarheid of in ieder geval inzicht in wie te mijden is echt wel raadzaam.
Speelt je zoon een muziekinstrument? Één-op-één-aandacht, regels in de muziek, concentratie. Misschien heeft hij wel talent!
Het is een lastig evenwicht. Vroeger was ik sociaal niet handig en op de middelbare brak me dat behoorlijk op. Mijn moeder wilde dat niet zien, ik was prima zoals ik was vond ze.
Toen de mentor een sova training voorstelde vond ze dat echt helemaal niets, want stel je voor dat ik zou veranderen.
Zo'n 15 jaar later bedacht ik me dat het toch wel een gemiste kans is geweest om mezelf wat weerbaarder te krijgen en wat oefening hoe je sociaal te gedragen.
Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk van mijn moeder, tuurlijk goed als je bent, maar ik had echt last van mezelf en de kinderen om me heen. Begrijpen deed ik het allemaal niet, een coach had daar goed werk kunnen verrichten.
Egel. schreef op 08-07-2023 om 22:18:
Speelt je zoon een muziekinstrument? Één-op-één-aandacht, regels in de muziek, concentratie. Misschien heeft hij wel talent!
Muziek heeft me er overigens voor een deel goed doorheen gesleept. Opgenomen in een muziekvereniging, iets doen waar ik goed in was, bovendien deed het sociale er een stuk minder toe.
Evaluna schreef op 08-07-2023 om 22:25:
Het is een lastig evenwicht. Vroeger was ik sociaal niet handig en op de middelbare brak me dat behoorlijk op. Mijn moeder wilde dat niet zien, ik was prima zoals ik was vond ze.
Toen de mentor een sova training voorstelde vond ze dat echt helemaal niets, want stel je voor dat ik zou veranderen.
Zo'n 15 jaar later bedacht ik me dat het toch wel een gemiste kans is geweest om mezelf wat weerbaarder te krijgen en wat oefening hoe je sociaal te gedragen.
Ik vind het nog steeds onbegrijpelijk van mijn moeder, tuurlijk goed als je bent, maar ik had echt last van mezelf en de kinderen om me heen. Begrijpen deed ik het allemaal niet, een coach had daar goed werk kunnen verrichten.
Ik heb het misschien niet goed gelezen maar volgens mij is er al een coach betrokken (geweest).
En er is wel meer geprobeerd als ik het goed begrijp en iig in gang gezet.
Even niets doen kan net zo goed een strategie zijn, op deze leeftijd wellicht best effectief.
het is super vervelend dat je zoon er last van heeft maar .. ik zou ook echt uitkijken dat je de boodschap meegeeft dat hij "niet goed is zoals hij is". Het klinkt als een creatieve, beetje Goofy jongen, ik vind dat dus super schattig. Dit soort buitenbeentjes komen later heus wel op hun pootjes terecht (bron; ervaring). Als hij echt last heeft van zaken, zeker niet er bij laten zitten, maar hij hoeft zich ook niet te veranderen naar de norm, en mag zeker lekker zichzelf zijn!
en mag zeker lekker zichzelf zijn!
Dat is dus op zich een prima motto, maar als iemand daardoor overal buiten valt is het wel zo eerlijk om het kind ook wat handvaten te geven voor hoe hij zich, mocht hij dat toch willen, wel aan kan passen aan anderen. Je kunt immers niet eisen dat iedereen alles maar accepteert terwijl je zelf geen aanpassing doet.
Het is in mijn ogen vrij oneerlijk om je kind met een wereldbeeld op pad te sturen dat niet aansluit bij hoe anderen die wereld zien. Water is nou eenmaal nat, en je zal erin moeten leren zwemmen. Dat kun je ook doen zonder de boodschap af te geven dat hij niet goed is zoals hij is. Anderen zijn dan immers ook goed zoals ze zijn en daar zal hij zich toch toe moeten verhouden.
Hem het gevoel geven dat hij moet veranderen is het laatste wat ik wil.
Maar we willen wel dat hij beseft dat sommige gedragingen van hem het kunnen uitlokken dat andere hem raar bekijken.
Hij mag gerust anders zijn dan doorsnee, graag zelfs. Maar wanneer bepaald gedrag hinderlijk wordt voor je omgeving lijkt het me dat je als ouder hem daarin moet helpen om dat te voorkomen.
En daarin slagen we precies nog niet. En ik ga niet ontkennen dat ik het soms ook echt hinderlijk vindt. (Wat niks afneemt van mijn trots en liefde voor hem)
De coach werktte vooral rond zich weerbaar te maken. Zijn emoties onder controle te houden. Dus niet overdreven emotioneel worden bij de kleinste zaken. Of op de gepaste manier reageren tegen bv. pestgedrag.
Hij is niet altijd de gigantische stuiterbal.
Hij lijkt alleen die sociale rem te missen om aan te voelen wanneer hij erover gaat.
Dat in combinatie een laatbloeier te zijn en niet bezig te zijn met hoe hij er uit ziet doet hem opvallen op een manier die niet altijd wenselijk is. Niet voor zijn omgeving, maar ook niet voor hemzelf. Want de gevolgen van zijn gedrag maken hem ook ongelukkig.
Het uitoefenen van hobby´s is zeker een uitlaatklep. Daar zit hij meer onder gelijkgestemden en vindt hij een betere aansluiting dan in zijn klas.
Maar ook daar komt zijn enthousiasme dan zo naar boven dat het k/hinderlijk wordt. Hij voelt zich daar dan zo thuis dat er helemaal geen rem meer is.
We zijn een heel open gezin, kunnen over alles praten. Hij vertelt thuis ook echt alles tot in het kleinste detail. Vraagt bij alles raad aan ons.
Maar onze raad is op sommige momenten gewoon op.
En ik ben er eerlijk over dat mijn geduld soms ook gewoon op is wanneer hij datzelfde gedrag blijft herhalen.
