Zoon van 14 gedraagt zich heel kinderlijk
Onze zoon is 14, maar gedragt zich vaak echt als een 6-jarige. Gigantisch druk, speels, luid, voortdurend aandacht trekken.
Zeker in het nabijzijn van leeftijdsgenoten. Die dan ook vaak afhaken als vriend.
Ik wordt er zelf helemaal gek van, dus kan die leeftijdsgenoten soms geen ongelijk geven.
We hebben al zoveel gesprekken met hem gehad. Hem er al zo vaak op gewezen.
Maar niks lijkt effect te hebben. Hij voelt het ook helemaal niet aan wanneer anderen zich storen aan dit gedrag.
Ik weet wel dat ik blij mag zijn dat hij nog niet pubert, zich niet afzet tegen ons. Nog heerlijk creatief is en dergelijke.
Maar het helpt hem vaak niet vooruit.
Leeftijdsgenoten nemen afstand van hem, pesten hem, lachen hem uit.
Het is een heerlijk kind, maar hij gaat hiermee echt in de problemen komen.
Ik ben echt heb einde raad.
Roos55 schreef op 08-07-2023 om 09:12:
ik zou trots op hem zijn!
Klinkt als een topper
Creatief zeg jij . Zou theater of iets in die richting niet iets voor hem zijn.
Ik ben zeker ook enorm trots op hem hoor. Hij heeft echt topcapaciteiten waarmee hij als mens veel moois kan verwezenlijken.
En die gaan hem nog heel goed van pas komen. Maar nu, op deze leeftijd maken die het hem wel moeilijker.
MamaE schreef op 08-07-2023 om 11:40:
Op zich is het niet erg om een laatbloeier te zijn, speels te zijn, creatief, lijkt me een heerlijk kind.
Wel snap ik ook je zorgen, maar anderzijds is het wel heel kwetsbaar om een kind aan te spreken op hoe het is, op zijn wezen.
Dat is ook zoeken naar een balans; wat is aanvaardbaar en waar wordt bepaald gedrag echt storend voor de omgeving? En hoe geef je liefdevol een zetje in de goede richting?
Ik merk dat het bij mij ook een bepaalde gevoeligheid oproept. Ik was ook zo'n kind dat niet in de pas liep, sociale dynamieken vaak niet begreep en waar mijn ouders zorgen over hadden. Dat uitte zich vooral in 'opvoedlessen'; je mag met andere mensen niet praten over onderwerp x of y, niet vertellen dat je zus of zo doet, want dan vinden andere mensen je raar. Dagelijks negatief commentaar van mijn zus op alles wat ik deed, zei en droeg. Dat deden ze overigens nog steeds toen ik halverwege de twintig was in bepaalde situaties en soms nog steeds. Heel vermoeiend en ik kan er nog steeds verdrietig en onzeker van worden.
Het gedrag van je zoon lijkt alsof hij zichzelf overschreeuwt, gezien en gehoord wil worden door zijn vrienden, maar dat het dan averechts uitpakt. Dat zou ik wel voorzichtig-constructief bespreken; dat je merkt dat hij heel enthousiast wordt van contact met vrienden en dat je dat snapt, maar dat je ook ziet dat hij een uitvergrote versie van zichzelf wordt die zoveel ruimte inneemt dat het voor zijn vrienden storend wordt. Hij mag er zijn, ook als hij niet zo overdreven doet. Want hij is gewoon een hele leuke jongen. Geef hem dat zelfvertrouwen mee, vanuit zijn omgeving krijgt hij die bevestiging nu niet.
Dit is helemaal omschreven hoe het is. ❤️
En ook waar ik bang voor ben.
Dat we door hem te wijzen op zijn gedrag en hem steeds willen corrigeren, dat hij dan het gevoel krijgt dat hij niet zichzelf mag zijn.
Maar het stoort anderen en de gevolgen storen hem. Want het verdriet van weet maar eens afgewezen, weer maar eens uitgelachen te worden maken ook diepe wonden.
MamaE schreef op 08-07-2023 om 11:42:
En een hobby als een toneelclub (is dat er op school?) zou misschien wel iets voor hem zijn. Daar mag je juist de schijnwerpers opzoeken en je personage uitvergroten.
Daar denk ik ook aan, en dan waar ook toneelles wordt gegeven. Door toneelles leert hij zich bewust te worden van eigen en andermans gedragingen, maar ook flexibel te zijn. Daar leer je verschillend gedrag te laten zien.
Het feit dat hij enig kind is kan zeker meespelen dat zijn sociale en emotionele ontwikkeling anders verloopt dan leeftijdgenoten. En dat hij zich meer op zijn gemak voelt bij volwassenen dan kinderen. Ruimte innemen en grenzen aangeven en begrensd worden, sociaal weerbaar zijn leren enigst kinderen veel minder/later aan. Verklaart ook die tranen uit onzekerheid.
Als hij zich veilig voelt op de kunstacademie en met de begeleiders daar zouden die begeleiders hem best kunnen aanspreken op dat drukke gedrag. Op een veilige respectvolle manier, uiteraard. Dat op zijn 'plaats gezet worden' (ook door klasgenoten) misschien goed om hier 'licht' mee om te gaan. Ik zeg misschien, ken de situatie niet, maar dit niet te labelen als pesten, maar hem te leren dat mensen op elkaars gedrag reageren. Reageren jullie thuis ook weleens geïrriteerd op zijn gedrag, daar leert en hij oefent hij ook door. Om zijn gedrag ook aan te passen, maar ook juist dat de irritatie van de ander niet het einde van de wereld is. Of om weerbaar te leren reageren op de irritatie van de ander. (uit zelf ook als ouders lekker jullie irritaties naar elkaar 
)
Labyrinth schreef op 08-07-2023 om 12:14:
[..]
Daar denk ik ook aan, en dan waar ook toneelles wordt gegeven. Door toneelles leert hij zich bewust te worden van eigen en andermans gedragingen, maar ook flexibel te zijn. Daar leer je verschillend gedrag te laten zien.
Het feit dat hij enig kind is kan zeker meespelen dat zijn sociale en emotionele ontwikkeling anders verloopt dan leeftijdgenoten. En dat hij zich meer op zijn gemak voelt bij volwassenen dan kinderen. Ruimte innemen en grenzen aangeven en begrensd worden, sociaal weerbaar zijn leren enigst kinderen veel minder/later aan. Verklaart ook die tranen uit onzekerheid.
Als hij zich veilig voelt op de kunstacademie en met de begeleiders daar zouden die begeleiders hem best kunnen aanspreken op dat drukke gedrag. Op een veilige respectvolle manier, uiteraard. Dat op zijn 'plaats gezet worden' (ook door klasgenoten) misschien goed om hier 'licht' mee om te gaan. Ik zeg misschien, ken de situatie niet, maar dit niet te labelen als pesten, maar hem te leren dat mensen op elkaars gedrag reageren. Reageren jullie thuis ook weleens geïrriteerd op zijn gedrag, daar leert en hij oefent hij ook door. Om zijn gedrag ook aan te passen, maar ook juist dat de irritatie van de ander niet het einde van de wereld is. Of om weerbaar te leren reageren op de irritatie van de ander. (uit zelf ook als ouders lekker jullie irritaties naar elkaar
Dat deden we lange tijd, er licht mee omgaan. Hem steeds vragen hoe hij zich gedroeg wanneer er weet wat gebeurde in de school. Hem proberen te sturen in zijn gedrag om plagerijen te voorkomen.
Maar door gesprekken met hem en de leerkrachten zijn we er wel achtergekomen dat het niet bij plagerijen bleef. Hij is een makkelijk slachtoffer waar geen kwaad in zit.
Hem weerbaarder maken is de boodschap, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Ja, eigenlijk is het beter om de kinderen die pesten te schorsen van school en naar een kindercoach te sturen voor een cursus; respecteren van een ander.
Ook om eens even te praten wat maakt dat die kinderen de drang voelen om te pesten? Zijn er problemen thuis? Is er sprake van een stoornis? Ouders in scheiding? Bang zelf gepest te worden?
Schuif maar niet alles af op het gedrag van je zoon. Kinderen waar het goed mee gaat, halen gewoon hun schouders op als ze iemand tegenkomen die zich anders gedraagt.
Dus ik zou zeker ook met school bespreken of ze juist ook achter dat stukje informatie aangaan.....het is namelijk vaak dat kinderen die dit doen ouders hebben die bijvoorbeeld in scheiding zitten en de thuissituatie niet fijn is.
Prijs je zoon maar dat hij vriendelijk is en invoelend ,maar geef hem niet het gevoel dat hij het verdient. Lees bovenstaande nog maar eens door. Daar ligt waarschijnlijk 90% van het werkelijke probleem...
Weerbaarheid is zeker belangrijk, maar pesten is een groepsproces en het is niet oké om de schuld enkel bij het slachtoffer te leggen.
Ook als je iemand gek of raar vindt mag je diegene niet uitlachen/uitschelden/pesten.
Heeft pestgedrag ook gevolgen voor de daders? Als er een onderliggend probleem is bij hen is dat heel verdrietig, maar nog steeds geen legitimering om jouw zoon te pesten.
Ik herken veel van je beschrijving in mijn zoon met ASS, oa de dingen die jij toeschrijft aan enigst kind zijn. Hij heeft veel gehad aan een coach die sociale situaties met hem besprak en handvatten gaf om daarmee om te gaan. Mijn advies is dan ook om eens met de huisarts te gaan praten. Los van hem bekrachtigen in zijn unieke persoonlijkheid natuurlijk.
Waar ik ook nog aan dacht is om hem een proefles kickboksen te laten volgen. Als hij het leuk vindt (misschien wil een vriendje dit ook wel doen) een seizoen laten kickboksen. Wie weet blijft hij dit doen. Is sowieso supergoed voor je conditie (beste sport conditioneel), maar ook voor je focus, weerbaarheid. En de trainers reageren lekker strak. Halen daarbij ook laagjes weg. Daarnaast kan hij zijn energie er goed in kwijt.
Bij ons op school zouden we zo’n leerling adviseren om een Rots & Water-training te volgen. Is er misschien zoiets ook bij jullie?
Ik zou verder inderdaad uitkijken met je kind teveel willen veranderen. Wie heeft bijvoorbeeld bepaald dat je je op je 14e moet afzetten tegen je ouders? Waarom is het een probleem als hij daar gewoon geen behoefte aan heeft? Onze middelste heeft ADHD en kenmerken van ASS en vertoont ook regelmatig a-typisch gedrag, maar we doen echt ons best om dat niet als ‘fout’ te normeren. Hij is gewoon anders en dat mag. Uiteraard begrenzen we hem wel, maar dan alleen bij zaken die er echt toe doen (bijvoorbeeld persoonlijke verzorging).
RosaMontana schreef op 08-07-2023 om 14:59:
Ik herken veel van je beschrijving in mijn zoon met ASS, oa de dingen die jij toeschrijft aan enigst kind zijn. Hij heeft veel gehad aan een coach die sociale situaties met hem besprak en handvatten gaf om daarmee om te gaan. Mijn advies is dan ook om eens met de huisarts te gaan praten. Los van hem bekrachtigen in zijn unieke persoonlijkheid natuurlijk.
Grappig, ik dacht meteen aan mijn neef met ASS. Ook dat drukke, kinderlijke gedrag op die leeftijd. Hij is inmiddels 22, heeft een sportopleiding gedaan (waar hij heel veel energie in kwijt kon) en is één van de leukste mensen die ik ken. Juist door zijn creativiteit, eigenheid en open blik naar de wereld.
Hij is altijd zichzelf mogen blijven van zijn ouders, gelukkig, maar wel met wat grenzen als hij te ver doorsloeg in zijn enthousiasme.
lekker naar de scouting. Zit hij in een grote groep van ong 11-16 jr en vind hij ook wel aansluiting
Verder zou ik het loslaten. Echte vrienden die accepteren je zoals je bent, ook pubervrienden
Iedereen die maar een beetje afwijkt wordt tegenwoordig naar scouting gestuurd..
Met als gevolg dat er relatief veel kinderen zitten met adhd, ass en andere aandoeningen. De leiding bestaat uit vrijwilligers en de vaardigheid om met kinderen om te gaan varieert sterk.
Ik zou eerst eens gaan kijken..
MamaE schreef op 08-07-2023 om 14:38:
Weerbaarheid is zeker belangrijk, maar pesten is een groepsproces en het is niet oké om de schuld enkel bij het slachtoffer te leggen.
Ook als je iemand gek of raar vindt mag je diegene niet uitlachen/uitschelden/pesten.
Heeft pestgedrag ook gevolgen voor de daders? Als er een onderliggend probleem is bij hen is dat heel verdrietig, maar nog steeds geen legitimering om jouw zoon te pesten.
Zo eens!
Als er een onderliggend probleem is bij de pesters, moet dat aangepakt worden.
Meestal is de sfeer in de hele groep niet ok en moet daar ook iets aan gebeuren.
Zo makkelijk om het slachtoffer maar naar weerbaarheidstraining te sturen en daarmee is de kous af..
Peaches schreef op 08-07-2023 om 16:57:
Iedereen die maar een beetje afwijkt wordt tegenwoordig naar scouting gestuurd..
Met als gevolg dat er relatief veel kinderen zitten met adhd, ass en andere aandoeningen. De leiding bestaat uit vrijwilligers en de vaardigheid om met kinderen om te gaan varieert sterk.
Ik zou eerst eens gaan kijken..
Kinderen met 'iets' hoeven helemaal niet per se naar 'speciale' clubjes.
Het kan wel zo zijn dat bijvoorbeeld een teamsport voor iemand met autisme lastiger is. Het kan ook zo zijn dat juist doordat ergens relatief veel kinderen zitten die een beetje afwijken dat er daardoor een heel tolerant klimaat heerst daarvoor. En dat is ergens ook heel fijn, dat er een plek is waar ruimte is voor diversiteit en authenticiteit.
Deze jongen heeft niet eens een diagnose. Kijken kan altijd, in de eerste plaats moet hij het leuk vinden.
MamaE schreef op 08-07-2023 om 17:08:
[..]
Kinderen met 'iets' hoeven helemaal niet per se naar 'speciale' clubjes.
Het kan wel zo zijn dat bijvoorbeeld een teamsport voor iemand met autisme lastiger is. Het kan ook zo zijn dat juist doordat ergens relatief veel kinderen zitten die een beetje afwijken dat er daardoor een heel tolerant klimaat heerst daarvoor. En dat is ergens ook heel fijn, dat er een plek is waar ruimte is voor diversiteit en authenticiteit.
Deze jongen heeft niet eens een diagnose. Kijken kan altijd, in de eerste plaats moet hij het leuk vinden.
Dat is ook precies niet wat ik zeg, dat 'afwijkende' kinderen naar speciale clubjes zouden moeten. Ik zeg alleen dat er soms te veel wordt verwacht van scouting. Kinderen met diagnose worden er naartoe gestuurd (soms door de psychiater), terwijl de leiding daar soms helemaal niet goed mee om kan gaan. Daar krijg je geen fijne accepterende sfeer van. Je kunt het natuurlijk treffen, maar mijn (wat afwijkende) kinderen voelden zich er helemaal niet thuis.
