Zoon van 14 gedraagt zich heel kinderlijk
Onze zoon is 14, maar gedragt zich vaak echt als een 6-jarige. Gigantisch druk, speels, luid, voortdurend aandacht trekken.
Zeker in het nabijzijn van leeftijdsgenoten. Die dan ook vaak afhaken als vriend.
Ik wordt er zelf helemaal gek van, dus kan die leeftijdsgenoten soms geen ongelijk geven.
We hebben al zoveel gesprekken met hem gehad. Hem er al zo vaak op gewezen.
Maar niks lijkt effect te hebben. Hij voelt het ook helemaal niet aan wanneer anderen zich storen aan dit gedrag.
Ik weet wel dat ik blij mag zijn dat hij nog niet pubert, zich niet afzet tegen ons. Nog heerlijk creatief is en dergelijke.
Maar het helpt hem vaak niet vooruit.
Leeftijdsgenoten nemen afstand van hem, pesten hem, lachen hem uit.
Het is een heerlijk kind, maar hij gaat hiermee echt in de problemen komen.
Ik ben echt heb einde raad.
ik zou zeggen, huisarts? Leg je zorgen neer. Gesprekje bij de poh is misschien een goed gevolg. Laagdrempelig, luistert naar jouw zorgen en kunnen ook met hem in gesprek.
Waarschijnlijk zit er wel meer achter, als hij zijn gedrag moeilijk kan aanpassen. Hoeft niet gelijk een diagnose te zijn met een label. Maar soms geeft het inzichten. Daar is de poh goed voor.
Heeft hij er zelf last van? Want anders is er voor hem natuurlijk ook geen reden om zijn gedrag te veranderen.
Peaches schreef op 07-07-2023 om 22:32:
Heeft hij er zelf last van? Want anders is er voor hem natuurlijk ook geen reden om zijn gedrag te veranderen.
"Leeftijdsgenoten nemen afstand van hem, pesten hem, lachen hem uit. "
Dan heeft hij er last van, ook al heeft hij zelf misschien niet door.
Heeft jou zoon dit gedrag altijd vertoont of is er ineens sprake van gedragsverandering?
Hoe was zijn gedrag op de basisschool?
ben je al bij de huisarts geweest?
haarklover schreef op 07-07-2023 om 23:05:
[..]
"Leeftijdsgenoten nemen afstand van hem, pesten hem, lachen hem uit. "
Dan heeft hij er last van, ook al heeft hij zelf misschien niet door.
Als hij het niet door heeft, gaat er niks veranderen. Dat bedoel ik.
Het is altijd al een heel lief, braaf, gevoelig mannetje geweest.
Geen haantje de voorste, geen stoere kerel, niet al te sportief.
Maar wel creatief, dierenvriend, voor iedereen goed willen doen.
Hij is enig kind en heeft het altijd geweldig gevonden als er iemand kwam spelen.
Dus wanneer er iemand kwam, was hij altijd wel uitgelaten en actiever...maar dat gedrag was dan wel aanvaardbaar voor die leeftijd.
Andere kinderen zijn nu bezig met ´hoe lig ik in de groep´, ´hoe moet ik me kleden´, ´hoe gedraag ik me stoer´,....
Hij heeft dat dus helemaal niet.
Zet zich ook niet af tegen ons, pubert niet, is niet bezig met zijn uiterlijk,...
Hij merkt wel dat hij niet goed in de groep ligt en probeert dat door dat druk gedrag te bekomen, maar dat werkt helemaal averechts.
In de klas werd hij de laatste maanden goed aangepakt door enkele stoere kerels...en daar sloot hij zich dan helemaal voor af en kwam diep ongelukkig thuis ´s avonds.
Uit een andere klas heeft hij sinds kort wel een 2-tal vrienden, toffe jongens.
Daar spreekt hij thuis af en toe mee af, maar dan zie ik dat zijn drukke gedrag zo de bovenhand neemt, dat ik bang ben dat die ook weer gaan afhaken.
Hij kan ook heel rustig, aandachtig, luisterend zijn. Kan goed mee op school, dus ik denk niet meteen aan adhd ofzo.
We zijn een tijdje naar een coach geweest omwille van de moeilijkheden in zijn klas.
Hij benoemde hem als hoogsensitief en voorop op emotioneel vlak.
Hij kan urenlang met volwassenen praten, maar met leeftijdsgenoten is het een pak moeizamer.
Hij kan er zelf niet tegen wanneer kleinere nichtjes/neefjes mega druk of mega veel lawaai maken, maar doet wel hetzelfde bij leeftijdsgenoten.
Begint heel snel te huilen in situaties waarin hij stress ervaart, wat leeftijdsgenoten natuurlijk helemaal kinderachtig vinden
Urenlang hebben we al met hem gebabbeld, maar uiteindelijk lijkt het alsof hij niet mag zijn wie hij is ofzo. Terwijl hij niks stouts doet ofzo.
Daar voel ik me dan ook weer schuldig over.
Ik ben er zeker van dat het er allemaal wel uitgroeit en we ooit met spijt gaan terugdenken aan deze tijd. Maar ik ben bang dat hij tegen dan geen vrienden meer over gaat hebben en helemaal met zichzelf in de knoop gaat zitten.
Ik kijk nu vooral uit naar een periode waarin hij zich wat volwassener kan gedragen.
ik zou trots op hem zijn!
Klinkt als een topper
Creatief zeg jij . Zou theater of iets in die richting niet iets voor hem zijn.
Klinkt als een laatbloeier. Hij is nog echt een kind, terwijl leeftijdsgenoten meer gaan puberen.
Roos55 schreef op 08-07-2023 om 09:12:
ik zou trots op hem zijn!
Klinkt als een topper
Creatief zeg jij . Zou theater of iets in die richting niet iets voor hem zijn.
Zeer eens met Roos. Er is niks mis met hem, maar hij komt waarschijnlijk beter tot zijn recht in een andere omgeving dan op school. Zoek het in hobby’s. Theaterschool of improvisatietheater bijvoorbeeld. Of iets anders creatiefs, dansen, een muziekinstrument bespelen. Kunstschaatsen. Skateboarden. Freerunning. Er valt best veel te bedenken waar je fysiek energie kwijt kunt en met een beetje fantasie ook creatief in kunt zijn. Daar treft hij hopelijk gelijkgestemden. Maar geef hem ajb niet het gevoel dat hij raar of minder is, dáár houdt hij zijn hele leven last van!!
En als hij nu geen hechte vriendschappen heeft wil dat natuurlijk niet zeggen dat hij die nooit zal hebben. Mijn volwassen zoon is licht autistisch, had op school ook nauwelijks aansluiting. Dat begint nu te komen. Maar hij had er ook nooit zoveel behoefte aan.
is die school wel de juiste plek voor hem? Klas is onveilig voor hem. Daar zou ik serieus stappen op ondernemen. Hij geeft in zijn gedrag aan dat hij op zijn tenen moet lopen op sociaal gebied in die klas.
Neem dit serieus en zorg voor een omgeving, school, waarin hij de ruimte krijgt om te groeien en ontwikkelen. Hij lijkt regressie te laten zien in zijn ontwikkeling door deze dagelijkse onveilige sfeer in de klas.
Zijn er scholen in de buurt die aansluiten bij hoe hij is: creatief, zachtaardig. Die dus een andere aanpak hebben en daardoor beter aansluiten. Hij is heel gevoelig voor sfeer, dus zorg voor een fijne school
Ik herken het wel met mijn zoon van bijna 14. Hij is ook echt nog jong in zijn gedrag. Maar hij zoekt wel vriendjes uit die dat ook nog hebben. Hij speelt ook gerust op de camping bijv of zo met een jongen van 7. Ik ben het proberen los te laten me er zorgen om te maken, heb ik wel gedaan toen hij naar de brugklas ging dit jaar. Hij voelt zich wel gemakkelijk gepest, maar dat is ook weer dat jonge gedrag en de situatie niet goed in kunnen schatten. Want mijn zoon is sociaal emotioneel ook nog gewoon achter.
Hij zat nu inderdaad niet op zijn plaats in deze klas.
Vanaf september komt hij in een andere klas terecht en hoop ik dat dit beter gaat gaan.
Hij zit graag op de school waar hij nu gaat. Heeft een goed contact met de leerkrachten en ze nemen de problemen die hij doormaakt ook wel serieus.
Maar ze zeggen ook eerlijk dat dit ook mede dankzij zijn kinderlijk gedrag is.
Dat het verschil te groot is met zijn klasgenoten.
Niet dat ze me alarmeren, er zijn heus nog wel andere jongens die nog heel jong gedrag vertonen. Maar het maakt het niet gemkakkelijker voor hem.
Hij gaat graag naar de kunstacademie, maar ook daar komt het drukke gedrag naar boven. Hij voelt zich daar goed en dan gaat hij er over.
Dus het is zo dubbel om daar dan op te moeten reageren, want hij voelt zich daar juist zo goed.
Ik zou denken dat een jeugbeweging echt iets voor hem zou zijn. Ravotten, zich vuil maken, met andere samen zijn. Maar daar wil hij helemaal niet naartoe.
Op zich is het niet erg om een laatbloeier te zijn, speels te zijn, creatief, lijkt me een heerlijk kind.
Wel snap ik ook je zorgen, maar anderzijds is het wel heel kwetsbaar om een kind aan te spreken op hoe het is, op zijn wezen.
Dat is ook zoeken naar een balans; wat is aanvaardbaar en waar wordt bepaald gedrag echt storend voor de omgeving? En hoe geef je liefdevol een zetje in de goede richting?
Ik merk dat het bij mij ook een bepaalde gevoeligheid oproept. Ik was ook zo'n kind dat niet in de pas liep, sociale dynamieken vaak niet begreep en waar mijn ouders zorgen over hadden. Dat uitte zich vooral in 'opvoedlessen'; je mag met andere mensen niet praten over onderwerp x of y, niet vertellen dat je zus of zo doet, want dan vinden andere mensen je raar. Dagelijks negatief commentaar van mijn zus op alles wat ik deed, zei en droeg. Dat deden ze overigens nog steeds toen ik halverwege de twintig was in bepaalde situaties en soms nog steeds. Heel vermoeiend en ik kan er nog steeds verdrietig en onzeker van worden.
Het gedrag van je zoon lijkt alsof hij zichzelf overschreeuwt, gezien en gehoord wil worden door zijn vrienden, maar dat het dan averechts uitpakt. Dat zou ik wel voorzichtig-constructief bespreken; dat je merkt dat hij heel enthousiast wordt van contact met vrienden en dat je dat snapt, maar dat je ook ziet dat hij een uitvergrote versie van zichzelf wordt die zoveel ruimte inneemt dat het voor zijn vrienden storend wordt. Hij mag er zijn, ook als hij niet zo overdreven doet. Want hij is gewoon een hele leuke jongen. Geef hem dat zelfvertrouwen mee, vanuit zijn omgeving krijgt hij die bevestiging nu niet.
En een hobby als een toneelclub (is dat er op school?) zou misschien wel iets voor hem zijn. Daar mag je juist de schijnwerpers opzoeken en je personage uitvergroten.
