Zoon van 14 gedraagt zich heel kinderlijk

Heeft hij ADHD of anderszins een slechte impuls beheersing? Een vriendje van mijn zoon had dat ook en vertelde zelf (hij was toen 11) dat hij wel blij was met zijn medicijnen omdat hij anders zichzelf niet altijd kon stoppen en dan vonden anderen hem vervelend. Dus hij wist het wel, maar hij kon het niet.
Je kunt iemand heel veel leren en uitleggen maar als de mogelijkheid ontbreekt om impulsen te beheersen houdt het op.
Dat vonden wij vroeger ook lastig aan onze zoon straffen, straf (of consequenties) sturen iemand alleen bij als hij zichzelf kan sturen, anders is het alleen maar wreed. Dus wij richtten ons niet op straf maar op het uitlokken van het juiste gedrag en het vermijden van het verkeerde. Een soort puppy training.
Mijn zoon kon niks met medicijnen, hij werd er te vlak van. Maar hij is nu sociaal gelukkig sterk en leert nu uiteindelijk wel om zich ertoe te zetten de dingen te doen die nodig zijn om zijn doelen te realiseren. Het gaat alleen niet snel.

Labyrinth schreef op 09-07-2023 om 15:20:

Wat doe je als je geduld opraakt? Wat doen de begeleiders bij de hobby's om op zijn rem te trappen. Als ouders of andere omstanders op eieren lopen en niet reageren, om maar niet iemand het gevoel te geven dat hij niet mag zijn die hij is, daar ben ik geen voorstander van. Heel tegennatuurlijk gedrag ga je dan zelf vertonen en je eigen behoeften wegstoppen. Hoe aardig ook, je gaat uit verbinding.
Zonder hem te veranderen, kom je gewoon op voor je eigen behoefte, niet meer of minder. Dat is genoeg, ook om hem weerbaar te maken. De ander, ook mijn ouder pleast mij niet en ik sta ook niet altijd in hun centrum van aandacht.
"Ik wil graag even rustig zitten, ik ben moe, kan je stoppen met (zo hard/ of tegen mij) praten", Of kan je mij nu met rust laten, ik wil nu.....". Als hij doorgaat, kan je zelf in een andere kamer gaan zitten, desnoods. Maar kom op voor je eigen behoefte. Datzelfde geldt voor begeleiders van hobby's.
Dat hij kleurrijker is en minder zich aanpast in kleding of ander expressief gedrag, dat is in de puberteitsfase voor anderen bedreigend, zodra hij daarin gelijkgestemden heeft gevonden die hem steunen en die puberteitsperiode voorbij is, kan hij daar ver mee komen.

Mooi gezegd Labyrinth en helemaal eens.
Ik pleitte voor ‘niets doen’ maar bedoel zeker dat grenzen stellen er altijd wel bijhoort wmb. 

T.Noes schreef op 09-07-2023 om 08:46:

Hem het gevoel geven dat hij moet veranderen is het laatste wat ik wil.

Maar we willen wel dat hij beseft dat sommige gedragingen van hem het kunnen uitlokken dat andere hem raar bekijken.
Hij mag gerust anders zijn dan doorsnee, graag zelfs. Maar wanneer bepaald gedrag hinderlijk wordt voor je omgeving lijkt het me dat je als ouder hem daarin moet helpen om dat te voorkomen.
En daarin slagen we precies nog niet. En ik ga niet ontkennen dat ik het soms ook echt hinderlijk vindt. (Wat niks afneemt van mijn trots en liefde voor hem)

De coach werktte vooral rond zich weerbaar te maken. Zijn emoties onder controle te houden. Dus niet overdreven emotioneel worden bij de kleinste zaken. Of op de gepaste manier reageren tegen bv. pestgedrag.

Hij is niet altijd de gigantische stuiterbal.
Hij lijkt alleen die sociale rem te missen om aan te voelen wanneer hij erover gaat.
Dat in combinatie een laatbloeier te zijn en niet bezig te zijn met hoe hij er uit ziet doet hem opvallen op een manier die niet altijd wenselijk is. Niet voor zijn omgeving, maar ook niet voor hemzelf. Want de gevolgen van zijn gedrag maken hem ook ongelukkig.

Het uitoefenen van hobby´s is zeker een uitlaatklep. Daar zit hij meer onder gelijkgestemden en vindt hij een betere aansluiting dan in zijn klas.
Maar ook daar komt zijn enthousiasme dan zo naar boven dat het k/hinderlijk wordt. Hij voelt zich daar dan zo thuis dat er helemaal geen rem meer is.

We zijn een heel open gezin, kunnen over alles praten. Hij vertelt thuis ook echt alles tot in het kleinste detail. Vraagt bij alles raad aan ons.
Maar onze raad is op sommige momenten gewoon op.
En ik ben er eerlijk over dat mijn geduld soms ook gewoon op is wanneer hij datzelfde gedrag blijft herhalen.

Er is een verschil tussen iemand zijn/wezen en iemands gedrag. Als je gedrag afkeurt, keur je niet iemand af als persoon. Het is soms, zeker voor kinderen, wel lastig om dat los van elkaar te zien. 
Kinderen moeten regelmatig gecorrigeerd worden. Daar leren ze van, dat hoort bij de opvoeding. Je leert je kind om niet zomaar een weg over te steken, maar eerst te kijken. En dat je in een winkel dingen moet afrekenen voordat je ze meeneemt. Dat het niet netjes is om met volle mond te praten of door iemand heen te praten. Als een kind dat dan een keer toch doet is dat geen wereldramp, maar wel een moment dat een correctie gepast en noodzakelijk is. Dat geldt ook voor te hard praten (ik heb zelf best een harde stem en ik heb het vaak niet door als ik te hard praat) of té aanwezig zijn. Er moet ook ruimte zijn voor andere mensen, want we zijn niet alleen op de wereld.

Ik herken die worsteling wel. Ik vond het als puber ook lastig als mensen me corrigeerden op te hard praten of te veel praten. Dat voelde alsof ik 'te veel' was. Die middenweg tussen stil en timide en heel aanwezig was (en is soms nog) een zoektocht. De zoektocht naar de ruimte die ik mag innemen evenzo. 

Als hij niet ziet wanneer hij moet remmen, dan heeft hij daar nog hulp bij nodig. Die hulp kunnen jullie als ouders zijn, maar ook zijn vrienden of leiding bij een clubje die zeggen 'effe dimmen nu'. Dat is een correctie op gedrag, niet op zijn wezen. Hij mag er zijn, maar niet altijd en overal zó aanwezig. 

-Nienke- schreef op 08-07-2023 om 15:26:

Bij ons op school zouden we zo’n leerling adviseren om een Rots & Water-training te volgen. Is er misschien zoiets ook bij jullie?

Ik zou verder inderdaad uitkijken met je kind teveel willen veranderen. Wie heeft bijvoorbeeld bepaald dat je je op je 14e moet afzetten tegen je ouders? Waarom is het een probleem als hij daar gewoon geen behoefte aan heeft? Onze middelste heeft ADHD en kenmerken van ASS en vertoont ook regelmatig a-typisch gedrag, maar we doen echt ons best om dat niet als ‘fout’ te normeren. Hij is gewoon anders en dat mag. Uiteraard begrenzen we hem wel, maar dan alleen bij zaken die er echt toe doen (bijvoorbeeld persoonlijke verzorging).

Toch snap ik iets niet. Ken jij pubers die zich niet afzetten? En waarom is dat dan? 

Ik snap wat je zegt maar jullie weten wat er aan de hand is en kunnen hem de juiste ondersteuning geven óf die voor hem zoeken. Vind jij dus dat TS het maar niets moet uitzoeken? Mag iets dat iemand als apart of clowneskgedrag opvalt, niets over zeggen? Gaan we wel allemaal hetzelfde denken maar niets zeggen als we dat op ons werk meemaken? Hoe groot is de kans dat dit geaccepteerd wordt in de wereld? En de plekken waar dit wel geaccepteerd wordt, waar zijn die en zijn die ook zonder de juiste diagnose te betreden? Betekent dat je het corrigeren maar achterwege moet laten? Gaat dit kind dan dadelijk de grote mensenwereld in, blijft zich zo gedragen en wordt de rug toegedraaid, begrijpt niet waarom omdat nog niemand de moeite heeft genomen om hem de reden te vertellen?

Deze moeder is aan het zoeken, merkt een aparte ontwikkelingscurve op (die ik mij heel goed kan indenken zoals ze het verwoordt) en vraagt raad. 

Beste moeder, bepaalde termen zijn al gevallen, zoek daar eens op, kijk wat je herkent en ga daarmee naar de huisarts voor een dubbel of driedubbel consult. Ik voeg er nog een aan toe: clownesk gedrag. 

T.Noes schreef op 10-07-2023 om 22:06:

Ik vind het onze taak als ouder om hem de tools te geven om te kunnen functioneren in de maatschappij.
Daarom dat ik ook op zoek wik gaan naar een aanpak voor dit gedrag.
Wanneer je kind als 8 jarige nog in je broek plast zeg je ook niet, laat hel maar want hij mag zijn wie hij is.

Hij heeft er last van en gaat er nog gevolgen van dragen als hij niet leert hoe hij die emoties onder controle kan houden.
En dat zou als 14-jarige toch stilaan moeten komen.

Ik zou eerst op zoek gaan naar onderliggende oorzaak. En ik kan mij voorstellen dat als jou zoon gepest wordt  wat traumatisch is voor hem, dat dat zorgt voor een ontwikkelingsstop of zelfs regressie.

Dus niet nog meer druk op hem leggen. Bij jullie moer hij veilig zijn om te zijn wie hij is. Haal de oorzaak weg. Of onderzoek of er sprake is van een ontwikkelingsstoornis zoals adhd of autisme. En accepteer dat dit dan bij hem hoort. Wellicht medicatie. Maar onderschat niet dat hij in een onveilige omgeving naar school moet. Wees thuis die veilige haven. Pas op dat je hem niet onherstelbaar beschadigd in zijn 'zijn'.

BritgetJones007 schreef op 10-07-2023 om 22:18:

[..]

Ik zou eerst op zoek gaan naar onderliggende oorzaak. En ik kan mij voorstellen dat als jou zoon gepest wordt wat traumatisch is voor hem, dat dat zorgt voor een ontwikkelingsstop of zelfs regressie.

Dus niet nog meer druk op hem leggen. Bij jullie moer hij veilig zijn om te zijn wie hij is. Haal de oorzaak weg. Of onderzoek of er sprake is van een ontwikkelingsstoornis zoals adhd of autisme. En accepteer dat dit dan bij hem hoort. Wellicht medicatie. Maar onderschat niet dat hij in een onveilige omgeving naar school moet. Wees thuis die veilige haven. Pas op dat je hem niet onherstelbaar beschadigd in zijn 'zijn'.

Ook als er wel iets als autisme of adhd aan ten grondslag ligt is het belangrijk om een kind te leren hoe hij kan functioneren in de samenleving en zijn 'bijzondere' eigenschappen op een goede manier aan te wenden. Veiligheid bieden thuis is heel belangrijk, maar dat betekent ook begrenzen en duidelijk maken dat mensen last hebben van bepaald gedrag. Die balans is kwetsbaar en zeker een zoektocht.

Maar zoals TS zelf ook al zegt; je kind accepteren zoals het is betekent niet je ogen sluiten voor problemen die er ook zijn. Dat is niet makkelijk, verre van zelfs. Hij hoeft echt niet alles te veranderen. Het gaat om doseren. Deze leeftijd is gewoon niet makkelijk daarvoor. Zelfreflectie is vaak nog moeilijk en je bent al onzeker. Maar echt een pasklaar antwoord, nee...dat heb ik ook niet. Het blijft zoeken en balanceren.

MamaE schreef op 10-07-2023 om 23:58:

[..]

Ook als er wel iets als autisme of adhd aan ten grondslag ligt is het belangrijk om een kind te leren hoe hij kan functioneren in de samenleving en zijn 'bijzondere' eigenschappen op een goede manier aan te wenden. Veiligheid bieden thuis is heel belangrijk, maar dat betekent ook begrenzen en duidelijk maken dat mensen last hebben van bepaald gedrag. Die balans is kwetsbaar en zeker een zoektocht.

Maar zoals TS zelf ook al zegt; je kind accepteren zoals het is betekent niet je ogen sluiten voor problemen die er ook zijn. Dat is niet makkelijk, verre van zelfs. Hij hoeft echt niet alles te veranderen. Het gaat om doseren. Deze leeftijd is gewoon niet makkelijk daarvoor. Zelfreflectie is vaak nog moeilijk en je bent al onzeker. Maar echt een pasklaar antwoord, nee...dat heb ik ook niet. Het blijft zoeken en balanceren.

Klopt helemaal, maar als ik hoor dat het kind op dit moment gepest wordt en 5 dagen in de week naar school moet, de plek waar dat gebeurd, dan is dit waarschijnlijk niet het moment, omdat dit kind het al zwaar genoeg heeft nu. 

Thuis dan ook nog steeds aangesproken worden op je gedrag, met de uitleg dat dit gedrag de reden is waarom kinderen hem pesten.....dan maak je van thuis geen veilige omgeving.

Laat hem eerst bijkomen in de vakantie en ga op zoek naar de oorzaak

Als hij zich comfortabel voelt, wordt hij drukker. Hoe lang/vaak heeft hij die momenten? Voor hetzelfde geld moet hij zichzelf een groot deel van de dag onder controle houden en komt het eruit als hij zich veilig voelt.

T.Noes schreef op 11-07-2023 om 10:53:

Gevoelens komen bij hem veel harder binnen dan bij anderen. Verdriet is groot verdriet, boosheid is grote boosheid en vreugde is uitzinnige vreugde. Er is geen grijs bij hem...gevoelens gaan vaak in het rode.

Hij heeft een groot inlevingsvermogen en kan uren babbelen over heel volwassen dingen. Maar wanneer hij enthousiast is over iets, of bij iemand dan komt dat kindelijke enorm naar boven en gaat hij erover.

Bij leeftijdsgenoten botst dit enorm. Want op die volwassen manier kunnen ze niet met elkaar communiceren, maar op die kinderlijke manier maakt hij zich belachelijk. Hij heeft geen behoefte aan zich stoer op te stellen, wanneer hij dat doet komt het ook helemaal niet stoer over. Iets wat een doorsnee 14-jarige wel doet en waarmee hij een plekje in een groep kan bemachtigen.
Hij is enorm lief, vrijgevig, vergevingsgezind, begripvol, empathisch ...
Laatbloeier

Klinkt wel heel erg als mijn zoon, die wel een ASS-diagnose heeft. 

Alle mensen met autisme zijn hoogsensitief. Niet alle hoogsenstieve mensen hebben autisme.

ASS gaat om een ongelijkmatige ontwikkeling, op sommige gebieden zijn ze sneller, op andere trager. Sommige gebieden blijven achter. Vaak zijn het laatbloeiers. Vaak ook een latere puberteit, maar soms ook vroeg. In een van de boeken die ik erover las, werd het voorgesteld als een ouderwetse versterker, met schakelaars die bij ASS omhoog of omlaag kunnen staan, waar ze bij neurotypische mensen rondom het midden staan.. Bijvoorbeeld: de meeste ASS'ers zijn zwakker in taal en communicatie, anderen zijn er juist heel sterk in.

Het omgaan met mensen van andere leeftijden is ook vrij typisch, omdat de pieterpeuterige sociale codes per leeftijd voor hem zo moeilijk te lezen zijn. Mensen van andere leeftijden vinden dat minder erg.

Ik zeg niet dat je zoon autisme heeft, ik zeg wel dat je dat niet bij voorbaat moet afschrijven. Laat je beschrijving in de post hierboven eens aan de huisarts of een andere deskundige lezen. Als je er niet uit komt met zijn gedrag, is het misschien behulpzaam om hem toch te laten testen.

En los van testen ed, ook als kind niet voldoende scoort op kenmerken van ass, wil dat natuurlijk nog niet zeggen dat het geen ass trekje is…(en dus grote onmacht wellicht) 
Ass is geen zwart wit verhaal maar een spectrum. 
Achter de schermen kun je hem natuurlijk proberen te helpen, maar ik zou iig stoppen met hem direct aan te spreken hierop. Zeker nu dit helemaal geen effect lijkt te hebben. 

T.Noes schreef op 11-07-2023 om 10:53:

Hij wordt idd gepest met het kinderlijk, drukke gedrag en dat verergerd op plaatsen waar hij zich goed voelt. Dus thuis ook.

Ik vind het heel moeilijk om er niets van te zeggen, want hij gaat echt moeten leren dat dit gedrag storend is. Ik wil dit op een sturende, niet afbrekende manier doen. Maar weet momenteel niet hoe, omdat hij blijft hervallen in dit gedrag.

Ik geloof niet echt in adhd of autisme bij hem, maar denk eerder aan hoogsensitief ofzo.
Gevoelens komen bij hem veel harder binnen dan bij anderen. Verdriet is groot verdriet, boosheid is grote boosheid en vreugde is uitzinnige vreugde. Er is geen grijs bij hem...gevoelens gaan vaak in het rode.

Hij heeft een groot inlevingsvermogen en kan uren babbelen over heel volwassen dingen. Maar wanneer hij enthousiast is over iets, of bij iemand dan komt dat kindelijke enorm naar boven en gaat hij erover.
Een manier om zich zichtbaar te maken ofzo, maar een manier die veel te veel ruimte inneemt.
Bij leeftijdsgenoten botst dit enorm. Want op die volwassen manier kunnen ze niet met elkaar communiceren, maar op die kinderlijke manier maakt hij zich belachelijk. Hij heeft geen behoefte aan zich stoer op te stellen, wanneer hij dat doet komt het ook helemaal niet stoer over. Iets wat een doorsnee 14-jarige wel doet en waarmee hij een plekje in een groep kan bemachtigen.
Hij is enorm lief, vrijgevig, vergevingsgezind, begripvol, empathisch ...
Allemaal skills waar je tussen een groep testosteronbommen nog niks mee bent als je klein, tenger en een laatbloeier bent.
Die skills zetten we heel vaak in de verf en we zeggen hel 1000x dat hij goed is zoals hij is, dat hij die ruimte niet in moet nemen om zich te tonen.
Maar hij hervalt nu al heel lang in dat gedrag.

Deze omschrijving is ook precies van toepassing op mijn zoon met ASS. Als je hem echt wil helpen, zou ik in elk geval laten onderzoeken of er ASS of ADHD speelt. Als dat wel zo is kun je hem beter (laten) helpen, als dat niet zo is dan weet je dat ook weer.