Zoon met overgewicht blijft maar snoepen en bijkomen
Mijn zoon, bijna 14, heeft overgewicht. Hij is zwaar gebouwd met vooral een erg dikke buik.
Hij kampt daar al jaren mee, en ik probeer dus ook al jaren, op de zachte manier, om hem te stimuleren om er iets aan te doen door meer te sporten, minder te snoepen...
Wanneer ik lees over pubers met overgewicht, is het algemene advies steeds om je puber niet te pushen. Hij zou zelf de klik moeten maken.
Ik maak me echter erg veel zorgen hierover. En dan in de eerste plaats op het effect op zijn gezondheid. Een half jaar geleden hadden we een consultatie bij een endocrinoloog, ivm een ander probleem, en daar ging het ook over zijn gewicht. Zij liet hem zien hoe hij boven de groeicurve zat, en ze vertelde hem dat hij niet moest gaan diëten, maar dat er wel echt niks meer bij mocht komen.
De eerste weken had dat effect. Maar gaandeweg begon hij weer met snoepen.
En dat doet hij altijd wanneer ik het niet zie. Ik zie hem thuis zelden of nooit met zoetigheden. Maar ik vind wel veel papiertjes en zie op zijn rekening dat hij elke dag voor of na school winkeltjes induikt.
Van de week heeft hij een doosje gekregen met allerlei Milka-lekkernijen erin. Ik heb hem op het hart gedrukt om er af en toe iets uit te nemen. Vanmorgen stelde ik vast dat hij alles al opgegeten heeft. En het was niet weinig.
Nu moet ik me echt inhouden om niet echt heel hard tegen hem te gaan zijn. Als ik me volledig zou laten gaan, zou ik hem zeggen dat hij een vreetzak is en dat het werkelijk degoutant is wat hij doet. Klinkt hard, ik weet het, maar ik maak me er zoveel zorgen over.
Ik heb uiteraard al gedacht aan naar een diëtist gaan. Maar ik vrees dat dat effect net hetzelfde zal zijn als dat van de endocrinoloog.
Heeft iemand zinvolle tips voor mij?
APw schreef op 16-02-2022 om 11:35:
En wat betreft, mijn beeld van dikke mensen, daar heb ik inderdaad moeite mee. Ik kan er niks aan doen. Dat gaat voor mij helemaal niet over persoonlijkheid, maar ik link het automatisch aan ongezond leven.
En racisten kunnen er ook niks aan doen dat ze moeite hebben met mensen met een andere huidskleur?
Misschien goed om je eens te verdiepen in overgewicht en iets aan je eigen vooroordelen te doen. Want je kunt er wel iets aan doen. Van je eigen vooroordelen als waarheid aannemen, is nog nooit wat goeds gekomen. Ga eerst eens uitzoeken of je oordelen kloppen.
Misschien een boek erover lezen? https://www.bol.com/nl/nl/p/vet-belangrijk/9200000107771011/?c2a=buy#productTitle
APw schreef op 16-02-2022 om 11:35:
Hij sport ook, voetbal, waarvoor hij twee keer per week gaat trainen. Maar bij wedstrijden blijft hij vaak aan de kant, omdat hij de conditie niet heeft om mee te kunnen met de rest. Da's een beslissing van de trainer.
Dan zou ik maar eens met de trainer gaan praten, er wordt vast evenveel contributie betaald als voor zijn teamgenoten.
En mits het geen selectieteam is, zou hij evenveel moeten spelen als zijn teamgenoten.
De trainer ontneemt hem nu de kans om aan zijn conditie te werken, ontneemt hem zijn deelname aan zijn sport en plaatst hem zo buiten het team.
Er zijn echt andere manieren binnen teamsport om om te gaan met zwakkere spelers.
Bijvoorbeeld door hem om te stellen als verdediger, of hem tegen de sterkste tegenstander wel als reserve te houde n
Dat is heel iets anders dan een jongen, die voor zijn plezier voetbald niet om er geld mee te verdienen, helemaal niet op te stellen.
Als To zo'n negatief beeld heeft over mensen met overgewicht en de arts aangeeft dat hij niet moet diëten, maar dat er ook niets meer bij mag komen; dan vraag ik me vooral af hoe het werkelijk gesteld is met deze zoon.
Als de arts aangeeft dat er niets meer bij moet komen is er kennelijk sprake van overgewicht.
Bij kinderen in de groei (deze jongen is 14) is vziw meestal het advies dat je niet hoeft te proberen gewicht te verliezen, als je gewicht niet toeneemt is er feitelijk al sprake van gewichtsverlies, omdat het kind immers in de lengte groeit en daarmee dan vanzelf dunner wordt.
Kinderen zonder overgewicht horen, als ze langer worden, daarbij in principe ook zwaarder te worden.
Wat sneu dat hij niet goed kan meekomen met voetbal doordat zijn conditie niet goed genoeg is. Dit moet hij zelf toch ook erg vervelend vinden, dit zal hij misschien niet zeggen maar dit doet hem vast meer dan hij nu laat merken. Uit ervaring weet ik hoe veel het uitmaakt wanneer je een paar kilo te zwaar bent. (Na 10+ kilo te zijn afgevallen weer met 10 kilo bagage moeten rennen is behoorlijk zwaar, laat staan dat je het altijd mee moet slepen)
Hoe staat hij ertegenover om naar een diëtist te gaan? Iemand die hem handvaten geeft om op een gezonde manier minder calorieën binnen te krijgen? Laat hem hier als puber vooral zelf een keuze in maken.
RavIvaR schreef op 16-02-2022 om 15:59:
[..]
Dan zou ik maar eens met de trainer gaan praten, er wordt vast evenveel contributie betaald als voor zijn teamgenoten.
En mits het geen selectieteam is, zou hij evenveel moeten spelen als zijn teamgenoten.
De trainer ontneemt hem nu de kans om aan zijn conditie te werken, ontneemt hem zijn deelname aan zijn sport en plaatst hem zo buiten het team.
Er zijn echt andere manieren binnen teamsport om om te gaan met zwakkere spelers.
Bijvoorbeeld door hem om te stellen als verdediger, of hem tegen de sterkste tegenstander wel als reserve te houde n
Dat is heel iets anders dan een jongen, die voor zijn plezier voetbald niet om er geld mee te verdienen, helemaal niet op te stellen.
Precies! Ook dikke mensen moeten plezier aan sport hebben.
Als die trainer winnen wii, moet hij maar bij Ajax solliciteren.
RavIvaR schreef op 16-02-2022 om 15:59:
[..]
Dan zou ik maar eens met de trainer gaan praten, er wordt vast evenveel contributie betaald als voor zijn teamgenoten.
En mits het geen selectieteam is, zou hij evenveel moeten spelen als zijn teamgenoten.
De trainer ontneemt hem nu de kans om aan zijn conditie te werken, ontneemt hem zijn deelname aan zijn sport en plaatst hem zo buiten het team.
Er zijn echt andere manieren binnen teamsport om om te gaan met zwakkere spelers.
Bijvoorbeeld door hem om te stellen als verdediger, of hem tegen de sterkste tegenstander wel als reserve te houde n
Dat is heel iets anders dan een jongen, die voor zijn plezier voetbald niet om er geld mee te verdienen, helemaal niet op te stellen.
Dit vind ik ook. Ook in de selectieteams die ik ken zitten overigens geen kinderen altijd op de bank. Je mag doorwisselen bij de jeugd tot op vrij hoog niveau aan toe, dus dat betekent dat de trainer hem erop kan zetten, er af halen, weer terug op zetten etc. Hier zou ik zeker over in gesprek gaan, als je iets wil doen voor je zoon.
Volgens mij is TS een Vlaamse, geen idee hoe dat in Vlaanderen werkt (trouwens ook geen idee hoe het hier werkt, mijn kinderen wilden niet op voetbal)
Als eten een gewoonte is, vind ik het wel een goed idee als hij gewoon meer gezonde dingen eet.
Of misschien heeft hij honger door verkeerd voedsel, of slaapt hij te weinig.
Bij mij werkt het beste tegen te veel eten: leuke dingen doen. Liefst waarbij ik mijn handen vol heb.
Misschien is dat voor jouw zoon voetballen, misschien skiën (ok, da's duur), misschien knutselen.
Taartjes schreef op 16-02-2022 om 15:30:
Wat vervelend! Maar overwicht komt echt niet alléén door teveel eten. Er speelt zoveel meer mee. Er zijn ook genoeg mensen die teveel eten en geen overgewicht hebben. En mensen die al jarenlang gezond eten en toch te zwaar blijven. Dit even voor degene die vindt dat je wilskracht nodig hebt. Ook met wilskracht lukt het je niet om op een gezond gewoon te komen of te blijven als je pech hebt. Echt kortzichtig!
Ik zou ook proberen de hoofdmaaltijden zo gezond mogelijk te maken zodat hij in ieder geval ook genoeg gezonde dingen binnen krijgt. En ik kan het me eigenlijk niet voorstellen dat het niks met hem doet dat hij bij wedstrijden op de bank moet zitten. Misschien is dat nog een ingang om meer met de conditie bezig te gaan?
Nou ja kortzichtig nog wel!
Het feit is dat wanneer je geen wilskracht hebt je allerlei middelen kunt proberen tot een maagverkleining aan toe maar als je toch steeds blijft snaaien omdat je denkt nou dat ene taartje heb ik wel verdiend (dus wilskracht) is er helemaal niks wat helpt dat bedoel ik ermee te zeggen. Je kan naar een diëtist gaan en 4 weken volhouden maar als je de 5e week denkt ik trek het even niet meer (wilskracht) dan gaat die diëtist gewoon niet helpen. Een blijvende verandering van je voedingspatroon is ook wilskracht. Wilskracht om niet te vervallen in oude gewoontes.
Een dieet betekent ook niet dat je nooit meer iets ongezonds mag. Juist als je dat helemaal gaat schrappen lukt het niet, wat weer leidt tot teleurstelling en frustratie, waardoor je nog meer gaat snaaien. Een dieet betekent ook niet - zeker niet voor kinderen en pubers - dat je extreem weinig eet. Dat houdt je op de lange termijn namelijk niet vol.
Het gaat om een gebalanceerd, voedzaam voedingspatroon. Als je genoeg gezonde dingen eet met voldoende calorieën, voedingsstoffen, vitaminen en mineralen en heb je ook minder behoefte aan ongezonde troep.
Het is een omslag die je moet maken. Je moet eerst weten hoe (en daar heeft deze jongen waarschijnlijk hulp bij nodig) en vervolgens moet je je die nieuwe leefstijl eigen maken. Dat heeft even tijd nodig en vraagt ondersteuning van iemand die een vinger aan de pols houdt.
MamaE schreef op 16-02-2022 om 20:09:
Een dieet betekent ook niet dat je nooit meer iets ongezonds mag. Juist als je dat helemaal gaat schrappen lukt het niet, wat weer leidt tot teleurstelling en frustratie, waardoor je nog meer gaat snaaien. Een dieet betekent ook niet - zeker niet voor kinderen en pubers - dat je extreem weinig eet. Dat houdt je op de lange termijn namelijk niet vol.
Het gaat om een gebalanceerd, voedzaam voedingspatroon. Als je genoeg gezonde dingen eet met voldoende calorieën, voedingsstoffen, vitaminen en mineralen en heb je ook minder behoefte aan ongezonde troep.
Het is een omslag die je moet maken. Je moet eerst weten hoe (en daar heeft deze jongen waarschijnlijk hulp bij nodig) en vervolgens moet je je die nieuwe leefstijl eigen maken. Dat heeft even tijd nodig en vraagt ondersteuning van iemand die een vinger aan de pols houdt.
Klopt! toen ik mijn voeding aan ging pakken met als doel af te vallen "mocht" ik 1 cheatmeal per week. En dat moment moest ik dus zorgvuldig kiezen en was dus altijd in het weekend. Ook gaat het vaak niet om minder eten maar anders eten. Ik moest bijvoorbeeld 6x per dag eten en echt hoeveelheden die ik nauwelijks opkreeg in het begin. Maar wel heel gebalanceerd. En ik verloor 1 tot 1,5 kilo per week in het begin. Uiteindelijk dikke 18 kilo afgevallen en mijn eetpatroon blijvend veranderd. Okee natuurlijk neem ik nog weleens een stukje taart of een paar wijntjes teveel in het weekend maar ik heb dan daarna ook altijd een balansdag. En 4 tot 5 keer per week fanatiek sporten helpt natuurlijk ook. Maar dat is allemaal niet makkelijk en soms denk ik ook waar doe ik het allemaal voor? Het vol blijven houden is ontzettend moeilijk zeker wanneer je al die lekkere dingen voorbij ziet komen in de supermarktof op tv. Mijn tactiek is ook gewoon niet kopen dan kun je het niet eten ook.
Hoe groot is hij?
Is de kans bestaande dat hij nog de hoogte in gaat en er straks minder een probleem is?
En tja, je kan roepen wat je wil en zelf nauwelijks iets in huis halen.
Maar op zijn 14de zal hij het toch écht zelf moeten willen.
Blijkbaar heeft hij daar voorlopig weinig zin in.
@To:
Je hebt ondertussen al veel advies gekregen over diëten en aanpassen van eetgewoontes.
Bij deze toch nog eens mijn ervaring uit de positie van je zoon. Zelf was ik altijd een mollig kind (op mijn 12de, 1m65 bij 72 kg) en mijn moeder legde daar ook een focus op waardoor ik in die jaren constant ging diëten en op een gegeven moment van de huisarts zelfs een placebo kreeg om de honger te minderen. Niet dat het iets uithaalde, want ik bleef te zwaar.
Het gevolg daarvan was wel dat ik begon te kampen met een uiterst negatief zelfbeeld waardoor ik mijn lichaam begon te verstoppen en niet meer ging zwemmen met de klas, want te dik, ik geen poging meer deed om vriendschappen te maken, want te dik, ik geen meisjes durfde aanspreken, want te dik, etc. etc.
Zelfs toen ik op mijn zeventiende een groeispurt had gemaakt en 1m89 was bij 77kg, was mijn gedachte nog steeds: te dik. Dit zorgde dan weer voor intensief sporten, maaltijden overslaan, maaltijden uitbraken, etc.
Uiteindelijk heeft het bij mij tot grofweg mijn dertigste geduurd alvorens ik vrede kon nemen met mijn lichaam.
Ergens kan ik je zorgen wel begrijpen, maar als je schrijft dat je zoon sociaal is, tevreden is met zichzelf en tweemaal per week gaat voetballen; probeer er dan op zijn minst voor te zorgen dat je hem geen complexen aanpraat.
Edit: en negeer de opmerkingen van Beerlover, want ze zijn walgelijk.
Ik zou zeggen laat het los of ga flink met hem aan de slag. En dan eerst met je eigen denkbeelden want die zijn werkelijk desastreus. (En kun je echt niet verbergen voor hem)
Echt super cliché maar hij moet zijn lichaam aanvaarden om er respectvol mee om te gaan en jij als moeder hebt daar grote invloed op.
Hij is 14, nu kun je nog veel kanten met hem op. (Binnen afzienbare tijd niet meer) Prop hem vol met gezonde maaltijden (idd groente + gezonde proteïnes en ook gezonde vetten)
Ga met hem bewegen, sporten enz. Zorg dat hij erkend wordt op de sport die hij doet of zorg voor een ander team/ sport want dat niet opstellen werkt echt tegen hem.
Houd het gesprek open en bespreek luchtig gezond gedrag. Als er openingen zijn bij hem kun je kijken naar hulpverlening, een coach, of iets anders. Ik weet niet of een diëtist veel kan doen, hij zal zelf wel snappen dat veel snoepen niet werkt.
En saneer echt je eigen huishouding. Heb je echt geen frisdrank of junkfood in huis? Hier viel daar echt wel winst te behalen. En gekregen snoep werd voor elkaar beheerd, in overleg!
Maar vooral: dikke mensen kunnen heus ook erg aantrekkelijk zijn! Laat dat jullie mantra worden.
(En het ligt echt niet aan hem maar aan onze huidige maatschappij. In al die overdaad slank blijven is meer geluk dan wijsheid)
Veel succes!
