wat zegt dit over mij
Ik heb een puberzoon van 13 jaar. Ik ben alleenstaand. Mijn zoon is bij mij onhandelbaar.
Hij zuigt, is denigrerend.
Grenzen zijn er om overtreden te worden lijkt het wel. Bij zijn vader gaat hij niet zo ver.
Dat maakt mij onzeker, want waarom gebeurd het bij mij wel.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik niet meer dit gedrag slik en dit levert nog meer conflict en confrontaties op. Laat ik hem gaan, komt hij met zijn gedrag weg en is er rust in huis ( ik wordt wel genegeerd) Zeg ik er wel iets van ben ik de hele dag met hem bezig.
Gisteren is het enorm geëscaleerd en heb ik voor het eerst van mijn leven hem aan zijn armen een kamer uitgescheurd. Ik had pizza voor hem gemaakt. De pizza was niet goed. Er moest macaroni worden gemaakt (door mij). Eenmaal klaar ging hij naar boven met het eten.
Ik vond dit niet oke. Eten doen we beneden. Ik kreeg een sneer dat hij huiswerk had. Ik was het daar niet mee eens. Ik ben even bij hem gaan kijken boven en wilde wat van zijn huiswerk inkijken. Dat werd agressief uit mijn handen getrokken. Er brak iets bij mij. Keer op keer deze strijd, al maanden lang. Terwijl we in conflict waren en zoon inmiddels aan het huilen was dat ik zijn schrift terug moest geven vroeg ik mij af wat er toch aan de hand is dat er zo'n intense strijd moet zijn om zo een klein iets. Ik wil alleen maar contact en een stukje huiswerk inzien.
Maar het lijkt inmiddels op een overleving strijd. Mijn zoon schreeuwt keihard in mijn oren als een kind van 2. Gilt de buurt bij elkaar. Ik heb geen idee wat hier gebeurd. En waarom in godsnaam?
Mijn zoon is nu ook boos en begint met de deur van zijn kamer te gooien. Niet zomaar gooien. Smijten. Achter elkaar. Daarop gooit hij een stoel door de gang. Dit gaat voor mij alle grenzen voorbij. Het lijkt alsof hij het er om doet, want hij gaat er snel vandoor en wil zich in een andere kamer verschansen. Ik ben zo enorm boos dat ik hem bij zijn armen de kamer uit trek.
Ik ben naar beneden gegaan, heb mijn jas aangetrokken en heb een uur gewandeld buiten om tot rust te komen.
Toen ik thuis kwam, zat mijn zoon theatraal in het raamkozijn met een kleed om zich heen. Alsof er niets was gebeurd.
Toen ik boven kwam in mijn slaapkamer, was alles omver getrokken.
Mijn ex en ik hebben co oudersschap. De helft van de week is mijn zoon bij mij.
Mijn ex geeft aan dat mijn zoon dit bij hem niet doet.
Wat zegt dit over mij dat dit bij mij wel gebeurd? Wat kan ik hiervan leren?
Ik zet wel grenzen in, maar deze lijken geen effect te hebben. Dit is iets wat al langer speelt, en in fasen gaat het goed, tot wat minder.
Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Het valt me op dat mijn zoon nog onbeschofter, brutaler is met deze partner erbij. Ik wordt genegeerd als ik iets vraag.
En blijkbaar is het in de ogen van mijn zoon allemaal normaal. Ik ben aan het puberen man, zegt hij. Ik ben het hier totaal niet meer eens. Dit is gedrag.
Wat te doen?
Ik ben daar niet bij betrokken en zou dit graag meer willen juist. Zien waar hij mee bezig is, wat hem raakt of juist niet, mooi om dat proces te zien. Mijn zoon laat dat al heel lang niet meer toe. Is geïrriteerd als hij werkt en ik kom kijken. Dan vraag ik niet eens iets.trekt zijn spullen agressief uit mijn handen als ik eens spontaan een schrift inzie ( ja en dat raakt me die agressiviteit). Waarom dat uit mijn handen trekken. Ik ben laatst op school geweest. Hij doet Havo.
dit gedrag van jou zou ik heel vervelend vinden. Als ik aan het werk ben en onverwacht komt er iemand binnen dit mee gaat komen. Papieren van mijn bureau pakt en gaat lezen. Ook als dat een leidinggevende van mij is. Ik zou daar iets van zeggen.
Jij doet dit bij je zoon. Als mijn moeder dit gedaan zou hebben zou ik hetzelfde gereageerd hebben met een conflict als gevolg.
Dit is geen fijn gedrag. Je zoon wil niet dat jij meer betrokken bent bij zijn schoolwerk. Hij haalt goede punten en gaat gewoon over. Dan hoef je dit toch niet te doen. Dit is dan conflicten uitlokken in mijn ogen. En zien wat hem raakt of niet doe je niet door, zonder iets te vragen(!!), in zijn schriften te neuzen.
Zoek hulp. En snel voordat je zoon helemaal geen contact meer wil. Als hij aangeeft niet meer bij jou te willen wonen wordt het heel moeilijk om te voorkomen dat hij volledig bij vader gaat wonen.
Neem contact op met je huisarts of centrum jeugd en gezin (cjg), dat is het verlengde van het consultatiebureau, zij zorgen bv ook voor de vaccinaties op latere leeftijd.
Het Cjg biedt gratis informatie, advies, steun en begeleiding en kan verwijzen naar specialistische zorg. Niet uitstellen maar morgen bellen.
En nu niet je zoon dingen op gaan leggen zoals dat bij morgen naar huis moet komen voor een gesprek. Doe wat iemand anders zei, laat weten dat je van hem houdt.
Gooi geen olie op het vuur, lok zelf geen conflicten uit. Je hoeft niet alles maar goed te vinden en te accepteren maar je hoeft ook geen ruzie uit te lokken.
Ik bedoel het goed hoor maar hoop echt dat je hulp zoekt om een fijnere relatie te kunnen hebben met te zoon
en natuurlijk kun of moet je vorig weekend bespreken en kun je daarover afspraken maken. Maar kijk dan ook naar je eigen gedrag en ga hem niet alleen maar de les lezen over wat hij fout doet.
Misschien kan je ex bij zo'n gesprek zijn? Of is jullie band daar niet goed genoeg voor
Ik vraag me af of er nu zo veel aan de hand is. Zo veel dat ‘onmiddellijke hulp’ nodig is.
Let wel: hulp kan zinnig zijn. (Als de hulp goed is)
Maar nodig? Mwoah, dat ligt eraan hoe snel je zelf nu kunt schakelen denk ik.
Want ik lees vooral dat jullie op een soort van breekpunt zijn beland. Je zoon is wrs al een hele tijd geen kind meer maar een heuse puber. En dat heb jij gemist, en/of je hebt geen flauw idee hoe te schakelen naar deze nieuwe fase.
(en ook dat is volkomen normaal denk ik en ik gok dat heel veel ouders hier zo laat achterkomen. Ik iig wel!)
Het gaat hier mi niet om vrijheid maar nog veel fundamenteler: grenzen. Er is een hoop gezegd over grenzen in dit draadje maar vooral over jouw grenzen die hij dan weer zou overschrijden.
Ik denk dat het zijn grenzen zijn die overschreden worden en omdat jij dat niet voelt/begrijpt/hoort of wat dan ook laat hij dat merken op deze onbeholpen manier.
Je voelt zijn grenzen niet omdat ze er vroeger wrs niet waren toen hij nog kind was; toen waren jullie meer één. (Misschien dat dat nog sterker is als je alleen woont met je kind)
Nu is hij op aan het groeien, hij wil gewoon letterlijk los van jou. Nee, het is ook helemaal geen willen natuurlijk maar gewoon een moeten,
Hij gaat te snel voor jou en jij hebt de signalen gemist. Helemaal niet erg hoor, mits je nu wel gaat kijken naar hem en jullie relatie.
Lukt je dat niet dan lijkt me hv idd zinvol.
En het vraagstuk of hij niet liever bij zijn pa woont nu lijkt me sowieso zinnig om te onderzoeken. Hoe heftig en hartverscheurend dat voor jou ook is. (Maar loslaten is natuurlijk ook een stukje sterven…)
ik begrijp wat je schrijft pinokkio. Ben het er ook mee eens dat to de grenzen van zoon niet accepteert. Maar haar laatste reactie met 'ik heb ook een leven' laat mij ook zien dat ze dat zelf echt niet ziet. Daarvoor lijkt hulp me wel belangrijk.
Ik ben bang dat ze zoon op deze manier afstoot waardoor hij dadelijk geen contact wil. Dat voorkomen lijkt me belangrijk en een stukje ondersteuning voor moeder dus wel belangrijk.. dat kan bij het cjg, je kunt daar als het goed is terecht met opvoedvraagstukken. Hier is dat laagdrempelig. Of misschien dat de huisarts hiervoor een betere tip heeft in de omgeving van moeder maar dat weet ik niet
Lees eens een boek over pubers/het puberbrein. Pubers maken zich (vaak nogal abrupt en onbeholpen) los van hun ouders. Hoe meer jij vast probeert te houden aan wat was, hoe meer controle jij wil houden, hoe meer jij ‘in verbinding’ wil zijn, hoe harder hij zich afzet.
Veer mee, neem hem serieus. Vraag eens hoe hij het graag zou zien. En ga niet uit van jezelf (als puber), want jij bent niet maatgevend.
Stel, je moet een cadeau kopen voor iemand. Kies je dan wat jij leuk zou vinden om te krijgen, of kies je iets waarvan je weet dat de ontvanger het leuk vindt? Nu hoef je natuurlijk niet in alles met zoon mee te gaan, maar draai het perspectief eens om. Benader hem als een andere volwassene waarmee je samenwoont. Je bent niet ‘de baas’ in een ouder-kind-relatie. Je bent samen verantwoordelijk voor een goede sfeer in huis. En vooral: jij bent de volwassene, met levenservaring. Jij hebt als het goed is geleerd om situaties in te schatten en je gedrag aan te passen. Hij is nog niet zover, nog lang niet. Hij wordt gestuurd door zijn nog lang niet volledig ontwikkelde brein en door zijn hormonen.
Ik hoop echt voor jullie dat jij die omslag kunt maken. Als daar (opvoed)ondersteuning bij nodig is, regel die dan. Nu kun je het nog bijsturen. Over een jaar of wat ben je hem echt kwijt.
duizel schreef op 20-04-2022 om 20:23:
[..]
Het kan misschien rust geven als jullie de verdeling anders maken waardoor hij meer bij zijn vader is als bij jou. Dat kan jullie lucht geven en de kans om te bouwen aan een goede relatie. Maar dan nog lijkt het me dat je professionele hulp nodig hebt hierbij. De volgorde lijkt me nu om om hulp te vragen en dan te kijken hoe jullie verder gaan. Waarin je dit natuurlijk kunt bespreken
Zo ken ik een jongen die in de puberteit / middelbare school moeite had met het steeds wisselen van adressen; het maakte hem onrustig en reageerde dit af op zijn moeder. Ouders hebben besloten dat jongen fulltime bij vader woonde en 2x per week bij moeder at. De jongen hoefde ook niet steeds aan zijn boeken voor bepaalde vakken te denken en greep qua kleding niet meer mis. De aanpassing werkte.
——
Verder vroeg ik mij af of je zoon jou verwijt van zijn vader te zijn gescheiden. Even los van de reden waarom jullie uit elkaar gegaan zijn, vroeg ik mij af af dit een reden kon zijn van zijn nare gedrag.
Zo had een vriendin van dochter vanaf haar 9e jr wel 4 jaar gehoopt dat haar ouders weer bij elkaar kwamen. Ze was boos als haar moeder aangaf dat dat er niet van ging komen. Later kreeg moeder een vriend, nog steeds bleef die stille wens overeind. De wens is verdwenen toen moeder zwanger raakte. Zo intens kunnen kinderen vasthouden aan wat voor hen vertrouwd was, dat ze een van de ouder kunnen gaan verwijten.
Heeft je zoon geaccepteerd dat jullie gescheiden zijn? Mogelijk dat een paar gesprekken bij een coach hem kunnen helpen.
dank weer voor jullie feedback.
