wat zegt dit over mij
Ik heb een puberzoon van 13 jaar. Ik ben alleenstaand. Mijn zoon is bij mij onhandelbaar.
Hij zuigt, is denigrerend.
Grenzen zijn er om overtreden te worden lijkt het wel. Bij zijn vader gaat hij niet zo ver.
Dat maakt mij onzeker, want waarom gebeurd het bij mij wel.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik niet meer dit gedrag slik en dit levert nog meer conflict en confrontaties op. Laat ik hem gaan, komt hij met zijn gedrag weg en is er rust in huis ( ik wordt wel genegeerd) Zeg ik er wel iets van ben ik de hele dag met hem bezig.
Gisteren is het enorm geëscaleerd en heb ik voor het eerst van mijn leven hem aan zijn armen een kamer uitgescheurd. Ik had pizza voor hem gemaakt. De pizza was niet goed. Er moest macaroni worden gemaakt (door mij). Eenmaal klaar ging hij naar boven met het eten.
Ik vond dit niet oke. Eten doen we beneden. Ik kreeg een sneer dat hij huiswerk had. Ik was het daar niet mee eens. Ik ben even bij hem gaan kijken boven en wilde wat van zijn huiswerk inkijken. Dat werd agressief uit mijn handen getrokken. Er brak iets bij mij. Keer op keer deze strijd, al maanden lang. Terwijl we in conflict waren en zoon inmiddels aan het huilen was dat ik zijn schrift terug moest geven vroeg ik mij af wat er toch aan de hand is dat er zo'n intense strijd moet zijn om zo een klein iets. Ik wil alleen maar contact en een stukje huiswerk inzien.
Maar het lijkt inmiddels op een overleving strijd. Mijn zoon schreeuwt keihard in mijn oren als een kind van 2. Gilt de buurt bij elkaar. Ik heb geen idee wat hier gebeurd. En waarom in godsnaam?
Mijn zoon is nu ook boos en begint met de deur van zijn kamer te gooien. Niet zomaar gooien. Smijten. Achter elkaar. Daarop gooit hij een stoel door de gang. Dit gaat voor mij alle grenzen voorbij. Het lijkt alsof hij het er om doet, want hij gaat er snel vandoor en wil zich in een andere kamer verschansen. Ik ben zo enorm boos dat ik hem bij zijn armen de kamer uit trek.
Ik ben naar beneden gegaan, heb mijn jas aangetrokken en heb een uur gewandeld buiten om tot rust te komen.
Toen ik thuis kwam, zat mijn zoon theatraal in het raamkozijn met een kleed om zich heen. Alsof er niets was gebeurd.
Toen ik boven kwam in mijn slaapkamer, was alles omver getrokken.
Mijn ex en ik hebben co oudersschap. De helft van de week is mijn zoon bij mij.
Mijn ex geeft aan dat mijn zoon dit bij hem niet doet.
Wat zegt dit over mij dat dit bij mij wel gebeurd? Wat kan ik hiervan leren?
Ik zet wel grenzen in, maar deze lijken geen effect te hebben. Dit is iets wat al langer speelt, en in fasen gaat het goed, tot wat minder.
Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Het valt me op dat mijn zoon nog onbeschofter, brutaler is met deze partner erbij. Ik wordt genegeerd als ik iets vraag.
En blijkbaar is het in de ogen van mijn zoon allemaal normaal. Ik ben aan het puberen man, zegt hij. Ik ben het hier totaal niet meer eens. Dit is gedrag.
Wat te doen?
Vera70 schreef op 21-04-2022 om 11:12:
stabiliteit, rust en stevigheid. Wil ik zeker bieden.
Hoe doe ik dit mbt praktische zaken. 1 vd dingen waar ik slecht op ga is me de huis sloof voelen. De regelneef. Het hotel. Alles doen in huis, en dan je kind die aanleunt niets doet en overal dingen laat slingeren. Zijn er echt mensen die hieronder blijven lachen? Ben benieuwd hoe de mannen hier instaan en mee omgaan. Ook heel duidelijk zijn? Mis ik iets? Het komt er ook op neer dat ik niet aan m'n eigen dingen toe kom en zo niet floreer
Nee, ik ga daar ook 'niet lekker op'. Maar volgens mij is het eerder regel dan uitzondering dat ouders met hun pubers in de clinch liggen over de bijdrage in het huishouden van de pubers. Ze doen/deden weinig tot niets uit zichzelf maar als ik iets vraag doen ze het meestal zonder morren. Dat vind ik al heel wat. Mijn man staat er overigens hetzelfde in, is misschien iets sneller geïrriteerd dan ik.
Mijn advies aan jou is om eerst de relatie weer een beetje vlot te trekken. Dit is het moment om echt heel kritisch te kijken naar over welke dingen je wel het 'gevecht' aan wil gaan. Dat zou ik zoveel mogelijk beperken. De band tussen jullie herstellen is echt prio 1 in mijn optiek.
En verder is dit de leeftijd waarop je steeds meer gelijkwaardig wordt aan je kind (of andersom). Tijd om hem meer vrijheid en meer privacy te geven. Wij hebben dat vaak expliciet met de kinderen besproken. Dan merkten we dat er dingen schoven (in hoe vaak weg, en tot hoe laat en zo) en dan grepen we dat aan om onze regels en afspraken tegen het licht te houden. Dan kwamen we samen tot nieuwe afspraken. Of tot de conclusie dat regels een gepasseerd station waren. Ik vond het het niet waard om strijd te hebben over wel of niet helpen in het huishouden. Natuurlijk heb ik wel eens gemopperd, maar zoals gezegd, als we het vragen doen ze het wel. Gezelligheid is het belangrijkste.
Ik vind het heel erg goed van je dat je inziet dat je met jezelf aan de slag moet. Op dat punt heb ik ook gestaan, ik denk ook rond de start van de puberteit. Je rol als ouder verandert. Bij mij vroeger thuis was dat ook het moment dat het fout ging tussen mijn moeder en mij. Zij kon die draai niet maken. Nog niet eigenlijk 
. Dat wilde ik tegen elke prijs voorkomen. Het was een lang en bij vlagen moeilijk proces, maar ik heb nu, al zeg ik het zelf, een prima band met beide kinderen. Dus hulde aan jou dat je het ziet, en dat je er actie op onderneemt. En in de tussentijd kan vader wellicht een wat grotere rol spelen in het (dagelijks) leven van je zoon. Jongens in de puberteit hebben een rolmodel nodig, en niet meer de verzorgende moeder (even heel gechargeerd). Dat geeft jou ook ruimte en rust om aan jezelf te gaan werken. Misschien is het zelfs goed om dat met je zoon te bespreken. Dat hij ziet dat jij ook bereid bent naar jezelf te kijken, en te redeneren vanuit wat goed is voor hém.
Zet 'm op!
Even iets heel anders. Volgens mij schreef je dat jullie zoon per halve week van plek wisselt. Dat lijkt me erg onrustig voor hem. Hij moet telkens even landen en daarna al weer bijna weg.
Op deze leeftijd is per week wisselen gebruikelijker. Dat geeft meer rust. En op deze leeftijd kunnen kinderen makkelijker een hele week weg bij vader of moeder.
Misschien eens met je ex en zoon overleggen hierover. Op neutrale toon uiteraard. Zoek bijvoorbeeld wat ervaringen op internet.
Vera70 schreef op 21-04-2022 om 11:12:
stabiliteit, rust en stevigheid. Wil ik zeker bieden.
Hoe doe ik dit mbt praktische zaken. 1 vd dingen waar ik slecht op ga is me de huis sloof voelen. De regelneef. Het hotel. Alles doen in huis, en dan je kind die aanleunt niets doet en overal dingen laat slingeren. Zijn er echt mensen die hieronder blijven lachen? Ben benieuwd hoe de mannen hier instaan en mee omgaan. Ook heel duidelijk zijn? Mis ik iets? Het komt er ook op neer dat ik niet aan m'n eigen dingen toe kom en zo niet floreer
Ik kan niet voor alle mannen spreken, maar mijn ervaring als mannelijke opvoeder is dat ik veel minder corrigeer/opruim en mij vooral richt op zelfstandigheid. Onze stiefzoon is iets jonger, maar simpel voorbeeld: als hij gaat douchen zal mijn partner hem afdrogen terwijl ik hem een handdoek geef om zichzelf af te drogen.
Dit komt eigenlijk terug in heel de opvoeding. Mijn partner zal snel met haar zoon gaan overleggen waarbij er vervolgens discussie ontstaat; terwijl ik eigenlijk commando's geef waardoor alles meteen duidelijk is.
En dit betekend niet dat ik niet liefdevol omga met mijn stiefzoon, wij spelen en knuffelen met elkaar, maar ik ben wel heel duidelijk en direct wanneer er iets moet gebeuren.
Je hoeft niet meer alles te doen voor je kind. Hij is 13. Als hij zijn vieze kleren niet in de wasmand gooit, dan was je het niet. Op een gegeven moment valt het kwartje echt wel. Als jij dat voor hem blijft doen, leert hij het nooit.
Als hij jouw kamer verbouwt, dan kan hij het ook op komen ruimen. En als er dingen stuk gemaakt zijn, dan kan hij dat terugbetalen. Oorzaak->gevolg.
Mijn zus had als puber ook altijd een spoor van spullen door het huis en een kamer die een bende was. Als mijn moeder het (na drie miljoen keer vragen en klagen) zat was, dan werd ze nergens meer naartoe gebracht voordat de kamer opgeruimd was. En dan was het ineens in tien minuten netjes.
MamaE schreef op 21-04-2022 om 13:51:
Je hoeft niet meer alles te doen voor je kind. Hij is 13. Als hij zijn vieze kleren niet in de wasmand gooit, dan was je het niet. Op een gegeven moment valt het kwartje echt wel. Als jij dat voor hem blijft doen, leert hij het nooit.
Als hij jouw kamer verbouwt, dan kan hij het ook op komen ruimen. En als er dingen stuk gemaakt zijn, dan kan hij dat terugbetalen. Oorzaak->gevolg.
Mijn zus had als puber ook altijd een spoor van spullen door het huis en een kamer die een bende was. Als mijn moeder het (na drie miljoen keer vragen en klagen) zat was, dan werd ze nergens meer naartoe gebracht voordat de kamer opgeruimd was. En dan was het ineens in tien minuten netjes.
Hele goede post. Al doe ik (oorzaak-gevolg) ook al bij mijn zoon van net 8. Hij kon, wordt gelukkig al een stuk minder- zo’n achteloos met spullen (van hemzelf, ook die van ons) omgaan dat ik hem het ook terug (heb laten/ laat) betalen. Dan spaart ie daar maar voor. Kwartje begint nu langzamerhand te vallen. Het werd me iets te vaak “ging per ongeluk” namelijk. M’n dochters(beiden veel jonger dan zoon) gaan al veel netter met spullen om.
Caramelzeezoutchocola schreef op 21-04-2022 om 16:15:
[..]
Hele goede post. Al doe ik (oorzaak-gevolg) ook al bij mijn zoon van net 8. Hij kon, wordt gelukkig al een stuk minder- zo’n achteloos met spullen (van hemzelf, ook die van ons) omgaan dat ik hem het ook terug (heb laten/ laat) betalen. Dan spaart ie daar maar voor. Kwartje begint nu langzamerhand te vallen. Het werd me iets te vaak “ging per ongeluk” namelijk. M’n dochters(beiden veel jonger dan zoon) gaan al veel netter met spullen om.
Mijn dochter is - vooralsnog - heel netjes met spullen. Zowel van haarzelf als van anderen.
Iemand schreef hier op het forum ooit over een agressieve partner die vaak dingen stuk gooide/sloeg. Toen stelde een andere forummer de vraag of die partner in kwestie ook wel eens eigen spullen vernielde of alleen van een ander. Mensen die alleen spullen van een ander vernielen, maar nooit van henzelf schijnen meer zelfbeheersing te hebben dan ze beweren. Ik vond dat een heel waardevol inzicht.
Nu is het bij kinderen vaak zo dat ouders hun spullen gekocht hebben. Dan ligt de sleutel dus in zelf nieuw laten kopen als het kapot/kwijt is en anders doe je het maar zonder dat product. Als je iets van een ander kapot maakt, dan zet je dat recht.
Als je als ouder steeds maar nieuwe spullen blijft kopen, leert het kind de consequenties niet.
Je zoon is op een leeftijd waar hij meer autonomie zoekt en omdat jullie in principe met zijn tweeën zijn kan het een idee zijn dat je hem meer betrekt bij jullie leven samen. Sta niet boven hem, maar naast hem. Dat betekent niet dat er geen regels hoeven te zijn maar wel dat je, daar waar kan, hem laat meebeslissen.
Ga met elkaar in gesprek op een rustig moment. Hou het constructief. Geef elkaar vijf minuten max (timer erbij) om te vertellen over gebeurtenissen van de laatste tijd wat je vervelend vond. Daarna alleen nog maar hoe jullie samen het gezellig kunnen houden. Dat betekent dat je beide aangeeft wat je belangrijk vindt. Dat betekent niet dat hij bepaalt.
Heeft hij die controle op zijn schoolwerk echt nodig of is dat jouw onzekerheid? Vormt school een conflict? Haal school uit huis.
mijn zoon is nu bij zijn vader. Ik had bedacht met zoon te gaan zitten om iig even de lucht te klaren voor het weekend en stuurde hem via een app dat ik hem morgen graag spreek. Antwoord: nee.
Verder geen reactie. Eerste instantie voel ik de irritatie opkomen. Wanneer wordt er nog voldaan of geluisterd? Zeker na de escalatie. Dan mag ik toch wel verwachten dat ik hem spreek?
Inmiddels heb ik dat nu losgelaten en ga mijn eigen dingen doen. Ik wil een goede opvoeder zijn, ik wil hem een goede basis geven. Maar ik heb ook een leven.dan niet.
Maar wilde jij hem dan spreken op de dag dat hij bij zijn vader is? Dat lijkt me niet handig.
Je kunt dan beter een app sturen dat je van hem houdt en dat je volgende week graag met hem wilt overleggen over ' Hoe maken we het weer gezellig samen? "
@ Suzy, het ' controleren' van school. Ik ben daar niet bij betrokken en zou dit graag meer willen juist. Zien waar hij mee bezig is, wat hem raakt of juist niet, mooi om dat proces te zien. Mijn zoon laat dat al heel lang niet meer toe. Is geïrriteerd als hij werkt en ik kom kijken. Dan vraag ik niet eens iets.trekt zijn spullen agressief uit mijn handen als ik eens spontaan een schrift inzie ( ja en dat raakt me die agressiviteit). Waarom dat uit mijn handen trekken. Ik ben laatst op school geweest. Hij doet Havo. De meester gaf aan dat hij meer van hem verwacht en naar aanleiding daarvan hebben we een nieuw schema gemaakt:
Thuiskomen en 3 kwartier ontspannen
Dan huiswerk maken
Dan gamen.
Ik heb totaal geen overzicht van wat hij wel of niet maakt! Ik zie alleen zijn cijfers. Het is een soort losgeslagen ventiel die bij. Mij thuis doet waar hij zin in heeft. Wat betreft het incident, wat idd niet handig was om savonds nog bij dat huiswerk aan te schuiven was voor mij juist meer een manier om de verbinding aan te gaan. Alsnog vind ik het bloedirritant dat er iets uit mijn handen wordt getrokken. Of dat nieuwe schema werkt vraag ik mij af. We hebben met school afgesproken dat de ouders mee mogen kijken of het allemaal lukt.maar blijkbaar werkt dat niet. Hoef je nog niet zo met mij om te gaan! Het is best een slim jong. Hij hoeft er niet veel voor te doen en zal wel over gaan. Dus zijn prioriteiten liggen vooral op heel veel gamen bij mij thuis waar ik mij dan weer kapot aan erger.
@sas, goeie. Ik ga er iets mee doen
Echt serieus: zoek opvoedondersteuning! Ik denk dat je nu met de beste bedoelingen vooral bezig bent de boel te laten escaleren.
Laat het los, school. Hij voelt zich gecontroleerd als je bij hem gaat kijken terwijl hij bezig is. Hij is bezig, zijn cijfers zijn goed genoeg. Hij wil die verbinding met jou niet met school. Dat is een wereld waar zijn ouders niet bijhoren. Ik werk in het VO en echt, als school een conflict wordt. Haal school uit huis als het niet goed gaat met school en anders: blijf er buiten. Dat soort conflicten maken het er niet beter op.
Bied je hulp aan in het algemeen, waarbij je aan hem laat of hij er gebruik van maakt.
En ga eens wat leuks met hem doen. Niet elke keer over negatief gedrag praten. Hou het positief. Benoem vooral het positieve gedrag.
Waarom zou je zijn huiswerk controleren als hij gewoon voldoendes haalt en over gaat? Blijkbaar kan hij die verantwoordelijkheid prima aan en doet hij wat er nodig is voor school. Jij wil betrokken zijn, hij wil dat juist bij zichzelf houden. En dat is goed. Normaal, gezond pubergedrag. Ouders hoeven niet meer alles te weten. Je kunt ook betrokken zijn door te vragen naar vrienden, wat ze doen in de pauze, of hij het naar zijn zin heeft. Dat hoeft niet door te controleren of elke opdracht wel gemaakt is.
Mijn ouders controleerden nooit mijn huiswerk. Mijn vader is nog allergischer voor controle dan ik zelf. Ze gaven me het vertrouwen dat ik deed wat nodig was en als ik een keer iets niet deed en straf kreeg, soit.
Ik zou wel met hem in gesprek gaan over hoe jullie het weer gezellig gaan krijgen thuis. Dat zullen jullie samen moeten doen, met elkaar en daar hebben jullie elk je aandeel in. Daarvoor moeten jullie allereerst uit de strijdmodus komen.
geef die jongen vrijheid. Vanaf de middelbare school moet je echt geen schema’s voor je kind meer maken hoor. Ik zou er ook helemaal kriegel en agressief van worden
stel dat jouw moeder nu nog een schema voor je maakt wanneer je mag ontspannen en wanneer je je huis moet poetsen en dan komt ze ook nog kijken of je het goed gepoetst heb? Leef je in? Hoe voelt dat? Nou zo laat je je zoon voelen dan
