wat zegt dit over mij
Ik heb een puberzoon van 13 jaar. Ik ben alleenstaand. Mijn zoon is bij mij onhandelbaar.
Hij zuigt, is denigrerend.
Grenzen zijn er om overtreden te worden lijkt het wel. Bij zijn vader gaat hij niet zo ver.
Dat maakt mij onzeker, want waarom gebeurd het bij mij wel.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik niet meer dit gedrag slik en dit levert nog meer conflict en confrontaties op. Laat ik hem gaan, komt hij met zijn gedrag weg en is er rust in huis ( ik wordt wel genegeerd) Zeg ik er wel iets van ben ik de hele dag met hem bezig.
Gisteren is het enorm geëscaleerd en heb ik voor het eerst van mijn leven hem aan zijn armen een kamer uitgescheurd. Ik had pizza voor hem gemaakt. De pizza was niet goed. Er moest macaroni worden gemaakt (door mij). Eenmaal klaar ging hij naar boven met het eten.
Ik vond dit niet oke. Eten doen we beneden. Ik kreeg een sneer dat hij huiswerk had. Ik was het daar niet mee eens. Ik ben even bij hem gaan kijken boven en wilde wat van zijn huiswerk inkijken. Dat werd agressief uit mijn handen getrokken. Er brak iets bij mij. Keer op keer deze strijd, al maanden lang. Terwijl we in conflict waren en zoon inmiddels aan het huilen was dat ik zijn schrift terug moest geven vroeg ik mij af wat er toch aan de hand is dat er zo'n intense strijd moet zijn om zo een klein iets. Ik wil alleen maar contact en een stukje huiswerk inzien.
Maar het lijkt inmiddels op een overleving strijd. Mijn zoon schreeuwt keihard in mijn oren als een kind van 2. Gilt de buurt bij elkaar. Ik heb geen idee wat hier gebeurd. En waarom in godsnaam?
Mijn zoon is nu ook boos en begint met de deur van zijn kamer te gooien. Niet zomaar gooien. Smijten. Achter elkaar. Daarop gooit hij een stoel door de gang. Dit gaat voor mij alle grenzen voorbij. Het lijkt alsof hij het er om doet, want hij gaat er snel vandoor en wil zich in een andere kamer verschansen. Ik ben zo enorm boos dat ik hem bij zijn armen de kamer uit trek.
Ik ben naar beneden gegaan, heb mijn jas aangetrokken en heb een uur gewandeld buiten om tot rust te komen.
Toen ik thuis kwam, zat mijn zoon theatraal in het raamkozijn met een kleed om zich heen. Alsof er niets was gebeurd.
Toen ik boven kwam in mijn slaapkamer, was alles omver getrokken.
Mijn ex en ik hebben co oudersschap. De helft van de week is mijn zoon bij mij.
Mijn ex geeft aan dat mijn zoon dit bij hem niet doet.
Wat zegt dit over mij dat dit bij mij wel gebeurd? Wat kan ik hiervan leren?
Ik zet wel grenzen in, maar deze lijken geen effect te hebben. Dit is iets wat al langer speelt, en in fasen gaat het goed, tot wat minder.
Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Het valt me op dat mijn zoon nog onbeschofter, brutaler is met deze partner erbij. Ik wordt genegeerd als ik iets vraag.
En blijkbaar is het in de ogen van mijn zoon allemaal normaal. Ik ben aan het puberen man, zegt hij. Ik ben het hier totaal niet meer eens. Dit is gedrag.
Wat te doen?
Ik heb (nog) geen verstand van pubers, maar ik val wel gelijk over het feit dat je denkt dat je hem blijkbaar een tik kan/mag geven?! Tenminste, dat stond er net bij, heb je je bericht aangepast?
1. Waarom wijzig je het avondeten?
2. Nieuwe relatie waarom al direct introduceren
3. Waarom niet laten afkoelen ipv schrift afpakken
4. Rustig gesprek aangaan als er geen ruzie is
mijn tip
Zoek hulp
En niet hier op het forum
Je hebt pizza gemaakt, je zoon vindt het niet goed (wat was er mis mee dan?) en dan ga jij wat anders koken?
Daar gaat het in mijn ogen al mis.
En als de gewoonte is om samen aan tafel te eten, dan neemt hij dus geen eten mee naar zijn kamer. Punt.
Ik denk dat je grenzen te flexibel en rafelig zijn. Misschien goed om op een rustig moment samen afspraken te maken over de huisregels en het ook te hebben over hoe jullie met elkaar omgaan. Welk gedrag is onacceptabel en wat die je als het escaleert.
Als 1 van twee of beide al boos zijn, heeft het geen zin om op dat moment nog veel te willen of te bespreken. Dan is even afstand nemen en afkoelen beter.
Tot slot: als je zoon blijkbaar moeite heeft met je nieuwe partner, is het misschien verstandig om die partner voorlopig alleen te zien als je zoon bij zijn vader is.
Mijn dochter was ook bij mij veel dwarser dan bij haar vader, allebei de kinderen trouwens, maar een van hen was van het kaliber van jouw zoon. Ik weet wel waarom dat was. Vader gaat de strijd aan op gelijk niveau en dat wil ze niet aan. Inmiddels zijn de scherpe randjes er wat af. Als ze de bokkenpruik op heeft, moet ik haar met rust laten en zeker niet gaan’zeuren’ over huiswerk of kruimels.
In jouw geval had ik dus dat boven eten toegelaten. Dat doe ik ook, als ze een lange schooldag en daarna nog sport heeft gehad. Dan is ze namelijk op haar ongezelligst. Als het eten niet deugt, mogen ze een boterham maken of pasta of whatever, maar ik ga het niet voor ze doen.
Zoals vader het doet, wil ik niet beginnen. Die gaat schreeuwen of gooien of doet de silent treatment. Dat zit ook niet in mij en ik vind het geen goede manier van ruzie maken.
Je laat over je heen lopen. Je geeft geen grenzen aan. Ga met je zoon aan tafel zitten, en spreek samen regels af. En spreek met je nieuwe vriend af als zoon er niet is....
Ik denk ook dat je grenzen te vloeibaar zijn. Eten wat de pot schaft is basisregel 1. Dat hij je kan commanderen iets anders te maken en jij dat nog doet ook, daar verlies je het al.
En verder: zoek hulp. Bijvoorbeeld via het centrum jeugd en gezin.
Strekte!
Basisregels zijn basisregels - daarnaast: pick your battles.
Bij mij zou dit zijn: we maken (eventueel in overleg) een weekmenu en ik kook 1 ding per dag / bevalt dat je niet: zelf brood smeren.
Avondeten doen we samen en beneden rond x uur. Huiswerk of geen huiswerk.
Als je duidelijk bent over de hoofdregel, dan vooral zelf niet het conflict gaan opzoeken over bijkomstigheden. Adem in en uit en laat het wat meer los.
Wat me interesseert is wat er gebeurt na je verhaal ?
Je ziet dus dat je hele kamer omver is getrokken en dan ? Heeft hij op zo'n moment inzicht dat dat te ver gaat ? Excuseert hij zich ?
Jullie halen nu het slechtste in mekaar naar boven en het lijkt me dat jullie moeten inzetten op samen communiceren, nieuwe duidelijke basis afspraken maken en kijken hoe je de band weer versterkt krijgt.
Misschien is de binding met jou sterker en aangezien hij in de puberteit komt, en gaat individualiseren, moet hij zich dan meer tegen jou afzetten.
Uitdaging voor jou is mee te gaan in die individualisering in de zin dat jij ook voor zaken opkomt maar niet op de manier zoals je nog kon doen toen hij negen was. Dus: inderdaad geen ander eten koken voor hem en dat soort dingen.
Waar zit je zelfrespect? Daar is hij misschien wel naar op zoek.
Maar alsjeblieft, maak het goed, zeg dat je naar hem wil luisteren op een moment dat het hem uitkomt en luister dan naar wat hij wil (zonder dat per se alles ingewilligd moet worden). Misschien heeft hij het wel moeilijk met je nieuwe vriend (wat moet zo'n kind daar ook mee inderdaad). Misschien wil hij een paar keer per week op zijn kamer eten. Zorg dat je geen dingen pikt die over jouw grenzen gaan, maar geef hem ook het gevoel dat hij toch gezien en gehoord wordt.
Ik zou geen ander eten gaan koken als het niet bevalt. Als hij per se wat anders wil, dan kookt hij het maar zelf, smeert een boterham of eet voor mijn part niks.
Boven eten zou ik ook niet accepteren. Eten doe je aan tafel en met elkaar. Ook als je huiswerk hebt is het goed om daar even een rustmoment in te nemen voor het eten.
Jullie zaten al in de strijdmodus voordat hij naar boven ging.
Dat omver trekken van je kamer vind ik erg ver gaan. Hoe kijkt hij daar zelf nu tegenaan?
Ik zou op een rustig moment met hem praten. Over wat je van hem verwacht, wat hij van jou verwacht en over zijn toch wel extreme reacties. Want eerlijk is eerlijk, het is absoluut niet normaal en ik ben wel eens om veel minder mijn geduld verloren.
Als hij iets kapot maakt, dan mag hij dat vergoeden wat mij betreft.
Anderzijds kun je wel zorgen dat jouw vriend en hij niet te veel met elkaar te maken krijgen. Blijkbaar ligt het nog gevoelig. Geef hem tijd om er aan te wennen.
Wat apart dat jullie allemaal zo heftig reageren op het boven eten. Daar heb ik nooit een probleem van gemaakt. De kinderen zijn beide prikkelgevoelig en na een lange schooldag waren ze niet altijd in staat tot gezellig gedrag. Dan liever even in alle rust eten, zodat je daarna weer gezellig of acceptabel met het gezin kunt omgaan.
Als je er niet zo bovenop zit, zoeken ze je vanzelf op als ze daar weer behoefte aan hebben.
Hi allen, dank voor jullie reacties.
Ik had eerst geschreven 'tik' inderdaad. Maar het was geen tik. Ik heb hem aan zijn lurven, lees armen de kamer uit gewerkt. Verwijderd omdat het tegenwoordig echt not done is om er zelfs maar aan te denken je kind een pets op de billen te geven. (dat was in mijn tijd echt wel anders zal ik je zeggen).
Ik heb mijn zoon aangesproken op het feit dat hij de boel omver had getrokken. Ben daar verder niet boos meer om geworden. Ik was helemaal leeg en vond het verder niet meerwaarde om daar ook nog op door te gaan. Maar ik zal daar later zeker op terug komen.
Wat vriend betreft: hij is naar mijn vriend juist superlief en leuk. Hij is naar mij juist vervelend als mijn vriend er is. Om een voorbeeld te geven: Pasen waren we samen vriend, zoon en ik. Zoon kan niet normaal tegen mij doen. Vraag ik iets krijg ik een snauw, of ik word juist genegeerd. Een soort stoer gedrag. En hij wil heel graag samen van alles doen met vriend. Wat is er aan de hand? Vind hij het juist spannend dat er een nieuw iemand is en is dit dan een manier?
MMcGonagall schreef op 20-04-2022 om 12:23:
Wat apart dat jullie allemaal zo heftig reageren op het boven eten. Daar heb ik nooit een probleem van gemaakt. De kinderen zijn beide prikkelgevoelig en na een lange schooldag waren ze niet altijd in staat tot gezellig gedrag. Dan liever even in alle rust eten, zodat je daarna weer gezellig of acceptabel met het gezin kunt omgaan.
Als je er niet zo bovenop zit, zoeken ze je vanzelf op als ze daar weer behoefte aan hebben.
Daar is natuurlijk ook niets mis mee. Maar als je al jaren de afspraak/gewoonte hebt om samen aan tafel te eten, hoef je niet meteen maar akkoord te gaan als een dwarse puber opeens besluit zijn prakkie op zijn kamer te gaan nuttigen.
MMcGonagall schreef op 20-04-2022 om 12:23:
Wat apart dat jullie allemaal zo heftig reageren op het boven eten. Daar heb ik nooit een probleem van gemaakt. De kinderen zijn beide prikkelgevoelig en na een lange schooldag waren ze niet altijd in staat tot gezellig gedrag. Dan liever even in alle rust eten, zodat je daarna weer gezellig of acceptabel met het gezin kunt omgaan.
Als je er niet zo bovenop zit, zoeken ze je vanzelf op als ze daar weer behoefte aan hebben.
Ik vind een bepaalde mate van sociaal doen echt wel het minimum. Met een bord eten op je kamer gaan zitten vind ik echt niet netjes. Er wordt hier sowieso niet boven gegeten, zelfs geen koekje.
Prikkelgevoelig of niet, er bestaat ook nog zoiets als fatsoen.
Daarbij was deze jongeman om te beginnen al moeilijk aan het doen over het eten en eiste dat moeder ander eten maakte.
Vera70 schreef op 20-04-2022 om 12:33:
Hi allen, dank voor jullie reacties.
Ik had eerst geschreven 'tik' inderdaad. Maar het was geen tik. Ik heb hem aan zijn lurven, lees armen de kamer uit gewerkt. Verwijderd omdat het tegenwoordig echt not done is om er zelfs maar aan te denken je kind een pets op de billen te geven. (dat was in mijn tijd echt wel anders zal ik je zeggen).
Ik heb mijn zoon aangesproken op het feit dat hij de boel omver had getrokken. Ben daar verder niet boos meer om geworden. Ik was helemaal leeg en vond het verder niet meerwaarde om daar ook nog op door te gaan. Maar ik zal daar later zeker op terug komen.
Wat vriend betreft: hij is naar mijn vriend juist superlief en leuk. Hij is naar mij juist vervelend als mijn vriend er is.
Maar heeft hij de troep die hij op jouw kamer gemaakt heeft wel zelf opgeruimd? En zo nee, waarom niet?
