wat zegt dit over mij
Ik heb een puberzoon van 13 jaar. Ik ben alleenstaand. Mijn zoon is bij mij onhandelbaar.
Hij zuigt, is denigrerend.
Grenzen zijn er om overtreden te worden lijkt het wel. Bij zijn vader gaat hij niet zo ver.
Dat maakt mij onzeker, want waarom gebeurd het bij mij wel.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik niet meer dit gedrag slik en dit levert nog meer conflict en confrontaties op. Laat ik hem gaan, komt hij met zijn gedrag weg en is er rust in huis ( ik wordt wel genegeerd) Zeg ik er wel iets van ben ik de hele dag met hem bezig.
Gisteren is het enorm geëscaleerd en heb ik voor het eerst van mijn leven hem aan zijn armen een kamer uitgescheurd. Ik had pizza voor hem gemaakt. De pizza was niet goed. Er moest macaroni worden gemaakt (door mij). Eenmaal klaar ging hij naar boven met het eten.
Ik vond dit niet oke. Eten doen we beneden. Ik kreeg een sneer dat hij huiswerk had. Ik was het daar niet mee eens. Ik ben even bij hem gaan kijken boven en wilde wat van zijn huiswerk inkijken. Dat werd agressief uit mijn handen getrokken. Er brak iets bij mij. Keer op keer deze strijd, al maanden lang. Terwijl we in conflict waren en zoon inmiddels aan het huilen was dat ik zijn schrift terug moest geven vroeg ik mij af wat er toch aan de hand is dat er zo'n intense strijd moet zijn om zo een klein iets. Ik wil alleen maar contact en een stukje huiswerk inzien.
Maar het lijkt inmiddels op een overleving strijd. Mijn zoon schreeuwt keihard in mijn oren als een kind van 2. Gilt de buurt bij elkaar. Ik heb geen idee wat hier gebeurd. En waarom in godsnaam?
Mijn zoon is nu ook boos en begint met de deur van zijn kamer te gooien. Niet zomaar gooien. Smijten. Achter elkaar. Daarop gooit hij een stoel door de gang. Dit gaat voor mij alle grenzen voorbij. Het lijkt alsof hij het er om doet, want hij gaat er snel vandoor en wil zich in een andere kamer verschansen. Ik ben zo enorm boos dat ik hem bij zijn armen de kamer uit trek.
Ik ben naar beneden gegaan, heb mijn jas aangetrokken en heb een uur gewandeld buiten om tot rust te komen.
Toen ik thuis kwam, zat mijn zoon theatraal in het raamkozijn met een kleed om zich heen. Alsof er niets was gebeurd.
Toen ik boven kwam in mijn slaapkamer, was alles omver getrokken.
Mijn ex en ik hebben co oudersschap. De helft van de week is mijn zoon bij mij.
Mijn ex geeft aan dat mijn zoon dit bij hem niet doet.
Wat zegt dit over mij dat dit bij mij wel gebeurd? Wat kan ik hiervan leren?
Ik zet wel grenzen in, maar deze lijken geen effect te hebben. Dit is iets wat al langer speelt, en in fasen gaat het goed, tot wat minder.
Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Het valt me op dat mijn zoon nog onbeschofter, brutaler is met deze partner erbij. Ik wordt genegeerd als ik iets vraag.
En blijkbaar is het in de ogen van mijn zoon allemaal normaal. Ik ben aan het puberen man, zegt hij. Ik ben het hier totaal niet meer eens. Dit is gedrag.
Wat te doen?
Vera70 schreef op 20-04-2022 om 19:56:
phoe mensen, ik lees net jullie feedback over het wonen bij zijn vader. Het lijkt mij een gemiste kans voor ons beiden mijn zoon en ik. Vanwaar ook deze gedachten? Eerder bij anderen gezien? Het lijkt mij verschrikkelijk als ik m'n zoon niet meer om me heen heb! Ik denk ook niet dat dit de bedoeling kan zijn? Iemand hier nog ideeën over.
Ik sluit me wel aan bij het rolmodel op deze leeftijd wat zijn vader zeker is
Hij heeft een goede band met zijn vader
Gaat daar soms ook tekeer maar nooit zo als hier
Het kan misschien rust geven als jullie de verdeling anders maken waardoor hij meer bij zijn vader is als bij jou. Dat kan jullie lucht geven en de kans om te bouwen aan een goede relatie. Maar dan nog lijkt het me dat je professionele hulp nodig hebt hierbij. De volgorde lijkt me nu om om hulp te vragen en dan te kijken hoe jullie verder gaan. Waarin je dit natuurlijk kunt bespreken
Dat zou nog best eens erachter kunnen zitten, dat hij eigenlijk liever bij zijn vader is, mannen onder elkaar, maar ergens voelt dat hij dat zo niet kan zeggen. Dat de gedachte "Als ik maar flink vervelend doe, gooit ze me eruit en kan ik naar mijn vader." zorgt dat hij doet zoals hij doet.
Dat is overigens psychologie van de koude grond, hopelijk kan je professionele hulp krijgen waar zowel jij als je zoon de gevoelens kwijt kan.
Vera70 schreef op 20-04-2022 om 19:56:
phoe mensen, ik lees net jullie feedback over het wonen bij zijn vader. Het lijkt mij een gemiste kans voor ons beiden mijn zoon en ik. Vanwaar ook deze gedachten? Eerder bij anderen gezien? Het lijkt mij verschrikkelijk als ik m'n zoon niet meer om me heen heb! Ik denk ook niet dat dit de bedoeling kan zijn? Iemand hier nog ideeën over.
Ik sluit me wel aan bij het rolmodel op deze leeftijd wat zijn vader zeker is
Hij heeft een goede band met zijn vader
Gaat daar soms ook tekeer maar nooit zo als hier
Het is niet gezegd dat dit nu zou moeten. En het is ook niet de bedoeling dat je er van overstuur raakt. Het is meer iets om in je achterhoofd te kunnen houden, juist iets wat je rust zou kunnen geven. Misschien kun je je dat nu nog niet voorstellen en ik hoop ook dat helemaal niet aan de orde hoeft te komen.
Ik denk wel dat je echt aan de bak moet met jezelf. Puberjongens die hun zelfbeheersing verliezen en alleenstaande moeders die op het verkeerde moment de intensiteit verhogen, zijn geen goede combinatie. Op een gegeven moment heb je geen fysiek overwicht meer en dan moet je het echt van je opvoedvaardigheden hebben. En dat zijn andere opvoedvaardigheden dan toen ze een klein jongetje waren. Ik wist met mijn zoon altijd heel erg goed door zijn buien heen te navigeren, zolang ik het met nabijheid kon doen. Nu werkt nabijheid zoeken vaak zelfs contraproductief. Ik heb echt moeten leren om wat meer afstand te nemen. Mannen kunnen het vaak nog net iets langer op hun mannenkracht redden, en in zekere zin ook omdat ze wat minder diep op dingen ingaan, hoewel dat ook per vader verschilt.
Zoek hulp, wat anderen ook al zeggen. Hoe eerder je de regie weer naar je toe trekt, hoe groter de kans dat het hanteerbaar blijft voor jou.
Poeh moeilijk hoor. En zwaar ook voor jezelf. Hoe is het voor je vriend? Miss als hij zich als mede opvoeder wil of al bemoeit met dit kan hij stellen dat hij je zoon graag positief benaderd. Maar dat dat alleen kan als hij ook en vooral gezellig tegen zijn moeder opstelt?
Verder herken ik het deels. Je ruimt het maar op na steeds weer aankaarten maar zo helpt het ook niet echt mee. Dus wel je grenzen gaan stellen. Eten boven prima maar dan ook zelf weer mee naar beneden nemen. En niet meer opruimen. Laat het er maar een half jaar tot dat er geen bord meer is maar niet voor hem gaan doen. Ik heb dat wel eens geoefend met mezelf, en ja hoor toch na een week steeds ergeren maar niet voor kind doen kon het toch wel.
En ja hulp kan je zeker gebruiken. Maar ik snap wel dat je je kind niet laat gaan, toch zou ik het wel eens benoemen. Niet dat je het doet of dreigt, dat het gewoon ergens eens ophoudt. Het is niet normaal dus het gaat ook niet normaal worden.
Ik was nog veel langer gaan wandelen en was zeker samen mijn kamer gaan opruimen, omdat het gewoon niet kan dat hij jouw kamer verbouwd. Hij gooit ook met deuren en dat zijn toch vormen die je weer moet gaan afleren. Koop een boks bal en gebruik hem zelf ook als het je teveel wordt.
🤗🙏
Vera70 schreef op 20-04-2022 om 19:56:
phoe mensen, ik lees net jullie feedback over het wonen bij zijn vader. Het lijkt mij een gemiste kans voor ons beiden mijn zoon en ik. Vanwaar ook deze gedachten? Eerder bij anderen gezien? Het lijkt mij verschrikkelijk als ik m'n zoon niet meer om me heen heb! Ik denk ook niet dat dit de bedoeling kan zijn? Iemand hier nog ideeën over.
Ik sluit me wel aan bij het rolmodel op deze leeftijd wat zijn vader zeker is
Hij heeft een goede band met zijn vader
Gaat daar soms ook tekeer maar nooit zo als hier
Is voor je man toch net zo verschrikkelijk dat hij zijn zoon niet om hem heen heeft? Gaat niet om wat voor jou het fijnst is, maar wat voor je zoon het best is. Als dat bij vader is dan is dat zo. Vraag gewoon eens wat hij wil. Betekent niet dat jij hem nooit meer ziet, maar gewoon voor leuke dingen en niet de dagelijkse wrevel en irritatie
absor schreef op 20-04-2022 om 20:56:
[..]
Is voor je man toch net zo verschrikkelijk dat hij zijn zoon niet om hem heen heeft? Gaat niet om wat voor jou het fijnst is, maar wat voor je zoon het best is. Als dat bij vader is dan is dat zo. Vraag gewoon eens wat hij wil. Betekent niet dat jij hem nooit meer ziet, maar gewoon voor leuke dingen en niet de dagelijkse wrevel en irritatie
Inderdaad, waarom denken moeders nou zo vaak dat ze zo onmisbaar zijn voor hun kind! Dat kan juist voor een kind een ontzettend benauwend /kleinerend gevoel geven, dat een ouder denkt onmisbaar te zijn en prioriteit nummer 1 voor het kind te zijn. En wat het laatste betreft, ik spreek uit eigen ervaring, vanuit mijzelf naar mijn ouders (moeder) gezien dus.
Als ik lees hoe jij hebt gereageerd en hoe de situatie is geëscaleerd, dan denk ik dat jij ook moeite hebt om je emoties te reguleren en ze in bedwang te houden. Jouw zoon reageert daarop, werkt als een spiegel voor je. Hoe instabieler jij bent in je emoties, hoe heftiger hij zal reageren.
Daarnaast zal hij nog zijn 'normale' pubergedrag hebben en dus zijn nukken.
Jouw emotionele instabiliteit voelt voor hem, op onbewust niveau, onveilig en triggert dat hij gaat 'zoeken' naar jouw 'stevigheid'.
Wat hij heeft gedaan is niet okay, maar ik vind wat jij deed; hem wegsleuren en eisen om zijn huiswerk te zien, ook niet okay. Zeker niet als je de neiging om hem een tik uit te delen, moest onderdrukken. Dit laatste vul ik even in n.a.v. je opmerking over wat vroeger normaal was.
Ik denk zeker dat hulp bij de opvoeding kan helpen, en ik denk dat het je zelf ook veel rust kan geven.
Staar je overigens niet blind op het feit dat hij goed met je nieuwe vriend overweg kan. Wat hij lijkt te zien is dat mannen sterk zijn, hun grenzen bewaken en emotioneel betrouwbaar zijn, terwijl zijn moeder dat niet kan en zwak is. Hij lijkt daardoor te 'bonden' met de mannen in zijn omgeving, maar meer vanuit houvast zoeken dat iemand echt leuk vinden.
Tijd om daar iets aan te doen, maar zonder de machtsstrijd waar jullie nu in verwikkeld zijn geraakt.
absor schreef op 20-04-2022 om 20:56:
[..]
Is voor je man toch net zo verschrikkelijk dat hij zijn zoon niet om hem heen heeft?
Daar gaat het hier helemaal niet om. Zoon woont nu in 50/50 co-ouderschap. Er wordt gesuggereerd: misschien kan hij bij vader wonen. Haar reactie is: dan zou ik hem vreselijk missen! En dat is toch goed te begrijpen. Ze zou hem dan veel minder zien dan de helft van de tijd.
Want dan zou hij bij vader wonen, die hem dan meer zou zien dan nu het geval is. Die zou hem dus helemaal niet missen. En als zoon 100% bij moeder zou gaan wonen? Waarschijnlijk zou vader hem dan inderdaad ook vreselijk missen. Maar dat was hier helemaal niet aan de orde. Hij zou in die situatie alleen maar meer tijd met zijn zoon doorbrengen.
Waarom suggereer je dat haar emotie, dat ze haar kind zou missen, op de een of andere manier ongepast is naar de vader? Ik vind het een rare kramp.
Omnik schreef op 20-04-2022 om 23:28:
[..]
Daar gaat het hier helemaal niet om. Zoon woont nu in 50/50 co-ouderschap. Er wordt gesuggereerd: misschien kan hij bij vader wonen. Haar reactie is: dan zou ik hem vreselijk missen! En dat is toch goed te begrijpen. Ze zou hem dan veel minder zien dan de helft van de tijd.
Want dan zou hij bij vader wonen, die hem dan meer zou zien dan nu het geval is. Die zou hem dus helemaal niet missen. En als zoon 100% bij moeder zou gaan wonen? Waarschijnlijk zou vader hem dan inderdaad ook vreselijk missen. Maar dat was hier helemaal niet aan de orde. Hij zou in die situatie alleen maar meer tijd met zijn zoon doorbrengen.
Waarom suggereer je dat haar emotie, dat ze haar kind zou missen, op de een of andere manier ongepast is naar de vader? Ik vind het een rare kramp.
Dus suggereer ik niet, ik zeg alleen dat welzijn van een kind Belangrijker is dan emotie van de ouder
ik lees over maandenlange continue strijd die zelfs fysiek wordt en een vader waar dat niet speelt. Dan lijkt me hulp belangrijk en mogelijk ook rust in de situatie door te kijken of co ouderschap ook nu de beste manier is
@To:
Ik reageer even op basis van je OP. Ik herken hierin deels het patroon dat ik terugzie komen bij een vriendin van mijn partner. Haar zoon is iets jonger, diagnose ADHD/ASS, en zij heeft weinig controle over hem.
Ik zie haar slechts enkele uren per week samen met haar zoon, dus mijn observaties zijn beperkt. Hetgeen ik wel zie is hoe zij haar zoon constant in bedwang probeert te houden, er zijn steeds waarschuwingen en dreigingen met straf en weinig ruimte voor vrijheid. Als ik haar alleen spreek geeft ze aan momenteel op het punt te staan om haar zoon te laten opnemen zodat ze terug rust in huis heeft. Hopelijk bereik jij als moeder dat punt niet.
Wat ik jou als tip kan geven aan de hand van je OP. Ga niet iets anders koken als het eten al gemaakt is, is het niet naar zijn zin dan heeft hij pech.
Tolereer niet dat hij eten meeneemt naar zijn kamer.
Geef hem rust op zijn kamer en controleer zijn huiswerk niet, zijn slaapkamer is zijn eigen ruimte.
Dwing hem om jouw kamer terug op te ruimen en straf hem vervolgens voor zijn actie en houd je aan die straf.
Keer terug naar de basis van een strenge opvoeding waarin ruimte is voor persoonlijke vrijheid.
Ik lees veel emotie in je OP, maar je moet beseffen dat een kind niet gediend is met de emoties van een ouder. Als ouder moet je net standvastig en betrouwbaar zijn, geef je kind vrijheid met de zekerheid dat ze kunnen terugvallen op jou.
mooie berichten weer, heel fijn al om het te delen. Mijn zoon is zeer waarschijnlijk hoogsensitief net als ik.
Na al jullie reacties veel ah nadenken.
Stap 1 wordt begeleiding zoeken. Vraag aan jullie ik zoek graag iemand met een ( lichte) holistische inslag. Las iets op internet over het nieuwe kind wat me raakte. Ben niet bekend met jgz.
Stap 2 is onderkennen wat er bij mij speelt en leeft . Ik heb veel aan het bericht waarin je schrijft over mijn instabiele basis. En emoties.
Het klopt dat ik me onzeker voel en waarschijnlijk zoekt mijn zoon stevigheid en veiligheid. Werk te verrichten dus. Maar dat is niet erg.
Uithuisplaatsing ( bericht ass/ adhd ) zie ik echt geen sprake van.
Voorgaand benoem ik de heikel punten maar hij is natuurlijk veel meer.
De eerste jaren van zijn leven was hij een lief kind, wel met karakter en af en toe zijn buien, maar onze band was en is stevig.
Ik denk dat ik vooral heel erg aan mezelf moet werken en zelf de regie moet gaan nemen.
Overigens laat ik hem best vrij hoor.
Dankjulliewel tot zover en meer tips zijn welkom
mooi ook om te lezen hoe mannen reageren en hoe vrouwen reageren.
Mannen zijn duidelijk hebben kracht hen gebeurd dat vaak niet. Misschien gek om te benoemen maar dat is dus iets wat mij triggert en waar ik dan sjacherijnig van kan raken.
Dat hij dit bij mij doet ( terwijl ik alles voor hem doe)
Maar het begint te dagen hoor. Het zit in mijn eigen hoofd dat ik dat moet doen niet in het zijne. Hij wil gewoon een stabiele moeder
Vera70 schreef op 21-04-2022 om 10:41:
mooi ook om te lezen hoe mannen reageren en hoe vrouwen reageren.
Mannen zijn duidelijk hebben kracht hen gebeurd dat vaak niet. Misschien gek om te benoemen maar dat is dus iets wat mij triggert en waar ik dan sjacherijnig van kan raken.
Dat hij dit bij mij doet ( terwijl ik alles voor hem doe)
Maar het begint te dagen hoor. Het zit in mijn eigen hoofd dat ik dat moet doen niet in het zijne. Hij wil gewoon een stabiele moeder
Vooral dit laatste. Ik ben zelf geen ouder, wel voor de tweede maal stiefouder en vroeger veel gewerkt als oppas. Naar mijn ervaring gedijen kinderen goed bij regelmaat en standvastigheid.
Als jouw zoon ziet dat hij jouw kan bespelen dan is het hek van de dam.
stabiliteit, rust en stevigheid. Wil ik zeker bieden.
Hoe doe ik dit mbt praktische zaken. 1 vd dingen waar ik slecht op ga is me de huis sloof voelen. De regelneef. Het hotel. Alles doen in huis, en dan je kind die aanleunt niets doet en overal dingen laat slingeren. Zijn er echt mensen die hieronder blijven lachen? Ben benieuwd hoe de mannen hier instaan en mee omgaan. Ook heel duidelijk zijn? Mis ik iets? Het komt er ook op neer dat ik niet aan m'n eigen dingen toe kom en zo niet floreer
Vera70 schreef op 21-04-2022 om 11:12:
stabiliteit, rust en stevigheid. Wil ik zeker bieden.
Hoe doe ik dit mbt praktische zaken. 1 vd dingen waar ik slecht op ga is me de huis sloof voelen. De regelneef. Het hotel. Alles doen in huis, en dan je kind die aanleunt niets doet en overal dingen laat slingeren. Zijn er echt mensen die hieronder blijven lachen? Ben benieuwd hoe de mannen hier instaan en mee omgaan. Ook heel duidelijk zijn? Mis ik iets? Het komt er ook op neer dat ik niet aan m'n eigen dingen toe kom en zo niet floreer
In mijn ogen is dat een stukje emotie waar je aan mag werken. Je bent ouder, je hebt verantwoordelijkheden. De balans tussen jou en kind zal altijd ongelijk blijven. Je mag zeker grenzen stellen aan zijn gedrag en hem bijv. leren zijn eigen rommel op te ruimen en bij te dragen aan het huishouden. Maar dit doe je dan vanuit opvoedkundig perspectief. Omdat het goed is voor hém om dit te leren, om begrensd te worden. Niet omdat je je in de machtsstrijd de gelijke wil voelen, of zelfs de meerdere. Niet omdat je je anders minderwaardig of niet gezien voelt.
Issues rondom man/vrouw, niet gezien of gehoord voelen, moet je voor jezelf oplossen en uit de verhouding met je zoon trekken, uit de opvoeding halen.
