wat zegt dit over mij
Ik heb een puberzoon van 13 jaar. Ik ben alleenstaand. Mijn zoon is bij mij onhandelbaar.
Hij zuigt, is denigrerend.
Grenzen zijn er om overtreden te worden lijkt het wel. Bij zijn vader gaat hij niet zo ver.
Dat maakt mij onzeker, want waarom gebeurd het bij mij wel.
Ik ben inmiddels zo ver dat ik niet meer dit gedrag slik en dit levert nog meer conflict en confrontaties op. Laat ik hem gaan, komt hij met zijn gedrag weg en is er rust in huis ( ik wordt wel genegeerd) Zeg ik er wel iets van ben ik de hele dag met hem bezig.
Gisteren is het enorm geëscaleerd en heb ik voor het eerst van mijn leven hem aan zijn armen een kamer uitgescheurd. Ik had pizza voor hem gemaakt. De pizza was niet goed. Er moest macaroni worden gemaakt (door mij). Eenmaal klaar ging hij naar boven met het eten.
Ik vond dit niet oke. Eten doen we beneden. Ik kreeg een sneer dat hij huiswerk had. Ik was het daar niet mee eens. Ik ben even bij hem gaan kijken boven en wilde wat van zijn huiswerk inkijken. Dat werd agressief uit mijn handen getrokken. Er brak iets bij mij. Keer op keer deze strijd, al maanden lang. Terwijl we in conflict waren en zoon inmiddels aan het huilen was dat ik zijn schrift terug moest geven vroeg ik mij af wat er toch aan de hand is dat er zo'n intense strijd moet zijn om zo een klein iets. Ik wil alleen maar contact en een stukje huiswerk inzien.
Maar het lijkt inmiddels op een overleving strijd. Mijn zoon schreeuwt keihard in mijn oren als een kind van 2. Gilt de buurt bij elkaar. Ik heb geen idee wat hier gebeurd. En waarom in godsnaam?
Mijn zoon is nu ook boos en begint met de deur van zijn kamer te gooien. Niet zomaar gooien. Smijten. Achter elkaar. Daarop gooit hij een stoel door de gang. Dit gaat voor mij alle grenzen voorbij. Het lijkt alsof hij het er om doet, want hij gaat er snel vandoor en wil zich in een andere kamer verschansen. Ik ben zo enorm boos dat ik hem bij zijn armen de kamer uit trek.
Ik ben naar beneden gegaan, heb mijn jas aangetrokken en heb een uur gewandeld buiten om tot rust te komen.
Toen ik thuis kwam, zat mijn zoon theatraal in het raamkozijn met een kleed om zich heen. Alsof er niets was gebeurd.
Toen ik boven kwam in mijn slaapkamer, was alles omver getrokken.
Mijn ex en ik hebben co oudersschap. De helft van de week is mijn zoon bij mij.
Mijn ex geeft aan dat mijn zoon dit bij hem niet doet.
Wat zegt dit over mij dat dit bij mij wel gebeurd? Wat kan ik hiervan leren?
Ik zet wel grenzen in, maar deze lijken geen effect te hebben. Dit is iets wat al langer speelt, en in fasen gaat het goed, tot wat minder.
Ik heb sinds kort een nieuwe relatie. Het valt me op dat mijn zoon nog onbeschofter, brutaler is met deze partner erbij. Ik wordt genegeerd als ik iets vraag.
En blijkbaar is het in de ogen van mijn zoon allemaal normaal. Ik ben aan het puberen man, zegt hij. Ik ben het hier totaal niet meer eens. Dit is gedrag.
Wat te doen?
jippox: Nee het bord met macaroni staat nog steeds op zijn kamer. Hij ruimt niets op. bekers, eten, ruim ik altijd op. De vraag ligt er wel van mij om iets op te ruimen, maar het gebeurd niet. We hebben een tijdje terug nieuwe regels opgesteld waaronder ook bijv 1 x per week afwassen, maar als ik daar niet naar vraag gebeurd het niet. Dat deed ik als puber ook niet dus dan laat ik het weer versloffen.
Ik ken jou en je zoon niet en moet afgaan of wat je schrijft. Ik herken veel in een vriendin. Zij vindt ook dat ze grenzen stelt maar dat is niet zo. Er valt altijd te onderhandelen en als het teveel wordt laat ze het lopen.
Grenzen zijn er niet voor niks.
En tuurlijk kun je het daarover hebben en op z'n tijd bijstellen of samen erop reflecteren.
Hier zijn er nu weinig grenzen maar er zijn er een paar heilig. Communicatie waar je uithangt, afspraak is afspraak en respectvolle omgangsvormen. En vast heel veel ongeschreven gezinscultuur dingen.
Misschien is het tijd om de verwachtingen weer eens even met elkaar te bespreken. Hier is ook de deal: als je volwassen behandeld wil worden moet je je ook zo gedragen. Als je je als een krijsende kleuter gedraagt dan word je ook zo benaderd. Zijn ze gauw klaar mee.
Dus: bepaal voor jezelf wat je echt belangrijk vindt en ga erna het gesprek aan.
Ga voor jezelf na of je contact wil maken uit oprechte interesse en nieuwsgierigheid of wil je controleren? (Waarom dat huiswerk inkijken ? Controleren of hij wel echt met huiswerk bezig was?)
Vraag hem wat HIJ echt belangrijk vindt en kijk waar je elkaar vindt.
Spreek uit dat je met schone lei weer begint en geen oude koeien uit de sloot.
Spreek uit wat je in hem waardeert en op prijs stelt
En dan wees expliciet in je verwachtingen. En bedenk VANTEVOREN welke mogelijke consequenties er zijn. Liefst heeft consequentie met verbreken van de grens te maken. Een week niet gamen heeft niks te maken met iets kapot maken bv. Denk er vantevoren over na of geef aan dat je er nog op terugkomt en doe dat ook.
In the end is het niet veel meer dan heldere volwassen Communicatie.
Ik ben ook wel benieuwd naar vader. Regeert hij door angst ? Of wat doet hij ? Wel interessant of daar iets te leren valt
Ik bedoel de rommel die hij van JOUW kamer had gemaakt.
Tja als je regels opstelt en ze vervolgens zelf laat versloffen dan weet je dat een puber die ruimte ruimschoots gaat pakken....
Ik zou op zoek gaan naar opvoedondersteuning (voor jezelf, dus)
MamaE schreef op 20-04-2022 om 12:38:
[..]
Ik vind een bepaalde mate van sociaal doen echt wel het minimum. Met een bord eten op je kamer gaan zitten vind ik echt niet netjes. Er wordt hier sowieso niet boven gegeten, zelfs geen koekje.
Prikkelgevoelig of niet, er bestaat ook nog zoiets als fatsoen.
Daarbij was deze jongeman om te beginnen al moeilijk aan het doen over het eten en eiste dat moeder ander eten maakte.
Hebben jouw kinderen een diagnose MamaE, met name autisme? Want dat werkt toch anders. Ik zeg niet dat hier sprake van is in dit geval. Maar dat dingen “niet netjes” en “onfatsoenlijk” zijn dat zijn jouw normen en waarden, die zijn niet universeel.
AlisonH schreef op 20-04-2022 om 13:09:
[..]
Hebben jouw kinderen een diagnose MamaE, met name autisme? Want dat werkt toch anders. Ik zeg niet dat hier sprake van is in dit geval. Maar dat dingen “niet netjes” en “onfatsoenlijk” zijn dat zijn jouw normen en waarden, die zijn niet universeel.
Nee. Ik heb zelf wel autisme. En ik had daar thuis echt niet mee aan hoeven komen.
Tuurlijk zijn mijn normen en waarden niet universeel, maar even afschakelen op de kamer kan ook voor of na het eten.
Vera70 schreef op 20-04-2022 om 12:52:
jippox: Nee het bord met macaroni staat nog steeds op zijn kamer. Hij ruimt niets op. bekers, eten, ruim ik altijd op. De vraag ligt er wel van mij om iets op te ruimen, maar het gebeurd niet. We hebben een tijdje terug nieuwe regels opgesteld waaronder ook bijv 1 x per week afwassen, maar als ik daar niet naar vraag gebeurd het niet. Dat deed ik als puber ook niet dus dan laat ik het weer versloffen.
Dat jij als puber iets deed of niet deed, is geen reden om dat van hem ook te accepteren. Regels die niet gehandhaafd worden, bestaan in feite niet. Dus dan houdt hij zich er ook niet aan.
Stel dat mijn dochter komt en zegt: "na een drukke dag, heb ik even behoefte aan me-time op mijn kamer", dan kan ik daar naar luisteren en een compromis zoeken. Bijvoorbeeld, dan eten we een half uur later ofzo.
Iemand die dan zo/dan zo zich wil gedragen afhankelijk van hoe de krul ligt, daar zou ik korte metten mee maken.
Daarom zou ik zeggen: wat wil je ? En dan samen bekijken wat redelijk is. Je kan niet elke dag macaroni eten bijvoorbeeld, maar als macaroni je lievelingseten is en je echt een pokkehekel aan pizza hebt (hoe dan?) dan maak ik de pizza wel als je bij papa bent.
Als je duidelijke basisregels van fatsoen en omgangsvormen hebt, kan je wat meer met mekaar mee bewegen. Beter dan allerlei dingen te verwachten/eisen en ze dan weer op te geven als het toch niet gedaan wordt.
Het ijzer smeden als het KOUD is. Met 13 begon dat soort gedrag hier ook en alleen begrenzen heeft het hier niet opgelost. Bij mijn kind is het de eigen spanning, overprikkeling die eruit komt, als hij in de buitenwereld iets tegenkomt wat niet naar zijn zin is of waar hij onzeker of down van wordt. Hij wil autonoom zijn en ‘overdrijft dat nogal’. Ook zonder besef van de behoefte van de ander. Dwingen en afreageren mag natuurlijk niet maar je kunt niet eisen dat de ander a la minute zijn spanning lost. Op tijd zien dat de spanning oploopt, is het halve werk. En dan doen wat je kan om de verdere opbouw te onderbreken. Als de spanningen al heel hoog zijn opgelopen niet proberen de overhand te krijgen door bijvoorbeeld huiswerk te willen inzien. Dat is echt een verkeerd moment, wordt een machtsstrijd. Eerder zelf weglopen en hem aan zichzelf overlaten. Proberen te forceren wat jou logisch lijkt, gaat niet werken. Pick your battles. Dat boven eten zou ik gelaten hebben. Opnieuw koken zou ik echt niet hebben gedaan. En verder wat meer afstand nemen. Minder diep in zijn beleving gaan zitten. Dat was als kind fijn, dat je als moeder precies wist hoe het met hem was, maar nu is dat beklemmend. Eerder wat ‘koeler’ met hem omgaan, wel met vrolijkheid en grapjes (als dat iets is wat jullie delen) maar met minder intensiteit. In feite ben je dan dus ook aan het begrenzen maar op een andere manier.
Poekewiki schreef op 20-04-2022 om 13:25:
Stel dat mijn dochter komt en zegt: "na een drukke dag, heb ik even behoefte aan me-time op mijn kamer", dan kan ik daar naar luisteren en een compromis zoeken. Bijvoorbeeld, dan eten we een half uur later ofzo.
Iemand die dan zo/dan zo zich wil gedragen afhankelijk van hoe de krul ligt, daar zou ik korte metten mee maken.
Daarom zou ik zeggen: wat wil je ? En dan samen bekijken wat redelijk is. Je kan niet elke dag macaroni eten bijvoorbeeld, maar als macaroni je lievelingseten is en je echt een pokkehekel aan pizza hebt (hoe dan?) dan maak ik de pizza wel als je bij papa bent.
Als je duidelijke basisregels van fatsoen en omgangsvormen hebt, kan je wat meer met mekaar mee bewegen. Beter dan allerlei dingen te verwachten/eisen en ze dan weer op te geven als het toch niet gedaan wordt.
Je moet eerst nog zover komen dat kind voldoende zelfinzicht heeft om te zien dat het stress is en dan om iets te vragen. Als de spanning torenhoog is zonder dat zelfinzicht, leidt dat gemakkelijk tot anderen beschuldigen. Als ouder zit je dan in een lastig parket want als je ‘de schuldige’ bent geworden, laten ze zich door jou ook niet meer ‘opvoeden’ of helpen. Dat wordt dus een hele lastige dynamiek. Omdat je als ouder beperkt invloed hebt op je ‘schuld’. Je bent namelijk gewoon een mens, irritant op zijn tijd en dom en vreselijk incompetent als je moe of chagrijnig bent 😂. Dan wordt het aanklooien en het zo goed mogelijk zien te doen. Mij heeft opvoedondersteuning heel erg geholpen maar als je moe of overbelast bent, blijft het moeilijk. Je eigen belasting en energie managen is dus ook heel belangrijk.
Je hebt weinig aan adviezen om niet apart te koken of hem al dan niet boven te laten. Elk gezin pakt dat anders aan, zonder dat dat tot problemen hoeft te leiden.
We hebben hier een paar zo'n heisa aan tafel gehad dat de rust pas weerkeerde door een tijdje op z'n tokkies op de bank voor de tv eten,
De crux is dat je zoon in mijn ogen (ik heb zelf 3 jongens) buitensporig agressief reageert en jij dat nu gewoon niet aankan. Nu is hij nog maar 13, straks is hij een kop groter en sterker dan jij. Ik denk dat je er goed aan doet opvoedondersteuning te zoeken voordat dat moment aanbreekt. En voor zoon coaching hoe hij zich zelf in de hand kan leren houden.
MamaE schreef op 20-04-2022 om 13:13:
[..]
Nee. Ik heb zelf wel autisme. En ik had daar thuis echt niet mee aan hoeven komen.
Tuurlijk zijn mijn normen en waarden niet universeel, maar even afschakelen op de kamer kan ook voor of na het eten.
Ik ook, man en zoon ook. Wij eten ook altijd samen, maar ik kan me ook voorstellen dat een kind dat echt niet trekt na een drukke dag. Ik vind zelf juist het afschakelen tijdens het koken fijn.
Maar ik dwaal af. In het geval van Vera70denk ik ook dat de grenzen niet duidelijk genoeg zijn, en dat zoon toch moeite heeft met de nieuwe vriend.
Los daarvan: de agressie van zoon en ook de reactie van Vera70 hierop zijn wel echt extreem. Ik weet niet of je die dynamiek samen kan doorbreken. Mijn advies zou ook zijn om opvoedondersteuning in te schakelen.
waar wil hij het liefst wonen? Bij zijn vader? Dan dat doen. Verder hulp zoeken voor jezelf
verder natuurlijk zijn er regels maar geef ook gewoon ruimte.
absor schreef op 20-04-2022 om 16:55:
waar wil hij het liefst wonen? Bij zijn vader? Dan dat doen.
Ik denk dat het de moeite waard is om serieus te overwegen of zoon bij vader kan gaan wonen. Dat heeft niks met falen van jou als moeder te maken. Er speelt een hoop identiteitsgestruggel in de puberteit en voor een puberjongen lijkt het soms de allergrootste ramp om je klein te voelen bij zijn moeder, om naar haar te moeten luisteren of zich zwak te voelen in haar aanwezigheid. Als er bij vader een beter evenwicht is, is dat echt het overwegen waard. Ik merk ook dat ik als vrouw niet altijd de juiste snaar weet te raken en ik zou echt heel blij zijn met een vader die dat wel kon. Een goed rolmodel is veel waard en dat kun je als vrouw nou eenmaal niet zijn voor een puberzoon. In welke bocht je je ook wringt.
phoe mensen, ik lees net jullie feedback over het wonen bij zijn vader. Het lijkt mij een gemiste kans voor ons beiden mijn zoon en ik. Vanwaar ook deze gedachten? Eerder bij anderen gezien? Het lijkt mij verschrikkelijk als ik m'n zoon niet meer om me heen heb! Ik denk ook niet dat dit de bedoeling kan zijn? Iemand hier nog ideeën over.
Ik sluit me wel aan bij het rolmodel op deze leeftijd wat zijn vader zeker is
Hij heeft een goede band met zijn vader
Gaat daar soms ook tekeer maar nooit zo als hier
ik denk dat de beste tip is dat je ergens aan de bel trekt en om hulp vraagt. Voor jou. Opvoedondersteuning.
Er viel mij wel iets op. Je had een conflict in de keuken mbt eten. Dan een conflict over waar hij moet eten. Het lijkt me dat de emoties bij allebei hoog zaten. Zonder het te hebben over de oorzaak en jouw gedrag bij die conflicten (daar is genoeg over gezegd) vraag ik me af waarom je olie op het vuur gooide door op dat moment ook nog eens naar zijn kamer te gaan en zijn schrift in te kijken? Ik vind het haast uitdagend gedrag vanuit jou. Was dit echt nodig nu?
Maar dit is eigenlijk te complex voor hier. Bel morgen eens met cjg, of maak morgen een afspraak met de huisarts ofzo. Die weet ook vaak de weg wel naar hulp. Hier zijn wel hulpverleners voor.
