Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?
Heftige titel eigenlijk wel. Voor mij heel heftig om te zien, maar de vraag is op dit moment heel realistisch voor mij!
Het leven van mijn zoon (en mij) in vogelvlucht....
Toen mijn zoon klein was, wist ik dat er iets anders aan hem was. Ik heb op zijn 5e an de bel getrokken bij hulpverlening. Ik kreeg geen gehoor, niks van wat ik zag was waar en er was niks mis met mijn zoon.
Op zijn 12e begon het. Stelen van spullen, blowen, omgaan met oudere jongens, liegen en bedriegen en enorm brutaal. (dit is een korte samenvatting)
Op zijn 12e kreeg ik ook eindelijk de bevestiging dat hij best wel eens adhd zou kunnen hebben. Hij mocht medicatie proberen echter had hij vanwege zijn leeftijd zelf de keuze om deze in te nemen. Hij wilde dat wel proberen, niet veel later was de voorraad medicijnen verdwenen en had hij alles verkocht op school om vervolgens wiet te kunnen kopen
Na jaren van verschillende behandelingen van hulpverlening heb ik helaas moeten besluiten dat hij niet langer bij ons thuis kom blijven. Hij sloeg als in mijn huis in elkaar als hij geen geld van me kreeg, al mijn waardevolle spullen waren inmiddels verkocht voor wiet en ik had regelmatig mensen aan de deur die ons bedreigde door alle schulden die hij gemaakt had.(Dit gebeurde allemaal tijdens een intensief hulpverleningstraject) uiteindelijk is hij uit huis geplaatst en zijn wij (zijn broertje en ik) naar een ander deel van Nederland gevlucht om weg te komen van de bedreigingen en om uit de situatie te geraken.
Fast forward naar nu! Ruim 10 jaar later.. Er is nog niks veranderd. Zoonlief is bijna 23. Hij heeft meerdere keren op zichzelf gewoond maar alle keren uit zijn woning gezet.
Hij woont weer thuis maar heeft in de korte tijd veel schulden gemaakt bij diverse foute figuren (drug dealers en geld lenen) sinds de laatste maanden wordt ik bedreigd door figuren a la Mocro mafia (de serie). Ze zeggen dat ze me komen opzoeken en me komen nekken, dat ze al mijn ramen in komen gooien van mijn huis of mijn auto slopen. Tot nu toe allemaal nog niet gebeurd gelukkig, behalve veelvuldig aanbellen bv.
Maar dit alles is erg angstaanjagend. Ik ben een brave burger en zou zelf nooit in zo'n situatie terecht komen. Er staat een extra melding op ons adres bij 112 en ik loop inmiddels bij psycholoog en huisarts.
Mijn zoon is erg manipulatief, ik vind hem een pathologische leugenaar en ik vind dat hij narsistische trekken heeft.
Ik leef in angst, hij zegt dat ik me niet aan moet stellen! Men zegt dat ik hem aan zijn lot moet over laten, maar ik ben zijn moeder.. Ik moet er voor hem zijn!
Als ik boos op hem wordt en zeg wat ik vind weet hij het altijd zo te draaien dat ik ga twijfelen aan mezelf.
Als hij naast me komt staan voel ik op dit moment alleen maar woede, maar direct heb ik dan een groot conflict met mezelf omdat ik als moeder niet zo mag denken over mijn kind.
Ik zit inmiddels aan de kalmerende middelen, mijn maag doet pijn, ik kan niet werken en leef continu in angst en nog vraag ik me af... Wanneer kan je afstand nemen van je kind.. Wanneer mag ik voor mezelf kiezen?? Ik hoop hier wat helpende antwoorden te vinden...
Mijn verhaal is uiteraard niet compleet. De ellende met mijn zoon is al ruim 10 jaar bezig maar is allemaal te veel om hier te benoemen. Denk aan arrestaties, vast zitten, 3 jaar voorwaardelijk, huis zoekingen bij mij thuis naar aanleiding van zijn gedrag etc.
Vader bemoeit zich nergens mee en helpt niet.
Mijn excuses voor het lange en misschien onduidelijke verhaal..
Het liefst zou ik willen vluchten, heel ver weg.. Of hoop ik dat deze fuguren echt langs komen om mij te nekken... Dan ben ik van al deze ellende af en is er misschien wel rust..
Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet..
Het verscheurt me
Valdemar schreef op 30-03-2022 om 10:56:
[..]
Het speelt bij je beide zoons dus. Als dit effectief hun gedachtegang is, zou ik ervoor kiezen om te verdwijnen. Aankloppen bij een vluchthuis, contact volledig verbreken en over enkele maanden elders compleet opnieuw opstarten.
Je gaat toch niet blijven leven in een situatie waarin je je constant onveilig voelt, niet enkel bedreigt door buitenstaanders maar ook geconfronteerd met de agressie van je kinderen.
Opnieuw beginnen is vandaag de dag helaas niet zo eenvoudig. En eigenlijk wil ik dat ook niet! Ik ben eindelijk blij op de plek waar ik nu woon.
En ergens vertik ik het om te vluchten..
Liefde helpt kennelijk niet altijd. En werkt het tegengesteld. Want zij zien het alleen maar als zwakte.
Ja, ik zou alle contacten verbreken, na wat adressen van hulpverleners voor hem verzameld te hebben en die met een biljetje van 10 in zijn hand te hebben gedrukt. Dit is het leven wat jij gekozen hebt en dat leven wil ik niet dus vaarwel en je komt hier niet meer terug.
Normaal gesproken voedt je ze op en zorg je dat ze een opleiding kunnen volgen zodat ze daarna kunnen gaan werken en zichzelf kunnen onderhouden. Ik vind die houding echt bijzonder onvolwassen van je kinderen.
Houden van betekent niet onbeperkt geld geven. Los van dat dat er niet is, is het ook goed om te leren dat er voor gewerkt moet worden.
Niemand heeft voor zijn eigen bestaan gekozen. Zou een mooie boel worden als iedereen dan maar vindt dat ze niet verantwoordelijk zijn voor zichzelf en van anderen verwachten dat er voor ze gezorgd wo
Allebei mijn kinderen hebben de mogelijkheid gekregen om te studeren, ik heb alles in mijn macht gedaan om ze een goed leven te geven. Ook hebben ze mij altijd zien werken en mijn verantwoordelijkheid nemen.
Ik begrijp ook absoluut niet waar hun gedachten gang vandaan komt
Mijn gedachten hierover: laat z.s.m. je jongste uit huis plaatsen, hij is nog minderjarig dus voor hem is er nog een kans.
Je oudste zou je inderdaad het huis uit moeten zetten met de mededeling dat hij volwassen is en nu voor zichzelf moet gaan zorgen.
Zelf heb ik ook twee zoons, ik kan me voorstellen wat een nachtmerrie dit voor jou moet zijn 
champie76 schreef op 30-03-2022 om 11:07:
[..]
Allebei mijn kinderen hebben de mogelijkheid gekregen om te studeren, ik heb alles in mijn macht gedaan om ze een goed leven te geven. Ook hebben ze mij altijd zien werken en mijn verantwoordelijkheid nemen.
Ik begrijp ook absoluut niet waar hun gedachten gang vandaan komt
Ze hebben een vader die ze meesleept in zijn gedrag en het slechte voorbeeld aan ze geeft.
champie76 schreef op 30-03-2022 om 11:07:
[..]
Allebei mijn kinderen hebben de mogelijkheid gekregen om te studeren, ik heb alles in mijn macht gedaan om ze een goed leven te geven. Ook hebben ze mij altijd zien werken en mijn verantwoordelijkheid nemen.
Ik begrijp ook absoluut niet waar hun gedachten gang vandaan komt
Misschien zagen ze je sappelen en dachten dat een ander, makkelijker leven mogelijk moest zijn als ze zich van niemand iets aantrokken en snel, makkelijk geld zouden verdienen in de drugswereld.
Ik begrijp dat hun vader uit beeld is. Ze hebben dus nooit een rolmodel gehad en je jongste zal dan je oudste kind als rolmodel gaan zien.
Volgens mij maakt zijn gedrag dat jij maar één keuze hebt en dat is je eigen leven veilig stellen.
Ga voor jezelf zorgen, en stel hem een ultimatum.....Hij is volwassen, en moet hetzelfde maar gaan uitzoeken...Makkelijk ook voor zoon: als hij er een puinhoop van maakt mag hij altijd terug naar moeders....
Ted68 schreef op 30-03-2022 om 11:34:
Ga voor jezelf zorgen, en stel hem een ultimatum.....Hij is volwassen, en moet hetzelfde maar gaan uitzoeken...Makkelijk ook voor zoon: als hij er een puinhoop van maakt mag hij altijd terug naar moeders....
Liever niet terug naar mij, maar om een of andere reden manipuleert hij zich elke keer weer terug mijn huis in
champie76 schreef op 30-03-2022 om 11:07:
[..]
Allebei mijn kinderen hebben de mogelijkheid gekregen om te studeren, ik heb alles in mijn macht gedaan om ze een goed leven te geven. Ook hebben ze mij altijd zien werken en mijn verantwoordelijkheid nemen.
Ik begrijp ook absoluut niet waar hun gedachten gang vandaan komt
Mooie en lelijke karaktertrekken kunnen aangeboren zijn en hoef jij niet te hebben. Je schuldig voelen is niet nuttig en niet nodig. Nu in actie komen is dat beide wel!
Misschien kun je eens contact opnemen met een lotgenotenorganisatie voor naasten van mensen met psychische problematiek. Eerder was dat Labyrint in perspectief maar die heet nu Naasten Centraal:
https://www.naastencentraal.nl/
Zij hebben een telefoonlijn die je kunt bellen. Dan kun je eens sparren. Er zijn ook lotgenotengroepen. Daar kun je eventueel ook veel steun aan hebben.
En misschien is het boek ‘destructieve relaties op de schop’ iets voor je?
https://janstorms.org/nl/boeken/#
Ik weet eigenlijk niet of dat ook over ouder-kind relaties gaat.
Verder is je informeren over bijvoorbeeld narcisme ook zinnig. Niet om een diagnose te stellen maar als je in zijn gedrag zaken herkent, kun je daarin aanknopingspunten vinden. Hier komen geregeld Little Shaman en Sam Vaknin, allebei op YouTube, voorbij.
Je zit in een lastig parket. Met een partner kun je het uitmaken maar je kind blijft altijd je kind. Maar dit kind maakt misbruik van je, manipuleert je en beschadigt jouw leven en dat van zijn broer. Je krijgt hem niet zomaar weg, dat heb je al gemerkt. Daarom denk ik dat het zin kan hebben sterker te worden door meer kennis op te doen en contact te hebben met mensen die vergelijkbare ervaringen hebben, te leren over narcisme en de soms rigoureuze stappen die nodig kunnen zijn om van iemand los te komen. Ik denk net als de anderen hier dat het overduidelijk is dat jij en je jongste van hem los moeten komen. Hoe triest dat ook is.
champie76 schreef op 30-03-2022 om 11:41:
[..]
Liever niet terug naar mij, maar om een of andere reden manipuleert hij zich elke keer weer terug mijn huis in
Dat is wat je te leren hebt. Het is het meest zware om te doen, nl niet meer openstaan voor hun manipulatie en duidelijk maken dat ze voor zichzelf moeten zorgen. Zeker zolang ze keuzes maken die onveilig voor jou en je partner zijn. Niet voor niets dat we in Nederland stellen dat 18=volwassen en 21=financieel zelfstandig, dus de claim ‘jij wilde ons dus zorg voor ons’ kun je zien als een manier van ze om je te manipuleren.
Ik heb hele slechte ervaringen met hulpverleners en verslavingszorg maar wat ik wel van ze geleerd heb is dat grenzen stellen moet. Dat is de enige manier waarop mensen zoals je zoon(s) merken dat ze verkeerd bezig zijn en hopelijk uiteindelijk tot inkeer komen. Of niet. Maar met grenzen stellen bescherm je jezelf en ik lees dat het tijd wordt dat je dat gaat doen.
Heb je al contact met veilig thuis? Zij hebben kennis en ervaring met wat je kunt doen als je met een agressieve en manipulerende huisgenoot samenwoont. Aangezien jij de huur betaalt, zal hij moeten verdwijnen. In het allerergste geval laat je een gebiedsverbod opleggen, waarmee je heel duidelijk maakt dat hij uit je buurt moet blijven. Je houdt van je kind, maar niet van de man die hij geworden is. Het hielp mij om die scheiding te maken, want daarmee kon ik handelen naar wat de man deed, terwijl ik accepteerde dat ik nog steeds van mijn kind houdt.
MoederIADHkind schreef op 30-03-2022 om 12:01:
[..]
Heb je al contact met veilig thuis? Zij hebben kennis en ervaring met wat je kunt doen als je met een agressieve en manipulerende huisgenoot samenwoont. Aangezien jij de huur betaalt, zal hij moeten verdwijnen. In het allerergste geval laat je een gebiedsverbod opleggen, waarmee je heel duidelijk maakt dat hij uit je buurt moet blijven. Je houdt van je kind, maar niet van de man die hij geworden is. Het hielp mij om die scheiding te maken, want daarmee kon ik handelen naar wat de man deed, terwijl ik accepteerde dat ik nog steeds van mijn kind houdt.
Nee, daar heb ik nog geen contact mee gehad... Ik heb niet het idee dat de situatie zo erg is dat dat nodig is..
Al is dat misschien wat ik wil geloven. Ik kan me gewoon niet voor stellen dat iemand mij kwaad zou doen voor de acties van mijn kind(eren)
Ondanks de waarschuwingen die ik heb gekregen van mijn kinderen om beter even niet naar buiten te gaan, in de tuin te gaan zitten of de deur niet open te doen..
Misschien wil ik het ook niet geloven, of misschien ben ik het vechten en overeind proberen te staan wel beu!
Welke keuze ik ook maak, er is geen goede. Als ik mijn zoon laat vallen zal ik dat moeten aanhoren en voel ik me voor altijd super slecht en waardeloos, hou ik hem in mijn leven dan zal het altijd zo blijven...
Ik ben het zat en wil dit niet meer
champie76 schreef op 30-03-2022 om 12:10:
[..]
Nee, daar heb ik nog geen contact mee gehad... Ik heb niet het idee dat de situatie zo erg is dat dat nodig is..
Al is dat misschien wat ik wil geloven. Ik kan me gewoon niet voor stellen dat iemand mij kwaad zou doen voor de acties van mijn kind(eren)
Ondanks de waarschuwingen die ik heb gekregen van mijn kinderen om beter even niet naar buiten te gaan, in de tuin te gaan zitten of de deur niet open te doen..
Misschien wil ik het ook niet geloven, of misschien ben ik het vechten en overeind proberen te staan wel beu!
Welke keuze ik ook maak, er is geen goede. Als ik mijn zoon laat vallen zal ik dat moeten aanhoren en voel ik me voor altijd super slecht en waardeloos, hou ik hem in mijn leven dan zal het altijd zo blijven...
Ik ben het zat en wil dit niet meer
In de drugsscene zijn er zeker mensen die geen hart hebben en koelbloedig mensen laten omleggen voor de daden van een ander. Of omdat ze voor het recht opkomen. Zie de broer van Nabil B. en de advocaat Derk Wiersum.
Het is niet 'als je niet luistert doe ik je weg'. Het is 'jouw gedrag is zo destructief voor het hele gezin en vergalt zoveel levens en zorgt voor fundamentele onveiligheid, dat is niet met het leven verenigbaar en daarom is de enige oplossing dat we verder leven zonder elkaar'. Dat is een gevolg van zijn gedrag en de stomme keuzes die hij maakte. Het lijkt er niet op dat hij ook maar getuigt van enig zelfinzicht. Tot dat hij op dat punt komt, hulp accepteert en verandert, blijft de deur dicht. Die voorwaardelijkheid mag je best stellen. Zoals IADH-moeder al zegt 'je houdt van het kind dat hij ooit was, maar niet van de man die hij inmiddels is geworden'.
champie76 schreef op 30-03-2022 om 12:10:
[..]
Welke keuze ik ook maak, er is geen goede. Als ik mijn zoon laat vallen zal ik dat moeten aanhoren en voel ik me voor altijd super slecht en waardeloos, hou ik hem in mijn leven dan zal het altijd zo blijven...
Ik ben het zat en wil dit niet meer
Je houdt nu vooral jezelf ‘gevangen’. Niemand zal beweren dat het gemakkelijk is maar jezelf voorhouden dat je je voor altijd superslecht en waardeloos zult voelen is zelf-destructief. Ja, het zal pijn blijven doen. EN je zal een beter leven kunnen opbouwen met minder stress en meer geluk. Dat gaat naast elkaar bestaan.
Ga naar de huisarts. Je bent murw gebeukt en je mag om hulp vragen. Laat je helpen. Hoe staat je partner erin? Kunnen jullie op één lijn komen?
PS je gaat al naar de huisarts en de psycholoog, zie ik nu. Ik neem aan dat die je ook aanmoedigen om je van hem los te maken. Het is een onhoudbare situatie immers. Ik hoop dat je gaat beseffen dat jouw loyaliteit aan een zoon die zo’n destructieve invloed heeft en al zo lang heeft gehad op jouw leven ongezond is. Hij maakt er misbruik van en hij manipuleert je ermee. Hij weet dat je een ‘goede moeder’ wil zijn en hij duwt zijn vinger in die wond als jij hem los wil kappen. Zo kan die wond nooit genezen. Ik denk echt dat contact met andere ouders die ditzelfde hebben moeten doen jou kan helpen. Die worstelen immers ook met die loyaliteit en hebben toch de kracht gevonden. En je zult merken dat je die ouders niet ‘slecht’ zult vinden. Je zult vooral compassie voelen. Voel dat dat ook met jezelf! Je hebt het echt te zwaar en al veel te lang. Zorg goed voor jezelf!
