Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?
Heftige titel eigenlijk wel. Voor mij heel heftig om te zien, maar de vraag is op dit moment heel realistisch voor mij!
Het leven van mijn zoon (en mij) in vogelvlucht....
Toen mijn zoon klein was, wist ik dat er iets anders aan hem was. Ik heb op zijn 5e an de bel getrokken bij hulpverlening. Ik kreeg geen gehoor, niks van wat ik zag was waar en er was niks mis met mijn zoon.
Op zijn 12e begon het. Stelen van spullen, blowen, omgaan met oudere jongens, liegen en bedriegen en enorm brutaal. (dit is een korte samenvatting)
Op zijn 12e kreeg ik ook eindelijk de bevestiging dat hij best wel eens adhd zou kunnen hebben. Hij mocht medicatie proberen echter had hij vanwege zijn leeftijd zelf de keuze om deze in te nemen. Hij wilde dat wel proberen, niet veel later was de voorraad medicijnen verdwenen en had hij alles verkocht op school om vervolgens wiet te kunnen kopen
Na jaren van verschillende behandelingen van hulpverlening heb ik helaas moeten besluiten dat hij niet langer bij ons thuis kom blijven. Hij sloeg als in mijn huis in elkaar als hij geen geld van me kreeg, al mijn waardevolle spullen waren inmiddels verkocht voor wiet en ik had regelmatig mensen aan de deur die ons bedreigde door alle schulden die hij gemaakt had.(Dit gebeurde allemaal tijdens een intensief hulpverleningstraject) uiteindelijk is hij uit huis geplaatst en zijn wij (zijn broertje en ik) naar een ander deel van Nederland gevlucht om weg te komen van de bedreigingen en om uit de situatie te geraken.
Fast forward naar nu! Ruim 10 jaar later.. Er is nog niks veranderd. Zoonlief is bijna 23. Hij heeft meerdere keren op zichzelf gewoond maar alle keren uit zijn woning gezet.
Hij woont weer thuis maar heeft in de korte tijd veel schulden gemaakt bij diverse foute figuren (drug dealers en geld lenen) sinds de laatste maanden wordt ik bedreigd door figuren a la Mocro mafia (de serie). Ze zeggen dat ze me komen opzoeken en me komen nekken, dat ze al mijn ramen in komen gooien van mijn huis of mijn auto slopen. Tot nu toe allemaal nog niet gebeurd gelukkig, behalve veelvuldig aanbellen bv.
Maar dit alles is erg angstaanjagend. Ik ben een brave burger en zou zelf nooit in zo'n situatie terecht komen. Er staat een extra melding op ons adres bij 112 en ik loop inmiddels bij psycholoog en huisarts.
Mijn zoon is erg manipulatief, ik vind hem een pathologische leugenaar en ik vind dat hij narsistische trekken heeft.
Ik leef in angst, hij zegt dat ik me niet aan moet stellen! Men zegt dat ik hem aan zijn lot moet over laten, maar ik ben zijn moeder.. Ik moet er voor hem zijn!
Als ik boos op hem wordt en zeg wat ik vind weet hij het altijd zo te draaien dat ik ga twijfelen aan mezelf.
Als hij naast me komt staan voel ik op dit moment alleen maar woede, maar direct heb ik dan een groot conflict met mezelf omdat ik als moeder niet zo mag denken over mijn kind.
Ik zit inmiddels aan de kalmerende middelen, mijn maag doet pijn, ik kan niet werken en leef continu in angst en nog vraag ik me af... Wanneer kan je afstand nemen van je kind.. Wanneer mag ik voor mezelf kiezen?? Ik hoop hier wat helpende antwoorden te vinden...
Mijn verhaal is uiteraard niet compleet. De ellende met mijn zoon is al ruim 10 jaar bezig maar is allemaal te veel om hier te benoemen. Denk aan arrestaties, vast zitten, 3 jaar voorwaardelijk, huis zoekingen bij mij thuis naar aanleiding van zijn gedrag etc.
Vader bemoeit zich nergens mee en helpt niet.
Mijn excuses voor het lange en misschien onduidelijke verhaal..
Het liefst zou ik willen vluchten, heel ver weg.. Of hoop ik dat deze fuguren echt langs komen om mij te nekken... Dan ben ik van al deze ellende af en is er misschien wel rust..
Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet..
Het verscheurt me
Als er geen aangifte is kan de politie ook weinig doen. Dus je moet je jongste zoon echt bewegen om aangifte te doen.
Tsjor
Kan slachtofferhulp je niet op weg helpen, al is het maar met informatie?
Dan zou je waarschijnlijk wel ‘overal’ aangifte van moeten doen: bedreigingen door je zoon aan jou, van je zoons vijanden aan jou en je jongste. De mishandeling van je jongste etc.
Veilig thuis bellen? Geen idee of die over zoiets als dit ook wat kunnen zeggen. Ik heb de ervaring dat ze je nog wel kunnen adviseren over dingen die je zelf evt zou kunnen doen maar hulpverlening in het vrijwillige kader daar zijn ze niet van. Misschien als je je jongste op straat zet, dat ze dan iets verzinnen. (Sorry, cynisch).
Ik blijf het een raar verhaal vinden, ook dat je jongste nu weer geen aangifte wil doen. Is die er inmiddels ook in verwikkeld op manieren die jij niet weet? Ik heb de indruk dat jij kinderen probeert te beschermen die heel veel voor jou verbergen en je enorm manipuleren. Dat wordt dan een erg lastige klus.
Je hebt iemand nodig die samen met jou kan sparren en nadenken, heb je die? Ik neem aan dat er iemand van de gemeente bij betrokken is. Wat stelt die voor? Er zullen toch onderhand meerdere Veilig Thuis meldingen zijn gedaan. Wat is de gemeente van plan? Negeren?
MoederIADHkind schreef op 08-05-2022 om 12:09:
[..]
Is er een reden dat hij geen aangifte doet? Daarmee belemmert hij nl wel veel. Kun je met de wijkagent afspraken maken dat er een soort signalering op jullie adres komt? Zodat als er iets gebeurt of ziet, zonder vragen er meteen politie staat?
En je oudste; ben je bang dat hij meegenomen is of vermoed je onderduiken om anderen met het probleem op te zadelen?
Hij is bang voor de gevolgen.. Dat alles alleen maar erger wordt.
Er is een signalering op ons adres.
Ik vermoed het laatste.. Onderduiken en andere met het probleem opzadelen.
champie76 schreef op 08-05-2022 om 19:52:
[..]
Hij is bang voor de gevolgen.. Dat alles alleen maar erger wordt.
Er is een signalering op ons adres.
Ik vermoed het laatste.. Onderduiken en andere met het probleem opzadelen.
Vanaf de kantlijn; wat is nog erger dan? Hij is al in elkaar getrimd en opgesloten. Zolang hij geen aangifte doet, is het voor de politie best wel heel lastig om iets te doen.
Of wil hij ook dat jij betaalt? Dat zou bij mij ook vragen oproepen.
Dit is toch geen leven, dit kan je niet volhouden!
Als ik het goed heb gelezen is je jongste zoon 17 jaar en inmiddels hard op weg het pad van de oudste zoon te evenaren.
Daarnaast wil hij niet (meer) met hulpverleners praten en nu ook geen aangifte doen>
In mijn ogen, en ik zeg het maar botweg, kan je wel afstand nemen van je oudste zoon maar brengt je jongste zoon dezelfde bak ellende.
Wat ik zou doen (hypothetisch, want je kan pas oordelen als je in de situatie zit) is sowieso het contact met oudste zoon verbreken.
Dat wil zeggen, zoon is thuis niet meer welkom tot hij zijn leven op orde heeft.
Mocht je het voor elkaar krijgen weer te verhuizen zou ik zelfs de locatie niet met hem delen.
Er wordt niets meer gegeven of betaalt, hij zal zijn eigen boontjes moeten doppen.
Als de mogelijkheid er is zou ik kijken of jongste zoon in een begeleid wonen traject kan.
Op een of andere manier hebben jouw kinderen het idee dat ze eindeloos bij jou aan kunnen kloppen en hun problemen jouw problemen maken.
Stop daarmee, de deur gaat dicht!!!
Zolang jouw kind(eren) thuis wonen kan jij geen "normaal" leven hebben.
Wat doet dit met jouw huwelijk, hoe staat jouw man hierin?
Heel veel sterkte!
De politie is verplicht om de aangifte op te nemen. Je zoon is minderjarig en jij hebt het ouderlijk gezag. Bovendien kan iedereen die kennis heeft van een strafbaar feit, aangifte doen (art. 161 Sv).
Hier vind je meer informatie: https://slachtofferwijzer.nl/slachtoffer/bedreiging/
Neem geen genoegen met deze reactie van de politie. Neem desnoods een (slachtoffer-)advocaat in de arm.
Zo heftig dit...
Je móet afstand nemen, om hem te helpen. Ga eens naar een naastenbijeenkomst in de buurt. De GGZ organiseert ze regelmatig, je huisarts weet vast wel meer. Daar leer je hoe je hiermee om kunt gaan zonder er aan onderdoor te gaan. Je spreekt ook lotgenoten, het is erg leerzaam.
Renate123 schreef op 07-02-2023 om 16:16:
Je móet afstand nemen, om hem te helpen. Ga eens naar een naastenbijeenkomst in de buurt. De GGZ organiseert ze regelmatig, je huisarts weet vast wel meer. Daar leer je hoe je hiermee om kunt gaan zonder er aan onderdoor te gaan. Je spreekt ook lotgenoten, het is erg leerzaam.
Nog steeds een heftig topic maar de laatste reactie van to is van 9 maanden geleden. Ik denk niet dat dit nog gelezen wordt. Ook al ben ik ook benieuwd hoe dit verder gegaan is en hoop ik ga dat moeder hulp gevonden heeft.
Hallo allemaal,
Dit topic is door alle toestanden bij mij in de vergetelheid geraakt. Mijn excuses daarvoor.
Huidige stand van zaken is als volgt.
Mijn beide kinderen wonen niet meer thuis. Mijn jongste zoon heb ik uit huis moeten plaatsen omdat hij verslaafd is geraakt aan de harddrugs en mijn mishandelde. Op aandringen van politie, veiligthuis en hulpverleners heb ik hem uit huisgezet (uiteraard eerst nog van alles geprobeerd, maar hij wilde niet.) Hij wilde alleen maar geld hebben voor zijn drugs en als ik dat niet gaf was het mis.
Hij heeft te veel ellende gezien en dat heeft helaas niet goed uitgepakt. Ik heb hen in december uit huis gezet. Ze zijn daarna samen op boevenpad gegaan en op 2 januari zijn ze gearresteerd. Ze hebben 3 maanden vast gezeten en lopen nu allebei met een enkelband. Over een maand is de zitting en horen we wat hun werkelijke straf zou zijn.
Mijn kinderen zijn erg veranderd. Ze zijn van de drugs af en willen graag hun leven verbeteren.
Mijn kinderen uit huis zetten was het moeilijkste wat ik heb moeten doen (keer op keer) maar uiteindelijk heb ik ze er wel mee gered!
Ikzelf ben aan het opkrabbelen uit een diep dal. Ik ben lichamelijk en geestelijk uitgeput en ik moet hard werken om beter te worden.
Ik wil ervaringsdeskundige worden op het gebied van kind-oudermishandeling. Ik wil meer aandacht geven aan deze vorm van huiselijk geweld. Ik heb een website gemaakt en een facebook groep opgericht waar lotgenoten elkaar kunnen ontmoeten.
Ik heb het idee dat ik dit allemaal gemist heb en dat ,als dit er was in mijn moeilijke periode, mij en mijn kinderen misschien wel eerder had kunnen helpen.
Ik vertel mijn verhaal inmiddels zonder schaamte aan iedereen die het maar horen wil en ik krijg helaas vaak te horen dat men zelf ook in een dergelijke situatie zit of iemand kent die ook in dit soort geweld zit.
Ik hoop anderen te kunnen helpen met mijn inzet, dan is alles niet voor niks geweest.
Bedankt voor jullie hulp en adviezen.
liefs
voor meer info
kindoudersmishandeling.nl
fb stop geweld tegen ouders
link werkt niet hier.
Fijn om te lezen dat je jezelf hebt weten los te maken van de onveiligheid en het geweld. Ik hoop dat je zoons door hun ‘contact’ met justitie ook de tools krijgen om een ander leven op te bouwen. Hopelijk reikt justitie daar wel de mogelijkheden voor aan.
Ik denk zeker dat dit een maatschappelijk relevant onderwerp is en dat er meer ouders (vaker moeders?) zijn die niet tegen het destructieve gedrag van hun kinderen (vaker zoons?) op kunnen en daar moeilijk steun bij kunnen krijgen van de hulpverlening waardoor het eerst heel ver uit de hand moet lopen. Succes met je inspanningen om je ervaringen om te zetten in iets constructiefs! En blijf goed voor jezelf zorgen! 
pffff jeetje ja heel lastig. geen direct advies, maar heel veel sterkte!
Pippeltje schreef op 08-08-2023 om 11:45:
link werkt hier niet.
Er zit een foutje in. Dit is de goede: https://kindoudermishandeling.nl/
