Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?

Jouw zoon zorgt voor een hele diepe fundamentele onveiligheid in jouw bestaan. Als hij dat zelf werkelijk niet inziet, terwijl er lui uit het drugscircuit herhaaldelijk aan de deur staan, hij spullen van jou rooft en sloopt en nul komma nul compassie met jou heeft terwijl je al eens gevlucht bent voor je eigen kind zou ik het al een hele tijd geleden welletjes hebben gevonden. Ja, het is je kind en het doet enorm veel pijn, maar soms is houden van ook loslaten. Jij kunt hem niet helpen, blijkbaar wil hij ook niet geholpen worden en leert hij niet van eerdere fouten als vastzitten, huis kwijtraken door rekeningen niet te betalen etc. 
Ik geloof niet in onvoorwaardelijke liefde. Alles heeft grenzen en niet alles hoeft tegen elke prijs. In dit geval en onder deze omstandigheden snap ik dat je het niet meer trekt. Hij is ook op een leeftijd dat je niet meer verantwoordelijk voor hem bent. Als jij voor jezelf wil kiezen, snap ik dat volkomen.

Ja, dat mag en dat kan en in dit geval ook nog eens moet. Zolang je zoon terug kan vallen op jou en jij hem de helpende hand blijft toesteken gaat er niks veranderen, sterker nog, het gaat van kwaad tot erger. Jij bent niet veilig en gaat hier aan kapot.

Natuurlijk zegt je moedergevoel dat je er voor hem moet zijn en hem moet helpen. Dat gaat je alleen nooit lukken. Dus ja, het is hard, maar hij moet het huis uit, jij moet je handen van hem af trekken en hij moet zelf de consequenties van zijn levensstijl maar ondervinden.

"Kan ik of mag ik afstand nemen van mijn zoon en hem aan zijn lot over laten.. Alle contacten verbreken... Ik weet het niet.."

Kort gezegd: ja dat kan en dat mag. Misschien moet het zelfs. Het is natuurlijk het aller aller allermoeilijkste wat je als moeder kunt doen. Je zegt, ik moet er voor hem zijn. Je bent er genoeg voor hem geweest. Maar nu ga jij eraan onderdoor. Misschien zelfs wel letterlijk, er hoeft maar 1 doorgesnoven gek tussen zijn schuldeisers te zitten... Of je lijf geeft het op door de stress.
Je schrijft niet over hoe het nu is met je andere zoon. Woont die nog thuis? Daar heb je ook een verantwoordelijkheid voor. Ook als hij niet meer thuis woont trouwens.

Ik weet niet hoe je de situatie nu aan moet pakken. Ik denk dat je in overleg met je huisarts, psycholoog en de politie moet kijken waar je heen kunt. Een Blijf-van-mijn-lijf? Zoiets. In ieder geval zou ik beginnen met het veilig stellen van je waardevolle spullen en identiteitspapieren, geld, pasjes en dergelijke. Ik weet niet of je huurt of een koophuis hebt? In geval van huur zou ik de huur opzeggen en op zoek gaan naar iets anders. Zoals je eerder ook bent gevlucht. Heel naar, weer opnieuw moeten beginnen, maar ik verwacht dat je zoon en anders mensen uit zijn milieu niet blij zullen zijn als jij hem eruit zet, dus dat moet je naar mijn idee niet zelf doen. Maar nogmaals, overleg met de politie, die hebben vast vaker met dit bijltje gehakt.

hele dikke knuffel, want wat moet dit ongelooflijk moeilijk voor je zijn. Probeer je niet schuldig te voelen. Zoals MamaE ook al schrijft, je zoon wil niet geholpen worden en dan houdt het op. Ik geloof overigens wel in onvoorwaardelijke liefde voor je kinderen, dat lees ik ook in je post. Maar die onvoorwaardelijke liefde houdt niet in dat je ook onder alle omstandigheden onderdak moet bieden aan je kind, of geld geven of wat dan ook. Dat staat daar los van. Kies voor jezelf, het klinkt zo gemakkelijk, maar dat is letterlijk wat je moet doen. Kiezen voor je eigen normen en waarden, je eigen gezondheid, je eigen leven. Hij is 23, hij kan, mag en moet zijn eigen leven leiden, los van jou. En zijn eigen keuzes maken. Maar jij hoeft hem daar niet (meer) in te faciliteren.

Wat een vreselijk verhaal, TO. En ja, in de omstandigheden die jij schetst, kan en mag jij afstand van hem doen. Dat maakt jou geen slechte moeder. Integendeel. Ten eerste omdat er nog een andere zoon is die een rustig en veilig thuis verdient. Ten tweede omdat jij hebt gedaan wat je kon en een grens mag, of zelfs moet, trekken. En dat is heel, heel lastig in geval van een manipulatief kind. Je kunt nooit weten of hij oprecht is en natuurlijk wil je altijd uitgaan van het positieve, maar er is te veel gebeurd.

Zie je een mogelijkheid om opnieuw weg te vluchten van hem? De situatie waarin jij zit, klinkt ronduit gevaarlijk.

Heel veel sterkte.

Wat moet er nog gebeuren voordat je zegt het is genoeg

wat maakt dat je dit pikt 

Echt 
Je hebt nog een kind

heb je lotgenoten contact? Dat heeft iemand in mijn omgeving enorm geholpen en kracht gegeven. Zijn veel verschillende groepen voor ouders van verslaafde kinderen. 
Sterkte. 

We weten niet of het andere kind nog thuis woont. Indien ja, dan moet je hem ook beschermen. Hij heeft recht op een veilige woonomgeving. Overigens kan ik me heel goed voorstellen dat hij al lang en breed gevlucht is uit die omgeving en op zichzelf ging wonen zodra dat kon. 
Ik kan me er op dit moment niks bij voorstellen om niet meer van mijn kind te houden en haar het huis uit te zetten, maar er zijn hypothetische situaties waarin dat zou kunnen gebeuren. Zo was er een paar jaar terug een jongen die psychische problemen had, boos was op zijn vader, het huis in brand stak en zijn jongere broer heeft dat niet overleefd. In dat soort situaties zou de liefde voor mijn kind echt wel definitief over zijn.

Concentreer je op je ander kind want op dit moment houd je niet enkel een onveilige situatie in stand voor jou maar ook voor hem. 

Je kind heeft het recht om het leven te leven zoals hij wil.  Hier kunnen consequenties aan vast zitten , maar dat hoort bij de keuzes die hij maakt.

Daarnaast zal hij geen noodzaak voelen om zijn leven anders in te richten als de consequenties er niet zijn. Als hij geen huis meer heeft, geen eten etc dan kan het zijn dat hij andere keuzes gaat maken of niet. 

Hij is volwassen en jij bent volwassen.  Je hebt gedaan wat je kon en het is niet genoeg.  Dan kies je voor jezelf en je andere kind.  Je zoon heeft het recht om zijn eigen leven te verzieken,  maar niet het recht om jou daarin mee te nemen.  

Niet onderhandelen maar wen ultimatum stellen. Over 1 week beschikbaar je over je eigen woonruimte en ben je niet meer welkom hier. Huisarts betrekken /  politie betrekken zodat het menens is als hij niet gaat.

Je kunt ook de keuze maken dat hij mag blijven maar dat heeft de consequentie dat het ten koste gaat van jou.

Mijn broer was veel minder erg maar ook dat ging steeds verkeerd. Zuigt energie.  Hij is bij mij niet welkom. Hij is nu 50 en nog steeds een zorgenkind. Als hij 60 of 70 is is dat nog steeds zo. Heel sneu maar ik laat mijn leven hier niet onder lijden en mij m'n ouders ook niet. 

champie76 schreef op 30-03-2022 om 10:47:

...

Gek genoeg vinden en roepen allebei mijn kinderen dat ik zelf voor ze heb gekozen en dat ik dus voor ze moet zorgen de rest van mijn leven..

Sorry voor dit onsamenhangend verhaal of gezeur...

Wel fijn om dit zo neer te kunnen zetten..

Het speelt bij je beide zoons dus. Als dit effectief hun gedachtegang is, zou ik ervoor kiezen om te verdwijnen. Aankloppen bij een vluchthuis, contact volledig verbreken en over enkele maanden elders compleet opnieuw opstarten. 
Je gaat toch niet blijven leven in een situatie waarin je je constant onveilig voelt, niet enkel bedreigt door buitenstaanders maar ook geconfronteerd met de agressie van je kinderen. 

De situatie van de oudste heeft enorm veel impact gehad op de jongste. Je zult maar acht zijn en bedreigd worden door drugsverslaafden, dat doet iets met je. En met je gevoel van veiligheid en hoe je in het leven staat en je handhaaft.
Toch is de situatie bij jullie thuis nu voor niemand veilig. Je kunt op dit moment niet én je beide kinderen én jezelf redden. Het begint ook met verbetering willen en hulp accepteren. Hulpverlening is zeker niet heilig, maar niks doen gaat al helemaal niks beter maken.

Je schrijft dat je kinderen vinden dat jij de rest van je leven voor hun moet zorgen. Uhh, wat? Je kiest als ouder voor je kinderen, maar dat betekent niet dat ze dan afhankelijk blijven tot je dood bent. Normaal gesproken voedt je ze op en zorg je dat ze een opleiding kunnen volgen zodat ze daarna kunnen gaan werken en zichzelf kunnen onderhouden. Ik vind die houding echt bijzonder onvolwassen van je kinderen.
Houden van betekent niet onbeperkt geld geven. Los van dat dat er niet is, is het ook goed om te leren dat er voor gewerkt moet worden. 
Niemand heeft voor zijn eigen bestaan gekozen. Zou een mooie boel worden als iedereen dan maar vindt dat ze niet verantwoordelijk zijn voor zichzelf en van anderen verwachten dat er voor ze gezorgd wordt.

Lieve TO, je verhaal is verre van gezeur en heel samenhangend. Ik vind dat je de situatie erg goed onder woorden kan brengen. En dat jij de rest van je leven voor je kinderen moet zorgen, is niet waar. Ze zijn volwassen en bijna volwassen en inmiddels zou er sprake moeten zijn van wederkerigheid. Zo'n uitspraak is het perfecte voorbeeld van manipulatie.

Ik begrijp dat het hard voelt om je zoon eruit te zetten, maar het is wel wat je moet doen.