Wanneer kan /mag je afstand nemen van je kind?

champie76 schreef op 30-03-2022 om 12:10:

[..]

Nee, daar heb ik nog geen contact mee gehad... Ik heb niet het idee dat de situatie zo erg is dat dat nodig is..

Al is dat misschien wat ik wil geloven. Ik kan me gewoon niet voor stellen dat iemand mij kwaad zou doen voor de acties van mijn kind(eren)

Ondanks de waarschuwingen die ik heb gekregen van mijn kinderen om beter even niet naar buiten te gaan, in de tuin te gaan zitten of de deur niet open te doen..

Misschien wil ik het ook niet geloven, of misschien ben ik het vechten en overeind proberen te staan wel beu!

Welke keuze ik ook maak, er is geen goede. Als ik mijn zoon laat vallen zal ik dat moeten aanhoren en voel ik me voor altijd super slecht en waardeloos, hou ik hem in mijn leven dan zal het altijd zo blijven...

Ik ben het zat en wil dit niet meer

Lieve champie... dit is echt heel erg wat je beschrijft. Je bent geen zeur en ook niet onsamenhangend. Je beschrijft alles precies zoals het is.

Een jongen die geen gewetensvorming lijkt te hebben of dat in ieder geval niet beklijft. ( kan aangeboren zijn zoals bijvoorbeeld ODD) misschien heeft hun vader ook zo iets, wie zal het zeggen.

Maar jij hebt alles en alles geprobeerd. De hulpverlening heeft je niet gelooft toe hij klein was, dat is heel erg. Jij kunt er nog zoveel liefde in stoppen maar als er geen bodem in hun ziel zit dan beklijft niets. En dat is heel, heel erg verdrietig. Voor jou maar ook voor je zoon zelf. Je houdt levenslang van je kinderen, dat zal niet overgaan. Maar je mag en je moet nu zelfs afstand van hem nemen. Dat lijkt mij ook beter voor je andere zoon die in ieder geval nog wel blijk geeft van inzicht. 

Je zegt dat je een nieuwe relatie hebt, woont deze man bij jou in huis? wat vindt hij ervan? Is het mogelijk om voor je jongste zoon hulpverlening te krijgen en huisvesting ergens anders, weg van zijn broer. Ik kan mij niet voorstellen dat hij ook zo wil eindigen.
Echt kies voor jezelf Champie en bel zeker Veilig Thuis. Je wilt niet meer vluchten zeg je maar dan moet je  je zoon uit huis zetten en proberen een contact verbod te krijgen zodat hij niet meer bij je in de buurt kan komen. En ook zijn criminele contacten niet meer. Als je dat niet wilt of als dat niet lukt zou ik zelf weg gaan. Maar dan echt goed, geen sporen achter laten voor hem.

Ik snap dat je nog hoop hebt voor je jongste zoon, dat zou ik ook hebben. Probeer hem toch naar de hulpverlening te krijgen. Bel ook Veilig Thuis voor hem, hij is nog maar 17.

Als hij niet wil zou ik hem ook loslaten, hoe verscheurend dat ook is. Soms moet iemand compleet aan de grond zitten voor het beter wordt. Zeg de jongste dat hij terug mag komen als hij niet meer blowt. 

Wat wil je nog horen, iedereen staat hier aan de zijlijn naar je te roepen en je virtueel te omhelzen en aan te moedigen om weg te gaan. 

Echt doe het... kies voor jezelf dat is niet egoïstisch en ik hoop zo dat je meer rust krijgt en iets van een nieuw leven op kan bouwen. Je verdient het zo. Je ziet geen uitweg meer zeg je, je zult je hele leven je schuldig voelen maar ik denk dat je nu niets anders meer kan denken, je denken is helemaal verkokert, echt je zult weer andere gedachten kunnen krijgen dan je nu hebt maar dan moet je je zoon loslaten, in liefde loslaten. Voor je jongste zoon , voor nieuwe partner voor jezelf. Kom op doe het!  

Weet je, je kind kiest voor een bestaan dat niet samen gaat met dat van jou. Dat kan, maar dat mogen ze dan elders doen.
Ik denk dat je jezelf te laag inschat. Als je al 15 jaar zo voor en met je kind strijdt, ben je echt wel sterk. Je post hier omdat je het echt niet meer kan.

Daarmee wordt het tijd om te stoppen met jezelf excuses geven. Het is wel erg, dat lees je hier. Het is echt onveilig, met een agressieve, instabiele en drugsgebruikende huisgenoot. Natuurlijk zal hij roepen dat jij hem verwaarloosd. 

Maar hij en zeker jij weten heel goed dat dat niet waar is. Jij houdt van hem, maar niet van zijn gedrag. Jij maakt je zorgen om hem, maar laat hem voor zichzelf zorgen. 

En elke keer als je denkt ‘dat kan ik niet’, zeg je tegen jezelf ‘ik kan het wel omdat het voor mijzelf moet’. Bel Veilig Thuis maar, en laat je hier aanmoedigen. 

Heb je al eens een training gevolgd voor naasten van verslaafden? Zelf heb ik onlangs een CRAFT training gevolgd bij Iriszorg (Tactus, Brijder, VNN e.d. geven ook dit soort trainingen). Daar leer je om niet langer 'medeplichtig' te zijn. Hoeveel je ook van iemand houdt, hoe verantwoordelijk je je ook voelt voor iemands welzijn en levensinvullen: je kúnt hen niet redden als ze daar zelf niet klaar voor zijn.  Dat moment bereiken ze alleen als ze hun dieptepunt bereiken.

Naastentraingen zijn bedoeld om het leven van partners, ouders en kinderen van verslaafden te verbeteren. Soms lukt dat door anders met de verslaafde om te gaan, door je sociale kring uit te breiden, hobby's te vinden - maar soms ook door te concluderen dat je beter het contact met de verslaafde kunt verbreken. Als dat je man of vrouw is, gaat dat misschien net iets anders dan als het om je kind gaat. Maar toch is het soms de harde conclusie die je moet trekken. 
Het contact verbreken hoeft ook niet voor altijd te zijn. Je kunt je zoon laten weten dat je wel van hem blijft houden dat je deur blijft open staan als hij ooit anders gaat leven.
 
Ieders situatie is verschillend. De mijne is een groot feest vergeleken bij die van jou. (Wel softdrugs en lichte criminaliteit, maar geen geweld gelukkig en ook geen 'maffia' gedoe). Ook ik dacht heel lang dat ik mijn dochter kon en moest redden. Ik geloofde de hulpverleners niet als ze zeiden dat ze waarschijnlijk eerst de bodem van haar put moet bereiken voor ze hulp gaat zoeken. Dat doe je toch niet, als moeder?! vond ik. Pas na de CRAFT training kan ik werkelijk accepteren dat ze verantwoordelijk is voor haar eigen keuzes. En dat ik op dit moment niets meer voor haar kan doen dan een 'lijntje' met haar houden zodat ze weer dat ze weer bij me terug kan komen als ze daar klaar voor is.   
In jouw geval kan ik me voorstellen dat je zelfs dat dunne lijntje (voorlopig) doorknipt, want via dat lijntje trekt jouw zoon je een wereld binnen waar je helemaal niet wilt zijn. 

champie76 schreef op 30-03-2022 om 12:31:

[..]

Ik wou echt dat ik zo sterk was! Ik hoop echt dat ik ooit zo sterk wordt.

Ik heb dit godzijdank nooit hoeven doen. Het lijkt me gruwelijk lastig, maar in jouw situatie is het nu wel echt nodig.

clivia53 schreef op 30-03-2022 om 10:07:

Wat moet er nog gebeuren voordat je zegt het is genoeg

wat maakt dat je dit pikt

Waarom laat je dit al 10 jaar toe

To, je kan het ook omdraaien. Door je zoon in huis te houden, houdt je een onveilige situatie in stand voor je jongste kind. Je bent tav van de jongste verantwoordelijk voor de zorg en veiligheid en dat laat je liggen. De oudste is 21 plus en doet dit zichzelf aan. 

Door hem in huis te houden en te voorzien van basisbehoeften (eten, dak boven zijn hoofd), vertraag je het moment dat hij op zijn dieptepunt komt. Dat gebeurt namelijk als hij geen geld, geen drugs, schulden, geen eten, geen dak boven zijn hoofd en niets of niemand om op terug te vallen heeft. 
Het is goed dat je je kinderen geen geld geeft en hun schulden niet betaalt. Daar leren ze namelijk niks van, behalve dat een ander het oplost als ze zelf problemen veroorzaken.

champie76 schreef op 30-03-2022 om 14:33:

[..]

Nee, nooit geweten dat zo iets bestaat, daar ga ik zeker in duiken!

Ik log eigenlijk al de hele dag in bed. Ik hoor hem net onder mijn raam praten over een levering van hash. Dat hij een stukje heeft om te testen en dat de levering over een paar dagen is...

Dit gaat nooit veranderen... Ik ben bijna geneigd om hem anoniem aan te geven

Ik weet niet of het slim is om dat anoniem te doen. Met een beetje pech vinden ze drugs in je huis en wordt je huis drie maanden gesloten. Je zou eens kunnen overleggen met een wijkagent. Die zullen hem toch ook wel in het vizier hebben, lijkt me.

Ik denk dat Milja een goed advies geeft. Zelf de wijkagent bellen geeft een krachtig signaal af; geen drugs in mijn huis. Als hij dat niet accepteert, dan is dat zijn keuze maar hij is als dealer of gebruiker niet welkom. 
Hoe rot of onaardig het ook klinkt; zolang je in je bed blijft liggen en niets doet, maak je het mogelijk dat hij zo bezig blijft. Pas als jij stop zegt én doet, gaat hij de bodem misschien raken. Maar het begint met een omgeving die hem aangeeft dat de grens bereikt is. Ook bij de instanties, zoals veilig thuis en politie. Misschien is de hulpverlening en politie wel juist blij als je eindelijk die grens trekt, omdat hij dan wel iets moet. Botter nog; zou je een vriendin van mij zijn en ik dit weten, dan zou ik zelf veilig thuis voor jou hebben gebeld, omdat ik je dan zou willen helpen.  
Dat  kan zijn dat hij alsnog naar zijn vader vertrekt. Dat is dan vaders keuze. Maar jij trekt de grens; een dealer of gebruiker is niet welkom in je huis. Hij is volwassen, neemt zijn eigen besluiten; dus mag voor zichzelf zorgen. Laat hij zich kennen door op je stoep te overnachten; overweeg echt een contactverbod. Het lijntje met hem en zijn junk gedrag moet doorgesneden worden om jezelf te beschermen maar ook hem de kans te geven zichzelf te ontdekken zonder dat zijn natje en droogje nog steeds geregeld zijn. 

Als je verwacht dat hij binnenkort weer eens wordt opgepakt en vastgezet, kun je je erop voorbereiden dat hij daarna niet meer kan terugkomen. Door in die tijd alle sloten te laten vervangen. Al dan niet met vooraankondiging “Als jij .. dan..” en voorbereid en gemeld bij de politie (“Zoon is een bedreiging voor mijn huishouden. Straks wordt mijn gezin dakloos vanwege zijn criminele activiteiten) en dan moeten zij hem maar weer ophalen en zorgen dat hij ergens anders onderdak komt. En dan vraag je een gebiedsverbod en laat je ‘m iedere keer verwijderen als hij in je buurt komt. Is die gast helemaal gek om op jouw stoep drugsdeals te gaan lopen afhandelen! Iedereen snapt dat je die niet in je huis wil hebben. Straks staan jullie allemaal op straat. Waar moet je dan naartoe?