Vriend en zoon
Wij (mijn vriend en ik en beide een puberzoon in dezelfde leeftijd) hadden onlangs vakantie. Tijdens de vakantie, waren beide jongens regelmatig chagrijnig. Bij een laatste activiteit was het die van mij. Ik vroeg hem gezellig te doen, maar hij deed het niet. Ik werd boos en heb hem toen uiteindelijk een zet gegeven. Hij liep toen weg. Mijn vriend liep achter hem aan om hem te stoppen, maar dit pakte niet goed uit. Ze kregen ruzie.
Mijn zoon is weggelopen. Kon met het OV daar weg komen. Hij is toen naar zijn vader gegaan. Hier kwam hij niet veel, voelt zich daar niet super prettig, maar het is wel zijn vader.
Ik heb inmiddels met hem gesproken, hij heeft spijt van wat hij gezegd en gedaan heeft, maar alleen zijn naam al werkt als een rode lap op een stier bij mijn vriend. Mijn zoon zegt nu dat het wel goed is en hij anders wel bij zijn vader blijft tot hij volwassen is (2026).
Ik ga dit niet trekken. Mijn vriend is sinds die dag super lief voor mij en zorgzaam, maar ik mis mijn kind.
Ik ben bang dat mijn duw alles getriggerd heeft, dus voel mezelf aan alle kanten schuldig. Mijn vriend zegt nu dat mijn kind ongemanierd is en asociaal. Hij had al lang naar hem toe kunnen komen om te praten. Mijn kind heeft hem een appje gestuurd waarin hij aangeeft spijt te hebben, maar dat accepteert mijn vriend niet.
binnenkort komt zijn zoon weer, als hij er is, dan voel ik me vaak een beetje teveel. Heb dan vaak wel steun aan mijn zoon, maar die is er dus nu niet. De jongens zijn ook best verschillend, de mijne vrij en is graag buiten en bezig, die van hem op sport na een thuis zitter.
erover praten met mijn vriend gaat moeilijk, zoals al gezegd, rode lap op een stier en laat me dan niet uitpraten. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat mijn kind op zich goed zit, maar bij mij zou hij beter zitten 
Nick90 schreef op 14-08-2024 om 04:06:
[..]
Wat voor idioot pubergedrag laat die vriend zien dan? Ook 16 jarigen moeten leren dat ze niet overal zomaar mee weg komen en dat even persoonlijk sorry zeggen nog altijd beter is dan een appje. Ik neem aan dat dit niet het enige voorval tussen zoon en vriend zal zijn geweest. Het zou natuurlijk kunnen dat vriend het gedrag van de zoon al langer beu is.
Dat appje was wel een begin. Van daaruit had nog een gesprek kunnen volgen.
Je vroeg je zoon "gezellig te doen", dus zich anders te gedragen dan hij zich voelde. Hij had verdriet ergens over, of zag iets somber in, was misschien een beetje bozig op de volwassen wereld. Als puber verander je van binnen. Je hebt heel wat te verwerken.
Een volwassen persoon zou er al moeite mee hebben om zich in een dergelijke situatie te beheersen, omdat hij weet dat anderen hier niets aan kunnen doen dus niet onder zijn ongezelligheid hoeven te lijden. Daarom zou die vermoedelijk niet meegaan of na korte tijd afscheid nemen en weggaan.
Maar om een dergelijke volwassenheid van een puber te verwachten en daar dan als volwassen kerel nog ruzie mee te maken? Het is allemaal niet erg verheven. En in feite ging je zoon ook gewoon weg en nam hij zijn verantwoordelijkheid en dat was dan ook weer niet goed.
Ik sta er echt heel anders in. Zoon is 16, dat is een leeftijd waarop kinderen zich los beginnen te maken van hun ouders. Dat kan soms met een knal gaan, zoals nu. Zoon is niet alleen weggelopen om reactie van vriend, maar eerder al om ruzie met zijn moeder. En veel te zware reactie voor het incident, maar goed, dat is zo.
Gelukkig kan zoon bij vader terecht, wat is daar mis mee, behalve dan dat moeder denkt dat het bij haar beter is?
Ik vind het zorgelijk dat moeder op kind leunt als kind van vriend bij hen is. Zij heeft ook heel negatieve gedachtes over kind van vriend.
Hoe oud is kind van vriend? Kan het zijn dat die nog niet door de zware periode van de puberteit heen is, dus dat vader dat nog niet heeft meegemaakt?
Wat zou ik doen? Eerste zorg is voor kind. Als die in een gesprek aangeeft het prima te vinden dat hij bij vader is zou ik dat accepteren, wel aangeven dat hij altijd weer welkom is bij mij als het nodig is; en dat we dan ook een oplossing zoeken als vriend niet bijdraait. Ik zou contact zoeken met vader, kijken hoe die erin staat en aangeven dat als er iets is hij met mij contact kan maken (zorgen voor open communicatie).
Vriend moet accepteren dat ik contact houd met zoon en dat zoon ook soms bij mij is, wellicht toch met een omgangsregeling, alhoewel ik een 16-jarige eigenlijk te oud vind daarvoor. Hij zal moeten leren zoon soms te zien, zonder dat het meteen rood voor de ogen wordt. Wat heeft hij ervoor nodig om die stap te zetten? Psychologische hulp, meer inlezen over puberteit, inzicht in hoe jij naar zijn zoon kijkt, en daarna gesprek over accepteren van andermans kinderen, relatietherapie?
Het is allemaal in de vakantie gebeurt, dus het is nu allemaal nog vers, het gewone leven is nog niet echt hervat. Ik zou het wat dat betreft ook even laten rusten en dingen nu niet op de spits drijven. Zeker niet meteen de echtscheiding aanvragen (die suggestie kwam nu wel erg snel in dit draadje). Als je op jezelf zou gaan wonen - stel dat het lukt om te verhuizen- dan is het echt niet vanzelfsprekend dat je zoon weer bij jou komt wonen. Het beste wat je nu voor hem kunt doen is accepteren, blij zijn dat zijn vader er nog is voor hem, blij zijn dat hij meer zelfstandigheid ontwikkelt, je mag hem best missen, maar leg geen claim op hem. Jij denkt dat hij het beste af is bij jou, maar dat oordeel zal hij wellicht pas over een jaar of tien met hem delen.
Dus voor nu: zorg dat de communicatie met je zoon en zijn vader open is, geef aan dat je je zoon respecteert in zijn besluit. Geef ook aan bij zoon dat als het nodig is zoon bij jou kan wonen en dat je bereid bent om dan weg te gaan bij je vriend. Dus maximale openheid.
Bij vriend duidelijk maken dat zijn reactie op het noemen van de naam van je zoon buitensporig is en dat hij een probleem heeft. Verder de opties die ik aangegeven heb bespreken en samen een keuze maken, hoe nu verder. Het risico bestaat dat dit nu tussen jullie in blijft staan en dat is ook niet goed. De zoon hoort bij jouw leven en jij wil rustig kunnen praten over hem, zonder dat hij zo kwaad wordt.
Die paaltjes kun je uitzetten, nu verder niets op de spits drijven, alles even tot rust laten komen en dan daarna erop terugkomen.
Jouw gedachte dat hij je zoon zal moeten accepteren is wat vaag en ook normatief en dwingend. Ik bedoel: zoon heeft ook lelijke dingen gezegd, dus als je daarover gaat praten dan blijven dat lelijke dingen. Bedenk dat je zelf ook moeite hebt om zijn zoon te accepteren. Het is mooi als er weer normale communicatie plaats kan vinden tussen zoon en vriend, maar het kan best zijn dat dit nog een paar jaar duurt, tot zoon
ergens achter in de 20 is. Tot die tijd zal je vriend moeten accepteren dat je zoon jouw zoon is en bij jouw leven hoort, terwijl jij moet accepteren dat zoon bij vader woont.
Tsjor
ik heb ongeveer hetzelfde meegemaakt. Was einde relatie uiteindelijk omdat vriend weigerde bij te draaien. Twee jaar geleden speelde dit. Ik heb het hier vorige week met mijn dochter nog een keer heel lang over gehad en zij zei dat ze me heel dankbaar is dat ik volledig achter haar ben gaan staan en dat dat haar heel veel vertrouwen heeft gegeven.
Ik vraag me wel af wat zoon dan precies gezegd heeft? Dat zou voor mij toch ook wel uitmaken, TO zegt dat hij hele lelijke dingen heeft gezegd... een volwassen man kan ook gekwetst raken door bepaalde opmerkingen misschien echt op de persoon.
Goed dat zoon excuus heeft gemaakt via een appje maar zou echt nog eens persoonlijk uitspreken. Dat zou ik echt wel verwachten van mijn vriend en mijn zoon. Okee met 16 ben je nog een puber maar dat wil niet zeggen dat je alles maar moet pikken. Ik heb ook geen idee in hoeverre zoon chagrijnig is geweest en wat voor gedrag hij daarbij uitte. Het is allemaal wat te vaag naar mijn idee.
Dat het uitgesproken moet worden is sowieso een feit. Een volwassen man moet daar boven staan. Dus tijd voor een goed gesprek met partner.
Eerst moet zoon al mee met jouw vriend voor wie hij niet gekozen had, dan moet hij ook mee naar een activiteit waar hij niet voor gekozen had, vervolgens moet hij van jou ook nog verplicht gezellig doen terwijl hij waarschijnlijk al moe was van dat constante, verplichte "leuke" samen en als hij dan eindelijk tot een puber uitbarsting komt, dan wordt hij geduwd en bekritiseerd.
Jouw vriend gebruikt dit nu als een excuus om hem buiten te houden. Je maalt mij niet wijs dat jouw vriend niet al eerder naar gedrag naar jouw zoon heeft vertoond.
Ik vind het slappe hap dat je nu je vriend boven hem plaatst. Je zou vriend nu deur moeten wijzen. Dat je puberzoon nu zegt dat je bij hem moet blijven is geen excuus om je kind te verloochenen.
Ga je toch zo verder, dan later niet klagen als je je zoon en eventuele kleinkinderen nooit ziet.
Waarom woon je samen to? En hoe lang woon je al samen en ken je je vriend?
Het komt op mij over alsof jullie elkaar en elkaars kinderen nog niet zo lang kennen en niet met elkaar zijn meegegroeid in deze situatie (puberleeftijd). Ik denk dat het wederzijds best heftig is voor alle partijen om onder die condities met elkaar te gaan samenleven. Is het een idee om uberhaupt weer los van elkaar te gaan wonen, zodat de twee jongens wat verder zijn in hun ontwikkeling en jij de relatie met deze man zonder opvoeddruk en meningen kunt doorkomen. Want als in de puberteit zich heftige verschijnselen voordoen (ik kan niet inschatten hoe heftig de bewuste situatie was), dan komt dat bijna altijd met meningen over de ander.
En verder deel ik wel het inzicht dat je vriend moet weten dat hij je zoon is. Hij kan een mening hebben over het gebeurde (nogmaals, ik kan niet inschatten hoe heftig het was). Maar uiteindelijk gaat het er wel om dat hij weet dat dit komt bij de package deal. Net zoals zijn zoon onderdeel is van je vriend.
Het komt op mij niet over dat dit allemaal goed doordacht is en jullie hiertoe bereid zijn. Samenwonen doe je omdat het leuk is en het klinkt nu niet leuk allemaal. Voor niemand eigenlijk.
Annaniem2023 schreef op 13-08-2024 om 20:52:
Vriend eruit, zoon erin.
Wat een kinderachtig gedrag om een excuus niet te aanvaarden. Weet je hoe knap het is van een puber om excuses aan te bieden? Misschien heeft je ex wel veel moeite moeten doen om hem zo ver te krijgen.
En wat hiervoor ook al staat: voor wie kies je? Voor je vriend of je zoon? Van vrienden zijn er niet een hand vol, maar een land vol, van jouw zoon is er maar één!
Helemaal mee eens,excuus niet accepteren,bah,puber zijn in samengestelde situatie extra moeilijk.
Een normale puber met normaal puber gedrag kan regelmatig erg irritant zijn dat is een periode waar je als (samengesteld) gezin door heen moet. Een 16 jarig kind zou gewoon thuis welkom moeten zijn ondanks zijn humeur en streken.
Als moeder zou ik het onacceptabel vinden als mijn vriend niet binnen redelijke tijd tot dat inzicht komt. Best begrijpelijke dat je even flink boos bent maar als volwassenen moet je daarna weer verstandig zijn.
Je vriend is trouwens helemaal niet lief hij ziet rood voor zijn ogen als het over jouw zoon gaat inplaats van naar een oplossing te zoeken.
Het kan best zijn dat het voor je zoon nu beter is om bij zijn vader te wonen maar hij zou wel gewoon welkom moeten zijn in jouw huis.
wij kennen elkaar al 11 jaar, de kinderen ook. We zijn ruim 5 jaar samen en wonen 2 jaar samen. Dit was ook niet onze eerste vakantie met zijn vieren.
het probleem wat ik heb met zijn zoon is dat hij naar mijn idee zijn vader teveel claimt. Wil niet dat ik naast z’n vader loop, hij moet daar lopen. Wil niet dat ik hem een kus geef of aan hem zit, maar doet dat zelf wel. Mijn zoon zei dat we op moesten …… en dat hij ons niet meer wilde zien.
hij wilde zeker wel mee op vakantie en kon voor de vakantie ook leuk met mijn vriend stoeien. Wel vind mijn vriend dat hij teveel van huis was. Bijna elke avond weg, maar ik vind dat op deze leeftijd niet gek.
Als stiefouder moet je je vooral weghouden van meningen over wat hoort in een band tussen een andere ouder en zijn of haar kind vind ik (als mede stiefouder zijnde). Jij ziet je partner dagelijks, je stiefouder mist hem waarschijnlijk een deel van de week waardoor de tijd samen juist intensiever kan zijn.
Je blijft in je reactie weg van alle opmerkingen over je partners kinderachtige gedrag op je zoon. Jij hebt vast ook wel eens iets in een boze bui gezegd dat je niet echt meende. Kun je ook zien welk gevoel er achter zijn opmerking zat?
Je zoon heeft zich wat sterk geuit, maar dat komt eerder voort uit machteloze woede dan uit een slecht hart, vermoed ik. Om hem dat nou maar na te blijven dragen terwijl hij zijn excuus heeft aangeboden lijkt me vrij zinloos. Hij weet dat het fout was, hij heeft dat ook aangegeven, dan is het ook wel klaar. Heb jij eigenlijk je excuus aangeboden voor de duw?
Ik vind de houding van je vriend erg beklagenswaardig, maar goed, jij hebt hem uitgekozen, niet ik. Ik zou het niet accepteren, maar jij bent mij niet.
Dat jij je ergert aan zijn zoon, en hij zich aan jouw zoon, klinkt helemaal niet als een geweldige basis voor een relatie eerlijk gezegd. En dat hij blijft mokken en jou afkapt, ook niet.
als ik niet had geacht dat de reactie van mijn partner apart is, dan had ik dit hele topic niet aangemaakt.
Due-scimmie schreef op 14-08-2024 om 11:32:
Als stiefouder moet je je vooral weghouden van meningen over wat hoort in een band tussen een andere ouder en zijn of haar kind vind ik (als mede stiefouder zijnde). Jij ziet je partner dagelijks, je stiefouder mist hem waarschijnlijk een deel van de week waardoor de tijd samen juist intensiever kan zijn.
Je blijft in je reactie weg van alle opmerkingen over je partners kinderachtige gedrag op je zoon. Jij hebt vast ook wel eens iets in een boze bui gezegd dat je niet echt meende. Kun je ook zien welk gevoel er achter zijn opmerking zat?
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:38:
als ik niet had geacht dat de reactie van mijn partner apart is, dan had ik dit hele topic niet aangemaakt.
[..]
Maar durf je hierover tegen je vriend in te gaan? Hij wil er niet over praten, maar daar neem je toch gewoon geen genoegen mee.
Maar zie je niet dat je allebei sterke meningen hebt over elkaars kinderen en gedrag van je partner in het toelaten? Jij hebt dat over zijn kind en hij over jouw kind. En op zich snap ik dat best. Ik zou ook zeker geen geschikte kandidaat zijn voor een samenlevingsvorm in een samengesteld gezin. Maar daarom ga ik er ook niet inzitten. Jullie hebben daar beiden wel voor gekozen en dan zul je meer van elkaar moeten tolereren, accepteren en verdragen. Elkaars kinderen bepaald gedrag kwalijk nemen gaat jullie niet helpen in verdraagzaamheid. En ook niet voor die kinderen, want die voelen dat echt wel. Klinkt alsof jullie allemaal in een soort concurrentiepositie zitten met elkaar. Niet veilig, niet gezond.
