Vriend en zoon
Wij (mijn vriend en ik en beide een puberzoon in dezelfde leeftijd) hadden onlangs vakantie. Tijdens de vakantie, waren beide jongens regelmatig chagrijnig. Bij een laatste activiteit was het die van mij. Ik vroeg hem gezellig te doen, maar hij deed het niet. Ik werd boos en heb hem toen uiteindelijk een zet gegeven. Hij liep toen weg. Mijn vriend liep achter hem aan om hem te stoppen, maar dit pakte niet goed uit. Ze kregen ruzie.
Mijn zoon is weggelopen. Kon met het OV daar weg komen. Hij is toen naar zijn vader gegaan. Hier kwam hij niet veel, voelt zich daar niet super prettig, maar het is wel zijn vader.
Ik heb inmiddels met hem gesproken, hij heeft spijt van wat hij gezegd en gedaan heeft, maar alleen zijn naam al werkt als een rode lap op een stier bij mijn vriend. Mijn zoon zegt nu dat het wel goed is en hij anders wel bij zijn vader blijft tot hij volwassen is (2026).
Ik ga dit niet trekken. Mijn vriend is sinds die dag super lief voor mij en zorgzaam, maar ik mis mijn kind.
Ik ben bang dat mijn duw alles getriggerd heeft, dus voel mezelf aan alle kanten schuldig. Mijn vriend zegt nu dat mijn kind ongemanierd is en asociaal. Hij had al lang naar hem toe kunnen komen om te praten. Mijn kind heeft hem een appje gestuurd waarin hij aangeeft spijt te hebben, maar dat accepteert mijn vriend niet.
binnenkort komt zijn zoon weer, als hij er is, dan voel ik me vaak een beetje teveel. Heb dan vaak wel steun aan mijn zoon, maar die is er dus nu niet. De jongens zijn ook best verschillend, de mijne vrij en is graag buiten en bezig, die van hem op sport na een thuis zitter.
erover praten met mijn vriend gaat moeilijk, zoals al gezegd, rode lap op een stier en laat me dan niet uitpraten. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat mijn kind op zich goed zit, maar bij mij zou hij beter zitten 
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:38:
als ik niet had geacht dat de reactie van mijn partner apart is, dan had ik dit hele topic niet aangemaakt.
[..]
Komt op mij over dat je jezelf iets te afhankelijk van je vriend gemaakt hebt, zowel in praktische als in emotionele zin. Tijd om dat evenwicht te herstellen. Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat op andere punten waar jullie het niet over eens zijn.
Hoe vindt hij het overigens dat jij zijn zoon niet ziet zitten? Hoe uit je dat?
Dus zijn zoon wil aandacht van zijn vader en jij bent jaloers?
Ik vind die opmerking van je zoon helemaal niet schokkend. Ik denk dat elke puber die mentaal en fysiek zo gepusht wordt, dat zal zeggen. Ik vind het keurig dat je zoon zijn excuses al heeft aangeboden.
Je vriend vind ik helemaal niet lief! Hij gedraagt zich emotioneel als een kind, laat jou niet uitpraten, wil er niet over praten en schaadt zo de band tussen jou en je zoon mogelijk voor altijd. Als hij echt het beste voor jou zou willen, zou hij jou en je zoon dit nooit en te nimmer aandoen!
Ik denk dat je nu pal achter je zoon moet gaan staan.
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:16:
wij kennen elkaar al 11 jaar, de kinderen ook. We zijn ruim 5 jaar samen en wonen 2 jaar samen. Dit was ook niet onze eerste vakantie met zijn vieren.
het probleem wat ik heb met zijn zoon is dat hij naar mijn idee zijn vader teveel claimt. Wil niet dat ik naast z’n vader loop, hij moet daar lopen. Wil niet dat ik hem een kus geef of aan hem zit, maar doet dat zelf wel. Mijn zoon zei dat we op moesten …… en dat hij ons niet meer wilde zien.
hij wilde zeker wel mee op vakantie en kon voor de vakantie ook leuk met mijn vriend stoeien. Wel vind mijn vriend dat hij teveel van huis was. Bijna elke avond weg, maar ik vind dat op deze leeftijd niet gek.
Dan begrijp ik volstrekt niet waarom hij niet meer welkom is. Pubers roepen vroeg of laat altijd dat iemand weg moet in wat grovere taal.
Ik snap potentieel dat je vriend zich dat wat meer aantrekt uit onzekerheid. Maar dat zou met een goed gesprek toch zo uit de wereld geholpen moeten zijn?
Roos55 schreef op 14-08-2024 om 11:46:
Dus zijn zoon wil aandacht van zijn vader en jij bent jaloers?
Nee, ik laat hem die aandacht gewoon krijgen. Is alleen wel lastig als je op een mooie locatie bent en je kunt het niet delen met je partner omdat zijn zoon naast hem loopt en jijzelf erachter omdat met 3 of 4 niet kan.
en lees even goed, als ik hem gewoon een normale kus geef, bij binnenkomst of weggaan, dan draait zijn zoon z’n hoofd om. Maar vervolgens zit hij wel de hele avond kusjes aan z’n vader te geven.
ik zeg hier niets van, maar voor mijn gevoel is dat wel een beetje raar voor een jongen van bijna 17
Dus jaloers? Nee! Mezelf wegcijferen? Ja
AnnaPollewop schreef op 14-08-2024 om 11:45:
[..]
Komt op mij over dat je jezelf iets te afhankelijk van je vriend gemaakt hebt, zowel in praktische als in emotionele zin. Tijd om dat evenwicht te herstellen. Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat op andere punten waar jullie het niet over eens zijn.
Hoe vindt hij het overigens dat jij zijn zoon niet ziet zitten? Hoe uit je dat?
Het is niet zo dat ik hem niet zie zitten, alleen dat ik het lastig vind dat hij raar doet als ik een kus geef en het zelf wel de hele tijd doet.
als ik daar iets van zeg, dan zegt mijn vriend ook dat hij idd niet heel de avond zo moet plakken
hoe ga ik dat evenwicht herstellen?
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:56:
[..]
Nee, ik laat hem die aandacht gewoon krijgen. Is alleen wel lastig als je op een mooie locatie bent en je kunt het niet delen met je partner omdat zijn zoon naast hem loopt en jijzelf erachter omdat met 3 of 4 niet kan.
en lees even goed, als ik hem gewoon een normale kus geef, bij binnenkomst of weggaan, dan draait zijn zoon z’n hoofd om. Maar vervolgens zit hij wel de hele avond kusjes aan z’n vader te geven.
ik zeg hier niets van, maar voor mijn gevoel is dat wel een beetje raar voor een jongen van bijna 17Dus jaloers? Nee! Mezelf wegcijferen? Ja
Snap best wel dat je je daar wat ongemakkelijk bij voelt, en dat het dan fijn is dat je je op een ander zoals je eigen zoon kan focussen.
Het lijkt erop dat die zoon jouw als concurrent ziet, en zo zijn vader expliciet wil claimen. Misschien verstandig die onderliggende onzekerheid een keer bespreekbaar te maken. Hem uit te leggen dat je zijn vader niet wil afpakken.
En de vader zelf uit te laten leggen dat de liefde van een vader voor zoon losstaat van de liefde die hij voor jouw voelt.
Beter de boel uit praten.
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:16:
het probleem wat ik heb met zijn zoon is dat hij naar mijn idee zijn vader teveel claimt. Wil niet dat ik naast z’n vader loop, hij moet daar lopen. Wil niet dat ik hem een kus geef of aan hem zit, maar doet dat zelf wel. Mijn zoon zei dat we op moesten …… en dat hij ons niet meer wilde zien.
hij wilde zeker wel mee op vakantie en kon voor de vakantie ook leuk met mijn vriend stoeien. Wel vind mijn vriend dat hij teveel van huis was. Bijna elke avond weg, maar ik vind dat op deze leeftijd niet gek.
Denk even na zeg.
Dat samengestelde werkt dus voor geen meter, en toch blijf je nu bij je vriend hangen terwijl je voor je zoon zou moeten opkomen.
Kan me goed voorstellen dat jouw zoon genoeg van deze bizarre situatie had waar hij door jou gedwongen inzat en dan ga jij hem ook nog duwen omdat hij het niet meer vol kon houden om "leuk" te doen.
Je zoon is de enige normale van dit hele stel. En toch laat jij je manipuleren om hem in de steek te laten 
Ik kan me echt niet voorstellen dat ik vriend boven kind zou plaatsen hier... Sterker nog, ik heb vriend heel duidelijk gemaakt dat kind altijd op nummer 1 staat en ook zal staan. Nog toen we aan het daten waren.
Het verbaasd me dan ook echt dat je jezelf en vooral je zoon zo laat behandelen door de persoon die jij je vriend noemt. Ik zou in jouw plaats echt een hele stevige ruzie over hebben voor het feit dat jou zoon door ZIJN toedoen weg blijft.
Beertjelief schreef op 14-08-2024 om 04:30:
Soms zijn reacties best heel erg voorspelbaar
Ik moet even iets rechtzetten, ik had niet goed gelezen en las nu dat je ingetrokken bent bij je vriend
Ik zeg niet dat je hem moet wegdoen (watonaardigBeertje), maar rode signalen bespreken kan natuurlijk altijd (voor mij klinkt het een beetje zorgelijk, zo'n volwassene die geen excuses kan accepteren)
En dat samen met dat je je teveel voelt als zijn zoon er is lijkt mij allemaal best zwaar voelen
Waar is jouw plek? Voel je je echt thuis daar?
En dan is er ook nog de toekomst, ik neem aan dat je zoon gaat studeren?
Hij is veel weg in 2025, maar heeft hij dan een eigen huis?
En stel dat dat misgaat, kan hij dan niet meer bij zijn moeder terecht?
Wil je dat?
Je hoeft dit niet te beantwoorden, het zijn slechts dingen die in mij opkomen
En ik merk dat het mij best een beetje raakt, de positie waarin je je verkeerd
Wat een fijne post. Stof tot nadenken voor TO.
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:56:
[..]
Nee, ik laat hem die aandacht gewoon krijgen. Is alleen wel lastig als je op een mooie locatie bent en je kunt het niet delen met je partner omdat zijn zoon naast hem loopt en jijzelf erachter omdat met 3 of 4 niet kan.
en lees even goed, als ik hem gewoon een normale kus geef, bij binnenkomst of weggaan, dan draait zijn zoon z’n hoofd om. Maar vervolgens zit hij wel de hele avond kusjes aan z’n vader te geven.
ik zeg hier niets van, maar voor mijn gevoel is dat wel een beetje raar voor een jongen van bijna 17Dus jaloers? Nee! Mezelf wegcijferen? Ja
Is zijn zoon er maar 4 dg per maand ofzo ?
Of heeft zoon een etike?
Hoe ging het gesprek met je vriend ?
Radeloos24 schreef op 14-08-2024 om 11:59:
[..]
Het is niet zo dat ik hem niet zie zitten, alleen dat ik het lastig vind dat hij raar doet als ik een kus geef en het zelf wel de hele tijd doet.
als ik daar iets van zeg, dan zegt mijn vriend ook dat hij idd niet heel de avond zo moet plakken
hoe ga ik dat evenwicht herstellen?
Het evenwicht kun je niet in je eentje herstellen dat moet je vriend ook willen. Om te beginnen moeten jullie dit samen bespreken en zolang je vriend zich als een boze niet voor rede vatbare man opsteld is dit niet mogelijk.
Ik zou mijn vriend vertellen wat deze situatie met mij doet en dat ik een normaal contact in mijn eigen huis met mijn kind wil. Dat je van hem verwacht dat hij zich normaal gedraagt tegen je zoon.
Ik denk ook dat het goed is als jullie je niet te veel bemoeien met elkaars opvoeding en elkaar meer vrijlaten om ieder met zijn eigen kind iets te ondernemen. Ik snap je stiefzoon wel, ik weet niet hoe vaak hij zijn vader ziet, dat hij exclusieve aandacht van zijn vader wil als hij bij jullie is.
Maar om dit te bespreken moet je vriend wel bereid zijn om het probleem mee op te willen lossen. Als hij blijft volharden in zijn gedrag moet jij voor je zelf beslissen of je voor je kind kiest of voor je partner.
Ik zie het zo: Jij zit midden in het proces "puber opvoeden" en dan ook nog eentje uit een gebroken gezin. Wat er recent gebeurd is, hoort daarbij. Zowel van jouw kant, als van jouw zoon. Jouw partner manipuleert jou op een manier waar de honden geen brood van lusten. Sorry dat ik het zo zeg, maar hij saboteert de band met jouw zoon en hindert jou in de opvoeding. Je zoon leert grenzen kennen en jij helpt hem daarbij.
Och jee TO, pardon my French, maar wat een shitshow!
Wat ik zelf zou doen? Weggaan bij die kerel. Iemand die mijn kind zo behandelt is geen vriend van mij. Ik zou mijn kind heel heel heel duidelijk willen maken dat ik absoluut voor de volle 100% achter hem sta. En dat rare gedoe met duwen omdat hij niet gezellig doet is natuurlijk ook iets om je excuses voor aan te bieden, wat een rarigheid.
Daarnaast ben je ook behoorlijk aan het mopperen op vriends zoon en dat doet ook geen recht aan die jongen. Dat gevit op elkaars kinderen is toch geen doen?!
Mischa83 schreef op 14-08-2024 om 12:45:
Och jee TO, pardon my French, maar wat een shitshow!
Wat ik zelf zou doen? Weggaan bij die kerel. Iemand die mijn kind zo behandelt is geen vriend van mij. Ik zou mijn kind heel heel heel duidelijk willen maken dat ik absoluut voor de volle 100% achter hem sta. En dat rare gedoe met duwen omdat hij niet gezellig doet is natuurlijk ook iets om je excuses voor aan te bieden, wat een rarigheid.Daarnaast ben je ook behoorlijk aan het mopperen op vriends zoon en dat doet ook geen recht aan die jongen. Dat gevit op elkaars kinderen is toch geen doen?!
Nou, echt hoor, je vraagt je af wie hier de volwassenen zijn.
De irritaties lopen gewoon te hoog op, daar moeten jullie wat mee (zelf, bedoel ik, niet door te proberen "de ander" aan te passen of het nou om die jongens of de partners gaat) en anders kun je beter weer apart gaan wonen.
Het is lief van jouw zoon dat hij niet op zijn geweten wil hebben dat jij voor hem je viend verlaat (al zou het beter zijn als hij de overtuiging had dat jij op eigen benen kan staan en hij zich daar geen zorgen over maakt) maar ook al woont hij nooit meer bij jou, dan zit jij je daar nog steeds blauw te ergeren aan de zoon van je vriend en dat blijft ook niet goed gaan.
Niemand zei ooit dat het makkelijk is om gebroken gezinnen samen te voegen. Dat is het gewoon niet, en heel soms gaat het goed, maar heel vaak ook niet.
