Vriend en zoon
Wij (mijn vriend en ik en beide een puberzoon in dezelfde leeftijd) hadden onlangs vakantie. Tijdens de vakantie, waren beide jongens regelmatig chagrijnig. Bij een laatste activiteit was het die van mij. Ik vroeg hem gezellig te doen, maar hij deed het niet. Ik werd boos en heb hem toen uiteindelijk een zet gegeven. Hij liep toen weg. Mijn vriend liep achter hem aan om hem te stoppen, maar dit pakte niet goed uit. Ze kregen ruzie.
Mijn zoon is weggelopen. Kon met het OV daar weg komen. Hij is toen naar zijn vader gegaan. Hier kwam hij niet veel, voelt zich daar niet super prettig, maar het is wel zijn vader.
Ik heb inmiddels met hem gesproken, hij heeft spijt van wat hij gezegd en gedaan heeft, maar alleen zijn naam al werkt als een rode lap op een stier bij mijn vriend. Mijn zoon zegt nu dat het wel goed is en hij anders wel bij zijn vader blijft tot hij volwassen is (2026).
Ik ga dit niet trekken. Mijn vriend is sinds die dag super lief voor mij en zorgzaam, maar ik mis mijn kind.
Ik ben bang dat mijn duw alles getriggerd heeft, dus voel mezelf aan alle kanten schuldig. Mijn vriend zegt nu dat mijn kind ongemanierd is en asociaal. Hij had al lang naar hem toe kunnen komen om te praten. Mijn kind heeft hem een appje gestuurd waarin hij aangeeft spijt te hebben, maar dat accepteert mijn vriend niet.
binnenkort komt zijn zoon weer, als hij er is, dan voel ik me vaak een beetje teveel. Heb dan vaak wel steun aan mijn zoon, maar die is er dus nu niet. De jongens zijn ook best verschillend, de mijne vrij en is graag buiten en bezig, die van hem op sport na een thuis zitter.
erover praten met mijn vriend gaat moeilijk, zoals al gezegd, rode lap op een stier en laat me dan niet uitpraten. Ik weet even niet meer wat ik moet doen. Ik weet dat mijn kind op zich goed zit, maar bij mij zou hij beter zitten 
nou leuke vriend. Bah
Ik zou meteen helemaal afknappen op zo'n karakter.
Moxxie schreef op 13-08-2024 om 22:44:
Ik zou meteen helemaal afknappen op zo'n karakter.
Van de zoon of van de vriend?
Nick90 schreef op 13-08-2024 om 22:46:
[..]
Van de zoon of van de vriend?
Van vriend.
Dat een 16-jarige pubert is niet abnormaal.
Dat een 40- à 50-jarige idioot puber-gedrag laat zien en blijft laten zien is wél abnormaal.
Radeloos24 schreef op 13-08-2024 om 21:14:
bedankt voor jullie reacties. Ik heb mijn zoon gezien en met hem gesproken. Hij zegt zelf dat het met hem goed gaat en ik bij mijn vriend moet blijven, omdat hij in 2026 toch veel weg gaat zijn. Ik wil gewoon dat mijn vriend bijdraait. Mijn zoon heeft echt lelijke dingen gezegd, we moesten weg en hij wilde niets meer met ons te maken hebben. Ik denk dat dat in het moment was en zeker met een puberbrein.
we zijn bij mijn vriend ingetrokken ooit, dus kan hem er niet uit zetten.
en heb ook geen andere plek nog
Dat zeggen alle pubers standaard!
Van de vriend natuurlijk Nick, weet je heus
TO, ik snap dat het lastig kiezen lijkt en het is natuurlijk ook lullig dat je überhaupt moet kiezen
Maar je vriend wilt je kind helemaal niet zien? Begrijp ik dat goed?
Hoe lang zijn jullie samen als ik vragen mag?
Ben je niet bang dat dit doorschiet in jullie relatie?
Geen excuses kunnen accepteren is best een karakter dingetje
Natuurlijk is hij super lief voor je, hij beseft ook heus wel dat je de moeder bent van wat hij momenteel als vijand ziet
Op mij komt het over alsof hij zichzelf boven je zoon plaatst en een machtspositie in wilt nemen
Maar ja, ben je niet bang dat dit doorschiet in jullie relatie? Wanneer doe jij iets onvergeeflijks als je last hebt van hormonen? (Pubers en vrouwen hebben dat nu eenmaal)
Ik hoop zo dat je meent wat je schrijft
Dat je zoon beter zit bij jou
Jouw huis is toch ook zijn huis? thuis? veilig?
Ik merk dat ik er een beetje van in de war raak
Ik wens jou en je zoon niets dan goeds toe in deze lastige periode
Edit: Daarmee wil ik niet zeggen dat ik iets slechts toewens voor je vriend in deze periode
Wel wat meer volwassen wijsheid en respect naar het kind van zijn geliefde toe
je schrijft dat je zoon vindt dat je bij je vriend moet blijven. Dat moet je helemaal niet bij je zoon leggen. Je zoon gaat waarschijnlijk echt niet zeggen dat je weg moet bij hem. Dan voelt hij zich schuldig als jij alleen blijft wanneer hij zijn vleugels uit wil slaan en op zichzelf wil wonen oid.
Ik zou geen relatie kunnen hebben met een man die me niet uit laat praten, die zijn eigen trots niet opzij kan zetten in het belang van mij en mijn kinderen, die zich niet in wil leven in mijn kinderen en niet begrijpt dat mijn kinderen op 1 staan.
Een man die me ook nog eens teveel laat voelen als zijn kind er is maar geen oog heeft voor mijn behoeften met mijn kind. Daar kan en wil ik niet mee samen zijn.
Je schrijft dat je kind goed zit. Fijn! Maar dat hij beter bij jou zou zitten... ik twijfel daar nu aan, niet om jou als moeder maar om je partner die zo omgaat met je kind.
Je schrijft dat je kind sowieso minder thuis gaat zijn vanaf 2025. Hoe ga je nu contact met hem hebben? Komt bij nog wel bij jou? Alleen als vriend weg is? Moet hij dan vlug van als vriend thuis komt? Of gaan jullie alleen nog buitenshuis afspreken? Of alleen telefonisch/via de app? Of is er nog een andere oplossing? En hoe is dit voor jou?
Hoe kan je vriend jouw weigeren je eigen zoon te zien? Kan jij dan ook weigeren dat zijn zoon langs komt? Vind ik best wel apart.
Jouw vervreemden van jouw verwant, kan een eerste stap richting mishandeling zijn.
Zeespiegel schreef op 14-08-2024 om 00:17:
Hoe kan je vriend jouw weigeren je eigen zoon te zien? Kan jij dan ook weigeren dat zijn zoon langs komt? Vind ik best wel apart.
Jouw vervreemden van jouw verwant, kan een eerste stap richting mishandeling zijn.
niet overdrijven he. Vriend weigert uit te praten met zoon, maar nergens staat dat ze haar zoon niet mag zien.
Marty1984 schreef op 13-08-2024 om 22:52:
[..]
Van vriend.
Dat een 16-jarige pubert is niet abnormaal.
Dat een 40- à 50-jarige idioot puber-gedrag laat zien en blijft laten zien is wél abnormaal.
Wat voor idioot pubergedrag laat die vriend zien dan? Ook 16 jarigen moeten leren dat ze niet overal zomaar mee weg komen en dat even persoonlijk sorry zeggen nog altijd beter is dan een appje. Ik neem aan dat dit niet het enige voorval tussen zoon en vriend zal zijn geweest. Het zou natuurlijk kunnen dat vriend het gedrag van de zoon al langer beu is.
Soms zijn reacties best heel erg voorspelbaar 
Ik moet even iets rechtzetten, ik had niet goed gelezen en las nu dat je ingetrokken bent bij je vriend
Ik zeg niet dat je hem moet wegdoen (watonaardigBeertje 
), maar rode signalen bespreken kan natuurlijk altijd (voor mij klinkt het een beetje zorgelijk, zo'n volwassene die geen excuses kan accepteren)
En dat samen met dat je je teveel voelt als zijn zoon er is lijkt mij allemaal best zwaar voelen
Waar is jouw plek? Voel je je echt thuis daar? 
En dan is er ook nog de toekomst, ik neem aan dat je zoon gaat studeren?
Hij is veel weg in 2025, maar heeft hij dan een eigen huis?
En stel dat dat misgaat, kan hij dan niet meer bij zijn moeder terecht?
Wil je dat?
Je hoeft dit niet te beantwoorden, het zijn slechts dingen die in mij opkomen
En ik merk dat het mij best een beetje raakt, de positie waarin je je verkeerd
Heel verdrietig voor je zoon. Hij is een puber, moet verplicht gezellig doen, zijn moeder heeft een onvolwassen vriend en zij accepteert gewoon dat de band tussen moeder en zoon beschadigd raakt en dat hij miet meer thuis kan komen bij zijn eigen moeder.
Wil jij zo'n vriend? Hij laat je niet uitpraten hierover? Jouw relatie met jouw zoon zou voor hem belangrijk moeten zijn. Hij zou álles in het werk moeten stellen om het weer goed te laten komen.
Zo'n vriend zou ik niet hoeven. En nee, het ligt totaal niet aan jou duw, jouw zet, dit ligt 100% aan jouw vriend. Kies voor je kind! Mogelijk blijft dit voor altijd tussen jou en je zoon staan.
Nog los van het feit dat dit gedrag van je vriend voor mij óók voor altijd tussen ons in zou staan. Ik ging weg bij hem als hij niet bijdraaide, het niet goed maakte met zoon. Zelf ook zijn grote fouten zou erkennen naar je zoon (zó boos worden op een kind, de zoon van je vriendin).
En nogmaals, dit ligt niet aan jou, niet aan je zoon. Dit zit bij je vriend. 100%
Hoe verleidelijk het ook is om je als stief te bemoeien met je bonuskind, je moet dat niet doen. Kind van partner is niet jouw kind dus weersta je neigingen. Je solliciteert naar problemen anders.
Tijdens de kortdurende confrontatie zijn de zaken op scherp komen te staan. Even bleek duidelijk hoe je partner over zijn stiefkind dacht. Ik denk dat dit niet ongedaan kan worden gemaakt. Je partner heeft onderschat hoe dit zou aankomen.
Ik vermoed dat jij wel weg wilt bij jouw vriend maar je bent bij hem ingetrokken dus je kunt geen kant op. Als het andersom was geweest had je hem buiten kunnen zetten.
Als het noemen van de naam van je zoon woede opwekt bij je vriend, dan is hij niet goed snik. Kinderen dienen opgevoed te worden; het is een kind namelijk en geen partij voor een volwassen persoon om je serieus mee te meten. Je vriend ziet hem als een vijand, de stumper. Als moeder zou ik me op het standpunt zetten dat de vijand van mijn kind ook mijn vijand is. Hij moet wel op je kunnen vertrouwen.
