Soms heb ik zo'n hekel aan puberouder zijn...
M'n dochter is 15.
Een lieve meid met haar eigen stijl. Maar ook met issues. Zo valt mijn scheiding met haar papa haar zwaar, twee jaar geleden. Maar ze spreekt daar weinig over.
Tot er eens onenigheid is tussen ons. Dan komt het naar boven.
Ze mag veel, krijgt veel, ik geef haar vertrouwen en zelfstandigheid en ze mag eigen keuzes maken. Maar nu mag ze eens een keertje iets niet. Ze wil morgen op een schoolvrije dag naar de Efteling. Maar ze mag niet van mij. Het hoeft niet altijd 'ja' te zijn in mijn ogen.
Da's nu dus al de hele dag gedoe met haar. Vanop school ontvang ik voortdurend berichten om mij te pushen om toch toe te geven. Ik word er gek van. En dan komt het hoge woord eruit. "Gij gunt mij niks en door uw f***ing scheiding ben ik keiongelukkig"...
Zij kent niet alle redenen waarom wij gescheiden zijn. Ik wil haar die besparen. Maar op zo'n moment denk ik wel eens "Ik gooi het er allemaal uit". Tot nu toe heb ik me wel kunnen beheersen.
Ik vind het gewoon zo erg dat alles alleen maar goed kan gaan als ze haar zin krijgt. Als ze 10 dagen na mekaar heeft mogen doen wat ze wil, en 1 dag niet, dan is het die ene dag ambras en is al wat eraan voorafgegaan is, vergeten.
Zo erg vind ik dat.
Ik doe mijn best om het te negeren, maar ze blijft me dan pushen en uitdagen dat ik er gek van word er er ruzie ontstaat. En dan krijg ik steeds te horen dat het bij papa toch veel beter is...
Herkent iemand zich daarin? Hoe ga je daarmee om?
ToetieToover schreef op 07-10-2021 om 23:22:
[..]
Nou je dochter heeft wel een punt als ze je voor de voeten werpt dat je haar niks gunt! Weet je wat je haar niet gunt? De kans om zelf iets te beleven, uit te zoeken, zelf problemen op te lossen en zonder jou een avontuur aan te gaan. Je hebt geen vertrouwen in haar. Zo krijgt ze dat ook niet in zichzelf.
Zie jij jezelf wel eens als “coach” van je puber? Als die telefoon rinkelt, dat je dan door met haar te praten haar zelf iets laat bedenken en oplossen? Of denk je dat je er dan meteen heen moet rijden om haar te ‘redden’? Ben jij je bewust van je gedachtepatronen?
Wat oordeelt iedereen hier toch snel!
Jij weet toch niet welke kansen ze wél krijgt? Waar leid je uit af dat ik geen vertrouwen heb in haar?
Jij weet toch ook niet hoe ik reageer als ze me weer eens opbelt en ze mama to the rescue wil laten komen?
Het gaat er om dat ze nu eens een keertje niet mag, omdat ik haar er niet klaar voor vind. Je moet je kinderen loslaten, maar tegelijk ook beschermen.
APw schreef op 07-10-2021 om 23:20:
Ik heb haar ook allerlei dingen voorgesteld die ze zou kunnen doen om een leuke dag te hebben. Maar niks is goed. Echt niks! "Er is in heel België NIKS te doen wat ik leuk vind", is wat ze daarover zegt.
Natuurlijk is niets wat je moeder voorstelt leuk als je met je vriendin samen op avontuur wil naar het grote buitenland/efteling.
APw schreef op 07-10-2021 om 23:27:
[..]
Wat oordeelt iedereen hier toch snel!
Jij weet toch niet welke kansen ze wél krijgt? Waar leid je uit af dat ik geen vertrouwen heb in haar?
Jij weet toch ook niet hoe ik reageer als ze me weer eens opbelt en ze mama to the rescue wil laten komen?
Het gaat er om dat ze nu eens een keertje niet mag, omdat ik haar er niet klaar voor vind. Je moet je kinderen loslaten, maar tegelijk ook beschermen.
Ik ben iedereen niet en je schrijft zelf “geeft mij geen vertrouwen” en volgens mij is dat precies het kernpunt waar het hier om gaat: gebrek aan vertrouwen, kun je er van alles bijhalen maar dat zijn bijzaken.
ToetieToover schreef op 07-10-2021 om 23:22:
[..]
Nou je dochter heeft wel een punt als ze je voor de voeten werpt dat je haar niks gunt! Weet je wat je haar niet gunt? De kans om zelf iets te beleven, uit te zoeken, zelf problemen op te lossen en zonder jou een avontuur aan te gaan. Je hebt geen vertrouwen in haar. Zo krijgt ze dat ook niet in zichzelf.
Kortom, de kans om fouten te maken, daarvan te leren en zelfvertrouwen te krijgen en op te groeien.
Niet voor nu, maar voor een volgende keer. Heb je voor jezelf duidelijk wanneer ze dit wel mag? Aan welke voorwaarden het dan moet voldoen?
Is dat simpelweg nog een jaartje ouder worden, of zou het bijvoorbeeld in de herfstvakantie met goede afspraken vooraf wel mogen?
Ik vond die tip om een plan op papier uit te schrijven incl een budgetplan en een calamiteitenplan wel een hele goeie. Dan neem je een kind heel serieus en kun je bij een onvoldoende plan ook gefundeerd nee zeggen.
TO, je kunt wel heel erg in de verdediging schieten, maar op deze manier sta je zelf ook niet open voor groei. Je kunt jezelf ook openstellen en kijken goh wat en hoe kan ik de volgende keer anders aanpakken.
Niemand zegt dat je haar gewoon haar zin had moeten geven. Wel dat je nu nee zegt om redenen die geen steek houden bij een puber. Je legt je redenen later beter uit, maar alsnog heb ik het idee dat je het hele plan snel hebt afgeschoten zonder er echt over in gesprek te gaan. Omdat jij het niet ziet zitten. Dat mag...maar dit zorgt bij pubers voor escalatie. Of ze doet het stiekem de volgende keer. En dat wil je niet toch?
Dat de manier waarop ze dingen zegt pijn doet, snap ik. Maar zoals ik al zei...schat dat op waarde in. Dat schreeuwen pubers als ze in een machtsstrijd met je komen. Uit onmacht en dan wordt alles erbij gehaald wat jou kan raken.
Rot om te lezen dat je een zware tijd hebt gehad. Maar dankbaar zijn en begrip tonen is nu net iets wat pubers heel moeilijk vinden. Die zitten nog volop in hun egocentrische fase. Dat jij je best hebt gedaan in de zomer, staat voor haar volledig los van wel of geen uitje naar de Efteling.
En trouwens...ik begrijp je wel hoor. Ik zou het ook 100x niks vinden. Maar ik weet hoe ik zelf was. Ik deed het gewoon stiekem of liep het huis uit. Het heeft op een gegeven moment geen zin meer om te verbieden.
Als jij je kind ergens niet klaar voor vindt, is dat inderdaad een reden om 'nee' te zeggen.
Maar (!) dat zou ik persoonlijk pas doen als ze niet in staat blijkt te zijn om met een goed plan te komen. Laat haar uitzoeken hoe ze er zelfstandig komt, hoe ze op een redelijke tijd terug reist, wat er verder nodig is (toegangskaartje regelen, eten, QR-code?) en of ze dat kan betalen. Als dat lukt, wordt het tijd dat jij je mening bijstelt. Lukt dat nog niet, dan heb je voorlopig gelijk.
Tienertoer inmiddels omgedoopt tot jongeren toer bij NS is vanaf 12 jaar. Er zijn vele 12-13 jarigen die hiermee zelfstandig het hele land doorkruisen. Ze gaat niet alleen maar met een vriendin. Samen redden ze dat echt wel dat overstappen. De meeste stations zijn niet zo ingewikkeld. Ze hebben een mond en een telefoon daar komen ze er wel mee.
Vriendin van mijn zoon toen net 15 durfde niet met de trein maar ja haar ouders en wij gingen ook niet de hele tijd rijden dus ze moest wel. Ook 3x overstappen op heel grote stations waaronder Utrecht Centraal. Als ze moeten en mogen met het vertrouwen van hun ouders kunnen ze veel. Ze stapte gelijk, niet eens bij het overstappen, in de verkeerde trein. Ik lag dubbel toen ik het hoorde. Gevolg: een half uur later bij ons. Ze belde idd haar moeder, die lag ook dubbel en verwees haar dochter naar de NS app om een alternatieve route te vinden. Zij was alleen, jouw dochter niet.
Dus laat haar met een plan komen, challenge haar met vragen als: wat doen jullie als dit gebeurt en dit? Hoe gaan jullie het financieren want ik kan het niet betalen deze keer want huisje etc. Hoe denk je het te regelen met je schoolwerk want het huiswerk voor de dag erna moet wel af zijn. Etc.
Dan leer je haar dingen te overwegen en zal ze een nee waarschijnlijk makkelijker accepteren. Al zal dat nog steeds met puberaal gedrag zijn, daar zijn het pubers voor maar het zuigen en door blijven zeuren stopt wel.
Ik was degene van het papieren plan. Dat is echt een goede manier om te kijken of je kind ergens klaar voor is.
Als ze het plan nog niet kunnen maken zonder aan alles te denken zijn ze er nog niet klaar voor.
Dan kan het gebeuren dat een middagje strand (15 km weg zou op de fiets kunnen) wordt afgeschoten als slecht plan en dat een dagje pretpark 3 maanden later wel mag, omdat dat plan beter in elkaar zit.
Sowieso moeten ze uitjes hier zelf betalen van hun zakgeld/ geld dat ze verdienen in de bijbaan. Als het geld er niet is dan mag het niet.
Omdat pubers zich graag willen afzetten kan het dus gebeuren dat je goede redenen geeft (plan wat ze inleveren werkt niet en dat kan je als ouder goed onderbouwen) de puber nog steeds roepen, jij gunt me nooit iets!
Ysenda schreef op 08-10-2021 om 07:07:
Als ze moeten en mogen met het vertrouwen van hun ouders kunnen ze veel….
Mooie zin. Om je een idee te geven to, oudste was 13, had een stempel dat hij in zeven sloten tegelijk zou lopen maar ook een vriendin op 1 1/2 uur trein+bus. En hij ging, met een plan. Natuurlijk, op het treinstation heb ik hem nog een keer uitgelegd en gewezen hoe je voor- en achterkant van een stilstaande trein herkent en hoe je van buiten al weet dat het eerste klas is. Maar hij ging. Alleen. Gaf hem een gevoel van zelfstandigheid maar ook van zelfvertrouwen. Soms ging hij niet, want geen geld. Ook goed. Zijn keuze
Voor nu is het te laat. En ben je waarschijnlijk veel te geïrriteerd om open te staan voor wat jij anders kunt doen. Zie haar opmerkingen als wat het zijn; makkelijk uit de delen tikken waardoor jij je gigantisch op de kast kast jagen. Probeer dat te negeren. Denk ‘teflonpan’ als ze weer zo probeert te kwetsen; een teflonpan kun je van alles ingooien, maar blijft toch niet plakken. Als je al bij haar erop terugkomt, benoem dan dat je snapt dat ze boos is, ipv alsnog je gelijk te halen.
Als laatste; jij bepaalt niet of die scheiding goed voor haar was en al helemaal niet hoe ze zich daarbij voelt. Ook jouw ziekte kan haar meer beïnvloed hebben dan jij logisch vindt. Misschien zou je daar eens wat meer voor kunnen openstaan ipv te volharden in je eigen gelijk.
Auwereel schreef op 08-10-2021 om 08:14:
Omdat pubers zich graag willen afzetten kan het dus gebeuren dat je goede redenen geeft (plan wat ze inleveren werkt niet en dat kan je als ouder goed onderbouwen) de puber nog steeds roepen, jij gunt me nooit iets!
Ja, dat zou hier ook kunnen gebeuren. De realiteitszin is niet altijd helemaal intact. Het enige wat er soms opzit is weglopen van zo’n agressief gesprek en ze in hun eigen sop laten gaarkoken. Je moet met zo’n kind ook afleren om het altijd goed te willen doen. Het lukt toch niet om je kind tevreden te stellen. Teveel frustratie die op jou als ouder wordt afgereageerd. Daar kun je maar heel beperkt wat aan doen. Je er niet in verwikkelen is al heel wat.
Granny71 schreef op 07-10-2021 om 23:05:
[..]
Hoezo? Je wil je dochter toch zelfstandig opvoeden? Dat betekend ook dat ze niet zomaar een "nee" hoeft te accepteren.
Of die "nee" nu van haar partner/werkgever/vriendin komt maakt geen reet uit.
Hoezo zou iemand zich altijd moeten verantwoorden over waarom iets nee is? Als ik zin heb in seks en mijn partner niet , of Vice versa, hoeft hij geen reden op te geven waarom dat zo is. Als ik in een rij sta bij de supermarkt en iemand wil voor, is het mijn goed recht om te volstaan met “ nee”. En zo kan ik nog veel meer situaties bedenken waarom een ene volwassen tegen de ander, en dus soms ook een kind, nee zegt. Je kunt ook vragen waarom je overal ja op moet zeggen.
Intussen is er een nachtje overheen gegaan.
Mijn mening dat ze er niet klaar voor is, blijft. Wat niet wegneemt dat ik haar geen vertrouwen wil geven. Zo vroeg ze gisteren of ze naar Antwerpen had mogen gaan. Ze ging er al automatisch vanuit dat het niet zou mogen. Maar daar zou ik wel voor openstaan. Omdat dat een totaal ander en eenvoudiger traject is.
Mijns inziens moet je toch ook wat opbouwend werken. Laat haar eens alleen of met vrienden gebruik maken van het uitgebreide netwerk openbaar vervoer (bussen is ze gewend, heen en terug naar school). Als dat dan goed gaat, kan volgende keer een stap verder gegaan worden. Zo zie ik het.
Caramelzeezoutchocola schreef op 08-10-2021 om 08:31:
[..]
Hoezo zou iemand zich altijd moeten verantwoorden over waarom iets nee is? Als ik zin heb in seks en mijn partner niet , of Vice versa, hoeft hij geen reden op te geven waarom dat zo is. Als ik in een rij sta bij de supermarkt en iemand wil voor, is het mijn goed recht om te volstaan met “ nee”. En zo kan ik nog veel meer situaties bedenken waarom een ene volwassen tegen de ander, en dus soms ook een kind, nee zegt. Je kunt ook vragen waarom je overal ja op moet zeggen.
Het gaat niet erom dat TO maar gewoon overal ja op moet zeggen. Het gaat erom dat je geen nee moet zeggen om het nee zeggen. Dat is een machtsstrijd die onnodig is.
En TO haar dochter is nog geen volwassene, maar wel een volwassene in wording dus dat betekent dat je haar steeds vaker wel al meer als een volwassene gaat behandelen en steeds minder vaak als een kind. Dat betekent luisteren, uitleggen etc. Meer in gesprek gaan en niet meteen afkappen met een "nee dat mag niet".
Daarnaast moet de dochter van TO haar moeder met respect behandelen en in haar waarde laten, andersom moet TO dat ook doen om haar dochter het goede voorbeeld te geven, dus ze moet ook haar dochter serieus nemen. Het gedrag wat de dochter van TO nu laat zien is echt pubergedrag. Op een bepaalde leeftijd gaan kinderen zich losmaken van/afzetten tegen hun ouders. En dat is een gezond iets. Is dat gedrag leuk? Is dat gedrag acceptabel? Vaak niet, maar neem het niet te persoonlijk op want het hoort er wel bij.
