Soms heb ik zo'n hekel aan puberouder zijn...
M'n dochter is 15.
Een lieve meid met haar eigen stijl. Maar ook met issues. Zo valt mijn scheiding met haar papa haar zwaar, twee jaar geleden. Maar ze spreekt daar weinig over.
Tot er eens onenigheid is tussen ons. Dan komt het naar boven.
Ze mag veel, krijgt veel, ik geef haar vertrouwen en zelfstandigheid en ze mag eigen keuzes maken. Maar nu mag ze eens een keertje iets niet. Ze wil morgen op een schoolvrije dag naar de Efteling. Maar ze mag niet van mij. Het hoeft niet altijd 'ja' te zijn in mijn ogen.
Da's nu dus al de hele dag gedoe met haar. Vanop school ontvang ik voortdurend berichten om mij te pushen om toch toe te geven. Ik word er gek van. En dan komt het hoge woord eruit. "Gij gunt mij niks en door uw f***ing scheiding ben ik keiongelukkig"...
Zij kent niet alle redenen waarom wij gescheiden zijn. Ik wil haar die besparen. Maar op zo'n moment denk ik wel eens "Ik gooi het er allemaal uit". Tot nu toe heb ik me wel kunnen beheersen.
Ik vind het gewoon zo erg dat alles alleen maar goed kan gaan als ze haar zin krijgt. Als ze 10 dagen na mekaar heeft mogen doen wat ze wil, en 1 dag niet, dan is het die ene dag ambras en is al wat eraan voorafgegaan is, vergeten.
Zo erg vind ik dat.
Ik doe mijn best om het te negeren, maar ze blijft me dan pushen en uitdagen dat ik er gek van word er er ruzie ontstaat. En dan krijg ik steeds te horen dat het bij papa toch veel beter is...
Herkent iemand zich daarin? Hoe ga je daarmee om?
Ja, ze is naar Antwerpen geweest. Ze heeft het naar haar zin gehad, helemaal alleen. Ze vond het leuk om volledig te kunnen doen wat ze zelf wilde.
Ze is thuisgekomen met een juweeltje voor mij, om het goed te maken. Heel lief van haar, al vind ik niet dat ze daar geld aan moest uitgeven. Maar het is wel een mooi gebaar.
Ze heeft dat goed gedaan vandaag. Mij regelmatig op de hoogte gehouden enzo. Ik ben haar wel aan het station gaan halen, want de trein had vertraging en anders moest ze daar nog drie kwartier wachten terwijl het voor mij maar een kwartiertje rijden is.
Nu heb ik geprobeerd om een gesprek op gang te brengen. Maar dat lukt niet zo goed. Ze heeft spijt van gisteren. Maar over haar bezorgdheden mbt de scheiding wil ze met mij niet spreken. En voor de rest zegt ze dat ze vanalles heeft gezegd wat ze eigenlijk niet meende.
Ikzelf heb alleszins weer veel geleerd deze dagen...
APw schreef op 07-10-2021 om 22:46:
[..]
Moet je dan altijd toegeven om de vrede te bewaren. Da's ook een manier ja, maar dat werkt voor mij niet.
Trouwens, wat deze hele discussie betreft. Het gaat mij niet zozeer over het feit dat mijn dochter het niet eens is met mijn standpunt. Het gaat om de manier waarop ze daarmee omgaat die ik heel moeilijk kan accepteren.Ook al is het antwoord neen, en ben je daar helemaal niet meer akkoord, dan kan je altijd nog respectvol blijven. Maar dat is hier vandaag helemaal niet het geval.
Ik ben een alleenstaande moeder. Heb pas een gevecht tegen kanker achter de rug. Dat heeft financieel een hele grote impact. Toch doe ik mijn best om mijn kinderen leuke dingen te gunnen, maar ik moet echt ook met de grenzen rekening houden. Deze zomer zijn we een weekje naar de ARdennen op vakantie geweest in een mooi huisje, en een citytrip in eigen land met mijn dochter, haar vriendin en haar mama. Om dat te kunnen doen, moet ik andere dingen laten.
Als je dan te horen krijgt 'jij doet nooit iets met ons', of 'ik mag hier nooit iets', dan doet dat gewoon pijn.
Ze krijgt echt veel vrijheid. Maar nu eens even niet, en het drama dat daardoor ontstaat vind ik verschrikkelijk.
Ik begrijp zeker wel dat je nu bepaalde dingen moet laten. Maar gaat je dochter er dan ook gelijk vanuit dat jij het dagje Efteling ook voor haar betaalt, in dat geval zeg je dat je het geld niet kunt missen, of zou ze dat zelf doen?
Wat goed om te horen! Mooi dat ze een goede dag heeft gehad, dat ze contact met je heeft gehouden en dat ze (al heel snel!) door heeft dat ze akelig tegen jou heeft gedaan en dat probeert goed te maken. Ook fijn dat jij een gebaar hebt gemaakt door haar op te halen. Dat ze niet wil praten over de scheiding kun je alleen maar respecteren. Je kunt hooguit aangeven dat ze bij je terecht kan als ze er wel over wil praten.
Volgens mij komen jullie er wel!
Heeft zij maar heb jij ook goed gedaan. Mooi dat ze inziet dat het gisteren en beetje uit de hand gelopen is met dwingen en verwijten.
Gaat goed komen
@Dan: neen, ze wilde alles zelf betalen in dit geval. Maar het zou fijn zijn als ze kon appreciëren dat ik mijn best doe om hen een fijne tijd te geven. Ook al is dat niet altijd vanzelfsprekend.
Mija schreef op 08-10-2021 om 21:30:
Wat goed om te horen! Mooi dat ze een goede dag heeft gehad, dat ze contact met je heeft gehouden en dat ze (al heel snel!) door heeft dat ze akelig tegen jou heeft gedaan en dat probeert goed te maken. Ook fijn dat jij een gebaar hebt gemaakt door haar op te halen. Dat ze niet wil praten over de scheiding kun je alleen maar respecteren. Je kunt hooguit aangeven dat ze bij je terecht kan als ze er wel over wil praten.
Volgens mij komen jullie er wel!
Ja, ik voel me nu alweer veel beter. We komen er wel uit.
Het is ongelofelijk wat een leerproces dit is. Mijn dochter is niet de tiener die ik was. Maar het komt wel goed.
Wat fijn dat ze het naar haar zin heeft gehad en dat ze zelf ook inzag dat haar reactie nogal overtrokken was. Hier hebben jullie beiden van geleerd.
Ik vind de aanpak van Bakblik, met een uitgeschreven plan maken, een goed idee om de haalbaarheid en realiteit van plannen in te zien.
APw schreef op 08-10-2021 om 22:05:
@Dan: neen, ze wilde alles zelf betalen in dit geval. Maar het zou fijn zijn als ze kon appreciëren dat ik mijn best doe om hen een fijne tijd te geven. Ook al is dat niet altijd vanzelfsprekend.
Dat gaan ze pas doen als ze zelf kinderen hebben lol. Van pubers moet je dit echt niet verwachten, ze apprecieert je heus wel maar verwacht niet dat ze dit vaak gaat tonen. Ik vond als puber alles vanzelfsprekend xD
APw schreef op 08-10-2021 om 22:05:
@Dan: neen, ze wilde alles zelf betalen in dit geval. Maar het zou fijn zijn als ze kon appreciëren dat ik mijn best doe om hen een fijne tijd te geven. Ook al is dat niet altijd vanzelfsprekend.
Zal ze nog niet tegen jou gaan uitspreken maar als ze met vriendinnen/vrienden de 'vreselijke' acties van hun ouders bespreken waarschijnlijk wel.
Ik moet altijd hartelijk lachen als zoon en zijn vrienden vergeten dat ik thuis aan het werk ben en zij met die basstemmen al het vreselijks bespreken dat wij ouders hun aan doen: ze mogen niet uit, ze krijgen geen brommer/scooter/........., Ze mogen niet onbeperkt cola drinken. En het ergste volgens een van het stel: zijn vader wil 'm nooit naar school brengen als het regent, terwijl de beste man toch een vrachtwagen heeft waar zijn fiets prima in kan. Nou, ja hun leven is kortom vreselijk.
Ken je de site: het is hier geen hotel. Daar wordt met veel humor het leven met pubers beschreven.
De manier waarop je dochter over de scheiding begint is duidelijk manipulatief. Ze probeert op je geweten te werken om je over te halen toch ja te zeggen. Ik denk dat ze misschien wel juist al te vaak een ja van je heeft gehad en daarom ook vaak zo lang doorgaat met zeuren omdat ze weet dat je toegeeft. Dus....minder reageren en -na uitleg- eerder beginnen met negeren.
Pippeltje schreef op 09-10-2021 om 17:04:
De manier waarop je dochter over de scheiding begint is duidelijk manipulatief.
Dat klopt.Dat is iets waar me best zorgen om maak, dat die eigenschap te zeer aanwezig zal zijn bij haar. Ze heeft immers een erg manipulatieve vader en dat is geen goed voorbeeld voor haar.
APw schreef op 13-10-2021 om 11:18:
[..]
Dat klopt.Dat is iets waar me best zorgen om maak, dat die eigenschap te zeer aanwezig zal zijn bij haar. Ze heeft immers een erg manipulatieve vader en dat is geen goed voorbeeld voor haar.
Je kind spiegelen aan haar vader lijkt me niet zo'n gelukkige manier van doen. Zij is gewoon zichzelf. En ze kan haar "fouten" dan net zo goed van jou hebben.
Door haar vader als oorzaak aan te wijzen hoef je niet naar je eigen rol te kijken en dat is wel comfortabel, maar het enige dat je aan kan passen is je eigen gedrag dus zo kom je niet verder.
WendelmoedM schreef op 16-10-2021 om 20:51:
[..]
Je kind spiegelen aan haar vader lijkt me niet zo'n gelukkige manier van doen. Zij is gewoon zichzelf. En ze kan haar "fouten" dan net zo goed van jou hebben.
Door haar vader als oorzaak aan te wijzen hoef je niet naar je eigen rol te kijken en dat is wel comfortabel, maar het enige dat je aan kan passen is je eigen gedrag dus zo kom je niet verder.
Klopt. Ik wil hem ook niet aanduiden. Haar papa vertoont soms heel extreem gedrag. Ik ben er gewoon bezorgd om. Uiteraard zal ik er nooit iets van tegen haar zeggen.
