Soms heb ik zo'n hekel aan puberouder zijn...
M'n dochter is 15.
Een lieve meid met haar eigen stijl. Maar ook met issues. Zo valt mijn scheiding met haar papa haar zwaar, twee jaar geleden. Maar ze spreekt daar weinig over.
Tot er eens onenigheid is tussen ons. Dan komt het naar boven.
Ze mag veel, krijgt veel, ik geef haar vertrouwen en zelfstandigheid en ze mag eigen keuzes maken. Maar nu mag ze eens een keertje iets niet. Ze wil morgen op een schoolvrije dag naar de Efteling. Maar ze mag niet van mij. Het hoeft niet altijd 'ja' te zijn in mijn ogen.
Da's nu dus al de hele dag gedoe met haar. Vanop school ontvang ik voortdurend berichten om mij te pushen om toch toe te geven. Ik word er gek van. En dan komt het hoge woord eruit. "Gij gunt mij niks en door uw f***ing scheiding ben ik keiongelukkig"...
Zij kent niet alle redenen waarom wij gescheiden zijn. Ik wil haar die besparen. Maar op zo'n moment denk ik wel eens "Ik gooi het er allemaal uit". Tot nu toe heb ik me wel kunnen beheersen.
Ik vind het gewoon zo erg dat alles alleen maar goed kan gaan als ze haar zin krijgt. Als ze 10 dagen na mekaar heeft mogen doen wat ze wil, en 1 dag niet, dan is het die ene dag ambras en is al wat eraan voorafgegaan is, vergeten.
Zo erg vind ik dat.
Ik doe mijn best om het te negeren, maar ze blijft me dan pushen en uitdagen dat ik er gek van word er er ruzie ontstaat. En dan krijg ik steeds te horen dat het bij papa toch veel beter is...
Herkent iemand zich daarin? Hoe ga je daarmee om?
Granny71 schreef op 07-10-2021 om 22:56:
[..]
Dus je man zegt nee als je een middagje met vriendinnen weg wil en jij accepteert dat zomaar? Dan zou ik als ik jou was maar eens op de kalender kijken. Het is 2021 en niet 1950!
En nee, het gaat niet om een kind maar om een puber op weg naar volwassenheid.
Lekker appels met peren vergelijken. 😂
Mija schreef op 07-10-2021 om 22:49:
Maar je hebt toch een reden om iets te verbieden? Je doet dat toch niet zonder enige reden? Volgens mij heb je daar wel je redenen voor? Namelijk: ik wil niet rijden (prima reden) en ik vind het maar niks dat jij alleen zo’n reis gaat ondernemen (tenzij kind aantoonbaar in zeven sloten tegelijk loopt geen sterk argument).
TO, jouw dochter blijft waarschijnlijk bij jou zeuren omdat jij haar probeert te overtuigen dat jij gelijk hebt dat ze niet moet gaan. Als jij je handen ervan af had getrokken en het aan haar had gelaten om een plan te bedenken was ze waarschijnlijk allang afgehaakt. Jij vindt dat ze moet begrijpen waarom je haar niet wil/hoeft te brengen. Dat hoeft ze niet te begrijpen. Ze hoeft alleen maar te begrijpen dat je het gewoon niet doet, omdat je het niet wil. Daar heb je geen andere reden voor nodig. Omdat het over jou gaat. En zij niet gaat over waar jij je waardevolle tijd aan besteedt. Net zoals jij nog maar in beperkte mate over haar gaat. Laat haar zelf bepalen of ze er een lange OV-reis voor over heeft om bij de Efteling te komen. Als jij de discussie niet meer voert, je eraan onttrekt, is er voor haar niet veel meer te doen dan een reis te plannen of mokkend op haar kamer te gaan zitten. Allebei geen probleem.
Ja, ik heb daar redenen voor.
Als ze het openbaar vervoer zou nemen, moet ze zes keer overstappen, op plekken waar ze nog nooit geweest is. Daar vind ik haar nog net te jong voor. En ze zou, enkele rit, drie uur onderweg zijn. Dat tot daar aan toe. Maar zes keer op een andere plek aankomen, zag ik niet zo zitten.
Verder heeft ze al haar zakgeld opgesoupeerd. Ze zou dan van haar spaarrekening willen nemen, terwijl de regel is dat spaargeld blijft staan.
Ten derde laten haar schoolresultaten te wensen over.
En ten vierde, is het mijn standpunt dat ze ook eens moet kunnen tevreden zijn met al de dingen die wél kunnen en mogen.
Ze is 15. Velen hier vinden dat ik haar moet behandelen als een volwassene. Maar ze is nog geen volwassene, ook geen kind meer. Ze zit in een overgangsfase. Ze is nog steeds minderjarig. Ze heeft al een aantal keren bewezen dat ze haar plan kan trekken, maar ook nog even vaak dat ze ook nog ondersteuning nodig heeft en nog niet de volle verantwoordelijkheid kan nemen. Daarom zie ik haar nog niet als zijnde klaar om dit op eigen houtje te doen.
APw schreef op 07-10-2021 om 22:46:
[..]
Moet je dan altijd toegeven om de vrede te bewaren. Da's ook een manier ja, maar dat werkt voor mij niet.
Trouwens, wat deze hele discussie betreft. Het gaat mij niet zozeer over het feit dat mijn dochter het niet eens is met mijn standpunt. Het gaat om de manier waarop ze daarmee omgaat die ik heel moeilijk kan accepteren.Ook al is het antwoord neen, en ben je daar helemaal niet meer akkoord, dan kan je altijd nog respectvol blijven. Maar dat is hier vandaag helemaal niet het geval.
Ik ben een alleenstaande moeder. Heb pas een gevecht tegen kanker achter de rug. Dat heeft financieel een hele grote impact. Toch doe ik mijn best om mijn kinderen leuke dingen te gunnen, maar ik moet echt ook met de grenzen rekening houden. Deze zomer zijn we een weekje naar de ARdennen op vakantie geweest in een mooi huisje, en een citytrip in eigen land met mijn dochter, haar vriendin en haar mama. Om dat te kunnen doen, moet ik andere dingen laten.
Als je dan te horen krijgt 'jij doet nooit iets met ons', of 'ik mag hier nooit iets', dan doet dat gewoon pijn.
Ze krijgt echt veel vrijheid. Maar nu eens even niet, en het drama dat daardoor ontstaat vind ik verschrikkelijk.
Gun je dochter een leuke dag ook al heb jij het zelf zwaar en bel een vriendin om je te steunen. Verwacht geen dankbaarheid en doe ook nooit meer iets voor je dochter dat je niet zelf ook leuk vindt om te doen, dan doe je het namelijk voortaan lekker voor jezelf en hoeft zij je ook niet dankbaar te zijn.
APw schreef op 07-10-2021 om 22:46:
[..]
Moet je dan altijd toegeven om de vrede te bewaren. Da's ook een manier ja, maar dat werkt voor mij niet.
Trouwens, wat deze hele discussie betreft. Het gaat mij niet zozeer over het feit dat mijn dochter het niet eens is met mijn standpunt. Het gaat om de manier waarop ze daarmee omgaat die ik heel moeilijk kan accepteren.Ook al is het antwoord neen, en ben je daar helemaal niet meer akkoord, dan kan je altijd nog respectvol blijven. Maar dat is hier vandaag helemaal niet het geval.
Ik ben een alleenstaande moeder. Heb pas een gevecht tegen kanker achter de rug. Dat heeft financieel een hele grote impact. Toch doe ik mijn best om mijn kinderen leuke dingen te gunnen, maar ik moet echt ook met de grenzen rekening houden. Deze zomer zijn we een weekje naar de ARdennen op vakantie geweest in een mooi huisje, en een citytrip in eigen land met mijn dochter, haar vriendin en haar mama. Om dat te kunnen doen, moet ik andere dingen laten.
Als je dan te horen krijgt 'jij doet nooit iets met ons', of 'ik mag hier nooit iets', dan doet dat gewoon pijn.
Ze krijgt echt veel vrijheid. Maar nu eens even niet, en het drama dat daardoor ontstaat vind ik verschrikkelijk.
Zie je dan niet dat jouw nee haar reactie uitlokt? Je kunt ook zeggen: wat een leuk idee, hoe gaan jullie daar dan naartoe en heb je wel genoeg geld om dat allemaal te betalen?
Dat heeft niks te maken met toegeven en de lieve vrede bewaren, maar met duidelijk zijn en haar eigen verantwoordelijkheid geven.
Wat naar trouwens dat je zo’n zware tijd achter de rug hebt. Jouw financiële situatie en behoefte aan rust zijn juist ook goede argumenten om haar zelf de regie op haar leuke plannen te geven. Die hoef je niet af te wijzen, maar ook niet voor haar gaan uitvoeren.
Sherlock schreef op 07-10-2021 om 23:02:
[..]
Lekker appels met peren vergelijken. 😂
Hoezo? Je wil je dochter toch zelfstandig opvoeden? Dat betekend ook dat ze niet zomaar een "nee" hoeft te accepteren.
Of die "nee" nu van haar partner/werkgever/vriendin komt maakt geen reet uit.
“Ja, ik heb daar redenen voor.
Als ze het openbaar vervoer zou nemen, moet ze zes keer overstappen, op plekken waar ze nog nooit geweest is. Daar vind ik haar nog net te jong voor. En ze zou, enkele rit, drie uur onderweg zijn. Dat tot daar aan toe. Maar zes keer op een andere plek aankomen, zag ik niet zo zitten.”
Maar denk je dat ze dat echt zou doen? Mijn zoon zou eindeloos tegen mij tekeergaan over zoiets als hij het niet zou mogen terwijl ik weet dat hij waarschijnlijk te lamlendig is om het daadwerkelijk te ondernemen als hij het wel mag. Wie heeft hier nou zin in? Die vriendin gaat dit toch ook helemaal niet doen? Waarom drijf je het zo op de spits terwijl de kans zo groot is dat dit plan als een nachtkaars uitgaat als je ‘ja’ zegt. Natuurlijk moet je haar niet als een volwassene behandelen. Dit is peuter-opvoeden 2.0: geen confrontatie aangaan maar afleiden. Ja zeggen tegen een onrealistisch plan is een prima afleiding 😂. En als ze toch gaat, is het een avontuur.
APw schreef op 07-10-2021 om 23:03:
[..]
Ja, ik heb daar redenen voor.
Als ze het openbaar vervoer zou nemen, moet ze zes keer overstappen, op plekken waar ze nog nooit geweest is. Daar vind ik haar nog net te jong voor. En ze zou, enkele rit, drie uur onderweg zijn. Dat tot daar aan toe. Maar zes keer op een andere plek aankomen, zag ik niet zo zitten.Verder heeft ze al haar zakgeld opgesoupeerd. Ze zou dan van haar spaarrekening willen nemen, terwijl de regel is dat spaargeld blijft staan.
Ten derde laten haar schoolresultaten te wensen over.
En ten vierde, is het mijn standpunt dat ze ook eens moet kunnen tevreden zijn met al de dingen die wél kunnen en mogen.
Je laatste standpunt slaat natuurlijk nergens op. Dat is "nee" om macht uit te oefenen.
De punten 2 en 3 zijn heel duidelijk en die kan je haar uitleggen.
Punt 1 is een kwestie van doen en dat jij dat niet ziet zitten wil niet zeggen dat ze het niet kan. Houden van is ook kunnen en moeten loslaten en vertrouwen op je manier van opvoeden.
Mija schreef op 07-10-2021 om 23:11:
En als ze toch gaat, is het een avontuur.
En dat is precies wat pubers willen. Die zien 3 uur in de trein niet als tijdsverspilling maar als avontuur en tijd weg van huis en ouders.
Mija schreef op 07-10-2021 om 23:11
Maar denk je dat ze dat echt zou doen?
Ik weet heel zeker van wel. Ze zou gaan avonturen. Maar als het dan mis loopt, rinkelt mijn telefoon en dan is ze ver van hier. Dat wil ik niet.
Het zogenoemde plan, want ik heb er wel degelijk eerst met haar over gepraat, was, "dat vervoer, da fixen we nog wel". Geeft mij geen vertrouwen...
APw schreef op 07-10-2021 om 23:14:
[..]
Ik weet heel zeker van wel. Ze zou gaan avonturen. Maar als het dan mis loopt, rinkelt mijn telefoon en dan is ze ver van hier. Dat wil ik niet.
Dus je laat haar alleen los als jij het wil en als het binnen een straal van 10 km van je huis is want anders is het zo lastig voor jou?
Granny71 schreef op 07-10-2021 om 23:16:
[..]
Dus je laat haar alleen los als jij het wil en als het binnen een straal van 10 km van je huis is want anders is het zo lastig voor jou?
Nee helemaal niet. Maar 100 km van huis, dat is toch iets helemaal anders. Ze is net 15, van deze week. Ik vind haar te jong.
Ik heb haar ook allerlei dingen voorgesteld die ze zou kunnen doen om een leuke dag te hebben. Maar niks is goed. Echt niks! "Er is in heel België NIKS te doen wat ik leuk vind", is wat ze daarover zegt.
APw schreef op 07-10-2021 om 23:14:
[..]
Ik weet heel zeker van wel. Ze zou gaan avonturen. Maar als het dan mis loopt, rinkelt mijn telefoon en dan is ze ver van hier. Dat wil ik niet.
Het zogenoemde plan, want ik heb er wel degelijk eerst met haar over gepraat, was, "dat vervoer, da fixen we nog wel". Geeft mij geen vertrouwen...
Nou je dochter heeft wel een punt als ze je voor de voeten werpt dat je haar niks gunt! Weet je wat je haar niet gunt? De kans om zelf iets te beleven, uit te zoeken, zelf problemen op te lossen en zonder jou een avontuur aan te gaan. Je hebt geen vertrouwen in haar. Zo krijgt ze dat ook niet in zichzelf.
Zie jij jezelf wel eens als “coach” van je puber? Als die telefoon rinkelt, dat je dan door met haar te praten haar zelf iets laat bedenken en oplossen? Of denk je dat je er dan meteen heen moet rijden om haar te ‘redden’? Ben jij je bewust van je gedachtepatronen?
”Het gaat mij niet zozeer over het feit dat mijn dochter het niet eens is met mijn standpunt. Het gaat om de manier waarop ze daarmee omgaat die ik heel moeilijk kan accepteren.”
Jij behandelt haar als een volwassene. Zij is niet redelijk. Ze is een kattige puberella. Je zou wat ze eruit kraamt wat minder ernstig mogen nemen.
Wat je schrijft over kanker roept wel wat herkenning op trouwens. Ik ben om een andere reden een tijd nogal openlijk kwetsbaar geweest. Mijn zoon (toen ook 15) deed daar heel vijandig over. Ik heb het daar ook erg moeilijk mee gehad. Maar ik heb me wel gerealiseerd dat het erg veel angst oproept als je moeder, van wie je afhankelijk bent (ik ben ook alleen met mijn kinderen) niet onkwetsbaar en supersterk blijkt te zijn. Het voelt angstig om afhankelijk te zijn van iemand die heel wat minder sterk is dan je dacht. Dus dan ga je je er tegen afzetten. Hoe meer ik hem wilde vasthouden, hoe gemener hij tegen me deed. Ik ben hem meer op zichzelf gaan terugwerpen en vertrouwen gaan geven. Het gaat nu een stuk beter tussen ons. Maar dat is een heel proces, van beide kanten.
Mijn dochter is zes en als ik nee zeg, geef ik daar ook een reden voor. Daar leert ze ook van om alvast in te schatten wanneer iets ja of nee is. Nee zeggen omdat ik dat gewoon ook eens wil doen of vind dat mijn kind dat moet leren accepteren vind ik een slecht argument. Nee accepteren is vooral afhankelijk van de argumentatie daarbij.
Je kunt ook zeggen; doe je ding, maar je betaalt het zelf en regelt zelf vervoer. Ik denk dat het los van zes keer overstappen en de reisduur dan ook veel te duur wordt alles bij elkaar.
Spaargeld gebruiken voor leuke uitjes zou hier ook een absolute nee zijn. Daar is spaargeld niet voor. Zakgeld op? Jammer dan. Spaargeld is voor grote, nuttige uitgaven en onder de 18 kan een kind daar sowieso niet bij zonder toestemming.
